ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΚΕ ΣΤΙΣ 8/12/2017
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΙΤΑΜΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ
Εληξε η «περίεργη» και απαράδεκτη επίσκεψη του Ερντογάν, ο οποίος μας ήλθε (ουσιαστικά αυτοπρόσκλητος…), με αέρα επιθεώρησης σε οιονεί ατακτούσα ημιαυτόνομη επαρχία του και αποχώρησε ως ξένος απολυταρχικός ηγέτης, με την πονηρή ικανοποίηση ότι οι μεσοπρόθεσμοι στόχοι του επιτεύχθησαν, έστω όχι πλήρως, και οι μακροπρόθεσμοι «μπήκαν στις ράγες». Γνώριζε, άλλωστε, ότι οι εχθρικές (προσωρινά;) αμερικανοτουρκικές και γερμανοτουρκικές σχέσεις δε θα ευνοούσαν σημιτικές αναγνωρίσεις «Τουρκικών ενδιαφερόντων» στην ελληνική επικράτεια και ΓΑΠικά ζεϊμπέκικα χοροπηδήματα...
Εφυγε, αφήνοντας, όμως, πίσω του πολλά αναπάντητα ερωτηματικά και μόνο ελάχιστα με ικανοποιητικές ερμηνείες:
Εν ολίγοις, γιατί αποδέχτηκαν οι, εκτελεστικά, εδώ κρατούντες την επί μήνες ιταμή αυτοπρόσκληση του ανοικτά εχθρού της Ελλάδας, ώστε να επιχειρήσει το αναμενόμενο παραληρηματικό επιθετικό σόου στα εδάφη μας; Και, επειδή το «ευνόησαν» οι υπερατλαντικοί πάτρωνες (Ανακοίνωση του ΑΣΚΕ στις 7/11/2017) και η γερμανική Ε.Ε., εμείς πρέπει να δεχτούμε να αποτελέσουμε τους διαύλους επικοινωνίας τους και τα υποψήφια θύματα της εξομάλυνσης των σχέσεών τους με την Τουρκία;
Και θα θέλαμε να ελπίζουμε ότι αυτοί οι, εκτελεστικά, κρατούντες δεν επέλεξαν αυτήν τη στιγμή, για να αποπροσανατολίσουν τους Ελληνες πολίτες από την ανελέητη, χυδαία νεοφιλελεύθερη κυβερνητική επίθεση εναντίον τους...
Οσο για τις δημόσια, διπλωματικά «παράτυπες», οξείες (!) απαντήσεις στις απαράδεκτα προκλητικές «θέσεις» Ερντογάν, ευτυχώς και πολύ καλώς έγιναν, (υποθέτουμε με απαίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας...), όπως έγιναν και τη στιγμή που έγιναν. Αναγκαστικά θα τις άκουσαν στην τουρκική γλώσσα(!) οι λαοί της Μικράς Ασίας, αφού αλλιώς τα πλήρως ελεγχόμενα media εκεί θα μετέδιδαν άλλ’ αντ’ άλλων.
Και, επί τη ευκαιρία, γιατί όλοι οι «δικοί» μας απέφυγαν να αναφερθούν, και μάλιστα αναλυτικά, στα αίσχη (κάτι που έκανε μόνο ο Ερντογάν, ως ιστορία πλέον!!) εναντίον των Ελλήνων της Πόλης, της Σμύρνης και των (αυτόνομων, υποτίθεται, σύμφωνα με τη «Λωζάνη») νησιών Ιμβρου και Τενέδου και τα οικτρά αποτελέσματά τους σε πλήρη αντίθεση με τους Μουσουλμάνους της Θράκης; Γιατί δεν απαντήθηκαν τα ψεύδη, π.χ. για το μέσο εισόδημα των κατοίκων της Θράκης (οι Μουσουλμάνοι αποτελούν μειονότητα κι εκεί!) και το ποσοστό του ΟΧΙ στην Κύπρο; Και γιατί αφέθηκε μετέωρο το «Εγώ δε γνωρίζω το Διεθνές Δίκαιο. Γνωρίζω όμως καλά το πολιτικό Δίκαιο», δηλαδή το Δίκαιο της Ζούγκλας;
Εγινε, επιτέλους, κατανοητή η ανάγκη αλλαγής της πολιτικής, τακτικής και στρατηγικής σχετικά, τουλάχιστον, με τους γείτονές μας;
Σχόλιο τωρινό : Οι εξελίξεις, δυστυχώς, δείχνουν ότι τα παραπάνω ερωτήματα δεν απαντήθηκαν και είναι, πλέον, επιτακτική η απάντηση των Ελλήνων Πολιτών...
Μετά από αρκετό καιρό απουσίας από τα ΜΜΕ ο, όντως, χαρισματικός σατυρικός Μητσικώστας επανέρχεται και μάλιστα, προς γενική έκπληξη, στην προκλητικά συριζαίικη κυβερητική ΕΡΤ, έχοντας, όπως δηλώνει, εξασφαλίσει ελευθερία λόγου!! «Ιδωμεν» !
Ευχόμαστε, πάντως να μην έχει την τύχη ή μάλλον την ατυχία της κατρακύλας του ομότεχνού του Λαζόπουλου, και ελπίζουμε να επανέλθουμε θίγοντας γενικότερα την πραγματικά λυτρωτική σάτιρα, όταν είναι... Σάτιρα.
Θα γελούν (μερικοί θα καγχάζουν, μάλιστα) ακόμη και στην Κουμουνδούρου με το φιάσκο του εγχειρήματος του Μαξίμου να βάλουν τη σύντροφο του Τσίπρα να υμνολογήσει τον άντρα της ζωής της.
Χρειάστηκαν τέσσερις σελίδες(!) στη σ. Περιστέρα να επιχειρήσει να μας πείσει ότι ο σύντροφός της ΔΕΝ ΗΤΑΝ (ΕΙΝΑΙ) ΨΕΥΤΗΣ και πολιτικός ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ και να μας περιγράψει τα δάκρυα που χύνει, από νεύρα και οργή, κάθε 5 Ιουλίου(!), επειδή οι αναίσθητοι Ευρωπαίοι δεν ...υπέκυψαν, στο βροντερό ΟΧΙ του Ελληνικού λαού. Και όλα αυτά ως απλός πολίτης (!) και όχι ως άτυπος, έστω, σύζυγος του Πρωθυπουργού!!
Είναι φανερό ότι ή είναι ανόητοι όσοι συνέργησαν σ’αυτήν την ανοησία, ή θεωρούν τους Ελληνες (οι πεφιλημένοι τους λαθρομετανάστες, δε διαβάζουν, βέβαια, την Εφημερίδα των Συντακτών) πολίτες ανόητους ή, το πιθανότερο, πουλάνε τρέλα, πανικόβλητοι.
Ας τους θυμίσουμε όμως:
Ο, άτυπος, σύζυγος είχε δηλώσει προεκλογικά, «όσο για κωλοτούμπες και εξευτελισμούς υπάρχουν άλλοι για να τις κάνουν, εγώ ποτέ»!! Αρα θα προτιμούσε να παραιτηθεί και ΟΧΙ να τα υπογράψει, για να μην τον χωρίσει και η ... (!)».
Και η καλή εφημερίδα δε δίνει ούτε μια γραμμή σε όποιον απλό πολίτη θα ήθελε κάτι να γράψει, ΟΧΙ τέσσερις σελίδες.
Ηδη θα κατάλαβαν τι έκαναν, τώρα όμως ας κλαίνε σε κάθε επέτειο του φαιδρού εγχειρήματός τους.
Με αφορμή τις πλημμύρες που έγιναν το Νοέμβρη του 2001 στην Ανατ. Αττική (Ωρωπός, Χαλκούτσι, Μαραθώνας κ.λ.π.) λόγω της εξαφάνισης των ρεμάτων και ένταξής τους μέσα σε ιδιοκτησίες, είχε γραφτεί το άρθρο «ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ: ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΛΟΙΠΟΝ;». («Ε» φύλλο 84 Δεκέμβρης 2001)
Από τότε είχαν προσδιορισθεί οι αιτίες που προκαλούν τις φονικές πλημμύρες και που είναι:
Η επέκταση των πόλεων με τη νομιμοποίηση της αυθαίρετης δόμησης μέσα σε ρέματα και το μπάζωμα των ρεμάτων και μετατροπή τους σε δρόμους, οικόπεδα και κτίρια, επειδή η αξία τους είναι υψηλή.
Οι πυρκαγιές στα περιαστικά δάση.
Η έλλειψη οργανωμένου σχεδιασμού και κατασκευής αντιπλημμυρικών έργων.
Από τότε ΜΜΕ, εισαγγελείς, πολιτικοί και διοικητικός μηχανισμός λειτουργούν ουσιαστικά για να εκτονωθεί η κοινωνική κατακραυγή, χωρίς να αναγκασθούν ν’ ασχοληθούν επί της ουσίας με τα πλημμυρικά προβλήματα. Αυτό που άλλαξε είναι η ραγδαία αύξηση του πλημμυρικού κινδύνου, επειδή, ενώ οι προαναφερθείσες αιτίες επιδεινώθηκαν, προστέθηκαν και άλλες!
Η κλιματική αλλαγή με την αύξηση των ραγδαίων βροχωπτώσεων με ύψη βροχής σε μικρό χρόνο πρωτοφανή σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, με αποτέλεσμα ορισμένα κατασκευασμένα αντιπλημμυρικά έργα, που είχαν σχεδιασθεί με βάση προηγούμενα υδρολογικά στοιχεία, να μην είναι επαρκή με τα σημερινα δεδομένα.
Η πλήρης εγκατάλειψη της αντιπλημμυρικής προστασίας από το κράτος, όπου οι μνημονιακές κυβερνήσεις ουδόλως ενδιαφέρονται για τέτοια «ψιλά γράμματα» αφήνοντας τις τοπικές κοινωνίες στο έλεος των στοιχείων της φύσης.
Από το 2010, δηλ. στην αρχή του μνημονιακού μεσαίωνα, η αρμοδιότητα της αντιπλημμυρικής προστασίας και της συντήρησης των αντιπλημμυρικών έργων και των φυσικών ρεμάτων έχει διαχυθεί στους Δήμους και στις Περιφέρειες που, ουσιαστικά, δε διαθέτουν τους πόρους για τέτοιας κλίμακας έργα, ενώ συχνά ερίζουν ποιος φορέας από τους εμπλεκόμενους έχει την ευθύνη.
Οι μνημονιακές κυβερνήσεις το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η «επικοινωνιακή διαχείριση» των καταστροφών με τη γνωστή συνταγή ότι οι «προηγούμενοι» φταίνε, υποσχόμενες «βοηθήματα» στα θύματα..
Τι έγινε με τις πρόσφατες πλημμυρικές καταστροφές στη Σύμη, στη Μάνδρα με τους 23 νεκρούς, στη Νέα Πέραμο, στην Αιτωλοακαρνανία;
Τα ίδια. Ερίζουν Περιφέρειες και Δήμοι ποιος φταίει. Μήπως το Δασαρχείο, η Πολεοδομία, ο Δήμος, η Περιφέρεια. Ποιανού ευθύνη είναι η έγκριση της ένταξης των μπαζωμένων ρεμάτων στο Σχέδιο Πόλης; Μέχρι και «Συνέδριο» για την «ανάπτυξη» στη Δυτ. Αττική έκαναν οι συριζαίοι, όπου παρέλασε, ως συνήθως, εκτός του Τσίπρα και όλο το Υπουργικό Συμβούλιο. «Επικοινωνιακή διαχείριση», δηλ. υποσχέσεις και ψέματα.
Τελικά για όλα φταίει ο Χατζηπετρής.
Κατά τον 20ο αιώνα οι κρίσεις του καπιταλισμού προκαλούνταν κυρίως από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στα πλαίσια μιας ισχυρής χώρας, τις περισσότερες φορές λόγω της υπερπαραγωγής προϊόντων της και της αδυναμίας πλήρους κατανάλωσής τους, με συνέπεια τη πτώση της κερδοφορίας και της αδυναμίας κερδοφόρας επανεπένδυσης. Τότε ένα μεγάλο μέρος του συσσωρευμένου πλούτου καταστρεφόταν, μέσω της χρεωκοπίας των τραπεζών και του μηδενισμού της αξίας των μετοχών (κραχ ΗΠΑ 1929).
Η σταδιακή , και όχι άμεση όπως σήμερα, διάχυση της κρίσης σε άλλες χώρες οφειλόταν στη μείωση των εξαγωγών τους προς τις χώρες σε κρίση, πράγμα που προκαλούσε τη κατακόρυφη πτώση των συναλλαγματικών αποθεμάτων τους και την αδυναμία εισαγωγών και αποπληρωμής των χρεών τους. Ετσι χρεωκόπησε η Ελλάδα το 1932 με υψηλό δανεισμό, που είχε κάνει τη δραχμή σκληρό νόμισμα υιοθετώντας τον κανόνα του χρυσού, όπως τώρα με το ευρώ. Πολλες χώρες χρεοκόπησαν τότε. Μεταξύ 1932 – 1936, 17 χώρες κήρυξαν χρεοστάσιο ως προς τα εξωτερικά τους δάνεια και άλλες 7 έκαναν το ίδιο και για τον εσωτερικό τους δανεισμό. Με τις καπιταλιστικές κρίσεις εξαθλιώνονταν οι εργαζόμενοι και οι αγρότες.
Για την αντιμετώπιση της κρίσης του 1929 στις ΗΠΑ, από όπου ξεκίνησε, εφαρμόσθηκαν οι κεϋνσιανές συνταγές, όπου το κράτος μέσω πληθωρικού χρήματος (δηλ. υποτίμησης), που μετά το μάζευε, μέσω της φορολογίας, έκανε μεγάλες δημόσιες επενδύσεις και μείωσε έτσι τη μεγάλη ανεργία και φτωχοποίηση που προκάλεσε η κρίση. Δυστυχώς η κρίση ξεπεράστηκε με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η ανοδική πορεία του καπιταλιστικού συστήματος διατηρήθηκε έως το 1970.
Με την καθιέρωση του ευρώ συμπληρώνεται η ήδη θεμελιωμένη, από το 1989, όταν άρχισε να καταρρέει η Σοβιετική Ενωση, με τη Συναίνεση της Ουάσιγκτον (ΔΝΤ, Παγκ. Τράπεζα, Υπ. Οικονομικών των ΗΠΑ να προωθούν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές παγκοσμίως) αποκαλούμενη παγκοσμιοποίηση, που οι ρίζες της ξεκινούν από το 1971, όταν οι ΗΠΑ, επί Νίξον, κατήργησαν μονομερώς τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό (35 δολ. 1 ουγκιά χρυσού) που προέβλεπε η συμφωνία του Bretton Woods (1944 με συμμετοχή 44 χωρών μεταξύ των οποίων ήταν η ΕΣΣΔ και η Ελλάδα) .
Με όπλο λοιπόν την παγκοσμιοποίηση και τα υπερεθνικά όργανά της (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, ΟΟΣΑ, Παγκ. Τράπεζα) οι ανά το κόσμο δυτικές, κυρίως, ελίτ (οικονομικές και πολιτικές) λεηλατούν και καταληστεύουν τον πλούτο χωρών και κοινωνιών. Με την παγκοσμιοποίηση παραγκωνίζεται το παραγωγικό κεφάλαιο, η παραγωγή μετατοπίζεται σε χώρες χαμηλού κόστους (Κίνα, Μεξικό κ.λ.π.) και πολλές χώρες αποβιομηχανοποιούνται, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ. Κυριαρχεί πλέον το πιο άγριο κερδοσκοπικό κεφάλαιο (τραπεζίτες, χρηματιστές, funds) που δανείζει αφειδώς χώρες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά, ενώ οι κυβερνήσεις ευνοούν την πλήρη ασυδοσία του και έτσι προκαλείται η ραγδαία υπερσυσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερους και η ραγδαία φτωχοποίηση των πολλών, που οι περισσότεροι αδυνατούν να καλύψουν τα στοιχειώδη. Ο εμπνευστής της παγκοσμιοποίησης Μίλτον Φριντμαν (Σχολή του Σικάγου) θεμελιωτής του μονεταρισμού είχε πει κυνικά ότι η κοινωνική(!) αποστολή του κεφαλαίου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους. Ενώ παλαιότερα ένα μεγάλο τμήμα του συσσωρευμένου κεφαλαίου καταστρεφόταν με χρεωκοπίες τραπεζών και χρηματιστηριακά κραχ, τώρα πλέον οι δυτικές ελίτ επιβάλλουν τη διάσωσή του αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Για το λόγο αυτό οι σημερινές καπιταλιστικές κρίσεις επιταχύνονται και παγιώνονται. Οι υπεύθυνοι της κρίσης, δηλ. οι κερδοσκόποι (τραπεζίτες, κερδοσκοπικά κεφάλαια, κ.λ.π.) επιδιώκουν τη μετατόπιση των βαρών της στις πιο αδύνατες χώρες και στα πιο αδύνατα κοινωνικά στρώματα, έτσι ώστε η κερδοφορία να στηριχθεί., όχι πλέον στην παραγωγή και σε μια στοιχειώδη ανακατανομή πλούτου, αλλά στη λεηλασία και στην ερήμωση, ωθώντας χώρες, λαούς και κοινωνίες στο περιθώριο αφαιρώντας κάθε έννοια δημοκρατίας και συνταγματικής τάξης. Να διασωθούν με χρήματα των φορολογουμένων (στη χώρα μας με μνημονιακά δάνεια) πάση θυσία οι τράπεζες, που είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι τραπεζίτες, τα golden boys και οι διεθνείς κερδοσκόποι (funds) που έδωσαν θαλασσοδάνεια στις ελίτ, υπερδάνεισαν χώρες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά με δυσθεώρητα ποσά. Και αφού διασώζονται, απαιτούν τα «κόκκινα» δάνεια με πλειστηριασμούς και εκχώρηση των δανείων έναντι πινακίου φακής σε αρπακτικά.
Ο καπιταλισμός ποτέ δεν είχε φρένα στη άκρατη κερδοσκοπία, την υπερσυσσώρευση πλούτου, την μεγιστοποίηση εξουσίας και «κύρους» και τη συνεπαγόμενη ανθρώπιστική καταστροφη που προκαλεί, τώρα μάλιστα που βρίσκεται στην πιο ακραία εκδοχή του. Πόσο καιρό άραγε μπορεί να επιβιώνει έτσι ; Τα σημάδια αμφισβήτησης της παγκοσμιοποίησης είναι πλέον ορατά, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ μετά την εκλογή Τραμπ, ανεξάρτητα από την τελική κατάληξη.
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό