ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ένα λαμπρό επίτευγμα

Θα μπορούσαμε κι εμείς να προβούμε σε κρίσεις και πολλές επικρίσεις σχετικά με αυτό καθαυτό το έργο και τις κομματικές μικρόψυχες οπτικές από πολλές πλευρές. Αυτά, όμως, είναι για την ώρα τουλάχιστον, ιδεολογική, πολιτική και κομματική αγκύλωση.

Κι αυτό, γιατί το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι ένα μεγάλο εθνικό επίτευγμα. Είναι μια υπερμεγέθυνση, και μάλιστα διαρκής, της εκπληκτικής τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αποτελεί (και το κυριότερο, θα αποτελεί) ένα ύμνο στον ελληνικό πολιτισμό.

Χαλάλι στο κόστος του, χαλάλι ακόμη και στις υπερβολικές υμνολογίες του. Τουλάχιστον αυτό θα μείνει. Ελπίζουμε όλοι οι Έλληνες να το επισκέπτονται συνεχώς.

για έκτακτη συνάντηση του ΑΣΚΕ στα γραφεία μας στις 4 Ιουλίου, στις 7.30 το απόγευμα, με κύρια θέματα:

α) Αποτίμηση των ευρωεκλογών, της δικής μας συμμετοχής και εκτίμηση των ευρύτερων πολιτικών εξελίξεων.

β) Οικονομικός απολογισμός και κάλυψη του χρέους που απέμεινε (βλ. σελ. 4 ).

γ) Δραστηριότητες του κόμματος μέχρι το φθινόπωρο.

Είχαμε και σε παλαιότερο άρθρο της «Ε» πριν από ένα χρόνο(φύλλο 123, Ιούλιος 2008) αναφερθεί στην ακρίβεια, με αφορμή την αχαλίνωτη κερδοσκοπία, κυρίως στα καύσιμα και στα τρόφιμα. Είναι δεδομένο ότι τα αγαθά αυτά, όπως και πολλά από τα είδη και τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, π.χ. ηλεκτρικό ρεύμα, υγεία, επικοινωνίες, συγκοινωνίες κ.λπ., αποτελούν, στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού που έχει επιβληθεί στη χώρα μας από την Ε.Ε., αντικείμενα κερδοσκοπίας. Κι αυτό, επειδή η Ε.Ε. απαγορεύει την κρατική παρέμβαση, δηλ. τον αγορανομικό έλεγχο των τιμών, την ενίσχυση της παραγωγής για τη μείωση των τιμών και φυσικά τις κοινωνικές δαπάνες, που αποσκοπούν στη δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου. Το πρόσχημα είναι ο δήθεν ελεύθερος και ανόθευτος ανταγωνισμός, που στόχο έχει, εκτός των άλλων, την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, ενώ ουσιαστικά στηρίζει τη λειτουργία επιχειρηματικών καρτέλ, που αυξάνουν έτσι την κερδοφορία τους.

Τα τρόφιμα

Η οικονομική κρίση και η πτώση της ζήτησης ελάχιστα έως καθόλου επηρέασαν τις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών αυτών στη χώρα μας. Στα τρόφιμα έγιναν σε ορισμένα είδη μικρές μειώσεις τιμών, όπως στα γαλακτοκομικά από ορισμένες γαλακτοβιομηχανίες, π.χ. τη VIVARTIA του κ. Βγενόπουλου, για επικοινωνιακούς λόγους και για να διώξουν από την αγορά τις μικρότερες γαλακτοβιομηχανίες. Τελικά τις μειώσεις αυτές τις πληρώνουν οι κτηνοτρόφοι, με τη μείωση των τιμών του γάλακτος, που τους επιβάλλουν οι γαλακτοβιομηχανίες.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, το αποτέλεσμα είναι ότι οι ολιγάριθμες εταιρείες χονδρικής και οι αλυσίδες σουπερμάρκετ, που διακινούν στη χώρα μας το μεγαλύτερο ποσοστό τροφίμων και δρουν ως καρτέλ, εκμηδενίζουν τις όποιες μειώσεις, ανεβάζοντας άλλες τιμές, παρά την πτώση της ζήτησης. Το ίδιο συμβαίνει, λόγω της κερδοσκοπίας του κυκλώματος εμπορίας και με τα οπωροκηπευτικά, των οποίων οι τιμές στις λεγόμενες λαϊκές αγορές είναι πολλές φορές υψηλότερες απ’ αυτές των μανάβικων.

Τα καύσιμα

Στα καύσιμα, παρόλο που η τιμή της πρώτης ύλης, του πετρελαίου, έχει πέσει διεθνώς κάτω από το μισό τον τελευταίο χρόνο, η τιμή στα πρατήρια ελάχιστα διαφέρει από τις περσινές τιμές και είναι πολύ υψηλότερη απ’ αυτήν που ίσχυε πριν από χρόνια, όταν η τιμή της πρώτης ύλης ήταν ίση με τη σημερινή. Η αισχροκέρδεια και η λειτουργία καρτέλ είναι μόνιμο χαρακτηριστικό του όλου κυκλώματος διύλισης, εμπορίας χονδρικής και λιανικής, ενώ το κράτος «ανέχεται» το εκτεταμένο λαθρεμπόριο καυσίμων, δηλ. πριμοδοτεί εις βάρος των πολλών τους γνωστούς τοις πάσι λαθρεμπόρους με την τεράστια φοροδιαφυγή. Η αύξηση της τιμής αυξάνει και τους κρατικούς φόρους.

Όπως είχαμε γράψει και τότε, η τελική τιμή των καυσίμων στο πρατήριο διαμορφώνεται ως εξής: Το 50% έως 55% είναι οι φόροι, το 30% έως 37% το διυλιστήριο και 11% έως 15% το κύκλωμα εμπορίας, δηλ. οι εταιρείες χονδρικής και τα πρατήρια. Όλους αυτούς τους συμφέρουν οι υψηλές τιμές, ιδιαίτερα το κράτος και τα διυλιστήρια, που, αν και τα 3 στα 4 είναι υπό κρατικό έλεγχο, λειτουργούν καθαρά κερδοσκοπικά.

Θυμίζουμε ότι παλαιότερα το δημόσιο, με τα κρατικά, τότε, ΕΛ.ΠΕ. (Ελληνικά Πετρέλαια) και την εμπορική ΕΚΟ-ΕΛΔΑ, ασκούσε έλεγχο στην αγορά καυσίμων και μπορούσε να συγκρατήσει τις τιμές. Η ιδιωτικοποίησή τους παρέδωσε τα καύσιμα σ’ ένα κερδοσκοπικό κύκλωμα, όπως άλλωστε έγινε παντού με τις ιδιωτικοποιήσεις.

Μας κοροϊδεύουν

Το υπουργείο «Ανάπτυξης», που τώρα έχει υπουργό τον άνθρωπο της Κομισιόν, δεν έχει απολύτως καμία πλέον δυνατότητα να ελέγξει τις τιμές. Όταν η αισχροκέρδεια καλπάζει, καμώνονται για επικοινωνιακούς λόγους ότι παίρνουν μέτρα, όπως τα 41 «μέτρα» Φώλια ή οι «συμφωνίες κυρίων» του εκπροσώπου των Βρυξελών και νυν Υπουργού. Φυσικά μας κοροϊδεύουν.

Το ΑΣΚΕ στο προηγούμενο άρθρο είχε προτείνει, ακόμη και στα πλαίσια του σημερινού συστήματος, να αντιμετωπισθεί η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια με τα εξής μέτρα:

Είναι φανερό ότι κανένα αποτελεσματικό μέτρο δεν μπορεί να ληφθεί κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας όσο παραμένουμε στην Ε.Ε.

Όλοι γνωρίζουμε τι σχεδιάζουν σε βάρος της χώρας μας οι ΗΠΑ (με τον κυριότερο σύμμαχό τους, την Ε.Ε.) και τα εδώ όργανά τους, με την υπαγόρευση και προώθηση των παραλογισμών των Σκοπίων. Και είναι βέβαιο ότι η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών έχει συναίσθηση των κινδύνων που εγκυμονούνται, ασχέτως αν τώρα, αποπροσανατολισμένοι από την εν πολλοίς επιτυχή συσκότιση του προβλήματος στην οποία αποδύονται οι διάφοροι μηχανισμοί διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και από τα προβλήματα ακόμη και επιβίωσης που δημιουργεί το εγχώριο και διεθνές κυρίαρχο σύστημα, εμφανίζονται να σιωπούν ή ακόμη και να αδιαφορούν.

Μέχρι σήμερα το ηγετικό σύστημα στη χώρα μας, διαβρωμένο σχεδόν πλήρως από τις ξένες «επιρροές», σε συμβολικό, έστω, και προσχηματικό επίπεδο έθετε κάποια εμπόδια στα σχέδια αυτά. Έτσι, οι άτονες, έστω, αντιδράσεις, όπου οι προκλητικές ενέργειες των Σκοπίων απειλούσαν να δημιουργήσουν τετελεσμένα, κρατούσαν το ζήτημα, τουλάχιστον, ανοιχτό και μάλιστα παρά τις αντίθετες, υπονομευτικές δηλώσεις, ενέργειες και παραλείψεις επισήμων εκπροσώπων μας, όπως των Μ. Παπακωνσταντίνου, Θ. Πάγκαλου, Γ. Παπανδρέου και Ν. Μπακογιάννη, που δημιουργούσαν απορίες και σύγχυση στους απανταχού φίλους της Ελλάδας ή απλώς στους αρνητές των διαστρεβλώσεων της Ιστορίας και της σύγχρονης πραγματικότητας. Κορύφωση των αντιδράσεων αυτών αποτέλεσε το, ουσιαστικά, βέτο του Κ. Καραμανλή στο Βουκουρέστι και η άρνηση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κ. Παπούλια να δεχθεί επίσκεψη του Προέδρου των Σκοπίων με αεροπλάνο των «Μακεδονικών (!) Αερογραμμών».

Σήμερα όλα αυτά ανατρέπονται άρδην.

Η αχαρακτήριστη πρόκληση της Ν. Μπακογιάννη, συμμορφούμενης, φυσικά, στις υποδείξεις των ΗΠΑ, εν όψει μάλιστα της επανεμφάνισης του ανεκδιήγητου Νίμιτς, να «ανεχθεί» με «μεγαλοψυχία» και «κατ’ εξαίρεση» την πανηγυρική είσοδο στην Ελλάδα για τη Σύνοδο του ΟΑΣΕ του κ. Μιλόσοσκι με τα εμβλήματα της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»(!) άφησε τους πάντες εμβρόντητους, πλην ίσως του Κ. Καραμανλή καθώς και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των ηγεσιών μικρότερων κομμάτων, που σιωπούν. Και αυτά, όταν όλες οι χώρες συμμετέχουσες σε διεθνείς οργανισμούς, ιδίως όταν προεδρεύουν σ’ αυτούς, επιχειρούν να προωθήσουν τα δικά τους δίκαια ή «δίκαια». Το τι αυτό θα σημάνει σε πραγματικό και συμβολικό επίπεδο όλοι το αντιλαμβάνονται, χωρίς όμως να υπάρχει, επί του παρόντος και εκ του εμφανούς, η ανάλογη αντίδραση.

Δεν είναι όλοι οι Έλληνες πολίτες ενδοτικοί, άσχετα από το γεγονός ότι ακούγονται μόνο οι, με διάφορους τρόπους, διαβρωμένοι. Το αντίθετο, ακριβώς, συμβαίνει και όχι μόνο στο ευρύτατο λαϊκό επίπεδο. Στελέχη σε όλους τους θεσμούς, ακόμη και ανώτερα, που είναι γνωστό πώς και γιατί προωθούνται, ακόμη και σε όλα τα γνωστά κόμματα, κυβερνητικά, παρακυβερνητικά ή αντικυβερνητικά, ακόμη και σε αυτά τα (ευτυχώς, πλέον, εντελώς) ανυπόληπτα ΜΜΕ, διαθέτουν νουν και ευαισθησία, ώστε να συναποτελέσουν με τον ευρύτερο λαό τη δύναμη της αντίστασης στην απειλούμενη (όχι μόνο από τα Σκόπια και τους πάτρωνές τους) διάλυση της κοινωνίας και στον ακρωτηριασμό της χώρας μας.

Απαιτείται, όμως, η δημόσια δραστηριοποίηση όπου ο καθένας συμμετέχει, με πρώτο το, ελάχιστο, αίτημα: αποπομπή ή εξαναγκασμός σε παραίτηση της Ντόρας Μπακογιάννη.

Μετά τις ευρωεκλογές, την ώρα που οι Βρυξέλες υπαγορεύουν ακόμη σκληρότερη λιτότητα για τον ελληνικό λαό και οι προκλήσεις κατά της χώρας μας γίνονται πιο επικίνδυνες α) η κυβέρνηση της Ν.Δ. εμφανίζεται ακόμη πιο απρόθυμη και πιο αδύναμη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, β) το αντιπολιτευτικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, Οικολόγων-Πράσινων προωθείται από ξένα κέντρα και τους εντόπιους μεσάζοντές τους για περισσότερη ευθυγράμμιση της χώρας μας με τις επιδιώξεις τους και γ) οι πολιτικές δυνάμεις που κάτι θετικό προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία παραμένουν στάσιμες, έχοντας και οι ίδιες μερίδιο ευθύνης.

Συγχρόνως, με τη μεγέθυνση της αποχής, έγινε ένα ακόμη βήμα αποδυνάμωσης των δημοκρατικών θεσμών και ενίσχυσης της εξουσίας φορέων που δεν εκλέγονται από το λαό, ούτε λογοδοτούν σ’ αυτόν (βλ. ειδικό άρθρο).

Ο χαρακτήρας των εκλογών

Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, όπως και στις προηγούμενες, οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν είχαν αυταπάτες ότι εκλέγουν αντιπροσώπους που θα επηρεάσουν το «ευρωπαϊκό γίγνεσθαι», δηλ. δεν επείσθησαν από τη σχετική προπαγάνδα της Ε.Ε. και των ευρωπαϊστών. Τα κριτήριά τους είχαν σχέση με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.

Οι πρόσφατες ευρωεκλογές, όμως, είχαν και σαφείς διαφορές με τις προηγούμενες. Τώρα υπάρχει μια κοινωνική δυσαρέσκεια πρωτοφανής σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, μια απόγνωση που τυφλώνει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι για τη δεινή οικονομική τους κατάσταση ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η παγκόσμια οικονομική κρίση, πολύ λίγοι όμως κατανοούν (λόγω του απόλυτου ελέγχου των ΜΜΕ και γενικά των φορέων επηρεασμού της κοινής γνώμης) ότι την οικονομική και κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα την καθορίζει η Ε.Ε. και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Έτσι, για πρώτη φορά μετά το 2004, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρεύμα, που απαιτούσε «να φύγει αυτή η κυβέρνηση».

[Στο σημείο αυτό πρέπει να καταγράψουμε μια διευκρίνηση, που τη δώσαμε και προφορικά στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Με την παραπάνω θέση μας δε νομίζουμε ότι ελαφρύνουμε από τις ευθύνες της την κυβέρνηση της Ν.Δ., όπως πριν το 2004, με την ίδια θέση μας, δε νομίζουμε ότι ελαφρύναμε το ΠΑΣΟΚ. Θεωρούμε πιο επιβαρυντικό για μια ελληνική κυβέρνηση να δέχεται να μεταφέρει μια κακή πολιτική που της υπαγορεύουν ξένα κέντρα, παρά να την αποφασίζει η ίδια, γιατί αφ’ ενός είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και αφ’ ετέρου γιατί στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε αυτή την πολιτική.]

Έτσι το ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμιά αύξηση της πολιτικής του επιρροής, αντιθέτως με περαιτέρω μείωσή της, απλώς έχοντας μικρότερες απώλειες από τη Ν.Δ., βρέθηκε πρώτο κόμμα. Αυτό κινητοποίησε το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, που είδε ότι μπορεί να επανέλθει στην εξουσία και να επαναλάβει τα προ του 2004 κατορθώματά του. Η προσπάθειά τους ήταν να καταγραφεί εκλογικά μια μεγάλη διαφορά 6-7 μονάδων, την οποία (τι σύμπτωση!) «προέβλεπαν» και οι δημοσκόποι μέχρι και την ώρα που άνοιγαν οι κάλπες, που θα εξανάγκαζε σε παραίτηση τον Καραμανλή.

Αυτά βλέποντας οι νεοδημοκράτες αντισυσπειρώθηκαν, προσπαθώντας να περιορίσουν τη διαφορά στις 1-2 μονάδες, που δε θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση.

Η τελική διαφορά των 4,35 μονάδων μάλλον δεν ευνόησε τις επιδιώξεις κανενός.

Επιπλέον, μια μικρή μερίδα του εκλογικού σώματος, που υποφέρει από την ανεξέλεγκτη παρουσία μεταναστών, ήθελε με την ψήφο της να εκφράσει την οργή της και να εξαναγκάσει την πολιτεία να πάρει άμεσα μέτρα. Το έπραξε, ψηφίζοντας ΛΑΟΣ, οι ψήφοι του οποίου προέρχονται απ’ όλο το πολιτικό φάσμα και δεν πρέπει να καταχωριστούν υποχρεωτικά στη δεξιά ή την ακροδεξιά.

Με τα δεδομένα αυτά στις ευρωεκλογές του 2009 οι ψηφοφόροι επεδίωκαν ένα άμεσο αποτέλεσμα στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, δηλ. καθόρισαν την ψήφο τους περισσότερο με κριτήρια εθνικών εκλογών. Το στοιχείο αυτό δεν υπήρχε στις ευρωεκλογές του 2004, οπότε είχαμε μια ισχυρή νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, που κανείς δε διενοείτο να την ανατρέψει, τα δε κοινωνικά προβλήματα δεν είχαν φθάσει στο σημερινό δραματικό σημείο. Έτσι στις ευρωεκλογές του 2004 οι πολίτες ψήφισαν μάλλον ελεύθερα το κόμμα που συμπαθούσαν ή τους εξέφραζε περισσότερο. Από μια άποψη, μάλιστα, όσοι ψήφισαν τώρα ψήφισαν πιο «σκληρά» και από τις εθνικές εκλογές του 2004, γιατί το αποτέλεσμα εκείνων ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο χαρακτήρας αυτός των φετινών ευρωεκλογών επηρέασε αρνητικά το εκλογικό αποτέλεσμα όλων των κομμάτων που εκφράζουν κάποια ιδεολογία (αριστερή ή δεξιά, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική ή νεοφιλελεύθερη), ιδίως των μικρότερων, μεταξύ τους και του ΑΣΚΕ.

Τα ΜΜΕ, οι «δημοσκόποι» και οι πολιτικές εξελίξεις

Το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δεν επιδιώκουν να καταγράψουν την κοινή γνώμη, αλλά να την επηρεάσουν άρχισε να γίνεται κατανοητό από τους πολίτες. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων λειτουργούν ως ενιαίο σύστημα με τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», για να δρομολογούν τις πολιτικές εξελίξεις που επιθυμούν, σε συντονισμό με ξένα και εντόπια κέντρα με τα οποία σχετίζονται.

Εδώ και τρία χρόνια επιδιώκουν με κάθε μέσο να ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή, παρότι σε λίγα μόνο ζητήματα (Σκοπιανό, σχέσεις με Ρωσία, Κυπριακό) δεν ευθυγραμμιζόταν μαζί τους και παρότι τώρα υποχωρεί κι άλλο στις πιέσεις τους (βλ. σχετικό άρθρο), και να την αντικαταστήσουν με άλλη πλήρως υπάκουη. Καθημερινή «είδηση», λοιπόν, ήταν ότι στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ προηγείται της Ν.Δ. Αυτό που φαίνεται ότι δεν έχουν συμφωνήσει και καταλήξει είναι η διάδοχη κατάσταση που επιδιώκουν, γι’ αυτό το πολιτικό σκηνικό μοιάζει με κινούμενη άμμο και βέβαιες προβλέψεις δεν μπορεί να γίνουν.

Αμέσως μετά τις εκλογές του 2007 κάποιοι δρομολόγησαν μια κυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων, με κυριαρχία των μητσοτακικών στη Ν.Δ. και των εκσυγχρονιστών στο ΠΑΣΟΚ (με απομάκρυνση του Γιωργάκη από την ηγεσία). Έγιναν οι δοκιμαστικές δηλώσεις από κάποια υψηλόβαθμα στελέχη, ο Σημίτης άρχισε πάλι να κινείται και αμέσως οι δημοσκοπήσεις «κατέγραψαν» συμφωνία του εκλογικού σώματος. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε αυτή η συμφωνία, ο Σημίτης είναι αποδεκτός μόνο από την ελάχιστη μειοψηφία των γραικύλων και η Ντόρα έχει πάρει την κατιούσα, λόγω της συμμετοχής της σε οικονομικά σκάνδαλα και της μειοδοσίας της στα θέματα της αρμοδιότητάς της.

Έτσι η προηγούμενη λύση έμεινε στο περιθώριο και προωθήθηκε άλλη, η λύση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, με απομάκρυνση του Γιωργάκη και επικράτηση των ανανεωτών στο ΣΥΝ. Για το σκοπό αυτό οι δημοσκοπήσεις έφερναν το ΠΑΣΟΚ κάτω από 30% και το ΣΥΝ να πλησιάζει το 20%! Στην πραγματικότητα ο ΣΥΝ ποτέ δεν ξεπέρασε το 5%, όπως δείχνουν κάθε χρόνο οι εκλογές στα πανεπιστήμια, που είναι προνομιακός χώρος για το ΣΥΝ.

Στη συνέχεια ο ΣΥΝ τους χρειάστηκε για να καλύψει πολιτικά την «εξέγερση» του Δεκέμβρη και τον έσυραν σε μια υπεραριστερή ρητορική, με τον ανεπαρκή νέο πρόεδρό του να θεωρεί ότι η ιστορία θα τον περιλάβει στη λίστα των μεγάλων επαναστατών(!) και το κόμμα να συγκεντρώνει για πρώτη φορά στην ιστορία του (και για επιπλέον λόγους, όπως η υποστήριξη του βιβλίου-αίσχους της κ Ρεπούση) την αντιπάθεια μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να κατεβάζουν το ΣΥΝ, άλλωστε οι ευρωεκλογές δεν ήσαν πλέον μακριά και οι εταιρείες δεν έπρεπε να εκτεθούν πολύ.

Εν τω μεταξύ επικράτησε το Δημοκρατικό κόμμα στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια αντικατάστασης του Γιωργάκη. Το ΠΑΣΟΚ άρχισε να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις, ο Γιωργάκης να πλησιάζει τον Καραμανλή στην «καταλληλότητα» για πρωθυπουργός και να αναδύεται από το πουθενά το νέο φρούτο, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, πρόθυμοι να στηρίξουν οποιαδήποτε επιβουλή κατά του ελληνισμού. Το «κόμμα» του κ. Τρεμόπουλου τους είναι χρήσιμο ως συμπλήρωμα και ως ασφαλιστική δικλείδα σε μια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ (και το ΣΥΝ;), γιατί φοβούνται μήπως ασκήσουν κάποια επιρροή στη γραμμή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ οι παλιοί συνεργάτες του Ανδρέα (ή στη γραμμή του ΣΥΝ, αν παραμείνει ενωμένος, όσοι αντιτάχθηκαν στο σχέδιο Ανάν και διαφωνούν με την επίσημη γραμμή για το σκοπιανό και τους αγωγούς). Οι Πράσινοι, λοιπόν, λίγες μέρες πριν τις εκλογές εκτοξεύτηκαν στις δημοσκοπήσεις πάνω από το 10% και έγιναν 3ο κόμμα!

Όλ’ αυτά τα σχεδιάζουν, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο, τον ελληνικό λαό, ο οποίος ελπίζουμε να κατανοήσει περαιτέρω με ποιο τρόπο λειτουργεί το σύστημα ΜΜΕ-δημοσκόπων, ύστερα μάλιστα από το ρεζιλίκι τους με τα έξιτ-πολ.

Πάντως, φοβόμαστε ότι οι πιέσεις προς την Ελλάδα με τα γνωστά (πυρκαγιές, δράση κουκουλοφόρων, επιθέσεις κατά αστυνομικών κ.λπ.) και άλλα μέσα, δυστυχώς, θα ενταθούν, αφ’ ενός γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο και θεωρούν βάσιμα ότι είναι πιο εύκολο να την ανατρέψουν, αφ’ ετέρου γιατί η επιθετικότητα των Αμερικανών και των συμμάχων τους (Βρετανία, Ισραήλ, Τουρκία κ.λπ.) στην ευρύτερη περιοχή μας δε φαίνεται να μειώνεται με την εκλογή Ομπάμα, όπως δείχνει και η παρέμβασή τους στα εσωτερικά του Ιράν.

[Το παραπάνω κείμενο, όπως και τα υπόλοιπα αυτού του φύλλου, αποτελούν εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής προς τη Σύνοδο του ΑΣΚΕ στις 4/7/09.]