Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν το φυλλάδιο της Ιεραρχίας «προς το λαό», που με ομόφωνη απόφαση της Ιεράς Συνόδου διαβάστηκε στους ναούς την Κυριακή 19/12/10. Με σκληρή γλώσσα εκφράζει την αντίθεσή της στη σημερινή κατάσταση: «Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας
Δηλώνουμε ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχήν». Κατηγορεί την πολιτική ηγεσία ότι «ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού» και ότι «καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις μόνο και μόνο γιατί είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας». Αναφέρει ότι «για πολλούς οικονομολόγους η παρούσα κρίση είναι κατασκευασμένη», προφανώς ενστερνιζόμενη αυτή την άποψη. Η έκπληξη προέρχεται από το γεγονός ότι μέχρι τώρα ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος συνέπλεε με την κυβέρνηση και το Πατριαρχείο, που ακολουθούν την αμερικανική πολιτική.
Δύο, νομίζουμε, είναι οι βασικοί λόγοι αυτής της μεταστροφής. Ο πρώτος είναι η απελπιστική οικονομική κατάσταση στην οποία περιέρχονται συνεχώς μεγάλες κοινωνικές ομάδες. Η Εκκλησία οφείλει να εκφράσει αυτούς τους ανθρώπους και να τους συμπαρασταθεί (συσσίτια κ.λπ.), διαφορετικά θα χάσει την επαφή με το πλήρωμά της. Ο δεύτερος είναι η φανερή επιδίωξη των ξένων δανειστών-προστατών ν αποδυναμώσουν κάθε θεσμό που διαφοροποιεί και στηρίζει τον ελληνικό λαό, ακόμη και τους συντηρητικούς θεσμούς, όπως η Εκκλησία. Έστω και με τη μορφή ερωτήματος καταγγέλλεται ότι οι απαιτήσεις των «κυριάρχων-δανειστών μας
αφορούν και στην πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία της Πατρίδας μας
Την ενότητα μεταξύ των ποιμένων και του λαού έχουν στόχο οι έμποροι των λαών», για να μπορέσουν να τον υποτάξουν.
Στους δύσκολους αυτούς καιρούς ευχής έργο θα ήταν η συνεχής και δυναμική παρουσία της Εκκλησίας στην κοινωνία στο πλευρό κάθε αδυνάτου, εναντίον κάθε μορφής εκμετάλλευσης και αδικίας, όπως επιτάσσει η κοινωνικά απελευθερωτική ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση. Αυτό, όμως, προϋποθέτει τον εκδημοκρατισμό της Εκκλησίας, κάτι που δε διαφαίνεται, δυστυχώς, στον ορίζοντα.
Το διάγγελμα, πάντως, ήταν μια θετική συμβολή στην έκφραση της αντίθεσης του ελληνικού λαού προς το μνημόνιο, παρά τις εξισορροπιστικές κινήσεις του Αρχιεπισκόπου που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν. Γι αυτό ήταν απαράδεκτη η στάση των περισσοτέρων κομμάτων της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΝ, ΔΗΜ.ΑΡ. κ.λπ.), που, αντί να συγχαρούν την Ιεραρχία (διατυπώνοντας τις δικαιολογημένες επιφυλάξεις τους), βρήκαν μόνο κακές κουβέντες να πουν. Αν δε μιλούσε η Εκκλησία για το μνημόνιο, θα την κατηγορούσαν (δικαίως). Τώρα που μίλησε πάλι ενοχλήθηκαν! Μήπως γιατί δεν έχουν πλέον το μονοπώλιο της έκφρασης της λαϊκής αντίδρασης κατά του μνημονίου ή μήπως γιατί κατά βάθος δεν ενδιαφέρονται ή δε θέλουν να καταργήσουν το μνημόνιο;
Κατηγορία
Φύλλο 137 Ιανουαρίου 2011
Στις αρχές Δεκεμβρίου ο Μ. Θεοδωράκης εξήγγειλε τη δημιουργία μιας κίνησης για «ζύμωση ιδεών μακριά από το πολιτικό κατεστημένο». Παρότι η πρόβλεψή μας είναι ότι η κίνηση δε θα ευδοκιμήσει, θεωρούμε υποχρέωσή μας να πάρουμε θέση.
Η Ιστορία θα ξεχάσει σύντομα τη σημερινή κίνηση του Μίκη και κάποιες άλλες πολιτικές του παρεμβάσεις μετά τη μεταπολίτευση, ενώ τον έχει ήδη καταγράψει οριστικά ως έναν από τους βασικούς πυλώνες του νεότερου πολιτισμού μας. Είναι ένας μουσικοσυνθέτης με παγκόσμια αναγνώριση, που δόξασε την πατρίδα μας. Μέσα από το έργο του έφερε κοντά σε όλο τον ελληνικό λαό (και σε όλο τον κόσμο) μεγάλους ποιητές μας, συμβάλλοντας στο σπάσιμο πολιτικών φραγμών. Χωρίς το έργο του Θεοδωράκη ο Σεφέρης και ο Ελύτης δε θα είχαν γίνει αποδεκτοί από τον κόσμο της αριστεράς και ο Ρίτσος θα είχε αγνοηθεί από την επίσημη πολιτεία.
Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγάλο και κύριο μέρος του έργου του πραγματοποιήθηκε στο διάστημα που ο ίδιος συμμετείχε ενεργά στους πολύ δύσκολους αγώνες της (πατριωτικής και δημοκρατικής) αριστεράς, με εξορίες, φυλακές, φρικτά βασανιστήρια. Από τη μεταπολίτευση, όμως, και μετά η παρουσία του ήταν τις περισσότερες φορές αρνητική. Με τη δήλωσή του «Καραμανλής ή τανκς» το 1974 βοήθησε όσους σχεδίασαν μια μεταπολίτευση ακίνδυνη για το σύστημα. Το 1990 έγινε υπουργός του πλέον ξενόδουλου και ελεεινού προσώπου της πολιτικής μας ζωής, του Μητσοτάκη. Από την εποχή Οζάλ τον χρησιμοποίησαν στα σχέδια για «ομοσπονδιοποίηση» Ελλάδας- Τουρκίας, στην πραγματικότητα για την επέκταση της τουρκικής κυριαρχίας στον ελληνικό χώρο. Ήταν ο πρώτος που τόλμησε (συνέντευξη με τις πιτζάμες) να υποστηρίξει την κυβέρνηση Σημίτη που κατεξευτέλισε την Ελλάδα με την παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους, βοηθώντας στην ανάκαμψή της.
Τα τελευταία χρόνια με δηλώσεις και αρθρογραφία τοποθετείται στα πολιτικά πράγματα από προοδευτικές και πατριωτικές θέσεις, προσπερνώντας όμως το ζήτημα-κλειδί για μια άλλη πορεία της χώρας μας: την αποχώρηση από την Ε.Ε. Αλλά ακόμη και σ αυτή τη φάση δέχθηκε να φωτογραφηθεί με Γιωργάκη-Ερντογάν κατά την επίσκεψη του δεύτερου στην Αθήνα, βοηθώντας το προδοτικό έργο των κατοχικών.
Αν με την κίνησή του ο Μ. Θεοδωράκης συμβάλει στην απόρριψη της υποτέλειας και των μνημονίων, θα βοηθήσει τον τόπο. Αν η κίνησή του εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια μιας «νέας μεταπολίτευσης», όπως θεωρητικά εκφράζεται από το Β. Μαρκεζίνη, και εφ όσον η προσπάθεια επιτύχει, θα διακοπεί μεν το καταστροφικό έργο των κατοχικών, αλλά θα επιβιώσει το σύστημα ύστερα από άλλη μια τραγική περίοδο για τον ελληνισμό.
Υ.Γ.: Στις 17 Ιανουαρίου πολλοί επιστημονικοί σύλλογοι (ΔΣΑ, ΤΕΕ κ.λπ.) διοργάνωσαν εκδήλωση κατά του μνημονίου με ομιλητή το Μίκη, την οποία δεν προανήγγειλαν τα ΜΜΕ.
Το ΑΣΚΕ θεώρησε υποχρέωσή του να προβάλει την εκδήλωση μέσα από την ιστοσελίδα του και να την ενισχύσει με την παρουσία μελών και φίλων. Οι αντιφάσεις του Μίκη φάνηκαν στην ομιλία του, π.χ. προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (υποστήριξη προς Καραμανλή και Μητσοτάκη), το σημαντικό όμως είναι ότι πέρασε ένα μήνυμα αντίστασης και ελπίδας. Ιδιαίτερα χειροκροτήθηκε, όταν τόνισε ότι ο ελληνικός λαός ενωμένος και αποφασισμένος δεν έχει να φοβηθεί κανέναν προστάτη και κανένα δανειστή.
Κατηγορία
Φύλλο 137 Ιανουαρίου 2011
Στην πολιτική συγκυρία που βρισκόμαστε σήμερα, με την πατρίδα μας υπό κατοχήν να περνάει κρίσιμες ώρες, νομίζουμε ότι είναι περισσότερο χρήσιμη από ποτέ η κατά το δυνατόν ισχυρότερη παρουσία του ΑΣΚΕ. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι κατά την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, οπότε όλοι ή θριαμβολογούσαν ή σιωπούσαν ή θεωρούσαν το ζήτημα δευτερεύον (προείχαν τα στενοκομματικά ή προσωπικά συμφέροντα), το ΑΣΚΕ φώναζε με όση δύναμη διέθετε ότι υποθηκεύεται το μέλλον της χώρας, ότι πρόκειται για την ολοκλήρωση του πλέγματος εξάρτησης, που θα οδηγούσε με βεβαιότητα στη σημερινή κατάσταση, την οποία είχαμε προβλέψει επακριβώς (βλ. ανακοίνωση ΑΣΚΕ 28/12/2001).
Τώρα που πρέπει να απαλλαγούμε απ αυτό το πλέγμα, για να μη διαλυθούμε ως κράτος, τώρα που η σκληρότητα των κατοχικών φαίνεται να οδηγεί σε μια μεγάλη κοινωνική εξέγερση (ειρηνική και δημοκρατική, ελπίζουμε) μόνο το ΑΣΚΕ θέτει το θέμα της αποχώρησης από την Ε.Ε. ως την πρώτη προϋπόθεση για τη διάσωση της χώρας μας και του πολιτισμού της, για την προάσπιση της ακεραιότητάς της, για τη δημοκρατία και την κοινωνική απελευθέρωση. Τώρα, μάλιστα, έχει αποδειχτεί στα μάτια του καθενός ότι το ΑΣΚΕ, όταν έκανε αυτές τις προβλέψεις, δεν υπερέβαλλε, απλώς έπραττε το καθήκον του. Σήμερα είναι πλέον πολύ μεγάλη η μερίδα του ελληνικού λαού που κατάλαβε τι επιδιώκουν η Ε.Ε. και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί του κεφαλαίου, που θέλει ν απαλλαγεί από αυτούς και περιμένει ν ακούσει μια ολοκληρωμένη πρόταση για την έξοδο από την κρίση και για την ανάκαμψη της πατρίδας μας. Ελπίζουμε ότι σ αυτή την πρόταση θα προσχωρήσουν και άλλες προοδευτικές δυνάμεις και το ΑΣΚΕ θα μοιραστεί το βάρος για την προώθησή της, αλλά προς το παρόν δε συμβαίνει αυτό.
Η φωνή του ΑΣΚΕ πρέπει ν ακουστεί ισχυρότερη και για έναν επιπλέον λόγο. Μαζί με τους κατοχικούς, που θα φύγουν νύχτα από την Ελλάδα, καταρρέει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Τα ξένα κέντρα που μέχρι τώρα μας εξουσιάζουν είναι βέβαιο ότι προετοιμάζουν εναλλακτικές λύσεις. Πολλοί θα σπεύσουν να βολευτούν, άλλοι θα στρουθοκαμηλίσουν. Το ΑΣΚΕ, όπως πάντα, θα πει στον ελληνικό λαό σε ποιους μπορεί να έχει εμπιστοσύνη και πόση εμπιστοσύνη μπορεί να έχει στον καθένα, ώστε επικεφαλής του αγώνα μας εναντίον του εχθρού μας να μην είναι ό ίδιος ο εχθρός μας, ώστε η φωνή που διαταγές μας δίνει να μην είναι του εχθρού μας η φωνή (Μπρεχτ).
Μέχρι τώρα το ΑΣΚΕ, με τις μικρές δυνάμεις που διαθέτει, προσπαθεί να προσφέρει αξιόπιστες αναλύσεις, προβλέψεις και προτάσεις, μέσα από την «Ενημέρωση», την ιστοσελίδα, τις εκδόσεις, τις εκδηλώσεις, τις προκηρύξεις, τις αφίσες και τις συνεντεύξεις στα λιγοστά μέσα όπου έχουμε πρόσβαση (αφού από τα μεγάλα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών έχουμε και θα έχουμε το
προνόμιο του πλήρους αποκλεισμού). Δε μας δεσμεύει τίποτα και μοναδικό κριτήριο είναι το καλό της χώρας μας. Δυστυχώς οι πολλοί δε λειτουργούν έτσι, γιατί έχουν δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, που τους επιβάλλουν αυτολογοκρισία, με συνέπεια οι προτάσεις τους να μην οδηγούν πουθενά.
Επίσης το ΑΣΚΕ, με τη φυσική παρουσία των μελών και των φίλων του σε φορείς και κινήσεις, σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις με τις οποίες έχουμε κοινούς στόχους έχει και συγκεκριμένες επιτυχίες, π.χ. απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Τέλος, πολλοί είναι αυτοί που μας λένε ότι η ανιδιοτελής στάση του ΑΣΚΕ είναι παράδειγμα και ελπίδα γι αυτούς ή ότι η φωνή του ΑΣΚΕ είναι η φωνή της συνείδησής τους. Ίσως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη προσφορά του ΑΣΚΕ, γιατί πιστεύουμε ότι δε θ αργήσει η ώρα που αυτή η φωνή της συνείδησης θα καθοδηγήσει και τη δική τους στάση ζωής.
Η συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις εκλογές
Το ΑΣΚΕ προσπαθεί να συμμετέχει και σε όλες τις εκλογές (εθνικές και ευρωεκλογές) όχι γιατί επιδιώκει να ικανοποιήσει μικροκομματικές ή προσωπικές φιλοδοξίες, αλλά γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να ακουστεί ευρύτερα η φωνή μας έστω για λίγα λεπτά, έστω τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Η συμμετοχή σε εκλογές είναι η πιο επώδυνη πλευρά του πολιτικού μας αγώνα, κυρίως γιατί δεν έχουμε ούτε θέλουμε να έχουμε καμιά άλλη χρηματοδότηση πέραν των συνδρομών των μελών και των φίλων μας και κατά δεύτερο γιατί λίγοι άνθρωποι, χωρίς κανένα επαγγελματικό στέλεχος ή μέλος, πρέπει να επωμιζόμαστε μεγάλο φόρτο πρακτικής δουλειάς.
Σήμερα το οικονομικό πρόβλημα του ΑΣΚΕ είναι εντονότερο από ποτέ, γιατί η οικονομική κρίση έχει πλήξει λιγότερο ή περισσότερο το οικογενειακό εισόδημα όλων των μελών και φίλων. Όταν, μάλιστα, μέσα στο ίδιο σπίτι υπάρχουν δύο απολύσεις, η κατάσταση είναι τραγική. Ο μόνος τρόπος για ν ανταποκριθούμε και να μην απουσιάσουμε για 2η συνεχόμενη φορά (μετά το 2009) από εθνικές εκλογές είναι να διευρυνθεί σημαντικά ο κύκλος των φίλων που μας συμπαραστέκονται. Γι αυτό καλούμε τον καθένα και την καθεμιά που παρακολουθεί μέσα από την «Ενημέρωση» ή την ιστοσελίδα την προσπάθεια του ΑΣΚΕ και πιστεύει στην ανάγκη ενίσχυσής του να έρθει σε επαφή με την Εκτελεστική Επιτροπή και να δηλώσει από τώρα το μεγαλύτερο ή μικρότερο χρηματικό ποσό ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια μπορεί να προσφέρει. Αυτές οι δηλώσεις προσφοράς μπορεί να γίνουν
στις 30 Ιανουαρίου στα γραφεία μας στις 5 το απόγευμα,
οπότε και θα κόψουμε την πρωτοχρονιάτικη πίτα μας.
Η πολιτική κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή, εκλογές μπορεί να προκηρυχθούν ανά πάσα στιγμή κι εμείς πρέπει τότε να είμαστε έτοιμοι, γιατί διαφορετικά δεν προλαβαίνουμε τις χρονικές προθεσμίες. Την απόφαση συμμετοχής ή μη θα πάρει η Σύνοδος του ΑΣΚΕ, η οποία θα συγκληθεί αμέσως με την τυχόν προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Εάν, τελικά, δεν καταφέρουμε να πάρουμε μέρος, είναι προφανές ότι συνεχίζουμε τον αγώνα μας σε όλους τους άλλους τομείς και με όλες μας τις δυνάμεις, αλλά οι δυνατότητες ενίσχυσης του ρόλου του ΑΣΚΕ περιορίζονται. Γι αυτό θέλουμε να εξαντλήσουμε όλες τις δυνατότητες για τη συμμετοχή μας και ελπίζουμε ότι θα τα καταφέρουμε.
Κατηγορία
Φύλλο 137 Ιανουαρίου 2011
Μεγάλο ενδιαφέρον προκάλεσαν στο τέλος του φθινοπώρου οι διαρροές εγγράφων των αμερικανών διπλωματών, όμως ελάχιστοι, πλέον, ασχολούνται μ αυτές λόγω των αμφιβολιών όχι για την εγκυρότητα αυτών (κανένας δεν την αμφισβήτησε), αλλά για τις σκοπιμότητες που η, σίγουρα πλέον, επιλεκτική χρήση τους εξυπηρετεί. Πάντως, ανεξάρτητα από τις πηγές της διαρροής και τους σκοπούς που υπηρετεί (ή, ίσως, ακριβώς γι αυτά), αξίζουν της προσοχής για τους τρόπους που χρησιμοποιούν τα διάφορα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ
Ο πρωταγωνιστής της «ιστορίας» Τζούλιαν Ασάντζ, Αυστραλός, ιδρυτής της ιστοσελίδας Wikileaks, πράγματι είναι διακεκριμένος χάκερ. Όμως, είναι σχεδόν βέβαιο, πλέον, ότι χωρίς εσωτερική (από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ
) βοήθεια δε θα ήταν δυνατή η «εισβολή» στα αρχεία των ΗΠΑ. Αυτό φαίνεται καθαρά από το ότι, μετά από εβδομάδες δισταγμών και τις χαλαρές έως αστείες επιθέσεις (από τη Σουηδία!!) κατά του Ασάντζ, τώρα οι έρευνες στρέφονται φανερά για την ανακάλυψη των υπαιτίων στο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ.
Είναι γεγονός ότι μετά την εκλογή του Ομπάμα υπάρχει κάποια αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με εστίαση στη «διπλωματική εμπλοκή» των ΗΠΑ για την επίλυση των προβλημάτων, ειδικά στη Μέση Ανατολή, και όχι στην άμεση «στρατιωτική εμπλοκή», έστω και ως απειλή. Αυτό, φυσικά, ανησυχεί σοβαρά το Ισραήλ και τους σιωνιστές Εβραίους των ΗΠΑ, που κυριαρχούσαν στις πολιτικές του Μπους. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι πως επιχείρησαν και μέσω των «διαρροών» στο Wikileaks και την επιλεκτική δημοσίευση απ αυτό διπλωματικών εγγράφων να πλήξουν την εικόνα των ΗΠΑ και να «προειδοποιήσουν» τον Ομπάμα
, ο οποίος όμως, άρχισε την αντεπίθεση
Αυτά συνάγονται, εύκολα πλέον, από το περιεχόμενο των διαρροών, τους εμφανείς στόχους τους και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν. Π.χ. καμία από τις διαρροές δεν έπληττε το Ισραήλ (!), κάτι που πρώτοι το παρατήρησαν Ιρανοί και ’ραβες σχολιαστές και που ανάγκασε τους Ισραηλινούς να δηλώσουν πως
κάποιες διαρροές θα πλήξουν και τους ίδιους, χωρίς να πουν πώς το ήξεραν (!)? ιδιαίτερα π.χ. στοχεύτηκε ο «μεγάλος εχθρός» του Ισραήλ Ερντογάν(!) και αναγκάστηκαν να στηλιτεύσουν τις διαρροές όλοι οι σοσιαλδημοκρατικοί κύκλοι της Ευρώπης(!), φοβούμενοι αποκαλύψεις γι αυτούς
Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το ότι τίποτα (ακόμη
) δε διέρρευσε για την Ελλάδα, μια που ο ΓΑΠ φάνηκε να προσκολλάται στο άρμα του Νετανιάχου, που έτσι έσπασε την απομόνωση του Ισραήλ κυρίως λόγω των «κατορθωμάτων» του στη Γάζα
Αξίζει, λοιπόν, τον κόπο να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στο νέο αυτό μέτωπο που άνοιξε μέσα στις δυνάμεις της Νέας Τάξης, ειδικά τώρα που ο ΓΑΠ αναγκάστηκε να κάνει στροφή 180ο, μέσα σε τόσο μικρό διάστημα, και χωρίς καμιά δική μας προετοιμασία και μελέτη να σταλεί άρον-άρον, προς γενική έκπληξη (και των Ελλήνων διπλωματών) στο
Ερζερούμ, για να ανυψώσει το ηθικό της τουρκικής διπλωματίας(!) και να στηρίξει τον Ερντογάν!!! Επόμενο ήταν να αντεπιτεθεί το εβραϊκό λόμπι, να διαρρεύσει το έγγραφο για το χαφιεδισμό του Χρυσοχοΐδη, να αναγκάσουν τον ΓΑΠ να στραφεί πάλι στο Ισραήλ και να οριστεί
κοινή συνεδρίαση των υπουργών Ελλάδας και Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ! Αναμένεται η ανταπάντηση των Ομπάμα-Ερντογάν και πολυ φοβούμαστε ότι θα οδηγηθούμε σε προς νέα γελοιοποίηση της χώρας μας.
Κατηγορία
Φύλλο 137 Ιανουαρίου 2011
Με μια κακοστημένη παράσταση στο Ερζερούμ οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης και των ΜΜΕ επεχείρησαν να καλύψουν την εθνική μειοδοσία του κατοχικού πρωθυπουργού με ανέξοδους λεονταρισμούς.
Η Τουρκία, κατά την πάγια στρατηγική της, δημιουργεί μεγάλες περιόδους εντάσεων, κατά τις οποίες θέτει κλιμακούμενες απαράδεκτες διεκδικήσεις κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου, και στη συνέχεια, στις μικρές περιόδους «φιλίας και συνεργασίας», κατοχυρώνει ένα μεγάλο μέρος των διεκδικήσεων αυτών, εκμεταλλευόμενη την υποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων. Αυτό συνέβη και στο Ερζερούμ (στη «γη των Ρωμιών», στα αραβικά), τη βυζαντινή Θεοδοσιούπολη, όπου εξοντώθηκαν χιλιάδες Έλληνες Πόντιοι στα κεμαλικά «τάγματα εργασίας», για τους οποίους ο κ. Παπανδρέου δε βρήκε ούτε μια λέξη να πει!
Επί της ουσίας, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει στα εξής ερωτήματα:
Τι δουλειά είχε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας σε σεμινάριο εκπαίδευσης του αρραγούς διπλωματικού σώματος της Τουρκίας, που συνεχώς, αδιαλείπτως και επιτυχώς προωθεί τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας; (Ξέχασε ποιας χώρας αξίωμα κατέχει;)
Γιατί δε διακηρύσσει (όπως έπρατταν π.χ. οι κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου) ότι διατηρεί το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων (άρα και του εναέριου χώρου) στα 12 μίλια σε όλα τα θαλάσσια σύνορά μας, όπως έκαναν όλες οι χώρες του κόσμου, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο;
Γιατί δεν καθορίζει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη σε όλα τα θαλάσσια σύνορά μας, όπως έκαναν όλες οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, μεταξύ αυτών και η Κύπρος (διαδικασία που ξεκίνησε ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος), αγνοώντας τις τουρκικές απειλές, οι οποίες έπεσαν στο κενό; Το Καστελλόριζο δικαιούται ΑΟΖ, όπως όλα τα νησιά;
Γιατί τους τελευταίους μήνες δεν αναχαιτίζονται τα τουρκικά αεροπλάνα που παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, επιτρέποντας στην Τουρκία να θεωρεί ότι κατοχυρώνει κυριαρχικά δικαιώματα στο μισό Αιγαίο; (Αναχαιτίστηκαν μόνο την παραμονή του Ερζερούμ, στα πλαίσια της παράστασης.)
Γιατί επιτρέπει δια της σιωπής της στην Τουρκία να διενεργεί ασκήσεις και επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο;
Έχει αποδεχθεί την αμερικανική πρόταση για συνεκμετάλλευση του πλούτου του Αιγαίου, σύμφωνα με την οποία οι Αμερικανοί παίρνουν τη μερίδα του λέοντος, ενώ Ελλάδα και Τουρκία μοιράζονται εξ ίσου ό,τι απομένει;
Γιατί δεν απαιτεί από την τουρκική κυβέρνηση να συμμαζέψει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και τους Τούρκους αξιωματούχους που αλωνίζουν στην ελληνική Θράκη, απειλώντας και εκβιάζοντας Έλληνες πολίτες; Γιατί δεν προειδοποιεί ότι σε περίπτωση μη συμμόρφωσης το προξενείο θα κλείσει και η είσοδος στους αξιωματούχους θα απαγορευτεί;
Θα δεχθεί να συμμετάσχει σε 5μερή διάσκεψη για την Κύπρο και να υπογράψει συμφωνία με εκ περιτροπής Προεδρία, παραμονή δεκάδων χιλιάδων εποίκων (έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο) και αφαίρεση του δικαιώματος των Ελληνοκυπρίων προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους και τα χωράφια τους;
Γιατί δεν επαναπροωθεί τους παράνομους μετανάστες που περνούν από την Τουρκία στην Ελλάδα (με τη βοήθεια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών οι περισσότεροι), αντιθέτως από το Μάιο του 2010 (συμφωνία Χρυσοχοΐδη με τον ομόλογό του) κατάργησε το πρωτόκολλο που ίσχυε για μια 10ετία και υποχρέωνε την Τουρκία να δέχεται όλους πίσω; (Δε μιλάμε, βεβαίως, για τους πραγματικούς πολιτικούς πρόσφυγες.)
Υ.Γ.: Η κατοχική κυβέρνηση προσπάθησε να καθησυχάσει τον ελληνικό λαό ότι δεν απεμπολεί κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αλλά πόσο μπορούμε να είμαστε ήσυχοι με μια κυβέρνηση που ψεύδεται διαρκώς και διαχειρίζεται με πλήρη μυστικότητα τα εθνικά μας θέματα;
Κατηγορία
Φύλλο 137 Ιανουαρίου 2011
Μέσα σ όλη την οικονομική δυσπραγία που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, άρα και τα μέλη και τους φίλους του ΑΣΚΕ, το κόμμα μας είναι υποχρεωμένο να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του. Γι αυτό καλούμε τους φίλους του κόμματος να μην ξεχνούν τη μεγαλύτερη ή μικρότερη συνδρομή τους προς το ΑΣΚΕ και την «Ενημέρωση». Επειδή, μάλιστα, πολλά ακούγονται για πρόωρες εκλογές, ζητούμε από τον καθένα να δηλώσει τώρα την οικονομική ή άλλη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει, ώστε να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα για τη συμμετοχή μας. (Πιο αναλυτικά στο σχετικό άρθρο )
Κατηγορία
Φύλλο 137 Ιανουαρίου 2011
Στο δουλικά συντεταγμένο από το «ελληνικό» υπουργείο Οικονομικών 3ο μνημόνιο (επιστολή προθέσεων το βαφτίζουν) της 22/11/2011 προς τους αφέντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γιουνγκέρ, Ρεν και Τρισέ, εκπροσώπους των τοκογλύφων, αναφέρεται ευσεβάστως, μεταξύ άλλων, ότι θα «απελευθερωθούν» τα «κλειστά» επαγγέλματα και θα μειωθούν για άλλη μια φορά οι μισθοί των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Φυσικά κατ εντολήν τους, αφού τα μέτρα του 3ου μνημονίου είναι νέα και δεν περιλαμβάνονται σ αυτό που υποβλήθηκε στις 3-5-2010 και ψηφίστηκε, όπως ψηφίστηκε, από τη Βουλή. Το 2ο μνημόνιο της 6-8-2010, όπως και τα νέα μνημόνια που θ ακολουθήσουν, αν προλάβουν, στην κατοχική δημοκρατία που έχουν επιβάλλει με την σύμπραξη των μεγάλων ΜΜΕ, τα υπογράφει μόνος του ο οσφυοκάμπτης στους ξένους υπουργός Οικονομικών.
Έως το τέλος Φεβρουαρίου 2011 οι κατοχικοί δεσμεύονται ότι θα «απελευθερώσουν» τα επαγγέλματα των δικηγόρων, των συμβολαιογράφων, των φαρμακοποιών, των αρχιτεκτόνων, των μηχανικών και των ορκωτών λογιστών στα πλαίσια της «οδηγίας» 2006/123 (27-12-2006) της Ε.Ε. για τις υπηρεσίες. «Απώτατος στόχος της μεταρρύθμισης είναι η επίτευξη των βελτίστων πρακτικών της Ε.Ε.», κατά το 3ο μνημόνιο. Η οδηγία αυτή απαιτεί από τα κράτη μέλη να απλουστευθούν οι διαδικασίες και οι διατυπώσεις με τις οποίες οι πάροχοι υπηρεσιών πρέπει να συμμορφώνονται. Υποχρεώνει τα κράτη μέλη να καταργήσουν τα δυσανάλογα βάρη και να διευκολύνουν:
τη δημιουργία μιας επιχείρησης, δηλαδή περιπτώσεις κατά τις οποίες ένα φυσικό ή νομικό πρόσωπο θέλει να δημιουργήσει μια μόνιμη εγκατάσταση σ ένα κράτος μέλος,
τη διασυνοριακή παροχή υπηρεσιών, δηλαδή περιπτώσεις κατά τις οποίες μια επιχείρηση επιθυμεί να παράσχει διασυνοριακές υπηρεσίες σε άλλο κράτος μέλος, χωρίς τη δημιουργία μιας εγκατάστασης εκεί.
Σουπερμάρκετ φροντιστηρίων
Τα κράτη μέλη όφειλαν να εντάξουν την οδηγία στα εθνικά τους συστήματα μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου 2009. Καθυστερήσαμε, αλλά να που η θιασώτις της επιβολής της αγγλικής γλώσσας υπουργός Παιδείας καταγράφει την πρωτιά. Σε εφαρμογή της οδηγίας, δημοκρατικότατα, με αιφνιδιαστική τροπολογία στο νομοσχέδιο του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για την ανέγερση τείχους στον Έβρο, επεκτείνει και σε εταιρείες με έδρα οποιαδήποτε χώρα της Ε.Ε. το δικαίωμα ίδρυσης φροντιστηρίου στην Ελλάδα, ενώ ως τώρα το δικαίωμα αυτό είχαν μόνο φυσικά πρόσωπα και μάλιστα μόνον εκπαιδευτικοί. Καταργεί επίσης και τη διάταξη που περιορίζει των αριθμό αδειών που μπορεί να κατέχει κάποιος (εφημερίδες 8-1-2011). Αυτή η «ρύθμιση» δεν ήταν υποχρέωση του μνημονίου, αλλά δωρεάν προσφορά της νέας κατοχής. Αλυσίδες ξένων σουπερμάρκετ φροντιστηρίων, λοιπόν.
«Απελευθερώσεων» συνέχεια
Έπεται η «απελευθέρωση» και άλλων «κλειστών». Των αρτοποιών, των κτηματομεσιτών, των ιδιοκτητών ταξί, των ιδιοκτητών υπεραστικών λεωφορείων και λιμουζινών, των ξεναγών, των μεσιτών ασφαλίσεων, των κομμωτών, των οδοντοτεχνιτών, των πωλητών λαϊκών αγορών, των διανομέων Τύπου κ.λπ. Η βασική ρύθμιση για τα «κλειστά» αφορά στην άρση των διοικητικών και γεωγραφικών περιορισμών (άδειες, προϋποθέσεις), καθώς και την κατάργηση των περιορισμών στον καθορισμό των τιμών, όπως η κατάργηση των κατώτατων αμοιβών στα 6 προαναφερθέντα επαγγέλματα (δικηγόροι κ.λπ.).
Με τον τρόπο αυτό οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου της Ε.Ε. επιδιώκουν την αύξηση του αριθμού των επαγγελματιών, όπως φαρμακοποιών, συμβολαιογράφων, δικηγόρων, μηχανικών κ.λπ., σε συνδυασμό με την υποχρέωση αναγνώρισης των «επαγγελματικών προσόντων» των «κολεγίων», που πουλάνε «διπλώματα» ξένων πανεπιστημίων μετά την καταδίκη της χώρας μας από το δικαστήριο της Ε.Ε. (ΔΕΚ). Κι αυτοί οι «προσοντούχοι» είναι πολλοί.
Ο απώτερος στόχος της Ε.Ε.
Απώτερος στόχος της Ε.Ε. δεν είναι φυσικά ούτε ο ανταγωνισμός (με τον οποίο θα μειωθούν, δήθεν, τιμές και αμοιβές) ούτε κάποιες αναγκαίες βελτιώσεις στους κλάδους των επιστημόνων και των επαγγελματιών. Αυτά τα λένε για να παραπλανήσουν. Η απόδειξη είναι ότι παλαιότερα μας είχε υποχρεώσει ν αυξήσουμε τις τιμές των παραγόμενων στην Ελλάδα φαρμάκων, για να πουλάνε τα δικά τους. Το ίδιο γίνεται τώρα και με τη ΔΕΗ, που την υποχρεώνει στα πλαίσια της «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας ν αυξάνει κάθε χρόνο υπέρμετρα τα τιμολόγια των μικρών καταναλωτών, για να έχουν κέρδη οι ιδιώτες αεριτζήδες και οι ξένες εταιρείες τους, που θέλουν να πουλάνε ρεύμα στη ΔΕΗ αγοράζοντάς το από την ίδια τη ΔΕΗ φθηνότερα, δηλ. να κερδίζουν χωρίς να παράγουν τίποτα, στραγγίζοντας τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Απώτερος στόχος της Ε.Ε., λοιπόν, δεν είναι να «ανοίξει» τα επαγγέλματα, αλλά να διευκολύνει την είσοδο πολυεθνικών σ όλους τους τομείς, από τα φαρμακεία έως τις λαϊκές αγορές, για να διευρύνουν τα κέρδη τους, ν αυξήσουν τις τιμές και να αποτελειώσουν και τη μεσαία τάξη, που με τα μνημόνια πτωχοποιείται ραγδαία.
Οι ΔΕΚΟ
Στο 3ο μνημόνιο οι κατοχικοί επιφυλάσσουν νέες «μεταρρυθμίσεις» στους εργαζόμενους στις δημόσιες επιχειρήσεις. «Με νομοθεσία που θα τεθεί σε ισχύ το τέλος Φεβρουαρίου 2011 θα μειωθεί κατά μέσο όρο κατά 10% ο βασικός μισθός και θα περιοριστούν τα επιδόματα στο 10% του βασικού μισθού κατά μέσο όρο. Τα εισιτήρια θα αυξηθούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς κατά τουλάχιστον 30% ....» (ήδη τα αύξησαν κατά 40%). Επίσης η κατοχική κυβέρνηση θα προτείνει «δράσεις που μειώνουν τις λειτουργικές δαπάνες στις δημόσιες επιχειρήσεις κατά 15 έως 25 τοις εκατό».
Οι εργαζόμενοι στις δημόσιες επιχειρήσεις, για ένα μέρος των οποίων πολλοί θεωρούν (όχι άδικα) ότι αμείβεται υπερβολικά, έχουν ήδη υποστεί περικοπές του 13ου και 14ου μισθού τους και πάγωμα των αποδοχών τους. Οι περικοπές αυτές, ιδιαίτερα στις εισηγμένες στο χρηματιστήριο (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΠΕ, ΟΠΑΠ, ΟΛΠ, ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο κ.λπ.), που είναι κερδοφόρες και δεν επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό, δεν ωφέλησαν τους καταναλωτές με αντίστοιχες μειώσεις των τιμών. Αντίθετα, οι τιμές τους αυξάνονται. Έτσι οι μέτοχοι ωφελούνται διπλά, αφού αυξάνουν τα κέρδη τους και σε βάρος των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ με τη μείωση των μισθών τους και σε βάρος των καταναλωτών με την αύξηση των τιμών!
Όλ αυτά είναι το προοίμιο των ιδιωτικοποιήσεων, που είναι ο τελικός στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε οι ξένες επιχειρήσεις που θέλουν να αγοράσουν τις ΔΕΚΟ να έχουν εξασφαλισμένα τα υπερκέρδη τους. Τώρα, μάλιστα, που η χώρα βρίσκεται στα νύχια των δανειστών-τοκογλύφων και μ αυτή την κατοχική κυβέρνηση, θέλουν να «απελευθερώσουν» ακόμη και ΔΕΚΟ που διαχειρίζονται δημόσια αγαθά, όπως το νερό ή άλλοι φυσικοί πόροι, στο βωμό των κερδών του κεφαλαίου που εκπροσωπεί η Κομισιόν. Θα τα καταφέρουν; Από εμάς εξαρτάται!
Κατηγορία
Φύλλο 137 Ιανουαρίου 2011
Φοβούνται ανεξέλεγκτη έκρηξη
Έχουμε επανειλημμένα γράψει και μιλήσει στην «Ε», σε άρθρα, σε συνεντεύξεις και στην τελευταία προκήρυξή μας (Απρίλιος του 2010) για την επιλογή του Γ. Παπανδρέου και το ρόλο που εκτελεί μαζί με το ενημερωμένο (οι άλλοι ούτε γνωρίζουν τι κάνουν και θα ναι αργά όταν το καταλάβουν) σινάφι του στη χώρα μας. Χωρίς τη γνώση αυτή όσοι διερωτώνται για τα όσα τρομερά εκτοξεύονται καθημερινά εναντίον μας, για τα όσα χειρότερα επέρχονται και για το απερίγραπτο (φαινομενικό) αλαλούμ και την απέραντη (φαινομενική) σύγχυση θεωρούν ότι οφείλονται σε ανικανότητα της «οικογένειας» και των παρατρεχάμενών τους ή στην
αναγκαιότητά τους!!!
Ας προσθέσουμε τώρα τι είπε ο «κύριος» αυτός σε συνέντευξή του τον περασμένο Αύγουστο στο Christian Science Monitor (9/10/2010), φυσικά στις ΗΠΑ, για τον 4ο δρόμο προς το Σοσιαλισμό (
!), τον οποίο κι επαγγέλλεται ότι θα διανύσει.
Ο «τρίτος δρόμος» (των Μπλερ, Κλίντον κ.λπ.) «είναι η πίστη στην ικανότητα της αγοράς να αυτορυθμίζεται», ταυτίζοντας έτσι σοσιαλισμό και ακραίο φιλελευθερισμό(!!), και ότι ο νέος (τέταρτος) δρόμος «θα επιτρέπει στις αγορές να αναπτύσσονται, αλλά όχι εις βάρος της Δημοκρατίας» και θα είναι «μια διεθνής διακυβέρνηση, όπου ο ρόλος των διεθνών οργανισμών θα θέτει τη διεθνή αλληλεγγύη πάνω από τα εθνικά συμφέροντα»!!!
Ο 4ος δρόμος δρομολογήθηκε
Έτσι, λοιπόν, ο «κύριος» αυτός και το σινάφι του βαδίζουν «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» τον τέταρτο δρόμο του προς
το Σοσιαλισμό αταλάντευτα, προάγοντας τη «διεθνή διακυβέρνηση» των ΗΠΑ (και των εκάστοτε συμμάχων τους, που διαμαρτύρονται όμως για τα προβλήματα που τους δημιούργησε ο πρωτοστάτης Γιώργος) και «το ρόλο των διεθνών οργανισμών», όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κ.λπ., και πάντα, βέβαια, «πάνω από εθνικά συμφέροντα». Και τον βαδίζει χωρίς να ερωτήσει κανέναν αν συμφωνεί, χωρίς να ενημερώσει κανέναν πριν να τον ψηφίσει (λέγοντας, μάλιστα, τα εντελώς αντίθετα).
Μετά από αυτά γίνεται φανερό ότι ούτε ανικανότητα οδηγεί στα έργα της «κυβέρνησης της οικογένειας-family» ούτε σύγχυση υπάρχει στις «δράσεις» τους. Όλα βαδίζουν σύμφωνα με το προ των εκλογών καταστρωμένο (όχι, φυσικά, από τον τεταρτοδρομικό σοσιαλιστή) σχέδιο και το μόνο που, κατά τη γνώμη τους, χρειάζεται είναι κινήσεις αποπροσανατολισμού τόσο, ώστε να αποσπάται η προσοχή μακριά από τα πραγματικά γεγονότα. Δε χρειάζεται, εδώ, να αναφερθούν αναλυτικά τα επιμέρους έργα, όπως το πώς επιτυγχάνεται η κοινωνία του ενός τρίτου (1/3), ούτε γιατί περιφρονούν το Ελληνικό Σύνταγμα, που, φυσικά, δε χρειάζεται στη «διεθνή διακυβέρνηση» και που φέρνει σε απόγνωση τους ανώτατους δικαστές για να δικαιολογήσουν την ανύπαρκτη συνταγματικότητα του «Μνημονίου» και της «Δανειακής Σύμβασης», ούτε το γιατί δε δανείστηκαν όταν τα spreads ήταν χαμηλά, αφού έτσι θα μειώνονταν τα κέρδη των «αγορών», ούτε το γιατί δε θέτουν «αναδιάρθρωση» του χρέους, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μη χάσουν τα κέρδη τους οι «δανειστές-ληστές», ούτε για τις κινήσεις τους στα εθνικά θέματα και τις απαραίτητες άλλες συμμαχίες, αφού η «διεθνής διακυβέρνηση» (των ΗΠΑ) είναι «πάνω από τα εθνικά συμφέροντα», ούτε η επίθεση κατά της Ελληνικής Παιδείας, μια που η εθνική συνείδηση είναι πλέον μίασμα και απειλή για την επικράτηση του άκρου νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύουν ο 3ος και 4ος δρόμος προς «το σοσιαλισμό» της ακραίας Δεξιάς. Και τώρα πια είναι εντελώς ξεκάθαρο γιατί συντάσσονται μαζί τους η familia Μητσοτάκη, ο απερίγραπτος του «ΛΑΟΣ» και από κοντά Κουβέλης και σία
Πού στηρίζονται για βοήθεια;
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι πώς φαντάζονται ότι θα επιτύχουν τους στόχους αυτούς της πλήρους διάλυσης της χώρας και της κοινωνίας μας και πώς θα αντιμετωπίσουν την έκρηξη που πλησιάζει. Δε μπορεί, υποθέτουμε, να στηρίζονται σε ωμή εξωτερική παρέμβαση ούτε, ελπίζουμε, σε συνδρομή των εκατομμυρίων μεταναστών. Ούτε, μεσοπρόθεσμα, στα σκύβαλα των μεγάλων ΜΜΕ, ούτε κυρίως(!), στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ, που τις κατέστησαν εσκεμμένα αδρανείς, γιατί τις φοβούνται. Δε μπορούν να στηριχτούν στην παλιά μεσαία τάξη, που την πλήττουν ανελέητα, ούτε στα συνδικάτα, που οι δοτοί «ηγέτες» τους ήδη κρύβονται.
Το μόνο, αβέβαιο μεσοπρόθεσμα κι αυτό, έρεισμά τους είναι η πολιτική βοήθεια αυτών που σε μεγάλο ή μικρό βαθμό τα «έφαγαν» μαζί με τους διάφορους Πάγκαλους και, φυσικά, η νέα νομενκλατούρα των περί την «οικογένεια», που όμως είναι ολιγάριθμη, λόγω της απληστίας της ίδιας της οικογένειας, καθώς και οι ποικιλώνυμες Μ.Κ.Ο., που πλουσιοπάροχα εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται και αποτελούν πρότυπο για καινούριες
Η κύρια, όμως, ελπίδα τους είναι η πολιτική αδράνεια αυτών που χωρίς να έχουν «φάει» ή, έστω, έχοντας πολύ μικρή συμμετοχή στη συνενοχή της απέραντης διαφθοράς, είναι ικανοποιημένοι με την αίσθηση της «συμμετοχής τους στην εξουσία» και το συναισθηματικό δεσμό με τη μακροχρόνια σχέση τους με το πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό (έστω και μόνο κατ όνομα) ΠΑΣΟΚ, δηλαδή μ αυτούς που θεωρούν αδιανόητο να αποσκιρτήσουν από την πίστη στο κόμμα-ποδοσφαιρική ομάδα. Στους τελευταίους αυτούς (που υπολογίζονται στο 25% περίπου των ψηφοφόρων!!) ελπίζουν να στηριχτούν, αν επιλέξουν (ως μικρότερο κακό) ή εξαναγκαστούν σε γρήγορες εκλογές, ώστε να έχουν τις μικρότερες δυνατές απώλειες, πριν οι εσωτερικές τους αντιθέσεις (προσωπικής επιβίωσης, κυρίως), οι αμυδρές επιθέσεις από «φίλιες» μέχρι τώρα δυνάμεις, όπως «Ελευθεροτυπία», ο τ. σύμβουλος του Γιωργάκη Ν. Κοτζιάς, ο βουλευτής Παπαχρήστος, ή κάποιες φωνές στα ΜΜΕ, συντονιστούν με την ανοργάνωτη, ακόμη, λαϊκή οργή και τους οδηγήσουν σε καταποντισμό και όχι μόνο
Τι δεν υπολογίζουν ως κίνδυνο και τι, πράγματι, φοβούνται;
Δε φοβούνται το ΚΚΕ, γιατί γνωρίζουν ότι ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του ενίσχυση, ασχολείται με την κοινωνία και τους αντιπολιτεύεται μόνο τόσο, όσο για να κερδίζει κάποιες ψήφους και να στρατολογεί κάποια μέλη και κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει μια πραγματικά μεγάλη έκρηξη, που θα απειλούσε το σύστημά τους, αφού μια τέτοια εξέλιξη δε μπορεί να την ελέγχει. Ανησυχούν μόνο γιατί ξέρουν ότι υπάρχει κόσμος μέσα στο ΚΚΕ που δυσφορεί με αυτή την αυτιστική συμπεριφορά του κόμματός τους, κόσμος που επιβάλλει μια συνεπή στάση στο ζήτημα του Αιγαίου.
Δε φοβούνται τον αλληλοσπαρασσόμενο και αλλοπρόσαλλο ΣΥΡΙΖΑ, που (ας θυμηθούμε) μόνο σ ένα θέμα συμφώνησε ομόθυμα, την υπεράσπιση της κ. Δραγώνα, καλή της ώρα. Ανησυχούν μόνο γιατί γνωρίζουν ότι μέσα σ αυτό το συνονθύλευμα υπάρχουν και πραγματικοί αγωνιστές με αριστερή, πατριωτική και δημοκρατική συνείδηση.
Δε φοβούνται, ουσιαστικά, ούτε τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πρώτον, γιατί ο υποθετικός αντίπαλος Σαμαράς (ακόμη κι αν πιστεύει όσα λέει) είναι ευάλωτος μέσα στη Ν.Δ., που επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από το πνεύμα της φαμίλιας Μητσοτάκη και από ντόπιους και ξένους, τωρινούς και παλιούς πάτρωνες. Και δεύτερο, γιατί ο ίδιος ο Σαμαράς, εφόσον θέλει να έχει προοπτική εξουσίας, πρέπει, αφού κινείται ούτως ή άλλως στα ευρύτερα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», να μην «τρομάξει» τους μέχρι τώρα, τουλάχιστο, kingmakers, τους δημιουργούς «βασιλιάδων»
Το μόνο που φοβούνται, και το ομολογούν κάποιοι απ αυτούς, ίσως επειδή το βλέπουν δύσκολο να γίνει, είναι μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη, που θα εκφραστεί πολιτικά από γνήσιες, ειλικρινείς, ανιδιοτελείς δυνάμεις, έξω από το σημερινό πολιτικό κατεστημένο, που θα τους αμφισβητήσουν συνολικά.
Κατηγορία
Φύλλο 137 Ιανουαρίου 2011
Απέτυχε η προσπάθεια, επί υπουργίας Γιαννάκου, να εισαχθεί στα Σχολεία η οθωμανική «ελληνική» ιστορία της μη ιστορικού Ρεπούση καθώς και τα «συμβουλευτικά» πονήματα του κυκλώματος Βερέμη, Δραγώνας, Κοππά και σύμπαντος του ΣΥΝ, με χορηγίες των Υπουργείων Εξωτερικών ΗΠΑ, Αγγλίας και Γερμανίας και των εταίρων του Ουγγροεβραίου αρχισπεκουλαδόρου Σόρος !!, για τον παράδεισο της οθωμανικής σκλαβιάς.
Ετσι η διάδοχος της κας Γιαννάκου κα Διαμάντοπούλου και Σία επέλεξαν άλλο δρομολόγιο. Κατάργηση της ιστορίας, βαθμιαία, στα Σχολεία, και ανάθεση της «διδασκαλίας» της στο κύκλωμα Βερέμη και Σκάι των Αλαφούζων. (Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαίο, το ότι, μόλις άλλαξε η ιδιοκτησία της «Καθημερινής» μας προσφερθηκε, αφιλοκερδώς(...), πολυτελής σειρά-«ιστορία» της (εβραϊκής) Βίβλου !)
Δε θα ήταν προς θανάτου ! Η γνώμη, όποια γνώμη, (ακόμη, διότι άλλα ετοιμάζονται τώρα...) είναι ελεύθερη, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι παρέχεται από το ίδιο μέσο όπου διατυπώνεται, η δυνατότητα αντίλογου. Ούτε απαγορεύεται η όποια χρηματοδότηση, φτάνει να δηλώνεται, ώστε να κρίνεται και η όποια σκοπιμότητά της.
Δημιουργείται όμως σοβαρό θέμα, όταν η απόπειρα αυτή ιστορικής διαστροφής υπογράφεται «Με την ευγενική χορηγία της Εθνικής Τράπεζας» δηλ. με τα χρήματα των μικροκαταθετών της, υποτίθεται, κρατικής Τράπεζας!
Κατηγορία
Φύλλο 138 Μαρτίου 2011
Οι ανακοινώσεις του υπουργείου Παιδείας για τις επικείμενες αλλαγές στον αριθμό των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σχολικών μονάδων και την «αναμόρφωση» του δημόσιου σχολείου προκάλεσαν αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις όμως υπήρξαν ασύμμετρες? αφορούσαν κυρίως τη βούληση του υπουργείου να προβεί σε μαζικές συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων. Ωστόσο, οι πρόνοιες του νομοσχεδίου θίγουν και το περιεχόμενο και τη διαδικασία της εκπαίδευσης, δηλαδή την ουσία της, αποτυπώνοντας πιο ευκρινώς τους πραγματικούς στόχους της κυβερνητικής πολιτικής για την Παιδεία.
Οι πρώτες εντυπώσεις κατέγραψαν τις ανακοινώσεις του υπουργείου μονοδιάστατα ως μνημονιακού πλαισίου περικοπές. Δυστυχώς η σύγχρονη τάση να καταγράφουμε τα αποτελέσματα των πολιτικών περισσότερο με οικονομικούς-αριθμητικούς όρους δεν επέτρεψαν να διαπιστωθεί ότι πρόκειται συνολικά για ένα ακόμα βήμα στη μακρόχρονη πορεία διάλυσης της δημόσιας Παιδείας και συντηρητικοποίησής της.
Το περιεχόμενο των μαθημάτων
Κρίσιμης σημασίας και αποδεικτική των προθέσεων είναι η απόφαση της κυβέρνησης να υποβαθμίσει το, ήδη απεχθές, όπως διδάσκεται, για τους περισσότερους μαθητές, γνωστικό πεδίο της Ιστορίας. Η Ιστορία υποβιβάζεται από βασικό σε κατ επιλογήν μάθημα για το Λύκειο και οι ώρες διδασκαλίας της μειώνονται. Αφού δεν πέρασε η προσπάθεια επαναγραφής της Ιστορίας με το ρεπούσειο άγος, τώρα η απόφαση είναι να εξοβελιστεί από τη δημόσια Παιδεία η Ιστορία και να ανατεθεί σε ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες (Αλαφούζος), που δεν ψηφίζονται και δε λογοδοτούν σε κανένα, με τη συνδρομή πρόθυμων ειδικών (Βερέμης). Ο στόχος είναι σαφής: να ξεχάσουν οι Έλληνες την Ιστορία τους, ώστε να μη μπαίνουν εμπόδιο στα σχέδιά τους.
Η υποβάθμιση των Θρησκευτικών σε προαιρετικό μάθημα έχει τον ίδιο στόχο, γιατί η μελέτη των θρησκειών, και ιδιαίτερα της επικρατούσας στην Ελλάδα Ορθοδοξίας, ως στοιχείου της εθνικής ταυτότητας και παράδοσης, της φιλοσοφίας και της ιστορίας τους, μακριά από κατήχηση και χωρίς να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία, συμβάλλει στην αυτογνωσία μας.
Ταυτόχρονα, φαίνεται ότι ενισχύονται μαθήματα καλλιτεχνικών, χορού, θεάτρου, κινηματογράφου, τα οποία όμως απαιτούν υποδομές και εξειδικευμένο διδακτικό προσωπικό πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, που ούτε υπάρχουν ούτε πρόκειται να υπάρξουν, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης. Συνολικά η αλλαγή της διδακτέας ύλης κινείται με γνώμονα την απόκτηση πλήθους ασύνδετων πληροφοριών και δεξιοτήτων σε αντιδιαστολή με την απόκτηση συγκροτημένου όγκου γνώσης σε βασικά γνωστικά πεδία, απαραίτητο γνωστικό έρμα για κάθε μαθητή. Η εισαγωγή «πτυχιακής» εργασίας για τους μαθητές του Λυκείου, που θα υπολογίζεται και για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, θα μπορούσε να συμβάλλει στην καλλιέργεια ενδιαφερόντων και κλίσεων των μαθητών. Όμως πώς θα αξιολογείται και πόσο αξιόπιστη θα είναι αυτή η αξιολόγηση; Το νέο μαζικό κύμα συνταξιοδότησης καθηγητών, χωρίς να αναπληρωθούν τα κενά λόγω περικοπών, είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει πολύ τις υποχρεώσεις τους και τον αριθμό των ωρών εργασίας τους.
Οι συνθήκες διδασκαλίας
Οι συνθήκες διδασκαλίας γίνονται πιο δυσχερείς πλέον, λόγω της εκ των πραγμάτων αύξησης του αριθμού των μαθητών σε κάθε τμήμα, των μαζικών και χωρίς πληθυσμιακά κριτήρια συγχωνεύσεων των σχολικών μονάδων, δεδομένης και της κατάργησης της ενισχυτικής διδασκαλίας από τη σημερινή κυβέρνηση. Πώς θα παρακολουθείται η πορεία του κάθε μαθητή με τις ιδιαιτερότητές του; Πώς θα διαχειρίζονται οι αρχές κάθε σχολικής μονάδας τους πολυπληθέστερους του ανεκτού μαθητές στις ελεύθερες ώρες τους; Είναι γνωστό από την εγχώρια και διεθνή εμπειρία ότι οι γιγαντιαίες σχολικές μονάδες είναι ευκολότερο να εκθρέψουν φαινόμενα και περιστατικά παραβατικότητας.
Η χρηματοδότηση και η διοίκηση
Την ίδια ώρα που η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται, οι δήμοι, υπεύθυνοι για την υλικοτεχνική υποδομή, είναι καταχρεωμένοι και αδυνατούν ν ανταποκριθούν. Τώρα τους δίνεται επισήμως μέσω του νομοσχεδίου η δυνατότητα να παίρνουν συνδρομή από ιδιώτες χορηγούς, για να ικανοποιήσουν μέρος των αναγκών! Ο οργανισμός σχολικών κτιρίων (ΟΣΚ) καταργείται επίσημα. Αφού όμως είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη για περικοπές, γιατί χαρίζεται σε ιδιώτες η προμήθεια υλικοτεχνικής υποδομής με πολύ υψηλότερο αντίτιμο, όπως συμβαίνει πάντοτε;
Στον τομέα της διοίκησης των εκπαιδευτικών μονάδων επιχειρείται μια σαφής μετατόπιση των εξουσιών και ευθυνών από το σύλλογο των εκπαιδευτικών στο διευθυντή, ο οποίος τώρα αποκτά εξουσίες που συνάδουν περισσότερο με αυτές ενός μάνατζερ επιχείρησης. Ποιος όμως θα ελέγχει τους διευθυντές, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις αναξιοκρατικών τοποθετήσεων με κομματικά κριτήρια, και μάλιστα τώρα που καταργούνται τα τοπικά γραφεία εκπαίδευσης;
Οι νέες αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας συνιστούν ένα ακόμα βήμα για την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, την παραγωγή γενεών ημιμαθών και χειραγωγήσιμων, την ενίσχυση της ταξικότητας στην εκπαίδευση. Επί εικοσαετία η εκ νέου νοηματοδότηση της Παιδείας από διαδικασία υποβολής σε συστηματική σωματική και πνευματική σμίλευση με συνεχή προσπάθεια και αξιολόγηση σε εφεκτική κατά βούληση διαδικασία μεταφοράς πληροφοριών πραγματοποιήθηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας με την πολύτιμη συνδρομή της ανανεωτικής αριστεράς, των διανοουμένων και καθηγητών της «προόδου». Έτσι εμπεδώθηκε η νοοτροπία της βολής και της ελάχιστης προσπάθειας. Το ίδιο συνέβη και με την παράδοση των πανεπιστημίων στις κομματικές φοιτητικές ολιγαρχίες, με πρόσχημα τον εκδημοκρατισμό τους και την απαλλαγή από την προτέρα δικτατορία της έδρας. Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της τελικής διάλυσης. Η διάσωση της εκπαίδευσης είναι άλλος ένας λόγος για να απομακρυνθούν οι κατοχικοί το ταχύτερο από την εξουσία.
Κατηγορία
Φύλλο 138 Μαρτίου 2011
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό