Η υποχωρητικότητα, η «άψογος στάση» της Κυβέρνησης (με Υπουργό Εξωτερικών το Βενιζέλο !) απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας και των Σκοπίων μπορεί να «δικαιολογηθεί» λόγω των Γερμανών και Αμερικανών, που τους προστατεύουν και τους υποκινούν και λόγω της τεχνητής και ανθρωποκτόνου κρίσης που οι ίδιοι αυτοί δημιούργησαν.

Πως να ερμηνευθεί όμως η ακατανόμαστη σιωπή και «αδιαφορία» στις αλβανικές προκλήσεις (όχι των «φιλάθλων» αλλά) των αδελφών Ράμα (πρωθυπουργού και αδελφού) κατά της ακεραιότητας της χώρας μας και της επανάληψης της καταστροφής και εκδίωξης των Ελλήνων της Πόλης, Ιμβρου και Τενέδου το 1955-56, στη Βόρειο Ηπειρο τώρα, που Παπούλιας και Σαμαράς είχαν ντεφάκτο καταργήσει την αυτονομία της ;

ΟΥΚΡΑΝΙΑ: ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ

Ή  ΜΙΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΜΠΗ ;

 Η αφορμή και το ιστορικό

 Από τα τέλη του περασμένου έτους η Ουκρανία είναι βυθισμένη σε βαθιά πολιτική κρίση, που έχει πια καταστεί εθνική. Αφορμή υπήρξε η τελωνειακή σύνδεση της χώρας με την Ε.Ε., πράξη που διαχρονικά θεωρείται παράδοση του εξωτερικού εμπορίου της εκάστοτε χώρας στην Ε.Ε και συνιστά προπομπό της πλήρους ένταξής της σ’ αυτήν. Ο τότε φιλορώσος Ουκρανός πρόεδρος Γιανουκόβιτς και η κυβέρνησή του, μετά από αμφιταλαντεύσεις, τελικά ακύρωσαν τη συμφωνία και στράφηκαν προς τη Ρωσία για διμερή εμπορική συμφωνία με πολύ πιο συμφέροντες εμπορικούς όρους από αυτούς που προσέφερε η Ε.Ε.

 Αμέσως μετά την ακύρωση της συμφωνίας Ε.Ε. – Ουκρανίας ξέσπασαν ταραχές και διαδηλώσεις από την αντιπολίτευση, που συγκροτείται από ένα ετερογενές κράμα ακραίων διεφθαρμένων φιλοδυτικών και νεοναζί. Οι ταραχές επεκτάθηκαν γρήγορα και το Κίεβο σείστηκε για συνεχόμενες βδομάδες. Ο φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς, επικεφαλής ενός πολιτικού συστήματος συνώνυμου της διαφθοράς και της ανικανότητας να επιλύσει οποιοδήποτε από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, αποδείχθηκε ανίκανος να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Έχοντας δεχθεί τεράστιο πλήγμα στη δημοφιλία και το πολιτικό του γόητρο, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα, χωρίς να έχει υποβάλει παραίτηση και προτού οι «διαδηλωτές» να εισβάλουν στο προεδρικό μέγαρο. Η έκπτωτη κυβέρνησή του αντικαταστάθηκε άμεσα, μετά από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις των δυτικών ηγετών με τους πολιτικούς εκπροσώπους της αντιπολίτευσης, και ,χωρίς την παραμικρή λαική νομιμοποίηση, από μια κυβέρνηση στην οποία νοσταλγοί των ναζί κατέχουν νευραλγικό ρόλο.

Τον πρώτο νόμο που κατάργησαν στο Κίεβο, κάτω από την ασφυκτική επιρροή των νεοναζί και των ακροδεξιών , ήταν ο νόμος που κατοχυρώνει το δικαίωμα των εθνικών ομάδων να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους, μεταξύ των οποίων είναι και η ελληνική μειονότητα της Μαριούπολης.  Αυτό δείχνει πόσο ευαίσθητη είναι η «δημοκρατική Δύση» για τα ανθρώπινα δικαιώματα...

Η υποκρισία της φαίνεται από το γεγονός ότι νεοναζιστικό κόμμα Ελευθερίας «Σβόμποντα» που μετέχει στη νέα κυβέρνηση  είχε χαρακτηριστεί με απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 2012 «ρατσιστικό, αντισημιτικό και ξενοφοβικό». Τώρα έγινε απαύγασμα δημοκρατίας στη δυτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Η Ρωσίααρχικά επιδίωξε διπλωματική εκτόνωση της κρίσης με παραμονή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς. Μόλις ο Γιανουκόβιτς αποχώρησε, ο Πούτιν, καταγγέλλοντας την πτώση της κυβέρνησης ως πραξικοματική και επιδιώκοντας την προστασία της πολυπληθούς ρωσόφωνης κοινότητας που κατοικεί στην Κριμαία και στις ανατολικές επαρχίες της χώρας, προχώρησε σε άμεσες κινήσεις. Υποκίνησε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος από τους κατοίκους της Κριμαίας, που αποφάσισε την απόσχιση της περιοχής  από την Ουκρανία και τη δήλωση ένωσής της με τη Ρωσία, πράξη που καταδικάστηκε από όλο το δυτικό κόσμο και οδήγησε τις σχέσεις της Ρωσίας με την ανίκανη να αντιδράσει νέα ουκρανική κυβέρνηση στα άκρα. Στη συνέχεια, αναπτύχθηκε κίνημα αυτονόμησης των ρωσόφωνων ανατολικών και νότιων επαρχιών της Ουκρανίας, το οποίο αντιμετωπίστηκε στην αρχή μουδιασμένα από το Κίεβο. Τους τελευταίους μήνες το Κίεβο επιχειρεί πιο δυναμική αντιμετώπιση των αυτονομιστών με τη βοήθεια της Δύσης, χωρίς όμως σοβαρά αποτελέσματα μέχρι τώρα. Εν τω μεταξύ πράξεις ακραίες, όπως η κατάρριψη (άγνωστο ακόμα από ποιον...) του πολιτικού αεροσκάφους που διερχόταν από τον εναέριο χώρο της Ουκρανίας, οδηγούν τα πράγματα ένα βήμα πριν από την ανοικτή σύγκρουση.

 Η στάση της Δύσης και οι σχέσεις με τη Ρωσία

 Μέσα σε όλη αυτή την κρίση, η Δύση έχει σταδιακά αναχθεί από απλό υποκινητή και χρηματοδότη των αντιπολιτευόμενων αντιδράσεων σε άμεσο αντίπαλο της Ρωσίας. Από το 1997 ο σύμβουλος ασφαλείας επί προεδρίας Κάρτερ Ζμπί­γκνιου Μπρε­ζίν­σκι με το βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα» (εννοώντας την Ευρασία) πρότεινε, μεταξύ άλλων για την αποτροπή μιας η­γε­μο­νι­κής και α­ντα­γω­νι­στι­κής ευ­ρα­σια­τι­κής υ­περ­δύ­να­μης, τον έλεγχο της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ.

Μετά τη μονομερή προσάρτηση της Κριμαίας η Δύση ανέλαβε πρωτοβουλίες για απομόνωση της Μόσχας και για επιβολή κυρώσεων. Οι κυρώσεις, στην αρχή διπλωματικές, στη συνέχεια εμπορικές, κλιμακώθηκαν και οδήγησαν τελικά σε επιβολή εμπάργκο από τη ρωσική πλευρά για ορισμένα δυτικά προϊόντα. Πλέον, βρισκόμαστε στη φάση ανοικτής διπλωματικής και εμπορικής σύγκρουσης. Ακόμα οι δυτικοί δεν έχουν λάβει απόφαση ( και μάλλον είναι δύσκολο να λάβουν, παρά τις μεμονωμένες φωνές για ...  3ο Παγκόσμιο Πόλεμο) για ενεργή στρατιωτική υποστήριξη του Κιέβου εναντίον των ρωσόφωνων αυτονομιστών. Η ουκρανική κρίση, βέβαίως, απέδειξε για άλλη μια φορά την αδυναμία της Δύσης να δράσει συγκροτημένα λόγω των αντίρροπων συμφερόντων που αντιμάχονται στους κόλπους της και να ακολουθήσει την πάγια αρχή ότι «εξωτερική πολιτική είναι η τέχνη του να ιεραρχεί κανείς προτεραιότητες». Στην αρχή, οι Η.Π.Α πρωτοστάτησαν με τους μηχανισμούς διαμόρφωσης γνώμης και τις Μ.Κ.Ο. που ελέγχουν στις διαδηλώσεις και τις ταραχές. Στη συνέχεια υποστήριξαν την ενεργό συμμετοχή της Ε.Ε. και ειδικότερα της Γερμανίας στη διπλωματική εκστρατεία και την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Μόσχας. Όμως το πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη είναι εξαρτημένη ενεργειακά σε μεγάλο βαθμό από τη Ρωσία και αποτελεί και σημαντικό εμπορικό της εταίρο. Οι Ευρωπαίοι για άλλη μια φορά εμφάνισαν επαμφοτερίζουσα συμπεριφορά και αναβλητικότητα. Οι Αμερικανοί, ενώ πρωτοστάτησαν στην αρχή, στη συνέχεια άφησαν τους εταίρους τους στην Ευρώπη να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και να τα βάλουν με τη ρώσικη «αρκούδα» σε μια αναμέτρηση που αφορούσε τον έλεγχο του μαλακού υπογάστριου της τελευταίας, που φυσικά δεν πρόκειται να το ανεχθεί ποτέ.  

 Οι πραγματικοί λόγοι της σύγκρουσης και η Ελλάδα

 Βεβαίως, το διακύβευμα στην Ουκρανία δεν είναι απλά η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. ή στο ΝΑΤΟ. Η κρίση στην παρούσα χρονική στιγμή συνδέεται με την ανερχόμενη παρουσία της Ρωσίας στο διεθνές προσκήνιο με πρόσφατες διπλωματικές επιτυχίες στο θέμα των πυρηνικών του Ιράν και τη συριακή κρίση, που ανέβασαν το διεθνές γόητρό της και απομάκρυναν τη Δύση και ειδικότερα τους ακραίους κύκλους της από τους στρατηγικούς της στόχους στην ευρύτερη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αν σ’ αυτά τα πρόσφατα προστεθούν επιπλέον και οι μακροχρόνιες και καρποφόρες, πλέον, πρωτοβουλίες της Μόσχας για την ευρασιατική τελωνειακή – εμπορική ένωση, ένα αντίβαρο στην εκκολαπτόμενη ευρωατλαντική εμπορική συμφωνία Ε.Ε. - Η.Π.Α. (σ.σ. το Ισραήλ πρόσφατα ανακοίνωσε την ένταξή του στην ευρασιατική ένωση...), και ο συνεχώς αναβαθμιζόμενος ρόλος της Ρωσίας στον ευρασιατικό ενεργειακό χάρτη, είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς ότι η ανησυχία της Δύσης για το νέο ρόλο της Ρωσίας την οδήγησε στην ευθεία σύγκρουση μαζί της για ένα θέμα που είναι ιδιαίτερης ευαισθησίας για τους Ρώσους και την ιστορία τους. Η Ρωσία ήταν αναμενόμενο ότι θα αντιδράσει με οξύτητα και ότι θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες που τραυματίζουν το ήδη πολύπαθο απ’ όλους όσους τώρα το επικαλούνται, Διεθνές Δίκαιο. Όπως πολύ εύστοχα έγραψε «η αλεπού της αμερικανικής διπλωματίας» Χένρι Κίσινγκερ σε άρθρο του, « η Ουκρανία δεν μπορεί ποτέ να είναι μια οποιαδήποτε ξένη χώρα για τους Ρώσους λόγω των ακατάλυτων ιστορικών, πολιτισμικών, θρησκευτικών δεσμών με τη χώρα και της πολυπληθούς ρωσικής κοινότητας». Μέχρι αυτή τη στιγμή είναι άγνωστη η κατάληξη της κρίσης και παρακινδυνευμένη η όποια πρόβλεψη για την εξέλιξή της. Πάντως, είναι πιθανότερο ένα σενάριο «ελεγχόμενης δυσαρέσκειας όλων των μερών, παρά απόλυτης μονομερούς ικανοποίησης», που θα περιλαμβάνει την αυτονόμηση των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας ως μια ζώνη προστασίας των ρωσικών συμφερόντων. Το θέμα είναι βέβαια ότι στη μέση βρίσκεται ο ουκρανικός λαός, ο οποίος διαιρεμένος πολιτισμικά, εθνικά  και ιστορικά, αδυνατεί να ζήσει ανεξάρτητος και ειρηνικά τα τελευταία εκατό και πλέον χρόνια λόγω του ότι αποτελεί διαχρονικό πεδίο αντιπαράθεσης Δύσης – Ρωσίας.

 Η ουκρανική κρίση αποτελεί στην ουσία την πρώτη, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ευθεία επίθεση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας και άρα την εκκίνηση μιας νέας εποχής. Η ανάγκη της Δύσης να επιτεθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο αναδεικνύει το νέο ρόλο της Ρωσίας στα διεθνή πράγματα. Ταυτόχρονα, το σύνολο των διεθνών εξελίξεων της τελευταίας διετίας αναδεικνύει τον πολυπολικό χαρακτήρα του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων και φέρνει στο προσκήνιο τις νέες μεγάλες δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Ινδίες, Βραζιλία κ.λπ.) μαζί με περιφερειακές συλλογικότητες, που παίζουν ισχυρό ρόλο λόγω ιδιαίτερης γεωγραφικής παρουσίας (αραβικός κόσμος). Υπάρχει όμως μια εύλογη υπόνοια μιας πιθανής μακροπρόθεσμης συμφωνίας, άτυπα έστω, ΗΠΑ- Ρωσίας σε βάρος της Γερμανικής ΕΕ. Αλλωστε οι ανιστόρητοι, γενικά Αμερικανοί, αποκλείεται να αγνοούν ότι δεν υπήρξε ποτέ πριν το 1919 ενιαία Ουκρανία. Το δυτικό τμήμα της βρισκόταν επί αιώνες αποκομμένο από τη Ρωσία κάτω από την κατοχή της μεγάλης Λιθουανίας, Σουηδίας, Αυστοουγγαρίας, του Πάπα (που δημιούργησε το μεγάλο πρόβλημα των ουνιτών) και τέλος της πρωσσικής Γερμανίας. Το αποτέλεσμα ήταν μεγάλο χάσμα πολιτιστικό, θρησκευτικό , γλωσσικό και τελικά εθνικό. αρα τελική λύση δεν μπορει να υπάρξει παρά μόνο τελικά αυτονομία της νοτιανατολικής Ουκρανίας υπο την επιρροή της Ρωσίας, κάτι που τελικά θα αποδέχονται οι ΗΠΑ.

  Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα καλείται να διδαχθεί από τα συμβαίνοντα γύρω μας και να αναπροσαρμόσει την εξωτερική της πολιτική με βάση τα νέα δεδομένα. Απο το παράδειγμα της Ουκρανίας, είναι ανάγκη να διδαχθούμε καταρχάς ότι η πολιτισμική και εθνική ενότητα μιας χώρας, ιδιαίτερα αν βρίσκεται σε εύαισθητη γεωπολιτική περιοχή, είναι αναγκαία προϋπόθεση για να μην καταστεί αυτή η χώρα έρμαιο στις γεωπολιτικές ορέξεις του κάθε ισχυρού. Είναι προαπαιτούμενο για την ενότητά της, την ανάπτυξή της, την πολιτική της ομαλότητα, τελικά την ίδια της την υπόσταση. Αυτή είναι μια από τις προυποθέσεις που μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις ανταλλαγές πληθυσμών επέτρεψαν στη χώρα μας να επιβιώσει και καλό είναι να το έχουμε στο νου μας όποτε συζητάμε για το μεταναστευτικό.

Επίσης, η κρίση αυτή αναδεικνύει την ανάγκη χάραξης μιας νέας στρατηγικής στις εξωτερικές μας σχέσεις, που θα έχει βασικό κανόνα τη διατήρηση ισορροπιών μεταξύ Δύσης και Ανατολής και των μεγάλων δυνάμεων κάθε πλευράς. Με τη Δύση μας συνδέουν εμπορικοί δεσμοί, οι ελληνικές κοινότητες  που κατοικούν και ευημερούν εκεί και οι σύγχρονες εξελίξεις του τεχνικού πολιτισμού. Με την Ανατολή μας συνδέει η πολιτισμική και γεωπολιτική εγγύτητα. Τώρα που δυνάμεις που διάκεινται παραδοσιακά υπέρ των ελληνικών συμφερόντων ανέρχονται, είναι ανάγκη να αναπροσαρμόσουμε τη στρατηγική μας και να πάψουμε να αποτελούμε ρόδα στο άρμα των ευρωατλαντικών θεσμών. Τα συμφέροντα μας δεν ταυτίζονται μαζί τους, ούτε καν εξυπηρετούνται από αυτούς, όπως απέδειξε ακόμα και η πρόσφατη ιστορία με το ρωσικό εμπάργκο εναντίον των οπωροκηπευτικών και τις ετεροβαρείς εναντίον των Ελλήνων παραγωγών αποζημιώσεις της Κομισιόν. Μόνο με ριζική αναπροσαρμογή της ελληνικής πολιτικής μπορούν να αντιμετωπιστούν οι νέες προκλήσεις που αφορούν τους ενεργειακούς μας πόρους και πάγιες εκκρεμότητες που αφορούν την αμυντική θωράκιση της χώρας και τα ανοικτά εθνικά μας θέματα, ακόμα και της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας, χωρίς φυσικά μονοπλευρες προσκολλήσεις και δεσμεύσεις.

Το μεγάλο ερώτημα, βεβαίως, είναι ποιος θα υλοποιήσει αυτή την πολιτική. Οι μνημονιακές κυβερνήσης της υποταγής; Ή μήπως η αμφιταλαντευόμενη και εξαρτημένη από ξένες επιρροές μείζων και έλασσων αντιπολίτευση; Είναι ευκαιρία για τον ελληνικό λαό να αναλογιστεί τις ευκαιρίες που ανοίγονται και να επανατοποθετήσει τον εαυτό του στο σύγχρονο κόσμο.

Απόπειρα προετοιμασίας κλίματος του νέου «σχεδίου Ανάν»

Οι ΗΠΑ και λοιποί επείγονται να διευθετήσουν κατά τις επιθυμίες τους τα εκκρεμή ζητήματα στην ευρύτερη περιοχή Βαλκανίων, Ανατολικής Ευρώπης (Ουκρανία) και Μέσης Ανατολής, που ευρίσκεται στα πρόθυρα θερμής διεθνούς σύρραξης. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύουν τα όργανά τους στην περιοχή, για να προετοιμάσουν, το έδαφος για τις επεμβάσεις τους, όπου αναμένουν ισχυρές αντιδράσεις της κοινής γνώμης που δεν είναι πάντοτε αρκούντως ευπειθής.

Αυτό συμβαίνει, τώρα εν όψει των «διεθνών» πρωτοβουλιών για την «επίλυση» του κυπριακού προβλήματος (που εκείνοι ουσιαστικά δημιούργησαν), όπως εκδηλώθηκε με κείμενο και πρωτοβουλία προφανώς των «πρόθυμων» ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, ΔΗΜ.ΑΡ, Γεωργακικού ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το κείμενο είναι προσεκτικά διατυπωμένο, ώστε να εκμαιευθούν υπογραφές βιαστικών αναγνωστών, αφελών ή ματαιόδοξων (να θεαθεί το όνομά τους!) πλάι στα ονόματα των παραπάνω κομματικών σχηματισμών με τη γνωστή θέση τους σε όλα τα εθνικά θέματα της Ελλάδας. Ομως ο στόχος κατάδηλος: Θωπευτική αντιμετώπιση της προκλητικής Τουρκίας, δημιουργία εντύπωσης άμεσης επίλυσης του Κυπριακού με κατεύθυνση Αμερικανοαγγλικοτουρκική.

Φυσικά η προσπάθεια είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Αποκάλυψε τους πρόθυμους να συμβάλουν σε ό,τι ανθελληνικό τέχνασμα επιχειρείται, παρόλο το φιάσκο του σχεδίου Ανάν, το 2004, το οποίο και τότε φανατικά υποστήριξαν. Καλό όμως είναι οι φίλοι του ΑΣΚΕ να γνωρίζουν και το κείμενο και τους υπογράφοντες, γι’ αυτό και παρατίθεται εδώ, με τις υπογραμμίσεις δικές μας.

                                                                                                             Η διακήρυξη της “Πρωτοβουλίας για το Έτος Κύπρου”

Τον Ιούλιο συμπληρώνονται 40 χρόνια από το διπλό έγκλημα στηνΚύπρο, το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, με αποτέλεσμα μια τραγωδία, που ακόμα διαρκεί, με την προσφυγοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων του νησιού, το δράμα των αγνοουμένων, την κατοχή του 37% του εδάφους της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας και την de facto διχοτόμησή της. 
Η πρόσφατη επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών για το Κυπριακό υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αποτελεί την είσοδο σε μια νέα φάση, ίσως την πιο κρίσιμη, στις ατελέσφορες μέχρι τώρα προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος. 
Ανησυχούμε για το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Άγκυρας, παρά τις δηλώσεις της, δεν έχει επαρκώς μετακινηθεί στην κατεύθυνση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού, ενώ έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις έναντι της ΕΕ στο πλαίσιο και της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. 
Εμείς, που υπογράφουμε αυτή την Διακήρυξη, πιστεύουμε ότι είναι η ώρα ανάληψης πολύμορφων πρωτοβουλιών, κυρίως σε διεθνές επίπεδο, για την ανάδειξη της ουσίας του Κυπριακού και τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης με το λαό της Κύπρου στο σύνολό του, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους. Στην κατεύθυνση αυτή, προτείνουμε ένα σύνολο δράσεων και εκδηλώσεων, υπό τον τίτλο «Έτος Κύπρου 2014». 
Θεωρούμε ότι το «Έτος Κύπρου 2014» μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία και για την εξαγωγή πολύτιμων διδαγμάτων για τη συνεχιζόμενη Κυπριακή τραγωδία. Να θυμηθούμε ότι ο ανατραπείς από τους χουντικούς και την ΕΟΚΑ-Β Πρόεδρος Μακάριος, έλεγε επιστρέφοντας από την αναγκαστική αυτοεξορία του, τον Δεκέμβρη του 1974: «Τάσεις σωβινιστικαί παρωχημένων εποχών ή οιασδήποτε φύσεως προκαταλήψεις, ούτε τους Ελληνοκυπρίους ούτε τους Τουρκοκυπρίους ωφελούν». 
Χαιρετίζουμε τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνονται στην Κύπρο υπέρ της επαναπροσέγγισης των δύο Κοινοτήτων. Στην κατεύθυνση αυτή, υπογραμμίζουμε τη μεγάλη σημασία των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, τα οποία συμβάλλουν στο τελικό σκοπό της επανένωσης του νησιού, όπως, μεταξύ άλλων, η επιστροφή της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου, η διαδικασία της αποστρατιωτικοποίησης της εντός των τειχών πόλης της Λευκωσίας κ.ά. 

Κατά τη γνώμη μας, το ζητούμενο σήμερα είναι η εξαιρετικά δύσκολη νέα διαπραγμάτευση, να φθάσει σε συμφωνημένο σχέδιο λύσης από τους ηγέτες των δύο Κοινοτήτων και ως τέτοιο να τεθεί στην κρίση του Κυπριακού λαού σε χωριστά δημοψηφίσματα. 

Ένα σχέδιο λύσης, δίκαιο και λειτουργικό, που να οδηγεί στον τερματισμό της Τουρκικής κατοχής, του εποικισμού και στην επανένωση του νησιού, στο πλαίσιο μιας Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Που θα κατοχυρώνει μια διεθνή προσωπικότητα, μία αδιαίρετη κυριαρχία, μία ιθαγένεια, και θα απορρίπτει κάθε ανεδαφική σκέψη για χωριστά κράτη και συνομοσπονδία ή ένωση μέρους ή του όλου της Κύπρου με άλλη χώρα. Μια επανενωμένη ομόσπονδη Κύπρος, πιστεύουμε ότι μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα συνύπαρξης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, προς όφελος της κοινής τους ανάπτυξης και της κοινής ασφάλειας. Να καταστεί η ανεξάρτητη, επανενωμένη Κύπρος, γέφυρα ειρήνης της Ευρώπης με την πολύπαθη Μ. Ανατολή, σε μια Μεσόγειο, θάλασσα ειρήνης.

Αθήνα, 11 Ιουλίου 2014

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ 
1. Αθανασίου Νάσος, δημοσιογράφος, βουλευτής 
2. Αναστασίου Χρήστος, πρωτοβουλία «Αμμόχωστος η πόλη μας» 
3. Ανδρεαδάκη Τασία, πρώην βουλευτής 
4. Αναγνωστοπούλου Σία, πανεπιστημιακός 
5. Αραβής Λοϊζος, πρ. ΓΓ Παγκόσμιας Συντονιστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα (ΠΣΕΚΑ) 
6. Αρώνης Παναγιώτης, αντιστασιακός, βιβλιοθήκη Εθνικής Αντίστασης 
7. Αρβανίτη-Σωτηροπούλου Μαρία, πρόεδρος Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής 
8. Αρβανίτης Κώστας, δημοσιογράφος 
9. Αργυρίδης Νίκος, γραμματεία Ελλαδο-Κυπριακού επιμελητηρίου (ΕΛΚΥΕΠ) 
10. Αρσένης Κρίτων, πρώην ευρωβουλευτής 
11. Ασκούνης Κώστας, δήμαρχος Καλλιθέας, Πρόεδρος Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) 
12. Αυγερινός Παρασκευάς, πρώην ευρωβουλευτής 
13. Αυγερινός Πέτρος, πρέσβης επί τιμή 
14. Βαρδινογιάννης Βαρδής, αντιστασιακός, πρόεδρος Ε.Δ.Ι.Α. 
15. Βαρεμένος Γιώργος, βουλευτής 
16. Βισβίκη Αγγελική, μεταφράστρια 
17. Βεργόπουλος Κώστας, πανεπιστημιακός 
18. Βλάμης Κώστας, πρόεδρος Συλλόγου Ολυμπίων 
19. Βόγλης Γιάννης, ηθοποιός 
20. Γαβρίλης Γιώργος, αντιπεριφερειάρχης Αττικής 
21. Γιαννακάκη Μαρία, βουλευτής 
22. Γούναρης Γιάννης, δικηγόρος, διεθνολόγος 
23. Δούρου Ρένα, περιφερειάρχης Αττικής 
24. Δρίτσας Θοδωρής, βουλευτής 
25. Επιτρόπουλος Μιχάλης, καθηγητής ΠανεπιστημίουPittsburgh 
26. Ζαμάνος Στέλιος, αντιστασιακός-πρόεδρος Π.Σ.Α.Ε.Ε.Α. 
27. Ζησιάδης Ιωσήφ, πρώην βουλευτής Ελβετίας 
28. Θεοδούλου Κακουλλής, γιατρός χειρουργός 
29. Θεοφίλου Ανδρέας, ερευνητής ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος» 
30. Θεωνάς Γιάννης, πρώην ευρωβουλευτής 
31. Θωμόπουλος Γιάννης, τραγουδιστής 
32. Ιωακειμίδης Γιώργος, δήμαρχος Νίκαιας-Ρέντη 
33. Ιωάννου Λουκάς, υποπτέραρχος ε.α. 
34. Καλαμβοκίδης Κώστας, διεθνολόγος 
35. Καζαγκάς Ανδρέας, αντιπρόεδρος Ελλαδο-Κυπριακού επιμελητηρίου(ΕΛΚΥΕΠ) 
36. Κανελλόπουλος Λάμπρος, πρ. βουλευτής-πρόεδρος ελληνικής επιτροπής UNICEF 
37. Καραγκούνης Σταύρος, διεθνολόγος 
38. Κασσάρας Σαράντης, συνθέτης 
39. Κοντογιάννης Γιώργος, δημοσιογράφος, βουλευτής 
40. Κοντόσταυλος Γιώργος, δήμαρχος Καισαριανής 
41. Κοππά Μαριλένα, πρώην ευρωβουλευτής 
42. Κορδάτος Δημήτρης, θεατρικός συγγραφέας 
43. Κούνδουρος Νίκος, σκηνοθέτης 
44. Κούλογλου Στέλιος, δημοσιογράφος 
45. Κουράκης Τάσος, βουλευτής 
46. Κωνσταντόπουλος Νίκος, πρώην πρόεδρος ΣΥΝ 
47. Κύρκος Μίλτος, ευρωβουλευτής 
48. Κωστάκης Νίκος, αρχιπλοίαρχος Ε.Α. 
49. Λαμπράκης Γ. Γρηγόρης, πρόεδρος ιδρύματος «Γρηγόρης Λαμπράκης» 
50. Λιάκος Αντώνης, πανεπιστημιακός 
51. Λιασσής Γιώργος, ΓΓ Ελλαδο-Κυπριακού επιμελητηρίου (ΕΛΚΥΕΠ) 
52. Λοϊζος Λοϊζος, αναπληρωτής πρόεδρος Ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδας (Ο.Κ.Ο.Ε.) 
53. Μαυρουδής Νότης, συνθέτης 
54. Μαχαίρας Ευάγγελος, επίτιμος πρόεδρος Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης 
55. Μάινας Στέλιος, ηθοποιός 
56. Μαρκάτος Νίκος, ομ. καθηγητής Ε.Μ.Π., πρ. πρύτανης 
57. Μικρούτσικος Θάνος, μουσικοσυνθέτης 
58. Μιχαηλίδης Γιώργος, Γ.Γ. Ο.Κ.Ο.Ε. 
59. Μουμουλίδης Θέμης, σκηνοθέτης 
60. Μουσταφά Μουσταφά, πρώην βουλευτής Ροδόπης 
61. Μουσούρης Σωτήρης, πρώην βοηθός γ.γ. Ο.Η.Ε. 
62. Μπρεδήμας Αντώνης, πανεπιστημιακός 
63. Μπαλτάς Αριστείδης, πανεπιστημιακός, πρόεδρος Ινστιτούτου «Νίκος Πουλαντζάς» 
64. Μπαμπάς Στέλιος, δικηγόρος-κοινωνιολόγος 
65. Μυλόπουλος Γιάννης, πρώην πρύτανης Α.Π.Θ. 
66. Ναθαναήλ Παύλος, πρόεδρος Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών 
67. Νικηφορίδου Όλια, ελ. επαγγελματίας 
68. Νικολάου Χρίστα, δημοσιογράφος 
69. Νικολακόπουλος Ηλίας , πανεπιστημιακός 
70. Νταλάρα Άννα, παραγωγός συναυλιών, πρώην βουλευτής 
71. Ξενογιαννακοπούλου Μαριλίζα, πρώην αναπληρώτρια ΥΠΕΞ 
72. Παιονίδου Μελίνα, μουσικός, μαέστρος 
73. Παπαδημούλης Δημήτρης, ευρωβουλευτής, αντιπρόεδρος ευρωπαϊκού κοινοβουλίου 
74. Παπαγιαννίδης Τάκης, σκηνοθέτης 
75. Παπαδόπουλος Αλέκος, πρώην υπουργός 
76. Παπαδόπουλος Κώστας, εκδότης 
77. Παπαηλιού Θόδωρος, πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου Αρχαίας Ολυμπίας 
78. Παπαναγιώτου Κώστας, πρώην υπουργός, πρόεδρος ΚΕΑΔΕΑ 
79. Παπαχελά Νέλλη, αντιδήμαρχος Αθηναίων 
80. Πολίτου Νανή, συνδικαλίστρια Δ.Ε.Η. 
81. Πολυκάρπου Ανδρέας, πρόεδρος Ελλαδο-Κυπριακού επιμελητηρίου (ΕΛΚΥΕΠ) 
82. Ρεγκούκος Νίκος, ολυμπιονίκης. Πρ. αντιπρόεδρος ΣΕΓΑΣ 
83. Ροδουσάκης Κυριάκος, πρέσβης επί τιμή 
84. Ρουπακιώτης Αντώνης, πρώην πρόεδρος Δ.Σ.Α., πρώην υπουργός 
85. Σαββάκης Χρίστος, πρ. πρόεδρος Ο.Σ.Π.Α. 
86. Σκούρα Δάφνη, ηθοποιός, ιδρυτικό στέλεχος Δ.Ν. Λαμπράκη 
87. Σηφουνάκης Νίκος, βουλευτής 
88. Σκορίνης Νίκος, μέλος προεδρείου ΓΕ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε. 
89. Σκουρολιάκος Πάνος, ηθοποιός 
90. Σταθόπουλος Μιχάλης, πρ. πρύτανης Πανεπιστημίου Αθηνών 
91. Τζαννετάκος Γιάννης, δημοσιογράφος 
92. Τζιτζίκου Σοφία, αντιπρόεδρος ελληνικής επιτροπήςUNICEF 
93. Τριγάζης Πάνος, πρόεδρος ΠΑ.Δ.Ο.Π. (Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών & Παγκοσμιοποίησης) 
94. Τρικούκης Μάκης, συγγραφέας 
95. Τσίρης Παναγιώτης, πρώην πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου 
96. Χαλκιάς Λάκης, τραγουδιστής 
97. Χασιώτης Νίκος, διδάκτωρ φιλοσοφίας πανεπιστημίου Λονδίνου 
98. Χατζόπουλος Επαμεινώνδας, Υποναύαρχος ε.α.. 
99. Χούκλη Μαρία, δημοσιογράφος 
100.Χρήστου Παύλος, αντιπτέραρχος Ε.Α 
101.Χρυσόγελος Νίκος, πρώην ευρωβουλευτής 
102.Χρυσόστομος, Επίσκοπος Δωδώνης

  Η υποτέλεια της ελληνικής κυβέρνησης, όπως εκφράζεται με τη συμμετοχή μας στην  Ε.Ε., μας οδήγησε σε άλλη μία οικονομική καταστροφή. Η Ελλάδα, ακολουθώντας όλα τα κράτη μέλη, καθώς και τους υποτελείς των Αγγλοαμερικανών, επέβαλε εμπάργκο στα ρωσικά προϊόντα. Η απάντηση των Ρώσων ήταν, ως αναμενόταν, άμεση. Σταμάτησαν να εισάγουν, πέραν των ευρωπαϊκών, και ελληνικά αγροτικά και άλλα προϊόντα. Χιλιάδες Έλληνες έμειναν άνεργοι. Σε μία βδομάδα το ελληνικό χρηματιστήριο έπεσε περισσότερο από κάθε άλλο στον κόσμο: -9.4%.

  Η ανοησία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών έφτασε στο σημείο να ζητάει από τη Ρωσία μια πιο ευνοϊκή μεταχείριση για την Ελλάδα. Το ίδιο ζήτησε και ο Μανώλης Γλέζος, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξαφανίστηκε! Και πώς να μην εξαφανιστεί, αφού το προφανές είναι ότι η Ελλάδα, αν θέλει να αποφύγει την ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή, πρέπει να αποχωρήσει από την Ε.Ε. , κάτι που ούτε διανοούνται ούτε στην κυβέρνηση ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ. Η Ρωσία (πολύ ορθά) απέρριψε το αίτημα λέγοντας ότι δεν έχει κανένα λόγο να συμπεριφερθεί πιο ευνοϊκά προς την Ελλάδα, αφού η Ελλάδα ακολούθησε ακριβώς την πιο σκληρή γραμμή των Βρυξελλών και της Ουάσινγκτον.

  Η ζημιά από τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και το εμπάργκο της δεν περιορίζεται στα παραπάνω. Μέρος των προϊόντων που μέχρι τώρα η Ρωσία εισήγε από την Ελλάδα, τα εισάγει από την Τουρκία. Επίσης έχουμε τις συμφωνίες για τα εξοπλιστικά με τη Ρωσία, που ασφαλώς θα επηρεαστούν. Τέλος δεν γνωρίζουμε κατά πόσον οι Ρώσοι θα μας δημιουργήσουν το χειμώνα προβλήματα στην παροχή φυσικού αερίου.

   Οι Δυτικοί, σαν να είναι όλος ο κόσμος δικός τους, αποφάσισαν μόνοι τους ότι η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς ήταν παράνομη, οργάνωσαν και χρηματοδότησαν αντιρωσικές διαδηλώσεις με τη συμμετοχή κυρίως ακροδεξιών νεοναζιστικών δυνάμεων, αποφάσισαν μόνοι τους ότι το Μαλεσιανό αεροπλάνο το έριξαν οι Ρώσοι και αποφάσισαν πάλι μόνοι τους ότι τον εμφύλιο που σήμερα διεξάγεται στην Ουκρανία τον δημιουργούν οι Ρώσοι.

  Τελικά διόρισαν από το παρασκήνιο μια κυβέρνηση χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση (χωρίς εκλογές). Αυτή η κυβέρνηση περιλαμβάνει ουκ ολίγους νοσταλγούς των ναζί και περιφρονεί όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων μεταξύ των οποίων και της ελληνικής (Μαριούπολη) που αριθμεί 250.000 ψυχές. Ακόμη και η χρήση της γλώσσας απαγορεύεται. Απαραίτητη είναι η σύγκριση με την Κριμαία, όπου όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων είναι σεβαστά και μάλιστα δύο αντιπρόεδροι της τοπικής κυβέρνησης είναι Έλληνες.

  Οι Δυτικοί το μόνο που έχουν να αντιτάξουν απέναντι στον Ουκρανικό λαό είναι η ανηλεείς βομβαρδισμοί από αεροπλάνα, άρματα και πυροβόλα. Δεν νομίζουμε ότι θα έχουν αποτέλεσμα ούτε μπορούν να χρησιμοποιούν αυτή τη γλώσσα για πολύ. Ήδη, όταν οι Ρώσοι ανακοίνωσαν ότι θα στείλουν κομβόι με ανθρωπιστική βοήθεια στην ανατολική Ουκρανία, οι Δυτικοί απείλησαν ότι θα το βομβαρδίσουν, αλλά το κομβόι έχει ήδη φτάσει στον προορισμό του.

  Η Ε.Ε. μαζί με την Ελληνική κυβέρνηση κοροϊδεύουν τους Έλληνες παραγωγούς να «περιμένουν λύση από την Ευρωπαϊκή Ένωση», ενώ είναι βέβαιο ότι καμιά λύση δεν θα έρθει (κοροϊδεύουν ακόμη και για τα ποσά που θα δώσουν ως αποζημίωση), ή ότι θα βρουν άλλες αγορές, που ούτε αυτές πρόκειται να βρεθούν. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι χάσαμε τον κυριότερο σύμμαχο στην περιοχή μας. Αλλά τι να περιμένει κανείς, όταν τόσο σοβαρά ζητήματα τα χειρίζεται ένας τέτοιος άνθρωπος που βρέθηκε (με την ψήφο Ελλήνων πολιτών δυστυχώς) υπουργός εξωτερικών.

  Τα ίδια με την Ελλάδα υπέστη και η Κύπρος, αφού και η κυβέρνηση Αναστασιάδη ευθυγραμμίστηκε πλήρως και αυτή με τη γραμμή Ουάσινγκτον – Βερολίνου. Το κόστος της ήταν 15 εκατομμύρια ευρώ.

  Τελικά οι χώρες που προσπάθησαν να τιμωρήσουν τους Ρώσους (Ελλάδα, Πολωνία, Τσεχία, Κύπρος κ.λπ.) υπέστησαν μεγαλύτερη ζημιά από τους Ρώσους και τώρα τους παρακαλούν να δείξουν επιείκεια... 

(Αναλυτική περιγραφή για τα της Ουκρανίας στα Επίκαιρα Κείμενα της ιστοσελίδας μας, που χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι το παρακάτω:

«Από το παράδειγμα της Ουκρανίας, είναι ανάγκη να διδαχθούμε καταρχάς ότι η πολιτισμική και εθνική ενότητα μιας χώρας, ιδιαίτερα αν βρίσκεται σε εύαισθητη γεωπολιτική περιοχή, είναι αναγκαία προϋπόθεση για να μην καταστεί αυτή η χώρα έρμαιο στις γεωπολιτικές ορέξεις του κάθε ισχυρού. Είναι προαπαιτούμενο για την ενότητά της, την ανάπτυξή της, την πολιτική της ομαλότητα, τελικά την ίδια της την υπόσταση. Αυτή είναι μια από τις προυποθέσεις που μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τις ανταλλαγές πληθυσμών επέτρεψαν στη χώρα μας να επιβιώσει και καλό είναι να το έχουμε στο νου μας όποτε, συζητάμε για το μεταναστευτικό.».