ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Αμερικανική αλαζονεία

Πάντα υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των δύο πυλώνων της Δύσης, κυρίως στις διακρατικές σχέσεις, άλλοτε διογκούμενος (Ντε Γκολ) και άλλοτε συρρικνούμενος, λόγω της σοβιετικής πυρηνικής απειλής. Μετά το 1990 και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ κλιμακώνεται η ανταγωνιστική αντίληψη του γαλλογερμανικού άξονα έναντι της αμερικανικής ηγεμονίας.

Δεν είναι ο οικονομικός ανταγωνισμός η μόνη αιτία της διελκυστίνδας. Είναι και η προσπάθεια της Ουάσινγκτον και των συμφερόντων που εκπροσωπεί για ανεξέλεγκτη κυριαρχία, κυρίως σε περιοχές όπως η πετρελαιοφόρος Μέση Ανατολή και σταδιακά σ'όλο τον πλανήτη. Οι ΗΠΑ, ως μοναδική υπερδύναμη, θεωρούν πως δεν τους πρέπουν οποιεσδήποτε δεσμεύσεις, οικονομικές, οικολογικές, Διεθνούς Δικαίου, στρατιωτικές κλπ. Με πρόσχημα την τρομοκρατία προσπαθούν να προκαλέσουν σύγχυση και αμφιβολίες στην κοινή γνώμη και να ηγηθούν ενός «Αντιτρομοκρατικού Μετώπου». Βέβαια, ο χοντροκομμένος τρόπος που προβάλλουν τις δικαιολογίες τους δεν πείθει κανένα, ούτε καν το λαό τους, και επιτρέπουν στα μεγάλα ευρωπαϊκά συμφέροντα να αντιδρούν, όχι φυσικά προς χάριν της ειρήνης.

Οι ΗΠΑ, όμως, είναι αποφασισμένες να αναλάβουν έστω και μονομερώς στρατιωτική δράση, για να καλύψουν τα τεράστια οικονομικά τους προβλήματα και το εξωτερικό τους χρέος, που έχει εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη. Η διχασμένη Ευρώπη δεν μπορεί να διαμορφώσει στρατηγική αυτόνομης παρέμβασης στη διεθνή σκηνή, όπως παλιότερα και σε Κόσσοβο-Fyrom, που ήταν στο κάτω-κάτω γειτονιά της.

Η διχασμένη Ευρώπη

Παρά το γεγονός ότι το 82 % των πολιτών της ΕΕ είναι κατά του πολέμου στο Ιράκ, συγκροτήθηκε μέτωπο με αρχηγό τη Βρετανία και συμμέτοχους Ιταλία, Ισπανία, Δανία, Πορτογαλία, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία κατά Γαλλίας και Γερμανίας, που εδώ και 20 χρόνια έχουν συμφωνίες με τον Σαντάμ για το πετρέλαιο.Οι ΗΠΑ επεδίωξαν την αναγνώριση της κυριαρχίας τους και τη συνενοχή των 8 στα εγκλήματα που σχεδιάζουν. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου Έλμαρ Μπροκ χαρακτήρισε την επιστολή των οκτώ στον Μπους ως "παρέλαση υποτελών". Η Μοντ τους αποκάλεσε "Συμμορία των οκτώ". Το Σπίγκελ έγραψε για "Οκτώ σωματοφύλακες του Μπους".

Σαρανταοκτώ ώρες μετά τη συνεδρίαση στις Βρυξέλες των 15 Υπουργών Εξωτερικών, όπου υποκριτικά συμφωνούσαν σε κοινή θέση της Ευρώπης, οι Πρωθυπουργοί των οκτώ κρατών προέβησαν στην "προμελετημένη ψυχρολουσία", όπως έγραψαν οι Τάιμς. Δεν ενημέρωσαν κανέναν από τους ηγέτες που εκτίμησαν ότι δε θα υπογράψει. Μόνο ο Ολλανδός Πρωθυπουργός αρνήθηκε. Έτσι επιχειρείται η δημιουργία νέου Ευρωπαϊκού ηγεμονικού κέντρου κόντρα στο γαλλογερμανικό άξονα, που με άνεση και αυταρέσκεια συζητούσε για διπλή προεδρία υπό τον έλεγχο του. Αυτόν τον άξονα στηρίζουν οι κύκλοι των ΗΠΑ που απειλούνται από την πολιτική Μπους, όπως Τάιμς Ν.Υ., Wall Street κλπ. Αντιθέτως, ο πολεμοχαρής Ράμσφελντ χαρακτήρισε τη Γαλλία και τη Γερμανία «παλιά Ευρώπη, που δεν εκπροσωπεί το σύνολο της». Οι οκτώ χρησιμοποιούν τις εκφράσεις "εμείς οι Ευρωπαίοι", "εμείς στην Ευρώπη". Χώρες, που περίμενε κανείς να βρίσκονται υπό την γερμανική επιρροή, όπως η Πολωνία, η Τσεχία, η Ουγγαρία, δίνουν γην και ύδωρ στους Αμερικανούς πριν καν γίνουν μέλη της ΕΕ. Η Λετονία και η Λιθουανία, με "Αμερικανούς" προέδρους, δήλωσαν πως θα συνυπέγραψαν την επιστολή, αν τους είχε ζητηθεί. Με στρατηγικές ανατροπές η Αμερική παρεμβαίνει όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Με τα 10 νέα μέλη της η ΕΕ, πολύ πιο αδύναμη πολιτικά, ανύπαρκτη στρατιωτικά και με αμερικανικό διεμβολισμό, βαδίζει στο δρόμο της διάσπασης και της σύγκρουσης. Η τελευταία απόφαση των 15 κατάφερε ουσιαστικά να μην αναφέρει τίποτα για πόλεμο, αλλά να ενισχύσει την προσήλωση της ΕΕ στις ΗΠΑ.

Η θέση της Ελλάδας

Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ με την πρωτοβουλία των έξι (Πάλμε-Γκάντι κλπ), τα συνθήματα "ΕΟΚ-ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο", 'Έξω οι βάσεις από την Ελλάδα", "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", ενέπνευσε το λαό. Αυτά, όμως, ξεχάστηκαν γρήγορα και η διαχείρισή της εξουσίας διέβρωσε ακόμα και αυτούς που ξεκίνησαν με αγνές προθέσεις και στη συνέχεια συμβιβάστηκαν. Ο Σημίτης, αν και γερμανός, από την αρχή έδωσε το στίγμα του στους Αμερικανούς, με τις ευχαριστίες του για τη μεσολάβηση τους στη ντροπή των Ιμίων και συνέχισε με τη συνεργασία του Giorgos να στηρίζει τον αποκλεισμό του Ιράκ, την ελληνοτουρκική "προσέγγιση" και τελευταία να υποστηρίζει το απαράδεκτο σχέδιο Ανάν-Χάνεΐ για την Κύπρο. Τώρα ο Σημίτης γεωπολιτικά είναι με τους γαλλογερμανούς, αλλά δε θέλει να απογοητεύσει και την Ουάσινγκτον. Έτσι στέλνει δύο πολεμικά πλοία στον Περσικό, πιλότους και τεχνικούς κατασκοπευτικών αεροπλάνων και επιτρέπει τη χρήση των βάσεων του Ακτίου και της Σούδας, τη στιγμή που η Τουρκία διαπραγματεύεται σκληρά κάθε διευκόλυνση και απαιτεί ανταλλάγματα οικονομικά-στρατιωτικά και πολιτικά, όπως το Κουρδικό και το Κυπριακό. Ο Giorgos επέδωσε διάβημα στις ιρακινές αντιπροσωπείες σε Αθήνα, Βρυξέλλες και Ν.Υ. και προειδοποίησε ότι το χρονικό περιθώριο εξαντλείται και, αν δεν επωφεληθεί το Ιράκ της ευκαιρίας που προσφέρει το ψήφισμα 1441 για ειρηνικό αφοπλισμό, τότε θα φέρει την ευθύνη για όλες τις συνέπειες! Δηλαδή για ό,τι γίνει θα φταίξει ο Σαντάμ και όχι οι Αμερικανοί! Απέλασε Ιρακινό διπλωμάτη, με αστεία δικαιολογία, τις πρώτες μέρες του πολέμου. Ο Σημίτης, ως Πρόεδρος της ΕΕ, που κανείς δε λογαριάζει, προσπαθεί να εμφανίσει τη διαλυμένη ΕΕ ως ενωμένη, στηρίζοντας ουσιαστικά τις θέσεις των ΗΠΑ, με αποφάσεις που δικαιολογούν τον πόλεμο.

Τελικά η απερίσκεπτη ελπίδα πως η Ευρώπη θα αντιταχθεί στην πολιτική και ηθική οπισθοδρόμηση που οδηγεί τον κόσμο ο Μπους είναι καθαρή αυταπάτη, γιατί η ΕΕ δεν έχει καμιά ικανότητα να παίξει αυτό το ρόλο, γιατί απλά είναι μέρος του προβλήματος. Για να αντισταθμιστεί η συντριπτική στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και να επικρατήσει το διεθνές δίκαιο, πρέπει να δοθούν δυνατότητες και ευκαιρίες στις υπανάπτυκτες χώρες, να λειτουργήσουν τα Ηνωμένα Έθνη ανεξάρτητα και δυναμικά και να απαιτήσουμε οι λαοί από τις κυβερνήσεις μας, να εφαρμόζονται παντού τα ανθρώπινα δικαιώματα, να δίνονται λύσεις στα οικολογικά ζητήματα απ' όλους σεβαστές και να περιοριστούν οι ανεξέλεγκτες δράσεις του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου που ως μόνο στόχο έχει το κέρδος.

Σε πολλές περιοχές και των 3 νομών της Θράκης υπάρχουν αναξιοποίητα γεωθερμικά πεδία, από τα σημαντικότερα της Ευρώπης, όπως τονίστηκε στην ημερίδα που διοργάνωσε το Γεωτεχνικό Επιμελητήριο στην Αλεξανδρούπολη στις 28/11/04.

Ας ευχηθούμε ότι θα αξιοποιηθούν υπό κρατικό έλεγχο, ότι θα συμβάλουν στην εξοικονόμηση συναλλάγματος και στον περιορισμό της ρύπανσης και δε θα αποτελέσουν έναν επιπλέον λόγο για αποσταθεροποίηση της ελληνικής Θράκης.

(προτεινόμενες θέσεις για τη Σύνοδο του ΑΣΚΕ)

1) Όλες οι κοινωνικές συσσωματώσεις, από την αρχή της οργανωμένης «πολιτειακής» μορφής τους, θέσπιζαν μέτρα που ευνοούσαν και κατά το δυνατόν εξασφάλιζαν την επιβίωση και τη διαιώνισή τους, με την αποφυγή και της αιμομιξίας. Οι εκάστοτε για το σκοπό αυτό θεσμοί παρέβλεπαν ή και κατεδίκαζαν ατομικές κλίσεις και προτιμήσεις, όχι πάντοτε όμως και αυτές των ιθυνόντων. Όσο οι θεσμοί αυτοί ήσαν «αυστηροί» και αποτελεσματικοί και δεν υπερίσχυαν αυτών ιδιοτελείς παρεκτροπές, ιδιαίτερα των φορέων τους, ή ξένες αρνητικές επεμβάσεις, εξασφάλιζαν τον αρχικό στόχο.

2) Στην ελληνική κοινωνία τη γέννηση, την ανάπτυξη και την ανατροφή των παιδιών αναλαμβάνει κατά κύριο λόγο η οικογένεια και, στο βαθμό που θα εξασφαλίζεται η όσο το δυνατό καλύτερη λειτουργία της, θα αποτελεί τον κύριο παράγοντα της επιβίωσής μας ή μη.

3) Η κοινωνία μας εμφανίζει σημάδια παρακμής, ένα καίριο σύμπτωμα της οποίας είναι η υπογεννητικότητα, που με τους σημερινούς ρυθμούς θα μειώσει δραματικά και επικίνδυνα το ποσοστό των Ελλήνων μέσα στην Ελλάδα στο όχι μακρινό μέλλον.

4) Όσοι θεωρούν τον ελληνισμό εμπόδιο για τα σχέδιά τους στην Αν. Μεσόγειο και στα Βαλκάνια ευνοούν και επιδιώκουν τον εκφυλισμό του θεσμού της οικογένειας, μέσω της επιρροής που διαθέτουν σε ΜΜΕ κ.λπ.

5) Το ελληνικό κράτος, όπως όλα τα κράτη όπου η οικογένεια παίζει αυτό το ρόλο, ορθώς δίνει οικονομικά κίνητρα (θα έπρεπε να είναι ισχυρότερα) για τη στήριξη της οικογένειας και ιδιαίτερα της πολύτεκνης. Όμως η γενική, οικονομική και κοινωνική, κατάσταση της χώρας μας με τα αρνητικά επακόλουθά της καθιστά τη στήριξη αυτή ανεπαρκή.

6) Ορθώς το ελληνικό κράτος θεσμοθέτησε τον πολιτικό γάμο, ισότιμο με το θρησκευτικό, για ζευγάρια που δεν επιθυμούν να τελέσουν θρησκευτικό γάμο, ώστε και αυτά τα ζευγάρια να ενισχυθούν.

7) Ορθώς η ελληνική πολιτεία, αναγνωρίζοντας την ανάγκη προσαρμογής σε νέες κοινωνικές πραγματικότητες, θεσπίζει σε μικρότερη και χαμηλότερη κλίμακα το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης για ζευγάρια που δεν επιθυμούν για διάφορους λόγους να τελέσουν γάμο, επιχειρώντας κατά κύριο λόγο να εξασφαλίσει την κοινωνική και οικονομική θέση των παιδιών.

8) Ορθό, επίσης, θα είναι η ελληνική πολιτεία να θεσπίσει, σε ακόμη μικρότερη και χαμηλότερη κλίμακα και αποκλειομένων φυσικά κινήτρων και ζητημάτων σχετιζόμενων με οικογενειακές σχέσεις, την αναγνώριση και προστασία για μακροχρόνιες σχέσεις ζευγαριών του ίδιου φύλου, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ότι η αυτονόητη ελευθερία και το δικαίωμα σε ιδιαίτερες κλίσεις και προτιμήσεις δε θα συνεπάγεται διακρίσεις σε βάρος τους, κοινωνικές ή οικονομικές.

9) Εννοείται ότι η προσέγγιση του στόχου της στήριξης του θεσμού της οικογένειας σε όλες τις μορφές της, της μονογονεϊκής συμπεριλαμβανομένης, και της αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτείται η εκπλήρωση κοινωνικοοικονομικών προϋποθέσεων για την ανακοπή της προϊούσας παρακμής της κοινωνίας μας, απόρροιας και του παραλογισμού του διεθνούς σύγχρονου συστήματος και ο συνυπολογισμός της νέας κοινωνικής πραγματικότητας των κοινωνικών μεταναστών και της αφομοίωσής τους. Τα άτομα και οι θεσμοί που, ονομαστικά τουλάχιστον, συμβάλλουν στο σκοπό αυτό, οφείλουν να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, μακριά από κάθε είδους υποκρισίες, ώστε να αποκλείονται αντιλήψεις εκτός τόπου και χρόνου, όπως ότι «κάθε σχέση έξω από το θρησκευτικό γάμο συνιστά πορνεία»(!), που μόνο αντίθετα αποτελέσματα φέρνουν.

Στη χώρα μας παρατηρείται το φαινόμενο οι κυβερνήσεις να ανακοινώνουν, χωρίς διάλογο, χωροταξικούς σχεδιασμούς με μεγαλεπήβολους, και εν πολλοίς αόριστους, στόχους, που ως επί το πλείστον υπερβαίνουν χρονικά τη δυνατότητα να τους υλοποιήσουν. Από το 1976 έως και το 1983 με αλλεπάλληλους νόμους επιχειρούνται χωροταξικές και πολεοδομικές ρυθμίσεις. Όμως συνήθως μέσα σ’ αυτούς τους νόμους υπήρχαν ορισμένες στοχευμένες επιδιώξεις, που τις εφαρμόζαν άμεσα, όπως π.χ. επί Τρίτση η εκτεταμένη νομιμοποίηση αυθαιρέτων.

Το νέο Σχέδιο

Στο τέλος Φεβρουαρίου το ΥΠΕΧΩΔΕ έδωσε στη δημοσιότητα το «Γενικό πλαίσιο χωροταξικού σχεδιασμού και αειφόρου ανάπτυξης» με χρονικό ορίζοντα 15 ετών. Φυσικά όλο το κείμενο είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές της Ε.Ε. ’λλωστε ήταν δέσμευση για την υλοποίηση του περιβόητου Ε.Σ.Π.Α. 2007-2013. Στο άρθρο 1 αναφέρεται ότι το σχέδιο έλαβε υπόψη «τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, σε διεθνές και κοινοτικό επίπεδο, για τη διαχείριση του χώρου, το περιβάλλον και την αειφορία, την υποχρέωση εναρμόνισης με το εθνικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007-2013 και άλλα γενικά ή ειδικά αναπτυξιακά προγράμματα εθνικής σημασίας, που έχουν σημαντικές επιπτώσεις στη διάρθρωση και ανάπτυξη του εθνικού χώρου»

Στο ίδιο άρθρο: «Το Γενικό Πλαίσιο στοχεύει στη διαμόρφωση ενός χωρικού προτύπου ανάπτυξης, που θα είναι αποτέλεσμα μιας συνθετικής θεώρησης στο χώρο παραμέτρων που ενισχύουν την κοινωνική και οικονομική συνοχή και την ανταγωνιστικότητα και προωθούν την προστασία και ανάδειξη του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης της βιοποικιλότητας, στο πλαίσιο των αρχών της αειφορίας.»

Η προστασία του περιβάλλοντος και η κοινωνική συνοχή είναι στόχοι στους οποίους όλοι θα συμφωνούσαμε, αν επρόκειτο να πραγματοποιηθούν. Όμως η ανταγωνιστικότητα, δηλ. το κέρδος των επιχειρηματιών, που είναι το Ευαγγέλιο της Ε.Ε. και της Κομισιόν της, είναι ασύμβατη με τους στόχους αυτούς. ’λλωστε αυτοί οι ίδιοι προωθούν την κοινωνία των δύο τρίτων, δηλ το κοινωνικό περιθώριο. Το Μάιο του 1999 στο Πότσνταμ της Γερμανίας το Συμβούλιο των Υπουργών Χωροταξίας της Ε.Ε. υιοθέτησε το Σχέδιο Ανάπτυξης του Κοινοτικού Χώρου (ΣΑΚΧ) για την περαιτέρω ανάπτυξη του ευρωπαϊκού χώρου.

Οι τρεις βασικοί στόχοι του μέσω του χωροταξικού σχεδιασμού για κάθε επιμέρους περιοχή και το σύνολο του εθνικού χώρου είναι :

1) η οικονομική και κοινωνική συνοχή,

2) η συνετή διαχείριση και προστασία των φυσικών πόρων και της πολιτιστικής κληρονομιάς και

3) η ισόρροπη ανταγωνιστική ανάπτυξη.

Στρεβλή και παρασιτική ανάπτυξη

Είναι φανερό ότι στόχος του Σχεδίου είναι όχι η αυτοδύναμη ανάπτυξη προς όφελος της χώρας και του ελληνικού λαού, αλλά η πάγια παρασιτική στρεβλή ανάπτυξη προς όφελος ξένων και εγχώριων «νταβατζήδων», που τους ενδιαφέρει μόνο η αύξηση των κερδών τους.

Το Σχέδιο περιέχει ορισμένες ορθές διαπιστώσεις για τα αίτια της κακοδαιμονίας μας, που φυσικά βασικοί υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι που κυβερνούν, οι προστάτες και οι προστατευόμενοί τους. Πολλά από τα προτεινόμενα μέτρα δε χρειαζόταν χωροταξικό σχέδιο για να τα εφαρμόσει (αν ήθελε) μια κυβέρνηση, όπως π.χ. τα προτεινόμενα για την αυθαίρετη δόμηση (άρθρο 12 Προϋποθέσεις - μηχανισμοί υλοποίησης): «Αντιμετώπιση του φαινομένου της αυθαίρετης δόμησης, με:

Προφανώς αυτά, επειδή ως συνήθως παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες, σερβίρονται πομπωδώς ως χωροταξικός σχεδιασμός.

Περιφέρειες και εξάρτηση από την Τουρκία

Εκεί όμως που θέλουν είναι συγκεκριμένοι, όπως αυτά που αναφέρονται στο άρθρο 11: «Γεωγραφική ανασυγκρότηση της χώρας, με σκοπό τη δημιουργία βιώσιμων διοικητικών και αναπτυξιακών ενοτήτων», όπου μεταξύ άλλων αναγράφεται: «Για το σκοπό αυτό, είναι αναγκαία η μείωση του αριθμού των Περιφερειών, Νομαρχιών και Δήμων, ώστε να αποκτήσουν ισχυρή διοικητική δομή και ικανοποιητικά κρίσιμα μεγέθη μάζας και σχέσεων και να διαχειριστούν με αποτελεσματικότερο τρόπο την αναπτυξιακή διαδικασία. Η εφαρμογή αυτού του ανασχεδιασμού πρέπει να έχει συντελεστεί εντός τετραετίας με ευθύνη του αρμόδιου υπουργείου, ύστερα από ειδική μελέτη.

Είναι η μόνη πρόταση που έχει προθεσμία και διευκολύνει, αν εφαρμοσθεί, τις επιδιώξεις όσων επιβουλεύονται τον κατατεμαχισμό της χώρας, μέσω της αποδυνάμωσης της κεντρικής εξουσίας και της ενδυνάμωσης περιφερειακών εξουσιών, με επόμενο βήμα την αυτονόμηση των περιφερειών. Σχέδια που βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια, με τη διάλυση των Βαλκανίων.

Δεν αρκεί όμως αυτό. Θα πρέπει να είμαστε και υποτελείς στην Τουρκία όπως προβλέπει το άρθρο 6: «Χωρική διάρθρωση των στρατηγικής σημασίας δικτύων υποδομών και υπηρεσιών μεταφορών, ενέργειας, επικοινωνιών και τεχνολογίας»: «Βελτίωση της ηλεκτροδότησης του νησιωτικού χώρου με σύνδεση –όπου είναι εφικτό– με τα χερσαία δίκτυα της ηπειρωτικής χώρας ή, σε δεύτερο στάδιο, με τα δίκτυα της Τουρκίας για τις περιπτώσεις ειδικότερα των νησιών του Β. και Β.Α. Αιγαίου, τα οποία θα διατηρούν σε εφεδρεία και τις αυτόνομες μονάδες παραγωγής ενέργειάς τους» (που, όταν τις χρειαστούμε, ίσως διαπιστώσουμε ότι δε λειτουργούν). Και βέβαια αέριο μόνο μέσω Τουρκίας και ενεργειακή στήριξη στα Σκόπια (στο ίδιο άρθρο): «Ολοκλήρωση, σύμφωνα με τον υφιστάμενο σχεδιασμό, του δικτύου φυσικού αερίου (κύρια διασύνδεση με την Ιταλία και την Τουρκία, με διακλαδώσεις προς πΓΔΜ, Αλβανία κ.ά.»