ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ψηφίστηκε στη Βουλή στις 5-3-2009 η συμφωνία ΟΛΠ και κινεζικής COSCO, που αφορά στην ιδιωτικοποίηση του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) του ΟΛΠ, του λιμανιού του Πειραιά, που έργο έχει τη διακίνηση εμπορευμάτων. Η ιδιωτικοποίηση συνίσταται στην παραχώρησή του για 35 χρόνια με φορολογικές απαλλαγές και άλλες ευνοϊκές ρυθμίσεις υπέρ της κινεζικής εταιρείας. Η παραχώρηση του λιμανιού είναι αποτέλεσμα διακρατικής συμφωνίας, δηλ. πολιτικής απόφασης. Κατά τα γνωστά, η Κομισιόν θ’ αποφασίσει αν η συμφωνία είναι του γούστου της ή μήπως υπάρχει ενδιαφέρον από το γαλλογερμανικό άξονα.

Το άνοιγμα των οικονομικών μας σχέσεων και προς την Κίνα είναι χρήσιμο, αλλά το λιμάνι δεν έπρεπε να φύγει από τα χέρια του ελληνικού δημοσίου.

Η ιδιωτικοποίηση, όπως έχει αναφέρει η «Ε» σε προηγούμενα φύλλα, ξεκίνησε επί Σημίτη με υπουργό Ναυτιλίας το Σουμάκη, που με το νόμο 2688 του 1999 μετέτρεψε τους Οργανισμούς Λιμένων από δημόσιους σε μετοχικές ανώνυμες εταιρείες. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πούλησε το 25% των μετοχών του ΟΛΠ στο χρηματιστήριο, αντί 40 εκ. ευρώ. Ο Οργανισμός του λιμανιού του Πειραιά, όπως και της Θεσσαλονίκης (που επίσης θέλουν να πουλήσουν), είναι δημόσιες πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις.

Η ιδιωτικοποίηση ευνοεί τα γεωστρατηγικά και εμπορικά συμφέροντα της Κίνας, που, πέραν των άλλων, προσπαθεί να προωθεί προς την Ευρώπη χωρίς τους αναγκαίους ελέγχους εμπορεύματα που δεν τηρούν τις προδιαγραφές και είναι επικίνδυνα για την υγεία των καταναλωτών. Η ιδιωτικοποίηση δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας και της οικονομίας μας, επειδή η εμπορευματική λειτουργία ανατίθεται σε ξένους, που θα έχουν την επιλογή των χρηστών του λιμανιού, άρα και τον έλεγχο του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου της χώρας. Ο ελληνικός λαός θα πληρώσει και πάλι τα κέρδη των άλλων, με την επιβάρυνση των ασφαλιστικών ταμείων από εθελούσιες εξόδους εργαζομένων και την απώλεια εσόδων από το ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων.

Η οικονομική κρίση έχει δυσμενείς επιπτώσεις σε όλο τον ελληνικό λαό, μεγάλο μέρος του οποίου (που αυξάνεται ραγδαία) περιέρχεται σε απελπιστική κατάσταση. Όλες οι προβλέψεις συμφωνούν ότι οι προσεχείς μήνες θα είναι ακόμη χειρότεροι και αρκετοί είναι αυτοί που εκτιμούν (μεταξύ τους και το ΑΣΚΕ) ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση θα είναι πιο βαθιά και πιο μακροχρόνια από την κρίση του μεσοπολέμου (βλ. άλλο άρθρο). Το ΑΣΚΕ, μάλιστα, εκφράζει το φόβο ότι η κατάσταση στην Ελλάδα δε θα βελτιωθεί ακόμη κι όταν περάσει η παγκόσμια κρίση, εάν εξακολουθούμε να συμμετέχουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι μετανάστες, που αποτελούν ήδη πάνω από το 10% του πληθυσμού της χώρας μας, θα υποφέρουν περισσότερο. Σε πρώτη φάση ίσως αντέξουν, γιατί δεν έχουν την καταναλωτική νοοτροπία που απέκτησαν πολλοί από εμάς και γιατί θα είναι πιο πρόθυμοι να κατεβάσουν τα μεροκάματα και να δουλέψουν με χειρότερες συνθήκες. Σε δεύτερη φάση, όμως, οι περισσότεροι θα μείνουν άνεργοι, α) γιατί οι τομείς της οικονομίας που πλήττονται είναι κυρίως αυτοί που απασχολούν μετανάστες, π.χ. η οικοδομή έχει πέσει ήδη 25%, β) γιατί πολλοί Έλληνες εργοδότες θα αναβάλουν επ’ αόριστον εργασίες στις οποίες απασχολούσαν μετανάστες, π.χ. ελαιοχρωματισμοί και επισκευές σπιτιών, και γ) γιατί πολλοί Έλληνες θα κάνουν οι ίδιοι εργασίες που βολευτήκαμε να αναθέτουμε σε μετανάστες, π.χ. αγροτικές εργασίες, οικιακές βοηθοί. Επιπλέον οι μετανάστες, αντίθετα με τους περισσότερους Έλληνες, πρέπει να πληρώνουν νοίκι και δεν έχουν στην οικογένειά τους ένα τουλάχιστον σίγουρο μισθό (έστω μειωμένο) ενός δημοσίου ή ιδιωτικού υπαλλήλου ή την οικιακή οικονομία στην ύπαιθρο, που αντιστοιχεί σε ένα μισθό. Έτσι κάποιοι μετανάστες θα επιστρέψουν μόνοι τους στη χώρα τους, αλλά αυτό είναι δύσκολο για πολλούς.

Με τα δεδομένα αυτά η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία έχει ήδη αγριέψει και είναι βέβαιο ότι θα αγριέψει περισσότερο. Η εγκληματικότητα θα αυξηθεί, χωρίς να αναφερόμαστε στη δραστηριότητα των κουκουλοφόρων, που υπηρετούν άλλες σκοπιμότητες. Συγκρούσεις θα υπάρξουν όχι μόνο μεταξύ Ελλήνων και ξένων, αλλά και μεταξύ των μεταναστών, η πρώτη γενιά εναντίον της δεύτερης.

Όλ’ αυτά είναι ένα ακόμη τίμημα που καλούμαστε να πληρώσουμε, για να θησαυρίζουν οι τραπεζίτες και οι πάσης φύσεως εκμεταλλευτές. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να πάρουμε την τύχη της πατρίδας μας στα χέρια μας. Το ΑΣΚΕ έχει κάνει τις προτάσεις του και για την παρουσία των ξένων στην Ελλάδα και για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και γενικά για μια καλύτερη πορεία του τόπου.

Ο Υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε πρόσφατα την οικονομική ενίσχυση των κομμάτων για τις ευρωεκλογές της 7 ης Ιουνίου 2009, με το συνολικό ποσό των 13,4 εκατ. ευρώ (!) εκ των οποίων το 60 % θα κατανεμηθεί αναλογικά στα κόμματα της Βουλής και το υπόλοιπο 40 % σε όλα τα κόμματα που θα λάβουν άνω του 1,5 % των ψήφων (με ποικίλες πριμοδοτήσεις για εφεδρείες...), μετά τις εκλογές.

Αυτή, φαίνεται, είναι η (συσταλτική) ερμηνεία της διάταξης περί ισότητας του ελληνικού Συντάγματος, βάσει της οποίας επιδιώκεται να μην ακούγεται η φωνή των άλλων κομμάτων και των ψηφοφόρων τους, ώστε να μην υπάρξει δυνατότητα αμφισβήτησης της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης. Και αυτά χωρίς αντίρρηση από κανένα άλλο κόμμα.

Εκτιμάται, φαίνεται και πάλι, ότι δεν αρκούν για την εδραίωση του του πολιτικού status quo οι υπερπολλαπλάσιες της κρατικής ενισχύσεις των εκατοντάδων επιχειρήσεων, τύπου Siemens (που λόγω ...ατυχήματος απεκαλύφθη) και άλλων πηγών προς τα γνωστά κόμματα, που τόσο εύκολα “διαρρηγνύουν τον ιστό” του ελέγχοντος νόμου.

Η παιδεία, καθοριστικός παράγοντας για την πρόοδο μιας κοινωνίας και πρώτο μέλημα μιας πολιτείας, αντιμετωπίζεται από κυβέρνηση, κόμματα και συνδικάτα με μια λογική ταπεινών συμφερόντων.

Ο νέος υπουργός, ορθώς, κάλεσε τους αρμόδιους φορείς σε διάλογο, όμως ο ίδιος προσέρχεται χωρίς προτάσεις και θέτει ως πρώτα θέματα στην ατζέντα τη λειτουργία του Λυκείου και τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστήμια, που κυρίως σχετίζονται με την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών, άρα επηρεάζουν βραχυπρόθεσμα το εκλογικό σώμα. Μια σοβαρή συζήτηση θα έπρεπε να ξεκινήσει από το ρόλο και το χαρακτήρα της εκπαίδευσης γενικά, να εξειδικευτεί στο περιεχόμενο των σπουδών κάθε βαθμίδας και να τελειώσει με το εξεταστικό. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο νέος υπουργός βλέπει το διάλογο περισσότερο επικοινωνιακά, δηλ. να κερδίσει χρόνο και να αποφύγει αντιδράσεις και κινητοποιήσεις, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές, που θα είχαν πολιτικό κόστος και για τον ίδιο προσωπικά και για την κυβέρνησή του, ίσως δευτερευόντως να επιδιώκει αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από τη ζοφερή οικονομική κατάσταση και μερική συναίνεση στη μέχρι τώρα κυβερνητική πολιτική για την παιδεία, που δε φαίνεται να προτίθεται να τη μεταβάλει στους βασικούς της άξονες.

Ανεξαρτήτως αυτών, όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για την παιδεία θα έπρεπε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση και να καταθέσει τις προτάσεις του, τουλάχιστον να αξιοποιήσει την ευκαιρία, για να δημοσιοποιήσει τις θέσεις του, πολύ περισσότερο αν θεωρεί ότι είναι αριστερός και αντιπαλεύει το σύστημα, το οποίο φυσικά φροντίζει να μη δημοσιοποιούνται ενοχλητικές απόψεις. Αν, μάλιστα, ο υπουργός παρέμενε αμετακίνητος σε θέσεις αντιδραστικές, θα είχε τη δυνατότητα μέσα από αυτή τη διαδικασία να τον καταγγείλει. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, όμως, προτίμησαν την αποχή, για να μην κάνουν προτάσεις και δημιουργήσουν δυσαρέσκειες, αποσκοπώντας σε βραχυπρόθεσμα μικροκομματικά οφέλη.

Ίδια στάση κράτησαν και οι συνδικαλιστικοί φορείς των εκπαιδευτικών, ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, που τις θέσεις τους για την παιδεία δε γνωρίζουν ούτε τα μέλη τους, που δεν έχουν καν πειστεί, και δικαίως, ότι οι συνδικαλιστές τους έχουν ως κύριο μέλημα το συμφέρον της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Οι συνδικαλιστές δεν κατάφεραν ποτέ να αρθρώσουν έναν ουσιώδη λόγο για την παιδεία, που να ξεφεύγει από τα συνήθη αιτήματα για αύξηση δαπανών, βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής και μείωση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση, ώστε να αποσπάσουν και τη συμπάθεια της κοινωνίας.

Η αποχή των συνδικαλιστών οφείλεται και στην κομματικοποίησή τους, λόγω της οποίας κρατούν επιθετική στάση, διότι έτσι νομίζουν ότι προκαλούν μεγαλύτερη φθορά στο κυβερνών κόμμα και οι ίδιοι αναβαθμίζονται μέσα στα κόμματά τους, ίσως φιλοδοξώντας και να πολιτευτούν.

Το ΠΑΣΟΚ προσήλθε στο διάλογο με εκπρόσωπό του την τέως επίτροπο των Βρυξελών, την κ. Διαμαντοπούλου, η οποία, μέσα στα πλαίσια της εθελοδουλίας της, έφτασε στο σημείο να προτείνει να καθιερώσουμε ως δεύτερη επίσημη γλώσσα την αγγλική!

Με αυτά τα δεδομένα, το μόνο που θα μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτό το διάλογο είναι κάποιες καλές ιδέες από κάποιον εκπαιδευτικό που ενδιαφέρεται πραγματικά για την παιδεία και ίσως μια αύξηση του ενδιαφέροντος της κοινωνίας.

Απόρρητη περσινή έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου, που διέρρευσε στη Βρετανία, απεκάλυψε παράξενες και τεράστιες αμοιβές συνεργατών των ευρωβουλευτών, πολλοί από τους οποίους είναι συγγενείς τους, πληρωμές σε ανύπαρκτες εταιρείες, καταχρήσεις στις μετακινήσεις και φοροδιαφυγή. Έρχεται κι αυτό να προστεθεί στα τόσα άλλα περί διαφθοράς στην Ε.Ε. που αναφέρουμε στο ΑΣΚΕ-4. Οι ευρωπαϊστές (θυμίζουμε) μας έλεγαν να μπούμε στην ΕΟΚ, για να χτυπηθεί η διαφθορά!