ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στο ΚΚΕ έχει ξεκινήσει από το 1995 μια συζήτηση για τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» της Αν. Ευρώπης, της «αντεπανάστασης» (κατά το ΚΚΕ), συζήτηση που πρόκειται να διευρυνθεί εν όψει του Συνεδρίου.

Το ζήτημα είναι το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μας, για το ΚΚΕ, όχι ως παρελθοντολογία, αλλά γιατί το ΚΚΕ οφείλει να διευκρινίσει στον ελληνικό λαό αν η «λαϊκή εξουσία», για την οποία τον καλεί να αγωνιστεί, θα είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση εκείνων των καθεστώτων ή κάτι άλλο πολύ διαφορετικό. Επειδή ο ελληνικός λαός έχει πλέον δική του άποψη για τον «υπαρκτό», λόγω της παρουσίας των εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών μεταναστών από την Αν. Ευρώπη και των σχετικών συζητήσεων με αυτούς, και επειδή δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί τέτοια καθεστώτα, τα συμπεράσματα αυτών των συζητήσεων θα δείξουν αν το ΚΚΕ θέλει να παραμείνει ένα κόμμα διαμαρτυρίας, που θα εισπράττει από την κοινωνική δυσαρέσκεια ή θέλει πράγματι να αγωνιστεί για μια «λαϊκή εξουσία».

Η πρόβλεψη του ΑΣΚΕ είναι ότι το ΚΚΕ δεν αντέχει μια σοβαρή ανάλυση του ζητήματος. Την απαισιοδοξία μας ήρθε να ενισχύσει τετρασέλιδο κείμενο στο «Ριζοσπάστη» της 7/9/08 για την «αντεπανάσταση στην Τσεχοσλοβακία το 1968». Η θέση για εκείνα τα τραγικά γεγονότα συνοψίζεται στο εξής απόσπασμα: «Οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της ανατροπής και του εμφυλίου, ζήτησαν τη διεθνιστική βοήθεια των σύμμαχων σοσιαλιστικών χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αποτρέποντας την αντεπανάσταση.»

Με αντιστροφή των όρων, ακόμη και η φρασεολογία ξυπνά σε μας πολύ δυσάρεστες αναμνήσεις. Επί της ουσίας και αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι ξεσηκώθηκαν στην Πράγα το 1968 ήσαν «αντεπαναστάτες», το κείμενο δε θεωρεί αναγκαίο να απαντήσει στο εξής βασικό ερώτημα: Αν η πλειοψηφία του λαού προτιμούσε τους «αντεπαναστάτες», με ποιο δικαίωμα ο οποιοσδήποτε αρνείται να τους παραδώσει την εξουσία; [Σύγκριση: Όταν οι Σαντινίστας έχασαν τις εκλογές στη Νικαράγουα, σεβάστηκαν τη θέληση του λαού και παρέδωσαν την εξουσία. Σήμερα, με την ψήφο του λαού, είναι πάλι στην εξουσία. Αυτή η άλλη, η δημοκρατική, αντίληψη της αριστεράς την έχει οδηγήσει στην εξουσία στο σύνολο σχεδόν της Λ. Αμερικής.]

Ως αίτια της «αντεπανάστασης» στην Τσεχοσλοβακία, που προφανώς θα θεωρηθούν και ως αίτια της ολικής κατάρρευσης του 1989-90, αναφέρονται «αδυναμίες, λάθη και παρεκκλίσεις», δηλ. κάποια πταίσματα ανέτρεψαν τη μισή υφήλιο! Η ανάλυση που ακολουθεί κινείται σ’ αυτό το επίπεδο, γι’ αυτό δε χρειάζεται, νομίζουμε, να επεκταθούμε. Ως αίτιο αναφέρεται ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την ουσία: Ότι μέσα στα καθεστώτα αυτά ξεχώρισε μια μικρή κοινωνική ομάδα, η ηγεσία του κόμματος και του κράτους, που εκμεταλλευόταν τη μεγάλη πλειοψηφία, από την οποία είχε αφαιρέσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα για συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας.

Με όλα τα παραπάνω δεν παραβλέπουμε ότι οι κοινωνίες αυτές είχαν και θετικά στοιχεία (κοινωνική πρόνοια κ.λπ.), ούτε επιχαίρουμε που οι χώρες αυτές στράφηκαν (όχι για πολύ, ελπίζουμε) προς τη Δύση, ούτε δικαιολογούμε όσους τέως αριστερούς χρησιμοποίησαν την κριτική τους για να αλλάξουν στρατόπεδο. Θέλουμε μόνο να υποστηρίξουμε τη θέση του ΑΣΚΕ ότι μια άλλη πορεία για τη χώρα μας προϋποθέτει ως αδιαίρετο σύνολο την εθνική ανεξαρτησία (αποχώρηση από Ε.Ε. κ.λπ.), την προάσπιση της ακεραιότητας της χώρας μας, τον έλεγχο της παραγωγής και των προϊόντων της από την κοινωνία (σοσιαλιστικός μετασχηματισμός), την εμβάθυνση και διεύρυνση της δημοκρατίας, την προστασία και ανάπτυξη του πολιτισμού μας. Όποιος αφαιρεί κάτι από τα παραπάνω δεν μπορεί (ή δεν ενδιαφέρεται) να πείσει ότι μια καλύτερη πορεία για τον τόπο μας είναι εφικτή.

’ρχισαν το Σεπτέμβρη οι απευθείας συνομιλίες Χριστόφια- Ταλάτ για την επίλυση του Κυπριακού. Ενώ οι συνομιλίες υποτίθεται πως θα άρχιζαν μόνον αν υπήρχε πρόοδος στις επιτροπές, εντούτοις αυτές άρχισαν παρά τις ομολογημένες αγεφύρωτες διαφορές σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που επεξεργάστηκαν οι επιτροπές.

Αυτό εγείρει σοβαρά ερωτήματα γύρω από το τι ακριβώς επιδιώκει η ελληνική πλευρά κατερχόμενη στις απευθείας διαπραγματεύσεις, από τη στιγμή που επαναβεβαιώθηκαν οι απαράδεκτες τουρκικές θέσεις καθώς και οι γνωστές τουρκικές πρακτικές τορπιλισμού της διαδικασίας με δημόσιες δηλώσεις. Η έναρξη των συνομιλιών υπό αυτές τις συνθήκες συνιστά από μόνη της υποχώρηση χωρίς αντίκρυσμα της ελληνικής πλευράς από πάγιες θέσεις. Αν η νέα ελληνοκυπριακή ηγεσία υπό τον πρόεδρο Χριστόφια ελπίζει ότι θα σύρει τους Τουρκοκύπριους μακριά από το άρμα της ’γκυρας, τότε φοβούμαστε ότι πλανάται. Αν θεωρεί ότι το μέχρι τώρα αδιέξοδο οφειλόταν στο ότι η ελληνική πλευρά, υπό τον τέως πρόεδρο, δεν αποδεχόταν μεγάλο μέρος ή το σύνολο των τουρκικών παραλογισμών, τότε αυτό προμηνύει δυσάρεστες εξελίξεις.

Την ανησυχία μας ενισχύουν και τα εξής:

1) Ο Κύπριος υπουργός Παιδείας κ. Δημητρίου δήλωσε ότι η πολιτική του «δεν ξεχνώ» είναι αποτυχημένη και γι’ αυτό θ’ αλλάξει τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας (κατά τις απόψεις της κ. Ρεπούση, φοβούμαστε).

2) Ο Πρόεδρος Χριστόφιας στις 8/9/08 δήλωσε στον Ελληνικό Ραδιοσταθμό του Λονδίνου: «Μακάρι να λύσουμε το Κυπριακό με την παραμονή μόνο 50.000 εποίκων». Αν ξεκινά μ’ αυτή τη δημόσια δήλωση, πόσους (από τους 120.000 συνολικά) θα δεχτεί μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης;

3) Ο ’γγλος Ύπατος Αρμοστής ξημεροβραδιάζεται στο Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας, ως νέος Πιουριφόι.

Ελπίζουμε ότι ο κυπριακός ελληνισμός θα αντιδράσει και αυτή τη φορά, όπως με το μεγαλειώδες ΟΧΙ του στο σχέδιο Ανάν και δε θα επιτρέψει στον πρόεδρο Χριστόφια να ολοκληρώσει τις παραχωρήσεις που ίσως έχει κατά νου, όπως δεν το επέτρεψε και στον πρόεδρο Κληρίδη.

Το είπαμε και το επαναλαμβάνουμε: Ο κ. Καρατζαφέρης είναι γέννημα-θρέμμα του μητσοτακέικου, εστίας κάθε ανθελληνικής προσπάθειας. Είχε μάλιστα δηλώσει ότι θα ψήφιζε τον Επίτιμο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Μη νομίζετε ότι τώρα, που μας παριστάνει τον πατριώτη, σταμάτησε να βοηθάει την οικογένεια. Στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής ο κ. ’δωνις Γεωργιάδης, βουλευτής του ΛΑΟΣ, σε συνεννόηση με το (μητσοτακικό) υφυπουργό Αθλητισμού Γ. Ιωαννίδη ξεσπάθωσε να περάσει τροπολογία, που θα διευκόλυνε την αναρρίχηση του συζύγου της Ντόρας κ. Ισίδωρου Κούβελου στην προεδρία της Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, παρά τα ρεζιλίκια του κυρίου στο Πεκίνο!

Να δούμε πότε θα ξυπνήσουν όσοι στηρίζουν το ΛΑΟΣ ως εκφραστή των … εθνικών συμφερόντων!

Ο προκλητικός πρωθυπουργός, ο «αμερόληπτος» διαμεσολαβητής και η γαλαντόμος θυγατέρα

Τους θερινούς μήνες η προκλητικότητα των Σκοπιανών εντάθηκε, κυρίως από στόματος του θρασύτατου Γκρούεφσκι. Εγέρθησαν μάλιστα και επισήμως νέες, μύχιες μέχρι τώρα, αξιώσεις από μέρους τους για αναγνώριση μακεδονικής μειονότητας και γλώσσας στην Ελλάδα και για επιστροφή των περιουσιών στους δήθεν εκδιωχθέντες κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα «Μακεδόνες» από την ελληνική Μακεδονία. Οι αξιώσεις αυτές, διατυπωμένες υπό μορφή επίσημης καταγγελτικής επιστολής από το Γκρούεφσκι προς το Γ.Γ. του ΟΗΕ και προς τον Έλληνα πρωθυπουργό, παραβιάζουν το γράμμα και το πνεύμα της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και στερούνται ηθικού και ιστορικού ερείσματος.

Η ελληνική κυβέρνηση

Ήταν, λοιπόν, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αιτιολογηθεί από ελληνικής πλευράς η αναθεώρηση της πολιτικής περί σύνθετης ονομασίας και για σκλήρυνση της στάσης της σε όλα τα επίπεδα. Αντ’αυτού ο Καραμανλής προέβη σε μια αμφιβόλου αποτελέσματος κίνηση να απαντήσει στον Γκρούεφσκι και, το κυριότερο, διατήρησε τη γραμμή της κυβέρνησης, δίνοντας παράλληλα το πράσινο φως στην ανήσυχη για το μέλλον των Σκοπίων Ντόρα να αποδεσμεύσει κεφάλαια ύψους 50 εκ. ευρώ «ως ελληνική αναπτυξιακή βοήθεια προς τα Σκόπια». Η ελληνική στάση, όπως αναμενόταν, ενθάρρυνε την σκοπιανή αδιαλλαξία και προκλητικότητα.

Ο Νίμιτς και ο ΟΗΕ

Το ανησυχητικότερο όμως είναι ότι έδωσε την ευκαιρία στο διαμεσολαβητή Νίμιτς (τυπικά εκπρόσωπο του ΟΗΕ, ουσιαστικά όργανο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) να δείξει ξανά τη μεροληψία του και να παραβιάσει τον επίσημο ρόλο του, αποδεχόμενος εμμέσως πλην σαφώς τις σκοπιανές αξιώσεις, στα πλαίσια των νέων, απόρρητων, προτάσεων που κατέθεσε για την ονομασία. Για τη στάση Νίμιτς είχε προϊδεάσει άλλωστε και η αντίδραση του αμερικανοκίνητου Γ.Γ. του ΟΗΕ στην επιστολή Γκρούεφκι, δείχνοντας το κλίμα που διαμορφώνεται σε αυτή τη διαπραγμάτευση για την Ελλάδα.

Και οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν πόσο αναγκαία και ρεαλιστική είναι η ριζική αναθεώρηση της ελληνικής πολιτικής στο ζήτημα αυτό, με βάση τους άξονες που ήδη έχουμε περιγράψει στην «Ε».

Με την ευκαιρία της έναρξης του νέου σχολικού έτους θεωρούμε σημαντικές κάποιες παρατηρήσεις για τα σχολικά βιβλία του Γυμνασίου:

Α) Οι μαθητές πληροφορούνται τόσο από το εξώφυλλο όσο και από το πρώτο εσωτερικό φύλλο κάθε βιβλίου ότι για το … «Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Εκπαίδευσης και Αρχικής Επαγγελματικής Κατάρτισης»-ΕΠΕΑΕΚ (!!), άρα και για τα σχολικά τους βιβλία, το 75% των χρημάτων το προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση και μόνο το 25% προέρχεται από εθνικούς πόρους. Έτσι τα παιδιά από αυτή τη μικρή ηλικία πρέπει να αισθάνονται ευγνωμοσύνη προς την Ε.Ε., ίσως και να σκέπτονται ότι χωρίς την Ε.Ε. τα βιβλία δε θα υπήρχαν ή θα έπρεπε να τα πληρώνουν οι γονείς τους.

Κανείς δεν τα ενημέρωσε ότι αυτό το 75% είναι επίσης εθνικοί πόροι και μάλιστα μικρό μέρος

(1/3 έως 1/4) των χρημάτων που η Ε.Ε. αφαιμάσσει από την Ελλάδα, ενώ το υπόλοιπο γεμίζει τις τσέπες των Δυτικοευρωπαίων μεγαλοεπιχειρηματιών και της γραφειοκρατίας των Βρυξελών.

Β) Οι παλιότεροι μαθητές διάβαζαν στα σχολικά βιβλία: «Σ’ αυτό το κεφάλαιο θα μάθουμε…», «να λύσετε τις παρακάτω ασκήσεις», μόνο πληθυντικός αριθμός. Αυτοί οι μαθητές αισθάνονταν μέρη ενός συνόλου με κοινές πολιτιστικές παραδόσεις (που όλοι μαζί έπρεπε να διατηρήσουν), κοινή πατρίδα (που όλοι μαζί έπρεπε να υπερασπίζουν, γιατί η τύχη της ήταν και τύχη του καθενός), κοινά προβλήματα (που όλοι μαζί έπρεπε να λύνουν), κοινά οράματα κ.λπ. Αυτοί οι μαθητές έδωσαν σκληρούς αγώνες στη διάρκεια της καραμανλικής οκταετίας (1955-63) για το 15% για την παιδεία («προίκα στην παιδεία και όχι στη Σοφία») και πέτυχαν από τότε να απολαμβάνουν δωρεάν παιδείας (με όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες της). Αυτοί οι μαθητές συμμετείχαν στον αγώνα του Πολυτεχνείου, που επέφερε το κρίσιμο χτύπημα στη χούντα, που κατέρρευσε μετά 8 μήνες, και σήμερα απολαμβάνουμε τα αγαθά της δημοκρατίας (με όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες της).

Σήμερα η νέα μόδα, που ακολουθούν τα μισά περίπου σχολικά βιβλία, είναι να απευθύνονται στα παιδιά στον ενικό αριθμό: «Το βιβλίο απευθύνεται σε σένα…», «χρέος του σχολείου είναι να σε εφοδιάσει…», «εφάρμοσε τις γνώσεις σου…»,

«να λύσεις τις παρακάτω ασκήσεις».

Κάποιοι νέοι εκπαιδευτικοί, μάλιστα, μπήκαν στο πνεύμα και απευθύνονται κι αυτοί στον ενικό αριθμό ακόμη κι όταν παραδίδουν μάθημα στην τάξη! Έτσι το παιδί αισθάνεται άτομο και όχι μέρος συνόλου, που μόνο του πρέπει να λύσει τα προβλήματά του, αδιαφορώντας (στην καλύτερη περίπτωση) για την τύχη των συμμαθητών του. Συμπληρωματικά με την επίδραση που έχουν ΜΜΕ, ηλεκτρονικά παιχνίδια, κινηματογραφικές ταινίες και οι σύνδεσμοι των χούλιγκανς (υπόθεση Φιλόπουλου) προσπαθούν να διαμορφώσουν νέους μοναχικούς, επιθετικούς προς τους ομοίους τους (κι όχι προς τους ξένους δυνάστες μας και τους εκπροσώπους τους στην Ελλάδα), ακίνδυνους για το σύστημα, όπως έχουμε εξηγήσει στο ΑΣΚΕ-4 και σε άλλα κείμενά μας.

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι, δυστυχώς, αυτή η προσπάθεια έχει φέρει κάποια αποτελέσματα. Θα ανησυχούσαμε περισσότερο αν δεν είμασταν πεισμένοι ότι οι ρίζες του κοινοτισμού, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης είναι βαθειά ριζωμένες στον ελληνικό λαό. Θα είμασταν τόσο πιο αισιόδοξοι, όσο περισσότερη αντίδραση βλέπαμε στα σχέδια αυτά (όπως η αντίδραση που ανάγκασε το υπουργείο να αποσύρει το βιβλίο της κ. Ρεπούση), ιδιαίτερα από τους εκπαιδευτικούς, κι αν δε βλέπαμε τον κ. Στυλιανίδη να εισάγει προκλητικά τα ιδιωτικά συμφέροντα στο χώρο της εκπαίδευσης.