Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό, κρίθηκε, όπως γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο της "Ε", πως έπρεπε να παραμείνουν ως είχαν. Να δοθεί μια νέα προθεσμία ώστε να επιχειρηθεί άλλη μια προσπάθεια για προώθηση ζητημάτων για τα οποία μόνο το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να έχει κάποιες ελπίδες επιτυχίας, αφού, βέβαια, οι διάφοροι διαμορφωτές, εντόπιοι και ξένοι, εξασφάλισαν νέα κέρδη, καλύτερες θέσεις, ισχυρότερες δεσμεύσεις.
Έτσι, μέσω της συνεδρολογίας αλλά και του ίδιου του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, μέσω των διαφόρων "δημοσκοπήσεων" που παρουσίασαν πιο θετική εικόνα για τον κ. Σημίτη και, κυρίως, μέσω των Μ.Μ.Ε. (ιδιαίτερα των ευνοημένων από τα "πακέτα" και τις πολιτικές και κυβερνητικές καρέκλες) δίνεται ήδη η εντύπωση ότι η κατάσταση παραμένει ως είχε, παρά τα όποια προβλήματα.
Εννοείται ότι τίποτα δεν άλλαξε με το συνέδριο ούτε και με τον ανασχηματισμό, εκτός ίσως από την αποδυνάμωση του ’κη, λόγω όμως των δικών του αδυναμιών, που τώρα φάνηκαν εξόφθαλμα. Επιχειρείται ήδη η επιτάχυνση των "διαρκών" (!) ιδιωτικοποιήσεων (παρά το διαρκές φιάσκο με την "Ολυμπιακή" και τις αντιδράσεις για ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ.), η προετοιμασία για τις νέες ρυθμίσεις τρομονόμων, κατά τις επιταγές των ΗΠΑ και της (δημοκρατικής?) ΕΟΚ, η προώθηση των ρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό και μάλιστα με "πρωτοβουλία" του εργατοπατέρα - "υφυπουργούλη".
Όμως, παρά τη γενική, σχεδόν, στήριξη, άμεση ή έμμεση, τίποτα ουσιαστικά δεν προχωράει. Και πώς θα μπορούσε, άλλωστε, τώρα που κανένας πια δεν τρέφει αυταπάτες για το ρόλο της κυβερνήσης. Όλα τα προηγούμενα προβλήματα εντείνονται και διαρκώς ανακύπτουν νέα.
Οι αντιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ γίνονται εντονότερες
Επιδιώχτηκε με το συνέδριο και τον ανασχηματισμό να φανεί ότι ενδυναμώθηκε ο K. Σημίτης και το αποτέλεσμα ήταν να αναδειχθεί εντονότερα η πλήρης αδυναμία του. Συμβουλεύει και κανείς δεν ακούει. Προεδρεύει και την ίδια στιγμή αυτοαναιρείται. Συντονίζει την υλοποίηση του "οράματος" "Αθήνα 2004" και ταυτόχρονα αναζωπυρώνει τις απορρυθμίσεις της προσπάθειάς τους.
Η "ισχυροποίησή" του όμως ήταν συνάρτηση της προώθησης άλλων σε υπεύθυνες θέσεις, με αυτόνομη δράση, και ιδιαίτερα του Κ. Λαλιώτη, εκλεκτού πολλών, ιδιαίτερα του Δ.Ο. Λαμπράκη. Το αποτέλεσμα είναι τα συμβαίνοντα στο ΠΑΣΟΚ να υπάγονται αυτοδίκαια στη δικαιοδοσία των θεατρικών επιθεωρήσεων (οι γελοιογράφοι δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα) ή της παθολογίας? Το ΠΑΣΟΚ "χορεύει ροκ" ή "γλυκό βαλσάκι" (!) και οι ανταλλασσόμενοι χαρακτηρισμοί παραβιάζουν πλέον τα ίδια τα πασοκικά όρια. (Κανένας, φυσικά, δεν είναι διατεθειμένος να ανεχτεί πρωτοκαθεδρία Λαλιώτη). Αποδείξεις και όχι ενδείξεις για την προϊούσα σήψη, αλλά και την εκτράχυνση στον αγώνα των συμφερόντων και της διαδοχής. Όσοι, πάλι, διαμαρτύρονται για τα συμβαίνοντα ή "αντιδρούν" στη θρασύτητα ρυθμίσεων, όπως π.χ. για τους αιγιαλούς ή στην τραγωδία, όπως εξελίσσεται, των Ολυμπιακών του 2004, αυτογελοιοποιούνται την ίδια στιγμή που σοβαρολογούσαν, τάχα. Απόδειξη, όχι ένδειξη, της εξάντλησης των ορίων αποτελεσματικότητας του ΠΑΣΟΚ.
Κίνδυνοι από την αντίληψη της πάση θυσία παραμονής στην εξουσία.
Στο ΠΑΣΟΚ, τον τελευταίο καιρό, παρουσιάζεται μια νέα αντίληψη, που εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Τα πάντα δρομολογούνται, ή δε δρομολογούνται, με μοναδικό στόχο την επανεκλογή τους ή, πιο βραχυπρόθεσμα, την επιτυχία τους στις δημοτικές - νομαρχιακές εκλογές. Η λύση προβλημάτων, ή η μη λύση, γίνεται αντιληπτή μόνο ως συνάρτηση της εκλογικής επιτυχίας και όχι ως σκοπός της εκάστοτε κυβέρνησης. Το πού μια τέτοια αντίληψη μπορεί να οδηγήσει δημιουργεί ήδη πολλές ανησυχίες. Και είναι το μικρότερο κακό να προετοιμάζονται με νέο εκλογικό νόμο ( που θα ισχύσει αναγκαστικά στις μεθεπόμενες εκλογές, λόγω της συνταγματικής νέας πρόβλεψης) για ιταλοποίηση της πολιτικής με αφορμή την προεδρική εκλογή του 2005 και τον ενδεχόμενο σχηματισμό συμμαχικών "αριστερών" κυβερνήσεων, αφού θα εμποδισθεί να επιτύχει, τότε, αυτοδυναμία η Ν. Δ.
Η ανάπτυξη σχέσεων φιλίας ή έχθρας με τα άλλα κόμματα.
’ρχισε ήδη η προετοιμασία. Η επίθεση φιλίας προς ΚΚΕ, ΣΥΝ και Αβραμόπουλο στόχο έχει τη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για το ΠΑΣΟΚ εν όψει του β' γύρου των δημοτικών - νομαρχιακών εκλογών, όπως και της αίσθησης ότι ανακτά την πολιτική πρωτοβουλία, πέραν των πιο μεσοπρόθεσμων σχεδιασμών. Η ανταπόκριση, βέβαια, δεν ήταν ?ενθουσιώδης. Το Κ.Κ.Ε. την αντιμετώπισε με ευγενική ειρωνεία. Ο ΣΥΝ, ως συνήθως, ανταποκρίθηκε με χαρά σε μια ενδεχόμενη κεντρική συμμετοχή σε εξουσία, όμως έχει πλέον αρκετή πείρα ανάλογων πασοκικών "ανοιγμάτων", ώστε μόνο οι Κύρκος, Δαμανάκη, Μπίστης και η παρέα τους δε συγκράτησαν τις επευφημίες. Ο Αβραμόπουλος εύχεται να μπορεί να αποτελέσει μπαλαντέρ και να χρησιμοποιηθεί όπως απαιτήσουν οι περιστάσεις, όμως λόγω αυτοκρατορικών φιλοδοξιών ήταν πιο συγκρατημένος. Ο Τσοβόλας, φυσικά, δεν έγινε δέκτης τέτοιων κρούσεων και δικαίως ανησυχεί, μετά και την αποτυχία των δικών του προσπαθειών προς ΣΥΝ - Κ.Κ.Ε.
Από την άλλη ξεκίνησε και η επίθεση έχθρας (!) προς τη Ν.Δ. με τους γνωστούς ρυθμούς ροκ", μπροστά στη διαμορφούμενη πεποίθηση για έλλειψη διαφορών ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Είναι φανερό, όμως, πως μια τέτοια επιχείρηση μόνο μειδιάματα προκαλεί, εκτός ίσως από την ανύψωση ηθικού στα κρατικοδίαιτα στελέχη, κάτι που ως στόχος δεν είναι αμελητέος. Από την πλευρά της η Ν.Δ. μάλλον ευνοείται από μια τέτοια τακτική, ιδιαίτερα όταν ο κ. Λαλιώτης θα εμφανίζεται ως ο ρομφαιοφόρος της πατάξης ?της διαφθοράς.
Τα πραγματικά προβλήματα όμως δεν επιτρέπουν μακροημέρευση
Τα θεμέλια του πολιτικού οικοδομήματος όμως τρίζουν πλέον. Οι αγρότες ξεσηκώνονται πραγματικά και, πιο ώριμοι τώρα, είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν Ν.Δ. και Κ.Κ.Ε να τους ελέγξουν για την προώθηση των σχεδίων τους. Η λαίλαπα που θα ξεσπάσει με την είσοδο του ΕΥΡΩ πλησιάζει. Και το δράμα της "Αθήνα 2004" θα αποτελέσει σύντομα την περίληψη των προβλημάτων, οπότε οι δοκιμαστικές "ανοησίες" της Επιτρόπου μας για τη νέα επίσημη γλώσσα (!) θα φαίνονται απλά πταίσματα.
’ρθρο του μέλους της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Σήφη Στενού με παραπλήσιο περιεχόμενο και τίτλο "Προσκαιρη και προβληματική η "επικράτηση" Σημίτη δημοσιεύεται στο τεύχος 32 του περιοδικού "’ρδην" - Νοέμβρης 2001.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Δικαιολογημένη ανησυχία προκαλεί η επιθετικότητα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους κατά του Αφγανιστάν και άλλων χωρών καθώς και κατά των λαϊκών ελευθεριών. στις ίδιες τις μητροπόλεις του καπιταλισμού με τους διάφορους τρομονόμους.
Το ερώτημα είναι: αυτή η επιθετικότητα είναι έκφραση της πλήρους και αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας του δυτικού κόσμου με την παγκοσμιοποίηση (όπως "φοβάται" ο περισσότερος κόσμος της αριστεράς) ή είναι έκφραση ανασφάλειας της μοναδικής σήμερα υπερδύναμης, που ανησυχεί για το μέλλον της; Έχουμε την εντύπωση ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση, κατά την οποία βασικά χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν πια, ότι οι Αμερικανοί με τους συμμάχους τους δε μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά είναι υποχρεωμένοι να υπολογίζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες άλλων χωρών και των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων και στρωμάτων και, στο βαθμό που αυτό δε θα το κάνουν, λόγω υπεροψίας, όχι μόνο επιφυλάσσουν μεγαλύτερα δεινά για τον πλανήτη, αλλά
υπονομεύουν και τη δική τους ισχύ.
Η παγκόσμια οικονομία
Όλοι οι σοβαροί αναλυτές έχουν από καιρό αποκαλύψει τη μυθολογία της παγκοσμιοποίησης. Επιδεικνύοντας ασυγχώρητη αδηφαγία και μυωπία οι ισχυροί του καπιταλισμού συσσώρευσαν κέρδη με πρωτοφανή ταχύτητα, οδήγησαν μέσω των χρηματιστηρίων σε κατάρρευση οικονομίες χωρών (π.χ. Ν.Α Ασία, Ρωσία, Βραζιλία, Τουρκία) και στην ανέχεια τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, που δεν έχουν πια άλλες αποταμιεύσεις να τους ληστέψουν ούτε εισοδήματα, για να είναι καταναλωτές. Η πραγματική οικονομία υποχώρησε. Έτσι στις τρεις περιοχές της γης με ανεπτυγμένο καπιταλισμό (ΗΠΑ, ΕΟΚ, Ιαπωνία) παρατηρείται οικονομική ύφεση, με χειρότερη της Ιαπωνίας, τη στιγμή που άλλες χώρες επιδεικνύουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόνο χώρες που θα επιδιώξουν να ελέγχουν την οικονομία τους θα μπορούν να βελτιώνουν τη θέση τους. Οι χώρες αυτές θα γίνονται συνεχώς ισχυρότερες. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ήδη η Κίνα και το Ιράν και σε μια δεύτερη φάση θα αναδειχθούν και άλλες χώρες, που σήμερα είναι φτωχές, ίσως η Ρωσία, η Ινδία κ.α. Οι ΗΠΑ παραμένουν η πιο ισχυρή δύναμη, αλλά σιγά σιγά θα χάνουν το μονοπώλιό τους.
Με την αυτονόμηση του δικτύου του Μπιν Λάντεν οι Αμερικανοί για πρώτη φορά μετά το Βιετνάμ συναντούν αντίσταση, ελάχιστη σε σύγκριση με το Βιετνάμ, που όμως τώρα μεταφέρεται και στην ήπειρό τους. Ένα δίκτυο μερικών εκατοντάδων ανθρώπων έφερε την υπερδύναμη σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να αναζητήσουν συμμάχους σε χώρες που πριν λίγο ήταν "στρατηγικοί ανταγωνιστές" (Ρωσία, Κίνα) ή ένοχες "υπόθαλψης τρομοκρατίας" (Ιράν, Συρία). Οι νέοι ¨"σύμμαχοι" ζητούν και κερδίζουν πολλά. [Μόνο η Ελλάδα προσέφερε ό,τι ζήτησαν οι Αμερικανοί, χωρίς να θέσει καν τα ζητήματα της κατοχής της Β. Κύπρου και του casus belli στο Αιγαίο!!].Οι λαοί σε μια τεράστια μουσουλμανική ζώνη έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των ΗΠΑ. Αν σ' αυτούς προσθέσουμε τους ορθόδοξους, που αγανάκτησαν με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και την αριστερά σ' όλο τον κόσμο, τότε οι ΗΠΑ θα διαπιστώσουν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τους έχουν τόσο πολλούς εχθρούς.
Οι Αμερικανοί, και μάλιστα το εβραϊκό λόμπι, ελέγχοντας κατά 90% την εικόνα (τηλεοπτική και κινηματογραφική) παγκόσμια, επεχείρησαν την ασφαλέστερη μέθοδο καθυπόταξης των λαών, με την πολιτιστική τους αφομοίωση. Η προσπάθεια αυτή σημείωσε παταγώδη αποτυχία. Με εξαίρεση κάποια μεσαία κοινωνικά στρώματα σε χώρες που βρίσκονται στα όρια μητρόπολης - περιφέρειας, όπως η Ελλάδα, που (προσωρινά, ελπίζουμε) αλλοτριώθηκαν σε κάποιο βαθμό, η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας όχι μόνο δεν πλησίασε, αλλά απομακρύνθηκε πολύ περισσότερο από τα δυτικά
πρότυπα και αναζήτησε στήριξη στο παρελθόν, σ' ό,τι την διαφοροποιεί: πολιτισμός, ήθη, έθιμα, θρησκεία, γλώσσα. Ο "μέσος" Αμερικανός και Δυτικοευρωπαίος πολίτης όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον πρότυπο για τον πολίτη του Τρίτου Κόσμου, αλλά είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται μαζί του και την ανασφάλειά του. Η ηθική του παρακμή εκφράζεται και δημογραφικά.
Τα τελευταία 20 χρόνια και ιδιαίτερα τη δεκαετία του '90 η ιδεολογία της Νέας Τάξης είχε πλήρως επικρατήσει. Προανηγγέλθη το "τέλος της ιστορίας", ο θρίαμβος του καπιταλισμού και του δυτικού φιλελευθερισμού και εθεωρήθη ότι τα εθνικά κράτη δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης (τη στιγμή που οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν έπαψαν να ενισχύουν το δικό τους). Σήμερα οι διάφοροι που περιέφεραν υπεροπτικά τις "σοφίες" τους στις τηλεοπτικές οθόνες, τα έντυπα και τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, φρονίμως ποιούντες, εξαφανίστηκαν και οι πολιτικοί τους ηγέτες ζητούν από τα εθνικά κράτη να βάλουν τα δυνατά τους κατά της τρομοκρατίας και (ως μετανοούσες Μαγδαληνές) ψελλίζουν ότι θα ακολουθήσουν μιαν άλλη οικονομική πολιτική, που θα ανακουφίζει τους πολλούς.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις για τις ρωγμές που εμφανίζει η παγκοσμιοποίηση δεν πρέπει να οδηγήσουν σε βιαστικά συμπεράσματα. Η Αμερική παραμένει μακράν η πρώτη δύναμη και η Νέα Τάξη δε θα καταλυθεί από μόνη της, αλλά με τους σκληρούς αγώνες των λαϊκών κινημάτων, που πολιτικά πρέπει να εκφράζονται από την αριστερά. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς παγκόσμια και στην Ελλάδα παραμένει προσηλωμένο σε κοινωνικά πρότυπα που κατέρρευσαν (ΕΣΣΔ και Ανατολική Ευρώπη) ή ανατράπηκαν (Τρίτος Κόσμος) ή μεταλλάχθηκαν (Κίνα) και σε θεωρητικά σχήματα που αδυνατούν να αναλύσουν τη σημερινή κατάσταση και να συμβάλουν στην ανατροπή τους. Νομίζουμε ότι η αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης στην πράξη μπορεί να γίνει μόνο από μια αναγεννημένη αριστερά, που δε θα επιδιώκει μια δική της ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, θα εκφράζει εθνικά κινήματα αλληλέγγυα, στηριγμένα στις παραδόσεις και τον πολιτισμό κάθε λαού και δε θα αναπαράγει άρχουσες ελίτ.
Το ερώτημα είναι: αυτή η επιθετικότητα είναι έκφραση της πλήρους και αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας του δυτικού κόσμου με την παγκοσμιοποίηση (όπως "φοβάται" ο περισσότερος κόσμος της αριστεράς) ή είναι έκφραση ανασφάλειας της μοναδικής σήμερα υπερδύναμης, που ανησυχεί για το μέλλον της; Έχουμε την εντύπωση ότι μπαίνουμε σε μια νέα φάση, κατά την οποία βασικά χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν πια, ότι οι Αμερικανοί με τους συμμάχους τους δε μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά είναι υποχρεωμένοι να υπολογίζουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες άλλων χωρών και των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων και στρωμάτων και, στο βαθμό που αυτό δε θα το κάνουν, λόγω υπεροψίας, όχι μόνο επιφυλάσσουν μεγαλύτερα δεινά για τον πλανήτη, αλλά
υπονομεύουν και τη δική τους ισχύ.
Η παγκόσμια οικονομία
Όλοι οι σοβαροί αναλυτές έχουν από καιρό αποκαλύψει τη μυθολογία της παγκοσμιοποίησης. Επιδεικνύοντας ασυγχώρητη αδηφαγία και μυωπία οι ισχυροί του καπιταλισμού συσσώρευσαν κέρδη με πρωτοφανή ταχύτητα, οδήγησαν μέσω των χρηματιστηρίων σε κατάρρευση οικονομίες χωρών (π.χ. Ν.Α Ασία, Ρωσία, Βραζιλία, Τουρκία) και στην ανέχεια τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων, που δεν έχουν πια άλλες αποταμιεύσεις να τους ληστέψουν ούτε εισοδήματα, για να είναι καταναλωτές. Η πραγματική οικονομία υποχώρησε. Έτσι στις τρεις περιοχές της γης με ανεπτυγμένο καπιταλισμό (ΗΠΑ, ΕΟΚ, Ιαπωνία) παρατηρείται οικονομική ύφεση, με χειρότερη της Ιαπωνίας, τη στιγμή που άλλες χώρες επιδεικνύουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Μόνο χώρες που θα επιδιώξουν να ελέγχουν την οικονομία τους θα μπορούν να βελτιώνουν τη θέση τους. Οι χώρες αυτές θα γίνονται συνεχώς ισχυρότερες. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν ήδη η Κίνα και το Ιράν και σε μια δεύτερη φάση θα αναδειχθούν και άλλες χώρες, που σήμερα είναι φτωχές, ίσως η Ρωσία, η Ινδία κ.α. Οι ΗΠΑ παραμένουν η πιο ισχυρή δύναμη, αλλά σιγά σιγά θα χάνουν το μονοπώλιό τους.
Η πολιτικοστρατιωτική κυριαρχία
Με την αυτονόμηση του δικτύου του Μπιν Λάντεν οι Αμερικανοί για πρώτη φορά μετά το Βιετνάμ συναντούν αντίσταση, ελάχιστη σε σύγκριση με το Βιετνάμ, που όμως τώρα μεταφέρεται και στην ήπειρό τους. Ένα δίκτυο μερικών εκατοντάδων ανθρώπων έφερε την υπερδύναμη σε κατάσταση νευρικής κρίσης. Οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να αναζητήσουν συμμάχους σε χώρες που πριν λίγο ήταν "στρατηγικοί ανταγωνιστές" (Ρωσία, Κίνα) ή ένοχες "υπόθαλψης τρομοκρατίας" (Ιράν, Συρία). Οι νέοι ¨"σύμμαχοι" ζητούν και κερδίζουν πολλά. [Μόνο η Ελλάδα προσέφερε ό,τι ζήτησαν οι Αμερικανοί, χωρίς να θέσει καν τα ζητήματα της κατοχής της Β. Κύπρου και του casus belli στο Αιγαίο!!].Οι λαοί σε μια τεράστια μουσουλμανική ζώνη έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των ΗΠΑ. Αν σ' αυτούς προσθέσουμε τους ορθόδοξους, που αγανάκτησαν με τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και την αριστερά σ' όλο τον κόσμο, τότε οι ΗΠΑ θα διαπιστώσουν ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τους έχουν τόσο πολλούς εχθρούς.
Παγκοσμιοποίηση και πολιτισμός
Οι Αμερικανοί, και μάλιστα το εβραϊκό λόμπι, ελέγχοντας κατά 90% την εικόνα (τηλεοπτική και κινηματογραφική) παγκόσμια, επεχείρησαν την ασφαλέστερη μέθοδο καθυπόταξης των λαών, με την πολιτιστική τους αφομοίωση. Η προσπάθεια αυτή σημείωσε παταγώδη αποτυχία. Με εξαίρεση κάποια μεσαία κοινωνικά στρώματα σε χώρες που βρίσκονται στα όρια μητρόπολης - περιφέρειας, όπως η Ελλάδα, που (προσωρινά, ελπίζουμε) αλλοτριώθηκαν σε κάποιο βαθμό, η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας όχι μόνο δεν πλησίασε, αλλά απομακρύνθηκε πολύ περισσότερο από τα δυτικά
πρότυπα και αναζήτησε στήριξη στο παρελθόν, σ' ό,τι την διαφοροποιεί: πολιτισμός, ήθη, έθιμα, θρησκεία, γλώσσα. Ο "μέσος" Αμερικανός και Δυτικοευρωπαίος πολίτης όχι μόνο δεν αποτελεί πλέον πρότυπο για τον πολίτη του Τρίτου Κόσμου, αλλά είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται μαζί του και την ανασφάλειά του. Η ηθική του παρακμή εκφράζεται και δημογραφικά. Παγκοσμιοποίηση και ιδεολογία
Τα τελευταία 20 χρόνια και ιδιαίτερα τη δεκαετία του '90 η ιδεολογία της Νέας Τάξης είχε πλήρως επικρατήσει. Προανηγγέλθη το "τέλος της ιστορίας", ο θρίαμβος του καπιταλισμού και του δυτικού φιλελευθερισμού και εθεωρήθη ότι τα εθνικά κράτη δεν έχουν πλέον λόγο ύπαρξης (τη στιγμή που οι ίδιοι οι Αμερικανοί δεν έπαψαν να ενισχύουν το δικό τους). Σήμερα οι διάφοροι που περιέφεραν υπεροπτικά τις "σοφίες" τους στις τηλεοπτικές οθόνες, τα έντυπα και τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, φρονίμως ποιούντες, εξαφανίστηκαν και οι πολιτικοί τους ηγέτες ζητούν από τα εθνικά κράτη να βάλουν τα δυνατά τους κατά της τρομοκρατίας και (ως μετανοούσες Μαγδαληνές) ψελλίζουν ότι θα ακολουθήσουν μιαν άλλη οικονομική πολιτική, που θα ανακουφίζει τους πολλούς.
Παγκοσμιοποίηση και αριστερά
Οι παραπάνω διαπιστώσεις για τις ρωγμές που εμφανίζει η παγκοσμιοποίηση δεν πρέπει να οδηγήσουν σε βιαστικά συμπεράσματα. Η Αμερική παραμένει μακράν η πρώτη δύναμη και η Νέα Τάξη δε θα καταλυθεί από μόνη της, αλλά με τους σκληρούς αγώνες των λαϊκών κινημάτων, που πολιτικά πρέπει να εκφράζονται από την αριστερά. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς παγκόσμια και στην Ελλάδα παραμένει προσηλωμένο σε κοινωνικά πρότυπα που κατέρρευσαν (ΕΣΣΔ και Ανατολική Ευρώπη) ή ανατράπηκαν (Τρίτος Κόσμος) ή μεταλλάχθηκαν (Κίνα) και σε θεωρητικά σχήματα που αδυνατούν να αναλύσουν τη σημερινή κατάσταση και να συμβάλουν στην ανατροπή τους. Νομίζουμε ότι η αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης στην πράξη μπορεί να γίνει μόνο από μια αναγεννημένη αριστερά, που δε θα επιδιώκει μια δική της ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, θα εκφράζει εθνικά κινήματα αλληλέγγυα, στηριγμένα στις παραδόσεις και τον πολιτισμό κάθε λαού και δε θα αναπαράγει άρχουσες ελίτ.
Κατηγορία
Φύλλο 84 Δεκεμβρίου 2001
Για την κατάσταση στον τύπο που επικρατεί στη χώρα μας και (σ' όλο το δυτικό κόσμο, που υπερηφανεύεται ότι προασπίζει τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα) είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω δημοσίευμα στο ΠΟΝΤΙΚΙ 24/1/02.
Αν αυτή την αντιμετώπιση έχουν φωνές που είναι μισοενταγμένες στη λογική του συστήματος ή (λόγω ιδεολογίας και ιστορίας) δεν έχουν προοπτική να εισακουσθούν από από τον πολύ κόσμο, μπορεί να φαντασθεί κανείς τι γίνεται με άλλες φωνές που αμφισβητούν βασικές επιλογές της άρχουσας τάξης, όπως η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε.Ε. Ας μην έχουμε αυταπάτες...
«ΠΟΝΤΙΚI» 24/1/02
Παραλείπονται από τα «ρεπορτάζ» των περισσότερων εφημερίδων οι απόψεις των πολιτικών αρχηγών του ΚΚΕ και του ΣΥΝ σε κρίσιμες κοινοβουλευτικές συζητήσεις.
Κυκλοφορούν «εσωτερικές» λίστες σε πολλές εφημερίδες (δε μιλάμε για τα κανάλια όπου είναι καθεστώς...) «κομμένων» πολιτικών.
«Απείθαρχοι» δημοσιογράφοι, που αρνούνται να αποδεχθούν αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, καλούνται... πλαγίως και εντέχνως να συνετιστούν με το επιχείρημα που υποκρύπτει τη σαφή απειλή «οι καιροί είναι δύσκολοι στο χώρο...».
Κατηγορία
Φύλλο 85 Φεβρουαρίου 2002
Αν η αριστερά είχε πάντοτε την υποχρέωση να μην περιορίζεται στην καταγγελία του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά να προβάλλει και το δικό της όραμα, αυτή την υποχρέωση έχει πολύ περισσότερο σήμερα, ύστερα από την κατάρρευση, ανατροπή ή μετάλλαξη σχεδόν όλων των καθεστώτων που εγκαθιδρύθηκαν στο όνομα της αριστεράς
Το ΑΣΚΕ από την ίδρυση του το 1984 είχε διακηρύξει ότι οραματίζεται μια σοσιαλιστική κοινωνία με κατοχυρωμένες όλες τις πολιτικές και λαϊκές ελευθερίες. "Σοσιαλισμός" χωρίς ελευθερίες δεν είναι σοσιαλισμός και γι' αυτό δε μπορεί να επιβιώσει, είχαμε γράψει σε άρθρο μας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ το 1986, προβλέποντας τις εξελίξεις μετά το 1989.
Η συμμετοχή ΟΛΩΝ των πολιτών στη διαμόρφωση των αποφάσεων και στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δεν πρέπει και δε μπορεί να εκφράζεται μόνο από ένα πολιτικό κόμμα, αλλά από πολλά κόμματα και πολλούς άλλους φορείς, όπως συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, επιστημονικές και πολιτιστικές οργανώσεις κλπ. Για να είναι πραγματικός αυτός ο πλουραλισμός κι όχι πλασματικός, όπως στις χώρες της Αν. Ευρώπης, θα πρέπει ο καθένας από τους φορείς αυτούς να διατηρεί την αυτονομία του και να μην είναι κομματικό παράρτημα.
Η ίδια αντίληψη νομίζουμε ότι πρέπει να διακατέχει την αριστερά και σήμερα, που αγωνίζεται για την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Το λαϊκό κίνημα δεν είναι υπόθεση ενός μόνο κόμματος ούτε μόνο των πολιτικών κομμάτων. Η μορφή του αγώνα που σήμερα διεξάγουμε καθορίζει εν πολλοίς και τη μορφή της σοσιαλιστικής κοινωνίας που οραματιζόμαστε.
Στα πλαίσια αυτών των αρχών το ΑΣΚΕ είναι αντίθετο με τη μέχρι τώρα κυρίαρχη πρακτική στους μαζικούς χώρους, όπου γραμμές και ψηφοδέλτια διαμορφώνονται σε κομματικά γραφεία, θέλοντας να δώσουμε αυτό το μήνυμα, στο βαθμό που μας επιτρέπουν οι μικρές μας δυνάμεις, το ΑΣΚΕ έχει ως αρχή του τα μέλη του να συμμετέχουν μεν όσο πιο ενεργά μπορούν στους μαζικούς χώρους, αλλά να μην επιδιώκουν την εκλογή τους σε Διοικητικά ή Δημοτικά ή άλλα Συμβούλια, δηλ. να μη συμμετέχουν σε ψηφοδέλτια. Η επιθυμία μας είναι να διαμορφώνονται συνδικαλιστικές, δημοτικές ή άλλες Κινήσεις που να είναι μεν προοδευτικές και πολιτικοποιημένες, αλλά να αναδύονται μέσα από τη ζωή και τις ανάγκες του κάθε μαζικού χώρου κι όσον αφορά στην τοπική αυτοδιοίκηση μέσα από την ζωή και τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας.
Φυσικά με τα σημερινά δεδομένα μια τέτοια ιδανική κατάσταση είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Στην περίπτωση αυτή η επιδίωξη του ΑΣΚΕ είναι τουλάχιστον να διαμορφώνονται Κινήσεις με τη συμμετοχή και πολιτικών κομμάτων, με προοδευτικό χαρακτήρα, που να εξασφαλίζουν την ευρύτερη δυνατή κάλυψη, να έχουν ως υποψήφιο Δήμαρχο ή Νομάρχη άνθρωπο χωρίς κομματική ένταξη και με γενική αποδοχή και στο πρόγραμμα τους να προβλέπουν τη μεγαλύτερη δυνατή λαϊκή συμμετοχή για την ανάπτυξη του Δήμου ή του Νομού. Σε τέτοιες Κινήσεις τα μέλη του ΑΣΚΕ συμμετέχουν όσο πιο ενεργά μπορούν και εκφράζουν δημόσια την υποστήριξη τους προς αυτές (επαναλαμβάνουμε, χωρίς να εκθέτουν υποψηφιότητα).
Σε κάθε άλλη περίπτωση το ΑΣΚΕ και τα μέλη του δεν υποστηρίζουν δημόσια κανένα ψηφοδέλτιο και απλώς ψηφίζουν εκείνο το ψηφοδέλτιο που θεωρούν ότι έχει την πιο προοδευτική πολιτική κατεύθυνση και χαρακτηρίζεται από την πιο ειλικρινή και έντιμη προσπάθεια ανάπτυξης της τοπικής κοινωνίας.
Το λευκό αποτελεί την έσχατη επιλογή μας.
Κατηγορία
Φύλλο 85 Φεβρουαρίου 2002
Στις 26 Γενάρη πραγματοποιήθηκε η σύνοδος των μελών του Α.Σ.Κ.Ε.
Στο πρώτο μέρος της διαδικασίας έγινε συζήτηση πάνω στις διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις, με εισηγήσεις της Ε.Ε., που καλύπτονται από τα άρθρα που περιλαμβάνει αυτό το φύλλο της "Ε". Κοινή ήταν η διαπίστωση ότι οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι πλέον απρόβλεπτες, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών οποιαδήποτε στιγμή.
Στα πλαίσια του γενικότερου προγραμματισμού μας προετοίμαζόμαστε και γι' αυτό το ενδεχόμενο και την αναγκαία οικονομική εξόρμηση.
Στο δεύτερο μέρος έγινε ενημέρωση και συζήτηση για την πορεία της Κίνησης για την Ε.Ε. Οι συνθήκες κρίνονται ευνοϊκές, γιατί η καθιέρωση του ΕΥΡΩ σύντομα θα αποδειχθεί αρνητική για την Ελλάδα.
Στο διάλειμμα κόψαμε και την πρωτοχρονιάτικη πίτα μας με πολλές ευχές για την καινούρια χρονιά
Κατηγορία
Φύλλο 85 Φεβρουαρίου 2002
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό