ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Αγωνιστές και «αγωνιστές»

Ο Σταύρος Καλλέργης, από τους πρωτεργάτες και τις ωραιότερες μορφές του ελληνικού σοσιαλισμού, όταν ξέσπασε επανάσταση στην Κρήτη το 1897 για την ένωση με την Ελλάδα, έκλεισε την εφημερίδα του στην Αθήνα και κατέβηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, για να πολεμήσει. Οι Έλληνες κομμουνιστές κρατούμενοι της δικτατορίας του Μεταξά, όταν άρχισε η ιταλική επίθεση, ζήτησαν να οδηγηθούν στο μέτωπο της Αλβανίας, για να πολεμήσουν σε τρομερά αντίξοες συνθήκες και με λίγες πιθανότητες να επιβιώσουν. Στη διάρκεια της δικτατορίας της χούντας κάποιοι αντιστασιακοί αρνήθηκαν να καταφύγουν στο εξωτερικό, όπου προσκλήθηκαν με πολλές υποσχέσεις, και επέλεξαν να παραμείνουν στην πατρίδα τους, αγωνιζόμενοι με μεγάλο κόστος και πολλούς κινδύνους.

Οι 300 της Υπατίας, ενώ οι συμπατριώτες τους στις αραβικές χώρες γράφουν μιαν από τις ωραιότερες σελίδες του αγώνα των λαών για απελευθέρωση, παραμένουν στην Ελλάδα υπό την προστασία των κατοχικών και καλοπληρωμένων ΜΚΟ (και αφελών «προοδευτικών»), των οποίων έγιναν όργανα στην προσπάθεια διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία πάντα στήριζε τους αραβικούς λαούς στον αγώνα τους κατά των Δυτικοευρωπαίων αποικιοκρατών και των νεοναζί του Ισραήλ.

Ο κύριος Δήμαρχος

Την ώρα που ο Νταβούτογλου προκαλούσε το πανελλήνιο με τις δηλώσεις του, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης τον υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες, υποσχέθηκε αδελφοποίηση της πόλης του με τη Σμύρνη και μετονομασία της οδού Απ. Παύλου σε Κεμάλ Ατατούρκ (σε ανταπόδοση της μετονομασίας οδού της Σμύρνης σε Ελ. Βενιζέλου), τον διαβεβαίωσε ότι «η αγκαλιά μας είναι ανοιχτή για τους Τούρκους αδελφούς … θα δώσω την ψυχή μου για περαιτέρω ανάπτυξη των δεσμών με την Τουρκία». Του διέφυγε να προσθέσει «υπό τον όρο ότι η Τουρκία θα αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο και θα άρει το casus belli»!

Λιτότητα και λαμόγια

Η άγρια λιτότητα που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό δεν ακουμπάει τους ευνοούμενους της οικογένειας, που κατακλέβουν το ελληνικό δημόσιο. Η κυβέρνηση των κατοχικών διόρισε νέους υπαλλήλους στον ΟΠΑΠ με μισθούς 5.000 έως 15.000 ευρώ το μήνα. Σ’ έναν απ’ αυτούς ο ΟΠΑΠ πληρώνει επιπλέον 4.400 ευρώ το μήνα για το ιδιωτικό σχολείο των παιδιών του! Αυτά και πολλά άλλα καταγγέλθηκαν στη Βουλή στις 17/3, χωρίς η κυβέρνηση να δώσει απάντηση. Τι είχε πει ο ανεκδιήγητος; Νοικοκύρεμα του κράτους;

Ο κ. Μονέ

Δεν ξέρουμε πόσο εξακολουθούν να ισχυρίζονται κάποιοι ευρωπαϊστές ότι η ΕΟΚ, με τους εμπνευστές της Μονέ και Σουμάν, ιδρύθηκε ως ένας ανεξάρτητος από τις ΗΠΑ οργανισμός, αλλά μια πρόσφατη αποκάλυψη σε βιβλίο της γκωλικής πολιτικού Μαρί Φρανς Γκαρώ έχει σημασία: Ο Ζαν Μονέ έστελνε εκθέσεις στους Αμερικανούς και τους ζητούσε να βοηθήσουν στον παραμερισμό του στρατηγού Ντε Γκωλ, ως μη συνεργάσιμου για την προώθηση της ευρωπαϊκής ιδέας!!

Η «ευρωπαϊκή κυριαρχία»

Ενώ οι ισχυροί εταίροι μας στην Ε.Ε., με πρώτη τη Γερμανία, μας επιβάλλουν (ως μέλος της «ευρωπαϊκής οικογένειας») να κάνουμε εκπτώσεις στην εθνική μας κυριαρχία υπέρ της «ευρωπαϊκής», το Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης, φύλακας της συνταγματικής τάξης στη Γερμανία, τον Ιούνιο του 2009 έβγαλε την εξής απόφαση για τη Συνθήκη της Λισαβόνας: «Το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει “ευρωπαϊκός λαός” και ότι, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει επίσης ευρωπαϊκή κυριαρχία.» Μια τόσο σημαντική απόφαση δε θεωρήθηκε από τους συνταγματολόγους μας άξια προβολής και σχολιασμού και θάφτηκε από κόμματα και ΜΜΕ. Τυχαίο;

Γερμανικό μίσος

Επειδή τα ελληνικά ΜΜΕ σταμάτησαν να το αναφέρουν, μη νομίζουμε ότι τα γερμανικά ΜΜΕ σταμάτησαν την κατασυκοφάντηση των Ελλήνων. Αντιθέτως, συνεχίζουν να κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι για την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των Γερμανών (ασήμαντη μπροστά στη δική μας επιδείνωση) δεν ευθύνεται η απληστία των τραπεζιτών τους, αλλά η τεμπελιά των Ελλήνων, που δε δουλεύουν και τρώνε από τα δανεικά που μας δίνουν οι Γερμανοί! Κανείς Γερμανός δε γνωρίζει ότι υπάρχει ζήτημα οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα από την κατοχή. Δεν κατηγορούν άλλους λαούς σε παρόμοια κατάσταση (Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιρλανδούς κ.λπ.). Μόνον οι Έλληνες φταίνε! Φαίνεται ότι ακόμη δεν ξέχασαν οι Γερμανοί ότι οι «τεμπέληδες» δεν υποτάχθηκαν στην τεράστια πολεμική τους μηχανή και συνέβαλαν τα μέγιστα στην ήττα του ναζισμού!

Την Κυριακή 13 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του ΑΣΚΕ εκδήλωση-συζήτηση για τον Αραβικό Ξεσηκωμό. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Παλαιστίνιος δημοσιογράφος Νασίμ Αλατράς.

Ανέλυσε, κατ’ αρχάς, διεξοδικά την αιγυπτιακή εξέγερση, λόγω της εξέχουσας θέσης της Αιγύπτου, ιστορικά, πληθυσμιακά και επαναστασιακά, μέσα στον αραβικό κόσμο κι έτσι του ρόλου που θα διαδραματίσει η εξέλιξή της στο άμεσο μέλλον.

Υποστήριξε, με πειστικά στοιχεία και προσωπική γνώση, ότι η εξέγερση εκεί δεν ήταν «ουρανοκατέβατη». Η αρχική της αιτία βρίσκεται στη συμφωνία Σάϊκς-Πικό του 1916, με την οποία οι ’γγλοι και Γάλλοι αποικιοκράτες μοίρασαν τις περιοχές του Αραβικού κόσμου. Υπήρξε 10ετής προετοιμασία με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος και μάλιστα έξω από κάθε κομματική καθοδήγηση. Μικρές ομάδες είχαν σχηματιστεί, με τον ίδιο στόχο, σε όλες τις πόλεις της Αιγύπτου και αντίστοιχα στις άλλες αραβικές χώρες, γι’ αυτό και οι υπηρεσίες πληροφοριών, αραβικές και εξωτερικές, πιάστηκαν στον ύπνο.

Μετά το τυνησιακό έναυσμα, εικοσαμελείς ομάδες εργατών και νεολαίων ξεκίνησαν πορείες, που μέσα σε λίγες ώρες έγιναν αυθόρμητα ποταμοί χιλιάδων από διάφορες κοινωνικές τάξεις. Το κρίσιμο σημείο δεν ήταν τόσο οι εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένων στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια, όσο η κατάληψη των πόλεων της γραμμής Πορτ Σάιντ - Ισμαϊλίγια - Σουέζ, που οδήγησε στην πτώση του καθεστώτος.

Ακολούθησε συζήτηση με επίκεντρο τον προβληματισμό για πιθανές εξωτερικές υποκινήσεις, προ, κατά και μετά τις εξεγέρσεις και περιληπτική αναφορά στα υπόλοιπα κινήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη, με τις ιδιαιτερότητες και διαφορές τους. Η γενική κατάληξη πάντως ήταν πως πρόκειται για πρωτογενείς και γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις, ανεξάρτητα από τις προσπάθειες, αναμενόμενες, ανάμιξης των ξένων για προώθηση των συμφερόντων τους, κάτι που απασχολεί, φυσικά, και τους ίδιους τους εξεγερμένους.

Απ’ όλους τους παρισταμένους διατυπώθηκε η ευχή να επαναληφθεί σύντομα η εκδήλωση!

Η θέση του ΑΣΚΕ είχε εκφραστεί νωρίτερα με την παρακάτω ανακοίνωση στις 3/2/2011:

«Επιλεκτική ευαισθησία επιδεικνύουν οι αυτόκλητοι προστάτες των αραβικών λαών, τέως αποικιοκράτες τους. Κανένα μέτρο για τη σφαγή στην Υεμένη. Κανένα για τη σφαγή και την ξένη επέμβαση στο Μπαχρέιν. ’λλωστε οι ίδιοι πρωταγωνιστούν σε παρόμοιες επεμβάσεις και στην κατοχή ξένων χωρών και παλαιότερα (Κύπρος κ.λπ.) και σήμερα (Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.).

Παρά την αντίθετη εικόνα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ τους, είναι βέβαιο ότι την επέμβασή τους στη Λιβύη δεν επιθυμεί καμιά από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, πλην των ελαχίστων οργάνων τους. Αυτή η επέμβαση των νεοαποικιοκρατών θα κάνει τραγικότερη την ήδη τραγική κατάσταση. Αυτή την επέμβαση δεν εγκρίνουν οι κυβερνήσεις χωρών που αντιπροσωπεύουν τη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας.

Η ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, κατοχική και η ίδια, έσπευσε να προσφέρει και πάλι τις υπηρεσίες της στους δυτικούς προστάτες της, προσθέτοντας άλλη μια σελίδα ντροπής, μετά τη Γιουγκοσλαβία και τον Οτσαλάν, με τους ίδιους μοιραίους ανθρώπους (Γιώργος Παπανδρέου, Πάγκαλος) να έχουν ανέβει στις 2 πρώτες θέσεις της ιεραρχίας της. Το τεράστιο κόστος της ελληνικής συμμετοχής αποτελεί πρόκληση, σε καιρούς που περικόπτονται δραστικά μισθοί και συντάξεις. Δεύτερη πρόκληση η διάθεση ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών, ενώ τα αναγκαία για την προστασία των δικών μας νησιών παραμένουν καθηλωμένα, γιατί δε χορηγούνται τα απαραίτητα κονδύλια για τη συντήρησή τους.

Ο ελληνικός λαός απαιτεί να μην έχει η χώρα μας καμιά συμμετοχή σε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση και να αφήσει το φίλο λαό της Λιβύης να καθορίσει μόνος του το μέλλον του. Αν μπορεί, ας συμβάλει μόνο με διπλωματικά μέσα στην κατάπαυση του πυρός και τη διακοπή ενός αδελφοκτόνου πολέμου.» 19/3/2011

Στις 25-27 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το «2^ο Συμπόσιο για την Ενότητα των Λαών». Στην τελική του διακήρυξη αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι «χαιρετίζει τον επαναστατικό αγώνα των λαών της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης, της Τυνησίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λατινικής Αμερικής, της Τουρκίας και των άλλων χωρών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους συνεργάτες του».

Στο συμπόσιο ήταν προσκεκλημένο από την Ελλάδα, μαζί με άλλους φορείς, και το ΑΣΚΕ, αλλά η παρουσία μας δεν κατέστη δυνατή. Αποστείλαμε, όμως, τον παρακάτω χαιρετισμό, που διαβάστηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών.

Αναζωπυρώθηκε τον τελευταίο καιρό το θέμα του Πανεπιστημιακού Ασύλου, με αφορμή την απεργία πείνας λαθρομεταναστών στο κτήριο της Νομικής στη Σόλωνος, με αίτημα τη χορήγηση πολιτικού ασύλου και νομιμοποίηση όλων(!) των μεταναστών που μπήκαν παράνομα στη χώρα μας. Σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα αναδείχθηκε ως κυρίαρχο όπλο η υποκρισία.

Πρώτη η ίδια η κυβέρνηση των κατοχικών, εκτελώντας τις εντολές των προστατών της, ενώ παριστάνει ότι δυσφορεί για τη λαθραία είσοδο των ξένων και ότι παίρνει μέτρα για τον περιορισμό του φαινομένου (τείχος κ.λπ.), είναι η ίδια που διευκολύνει παντοιοτρόπως την είσοδο και παραμονή εκατομμυρίων ξένων, σε μια προσπάθεια ελέγχου και διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας, αφού με την προηγούμενη (ελληνική) σύνθεσή της ομολόγησαν ότι δεν μπορούν να τη χειραγωγήσουν (Κίσινγκερ).

Δεύτερες οι [Μη] Κυβερνητικές Οργανώσεις που ανέλαβαν τη συντεταγμένη μεταφορά των μεταναστών, οι οποίες παριστάνουν ότι εμφορούνται από ανθρωπιστικά και δημοκρατικά αισθήματα, ενώ πληρώνονται από τους κατοχικούς για να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά». Σημειώνουμε την εκκωφαντική σιωπή τους για τους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Ελλάδα!

Τρίτη η κάθε λογής ακροδεξιά, με τον εναλλασσόμενο ρόλο συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, που τους ανέθεσαν να προβάλουν από τα ΜΜΕ τα αυτονόητα, ακριβώς για να αποτρέψουν τους πολλούς να το πράξουν. Ως συνήθως!

Απομένουν οι εγκληματικά αφελείς αριστεροί, που συμπαρίστανται λόγω ιδεολογίας σε κάθε ανίσχυρο, συμπεριφέρονται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα τα τελευταία 30 χρόνια, μη αντιλαμβανόμενοι ότι «εξ αντικειμένου» βοηθούν την παράταση της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης, δε βλέπουν ότι το πράγμα έχει πάρει πολύ ευρύτερες διαστάσεις κι ότι αυτοί που θα την πληρώσουν περισσότερο είναι οι ίδιοι οι μετανάστες (βλ. και ανακοίνωση ΑΣΚΕ 25/1/11).

Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στους αρμόδιους πανεπιστημιακούς, που έγραψαν άλλη μια σελίδα μικρότητας, ασχέτως αν τους ζητήθηκαν ευθύνες που άλλοι έπρεπε να είχαν αναλάβει.

Τέλος, νομίζουμε ότι και η στιγμή που εκδηλώθηκε η επιχείρηση ήταν επιλεγμένη: Εξαλείφθηκε αμέσως από την επικαιρότητα το όνειδος της συγκάλυψης του τεράστιου σκανδάλου της Siemens, που μέχρι τη μέρα της μεταφοράς από την Κρήτη κυριαρχούσε στα ΜΜΕ. ’λλωστε χειμωνιάτικα κάποιοι «προοδευτικοί» εργοδότες της Κρήτης, διαπλεκόμενοι με εντόπια και ξένα πολιτικά κυκλώματα που βυσσοδομούν κατά της Ελλάδας, δε χρειάζονται πολλά εργατικά χέρια, μπορούν να δώσουν άδεια στο προσωπικό με το απαραίτητο επίδομα, ώστε το προσωπικό να προσφέρεται δια πάσαν χρήσιν.

Η θέση του ΑΣΚΕ : Το Πανεπιστημιακό ’συλο έχει πολύ παλιά ιστορία εθιμικής αποδοχής μέχρι και τις πρόσφατες νομικές κατοχυρώσεις του έτσι, ώστε να εξασφαλίζει, έστω και ονομαστικά, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα στα «πανεπιστήμια», στις ανώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Δε χρειάζεται να επισημάνουμε τη, σε γενικές γραμμές, άθλια κατάσταση της ελληνικής εκπαίδευσης, ιδιαίτερα στις ανώτερες βαθμίδες της, για την οποία όμως το «άσυλο» ελάχιστα ευθύνεται. Κι όμως οι «υπερβολές» στις εκδηλώσεις του είναι που εκνευρίζουν τους πολλούς ενήλικες έως και υπερήλικες πολίτες, κάτι που είναι κατανοητό, όχι όμως και σωστό, κατ’ ανάγκην. ’λλα έπρεπε να τους κάνουν να εξεγείρονται …

Είναι όντως πολλά που θα μπορούσε να καταμαρτυρήσει κανείς για το άσυλο αυτό, όπως την κατάχρηση και εκμετάλλευσή του για αλλότριους σκοπούς από ενδοπανεπιστημιακούς (φοιτητικές παρατάξεις κ.λπ.), κυρίως όμως από εξωτερικούς εκμεταλλευτές του, την στην πράξη παρεμπόδιση της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών» από τους διάφορους κατόχους της «μιας αλήθειας» (που παριστάνουν, μάλιστα, τους φανατικούς υποστηρικτές του ασύλου), την εφαρμογή της παράδοξης, τουλάχιστον, άποψης ότι «το Πανεπιστήμιο είναι κυρίως ο χώρος καταφυγής των φτωχών και των κατατρεγμένων» (!) κ.λπ.

Όντως αυτά συμβαίνουν, όμως είναι αναμενόμενες και άρα κατανοητές (αν και όχι ευχάριστες) παρενέργειες ενός πολύτιμου θεσμού που αφορά στους νέους (από κάθε τάξη και στρώμα της ελληνικής κοινωνίας, για την ώρα τουλάχιστον …) και στους κατά τεκμήριο άξιους (αν όχι, άλλοι ευθύνονται …) «δασκάλους» τους, δηλαδή στην πολυτιμότερη πηγή ελπίδας για το μέλλον της κοινωνίας μας. Είναι, οι νέοι τουλάχιστο, οι (κατά τεκμήριο, πάλι) λιγότερο διαβρωμένοι από τη διαφθορά, την υποταγή, την απάθεια. Είναι, ενδεχομένως, «ανεύθυνοι», χωρίς ενδιαφέρον και επίγνωση για τις έσχατες συνέπειες των πράξεων και των ιδεών τους, π.χ. στο θέμα των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών που έχουν πλημμυρίσει τη χώρα μας, αλλά αυτό είναι φυσικό: είναι νέοι.

Το Πανεπιστημιακό ’συλο πρέπει, λοιπόν, να ισχύει πλήρως και η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα να προσπαθεί να περιορίζει τις όποιες παρενέργειές του. Θα έπρεπε να προσθέταμε: «μέσα στα πλαίσια που θα καθορίζει η ευνομούμενη πολιτεία». Ποια πολιτεία, όμως, όταν συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας;

Διαμαρτύρεται ο αντιπρόεδρος του κακόγουστου θιάσου για τα γιαούρτια που του ρίχνει ο κόσμος. Αντί να διαμαρτύρεται, θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος, αφού κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός του είχε προβλέψει ότι «θα μας πάρουν με τις πέτρες»!