ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μετά την καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ο νέος νόμος για την ίδρυση και λειτουργία των κολεγίων στη χώρα μας εξετάζεται και κρίνεται αυτές τις μέρες κατά πόσο συνάδει με το κοινοτικό δίκαιο. Έτσι στις Βρυξέλες η Κομισιόν ελέγχει τις λεπτομέρειες του νόμου και κατά πόσο εξυπηρετούνται οι απαιτήσεις των προστατευομένων της, παρά το γεγονός ότι το σκεπτικό του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το οποίο εναρμονίζεται στη λογική της κινητικότητας ανθρώπων και αγαθών, έρχεται σε σύγκρουση με την αρχή που διέπει τις συνθήκες της Ε.Ε. ότι η εκπαίδευση ανήκει στη σφαίρα των εθνικών πολιτικών και στην αρμοδιότητα των εθνικών  κυβερνήσεων.

Καταντήσαμε η Ελλάδα να αδυνατεί να ελέγξει την ποιότητα των σπουδών, γιατί αυτό είναι αρμοδιότητα της ξένης χώρας, που εκδίδει τον τίτλο. Ένα αγγλικό π.χ. κολέγιο μπορεί μέσα στη χώρα μας να απαιτεί το “πτυχίο” του να έχει αναγνώριση και ισοτιμία με ενός ελληνικού πανεπιστημίου.

Έτσι φυσικά απαξιώνονται τα δημόσια πανεπιστήμια, εξισώνονται επαγγελματικά δικαιώματα με απαράδεκτο τρόπο και ωθούνται φοιτητές και πανεπιστημιακή κοινότητα (που έχει τεράστιες ευθύνες για την ποιότητα σπουδών και για την στήριξη των πολιτικών της Ε.Ε., της οποίας εισπράττει τα κονδύλια), σε αντιδράσεις σε συνδικαλιστικό, νομικό και πολιτικό επίπεδο.

Η πλήρης ισοπέδωση των αξιών της παιδείας στην Ε.Ε. και η εμπορευματοποίησή της, αναδεικνύεται ως ο βασικός κανόνας του παιχνιδιού. Ανοίγει ο δρόμος για την κατάργηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που διαφυλάσσει το Σύνταγμα, αφού η εκπαίδευση αντιμετωπίζεται πλέον ως απλό εμπόρευμα ή παρεχόμενη υπηρεσία. Είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να υπερασπιστεί τον πολιτισμό, την παιδεία και την ελευθερία μας. Πόσο επίκαιρο είναι το σύνθημα του Πολυτεχνείου.

«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»!!

Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν απομένει πλέον σε κανέναν καμιά αμφιβολία για τον επαίσχυντο ρόλο του κ. Νίμιτς στις διαπραγματεύσεις μας με τα Σκόπια. Το ΑΣΚΕ, στα πλαίσια των δυνατοτήτων του, προσπαθεί να συμβάλει, όπως όλες οι πατριωτικές δυνάμεις, στην ακύρωση των σχεδίων όσων βυσσοδομούν εναντίον της Μακεδονίας.

Έτσι τον Οκτώβριο 2008, ύστερα από πολύμηνη επεξεργασία, εκδώσαμε το ΑΣΚΕ-5 με τίτλο: «Η Μακεδονία και το ψευδώνυμο του κράτους των Σκοπίων». Η έκδοση αποτελείται από 75 σελίδες και 4 μέρη: 1) Μια σύντομη ιστορία της Μακεδονίας, 2) Η παραχάραξη της ιστορίας και του πολιτισμού της Μακεδονίας, 3) Οι διπλωματικές διεργασίες, 4) Η σημερινή κατάσταση και οι θέσεις- προτάσεις του ΑΣΚΕ.

Το ΑΣΚΕ-5 θα το παρουσιάσουν στα γραφεία μας

το Σάββατο 22 Νοεμβρίου, ώρα 7μ.μ.

ο Αβραμίδης Γαβριήλ, δημοσιογράφος από τη Θεσσαλονίκη,

ο Βερυβάκης Λευτέρης, τ. υπουργός,

ο Βικέντιος Μιχάλης, Γραμματέας της Κ.Ε. της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»,

ο Τριάντης Γιάννης, δημοσιογράφος της «Ελευθεροτυπίας».

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Η κερδοσκοπία των τραπεζιτών

Και «ξαφνικά» προέκυψε μια προαναγγελθείσα οικονομική κρίση, που ήδη σοβούσε τα τελευταία χρόνια. Τραπεζίτες, χρηματιστές και λοιποί κερδοσκόποι, αφού αποκόμισαν θηριώδη κέρδη από τα καύσιμα, τα τρόφιμα και τα δάνεια (στεγαστικά, καταναλωτικά, επιχειρηματικά και λοιπά), έφθασαν να δανείζουν με υψηλά επιτόκια ανθρώπους αδύναμους οικονομικά, οι οποίοι δεν υπήρχε περίπτωση να ξεπληρώσουν. Οι ίδιοι οι κερδοσκόποι όμως «ξεφόρτωναν» τα χρέη με τη μορφή «δομημένων» ομολόγων, δηλαδή σύνθετων επενδυτικών προϊόντων ή παραγώγων, που είναι στην πραγματικότητα ένα είδος στοιχήματος. Τα «φόρτωναν» στους τελικούς αποδέκτες, μέσω αμοιβαίων κεφαλαίων ή τραπεζών, δηλ. σε φυσικά πρόσωπα και σε ασφαλιστικά ταμεία.

Όταν όμως, όπως αναμενόταν, οι δανειολήπτες σταμάτησαν να πληρώνουν και τα σπίτια για τα οποία δίνονταν τα δάνεια έχασαν την αξία τους, αντί οι τράπεζες να έχουν δημιουργήσει αποθεματικό ασφαλείας από τα υπερκέρδη τους, για ν’ αντιμετωπίσουν τους κινδύνους αυτούς, που οι ίδιες προκάλεσαν, άλλες δήλωσαν αδυναμία ν’ ανταποκριθούν και άλλες χρεοκόπησαν, αφού οι μεγαλομέτοχοι και τα διευθυντικά στελέχη τους είχαν αποκτήσει τεράστιες περιουσίες. Το ίδιο συνέβη και σε ασφαλιστικές εταιρείες, που ασφάλιζαν αυτά τα ομόλογα, και σε οίκους τραπεζικής πιστοποίησης, που τα «ευλογούσαν», για να τα «φορτώσουν» πιο εύκολα οι τραπεζίτες και

οι χρηματιστές σε άλλους.

Η κερδοσκοπία στα χρηματιστήρια

Εν τω μεταξύ οι κερδοσκόποι, ανενόχλητοι, με τη μορφή του δανεισμού μετοχών (short selling) αποκόμιζαν και αποκομίζουν ακόμη τεράστια κέρδη, οδηγώντας μετοχές σε κατακόρυφη πτώση. Η «μέθοδος» αυτή συνίσταται στον «έντοκο» δανεισμό μεγάλου όγκου μετοχών από τρίτους με απλή εξουσιοδότηση, δηλ. χωρίς να έχει στα χέρια του ο κερδοσκόπος τις μετοχές, και στην πώλησή τους στο χρηματιστήριο, γεγονός που προκαλεί πτώση της αξίας τους. Ο κερδοσκόπος τότε αγοράζει σε χαμηλή τιμή τις μετοχές, τις επιστρέφει και κερδίζει από τη διαφορά χωρίς καμιά παραγωγική δραστηριότητα, με αέρα, μια θεσμοθετημένη ληστεία. Αυτή είναι η «ελεύθερη αγορά», η λεηλασία της κοινωνίας και της παραγωγής από τα παράσιτα.

Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. προώθησαν τη ληστεία

Όλ’ αυτά τα ληστρικά μέσα τα προώθησε στο έπακρο η διακυβέρνηση Μπους και τα ακολούθησε η συνήθης ουραγός των ΗΠΑ, η Ε.Ε., με το ευρωσύνταγμα, την ευρωσυνθήκη και τις ντιρεκτίβες, που στο όνομα του «ανόθευτου και ελεύθερου» ανταγωνισμού επιβάλλει την παγκοσμιοποίηση στους λαούς της Ε.Ε. Ο πολύς κ. Γκρίνσπαν, πρώην διοικητής της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ, θεωρούμενος ως «γκουρού της οικονομίας», ήταν ο βασικός εμπνευστής τους. «Αυτό που διαπιστώσαμε από την πολυετή εμπειρία μας στην αγορά είναι ότι τα παράγωγα υπήρξαν ένα εξαιρετικά χρήσιμο όχημα για τη μετατόπιση του ρίσκου από αυτούς που δεν πρέπει να ρισκάρουν, σε εκείνους που είναι ικανοί να το διαχειριστούν. Η περαιτέρω ρύθμιση των παραγώγων θα αποτελούσε σοβαρό σφάλμα», εξακολουθεί να ισχυρίζεται ακόμη και τώρα ο εν λόγω κύριος. Όμως ο διαβόητος κ. Μπαρόζο ξόρκιζε με τον απήγανο την κατηγορία ότι είναι νεοφιλελεύθερος. Αυτός φαίνεται ότι απλώς προέδρευε στην Κομισιόν.

Συνεχής η παραγωγή κρίσεων

Όπως είναι γνωστό, ο καπιταλισμός μέσω του κέρδους παράγει κρίσεις, που προέρχονται από την αφαίμαξη των πολλών και τη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων. Έτσι, όταν ξεπεραστεί ένα όριο, κόβεται η αλυσίδα της παραγωγής και του κέρδους, με συνέπεια να μην γίνονται επενδύσεις, επειδή η προσδοκία του κέρδους περιορίζεται. Αποτελέσματα είναι η περιστολή της παραγωγής, οι χρεοκοπίες, η ανεργία κ.λπ.

Το καπιταλιστικό σύστημα ιστορικά ξεπερνά αυτές τις κρίσεις πάντα μέσω του κράτους, που είναι και αυτό θεσμός του. Το κράτος πραγματοποιεί την αναδιανομή του πλούτου με τέτοιο τρόπο, ώστε το σύστημα να μπορεί να λειτουργεί απρόσκοπτα, αφού όμως καταστραφεί ένα τμήμα του κεφαλαίου. Φυσικά όλ’ αυτά δεν είναι ούτε ευθύγραμμα, ούτε νομοτελειακά. Μετά από καπιταλιστικές κρίσεις υπήρχαν και πόλεμοι και δικτατορικά καθεστώτα και πολύς ανθρώπινος πόνος.

Ως τώρα οι κρίσεις λίγο πολύ βρίσκονταν και αντιμετωπίζονταν στα πλαίσια των κρατών, επειδή και οι οικονομίες λειτουργούσαν στο ίδιο πλαίσιο. Σήμερα, όμως, η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έχει εξαγάγει το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό της «αγοράς» σχεδόν σ’ όλο τον κόσμο. Τα κέρδη είναι πολλαπλάσια και συσσωρεύονται με μεγαλύτερη ταχύτητα, χωρίς ν’ αυξάνουν την παραγωγή, όπως παλιότερα στο κράτος πρόνοιας όπου η ανακατανομή γινόταν στην πηγή. Συνεπώς είναι αναμενόμενο ότι οι κρίσεις θα είναι πολύ συχνές.

Νέα ληστεία τα μέτρα «σωτηρίας»

Ενώ θα περίμενε κανείς να μπει φρένο σ’ αυτή την απληστία, να πληρώσουν οι κερδοσκόποι και ν’ απαιτήσουν οι κυβερνήσεις στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. επί ποινή δήμευσης από μεγαλομετόχους και διευθυντικά στελέχη να αυξήσουν το μετοχικό τους κεφάλαιο, για να πληρώσουν τις ζημιές, ανακοίνωσαν σχέδια «σωτηρίας» τους, αφού όλες οι άρχουσες ελίτ, με πρώτα τα ΜΜΕ, κινδυνολογούν ότι θα χαθούν οι καταθέσεις, ότι θα γίνει σχεδόν η συντέλεια του κόσμου. Πακτωλός χρημάτων στο τραπεζικό σύστημα, που θα προέλθει από δάνεια, που θα ... πάρουν από τις τράπεζες και από πληθωρικό χρήμα. Αυτά θα τα φορτώσουν και πάλι στα θύματα, δηλ. νέα ληστεία.

Είναι προφανές ότι όλοι αυτοί οι ένοχοι για το νεοφιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο ληστρικό σύστημα επιδιώκουν να το διατηρήσουν αλώβητο, απομυζώντας λαούς και κοινωνίες. Στην Ε.Ε. ο «ανόθευτος» και τα «σύμφωνα σταθερότητας» πήγαν περίπατο, αφού με τις κρατικές ενισχύσεις επωφελούνται οι προστατευόμενοί της και όχι οι πολλοί. Το κωμικοτραγικό είναι ότι, για το θεαθήναι, θέλουν ως εποπτικό όργανο του χρηματοπιστωτικού συστήματος το Δ.Ν.Τ., δηλ. το λύκο να φυλάει τους άλλους λύκους. Έτσι είναι απολύτως βέβαιο ότι η νέα κρίση είναι θέμα χρόνου.

Στη χώρα μας

Από την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα από το 1996 οι κυβερνήσεις Σημίτη - Καραμανλή επέβαλαν πλήρως στη χώρα μας το νεοφιλελεύθερο σύστημα της «παγκοσμιοποίησης». Μεταξύ άλλων, διαλύουν την κοινωνική πρόνοια και φόρτωσαν τη χώρα μ’ ένα ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος, που, με τους ειδικούς και λοιπούς λογαριασμούς, που είναι εκτός κρατικού προϋπολογισμού και δεν γίνονται γνωστοί στον ελληνικό λαό, στην πραγματικότητα φθάνει σχεδόν το 120% του ΑΕΠ προς το παρόν. Ιδιωτικοποιούν τα πάντα, δημόσιες επιχειρήσεις, δημόσια περιουσία, μέσα στη διαφθορά και την εξαχρείωση. Δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές, όμως, για να ... σώσουν τις τράπεζες, που οι ίδιες μάλιστα λένε ότι δεν έχουν πρόβλημα, δίνουν 28 δισ. € ,δηλ. το 11% έως 12% του ΑΕΠ.

Η δικαιολογία είναι ότι θα πρέπει να συνεχίσουν ... να δανείζουν επιχειρήσεις και νοικοκυριά, αλλά αυτός ο δανεισμός δεν προβλέπεται στο νομοσχέδιο. Είπαν ότι θα είναι συμφωνία ... κυρίων. Γιατί όμως τότε δεν δανείζει επιχειρήσεις και νοικοκυριά απ΄ ευθείας το κράτος ή ακόμη δεν κάνει δημόσιες επενδύσεις σε έργα κ.λπ.; Επειδή τότε οι τραπεζίτες, που έχουν γίνει κράτος εν κράτει και δεν εφαρμόζουν ούτε νόμους ούτε δικαστικές αποφάσεις, θα έχαναν τα κέρδη τους. Αντιδρούν στα κυβερνητικά μέτρα, επειδή θέλουν να πάρουν τα χρήματα από την κυβέρνηση χωρίς όρους. Μάλιστα οι τράπεζες αυξάνουν τώρα αυθαίρετα και παρά τις συμφωνία τους με τους δανειολήπτες το περιθώριο κέρδους τους, για να μη μειώσουν τα επιτόκια δανεισμού, επειδή έχει μειωθεί το επιτόκιο που οι ίδιες δανείζονται από τη διατραπεζική αγορά (Euribor). Τα 28 δισ. θα τα δανεισθούν, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος, για να τα πληρώσουν οι πολλοί. Οι φτωχοί να πληρώσουν τους πλούσιους, όπως κατηγόρησε την κυβέρνηση ο μεγαλοτραπεζίτης, ελέω αραβικών κεφαλαίων, κ. Βγενόπουλος, ίσως οραματιζόμενος κόμμα αλά Μπερλουσκόνι, την ώρα που έβγαζε στο σφυρί σπίτια δανειοληπτών.

Ελπίζουμε ότι ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία θ’ αντιδράσουν σ’ αυτή την διαρκή πρόκληση.

Τον τελευταίο καιρό συντελούνται σοβαρά έως συγκλονιστικά γεγονότα γύρω και μέσα στη χώρα μας και θα έπρεπε όλοι μας, πολίτες, οργανώσεις και (αντιπροσωπευτικά της λαϊκής βούλησης, υποτίθεται) κόμματα να ασχολούνται σοβαρά και ουσιαστικά μ’ αυτά. Αντ’ αυτού συνεχίζεται απτόητη η μικροκομματική μωρολογία, οι τακτικισμοί και ο πάση θυσία διαγκωνισμός για εξασφάλιση κυβερνητικής και παρακυβερνητικής πανδαισίας.

Συγκλονίζεται ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα (δες το ειδικό άρθρο), καταρρέουν, από μόνα τους, τα δόγματα του μονόδρομου του «ανόθευτου ελεύθερου ανταγωνισμού» της αμερικανοευρωπαϊκής «παγκοσμιοποίησης» και γελοιοποιούνται οι ρεαλιστές «αριστεροί», που έσπευδαν να συντονίσουν τα βήματά τους (τις φωνές και τις γραφίδες τους) με τους ανέμους που έσπειραν τον όλεθρο, όπου μπορούσαν, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Τώρα, λοιπόν, είναι ευκαιρία να διερωτηθούμε όλοι τι προοιωνίζονται όλ’ αυτά, πόσο κοντά μας φέρνουν στις κοινωνίες των 2/3 (...) και, τουλάχιστον για μας, του 1/10, ποιοι μας κοροϊδεύουν και τι πρέπει να κάνουμε, έστω και μόνο για την επιβίωσή μας.

Οι εκλογές στις ΗΠΑ

Στη μητρόπολη του συστήματος προαναγγέλλονται σοβαρές αλλαγές, όχι όμως υποχρεωτικά τόσο ευοίωνες όσο προσδοκούν οι αμετανόητοι αισιόδοξοι, με την εκλογή του νέου προέδρου της, που σίγουρα θα επηρεάσουν θετικά ή αρνητικά, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά – εθνικά ζητήματα, τα οποία βαθμιαία βαίνουν επιδεινούμενα, λόγω της δικής μας αβελτηρίας, και που ενδεχομένως να δεχτούμε νέα ύπουλα χτυπήματα από την απερχόμενη ανεκδιήγητη

κυβέρνηση Μπους.

Τώρα, λοιπόν, είναι κι εδώ η ευκαιρία να εξετάσουμε πώς μπορούμε να αντιδράσουμε, όντας εγκλωβισμένοι (τάχα μονοδρομικά) σε αμερικανοευρωπαϊκούς θεσμούς-όργανά τους. Τώρα που οι παγίδες θα είναι πιο επικίνδυνες, αφού θα τις στήνει η νέα «φιλελληνική» κυβέρνηση και οι άλλοι δε θα μας «συμπαραστέκονται»  όπως εναντίον του αγροίκου Μπους και της ανισόρροπης «συμμαχίας της Παλαιάς Διαθήκης». Ο διορισμός του Εμάνουελ στη θέση του προσωπάρχη προκάλεσε ικανοποίηση στο εβραϊκό λόμπι και δείχνει ότι ο Ομπάμα δεν είναι διατεθειμένος να

έρθει σε σύγκρουση μαζί του.

Σκάνδαλα και μικροκομματισμός

Και αντ’ αυτών ημείς άδομεν, εν μέσω μικροκομματικών παιγνίων. Τώρα η χώρα μας, μετά το Ζαχοπούλειο σίριαλ και το επόμενο περί τη Siemens θέατρο, ζη και ανασαίνει με τα κατορθώματα του Εφραίμ και το χορό των παραχωρήσεων και ανταλλαγών, με μοναδικό στόχο την εκπαραθύρωση του Κ. Καραμανλή, που όλη η εσωτερική πολιτική του έπρεπε να είχε ενθουσιάσει όλους αυτούς που κινούν τα νήματα εναντίον του. Τόσο πολύ τους έχει ενοχλήσει, αυτούς και τους πάτρώνες τους, με την ανάπτυξη των ελληνορωσικών σχέσεών και τη, σχετικά, αξιοπρεπή ελληνική στάση στο θέμα των σκοπιανών

«ανοησιών»;

            Το θέμα του Βατοπεδίου (δες ειδικό άρθρο) το είχαν έτοιμο από τον Ιούνιο. Έκριναν όμως ότι έπρεπε να το «κρατήσουν», ώστε με την επίθεση αυτή, τις παραιτήσεις υπουργών, τις, εν πολλοίς κατασκευασμένες, δημοσκοπήσεις και τα παιχνίδια με τις «επιτροπές» δε θα επέτρεπαν στον Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές μόλις θα το επέτρεπε το Σύνταγμα, δηλ. 1 χρόνο μετά τις προηγούμενες και μάλιστα υποχρεωτικά με λίστα (...), που θα ανέτρεπαν πιθανώς, τα κυοφορούμενα σχέδια. Και το πέτυχαν. Τώρα ο Καραμανλής είναι σχεδόν μόνος μέσα στη Ν.Δ., όπου επικρατεί χάος και αβεβαιότητα μετά και τη διαγραφή του ανεκδιήγητου Τατούλη. Οι δυνατότητες αντίδρασης ελαχιστοποιούνται. Το όπλο της Siemens, που θα ενοχοποιούσε τους πάντες, με το μικρότερο κόστος για τη Ν.Δ., είναι δύσκολο να ενεργοποιηθεί. Και ο αντιπερισπασμός με ανασχηματισμό, θορυβώδη έστω, είναι πολύ μικρού βεληνεκούς σε σχέση με

εκλογές.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση

Και μέσα στον τεχνητό ορυμαγδό του Βατοπεδίου ήρθε και η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τους μεγάλους εσωτερικούς κινδύνους, που έκαναν τη Ν.Δ. καράβι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Πέραν του Σουφλιά, που έχει μια συνεπή αρνητική στάση για την καθαρόαιμα νεοφιλελεύθερη πολιτική του Αλογοσκούφη (και Καραμανλή...), ξεσπάθωσε και η Ντόρα, που απαιτεί σκληρή στάση απέναντι στους τραπεζίτες (!), ίσως για να απαλύνει τις εντυπώσεις από την παράδοξη (ακόμη και γι’ αυτήν) αποδοχή, ουσιαστικά, των προτάσεων του ανεκδιήγητου Νίμιτς (βλέπε ειδικό άρθρο). ’γνωστες οι βουλές για τα παραπάνω, του πρωθυπουργού, αν υπάρχουν, για το ξεπέρασμα της πολιτικής κρίσης. Για την οικονομική και κοινωνική κρίση, φυσικά, δεν τίθεται θέμα. Θα αποφασίσουν η Κομισιοόν και οι 27, δηλ. Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και ο κ. Τρισέ.

Η προώθηση ΠΑΣΟΚ-Γιωργάκη

Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ αγάλλεται και ετοιμάζεται να «κυβερνήσει», αντί να ανατριχιάζει σύσσωμο στην προοπτική του Γιωργάκη ως πρωθυπουργού, ο οποίος μετά τη νίκη Ομπάμα, ως αμερικανός «δημοκρατικός» και wonderful man (κατά την Ολμπράιτ), ευελπιστεί για αμέριστη αμερικανική προώθηση. Τον γνωρίζουν όμως όλοι και όλοι, πλην του Πετσάλνικου, της κ. Κοπά, του κ. Γρηγόρη Βαλλιανάτου (για δεκαετίες αγαπητού και συμβούλου του Γιωργάκη, που ισχυρίζεται ότι το κράτος των Σκοπίων πρέπει να ονομάζεται «Μακεδονία», όπως ήταν η θέση του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2005) και σία, θα έπρεπε να ξεσηκωθούν μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντ’ αυτού λησμονώντας το «ο ένας είναι ανίκανος και ο άλλος ικανός για όλα», που έλεγαν κατά τη διάρκεια του δικού τους εμφυλίου, και αδιαφορώντας ακόμη και για την ακεραιότητα της χώρας (...), απλώς ετοιμάζουν ενδυμασίες για το φαγοπότι. Τίποτα άλλο δεν τους απασχολεί πλέον. Απολύτως τίποτα.

Έτσι και ο Γιώργος (για να εξασφαλίσει και τη νομιμοποίηση από τους ιθαγενείς) θυμήθηκε να υμνεί τον ... κρατισμό και να υπόσχεται κοινωνική δικαιοσύνη, που θα επικρατήσει μέσω της κ. Μάργκαρετ και του « πρίγκιπος» (κατά τις εφημερίδες!) Νικολάου. Και, βέβαια, την πάταξη της διαφθοράς. Ο Γιώργος! Τώρα πλέον δε φαίνεται να φοβάται και τις κινήσεις δημιουργίας νέων πολιτικών φορέων, π.χ. επιχειρηματιών, τύπου μπερλουσκονικού Βγενόπουλου, με τις πολλές κοινωνικές «ευαισθησίες», ούτως ή άλλως θνησιγενών. Ούτε τις (δημοσκοπικές...) διαρροές προς τον ΣΥΝ, που τώρα (με την ίδια ... αξιοπιστία) δείχνουν να αντιστρέφονται.

    Ανοίγονται, λοιπόν, προοπτικές για αναθέρμανση του δικομματισμού, μια που ο κίνδυνος του Γιωργάκη μπορεί να συσπειρώσει και τη Ν.Δ. περί το πολιτικό κεφάλαιο του Καραμανλή, αν μάλιστα μετά την απομάκρυνση του (ακόμη και τώρα) νεοφιλελεύθερου Αλογοσκούφη υιοθετηθεί στοιχειώδης «φιλολαϊκή» πολιτική, εξέλιξη που ανησυχεί το ΛΑΟΣ και θα το αναγκάζει να εντείνει, τον, ούτως ή άλλως, ακραίο λαϊκισμό του.

Αμηχανία στο ΣΥΡΙΖΑ

Το ίδιο και η αμηχανία του ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) θα αυξάνεται συνεχώς. Είναι δύσκολο, μετά την «αριστερή διακυβέρνησή» του να προσγειωθεί στην κεντροαριστερή προοπτική, τώρα μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ δε βιάζεται, περιμένοντας συνθήκες... αυτοδυναμίας. Μικρές οι ελπίδες  από τις επαφές του με το ΣΕΒ (!), που τόσο εντυπωσιάζεται από τα βιογραφικά της παρέας του κ. Τσίπρα. Γι’ αυτό στρέφει το ενδιαφέρον του, πέρα από τις κορόνες Αλαβάνου, στην αντιμετώπιση της ... λειψυδρίας και των λοιπών οικολογικών προβλημάτων, αφού η οικολογική μόδα εξακολουθεί να συγκινεί, ερήμην ουσιαστικά του πραγματικού προβλήματος, που είναι βέβαια πρώτιστα πολιτικό.

Το συνέδριο του ΚΚΕ

Αυτά δε φαίνεται να απασχολούν το ΚΚΕ. Δεν παίζει, λέει, σε καμιά περίπτωση με κυβερνητικά σενάρια, ελπίζοντας να έχει ξεχασθεί η όχι και πολύ παλαιότερη συγκυβέρνηση με Ν.Δ. και μετά όλων μαζί. Τώρα πάντως ασχολείται με το Συνέδριο του, αφού ξεμπέρδεψε με το πρόβλημα της πτώσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για την οποία αποφάνθηκε ότι ευθύνεται η απομάκρυνση, μετά το 1956, από τα σταλινικά ιδεώδη! Γενικά οι θέσεις της Κ.Ε. για το συνέδριο είναι μια μεγάλη απογοήτευση. Αοριστολογίες και καταγραφή διαπιστώσεων, αντί για θέσεις και προτάσεις που να εκφράζουν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε μια αναφορά στο πρόβλημα των Σκοπίων! Υποστήριξη της πολιτικής Χριστόφια στην Κύπρο κ.λπ.

Και το ΑΣΚΕ; Εμείς, αντίθετα με όλους τους παραπάνω, θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε, όσο πιο σοβαρά μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, με όλα όσα, όπως παραπάνω αναφέρθηκε, πραγματικά συμβαίνουν, μαζί με άλλους πολλούς, όπως πιστεύουμε, που όμως δε φαίνονται ή δεν ακούγονται ακόμη.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ιστορικό Η θεμελίωση του σημερινού οικονομικού συστήματος έγινε στα μέσα της 10ετίας του 1980 στις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Εφαρμόσθηκαν οι θεωρίες του μονεταρισμού του Μίλτον Φρίντμαν, που πρεσβεύουν σχηματικά την κατεδάφιση των κεϋνσιανών αντιλήψεων για το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, δηλ ότι το κράτος κοινωνικής πρόνοιας πρέπει σταδιακά να αποσυντεθεί και όλες οι κοινωνικές παροχές να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα, από την παιδεία και την υγεία μέχρι τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τη σύνταξη. Eίχε πεί κυνικά ότι η κοινωνική αποστολή του κεφαλαίου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους.

Το εγχείρημα αυτό περιβλήθηκε με το ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, κακέκτυπου του φιλελευθερισμού (δημιούργημα της αστικής τάξης του 17^ου αιώνα στην Ευρώπη στην πάλη της κατά της φεουδαρχίας). Για τους νεοφιλελεύθερους κάθε κρατική επέμβαση στην οικονομία, πέρα από την εξασφάλιση της λειτουργίας της αγοράς, είναι απαράδεκτη, γιατί περιορίζει την ελευθερία, κάθε ανακατανομή αγαθών είναι αδικαιολόγητη, γιατί σημαίνει αφαίρεση αγαθών από κάποιους που δικαιωματικά τα απέκτησαν, κάθε φορολογία που αποσκοπεί σε δικαιότερη ανακατανομή των βαρών είναι κλοπή. Η ύπαρξη φτωχών ή κοινωνικά μειονεκτούντων δεν είναι γι' αυτούς ζήτημα κοινωνικής αδικίας, αλλά απλώς ατυχίας, η άρση της οποίας δεν είναι πάντως αρμοδιότητα του κράτους, δηλ. το κέρδος υπεράνω όλων. Είχαν μπεί οι βάσεις της παγκοσμιοποίησης και της λεγόμενης κοινωνίας των 2/3, δηλ της επιβολής του κοινωνικού περιθωρίου, που καταδικάζεται μόνιμα στην ανεργία (τα σκουπίδια της ευημερίας).

Με τη διάλυση του ανατολικού συνασπισμού και της Ε.Σ.Σ.Δ. οι νεοφιλελεύθεροι και το κεφάλαιο στις ΗΠΑ θεώρησαν ότι δεν έχουν πλέον αντίπαλο δέος. Με θεσμικό όργανο τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», όπως αποκαλείται το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, η Διεθνής Τράπεζα και το ΔΝΤ (που τώρα θέλουν να το θεσμοθετήσουν ως εποπτικό όργανο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλ. το λύκο να φυλάει τους άλλους λύκους), έχουν αναλάβει την προώθηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, επιβάλλοντας τις ιδιωτικοποιήσεις με πρόσχημα τον ανταγωνισμό για τη μείωση των τιμών, τη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς, δηλ. την πλήρη ασυδοσία διακίνησης ξένων κεφαλαίων, προϊόντων και υπηρεσιών, την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, δηλ. την περικοπή κάθε κοινωνικής δαπάνης, και τον περιορισμό του ρόλου του κράτους. Όσες χώρες το ακολούθησαν (Χιλή, Αργεντινή κ.λπ.) αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν συνεχείς κρίσεις. Αντίθετα όσες χώρες (κυρίως στην Ανατολική Ασία) ακολούθησαν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης, όπου το κράτος είχε καταλυτικό ρόλο, είχαν υψηλούς αναπτυξιακούς ρύθμούς και οικονομική σταθερότητα.

Το κράτος πρόνοιας που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά, εκτός των άλλων και ως αντίβαρο στην Ε.Σ.Σ.Δ., αποτελούσε πια γι’ αυτούς τροχοπέδη. Σημειώνουμε ότι στο δυτικοευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας το κέρδος προέρχεται από την παραγωγή σε εθνικό κυρίως επίπεδο, όπου υπάρχει απασχόληση και οι κοινωνίες παραμένουν συνεκτικές. Όμως το κέρδος από την παραγωγή είναι μικρότερο απ’ αυτό του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που άλλωστε δεν απαιτεί επενδύσεις υποδομής. Έτσι, με την «παγκοσμιοποίηση» που προώθησαν και στήριξαν οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες ελίτ, το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο επιβλήθηκε όλων των άλλων και απέκτησε πλήρη ασυδοσία, όπως τώρα ομολογούν ακόμη και οι ένθερμοι θεράποντές του . Τα κέρδη του προέρχονται από το δανεισμό κρατών, επιχειρήσεων και προσώπων, που γίνεται με κριτήρια καταναλωτικά και όχι παραγωγικά. Η εθνική παραγωγή αποδιαρθρώνεται, οι δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιούνται, ενώ η βιομηχανική, η βιοτεχνική και εν μέρει η αγροτική παραγωγή μεταφέρονται σε χώρες χαμηλού κόστους. Προωθείται ο καταναλωτισμός ως προϋπόθεση υπερδανεισμού. Στην ουσία τα υπερκέρδη του κεφαλαίου αυτού συσσωρεύονται από την αφαίμαξη των κοινωνιών, τμήματα των οποίων ραγδαία περιθωριοποιούνται, προκαλώντας έτσι και το μεγάλο κύμα τών οικονομικών μεταναστών. Με τον τρόπο αυτό επιταχύνουν τις κρίσεις του καπιταλισμού, όπως η σημερινή.

Με τη βούληση των ΗΠΑ για πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου συντάχθηκε, όπως κάνει πάντα, η Ε.Ε. Με τη συνθήκη του Μάαστριχ το 1992, με το ευρωσύνταγμα το 2004 και τη συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, με το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητος, που είναι στα βασικά του σημεία αντίγραφο αποφάσεων της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, καθιερώνει, μεταξύ πολλών άλλων, την έννοια του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις (όπως π.χ. η Ολυμπιακή), με σκοπό να ιδιωτικοποιηθούν. Ο «ανόθευτος» είναι το πρόσχημα για την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας.

«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ»

«Η Ευρώπη (εννοεί την Ε.Ε.) είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες από αυτήν του κ. Kohl, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους ...

Hans-Olaf Henkel (Πρόεδρος Γερμανών Βιομηχάνων), Le Monde, 31/5/1999

Από τις «ευεργετικές συνέπειες» που ανέφερε ο εν λόγω κύριος μόνο η επ’ άπειρον λιτότητα των εισοδημάτων των εργαζομένων ισχύει. Ο πληθωρισμός αυξάνει και προέρχεται από τα υπερκέρδη, ενώ το δημόσιο έλλειμμα και ο δανεισμός αυξάνει επειδή συμφέρει τους τραπεζίτες

Η Ένωση εργάζεται για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο και το υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος. Προάγει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο (πώς συμβιβάζονται η ανταγωνιστική και η κοινωνική;)

Ο ανταγωνισμός ιστορικά ήταν πάντοτε το ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών χωρών έναντι των άλλων χωρών, στις οποίες επεδίωκαν ν΄ανοίξουν τις αγορές τους, δηλ. να καταργήσουν τις απαγορεύσεις εισαγωγής ή τους δασμούς τους, ώστε να πουλήσουν τα προϊόντα τους ή να διακινήσουν τα κεφάλαιά τους και ν’ αποκομίσουν κέρδη. Από την άλλη πλευρά, χώρες που δεν είχαν αποκτήσει επαρκείς παραγωγικές και κεφαλαιουχικές υποδομές έβαζαν εμπόδια στη διακίνηση ξένων προϊόντων και κεφαλαίων, ώστε να ελέγχουν την οικονομία και την κοινωνική τους συνοχή, προκειμένου να αποκτήσουν οικονομική άρα και πολιτική ισχύ. Απτό παράδειγμα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ από την ίδρυσή τους με τον Τζορτζ Ουάσιγκτον («ο καλύτερος κανόνας συμπεριφοράς σε σχέση με τα ξένα έθνη είναι να διευρύνουμε τις εμπορικές μας σχέσεις, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερους πολιτικούς δεσμούς») και το δόγμα Μονρόε το 1823 (ζωτικός χώρος η αμερικανική ήπειρος, μη επιτρεπτή η ανάμιξη των ευρωπαϊκών χωρών) μέχρι το 1941 μετά το Περλ Χάρμπορ, όταν οι ΗΠΑ αναδύθηκαν πλέον ως υπερδύναμη, για να μοιράσουν το μεταπολεμικό κόσμο. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δεν μπορούν ν’ ανταγωνισθούν τις ισχυρές. ’λλωστε, η οικονομική και η πολιτική εξάρτηση είναι αλληλένδετες, κάτι που είναι εξόφθαλμο στη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην ΕΟΚ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Η μεγιστοποίηση του κέρδους επιβάλλεται μέσω των υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΟΕ κ.λπ.) με πρόσχημα τον ανταγωνισμό, με τη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος, ενώ δεν παρεμβαίνουν στην πράξη κατά των καρτέλ και των μονοπωλιων, ιδιαίτερα όταν οι κρατικές ενισχύσεις τα ευνοούν. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τις κρατικές ενισχύσεις των τραπεζών και των χρυσοκάνθαρων στελεχών τους

Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες, αυτές που ακολουθούν τους νεοφιλελεύθερους κανόνες, αποδιαρθρώνονται παραγωγικά, με συνέπεια να αυξάνουν ραγδαία τα ελλείμματα και τα χρέη, το κράτος να μην πληρώνει και για τις πιο στοιχειώδεις κοινωνικές δαπάνες και οι κοινωνίες τους να χάνουν τη συνοχή τους. Κράτος, μικρές επιχειρήσεις και ιδιώτες επιβιώνουν με το δανεισμό. Οι επιπτώσεις στη χώρα μας είναι γνωστές. Μετά την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα μετά το Μάαστριχ και την ΟΝΕ με τις κυβερνήσεις Σημίτη-Καραμανλή το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα δεν ελέγχονται, οι ελληνικές επιχειρήσεις ή κλείνουν ή μετακομίζουν σε άλλες χώρες, η ανεργία μειώνεται μόνο στα δελτία της Στατιστικής Υπηρεσίας. Εισάγουμε σχεδόν όλα όσα καταναλώνουμε, δανειζόμενοι συνεχώς, ενώ πρέπει να δοξάζουμε την Ε.Ε. που μας επιδοτεί με 20 δισ. € σε 7 χρόνια (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ), υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα καταβάλει 11.5 δισ. και οι ιδιώτες άλλα 7.5 δισ., όταν όμως μας αφαιρεί 20 έως 30 δισ. € κάθε χρόνο (έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών). Σε αντάλλαγμα θα πρέπει να εκποιήσουμε τις δημόσιες επιχειρήσεις και τη δημόσια περιουσία.

Συμπεράσματα

Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες πρέπει να εθνικοποιήσουν τις αποφάσεις για την κοινωνία και την οικονομία τους και να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνιών τους.

Γνωρίζουμε ότι οι ευρωπαϊστές μας, δηλ. η άρχουσα ελίτ της χώρας μας, που η εξουσία και ο προσπορισμός τους βασίζονται στο ότι η Ελλάδα παραμένει στην Ε.Ε., που απομυζά ανθρώπινους και παραγωγικούς πόρους, στο ενδεχόμενο αποχώρησης από αυτήν προβλέπουν την καταστροφή. Η απάντηση σ’ αυτούς είναι απλή: Ηδη με την παραμονή μας η κρίση είναι μόνιμη και η καταστροφική πορεία προφανής και δεδομένη. Η ζωή του ελληνικού λαού χειροτερεύει κάθε μέρα, χωρίς ελπίδα μελλοντικής βελτίωσης. Επ’ άπειρο λιτότητα μας επιφυλάσσουν. Η σύγκλιση των οικονομιών που έλεγαν τότε αποδείχθηκε χονδροειδής παραπλάνηση. Επομένως η παραμονή στην Ε.Ε. μόνο αυτούς ευνοεί και αυτοί την επιβάλλουν. Σιωπούν προκλητικά στα αντικοινωνικά και αντεθνικά μέτρα που αυτή αποφασίζει. Γι’ αυτούς η Ε.Ε. πρέπει να είναι υπέρτατη αρχή και να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Τις αποφάσεις της να τις εφαρμόζουν οι εθνικές κυβερνήσεις και να επωμίζονται το κόστος αυτές και οι λοιπές φίλιες πολιτικές δυνάμεις, που θεωρούνται αναλώσιμες. Η αμερικανικής έμπνευσης πολιτική ορθότητα σ΄ όλο της το μεγαλείο!

Είναι γνωστό ότι ανίσχυρή οικονομικά χώρα σημαίνει ανίσχυρη γενικά απέναντι σε επιδιώξεις ξένων, με την κοινωνία να παρουσιάζει σημάδια διάλυσης και παρακμής. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας, γι’ αυτό είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Να αποφασίζουμε εμείς για την οικονομία και την κοινωνία μας κι όχι ξένοι. Να αναβιώσουμε και να διευρύνουμε το παραγωγικό μας δυναμικό, ώστε να παράγουμε και ν’ αναπτυχθούμε με βάση τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές. Να παραμερίσουμε το κοινωνικό περιθώριο και τη ζούγκλα του ασύδοτου κέρδους, για να επιβιώσουμε, να μπορούμε να ζούμε με την αξιοπρέπεια που μας πρέπει, να προοδεύσουμε ως λαός και ως χώρα. Να γίνουμε ισχυροί και ανεξάρτητοι.