ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ιστορικό Η θεμελίωση του σημερινού οικονομικού συστήματος έγινε στα μέσα της 10ετίας του 1980 στις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Εφαρμόσθηκαν οι θεωρίες του μονεταρισμού του Μίλτον Φρίντμαν, που πρεσβεύουν σχηματικά την κατεδάφιση των κεϋνσιανών αντιλήψεων για το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, δηλ ότι το κράτος κοινωνικής πρόνοιας πρέπει σταδιακά να αποσυντεθεί και όλες οι κοινωνικές παροχές να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα, από την παιδεία και την υγεία μέχρι τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τη σύνταξη. Eίχε πεί κυνικά ότι η κοινωνική αποστολή του κεφαλαίου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους.

Το εγχείρημα αυτό περιβλήθηκε με το ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, κακέκτυπου του φιλελευθερισμού (δημιούργημα της αστικής τάξης του 17^ου αιώνα στην Ευρώπη στην πάλη της κατά της φεουδαρχίας). Για τους νεοφιλελεύθερους κάθε κρατική επέμβαση στην οικονομία, πέρα από την εξασφάλιση της λειτουργίας της αγοράς, είναι απαράδεκτη, γιατί περιορίζει την ελευθερία, κάθε ανακατανομή αγαθών είναι αδικαιολόγητη, γιατί σημαίνει αφαίρεση αγαθών από κάποιους που δικαιωματικά τα απέκτησαν, κάθε φορολογία που αποσκοπεί σε δικαιότερη ανακατανομή των βαρών είναι κλοπή. Η ύπαρξη φτωχών ή κοινωνικά μειονεκτούντων δεν είναι γι' αυτούς ζήτημα κοινωνικής αδικίας, αλλά απλώς ατυχίας, η άρση της οποίας δεν είναι πάντως αρμοδιότητα του κράτους, δηλ. το κέρδος υπεράνω όλων. Είχαν μπεί οι βάσεις της παγκοσμιοποίησης και της λεγόμενης κοινωνίας των 2/3, δηλ της επιβολής του κοινωνικού περιθωρίου, που καταδικάζεται μόνιμα στην ανεργία (τα σκουπίδια της ευημερίας).

Με τη διάλυση του ανατολικού συνασπισμού και της Ε.Σ.Σ.Δ. οι νεοφιλελεύθεροι και το κεφάλαιο στις ΗΠΑ θεώρησαν ότι δεν έχουν πλέον αντίπαλο δέος. Με θεσμικό όργανο τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», όπως αποκαλείται το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, η Διεθνής Τράπεζα και το ΔΝΤ (που τώρα θέλουν να το θεσμοθετήσουν ως εποπτικό όργανο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλ. το λύκο να φυλάει τους άλλους λύκους), έχουν αναλάβει την προώθηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, επιβάλλοντας τις ιδιωτικοποιήσεις με πρόσχημα τον ανταγωνισμό για τη μείωση των τιμών, τη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς, δηλ. την πλήρη ασυδοσία διακίνησης ξένων κεφαλαίων, προϊόντων και υπηρεσιών, την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, δηλ. την περικοπή κάθε κοινωνικής δαπάνης, και τον περιορισμό του ρόλου του κράτους. Όσες χώρες το ακολούθησαν (Χιλή, Αργεντινή κ.λπ.) αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν συνεχείς κρίσεις. Αντίθετα όσες χώρες (κυρίως στην Ανατολική Ασία) ακολούθησαν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης, όπου το κράτος είχε καταλυτικό ρόλο, είχαν υψηλούς αναπτυξιακούς ρύθμούς και οικονομική σταθερότητα.

Το κράτος πρόνοιας που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά, εκτός των άλλων και ως αντίβαρο στην Ε.Σ.Σ.Δ., αποτελούσε πια γι’ αυτούς τροχοπέδη. Σημειώνουμε ότι στο δυτικοευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας το κέρδος προέρχεται από την παραγωγή σε εθνικό κυρίως επίπεδο, όπου υπάρχει απασχόληση και οι κοινωνίες παραμένουν συνεκτικές. Όμως το κέρδος από την παραγωγή είναι μικρότερο απ’ αυτό του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που άλλωστε δεν απαιτεί επενδύσεις υποδομής. Έτσι, με την «παγκοσμιοποίηση» που προώθησαν και στήριξαν οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες ελίτ, το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο επιβλήθηκε όλων των άλλων και απέκτησε πλήρη ασυδοσία, όπως τώρα ομολογούν ακόμη και οι ένθερμοι θεράποντές του . Τα κέρδη του προέρχονται από το δανεισμό κρατών, επιχειρήσεων και προσώπων, που γίνεται με κριτήρια καταναλωτικά και όχι παραγωγικά. Η εθνική παραγωγή αποδιαρθρώνεται, οι δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιούνται, ενώ η βιομηχανική, η βιοτεχνική και εν μέρει η αγροτική παραγωγή μεταφέρονται σε χώρες χαμηλού κόστους. Προωθείται ο καταναλωτισμός ως προϋπόθεση υπερδανεισμού. Στην ουσία τα υπερκέρδη του κεφαλαίου αυτού συσσωρεύονται από την αφαίμαξη των κοινωνιών, τμήματα των οποίων ραγδαία περιθωριοποιούνται, προκαλώντας έτσι και το μεγάλο κύμα τών οικονομικών μεταναστών. Με τον τρόπο αυτό επιταχύνουν τις κρίσεις του καπιταλισμού, όπως η σημερινή.

Με τη βούληση των ΗΠΑ για πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου συντάχθηκε, όπως κάνει πάντα, η Ε.Ε. Με τη συνθήκη του Μάαστριχ το 1992, με το ευρωσύνταγμα το 2004 και τη συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, με το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητος, που είναι στα βασικά του σημεία αντίγραφο αποφάσεων της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, καθιερώνει, μεταξύ πολλών άλλων, την έννοια του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις (όπως π.χ. η Ολυμπιακή), με σκοπό να ιδιωτικοποιηθούν. Ο «ανόθευτος» είναι το πρόσχημα για την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας.

«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ»

«Η Ευρώπη (εννοεί την Ε.Ε.) είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες από αυτήν του κ. Kohl, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους ...

Hans-Olaf Henkel (Πρόεδρος Γερμανών Βιομηχάνων), Le Monde, 31/5/1999

Από τις «ευεργετικές συνέπειες» που ανέφερε ο εν λόγω κύριος μόνο η επ’ άπειρον λιτότητα των εισοδημάτων των εργαζομένων ισχύει. Ο πληθωρισμός αυξάνει και προέρχεται από τα υπερκέρδη, ενώ το δημόσιο έλλειμμα και ο δανεισμός αυξάνει επειδή συμφέρει τους τραπεζίτες

Η Ένωση εργάζεται για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο και το υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος. Προάγει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο (πώς συμβιβάζονται η ανταγωνιστική και η κοινωνική;)

Ο ανταγωνισμός ιστορικά ήταν πάντοτε το ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών χωρών έναντι των άλλων χωρών, στις οποίες επεδίωκαν ν΄ανοίξουν τις αγορές τους, δηλ. να καταργήσουν τις απαγορεύσεις εισαγωγής ή τους δασμούς τους, ώστε να πουλήσουν τα προϊόντα τους ή να διακινήσουν τα κεφάλαιά τους και ν’ αποκομίσουν κέρδη. Από την άλλη πλευρά, χώρες που δεν είχαν αποκτήσει επαρκείς παραγωγικές και κεφαλαιουχικές υποδομές έβαζαν εμπόδια στη διακίνηση ξένων προϊόντων και κεφαλαίων, ώστε να ελέγχουν την οικονομία και την κοινωνική τους συνοχή, προκειμένου να αποκτήσουν οικονομική άρα και πολιτική ισχύ. Απτό παράδειγμα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ από την ίδρυσή τους με τον Τζορτζ Ουάσιγκτον («ο καλύτερος κανόνας συμπεριφοράς σε σχέση με τα ξένα έθνη είναι να διευρύνουμε τις εμπορικές μας σχέσεις, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερους πολιτικούς δεσμούς») και το δόγμα Μονρόε το 1823 (ζωτικός χώρος η αμερικανική ήπειρος, μη επιτρεπτή η ανάμιξη των ευρωπαϊκών χωρών) μέχρι το 1941 μετά το Περλ Χάρμπορ, όταν οι ΗΠΑ αναδύθηκαν πλέον ως υπερδύναμη, για να μοιράσουν το μεταπολεμικό κόσμο. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δεν μπορούν ν’ ανταγωνισθούν τις ισχυρές. ’λλωστε, η οικονομική και η πολιτική εξάρτηση είναι αλληλένδετες, κάτι που είναι εξόφθαλμο στη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην ΕΟΚ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Η μεγιστοποίηση του κέρδους επιβάλλεται μέσω των υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΟΕ κ.λπ.) με πρόσχημα τον ανταγωνισμό, με τη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος, ενώ δεν παρεμβαίνουν στην πράξη κατά των καρτέλ και των μονοπωλιων, ιδιαίτερα όταν οι κρατικές ενισχύσεις τα ευνοούν. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τις κρατικές ενισχύσεις των τραπεζών και των χρυσοκάνθαρων στελεχών τους

Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες, αυτές που ακολουθούν τους νεοφιλελεύθερους κανόνες, αποδιαρθρώνονται παραγωγικά, με συνέπεια να αυξάνουν ραγδαία τα ελλείμματα και τα χρέη, το κράτος να μην πληρώνει και για τις πιο στοιχειώδεις κοινωνικές δαπάνες και οι κοινωνίες τους να χάνουν τη συνοχή τους. Κράτος, μικρές επιχειρήσεις και ιδιώτες επιβιώνουν με το δανεισμό. Οι επιπτώσεις στη χώρα μας είναι γνωστές. Μετά την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα μετά το Μάαστριχ και την ΟΝΕ με τις κυβερνήσεις Σημίτη-Καραμανλή το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα δεν ελέγχονται, οι ελληνικές επιχειρήσεις ή κλείνουν ή μετακομίζουν σε άλλες χώρες, η ανεργία μειώνεται μόνο στα δελτία της Στατιστικής Υπηρεσίας. Εισάγουμε σχεδόν όλα όσα καταναλώνουμε, δανειζόμενοι συνεχώς, ενώ πρέπει να δοξάζουμε την Ε.Ε. που μας επιδοτεί με 20 δισ. € σε 7 χρόνια (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ), υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα καταβάλει 11.5 δισ. και οι ιδιώτες άλλα 7.5 δισ., όταν όμως μας αφαιρεί 20 έως 30 δισ. € κάθε χρόνο (έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών). Σε αντάλλαγμα θα πρέπει να εκποιήσουμε τις δημόσιες επιχειρήσεις και τη δημόσια περιουσία.

Συμπεράσματα

Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες πρέπει να εθνικοποιήσουν τις αποφάσεις για την κοινωνία και την οικονομία τους και να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνιών τους.

Γνωρίζουμε ότι οι ευρωπαϊστές μας, δηλ. η άρχουσα ελίτ της χώρας μας, που η εξουσία και ο προσπορισμός τους βασίζονται στο ότι η Ελλάδα παραμένει στην Ε.Ε., που απομυζά ανθρώπινους και παραγωγικούς πόρους, στο ενδεχόμενο αποχώρησης από αυτήν προβλέπουν την καταστροφή. Η απάντηση σ’ αυτούς είναι απλή: Ηδη με την παραμονή μας η κρίση είναι μόνιμη και η καταστροφική πορεία προφανής και δεδομένη. Η ζωή του ελληνικού λαού χειροτερεύει κάθε μέρα, χωρίς ελπίδα μελλοντικής βελτίωσης. Επ’ άπειρο λιτότητα μας επιφυλάσσουν. Η σύγκλιση των οικονομιών που έλεγαν τότε αποδείχθηκε χονδροειδής παραπλάνηση. Επομένως η παραμονή στην Ε.Ε. μόνο αυτούς ευνοεί και αυτοί την επιβάλλουν. Σιωπούν προκλητικά στα αντικοινωνικά και αντεθνικά μέτρα που αυτή αποφασίζει. Γι’ αυτούς η Ε.Ε. πρέπει να είναι υπέρτατη αρχή και να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Τις αποφάσεις της να τις εφαρμόζουν οι εθνικές κυβερνήσεις και να επωμίζονται το κόστος αυτές και οι λοιπές φίλιες πολιτικές δυνάμεις, που θεωρούνται αναλώσιμες. Η αμερικανικής έμπνευσης πολιτική ορθότητα σ΄ όλο της το μεγαλείο!

Είναι γνωστό ότι ανίσχυρή οικονομικά χώρα σημαίνει ανίσχυρη γενικά απέναντι σε επιδιώξεις ξένων, με την κοινωνία να παρουσιάζει σημάδια διάλυσης και παρακμής. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας, γι’ αυτό είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Να αποφασίζουμε εμείς για την οικονομία και την κοινωνία μας κι όχι ξένοι. Να αναβιώσουμε και να διευρύνουμε το παραγωγικό μας δυναμικό, ώστε να παράγουμε και ν’ αναπτυχθούμε με βάση τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές. Να παραμερίσουμε το κοινωνικό περιθώριο και τη ζούγκλα του ασύδοτου κέρδους, για να επιβιώσουμε, να μπορούμε να ζούμε με την αξιοπρέπεια που μας πρέπει, να προοδεύσουμε ως λαός και ως χώρα. Να γίνουμε ισχυροί και ανεξάρτητοι.

’ρθρο στο «ΠΑΡΟΝ»

[Θα επιχειρήσουμε μια ερμηνεία της τυφλής βίας της προηγούμενης βδομάδας και θα πιθανολογήσουμε τις επιδιώξεις της. Επιφυλασσόμαστε σε άλλο κείμενο να ασχοληθούμε με τα προβλήματα και τη συμπεριφορά της νεολαίας.]

Στην αρχή της δεκαετίας του 80, όταν το «κράτος της δεξιάς» (με το παρακράτος του, αναγκαίο συμπλήρωμα) έπαψε να είναι αποτελεσματικό για τη διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης, η μεγαλύτερη και ισχυρότερη μερίδα του ξένου παράγοντα υποστήριξε ή αποδέχθηκε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας από το ΠΑΣΟΚ. Φρόντισε, όμως, να πάρει κάποια «ασφαλιστικά μέτρα», που ισχύουν μέχρι σήμερα:

α) Εξαγοράστηκε η συνείδηση του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ, με ένα όργιο ρουσφετολογίας, ώστε να απεμπολήσει τους διακηρυγμένους του στόχους και να τεθεί στην υπηρεσία του συστήματος.

β) Διαμορφώθηκε ένας καινούργιος τύπος νεολαίας, ακίνδυνης για το σύστημα, χωρίς ιδεολογία, με κύριο χαρακτηριστικό τον ατομισμό.

γ) Από τα πιο αντικοινωνικά στοιχεία αυτής της μερίδας της νεολαίας δομήθηκε μεθοδικά ένα νέο παρακράτος πολλαπλών χρήσεων, πολυδιαφημιζόμενο από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», με τις μορφές «αριστερών» κουκουλοφόρων (στους οποίους περιλαμβάνονται πλέον και οικονομικοί μετανάστες) και ακροδεξιών «υπερπατριωτών», ενστόλων ή μη, με τη μια μορφή να δικαιολογεί την ύπαρξη της άλλης και τα γήπεδα ως χώρο εκπαίδευσης.

Όταν το 2004 ο Κ. Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός, φαίνεται ότι εμπιστεύτηκε τη χάραξη γραμμής για κάποια εθνικά θέματα (Σκοπιανό, Κυπριακό) και κάποιες διεθνείς σχέσεις (αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου) σε πολιτικούς από τη Ν.Δ. και το «ανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ (Κ. Παπούλιας, Π. Μολυβιάτης κ.ά.). Έτσι διαμορφώθηκε μια γραμμή, συντηρητική μεν, στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», που προσπαθεί όμως να αξιοποιήσει τα μικρά της περιθώρια για τα συμφέροντα της Ελλάδας. Οι Αμερικανοί και οι άλλοι Δυτικοί μας «σύμμαχοι» δεν έκρυψαν την οργή τους (δηλώσεις Μπράιζα κ.λπ.) και την επιθυμία τους να αντικαταστήσουν τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση με άλλη, που δε θα αποκλίνει από τη γραμμή του μητροπολιτικού κέντρου (Ουάσινγκτον). Πολιτικό προσωπικό για να τους υπηρετήσει διατίθεται επαρκώς σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Όπλα για την ανατροπή του προσφέρει άφθονα ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής:

α) Με την πιστή εφαρμογή της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής που υπαγορεύεται από τις Βρυξέλες (σύμφωνης με το πρόγραμμα και την ιδεολογία της Ν.Δ.), που συσσωρεύει απολύτως δικαιολογημένη κοινωνική αγανάκτηση, που κορυφώνεται στις μέρες μας.

β) Με την ανικανότητα της κυβέρνησής του να χειριστεί την οποιαδήποτε κρίση (από το Σινούκ μέχρι την τρέχουσα) και με την ενδυνάμωση των «νταβατζήδων» και της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης. Έτσι η Ντόρα (κατά τα πρότυπα του πατρός) υπονομεύει την πολιτική που επισήμως υποστηρίζει και σύσσωμα τα ιδιωτικά ΜΜΕ (μήπως και τα κρατικά σε κάποιο βαθμό;) τον πριονίζουν συνεχώς.

γ) Με το πλήθος των σκανδάλων καραμανλικών κυβερνητικών στελεχών, που αναδεικνύονται υπέρμετρα από τα ΜΜΕ, ενώ τα πολλαπλάσια και σοβαρότερα των εκσυγχρονιστών όλων των κομμάτων ουδέποτε αποκαλύπτονται.

Εκπαραθύρωση του Κ. Καραμανλή επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του 2007, με τον εξαναγκασμό του σε πρόωρες εκλογές και το ολοκαύτωμα που προηγήθηκε. Το σχέδιο μόλις απέτυχε. Η προσπάθεια επαναλαμβάνεται σήμερα, με τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, που δικαιολογημένα προκάλεσε την οργή των συνομηλίκων του και όλων των πολιτών. Αμέσως παρενέβη και η άλλη όψη του παρακράτους, με τις φωτιές να κατακαίουν όχι τα δάση, αλλά τις πόλεις.

Οι ενδιαφερόμενοι επιχαίρουν: Για «καταρρέουσα κυβέρνηση» γράφουν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», για «λαϊκή εξέγερση» η «Μιλιέτ», ενώ η ισραηλινή «Χααρέτζ», αφού προηγουμένως εκθειάζει την κυβέρνηση Σημίτη, μελαγχολεί για την καταστροφή που έφερε στην Ελλάδα ο Καραμανλής!

Στόχοι τους είναι να κλείσουν μέσα στο 2009 το Σκοπιανό και το Κυπριακό (με τον «πρόθυμο» κ. Χριστόφια, μετά την ανυπολόγιστη απώλεια του Τάσσου) και το πάγωμα της συμφωνίας για τους αγωγούς. Το μέλλον δεν προδιαγράφεται ευοίωνο.

Όπως έχει υποστηρίξει το ΑΣΚΕ από τις φιλόξενες στήλες αυτής της εφημερίδας, η σημερινή συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί με μια άλλη πολιτική, που ταυτόχρονα θα εξασφαλίζει την εθνική μας ανεξαρτησία (αποχώρηση από Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.λπ.) και την ακεραιότητα της χώρας μας, θα θέτει την παραγωγή και τα προϊόντα της υπό τον έλεγχο της κοινωνίας, θα διευρύνει και εμβαθύνει τη δημοκρατία, θα προστατεύει και θα αναπτύσσει τον πολιτισμό μας. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Τελευταίο: Όλοι οι μεγάλοι αγώνες του ελληνικού λαού (Εθνική Αντίσταση, ανένδοτοι, Πολυτεχνείο κ.λπ.) έγιναν με την ελληνική σημαία στο χέρι και με την (επιτυχή) προσπάθεια να εξασφαλιστεί η υποστήριξη της μεγάλης πλειονότητας. Τώρα οι κουκουλοφόροι πετάνε και καίνε τη σημαία και δεν ενδιαφέρονται που προκαλούν την αποστροφή. Η κάλυψη που τους παρέχουν πολιτικές δυνάμεις και ΜΜΕ είναι ανάλογη προς το βαθμό συμμόρφωσής τους με τις επιθυμίες των Δυτικών στα εθνικά μας θέματα.

Νίκος Καργόπουλος

Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΣΚΕ)

Το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.) εκφράζει τη βαθύτατη λύπη του στους οικείους του, φίλους-πολιτικούς συνεργάτες και στον κυπριακό Ελληνισμό για την απώλεια του προσφιλούς τους προσώπου, του ισόβιου συναγωνιστή και του ηγέτη του λυτρωτικού ΟΧΙ , Τάσσου Παπαδόπουλου.

Για τους οικείους του η απώλεια είναι χωρίς αναπλήρωση και, έτσι, οδυνηρή. Για τους συναγωνιστές του, όμως, και την πλειονότητα των Ελλήνων της Κύπρου η συνειδητοποίηση της ακούσια πρόωρης αποχώρησής του, του παραδείγματος και των παρακαταθηκών του ελπίζουμε να οδηγήσει σε επίταση της αγωνιστικότητας για μια Κύπρο Ελεύθερη Ανεξάρτητη και Ενιαία. 15/12/2008

Βομβαρδισμοί αμάχων, σχολείων, νοσοκομείων έρχονται να προστεθούν στον πολύχρονο αποκλεισμό ενός ηρωικού λαού, που μένει χωρίς τρόφιμα, φάρμακα, ηλεκτρικό και νερό. Αν δεν είναι αυτό απόπειρα γενοκτονίας, τότε τι είναι;

Έπρεπε να περάσουν πολλές μέρες σφαγής, για να δεήσει ο ΟΗΕ να ζητήσει από τους Ισραηλινούς άμεση διακοπή των επιχειρήσεων και συμμόρφωση προς το ανθρωπιστικό δίκαιο. Αλλά κι αυτή η απόφαση πόση αξία έχει, όταν το Ισραήλ, με τις πλάτες των εγκληματιών της κυβέρνησης Μπους, αρνείται να συμμορφωθεί και βομβαρδίζει ακόμη και το σχολείο που λειτουργούσε με τη σημαία του ΟΗΕ και έγινε ο τάφος δεκάδων παιδιών;

Τα αντιδραστικά καθεστώτα των αραβικών χωρών, κυρίως της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους αδελφούς τους, τηρούν εξοργιστικά επιφυλακτική στάση, σε κατάφωρη αντίθεση με το αίσθημα των πολιτών τους. Πότε άραγε οι λαοί αυτών των χωρών θα σαρώσουν τους λακέδες της Δύσης που τους εξουσιάζουν, διορισμένοι ουσιαστικά από τους τέως(;) αποικιοκράτες; Μόνο το μη αραβικό Ιράν και η Λιβύη (που ο ηγέτης της Μ. Καντάφι δεν είναι ’ραβας) υποστηρίζουν καθαρά τους Παλαιστίνιους.

Ε.Ε. και Ισραήλ

Όλος ο κόσμος παρακολουθεί με αγανάκτηση τη στάση του ψυχρού θεατή που τηρεί και η «ευαίσθητη» και «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση μπροστά στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού. Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό είναι η συμφωνία που υπέγραψαν στις 8 Δεκεμβρίου 2008 οι 27 υπ. εξ. της Ε.Ε. με το Ισραήλ, που προβλέπει και τα εξής:

Α) Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ θα συναντάται 3 φορές το χρόνο με τους 27 υπ. εξ. της Ε.Ε. (προφανώς, για να τους ενημερώνει μονομερώς και να τους υπαγορεύει τη στάση που θέλει να κρατήσουν).

Β) Το Ισραήλ μπορεί να συμμετέχει σε ευρωπαϊκά προγράμματα.

Γ) Το Ισραήλ και η Ε.Ε. μπορούν να αναπτύσσουν κοινές στρατηγικές για διάφορα θέματα, όπως η τρομοκρατία και τα μέτρα κατά του Ιράν.

Όλ’ αυτά, χωρίς καν να μπει κάποιος όρος, έστω για το θεαθήναι, ότι το Ισραήλ πρέπει να σέβεται το Διεθνές Δίκαιο. Και μετά η Ε.Ε. και η Γαλλία θέλουν να παίξουν και το ρόλο του διαμεσολαβητή! Για να μη σχολιάσουμε τη στάση της τσεχικής προεδρίας, που υποστήριξε την εισβολή, σε μια εκδήλωση άκρατης δουλικότητας προς το αμερικανοεβραϊκό λόμπι!

Οι στόχοι της εισβολής

Δύσκολο να μπει κανείς στο μυαλό αυτών που σχεδίασαν και υλοποιούν τη γενοκτονία. Είναι τόσο ανιστόρητοι και τυφλωμένοι κι αυτοί και οι υπερατλαντικοί προστάτες τους, ώστε να πιστεύουν ότι θα εξαναγκάσουν και τους εναπομείναντες Παλαιστινίους να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, όπως έγινε με το πρώτο κύμα προσφύγων το 1948; Θέλουν να επιφέρουν συντριπτικό χτύπημα στη Χαμάς πριν αναλάβει ο Ομπάμα, ο οποίος προωθήθηκε από τη μεγαλύτερη μερίδα του κατεστημένου των ΗΠΑ, για να δείξει ένα καλύτερο πρόσωπο (χωρίς να αλλάξει η ουσία), ώστε να ανακάμψουν πολιτικά οι ΗΠΑ από τη σημερινή τους πλήρη ανυποληψία; Πιστεύουν ότι ο παλαιστινιακός λαός θα άρει την εμπιστοσύνη του από τη Χαμάς και θα εμπιστευτεί τα ανδρείκελα του Αμπάς;

Το αντίθετο συμβαίνει. Η Χαμάς συνεχώς ισχυροποιείται και αποκτά συμπάθειες και πέραν της Παλαιστίνης, αφού αυτή αντιστέκεται και προσφέρει τα μέλη της θυσία στον αγώνα. Το Ισραήλ είναι αυτό που συγκεντρώνει το μίσος όλης της ανθρωπότητας και πρώτα του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου και, μακροπρόθεσμα, θέτει σε κίνδυνο τη δική του ύπαρξη στην περιοχή. Η στρατιωτική ήττα που υπέστη από μια λαϊκή οργάνωση, τη Χεζμπολάχ, στο Λίβανο δεν αποτελεί μια προειδοποίηση;

Αν οι νεοναζιστές του Ισραήλ δε συνετιστούν, θα χυθεί πολύ περισσότερο αίμα στην περιοχή και το κράτος του Ισραήλ θα σβήσει από το χάρτη, όπως όλο και περισσότεροι προβλέπουν και διακηρύσσουν. Η ανθρωπότητα (και ο ελληνικός λαός βεβαίως) πρέπει να πιέσει προς μια και μοναδική κατεύθυνση: την αναγνώριση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού να έχει κι αυτός μια ελεύθερη πατρίδα.