ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι από τις πιο δημοκρατικές και κοινωνικά δίκαιες, διότι παρέχει ίσες ευκαιρίες μόρφωσης σ’ όλους. Όμως υπάρχουν και μελανά σημεία, όπως ύπαρξη μεγάλου αριθμού ιδιωτικών σχολείων, η ανάγκη ύπαρξης, φροντιστηρίων για εκμάθηση ξένων γλωσσών, και φροντιστηρίων προετοιμασίας των μαθητών για τις εισαγωγικές εξετάσεις ανωτάτων σχολών, λόγω εγγενών προβλημάτων στη λειτουργία των δημοσίων σχολείων. Παρ’ όλα αυτά και τον πόλεμο από το Υπουργείο Παιδείας, η δημόσια παιδεία παρέχεται σε υψηλό επίπεδο. Ο τέως Υπουργός Αρβανιτόπουλος και οι σύμβουλοί του υπακούοντας σε εντολές άνωθεν, μεθόδευσαν την αποδυνάμωσή της με διαδικασίες που ελπίζουμε να μην εφαρμοστούν από τη νέα ηγεσία. Η εκπαίδευση είναι κοινωνικό αγαθό που αφορά όλους. Το δημόσιο σχολείο, (όπως και όλα τα δημόσια αγαθά), ενισχύει το αίσθημα της κοινωνικής ενότητας. Η συνέχειά του είναι συνυφασμένη με την ίδια τη διατήρηση της δημοκρατίας.

Ένα ύπουλο και κρυφό χτύπημα στη δημόσια εκπαίδευση σχεδίαζαν με την εισαγωγή του θεσμού του εκπαιδευτικού κουπονιού (Schoolvoucher), που συνδυάζεται με την ελεύθερη επιλογή σχολείου από τις οικογένειες των μαθητών. Αυτό ήταν στα σχέδια και του Γιώργου Παπανδρέου, που ευτυχώς δεν πρόλαβε να υλοποιήσει. Το εκπαιδευτικό κουπόνι – αν ποτέ υπάρξει- , θα δίνεται στους γονείς κάθε παιδιού και θα αντιστοιχεί στα έξοδα της φοίτησής του για ένα έτος. Οι γονείς θα αναζητούν το καλύτερο σχολείο για το παιδί τους σε μια μεγάλη βάση δεδομένων που θα περιέχει όλα τα στοιχεία των σχολείων της χώρας. Αν επιλέξουν ιδιωτικό σχολείο, προφανώς θα πληρώνουν τη διαφορά. Στην αρχή κάθε εκπαιδευτικού έτους ο κάθε διευθυντής σχολείου θα πηγαίνει στην τράπεζα με τα κουπόνια που θα έχει καταφέρει να μαζέψει και θα τα εξαργυρώνει σε χρήματα. Με τα χρήματα αυτά θα πρέπει να καλύψει όλα τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου του (μισθοί εκπαιδευτικών, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, κτιριακή συντήρηση, πετρέλαιο, εξοπλισμός εποπτικών μέσων κ.α). Δηλαδή το κάθε σχολείο θα έχει το δικό του προϋπολογισμό  (ανάλογα με τον αριθμό των εγγραφών) και με αυτό θα πρέπει να καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα για ένα έτος, σα να ήταν μια αυτόνομη επιχείρηση.

Ποιες είναι όμως οι αιτίες που η κυβέρνηση φαίνεται ότι μελετά την εφαρμογή του μοντέλου του εκπαιδευτικού κουπονιού; Από τη μία θα δώσει ένα νέο κτύπημα στο κοινωνικό κράτος (συρρίκνωση δημόσιας παιδείας) και από την άλλη θα ευνοήσει τα ιδιωτικά συμφέροντα και τους αγαπημένους της «σχολάρχες» (δίνοντάς τους κρατική χρηματοδότηση, αφού οι γονείς θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το voucherκαι στα ιδιωτικά σχολεία).

Το κλειδί της όλης υπόθεσης είναι να μεταφέρει την ευθύνη για το ποια δημόσια σχολεία θα συνεχίσουν να υπάρχουν και ποια θα κλείσουν, στους γονείς. Τα «κακά» και τα μικρά  σχολεία απομακρυσμένων περιοχών, θα λειτουργούν με χαμηλό ετήσιο προϋπολογισμό και τελικά θα κλείνουν, αφού δεν θα έχουν αρκετούς «πελάτες». Ουσιαστικός, λοιπόν, στόχος είναι το κάθε σχολείο να λειτουργεί ως μια αυτόνομη επιχείρηση που το μέλλον της θα κρίνεται από τις «πωλήσεις» της (εγγραφές μαθητών). Οι εκπαιδευτικοί που θα ανήκουν σε ένα σχολείο που θα αναγκαστεί να κλείσει, απλά θα απολύονται.

Βέβαια για να διευκολυνθεί η εφαρμογή του εκπαιδευτικού κουπονιού έχει γίνει μια απίστευτη προετοιμασία από πλευράς του υπουργείου παιδείας (αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας, ατομική αξιολόγηση, σύστημα καταγραφής δεδομένων myschool, σταθμισμένες εξετάσεις με τη χρήση τράπεζας θεμάτων).

Οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων, εδώ και λίγο καιρό, ζητούν επιτακτικά από την κυβέρνηση κρατική χρηματοδότηση μέσω εκπαιδευτικών κουπονιών. Το υπουργείο παιδείας λοιπόν θα δίνει στους γονείς το δικαίωμα να επιλέξουν (με τη χρήση του voucher) και ιδιωτικό σχολείο για το παιδί τους, αρκεί να καλύπτουν τη διαφορά στα έξοδα φοίτησης. Φυσικά δε θα είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση θα προωθήσει κρατική χρηματοδότηση σε ιδιωτικά συμφέροντα (τρανό παράδειγμα οι τράπεζες, η υγεία, η ασφάλιση κλπ). Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο θα σώσει οικονομικά πολλούς σχολάρχες που λόγω της κρίσης αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά αδιέξοδα, αλλά και θα χρησιμοποιήσει την μετατόπιση πολλών παιδιών από τα δημόσια στα ιδιωτικά σχολεία για να ελαττωθεί ο αριθμός των μαθητών που φοιτούν στα δημόσια σχολεία και έτσι αυτά να οδηγούνται στη συγχώνευση ή στο κλείσιμο.

Όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, προηγείται η προετοιμασία του εδάφους από μελέτες που αποδεικνύουν αυτό που συμφέρει τους ενδιαφερόμενους. Στα μέσα του Φλεβάρη του 2014 έλαβε χώρα το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ποιό ήταν το βασικό θέμα του συνεδρίου; Το εκπαιδευτικό κουπόνι. Παραβρέθηκαν εκτός από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, οι υπουργοί Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος, ο κ. Κεδίκογλου, ο υπουργός Ανάπτυξης κ.Χατζηδάκης και ο Γενικός Επιθεωρητής ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης κ. Ρακιντζής.

Σ’ αυτό το συνέδριο τονίστηκαν και τα εξής: 5.000 τον χρόνο κοστίζει ένας μαθητής δημοσίου Γυμνασίου στο ελληνικό κράτος, 7000 ευρώ κατά μέσο όρο κοστίζει ο αντίστοιχος μαθητής του ιδιωτικού Γυμνασίου στους γονείς του. Είναι φανερό ότι η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Σκεφθείτε λοιπόν τους γονείς που θα έχουν ένα κουπόνι στα χέρια τους και θα μπορούν να επιλέξουν και δημόσιο και ιδιωτικό σχολείο. Τι θα επέλεγαν;

Το Υπουργείο Παιδείας τα τελευταία χρόνια έχει φροντίσει να υποβαθμίσει τη δημόσια παιδεία, να αμαυρώσει την εικόνα των εκπαιδευτικών του δημοσίου και την εικόνα των δημόσιων σχολείων. Θεωρεί ότι τα μεσαία ή και κατώτερα στρώματα που ψάχνουν απελπισμένα να αναρριχηθούν ταξικά μέσω των παιδιών τους, θα υποδεχτούν ως «μάννα εξ ουρανού» το εκπαιδευτικό κουπόνι, που θα τους δίνει το δικαίωμα να γράψουν το παιδί τους σε ένα καλό σχολείο της επιλογής τους.

Τι συμβαίνει όμως αλλού; Στις ΗΠΑ και στην Αγγλία αλλά και σε αρκετές άλλες χώρες που εφαρμόστηκε το voucher, στην αρχή είχε θετική υποδοχή. Όμως σταδιακά τα σχολεία μετατράπηκαν σε ανταγωνιστικές επιχειρήσεις όπου έπρεπε να διασφαλίζουν τη φήμη τους για να συνεχίζουν να υπάρχουν, αφήνοντας όμως στην άκρη τον ουσιώδη παιδαγωγικό τους ρόλο. Προετοίμαζαν τους μαθητές τους μόνο για τις εξετάσεις και έριχναν το βάρος σε μαθήματα που εξετάζονταν σε εθνικό επίπεδο (μαθηματικά, γλώσσα) με αποτέλεσμα την πλημμελή εκπαίδευση τους σε όλα τα άλλα μαθήματα.

Στους εκπαιδευτικούς που έβλεπαν ότι το επαγγελματικό τους μέλλον εξαρτάται από το μέλλον της σχολικής μονάδας (φήμη, επιτυχίες, εγγραφές) παρατηρήθηκε έξαρση του συνδρόμου της εργασιακής εξουθένωσης (burnoutsyndrome), αφού υπερέβαλλαν εαυτόν λόγω της ανασφάλειας και αναγκάζονταν να εργάζονται πολλές ώρες εκτός ωραρίου για να προετοιμάσουν τους μαθητές για εξετάσεις.

Ενώ στην αρχή όπου εφαρμόστηκε το voucherκάλυπτε το σύνολο της φοίτησης, από ένα σημείο και μετά άρχισαν να μπαίνουν επιπλέον χρεώσεις στους γονείς με νέα «εκπαιδευτικά προϊόντα» που προσέφερε το σχολείο στους μαθητές και που δεν είχαν συμπεριληφθεί στο αρχικό πακέτο.

Δημιουργήθηκε η κατηγορία των ανεπιθύμητων μαθητών που κανένα σχολείο δεν τους ήθελε, γιατί θα αμαύρωναν τη φήμη του. Αδύναμοι μαθητές, μαθητές με μαθησιακά προβλήματα, μαθητές με οικογενειακά προβλήματα, παιδιά μεταναστών, ζωηροί μαθητές, παιδιά που ανήκουν σε μειονότητες θεωρήθηκαν προβλήματα του σχολείου και οι διευθυντές φρόντιζαν να απαλλαγούν από αυτούς, είτε ελέγχοντας τις εγγραφές τους είτε εκμεταλλευόμενοι τις διατάξεις που ευνοούσαν κάτι τέτοιο.

Βασικός υποστηρικτής του εκπαιδευτικού κουπονιού  (Schoolvoucher) ήταν ο οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν (θεμελιωτής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομίας, του μονεταρισμού), που ισχυριζόταν ότι  «το εκπαιδευτικό κουπόνι είναι ένα μέσο για να επιτευχθεί η μετάβαση από ένα κρατικό σύστημα σε ένα σύστημα της αγοράς». Η πρώτη που έτρεξε να εφαρμόσει το voucherστη χώρα της ήταν η Μάργκαρετ Θάτσερ , πιστή φίλη του Φρίντμαν.

Το voucherστην ουσία μετατρέπει τον γονέα σε καταναλωτή και το σχολείο σε προϊόν. Ο νεοφιλελευθερισμός τους προτρέπει: «πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας, το παιδί σας αξίζει ένα καλύτερο σχολείο». Όμως στόχος του είναι να ενισχύσει τις ανισότητες, ώστε η πλειονότητα των μαθητών να αποθαρρύνεται και να επιλέγει το δρόμο της κατάρτισης και της μαθητείας, αφού το σύστημα αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από φτηνά εργατικά χέρια και όχι από μυαλά. Είναι προφανές ότι η αντίσταση στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού δεν μπορεί παρά να είναι ισχυρή και αποτελεσματική. Η δημόσια παιδεία θα αντέξει και θα παραμείνει ισχυρή. Ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί και αποτρέψει τέτοιες μεθοδεύσεις, όπου και αν παρουσιαστούν.

      Η εκλογική εικόνα του Α.Σ.Κ.Ε. δεν υπήρξε θετική. Πολλά αίτια συνέβαλαν σ’αυτό, άλλα που αφορούν σε μας τους ίδιους και άλλα στο γενικότερο εκλογικό κλίμα και στις αρνητικές για τη χώρα τάσεις που εκδηλώθηκαν, προσωρινά πιστεύουμε, στις εκλογές της 25ης Μαΐου. Το ΑΣΚΕ δεν πήρε μέρος σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, ανάμεσα στις ευρωεκλογές του 2009 και 2014, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σε πολλούς, που μας παρακολουθούν ευνοϊκά για όσα πρεσβεύουμε και αγωνιζόμαστε, ότι σχεδόν αναστείλαμε την ανοικτή πολιτική μας δράση. Ο λόγος γι’αυτή την εκλογική μας απουσία ήταν φυσικά, η οικονομική αδυναμία, που διαρκώς επιτείνεται, και, επίσης φυσικά, δε θα πάψει να μας χαρακτηρίζει, όπως θα συζητήσουμε στη σύνοδο των μελών μέσα στον Ιούνιο. Πάντως η τωρινή εκλογική συμμετοχή και παρουσία κατά μεγάλο μέρος διορθώνει την εσφαλμένη αυτή εντύπωση, πέρα από την ευρύτερη και μεγαλύτερη συμμετοχή μελών και φίλων του ΑΣΚΕ στις εκλογικές διαδικασίες. Αυτά αποτελούν, ελπίζουμε μια νέα αρχή, έστω και δύσκολη.
     Ως συνακόλουθο των παραπάνω η δημοσιότητα της συμμετοχής μας και, κυρίως, των θέσεων και προτάσεών μας υπήρξε, αναγκαστικά, περιορισμένη. Δεν ήσαν αρκετές οι 50.000 περίπου προκηρύξεις του ΑΣΚΕ που διατέθηκαν στις πόλεις της χώρας μας, παρα το ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά έγιναν αποδεκτές και περισσότερες απ’ ότι συνήθως διαβάστηκαν και κρατήθηκαν, αποτελώντας αφορμή για αρκετές νέες γνωριμίες, επαφές και νέους πυρήνες φίλων του ΑΣΚΕ.
   Λίγες ήσαν, επίσης, οι εντυπες δημοσιοποιήσεις της συμμετοχής μας στις εκλογές, κάτι που είναι, βέβαια, αναμενόμενο, αφού οι ιδιοκτήτες των μεγάλων έντυπων μέσων δεν είναι τόσο αφελείς για να μας δίνουν χώρο και ευκαιρία… να τους καταγγέλλουμε. Ούτε η τηλεοπτική κάλυψη ήταν, έστω, ανεκτή. Τα δύο πάνελ στα οποία συμμετείχαμε μεταδόθηκαν στις 1:30 και 2:30 μετά τα μεσάνυκτα (!) και τα δύο δεκάλεπτα που μας διατέθηκαν «έπαιξαν» στις 2 και 4 μεταμεσονύκτιες ώρες!!
    Τα παραπάνω έπαιξαν ρόλο, ασφαλώς, στην όχι και τόσο θετική εκλογική μας απήχηση. Ομως ο ρόλος αυτών δεν είναι ο κυρίαρχος. Μας γνωρίζουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών και οι περισσότεροι από αυτούς έχουν και εκφράζουν την καλύτερη γνώμη για μας, για τις θέσεις και προτάσεις μας και την εν γένει πολιτική μας πορεία, κάτι που δεν εκφράστηκε όμως και εκλογικά.  
   Κατά παράξενο(;) τρόπο η χώρα που πλήττεται περισσότερο από κάθε άλλη στην Ε.Ε. από τις νομοτελειακές (όπως υπενθυμίζουμε) πολιτικές της και τελικά (επίσης νομοτελειακά, λόγω της εγγενούς φύσης της ΕΟΚ-ΕΕ-ΟΝΕ της) από τη γερμανική επέλαση, υπήρξε η μόνη (!) στην οποία δεν εμφανίστηκε ούτε καν ο ευρωσκεπτικισμός, που σχεδόν παντού, εκτός της Ελλάδας, κυριάρχησε. Εδώ η φιλοευρωπαϊκή (πάση θυσία!) προπαγάνδιση εθριάμβευσε, με τη σύμπραξη όλων των, άμεσα και έμμεσα, μνημονιακών δυνάμεων, ιδιαίτερα εκείνων που εμφανίζονται τάχα αντιμνημονιακές, αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο λουφές και η όποια δοτή, διαχειριστική, εξουσία προς όφελος των εντόπιων και, κυρίως, των εξωχώριων πατρόνων τους. Ηταν, επομένως, όπως αποδείχτηκε, φυσικά αναμενόμενο το Α.Σ.Κ.Ε., που μόνο αυτό έθεσε ξεκάθαρα, (παρά το ότι κι άλλοι πρότειναν την έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ της) ως διακύβευμα των ευρωεκλογών την επιλογή ανάμεσα στην Απελευθέρωση, της χώρας την Εθνική και Κοινωνική, από τη μία, και από την άλλη την αποδοχή της κατοχής και τελικά της εξαθλίωσης και του αφανισμού μας, να έχει την τύχη που είδαμε. Ο φόβος όμως μπροστά στην ελευθερία, που τόσο έντεχνα καλλιεργήθηκε και για την ώρα κυριάρχησε, δε θα κρατήσει πολύ, μπροστά και σ’ αυτά που έρχονται. Και το καθήκον του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας, του ΑΣΚΕ γίνεται πιο επιτακτικό, με τρόπους και μέσα που θα συζητηθούν στη Σύνοδό μας, στο τέλος Ιουνίου.

Οι εκλογές πέρασαν, όμως έμεινε ο απόηχος κάποιων συμβάντων που πρέπει να προβληματίζουν, γιατί σηματοδοτούν το μέλλον.  Ένα από αυτά είναι η παρουσία για πρώτη φορά κόμματος από τους μουσουλμάνους (τουρκογενείς), της Θράκης υπό την εποπτεία και οργάνωση του τούρκικου προξενείου.
Το Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (DEB), όπως υποκριτικά ονομάστηκε, χρηματοδοτήθηκε και υποστηρίχτηκε με φανατισμό από τους πράκτορες της Τουρκίας, μέσα σε παραλήρημα ανθελληνικού μίσους. Χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα, προπαγάνδα, χρηματισμοί, εκβιασμοί, απειλές και μεταφορά ψηφοφόρων από την Τουρκία με πούλμαν, ώστε να πετύχουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και να βάλουν τα θεμέλια της αποσχιστικής πολιτικής που ονειρεύεται η Άγκυρα.
       Απέτυχαν, παρά την αδιαφορία του ελληνικού κράτους. Στα χωριά της Θράκης που υπάρχουν κλειστές κοινωνίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, με χαμηλό οικονομικό, βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο πήραν πλειοψηφία, σε αντίθεση με τις μεγάλες πόλεις όπου η ψήφος είναι αδιευκρίνιστη και οι επιρροές – επιδράσεις του προξενείου είναι σαφώς μικρότερες. Συνολικά στην Ξάνθη και Ροδόπη το DEBπήρε περίπου 41.000 ψήφους και ποσοστά 26% και 42% αντίστοιχα. Εκτός Θράκης όπου ζουν 25.000 μουσουλμάνοι θρακικής καταγωγής, το DEBπήρε 40! Ψήφους, συγκεκριμένα στη Ρόδο παρά τις φοβερές προσπάθειες της Άγκυρας πήρε μόνο 15! Ο στόχος να προβληθεί το DEB, ως ο αυθεντικός εκφραστής της μουσουλμανικής μειονότητας έπεσε στο κενό.
Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον πρέπει να μας προβληματίζει περισσότερο [...]. Όμως το πρόβλημα υπάρχει και χρήζει προσοχής και δραστικών λύσεων [...].  (Ολόκληρο το άρθρο στα Επίκαιρα κείμενα).

Ο υπόδικος για χειραγώγηση αποτελεσμάτων ποδοσφαιρικών αγώνων κ.λπ εξελέγη δήμαρχος (!) Βόλου με σύνθημα την επικράτηση παντού της Αξιοκρατίας (!!), κατηγορώντας τους προηγούμενους δημάρχους για προσλήψεις ευνοιοκρατείας!        Δύσμοιρη Τ.Α. Δύσμοιρη Ελλάδα!

       Ο, για πρώτη φορά, προαναγγελθείς ανασχηματισμός από το μεγαλομανή «θριαμβευτή» του 8%, μετά από κυοφορία δύο εβδομάδων, είναι πλέον γεγονός. Τα συστημικά ΜΜΕ, αφού πριν απ’ αυτόν προωθούσαν για υπουργοποίηση το καθένα τους δικούς του, τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η «νέα» κυβέρνηση θα έχει πιο φιλολαϊκή πολιτική και ότι θα εξαντλήσει την τετραετία.

    Ο ανασχηματισμός έγινε, για να δείξουν ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης, που στις ευρωεκλογές πήραν 31%, δηλ. έχασαν το  11% της δύναμής τους σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, «πήραν το μήνυμα».

  «Στόχος είναι το τέλος των μνημονίων και η έξοδος από την κρίση που θα επιτευχθεί με διαρθρωτικές αλλαγές και ανάπτυξη» είπε ο Σαμαράς στο υπουργικό συμβούλιο ενώ ο Βενιζέλος πλειοδότησε «Η Ελλάδα βγαίνει από το μνημόνιο και όσοι περιμένουν νέο μνημόνιο θα απογοητευτούν πολύ». Εξακολουθούν να εξαπατούν, ενώ από τις 14 Μαΐου Σαμαράς, Στουρνάρας και Προβόπουλος διαβεβαίωναν την τρόικα με επιστολή τους (Αυγή 11/6/2014) ότι  «Και είμαστε έτοιμοι να λάβουμε οποιαδήποτε μέτρα που μπορεί να αποδειχθούν αναγκαία για τον σκοπό αυτό, καθώς οι συνθήκες αλλάζουν. Θα προβούμε σε διαβουλεύσεις με το Ταμείο (σ.σ. το ΔΝΤ) για την υιοθέτηση οποιωνδήποτε σχετικών δράσεων ενόψει των επικαιροποιήσεων των πολιτικών που περιέχονται στο Μνημόνιο, και σε συμφωνία με τις πολιτικές που προβλέπει το Ταμείο σε παρόμοιες διαβουλεύσεις». Πριν από τις εκλογές οι συναρχηγοί μας διαβεβαίωναν ότι δε θα υπάρξουν νέα μέτρα, ενώ ήδη, για αρχή,  μειώνονται  οι επικουρικές συντάξεις και το 2015 ετοιμάζονται να περικόψουν και τις κύριες.

    Τα ψεύδη και η παραπλάνηση έχουν κοντά ποδάρια. Αλλη είναι η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η ελληνική κοινωνία. Αλλωστε αυτό σπεύδουν να υπενθυμίσουν το ΔΝΤ, με την έκθεσή του, και ο Σόιμπλε,  δηλ. τη συνέχιση  των διαρκών περικοπών μισθών και συντάξεων της θηρίωδους φορολογίας,  τη συνεχή μείωση της αγοραστικής δύναμης, τη συρρίκνωση της δημόσιας υγείας, της παιδείας, τις απολύσεις και διαθεσιμότητες δημοσίων υπαλλήλων, την πλήρη κατάργηση του εργατικού δικαίου, τη διαρκή συρρίκνωση των  ασφαλιστικών ταμείων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους ξένους και την  καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στο όνομα της ανάπτυξης, τη διαρκή συρρίκνωση της ελληνικής παραγωγής την έλλειψη τραπεζικής χρηματοδότησης, τη διαρκή μείωση των εξαγωγών κ.λπ. 

   Ποιος πιστεύει ότι αυτοί οι γιέσμεν θα αντιταχθούν τώρα στους Γερμανούς, που μας θέλουν διαρκώς αγκιστρωμένους με δάνεια και μνημόνια για να μας έχουν το διαρκές  πειραματόζωο, πάνω στο οποίο εφαρμόζουν πολιτικές κοινωνικής και εθνικής περιθωριοποίησης, με στόχο  να μεταφερθεί το πείραμα και σε άλλες χώρες και κοινωνίες που οραματίζονται να ηγεμονεύουν. Δυστυχώς η χώρα μας έχει επιλεγεί ως πειραματόζωο, λόγω της μοναδικότητάς της δηλ. της  διαχρονικής  υποταγής στους ξένους των πολιτικών ελίτ, είτε είναι στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση.

    Το ότι θα εφαρμοσθεί η ίδια πολιτική, πιθανόν με άλλη φρασεολογία, φαίνεται από το γεγονός ότι, εκτός του Υπουργείου Οικονομικών που διορίσθηκε πρόσωπο ίδιων προδιαγραφών με το Στουρνάρα (Σημιτικός , άνθρωπος των τραπεζιτών, αρεστός των ξένων κ.λ.π.) οι  άλλοι υπουργοί, εκλεκτοί της τρόικα (Βρούτσης, Μητσοτάκης)  παρέμειναν. Οπως και οι εκλεκτοί εργολάβων και εφοπλιστών. Μάλιστα ο Στουρνάρας απευθυνόμενος, ουσιαστικά, στους ξένους είπε «Είμαι σίγουρος ότι ο Γκίκας θα φυλάξει τις Θερμοπύλες». 

Οι γραφικές παρουσίες τύπου Γιακουμάτου, Ντινόπουλου δεν αναιρούν το γεγονός ότι ο Λοβέρδος, που σε όποιο υπουργείο πέρασε δεν άφησε τίποτα όρθιο, έγινε υπουργός παιδείας ή ότι το Υπουργείο Υγείας παρέμεινε στην Ακροδεξιά και επιβραβεύτηκε (!)  ο Αδωνις  με τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου.

   Οι εσωκομματικοί συσχετισμοί στη ΝΔ δε τηρήθηκαν, με τους καραμανλικούς να μην εκπροσωπούνται ουσιαστικά στην κυβέρνηση με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

     Το «θαύμα» θα κρατήσει λίγες μέρες. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να σταθεί  αυτή η κυβέρνηση που θα συνεχίσει να εφαρμόζει ό,τι μέτρα της υπαγορεύουν οι δανειστές; Μπορεί να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.

 Η απάντηση είναι φυσικά ναι, παρά τις  αντιθέσεις των «συνεταίρων» ή ακόμη κι αν ξαναζήσουμε  αποστασίες και εξαγορές,  όσο ο ελληνικός λαός παραμείνει αδρανής φοβούμενος και πάλι μη χάσει τον «παράδεισό του», αυτόν με το γερμανικό  ευρώ και συνάμα τα δεσμά του. Μα έτσι ούτε  και τις πρόωρες εκλογές φοβούνται, όταν  γνωρίζουν ότι, αν  ξαναφοβίσουν, πιάνει...