ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ιστορία της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (Ε.Β.Ζ.), μιας ακμάζουσας και κερδοφόρας επιχείρησης, αποτελεί μιαν από τις πιο χαρακτηριστικές για την καταστροφή της ελληνικής παραγωγής, και μάλιστα χωρίς μάσκες.

Το 2005 η Ε.Β.Ζ. κατέγραψε κέρδη 10 εκ. ευρώ, καλλιεργούσε 400.000 στρέμματα, παρήγαγε 320.000 τόνους ζάχαρη, υπερκαλύπτοντας τις εγχώριες ανάγκες, και απασχολούσε 1.320 μόνιμους εργαζομένους και 3.700 εποχικούς, χωρίς να υπολογιστούν οι περίπου 30.000 περιφερειακοί (αγρότες, μεταφορείς κ.λπ.). Το 2009 έκλεισε με ζημιές 46 εκ. ευρώ, φέτος καλλιεργούσε 55.000 στρέμματα, παρήγαγε 35.000 τόνους και απασχολούσε 428 μόνιμους και 1.000 εποχιακούς εργαζομένους. [Τα στοιχεία από το Έψιλον]

Το «Σωτήριο» Έτος 2006 η ΚΑΠ από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίζει ότι ζάχαρη θα παράγεται στην Κεντρική Ευρώπη κι όχι στο Νότο. Έτσι, αποφασίζει να κατέβει η παραγωγή της Ελλάδας στους 158.000 τόνους, επιβάλλει εισφορά επί της ποσόστωσης (για κάθε τόνο που παράγεται πληρώνουμε 110-170 ευρώ υπέρ του γεωργικού ταμείου της ένωσης), μειώνει την τιμή που δίνει στους αγρότες για τεύτλα κατά 45% και προσφέρει 400-600 ευρώ για κάθε τόνο που δε θα παράγεται σε βάθος τριετίας (μας θυμίζει τίποτα;). Κερδισμένες Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, δηλ. η βαριά βιομηχανία και η τεχνολογία δική τους, τα γεωργικά προϊόντα δικά τους κι αυτά. Και όσον αφορά στην Ε.Β.Ζ., οι υποσχέσεις ότι τα εργοστάσια που έκλεισαν θα παράγουν βιοκαύσιμα έμειναν στα «θα», περιμένοντας τους ξένους αγοραστές, τις μίζες, τις εντολές. Τα διορισμένα κομματικά παράσιτα στις διοικητικές θέσεις το τελευταίο που τους απασχολούσε ήταν να επιβιώσει η βιομηχανία, στολίδι της Βόρειας Ελλάδας.

Πόσο ακόμα θα μας πάρει να καταλάβουμε το ρόλο της Ε.Ε. στη διάλυση της οικονομίας μας, και στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού;

Ο Λάκης Σάντας, ο ήρωας που κατέβασε (μαζί με το Μανώλη Γλέζο) τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη. Ο Θανάσης Βέγγος, ο καλός άνθρωπος που σκόρπισε άφθονο γέλιο σε μικρούς και μεγάλους. Ο Νίκος Παπάζογλου, με τη γνήσια ελληνική μουσική του και την ιδιαίτερη φωνή του. Τρεις σεμνοί άνθρωποι (ο τρίτος πριν την ώρα του) έφυγαν από κοντά μας. Το έργο τους και το παράδειγμά τους δε θα ξεχαστούν, γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να φτωχύνει!

Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και ειδικά τη νέα Σύμβαση που ισχύει από το 1982, άρθρο 121, παράγραφος 2, όλα τα νησιά και οι νησίδες, εκτός των βράχων, διαθέτουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Η Τουρκία αρνείται να υπογράψει τη νέα αυτή Συνθήκη, με τη δικαιολογία ότι το Αιγαίο είναι κλειστή θάλασσα και θα έπρεπε να ισχύει ξεχωριστό καθεστώς. Στη Μαύρη Θάλασσα, όμως, που αποτελεί κι αυτή “κλειστή θάλασσα”, χρησιμοποίησε τη νέα Σύμβαση, για να καθορίσει ΑΟΖ αρχικά με τη Σοβιετική Ένωση τότε και κατόπιν με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα επιμένουν μονότονα ότι η μοναδική διαφορά μας με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, χωρίς να αναφέρονται στην ΑΟΖ, προς μεγάλη χαρά των Τούρκων, που ξέρουν καλά ότι στο θέμα της ΑΟΖ είναι χαμένοι από χέρι και στη Χάγη και οπουδήποτε αλλού. Διεθνώς 137 κράτη διαθέτουν ΑΟΖ σήμερα, μεταξύ των οποίων οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και τα περισσότερα παράκτια κράτη – μέλη της ΕΕ. Στη δεκαετία του 1980 η Ελλάδα πρότεινε στην Τουρκία να συζητήσουν για την ΑΟΖ, αλλά οι Τούρκοι αρνήθηκαν κάθε διαπραγμάτευση, γιατί είχαν σκοπό να διεκδικήσουν παράνομα περιοχές που δε δικαιούνται. Τολμούν να διεκδικούν ακόμα και τη Γαύδο, κατοικημένο νησί νότια της Κρήτης! Τουρκικό κόμμα τολμά να ισχυρίζεται ότι το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι είναι τουρκικά και υπό ελληνική κατοχή από το 2004! Οι αντιδράσεις των ελληνικών κυβερνήσεων είναι από χλιαρές μέχρι ανύπαρκτες.

Η ΑΟΖ του Καστελόριζου

Το μεγάλο αγκάθι για τους Τούρκους και κλειδί για τον καθορισμό ΑΟΖ είναι το Καστελόριζο, γιατί είναι αδιανόητη διεθνώς κάθε αμφισβήτησή του. Με την ΑΟΖ του Καστελόριζου η Τουρκία ουσιαστικά αποκόπτεται από τη Μεσόγειο και τα πλούσια κοιτάσματά της σε αέριο και πετρέλαιο και επιπλέον η Ελλάδα και η Κύπρος αποκτούν θαλάσσια σύνορα! Η Κύπρος, με την επιδοκιμασία μάλιστα της Ελλάδας, καθόρισε και συμφώνησε την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Η Αίγυπτος κάλεσε και την Ελλάδα για αντίστοιχη συμφωνία, ενημερώνοντάς την ότι θα καλέσει για συνομιλίες οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών και την Τουρκία, χωρίς όμως να διαθέτουν κοινά θαλάσσια σύνορα! Σύνορα δημιουργούνται μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου. Ο καθένας καταλαβαίνει

Ο επεκτατισμός της Τουρκίας

Στα πλαίσια των συνεχών τουρκικών διεκδικήσεων και σε συνέχεια των προαναφερθέντων, οι Τούρκοι πραγματοποίησαν μέσα στον Μάιο μεγάλη αεροναυτική άσκηση, τη “Ντενίζ Γκορντού” (δεν την ολοκλήρωσαν για δικούς τους εσωτερικούς λόγους), ως αντίποινα για την εξαγγελθείσα άσκηση Έρευνας και Διάσωσης που έχει προγραμματίσει η Ελλάδα στον ίδιο χώρο, μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου, για τις αρχές Ιουνίου. Όχι μόνο αυτό. Η ’γκυρα ισχυρίστηκε με ΝΟΤΑΜ ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή είναι στην αρμοδιότητά της και πρέπει η Ελλάδα να πάρει την άδειά της για την άσκηση, δηλαδή ότι η περιοχή ανάμεσα στη Ρόδο και το Καστελόριζο είναι τουρκική επικράτεια!! Αυτό το τουρκικό θράσος καλλιεργείται από τη διαρκή απουσία ελληνικής αντίδρασης στους αρμόδιους Διεθνείς Οργανισμούς και στη χλιαρή αντιμετώπιση του θέματος από το 1999, όταν οι Τούρκοι διεξήγαγαν άσκηση με πυρά μέσα στο FIR Αθηνών, ισχυριζόμενοι ότι αυτή η περιοχή ανήκει στο FIR Κωνσταντινούπολης, και δεν υπήρξε αντίδραση της Ελλάδας (ο Σημίτης έπλεε σε πελάγη ευτυχίας που μας είχε βάλει στο κλαμπ των ισχυρών, την ΟΝΕ !). Από τότε η Τουρκία εκτελεί ανενόχλητη ασκήσεις στην περιοχή αυτή. Εξ άλλου πριν από λίγο καιρό, λίγες μέρες πριν έρθει ο Νταβούτογλου στην Αθήνα, είχε δηλώσει ότι το Καστελόριζο σαφώς είναι ελληνικό νησί, αλλά… δεν ανήκει στο Αιγαίο, γι’ αυτό το θέμα είναι πολιτικό! Η απάντηση από τον εκλεκτό του Γιωργάκη, Δρούτσα, δε δόθηκε, στα πλαίσια της “διατήρησης καλού κλίματος των διμερών σχέσεων” και ήρθε σε συνέχεια των επαίσχυντων δηλώσεων, “όποιος έχει χρέη δεν μπορεί να διαπραγματεύεται”. Έτσι εξυφαίνεται όχι μόνο το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά και της εθνικής κυριαρχίας. Θα το ανεχτούμε; Θα τους ανεχτούμε;

Το Σάββατο 4 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί η τακτική σύνοδος του ΑΣΚΕ. Θα αναλυθεί η πολιτική κατάσταση, όπως διαμορφώνεται με το νέο στοιχείο των μαζικών συγκεντρώσεων στις πλατείες και με τις προσπάθειες κατοχικών και τρόικας να μας βυθίσουν βαθύτερα στην εξαθλίωση με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Θα προγραμματίσουμε τη δραστηριότητα του κόμματος σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, κατά τις οποίες δεν αποκλείεται ανά πάσα στιγμή και η προκήρυξη εκλογών. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο η αναγκαιότητα της συμμετοχής μας είναι αυτονόητη, παρά τις οικονομικές δυσκολίες κάθε οικογένειας. Τα μέλη και οι φίλοι καλούνται να δηλώσουν την οικονομική και την όποια άλλη συνδρομή τους, ώστε να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα συμμετοχής μας.

Έγινε πασιφανές, ακόμη και στους ξένους εμπνευστές του, ότι σε ένα χρόνο, συντομότερα απ’ όσο και οι ίδιοι περίμεναν, το μνημόνιο έχει οδηγήσει τη χώρα μας ένα βήμα πριν από την αδυναμία πληρωμής των δανειστών της (κυρίως ξένων τραπεζών), για τους οποίους προοριζόταν το δάνειο των 110 δισ. της τρόικας. Το 2012 χρειάζονται επιπλέον τουλάχιστον 26 δισ. και το 2013 τουλάχιστον 32 δισ., που (κατά το μνημόνιο) θα τα έπαιρναν από τις «αγορές». Αυτό όμως είναι ανέφικτο, επειδή τα διεθνή όρνεα θέλουν περισσότερα κέρδη από τον τζόγο στην πτώση της αξίας του ευρώ και από το ξεπούλημα των ασημικών της χώρας.

Το ελληνικό κράτος έχει ήδη προβεί σε μερική στάση πληρωμών σε εργαζόμενους, φαρμακοποιούς, προμηθευτές, εργολάβους, στους τομείς της υγείας, της παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, του πολιτισμού, των υποδομών κ.λπ., δηλ. έχει ήδη προβεί σε μερική χρεοκοπία. Αυτούς που δεν παραλείπει (έως τώρα) να πληρώνει είναι τους ξένους δανειστές. Φροντίζει, επίσης, να δίνει συνεχώς χρήματα στις ελληνικές τράπεζες ως εγγυήσεις (καταθέσεις) του δημοσίου.

Σκυλοκαβγάς

Όλοι, όμως, προβλέπουν ότι σε λιγότερο από ένα χρόνο από τώρα το ελληνικό κράτος δε θα μπορεί να πληρώνει ούτε τους ξένους δανειστές. Η πρόβλεψη αυτή έχει προκαλέσει ανοιχτές και κρυφές αντιπαραθέσεις μεταξύ των τραπεζιτών αφ’ ενός (Τρισέ και εθνικές τράπεζες, γαλλικές κυρίως) και των Γερμανών μεγαλοβιομηχάνων αφ’ ετέρου.

Οι τραπεζίτες δε θέλουν ούτε στάση πληρωμών ούτε αναδιάρθρωση (επιμήκυνση ή και κούρεμα), για να μη χάσουν την αξία τους τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους. Αυτό θα προκαλούσε αλυσιδωτές συνέπειες, δηλ. πτώση της αξίας του ευρώ, που θα έθιγε την αξία των κεφαλαίων των τραπεζών τους και θα υπονόμευε τη λειτουργία του ευρώ ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος. Αυτό θα ενίσχυε το δολάριο ως αποθεματικό, κάτι που προωθούν διακαώς οι ΗΠΑ. Για το λόγο αυτό οι τραπεζίτες θέλουν να μας δώσουν νέο δάνειο 50 έως 60 δισ. για το 2012 και 2013, να παίρνουν μεγαλύτερους τόκους και να μας εκμεταλλεύονται αιωνίως.

Οι Γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι θέλουν υποτιμημένο ευρώ, για ν’ αυξήσουν τα κέρδη τους από τις εξαγωγές, ιδιαίτερα προς τις αναδυόμενες ασιατικές χώρες. Σήμερα το 52% των εξαγωγών τους γίνεται προς τις χώρες της ζώνης του ευρώ. Το Μάρτιο 2011 οι γερμανικές εξαγωγές έφτασαν στο ύψος-ρεκόρ των 98,3 δισ., 7,4% υψηλότερα σε σχέση με τον Φεβρουάριο. (Η Ελλάδα έχει εξαγωγές 25 δισ. το χρόνο, δηλ. το 1/4 των γερμανικών ενός μήνα!)

Ενώ τραπεζίτες και Γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι διαφωνούν στα παραπάνω, συμφωνούν στη λεηλασία των ασημικών της Ελλάδας. Και οι δύο πλευρές δε θέλουν με τίποτα να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.

Οι φήμες για αναδιάρθρωση

Οι Γερμανοί σπέρνουν τα περί αναδιάρθρωσης, για να πιέσουν (νομίζουν) την ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί το νέο σκληρό μνημόνιο ως το 2015. Οι κατοχικοί του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου έτσι κι αλλοιώς λένε πάντα ναι σε όλα. Γι’ αυτούς το πρόβλημα είναι οι Έλληνες. Οι Γερμανοί κάρφωσαν στο Spiegel τη μυστική σύσκεψη που έγινε την Παρασκευή 6 Μαΐου στο Λουξεμβούργο μεταξύ των τραπεζιτών της Ε.Ε. και των Γάλλων (Τρισέ, Γιουνγκέρ, Λαγκάρντ), με την παρουσία του Παπακωνσταντίνου. Διέσπειραν τις φήμες ότι η Ελλάδα θα επανέφερε τη δραχμή εκείνο το Σαββατοκύριακο. Έτσι πέτυχαν να κατρακυλήσει το ευρώ προς όφελος των εξαγωγών των μεγαλοβιομηχάνων τους και να πάνε τα spreads των ελληνικών ομολόγων στα ουράνια, ώστε οι «αγορές» να είναι απαγορευτικές για δανεισμό και η χώρα μας, μ’ αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα της υποταγής, να παραμένει σιδηροδέσμια σ’αυτούς.

Πάντως σε νέο δάνειο είναι αμφίβολο αν θα μετέχουν χώρες της Ε.Ε. εκτός ευρωζώνης, π.χ. η Μ. Βρετανία.

Η επαναφορά της δραχμής

Μ’ όλα αυτά έχει τεθεί επί τάπητος το θέμα της δραχμής. Οι εγχώριοι τραπεζίτες, νυν και τέως πολιτικοί, οικονομολόγοι και λοιποί ευρωπαϊστές όλων των αποχρώσεων καταστροφολογούν, θεωρώντας ότι υπάρχει θέμα, επειδή το διακινούν οι Γερμανοί. Ισχυρίζονται ότι η επάνοδος στη δραχμή θα προκαλέσει αύξηση του χρέους, λόγω υποτίμησής της, χρεοκοπία τραπεζών, αποκλεισμό από τις «αγορές», αύξηση τιμών των εισαγόμενων προϊόντων, πληθωρισμό και άλλα δεινά. Ομολογούν, όμως, και τον πραγματικό φόβο τους: ότι η επάνοδος στη δραχμή θα είναι η αρχή του τέλους του ευρώ.

Η αναθεώρηση του μνημονίου προς όφελος της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, αν δε συνοδεύεται από την αποχώρηση από το ευρώ, απλώς θα ανακόψει ελάχιστα και πρόσκαιρα την πορεία της χώρας προς την αδυναμία πληρωμής των δανειστών δηλ. τη στάση πληρωμών.

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (δραχμή), δηλ. η επανεθνικοποίηση της νομισματικής πολιτικής, αν δε συνοδεύεται από την αποχώρηση από την Ε.Ε., την εθνικοποίηση μέρους του τραπεζικού συστήματος, την απαγόρευση της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, το κούρεμα του χρέους κ.λπ., θα ανακόψει ακόμη περισσότερο τη σημερινή πορεία. Και τούτο γιατί θα γίνει μια λογική υποτίμηση του νομίσματος, που θα ευνοήσει τις εξαγωγές, τον τουρισμό και την ανάπτυξη της ελληνικής παραγωγής. Αρνητικές συνέπειες θα είναι η αύξηση των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων και, ενδεχομένως, η υποτίμηση της αξίας των καταθέσεων. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα εξακολουθούν να υπάρχουν το άνοιγμα της αγοράς, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, οι ιδιωτικοποιήσεις που επιβάλλουν οι κοινοτικές ντιρεκτίβες, γι’ αυτό το εμπορικό έλλειμμα θα παραμένει υψηλό, τα απαραίτητα για την ανάπτυξη κεφάλαια θα διαρρέουν στο εξωτερικό και, τελικά, η ανάπτυξη θα ανακοπεί μετά από ένα χρονικό διάστημα, αφού θα έχει συσσωρευθεί πρόσθετο χρέος, του οποίου η εξυπηρέτηση (τόκοι και χρεολύσια) θα απομυζά κάθε ικμάδα ανάπτυξης. Υπενθυμίζεται ότι πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ το 1981 το χρέος της χώρας ήταν 1,97 δισ. ευρώ, ενώ το 2001, μόλις πριν από την ένταξή στο ευρώ, το χρέος ήταν 150,8 δισ. ευρώ, δηλ. αυξανόταν κατά μέσο όρο 7,45 δισ. το χρόνο. Μετά την ένταξη και στο ευρώ αυξάνεται κατά 20 δισ. το χρόνο! (Ελευθερος Τύπος 28-2-2010, ιστοσελίδα www.3comma14.gr )

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (δραχμή), ως απόφαση μιας ελληνικής κυβέρνησης με τις προϋποθέσεις των προτάσεων του ΑΣΚΕ (βλ. φύλλο 136 της «Ενημέρωσης» Νοέμβριος 2010 και Προκήρυξη ΑΣΚΕ Μάιος 2011), δηλ. αποχώρηση από την Ε.Ε., εθνικοποίηση μέρους του τραπεζικού συστήματος, απαγόρευση ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων για ένα εύλογο διάστημα, επαναδιαπραγματεύση χρέους, ώστε να πληρώσουμε όσα πραγματικά χρωστάμε (ή και ακόμη λιγότερα, ώστε να υπάρχουν κεφάλαια για ανάπτυξη και κοινωνικές δαπάνες), καταβολή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία κ.λπ., θα σηματοδοτήσει την αναστροφή της σημερινής κατάστασης και την επάνοδο στην ανάπτυξη.

Μαγικές λύσεις βέβαια δεν υπάρχουν, εκεί που οδήγησαν τη χώρα. Η επιστροφή στη δραχμή με μια λογική υποτίμηση και με τις παραπάνω προϋποθέσεις θα έχει πρόσκαιρα και αρνητικές συνέπειες, όπως η αύξηση των τιμών των εισαγομένων προϊόντων, αλλά ακόμη κι αυτή η αύξηση θα έχει το όφελος της μείωσης των εισαγωγών και της μεσοπρόθεσμης αύξησης της ελληνικής παραγωγής. Δεν είναι υποχρεωτικό να υποτιμηθούν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες. Το δημόσιο μπορεί, μέσω της δυνατότητας ελέγχου του νομίσματος, να εγγυηθεί τις καταθέσεις στις εγχώριες τράπεζες με την τελική ισοτιμία δραχμής-ευρώ.

Τα ασημικά και το νέο δάνειο

Τα «μεσοπρόθεσμα» σχέδια του τρέχοντος μνημονίου για έσοδα 50 δισ. έως το 2015 προβλέπουν την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας που θα μετοχοποιηθεί, ώστε να μπορούν να πουλάνε π.χ. μετοχές της Ακρόπολης, πολεμικών πλοίων, δημόσιων ακινήτων, μουσείων, δασών, παραλιών κ.λπ. Αυτό θέτουν ως όρο όλα τα ξένα όρνεα για τη χορήγηση νέου δανείου 50 έως 60 δισ., ώστε να παραταθεί και μετά το 2013 το άγος της χώρας προς όφελός τους. Μάλιστα, με ιταμό τρόπο, που θυμίζει εποχές Πιουριφόι, «εντέλλονται» τη συναίνεση της ΝΔ για την επέκταση της κατοχής τους. Ακόμη πιο προκλητικά απαιτούν ν’ αναλάβει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας η τρόικα, δηλ. οι δυνάμεις κατοχής απ’ ευθείας και χωρίς προσχήματα. Να είναι δηλ. συγχρόνως αυτοί που θα πουλήσουν κι αυτοί που θ’ αγοράσουν την περιουσία του ελληνικού λαού!!

Το ενδεχόμενο νέο δάνειο 2012-2013 παρατείνει το μοιραίο κι επιβαρύνει κι άλλο το χρέος της χώρας και το χειμαζόμενο ελληνικό λαό, εξυπηρετώντας πρόσκαιρα τα ξένα τραπεζικά όρνεα, που θέλουν να διατηρήσουν αλώβητα τα κέρδη τους και το σκληρό ευρώ. Αφού το σημερινό ονομαστικό χρέος των 350 δισ. δε μπορούμε να το αντέξουμε, όταν θα έχει φτάσει πάνω από 500 δισ. ούτε οι επουράνιες δυνάμεις δε θα μπορούν να βοηθήσουν!

Μετά την αντισυνταγματική δανειακή σύμβαση της 8^ης Μαΐου 2010, που υπογράφτηκε μόνο από τον Παπακωνσταντίνου και τον Προβόπουλο, και τα αλλεπάλληλα μνημόνια, που εκχώρησαν κυριαρχικά δικαιώματα σε ξένα συμφέροντα, η αποδοχή νέου δανεισμού και ξεπουλήματος της πατρίδας μας αποτελεί πρόσθετη πράξη εθνικής μειοδοσίας. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί θα πρέπει να έχουν την τύχη όλων των μειοδοτών.