ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η 65ωρη εβδομαδιαία εργασία

Το κοινωνικό μοντέλο που προωθεί η Ε.Ε. είναι η ανελέητη εκμετάλλευση των εργαζομένων και η κατάργηση όσων ακόμα δικαιωμάτων μας απέμειναν. Στο βωμό του υπερκέρδους -”επιχειρηματικότητας”, ομάδα ισχυρών κρατών, όπως Γερμανία, Αυστρία, Δανία, με επικεφαλής τη Βρετανία, με εκβιαστικό τρόπο προσπαθούν να επιβάλουν την 65ωρη εβδομαδιαία εργασία, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καθιέρωση των ατομικών συμφωνιών, που προφανώς με αυταρχικούς τρόπους θα φέρουν εργασιακό μεσαίωνα.

Η πρώτη απόπειρα να θεσπιστεί το 65ωρο στο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας απέτυχε, μετά την αντίδραση μεσογειακών χωρών, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος. Αν τελικά σχηματιστεί πλειοψηφία θα μετατραπεί σε οδηγία και κατόπιν θα ενσωματωθεί στις εθνικές νομοθεσίες. Βεβαίως, παράνομα πολλοί εργοδότες ήδη κρατούν τους εργαζόμενους πάνω από το νόμιμο ωράριο και χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες, με την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας. Οι αρμόδιες υπηρεσίες κάνουν ότι δε βλέπουν.

Η οδηγία Μπολκενστάιν

Αφ’ ετέρου επαναφέρεται η οδηγία Μπολκενστάιν για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, με ασαφή διατύπωση, ώστε π.χ. Βούλγαροι εργάτες, με μισθό Βουλγαρίας και αντίστοιχη σύνταξη να αντικαθιστούν Έλληνες εργάτες που δουλεύουν στην Ελλάδα σε επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων με έδρα τη Βουλγαρία.

Αυτή η απαράδεκτη και αντεργατική πρόταση είχε αποσυρθεί μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε και την καταψήφιση του ευρωσυντάγματος στις χώρες που έγινε δημοψήφισμα. Τώρα επανήλθε, πέρασε από το Ευρωκοινοβούλιο και οδεύει προς τελική έγκριση από το Συμβούλιο Υπουργών. Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι η επιμονή όσων πραγματικά διοικούν την Ε.Ε., που φυσικά δεν είναι οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους και να πετύχουν τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, εις βάρος των λαών σε μια επίφαση δημοκρατίας. Έτσι επανέρχονται κάθε φορά που κρίνουν σκόπιμο, μέχρι να πετύχουν τις επιδιώξεις τους.

Στην Ελλάδα η εκάστοτε κυβέρνηση ανησυχεί για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας πολιτικής στις επόμενες εκλογές, γι’ αυτό επικαλείται την ανάγκη συμμόρφωσης σε εοκικές ντιρεκτίβες, αντιλαϊκές από τη μια, υποχρεωτικές από την άλλη, αφού η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. θεωρείται “μονόδρομος”. Ο εκάστοτε υπουργός απασχόλησης ή οικονομίας εμφανίζεται να δίνει “μάχες” στα συμβούλια υπουργών και πάντα να πετυχαίνει “το μη χείρον”. Όμως οι εκλεκτοί των Βρυξελλών δεν ανησυχούν, γιατί ξέρουν ότι όποιος και αν είναι ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται να “πατήσει πόδι”. Τα κόμματα εξουσίας είναι δεδομένα, ο δικομματισμός έχει επικρατήσει, ο Συνασπισμός προσπαθεί να “βελτιώσει εκ των έσω” την Ε.Ε., το ΚΚΕ με τις θέσεις του και την πρακτική του δε συμβάλλει στη δημιουργία μαζικών και αποτελεσματικών κινημάτων κι αυτοί κάνουν άνετα τη δουλειά τους.