ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΤΡΟΙΚΑ
« ...να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,..»
Δυστυχώς κάθε μέρα επιβεβαιώνεται ότι μέσα στην Ε.Ε. και το ευρώ δεν υπάρχει ούτε ο «έντιμος συμβιβασμός» του κ. Βαρουφάκη και των δημοσκόπων, ούτε καν συμβιβασμός. Μόνο ταπείνωση και υποταγή στη γερμανική κυριαρχία, δηλ. στην κατοχή με τα μνημόνια. Κάθε μέρα. Ούτε και τους πιο ανώδυνους νόμους δεν τους επιτρέπουν, πλέον, να ψηφίζουν (!!!) Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» θα είναι μόνο αντικείμενο των ιστορικών του μέλλοντος.
Αυτό είναι το τίμημα, για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό της πρόσδεσης της πολιτικής ελίτ με τα συμφέροντα χωρών ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Της κυβερνητικής με τα κακείθεν, που μας ζητούν να στηρίξουμε τη Γερμανία και την ευρωζώνη για τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα, όχι για τα ελληνικά. Αλλωστε, ο κ. Βαρουφάκης ως θεωρητικός υποστηρίζει: «Να μην καταρρεύσει το ευρώ, είναι η απάντησή μου <...> η κατάρρευση του ευρώ θα επιφέρει μεγάλα δεινά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο<...> Εν συντομία, η Ευρώπη θα μπει σε πολιτικές και οικονομικές περιπέτειες». Δεν έγινε, συνεπώς, τυχαία υπουργός. Εκφράζει απολύτως τις αμερικανικές θέσεις, γι’αυτό άλλωστε επισύρει τη μήνιν της Γερμανίας.
Οσο η κυβέρνηση υποχωρεί τόσο «βρυχάται» επικοινωνιακά. «Κατάσχεση γερμανικών περιουσιών για το Δίστομο» «Σύσταση επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις». «Εκλογές ή δημοψήφισμα», λες και θα τους επέτρεπαν να θέσουν είτε το ευρώ υπό την αίρεση του ελληνικού λαού, είτε αυτός να εκφρασθεί με συντριπτική πλειοψηφία αντιγερμανικά.
Ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Νέο μνημόνιο, (συγγνώμη, «συμβόλαιο για την ανάπτυξη») με νέο δάνειο, γερμανικής έμπνευσης, βρίσκεται επί θύραις προς ανακούφιση των τέως συνεταίρων Σαμαρά-Βενιζέλου, που περιμένουν πώς και πώς τη δικαίωση (!) των δικών τους μνημονιακών αμαρτημάτων, του «Ποταμιού» που βλέπει στροφή του Τσίπρα στο «ρεαλισμό» και του ΚΚΕ, που τώρα τώρα... θυμήθηκε να κάνει αντιπολίτευση.
Το ερώτημα είναι πόσο θα κρύβεται ο ΣΥΡΙΖΑ των κ.κ. Τσίπρα και Βαρουφάκη ότι δηλ. είναι δυνατόν να εφαρμόσει οποιαδήποτε προοδευτική ή αναπτυξιακή πολιτική εντός Ε.Ε. και ευρώ. Οχι πολύ.
Μακάρι !
«...για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»
Γιατί αποτυγχάνει ο ΣΥΡΙΖΑ
Η Συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές αποτελεί έναν συμβιβασμό που δεν έγινε με αμοιβαίες υποχωρήσεις, όπως διακηρύσσουν οι κυβερνητικές πηγές, αλλά με πλήρη υποχώρηση της ελληνικής πλευράς. Και μόνο η δέσμευση της κυβέρνησης για αποφυγή κάθε μονομερούς ενέργειας δείχνει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα, αν δεν έχει την έγκριση των δανειστών. Η μετονομασία της τρόικας είναι για αφελείς και φανατικούς. Η πλήρης συμμόρφωση με τις επιταγές «των θεσμών», συνοδευόμενη από κάποιες ενστάσεις στην αρχή, αναντίρρητα στη συνέχεια, συνιστά ασφαλώς πλήρη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πρόβαλε ως ο ριζοσπαστικός πολιτικός οργανισμός που όχι μόνο θα έσωζε την Ελλάδα, αλλά και θα σηματοδοτούσε μια ριζική αλλαγή πολιτικής σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση!
Παρά τη σύναψη αυτής της Συμφωνίας (και ακριβώς λόγω αυτής !), ωστόσο, οι μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι φανερές. Σχεδόν απελπιστική έλλειψη ρευστότητας, ελλιπής είσπραξη φόρων, αδυναμία εξεύρεσης άλλων ρεαλιστικών τρόπων για την αντιμετώπιση της οικονομικής ασφυξίας.
Παρότι φαίνεται ότι είναι πρόωρο ακόμη, θα μπορούσε κανείς να προβλέψει την τελική αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο επειδή οι δανειστές είναι πολύ σκληροί στις διαπραγματεύσεις, αντιμετώπιση που θα έπρεπε βέβαια να περιμένουν, ούτε λόγω των αναπόδεικτων συνωμοσιών των πολιτικών τους αντιπάλων, θεωρία στην οποία έχει προσφύγει τελευταία, αλλά για άλλους λόγους που αφορούν το ίδιο τους το κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρώτα-πρώτα ένα κόμμα ομοϊδεατών αλλά ένα συνονθύλευμα κομμάτων, πολιτικών ομάδων και προσώπων που αδυνατούσαν να προωθήσουν την πολιτική τους από μόνοι τους και επιδιώκουν να ικανοποιήσουν, οι περισσότεροι, τις προσωπικές φιλοδοξίες τους μέσω της συγκροτήσης ενός μεγαλύτερου πολιτικού οργανισμού. Οι διαφορές μεταξύ των ομάδων και των προσώπων είναι, τις περισσότερες φορές, αγεφύρωτες.
Τα πράγματα, έπειτα, έκαναν χειρότερα για την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ οι προεκλογικές υποσχέσεις που ήταν αδύνατο να εκπληρωθούν (π.χ. πλήρης διαγραφή ή περικοπή χρέους, όταν ήταν γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος του ανήκει πλέον σε κράτη-μέλη της Ε.Ε.)
Ο κυριώτερος όμως λόγος για τη διαφαινόμενη αποτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι, κατά τη γνώμη μας, ότι ήθελε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του χρέους και να εφαρμόσει ένα κοινωνικό πρόγραμμα ακολουθώντας τους κανόνες της Ε.Ε. Αλλά η Ε.Ε. δημιουργήθηκε ακριβώς για να επιβάλει την αντίθετη οικονομική πολιτική στα μέλη της και δε θα άφηνε ποτέ ένα μέλος της, και μάλιστα το πιο αδύναμο αυτήν την εποχή, να εγκαινιάσει μια αιρετική πολιτική.
Καταρρεύσανε μέσα σε λίγες μέρες μύθοι και στερεότυπα που χτίστηκαν δεκαετίες τώρα από τους ευρωπαϊστές, μεταξύ των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα και οι αριστεροί πολιτικοί του πρόγονοι, για τις νομοτέλειες και τους μονοδρόμους της συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΟΚ, αρχικά, στην Ε.Ε στη συνέχεια και τέλος στο ευρώ. Οι «ευρωπαϊκές αρχές» της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, του ορθού λόγου, της ισότητας των χωρών-εταίρων τελικά εν μιά νυκτί αποδείχθηκαν «πουκάμισο αδειανό», δηλ. προπαγανδιστικά συνθήματα, με τη συμβολή, είναι αλήθεια, της νέας διακυβέρνησης που μας υποσχέθηκε το τέλος των μνημονίων και της τρόικας εντός του ευρώ και της Ε.Ε. (!!!). Των υπαίτιων δηλ. που, μαζί με τις ΗΠΑ με το ΔΝΤ της, ευθύνονται για το καθεστώς της νέας κατοχής που βιώνουμε, με τη σύμπραξη της έγχώριας ελίτ.
Η διάλυση της ελληνικής παραγωγής και η υπερχρέωση
Από το 1981 με την ΕΟΚ ξεκίνησε η διάλυση της ελληνικής παραγωγής και η αντικατάσταση των ελληνικών με ξένα εισαγόμενα αυξάνοντας ραγδαία την ανεργία και τον ξένο δανεισμό.
Στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4 το 2006 (Η Ελλάδα στην ΕΟΚ-Ε.Ε. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. όρος επιβίωσης και προόδου) αναφέρεται (σελ. 57,58,59,60,65) :
«Την πρώτη περίοδο της ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ οι εταίροι μας πέτυχαν το άνοιγμα της αγοράς μας, τον εξοστρακισμό πολλών ελληνικών προϊόντων και την κυριαρχία των δικών τους. Αυτό το επέβαλαν με την κατάργηση των δασμών, την επιδότηση των εισαγομένων από την ΕΟΚ προϊόντων και το σταδιακό έλεγχο των δικτύων πώλησης επώνυμων ελληνικών βιομηχανιών και επιχειρήσεων, τις οποίες αγόραζαν <....> Παράλληλα μας επέβαλαν ποσοστώσεις, δηλ. ανώτατα όρια παραγωγής σε προϊόντα, όπως π.χ. το γάλα, ο χάλυβας, το βαμβάκι, που είτε τα παρήγαν οι άλλοι εταίροι, ιδιαίτερα οι βόρειοι, είτε τα εισήγαν από τρίτες χώρες, με τις οποίες η ΕΟΚ είχε συνάψει ειδικές συμφωνίες. Με αυτό τον τρόπο μετέτρεπαν την παραγωγή σε κατάρα<...> Επιδοτούσαν την απόσυρση των αγροτικών μας προϊόντων. Επιδοτούσαν την πρόωρη συνταξιοδότηση των αγροτών, υπό την προϋπόθεση να πουλήσουν τα χωράφια τους. Επιδοτούσαν την καταστροφή των ελληνικών ψαράδικων σκαφών, με το πρόσχημα της προστασίας των αλιευμάτων. Επιδοτούσαν, ... επιδοτούσαν για να μην παράγουμε.<…> Ο λόγος που οι «εταίροι» μας δέχθηκαν τη χώρα μας στη ζώνη του ευρώ δεν οφείλεται στην (κατά Σημίτη) «ισχυρή Ελλάδα». Ο λόγος ήταν ότι με το ευρώ η ελληνική οικονομία θα καταποντιζόταν. Θα έχανε όση ανταγωνιστικότητα της είχε απομείνει κι έτσι τα εισαγόμενα κοινοτικά και άλλα ξένα προϊόντα θα είχαν πλήρως δική τους την ελληνική αγορά. Από την άλλη θα υπήρχε μόνιμη πίεση για μείωση μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών, στο όνομα της χαμένης ανταγωνιστικότητας<...> Αφαιρέθηκε από τη χώρα μας το δικαίωμα άσκησης νομισματικής πολιτικής, δηλ. το δικαίωμα να ορίζει την ισοτιμία του νομίσματός της σε σχέση με τα ξένα νομίσματα, να ορίζει τα επιτόκια και τους όρους δανεισμού, ώστε να ευνοεί τις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων, τον τουρισμό, να αποθαρρύνει τις εισαγωγή ξένων προϊόντων και να ευνοεί την ελληνική παραγωγή.»
Τα πράγματα χειροτέρεψαν από τότε
Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι με όπλο το ευρώ και την Ε.Ε. κυριάρχησε και πάλι η Γερμανία, που έχοντας στο DNA της τα γονίδια του κατακτητή, επιχειρεί πλέον την γεωπολιτική κυριαρχία στο χώρο της Ευρώπης περιθωριοποιώντας τις άλλες ισχυρές χώρες της ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) και ασκώντας ασφυκτικό πολιτικό και οικονομικοκοινωνικό έλεγχο στις περιφερειακές χώρες. Η λιτότητα που έχει επιβάλλει στην ευρωζώνη και λογικά πλήττει και την ίδια, φαίνεται ότι δεν είναι τόσο οικονομικό όσο γεωπολιτικό εργαλείο κυριαρχίας. Γι αυτό, άλλωστε, αντιδρούν οι ΗΠΑ στη γερμανική μονοκρατορία (και όχι στη διαλυση της ευρωζώνης) , δυστυχώς, με μόνιμο θύμα τη χώρα μας, αφού τώρα ζούμε το δεύτερο πολιτικό εγχείρημα, μετά απ’ αυτό του ΓΑΠ που του υπέδειξαν να αποτρέψει το ευρώ ως αποθεματικό χρήμα εις βάρος του δολαρίου. Αφού το πέτυχε παρέδωσαν τη χώρα στα νύχια της Γερμανίας.
Οποιος, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι η σημερινή κατάσταση της χώρας μέσα στην Ε.Ε. και το ευρώ θα ήταν διαφορετική αν δεν ήμασταν, όλοι εμείς οι Ελληνες , «διεφθαρμένοι», « άπληστοι» και ό,τι άλλο ανάλογο επίθετο χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ τους για να δικαιολογούν τη νέα κατοχή, ψεύδεται συνειδητά. Πολύ δε περισσότερο αυτοί που ισχυρίζονται ότι μέσα στο ευρώ και την Ε.Ε. θα απελευθερωθούμε από τα μνημόνια δηλ. από τις ΗΠΑ-Γερμανία και θα έχουμε ανάπτυξη. Το πρόσθετο δυστύχημα για την Ελλάδα είναι ότι έχει διαχρονικά την πιο υποταγμένη και πειθήνια στους ξένους πολιτική ελίτ
Ανάπτυξη κατά τη γερμανική Ε.Ε. σημαίνει
Την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου καθώς και των δημοσίων επιχειρήσεων σε εξευτελιστικές τιμές σε κερδοσκοπικά-αρπακτικά κεφάλαια με εργαζόμενους με μισθούς (200-300 ευρώ) και συνθήκες οιονεί δουλείας . Αφαιρείται έτσι κάθε μέσο ανάπτυξης από το δημόσιο, καταρρέει η αγοραστική δύναμη και η εσωτερική αγορά, τα δημόσια έσοδα, τα ασφαλιστικά ταμεία, η δυνατότητα επενδύσεων για παραγωγικές δραστηριότητες, σε συνδυασμό με τις υπέρογκες δόσεις των δυσθεώρητων δανείων, που καταλήγουν σχεδόν το σύνολό τους στους δανειστές, με συνέπεια να μεγαλώνουν τα ελλείμματα και οι ανάγκες δανεισμού και να μας οδηγούν στα νύχια των «εταίρων»-δανειστών, δηλ. στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, που μας θέλουν εσαεί «αγκιστρωμένους».
Ανάπτυξη μέσα στο ευρώ και την Ε.Ε. ;
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το ζήτημα της ανάπτυξης της χώρας, που είναι ζωτικής σημασίας, ήταν ιδιαίτερα ελλειμματικό. Επίσης η επιστολή Βαρουφάκη προς τους «θεσμούς» στο κεφάλαιο Πολιτικές για την προώθηση της ανάπτυξης μόνο στις ιδιωτικοποιήσεις αναφέρεται.
Με το ευρώ η κυβέρνηση δε διαθέτει ρευστότητα για δημόσιες επενδύσεις, δεν της επιτρέπουν οι «θεσμοί» να αυξήσει την αγοραστική δύναμη των πολλών για να ενισχύσει την ζήτηση, την εσωτερική αγορά και την ανάπτυξη. Αλλά ούτε και την ανάπτυξη μπορεί να χρηματοδοτήσει, επειδή η ρευστότητα των τραπεζών εξαρτάται από τη βούληση Σόιμπλε-Ντράγκι. Τι τελικά μπορεί να κάνει σ’ αυτό το πλαίσιο μια κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως αυτοαποκαλείται ;
Oμολογείται έτσι με την αποσιώπηση ότι όταν δεν ελέγχεις το νόμισμα, την εσωτερική αγορά και τη διακίνηση αγαθών και κεφαλαίων είσαι έρμαιο του κάθε εκβιαστή, αρπακτικού «θεσμού» και «εταίρου». Δηλ. δεν έχεις εθνική κυριαρχία.
Προοδευτική πολιτική μέσα στο ευρώ και την Ε.Ε.;
Καμιά κυβέρνηση, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει, δεν μπορεί, όσο η χώρα παραμένει μέλος της Ε.Ε. και πολύ περισσότερό της ευρωζώνης, να πάρει κανένα προοδευτικό, φιλολαϊκό μέτρο. Οι λεγόμενες κοινοτικές αποφάσεις είναι δεσμευτικές συνοδευόμενες με πρόστιμα και ποινές σε περίπτωση απειθαρχίας. Τώρα με τα μνημόνια οι εκβιασμοί και οι απειλές «θεσμών» και «εταίρων», κυρίως, των Γερμανών και των υποτακτικών τους, είναι διαρκείς και απροκάλυπτες. Ο πόλεμος αυτός γίνεται αμείλικτος με τη συνδρομή των εγχώριων και ξένων ΜΜΕ τους.
Τα μνημόνια ή τα «συμβόλαια για την ανάπτυξη» η όπως αλλιώς θα βαφτισθούν δεν εμπίπτουν στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και του Δικαίου της Ε.Ε., επειδή έτσι θέλουν οι Γερμανοί. Τα θεωρούν διμερείς συμφωνίες δανειστών και δανειζόμενου. (σχετικές δηλώσεις Μοσκοβισί, Κατάινεν των «θεσμών»)
«Η κρίση ρευστότητας χρησιμοποιείται για να πιέσει τους Έλληνες να αρχίσουν πολύ γρήγορα συζητήσεις για την αξιολόγηση και να την ολοκληρώσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα - χωρίς καν να περιμένουν το τέλος Απριλίου» δήλωσε κυνικά στο Reuters αξιωματούχος της ευρωζώνης.(27-2-2015)
Συνέπεια όλων αυτών είναι ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση θα ήθελε να πάρει μέτρα υπέρ του λαού να μην μπορέσει να υλοποιήσει το πρόγραμμά της, να χάσει τη λαϊκή υποστήριξη οπότε ή θα ανατραπεί ή θα παραδοθεί. Τα παραδείγματα περισσεύουν. Η Ιρλανδια που, όπως αποκάλυψε ο τότε υπουργός οικονομικών της, εκβιάστηκε από την ΕΚΤ με τον Τρισέ ότι αν δεν υπογράψει το μνημόνιο θα διακόψει τη χρηματοδότηση των τραπεζών. Την Κύπρο που, μετά την απορριπτική απόφαση της Βουλής εκβιάστηκε ωμά : «Είτε αποδέχεστε την πρόταση είτε πτωχεύετε» είπε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στον Κύπριο ομόλογό του και η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ συμφώνησε...
Στην Ελλάδα ο Α. Παπανδρέου (ασύγκριτου αναστήματος σε σχέση με τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες) ως αντιπολίτευση διεκήρυσσε κατά της ένταξής μας στην ΕΟΚ. Όταν έγινε πρωθυπουργός, μέσα στη γενικότερη ασυνέπειά του και την εξαπάτηση του κόσμου, αποδέχθηκε την ένταξη. Τελικά η ΕΟΚ άλωσε το κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε και διάδοχός του εκλέχθηκε ο εκλεκτός της ΕΟΚ, ο Κ. Σημίτης, ο τελευταίος άνθρωπος που ο Ανδρέας θα ήθελε να τον δει πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα όμως είναι
Οσοι διαφωνούν με τη 4μηνη συμφωνία που υπέγραψε ο κ. Βαρουφάκης τι ακριβώς προτείνουν, επειδή κανείς απ’ αυτούς δε μίλησε για έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ. Μήπως ότι θα ... φοβηθεί ο Σόιμπλε ή θα... βοηθήσει ο Ομπάμα; Ή έχουν άλλο σχέδιο ;
Υπήρξε, πράγματι, μια μεγάλη επιτυχία στη νέα «διαπραγμάτευση»: Οι Αγγλοαμερικάνοι επέφεραν ένα σοβαρό πλήγμα στο κύρος της Γερμανίας (και του Ευρώ της...) με τη διάσπαση της «ενιαίας» Ε.Ε., της υποταγής στη (μέχρι τώρα) γερμανική κυριαρχία, μέσω, των παρδαλών «Ελλήνων» διαπραγματευτών τους και της, τελικά, νέας ταπείνωσης και παράδοσης της χώρας μας στη γερμανική οργή και κατοχή.
Αποτέλεσμα τούτων η αμηχανία όσων πίστεψαν στην ελπίδα που θα έφερνε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όπως προηγούμενα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και μετά στη Ν.Δ. του Σαμαρά, που τώρα έχουν το θράσος να θριαμβολογούν και να επικρίνουν. Αμηχανία, που σύντομα θα μετατραπεί σε οργή και, πιθανόν, σε ανεξέλεγκτες «εκδηλώσεις» αν, μάλιστα, οι διαφωνούντες (και είναι πολλοί) ακολουθήσουν το παράδειγμα ανάλογων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα προηγούμενα χρόνια...
Ομως υπάρχει και μια θετική νότα μέσα στα δεινά που υποφέρουμε και που θα ενταθούν σύντομα. Κανένας πλέον δε θα παίρνει στα σοβαρά «τις άρες, μάρες, κουκουνάρες» των νέων κυβερνητών και όλων των υμνητών της «στροφής προς το ρεαλισμό» και του «μονοδρόμου» της υποταγής στην πάση θυσία συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ της.
Συμμετοχή, που ευνοεί τους ελάχιστους και καταδικάζει τους πολλούς σε αιώνια λιτότητα δουλεία έως και αφανισμό, αν δεν αγωνιστούμε για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωσή μας από τους όποιους «θεσμούς», όπως και να τους ονομάζουν.
Τους έλιωσαν οι Γερμανοί!
fτου Γιώργου Δελαστίκ
Μια επικίνδυνη διπολική ολιγαρχία
του Ανδρέα Φρυδά
Η «ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»
Πριν αλέκτορα φωνήσαι κατέρρευσαν οι μύθοι και τα κατασκευασμένα στερεότυπα των εγχώριων ευρωπαϊστών, ιδιαίτερα των κυβερνητικών, για τη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» (το κατά κ. Τσίπρα κοινό μας σπίτι) που διέπεται από τις αρχές της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και του ορθού λόγου. Για το ότι η δημοκρατία στην Ευρώπη δεν εκβιάζεται, όπως αρέσκεται να αναφωνεί ο κ. Τσίπρας που μας έλεγε και για εκείνη τη συμμαχία των χωρών του Νότου της Ε.Ε. που θα αντιτασσόταν στο γερμανικό βόρειο συνασπισμό... Αφέλεια ή κοροϊδία ;
Προσπαθεί εναγωνίως η κυβέρνηση να μας πείσει ότι οι «εταίροι» θα συμφωνήσουν, επειδή θα πεισθούν από τα λογικά της επιχειρήματα, θα σεβασθούν την εκλογική ετυμηγορία του ελληνικού λαού και θα φοβηθούν την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Τώρα αποκαλύπτεται ότι στο βωμό μιας πρόσκαιρης συμφωνίας θυσιάζει το κυβερνητικό πρόγραμμα, όπως αυτό αποτυπώθηκε στις προγραμματικές δηλώσεις.
Ο «έντιμος συμβιβασμός», που θα υπέγραφε ασμένως, όπως δήλωσε, ο κ.Βαρουφάκης στο περιβόητο σχέδιο Μοσκοβισί, μεταξύ άλλων περιελάμβανε :
«Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται ότι <... > θα διασφαλίσει ότι οποιοδήποτε νέο μέτρο δεν θα αναστρέφει υπάρχουσες δεσμεύσεις και ότι θα έχει πλήρη χρηματοδότηση. Θα απέχει από μονομερείς ενέργειες και θα εργαστεί σε στενή συνεννόηση με τους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους <...> Η Ελλάδα θα σεβαστεί πλήρως τις δεσμεύσεις της στους εταίρους, για να διασφαλίσει υγιή και βιώσιμα δημόσια οικονομικά, επιτυγχάνοντας και στη συνέχεια διατηρώντας μεγάλα (sizeable) πρωτογενή πλεονάσματα<...> Την ίδια στιγμή, οι ελληνικές αρχές επανέλαβαν την ξεκάθαρη δέσμευση τους να τιμήσουν τις υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους.»
Αφού οι Γερμανοί διαπίστωσαν ότι η πρώτη μεγάλη υποχώρηση έγινε θα εκβιάσουν μέχρι τέλους με τελεσίγραφα, απειλές και προθεσμίες ώστε η κυβέρνηση να παραδοθεί στα μνημόνια τους.
Τι θα απομείνει συνεπώς στην κυβέρνηση; Μήπως να πάρει μέτρα υπέρ της ... ανακούφισης των λαθρομεταναστών ;
Από την άλλη οι μνημονιακοί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ επιχαίρουν για τη σαδιστική συμπεριφορά των «εταίρων». Ο κ. Σαμαράς, αυτός που υπέγραφε αμέσως ό,τι του ζητούσε η τρόικα ΗΠΑ-Γερμανίας «ανησυχεί» για το «αδιέξοδο με την Ευρώπη», που δημιουργεί ανασφάλεια στις ελίτ που ό ίδιος υπηρέτησε και θέλουν το ευρώ πάση θυσία, των άλλων, όμως, φυσικά.
Είναι πάντως απορίας άξιον γιατί η κυβέρνηση ευνοεί λαϊκές κινητοποιήσεις υπέρ των διαπραγματευτικών της θέσεων, όταν είναι διατεθειμένη να υπογράψει τέτοιους επαίσχυντους όρους. Ετσι πιστεύει οτι θα «πεισθεί» η Γερμανία να συμφωνήσει; Ή (άθελα της) ριζοσπαστικοποιεί τον ελληνικό λαό και έτσι οποιαδήποτε κωλοτούμπα της (δες «έντιμο συμβιβασμό») να έχει δυσβάστακτο πολιτικό κόστος;
Το θετικό σ’ όλα αυτά είναι ότι όλο και περισσότεροι βλέπουν τι είναι πραγματικά η σημερινή Ε.Ε και ολοένα θα πείθονται ότι η παραμονή της χώρας σ’ αυτήν και στο ευρώ της είναι η καταστροφή και όχι το αντίθετο που για δεκαετίες μόχθησαν και μοχθούν να μας πείσουν οι καθε λογής ελίτ με τα ΜΜΕ τους, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα εξαιρουμένου.
Μακάρι όλα αυτά να κινητοποιήσουν τις αντίρροπες δυνάμεις για να συμβάλλουν στην απελευθέρωση της πατρίδας και της κοινωνίας μας από το άγος αυτής της νέας κατοχής που μας έχει επιβληθεί.
Οι προγραμματικές δηλώσεις, η συζήτηση και η ψήφος εμπιστοσύνης τέλειωσαν και οι πρώτες εντυπώσεις δικαιολογούν το μεγάλο κύμα ανακούφισης έως και ενθουσιασμού και μάλιστα όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας. Ευχόμαστε και ελπίζουμε οι πρώτες εντυπώσεις να μην αποδειχθούν βιαστικές και οι εξελίξεις να τις δικαιώσουν.
Διαφαίνονται, όμως, ήδη ενστάσεις επί της ουσίας, ακόμη και μέσα στον κυβερνητικό συνασπισμό, ακόμη και στο εσωτερικό των συνεργαζόμενων κομμάτων.
Δε θα αναφερθούμε τώρα σε περίεργες (και επικίνδυνες) εκκεντρικές δηλώσεις υπουργών, όπως παιδείας, δικαιοσύνης, (λαθρο)μεταναστών κ.λπ. Γενικότερα όμως:
- Οι προγραμματικές δηλώσεις του κ. Τσίπρα φάνηκαν να επιδιώκουν με μεγαλόστομες γενικότητες να καλύψουν σοβαρές διαφοροποιήσεις από τις προεκλογικές δεσμεύσεις (π.χ. για το χρέος), και να επαναλαμβάνουν βραχυπρόθεσμα θετικά μέτρα ανακούφισης ως να ήσαν προεκλογικά(...). Φάνηκαν επίσης ελλειμματικές για το μεγάλο θέμα της ανάπτυξης, ως εάν να γνωρίζουν ότι πραγματική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο Ε.Ε. και ΕΥΡΩ...
- Οι μέχρι τώρα εκπρόσωποί μας στις (εδώ και 5 χρόνια) διαπραγματεύσεις ανήκαν στις ευρωπαϊκές ελίτ, που ευνοούνται από τις λογικές της Ε.Ε., του ΕΥΡΩ και των εμπνευστών του. Το ίδιο, δυστυχώς, συμβαίνει και τώρα, όταν μάλιστα και προς γενική έκπληξη κλήθηκε για συμπαράσταση ο ΟΟΣΑ, την «εργαλειοθήκη» του οποίου ο κ. Τσίπρας χαρακτήριζε ως «τη μαύρη βίβλο του νεοφιλελευθερισμού», πριν από 1 χρόνο περίπου !
- Μήπως είναι σύμπτωση που κλήθηκε και πάλι για σύμβουλος η αμερικανογαλλική τράπεζα LAZARD, αυτή η ίδια που συμβούλευε το ...Βενιζέλο, με το PSI, πώς θα... κουρέψει τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικροομολογιούχους ;
- Οι αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις συμπαράστασης των ΗΠΑ του Ομπάμα υπενθυμίζουν τους στόχους των ΗΠΑ στην περιοχή και τη χώρα μας, κάτι που επηρεάζει τουλάχιστον..., τις θέσεις της νέας κυβέρνησης στα εθνικά μας θέματα, με την απουσία αναφοράς μάλιστα στις τουρκικές προκλήσεις σε Θράκη και Αιγαίο, ίσως διότι οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις είναι, επί του παρόντος αδιευκρίνιστες.
- Η άμεση σύνδεση των ελληνικών προβλημάτων που δημιούργησε η τρόικα (δηλ. ΗΠΑ και Γερμανία) με τα προβλήματα των λαών της Ευρώπης παραβλέπει το δράμα του πειραματόζωου, που είναι διακριτά ειδικό, παραπέμπει την όποια λύση ή συμφωνία υπέρ της Ελλάδας στις καλένδες πανευρωπαϊκών φιλολαϊκών λύσεων.
Πάρα ταύτα και άλλα, ενδεχομένως, πολλά η τωρινή διαπραγμάτευση είναι διαφορετική και ευχόμαστε όλα να πάνε καλά.
Οι πρώτες ημέρες της νέας διακυβέρνησης με τις επισκέψεις Σουλτς, Ντάισενμπλουμ, η παρέμβαση υπέρ Ρωσίας (και η προθυμία της για οικονομική βοήθεια) σε συνδυασμό με τον επικοινωνιακό ορυμαγδό των «ανανηψάντων» (λόγω χρεών) καναλαρχών (πρώην νταβατζήδων ;) έχει προκαλέσει στους πολλούς θετικές εντυπώσεις. Ενώ στη ΝΔ, που δε μπορεί να αρθρώσει αξιόπιστο αντιπολιτευτικό λόγο, το νέο «συγκρότημα» ανέλαβε και πάλι τη «δουλειά» αποδόμησης Σαμαρά. Προετοιμάζει την επανοδο Καραμανλή ;
Ερωτηματικά, όμως έχουν προκαλέσει υπουργοποιήσεις αμφιλεγόμενων προσώπων σε καίριες θέσεις, όπως ο πρώην σύμβουλος του ΓΑΠ, που μας προτείνει, μάλιστα, «λιτό βίο», άλλος που είναι υπέρ της λαθρομετανάστευσης και άλλος που είναι υπέρ των γνωστών «αγνώστων» και κατά των χριστιανών.
Αξιοπερίεργο (;) είναι, επίσης, ότι πριν από τις προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού, οι υπουργοί έσπευσαν να διατυπώσουν καθένας στον τομέα του το κομματικό τους πρόγραμμα. Αδειασμα (;)...
Οι εκλεκτικές συγγένειες της νέας διακυβέρνησης δεν κρύβονται πλέον με την ολόπλευρη αμερικανική ( και βρετανική, μηδέ του τέως εξαιρουμένου!! ) «συμπαράσταση» στη νεα «επίθεση» κατά Γερμανίας-ευρώ. Με ποια εθνικά ανταλλάγματα ;
Ελπίζουμε να μην πληρώσουν και πάλι οι Ελληνες το μάρμαρο ενός νέου αμερικανογερμανικού συμβιβασμού, όπως, τότε, με το ΓΑΠ.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου 2015 είναι, σε πρώτη έστω ανάγνωση, ελπιδοφόρο.
Τιμωρήθηκαν οι πρωταίτιοι της καταστροφής, ηττήθηκαν οι συνεχιστές τους, μειώθηκαν οι ψήφοι στήριξης του αίσχους της «Χ.Α.», έφυγαν από τη Βουλή πολλοί πολιτικά και προσωπικά ανάξιοι, και το κυριότερο, αναδύθηκε μια αριστερή πρόταση εξουσίας με την προσθήκη μιας, μικρής, δύναμης συνέπειας και εθνικού προσδιορισμού.
Όμως, πρέπει να επισημανθεί ότι αυτά εντάσσονται πιθανόν στο πλαίσιο των αντιθέσεων ΗΠΑ Γερμανίας…
Επαναλαμβάνεται το πολιτικό παίγνιο (sic) του 2009, όταν ανατέθηκε στο ΓΑΠ, με προσάναμμα την Ελλάδα, να βάλει φωτιά στην Ευρωζώνη, με τα γνωστά (στο πετσί μας) αποτελέσματα της σαδιστικής αντεπίθεσης της Γερμανίας εναντίον μας. Η νέα επιλογή, ικανότερη, ασφαλώς αυτής του 2009, ωθήθηκε για να συνεχισθεί κατ’ αναλογία το ίδιο σχέδιο επίθεσης (μακάρι), αλλά (δυστυχώς) και για τη «διευθέτηση» των εθνικών ζητημάτων.
Ομως αυτός ο υπερατλαντικός (και βρετανικός) σχεδιασμός είναι υψηλού ρίσκου για τους εμπνευστές του. Μεγάλο (τουλάχιστο) μέρος των υποτιθέμενων από την εδώ πλευρά «εκτελεστών» του σχεδίου είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του 2009 και κατά ισχυρή πιθανότητα με δικό τους, αντιθετικό σχεδιασμό, που γνωρίζουν καλά ότι τίποτα δεν μπορεί να κατορθωθεί μέσα στην Ε.Ε. και το Ευρώ της και γενικότερα με όποιους λεόντιους εταιρισμούς. Και έτσι τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, υπέρ του Ελληνικού λαού!
Το ευχόμαστε και το ελπίζουμε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, γιατί αλλιώς (...) το πισωγύρισμα θα είναι πολλών δεκαετιών...
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό