Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε αποζημίωση 3 εκατομμυρίων ευρώ, για το χώρο του Τύμβου των Σαλαμινομάχων, στην εταιρεία «Αρκαδία Α.Ε.», ιδιοκτησίας της οικογένειας του Αχιλλέα Καραμανλή, αντικειμενικής αξίας 19.200 ευρώ! Ο χώρος αυτός -24 στρέμματα- έχει ανακηρυχθεί αρχαιολογικός από το 1965 και ανήκε στο δημόσιο, όμως με απόφαση της χούντας το 1971 χαρίστηκε ουσιαστικά στον Αχιλλέα Καραμανλή, ο οποίος τον διεκδικούσε. Το τραγικό είναι πως, ενώ δικαστικά μπορούσε το δημόσιο να ανακτήσει την περιοχή που δικαιωματικά του ανήκει και ο Νομάρχης Πειραιά (έστω και προεκλογικά) προσπάθησε να προστατέψει το χώρο με περίφραξη από τις καταστροφές που υφίσταται από την εταιρεία «Αρκαδία», ο τελευταίος δέχθηκε επίθεση από το Γ.Γ. του Υπουργείου Πολιτισμού!
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Ο πρέσβης των ΗΠΑ Σπέκχαρντ εζήλωσε φήμην Πιουριφόι και «συμβουλεύει» την κυβέρνηση να καταργήσει τη ... μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και να επιβληθεί ... ευελιξία εργασίας. Μάθανε πως ...
Κατηγορία
Φύλλο 132 Ιανουαρίου 2010
Πολύ δυσάρεστες εξελίξεις δρομολογούνται τους προσεχείς μήνες για το Αιγαίο. Το στρατιωτικοοικονομικό κατεστημένο (κεμαλιστές) στη Μικρά Ασία σε αγαστή συνεργασία με τους νέους πολιτικούς (ισλαμιστές και κοσμικούς) επιχειρεί συστηματικά διεύρυνση των προκλήσεων και δημιουργία συνθηκών τεχνητών κρίσεων.
Ο στόχος τους πρόδηλος και ιταμός. Επιδιώκουν, όσο πλησιάζει η έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξη τους στην Ε.Ε. στις 3 (Οκτωβρίου (την οποία ένθερμα έσπευσαν να στηρίξουν η τωρινή και η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση), να κατοχυρώσουν όλες τις παράλογες και παράνομες αξιώσεις τους στην περιοχή, να εξωθήσουν την Ελλάδα σε επίσημες διαπραγματεύσεις (!) και να διευκολύνουν την Ε.Ε. να πιέσει τη χώρα μας σε υποχωρήσεις στα κυριαρχικά της δικαιώματα, σε αντάλλαγμα κάποιων υποχρεωτικών τυπικών «παραχωρήσεων» της Τουρκίας στην υπογραφή του πρωτοκόλλου σύνδεσης με τις 10 νέες χώρες, άρα και της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς να την αναγνωρίζουν !!
Η θρασύτητα τους στηρίζεται όχι τόσο στη δεδομένη όντως ευρωπαϊκή αδιαφορία για το διεθνές δίκαιο ούτε στην όχι και τόσο δεδομένη (πλέον) αμερικανική συμπαράσταση, αλλά κυρίως στη δεδομένη επίσης «ελληνική» υποχωρητικότητα σε όλα τα διεθνή της μέτωπα και τη δεδομένη πλήρη συμμόρφωση σε κάθε απλή ευχή(!) ΗΠΑ και Ε.Ε.
Ορθώς είχαν εκτιμήσει οι ιθύνοντες τραμπούκοι της γείτονος ότι η ελληνική κυβέρνηση δε θα αντιδρούσε στην πρωτοφανούς ιταμότητας πρόκληση στην επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών στην ’γκυρα τον περασμένο μήνα με την πολιορκία των Ιμίων και την εκδίωξη των Ελλήνων ψαράδων από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Δε θα είχαν όμως ούτε καν ονειρευτεί πως μπορούσε ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας να δηλώσει ότι «δεν αποχώρησα από την ’γκυρα (παρά τις αδιανόητες προκλήσεις τους), διότι τότε θα εδημιουργείτο μείζων κρίση»! Δηλαδή η, τυχόν, μείζων κρίση δε θα είναι το αποτέλεσμα των τουρκικών προκλήσεων, αλλά η όποια ελληνική αντίδραση σ' αυτές!! Αυτή είναι η πάγια θέση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων από το 1967 μέχρι σήμερα και αυτή είναι η κύρια αιτία της συνεχώς κλιμακούμενης τουρκικής επιθετικότητας.
Ακολούθησαν οι ακόμη (αν είναι δυνατό...) προκλητικότερες δηλώσεις του αρχηγού του τουρκικού επιτελείου Στρατού ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου παραχωρήθηκαν (!) στην Ελλάδα υπό ορισμένους όρους, που όμως παραβιάζονται (και επομένως...) και οι συνεχείς θρασύτατες παραβάσεις και παραβιάσεις της τουρκικής αεροπορίας υπεράνω του Αιγαίου. Και η κυβέρνηση ούτε λόγο, ούτε μια λέξη για το αναφαίρετο από το διεθνές δίκαιο δικαίωμα των 12 μιλίων στα χωρικά μας ύδατα (και αυτομάτως στον αέρα). Ετοιμάζεται, μάλιστα επίσκεψη επίσημη του Κ. Καραμανλή στον κουμπάρο του.
Και στη Θράκη
Η «Συντονιστική Επιτροπή Τούρκων της Δ.
Θράκης», που χρηματοδοτείται και καθοδηγείται από την Τουρκία, επιδιώκει σε πρώτη φάση την εκλογή 5 βουλευτών της στο ελληνικό Κοινοβούλιο, στη συνέχεια τη δημιουργία μειονοτικού κόμματος, που θα συνεργάζεται με το «αδελφό» κόμμα της Βουλγαρίας στην προοπτική απόσχισης της Δυτικής και Βόρειας Θράκης από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία αντιστοίχως και αφομοίωσής τους από την τουρκοκρατούμενη Ανατολική Θράκη.
Για όλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιά απάντηση. Ούτε καν να υλοποιήσει τα προγράμματα για υποδοχή 150.000-200.000 Ελλήνων Ποντίων της πρώην ΕΣΣΔ και την εγκατάσταση μεραρχίας εφέδρων από αυτούς που είχαν υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις της ΕΣΣΔ. Ο λόγος ήταν η αντίδραση της Τουρκίας και του NATO! Ίσως και κάποιες άλλες σκέψεις.
Η αντίδραση φέρνει πάντα αποτέλεσμα
Είναι πλέον πασιφανές ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα περισσότερο (το αντίθετο μάλιστα, φοβούμαστε, μετά τον εκ νέου εναγκαλισμό μας με την υπερατλαντική προστάτιδα). Πρέπει όλοι να αντιδράσουμε. Να πιέσουν, τουλάχιστον, τα κόμματα τους οι οπαδοί του διπολισμού, να κινητοποιηθούν οι υπόλοιποι, πολίτες, Τ.Α, σύλλογοι, ενώσεις πολιτών, προτού βρεθούμε μπροστά σε «τετελεσμένα», που κυοφορούνται στις μυστικές συνομιλίες, με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
ΘΕΜΑ : Το ιδεολόγημα του ανταγωνισμού βασικό δόγμα της παγκοσμιοποίησης, άρα και της Ε.Ε.
Ιστορικό Η θεμελίωση του σημερινού οικονομικού συστήματος έγινε στα μέσα της 10ετίας του 1980 στις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Εφαρμόσθηκαν οι θεωρίες του μονεταρισμού του Μίλτον Φρίντμαν, που πρεσβεύουν σχηματικά την κατεδάφιση των κεϋνσιανών αντιλήψεων για το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, δηλ ότι το κράτος κοινωνικής πρόνοιας πρέπει σταδιακά να αποσυντεθεί και όλες οι κοινωνικές παροχές να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα, από την παιδεία και την υγεία μέχρι τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τη σύνταξη. Eίχε πεί κυνικά ότι η κοινωνική αποστολή του κεφαλαίου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους.
Το εγχείρημα αυτό περιβλήθηκε με το ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, κακέκτυπου του φιλελευθερισμού (δημιούργημα της αστικής τάξης του 17ου αιώνα στην Ευρώπη στην πάλη της κατά της φεουδαρχίας). Για τους νεοφιλελεύθερους κάθε κρατική επέμβαση στην οικονομία, πέρα από την εξασφάλιση της λειτουργίας της αγοράς, είναι απαράδεκτη, γιατί περιορίζει την ελευθερία, κάθε ανακατανομή αγαθών είναι αδικαιολόγητη, γιατί σημαίνει αφαίρεση αγαθών από κάποιους που δικαιωματικά τα απέκτησαν, κάθε φορολογία που αποσκοπεί σε δικαιότερη ανακατανομή των βαρών είναι κλοπή. Η ύπαρξη φτωχών ή κοινωνικά μειονεκτούντων δεν είναι γι' αυτούς ζήτημα κοινωνικής αδικίας, αλλά απλώς ατυχίας, η άρση της οποίας δεν είναι πάντως αρμοδιότητα του κράτους, δηλ. το κέρδος υπεράνω όλων. Είχαν μπεί οι βάσεις της παγκοσμιοποίησης και της λεγόμενης κοινωνίας των 2/3, δηλ της επιβολής του κοινωνικού περιθωρίου, που καταδικάζεται μόνιμα στην ανεργία (τα σκουπίδια της ευημερίας).
Με τη διάλυση του ανατολικού συνασπισμού και της Ε.Σ.Σ.Δ. οι νεοφιλελεύθεροι και το κεφάλαιο στις ΗΠΑ θεώρησαν ότι δεν έχουν πλέον αντίπαλο δέος. Με θεσμικό όργανο τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», όπως αποκαλείται το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, η Διεθνής Τράπεζα και το ΔΝΤ (που τώρα θέλουν να το θεσμοθετήσουν ως εποπτικό όργανο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλ. το λύκο να φυλάει τους άλλους λύκους), έχουν αναλάβει την προώθηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, επιβάλλοντας τις ιδιωτικοποιήσεις με πρόσχημα τον ανταγωνισμό για τη μείωση των τιμών, τη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς, δηλ. την πλήρη ασυδοσία διακίνησης ξένων κεφαλαίων, προϊόντων και υπηρεσιών, την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, δηλ. την περικοπή κάθε κοινωνικής δαπάνης, και τον περιορισμό του ρόλου του κράτους. Όσες χώρες το ακολούθησαν (Χιλή, Αργεντινή κ.λπ.) αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν συνεχείς κρίσεις. Αντίθετα όσες χώρες (κυρίως στην Ανατολική Ασία) ακολούθησαν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης, όπου το κράτος είχε καταλυτικό ρόλο, είχαν υψηλούς αναπτυξιακούς ρύθμούς και οικονομική σταθερότητα.
Το κράτος πρόνοιας που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά, εκτός των άλλων και ως αντίβαρο στην Ε.Σ.Σ.Δ., αποτελούσε πια γι αυτούς τροχοπέδη. Σημειώνουμε ότι στο δυτικοευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας το κέρδος προέρχεται από την παραγωγή σε εθνικό κυρίως επίπεδο, όπου υπάρχει απασχόληση και οι κοινωνίες παραμένουν συνεκτικές. Όμως το κέρδος από την παραγωγή είναι μικρότερο απ αυτό του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που άλλωστε δεν απαιτεί επενδύσεις υποδομής. Έτσι, με την «παγκοσμιοποίηση» που προώθησαν και στήριξαν οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες ελίτ, το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο επιβλήθηκε όλων των άλλων και απέκτησε πλήρη ασυδοσία, όπως τώρα ομολογούν ακόμη και οι ένθερμοι θεράποντές του . Τα κέρδη του προέρχονται από το δανεισμό κρατών, επιχειρήσεων και προσώπων, που γίνεται με κριτήρια καταναλωτικά και όχι παραγωγικά. Η εθνική παραγωγή αποδιαρθρώνεται, οι δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιούνται, ενώ η βιομηχανική, η βιοτεχνική και εν μέρει η αγροτική παραγωγή μεταφέρονται σε χώρες χαμηλού κόστους. Προωθείται ο καταναλωτισμός ως προϋπόθεση υπερδανεισμού. Στην ουσία τα υπερκέρδη του κεφαλαίου αυτού συσσωρεύονται από την αφαίμαξη των κοινωνιών, τμήματα των οποίων ραγδαία περιθωριοποιούνται, προκαλώντας έτσι και το μεγάλο κύμα τών οικονομικών μεταναστών. Με τον τρόπο αυτό επιταχύνουν τις κρίσεις του καπιταλισμού, όπως η σημερινή.
Με τη βούληση των ΗΠΑ για πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου συντάχθηκε, όπως κάνει πάντα, η Ε.Ε. Με τη συνθήκη του Μάαστριχ το 1992, με το ευρωσύνταγμα το 2004 και τη συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, με το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητος, που είναι στα βασικά του σημεία αντίγραφο αποφάσεων της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, καθιερώνει, μεταξύ πολλών άλλων, την έννοια του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις (όπως π.χ. η Ολυμπιακή), με σκοπό να ιδιωτικοποιηθούν. Ο «ανόθευτος» είναι το πρόσχημα για την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας.
Το έχουμε γράψει στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4 για την ΕΟΚ-ΕΕ:
«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ»
«Η Ευρώπη (εννοεί την Ε.Ε.) είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες από αυτήν του κ. Kohl, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους ...
Η αγορά των τηλεπικοινωνιών, των αερομεταφορών, της ενέργειας δε θα μπορούσε ποτέ να ιδιωτικοποιηθεί στο βαθμό που συμβαίνει σήμερα, εάν οι αποφάσεις δεν είχαν ληφθεί στις Βρυξέλες ...
Η Ευρώπη είναι σήμερα πραγματική ευλογία Θεού ...
Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη και αποκλείει επίσης κάθε έννοια πληθωρισμού, δημοσίου ελλείμματος και δανεισμού. Καμμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα......»
Hans-Olaf Henkel (Πρόεδρος Γερμανών Βιομηχάνων), Le Monde, 31/5/1999
Από τις «ευεργετικές συνέπειες» που ανέφερε ο εν λόγω κύριος μόνο η επ άπειρον λιτότητα των εισοδημάτων των εργαζομένων ισχύει. Ο πληθωρισμός αυξάνει και προέρχεται από τα υπερκέρδη, ενώ το δημόσιο έλλειμμα και ο δανεισμός αυξάνει επειδή συμφέρει τους τραπεζίτες
Παραθέτουμε σχετικά άρθρα από την ευρωσυνθήκη
’ρθρο Ι-3
Οι στόχοι της Ένωσης
Η Ένωση παρέχει στους πολίτες της χώρο ελευθερίας, ασφαλείας και δικαιοσύνης, χωρίς εσωτερικά σύνορα και εσωτερική αγορά όπου ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και ανόθευτος.
Η Ένωση εργάζεται για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο και το υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος. Προάγει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο (πώς συμβιβάζονται η ανταγωνιστική και η κοινωνική;)
’ρθρο Ι-13
Οι τομείς αποκλειστικής αρμοδιότητας
Η Ένωση έχει αποκλειστική αρμοδιότητα στους ακόλουθους τομείς:
α) τελωνειακή ένωση,
β) θέσπιση των κανόνων ανταγωνισμού που είναι αναγκαίοι για τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς,
δηλ. η αναζήτηση των δημοσίων επιχειρηματικών τομέων που με το πρόσχημα θέσπισης κανόνων ανταγωνισμού θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν προσεχώς, όπως οι σιδηρόδρομοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια κ.λπ.
Υπότμημα 2
Ενισχύσεις που χορηγούνται από τα κράτη μέλη
’ρθρο IIΙ-67
1. Ενισχύσεις που χορηγούνται υπό οποιαδήποτε μορφή από τα κράτη μέλη ή με κρατικούς πόρους και νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό, λόγω ευνοϊκής μεταχείρισης ορισμένων επιχειρήσεων ή ορισμένων κλάδων παραγωγής, είναι ασυμβίβαστες με την εσωτερική αγορά, κατά το μέτρο που επηρεάζουν τις μεταξύ κρατών μελών συναλλαγές, εκτός εάν το Σύνταγμα ορίζει άλλως.
Είναι τώρα ολοφάνερο ότι ο ανταγωνισμός είναι το πρόσχημα για τις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων.
Ο ανταγωνισμός ιστορικά ήταν πάντοτε το ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών χωρών έναντι των άλλων χωρών, στις οποίες επεδίωκαν ν΄ανοίξουν τις αγορές τους, δηλ. να καταργήσουν τις απαγορεύσεις εισαγωγής ή τους δασμούς τους, ώστε να πουλήσουν τα προϊόντα τους ή να διακινήσουν τα κεφάλαιά τους και ν αποκομίσουν κέρδη. Από την άλλη πλευρά, χώρες που δεν είχαν αποκτήσει επαρκείς παραγωγικές και κεφαλαιουχικές υποδομές έβαζαν εμπόδια στη διακίνηση ξένων προϊόντων και κεφαλαίων, ώστε να ελέγχουν την οικονομία και την κοινωνική τους συνοχή, προκειμένου να αποκτήσουν οικονομική άρα και πολιτική ισχύ. Απτό παράδειγμα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ από την ίδρυσή τους με τον Τζορτζ Ουάσιγκτον («ο καλύτερος κανόνας συμπεριφοράς σε σχέση με τα ξένα έθνη είναι να διευρύνουμε τις εμπορικές μας σχέσεις, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερους πολιτικούς δεσμούς») και το δόγμα Μονρόε το 1823 (ζωτικός χώρος η αμερικανική ήπειρος, μη επιτρεπτή η ανάμιξη των ευρωπαϊκών χωρών) μέχρι το 1941 μετά το Περλ Χάρμπορ, όταν οι ΗΠΑ αναδύθηκαν πλέον ως υπερδύναμη, για να μοιράσουν το μεταπολεμικό κόσμο. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δεν μπορούν ν ανταγωνισθούν τις ισχυρές. ’λλωστε, η οικονομική και η πολιτική εξάρτηση είναι αλληλένδετες, κάτι που είναι εξόφθαλμο στη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην ΕΟΚ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Η μεγιστοποίηση του κέρδους επιβάλλεται μέσω των υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΟΕ κ.λπ.) με πρόσχημα τον ανταγωνισμό, με τη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος, ενώ δεν παρεμβαίνουν στην πράξη κατά των καρτέλ και των μονοπωλιων, ιδιαίτερα όταν οι κρατικές ενισχύσεις τα ευνοούν. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τις κρατικές ενισχύσεις των τραπεζών και των χρυσοκάνθαρων στελεχών τους
Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες, αυτές που ακολουθούν τους νεοφιλελεύθερους κανόνες, αποδιαρθρώνονται παραγωγικά, με συνέπεια να αυξάνουν ραγδαία τα ελλείμματα και τα χρέη, το κράτος να μην πληρώνει και για τις πιο στοιχειώδεις κοινωνικές δαπάνες και οι κοινωνίες τους να χάνουν τη συνοχή τους. Κράτος, μικρές επιχειρήσεις και ιδιώτες επιβιώνουν με το δανεισμό. Οι επιπτώσεις στη χώρα μας είναι γνωστές. Μετά την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα μετά το Μάαστριχ και την ΟΝΕ με τις κυβερνήσεις Σημίτη-Καραμανλή το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα δεν ελέγχονται, οι ελληνικές επιχειρήσεις ή κλείνουν ή μετακομίζουν σε άλλες χώρες, η ανεργία μειώνεται μόνο στα δελτία της Στατιστικής Υπηρεσίας. Εισάγουμε σχεδόν όλα όσα καταναλώνουμε, δανειζόμενοι συνεχώς, ενώ πρέπει να δοξάζουμε την Ε.Ε. που μας επιδοτεί με 20 δισ. σε 7 χρόνια (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ), υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα καταβάλει 11.5 δισ. και οι ιδιώτες άλλα 7.5 δισ., όταν όμως μας αφαιρεί 20 έως 30 δισ. κάθε χρόνο (έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών). Σε αντάλλαγμα θα πρέπει να εκποιήσουμε τις δημόσιες επιχειρήσεις και τη δημόσια περιουσία.
Συμπεράσματα
Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες πρέπει να εθνικοποιήσουν τις αποφάσεις για την κοινωνία και την οικονομία τους και να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνιών τους.
Γνωρίζουμε ότι οι ευρωπαϊστές μας, δηλ. η άρχουσα ελίτ της χώρας μας, που η εξουσία και ο προσπορισμός τους βασίζονται στο ότι η Ελλάδα παραμένει στην Ε.Ε., που απομυζά ανθρώπινους και παραγωγικούς πόρους, στο ενδεχόμενο αποχώρησης από αυτήν προβλέπουν την καταστροφή. Η απάντηση σ αυτούς είναι απλή: Ηδη με την παραμονή μας η κρίση είναι μόνιμη και η καταστροφική πορεία προφανής και δεδομένη. Η ζωή του ελληνικού λαού χειροτερεύει κάθε μέρα, χωρίς ελπίδα μελλοντικής βελτίωσης. Επ άπειρο λιτότητα μας επιφυλάσσουν. Η σύγκλιση των οικονομιών που έλεγαν τότε αποδείχθηκε χονδροειδής παραπλάνηση. Επομένως η παραμονή στην Ε.Ε. μόνο αυτούς ευνοεί και αυτοί την επιβάλλουν. Σιωπούν προκλητικά στα αντικοινωνικά και αντεθνικά μέτρα που αυτή αποφασίζει. Γι αυτούς η Ε.Ε. πρέπει να είναι υπέρτατη αρχή και να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Τις αποφάσεις της να τις εφαρμόζουν οι εθνικές κυβερνήσεις και να επωμίζονται το κόστος αυτές και οι λοιπές φίλιες πολιτικές δυνάμεις, που θεωρούνται αναλώσιμες. Η αμερικανικής έμπνευσης πολιτική ορθότητα σ΄ όλο της το μεγαλείο!
Είναι γνωστό ότι ανίσχυρή οικονομικά χώρα σημαίνει ανίσχυρη γενικά απέναντι σε επιδιώξεις ξένων, με την κοινωνία να παρουσιάζει σημάδια διάλυσης και παρακμής. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας, γι αυτό είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Να αποφασίζουμε εμείς για την οικονομία και την κοινωνία μας κι όχι ξένοι. Να αναβιώσουμε και να διευρύνουμε το παραγωγικό μας δυναμικό, ώστε να παράγουμε και ν αναπτυχθούμε με βάση τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές. Να παραμερίσουμε το κοινωνικό περιθώριο και τη ζούγκλα του ασύδοτου κέρδους, για να επιβιώσουμε, να μπορούμε να ζούμε με την αξιοπρέπεια που μας πρέπει, να προοδεύσουμε ως λαός και ως χώρα. Να γίνουμε ισχυροί και ανεξάρτητοι.
Κατηγορία
Φύλλο 126 Ιανουαρίου 2009
Η συμφωνία της 8ης Ιουλίου έχει πλέον ενταφιαστεί και αντικατασταθεί από τη (βρετανικής υπόδειξης) συμφωνία της 21/3/08 μεταξύ Χριστόφια και Ταλάτ, με βάση την οποία επιτροπές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων μελετούν διάφορες πτυχές του Κυπριακού, εκτός από την ουσία του: την απομάκρυνση των στρατευμάτων κατοχής και των εποίκων και την επάνοδο των προσφύγων στα σπίτια τους. Ανεξαρτήτως της έκβασης των συνομιλιών, το βέβαιο είναι ότι αναβαθμίζουν το κράτος του Αττίλα. Οι Αγγλοαμερικανοί και τα όργανά τους στην Κύπρο (πολιτικοί, ΜΜΕ κ.ά.) εκφράζουν τη χαρά τους και τη «συγκρατημένη αισιοδοξία» τους ότι τώρα, που απαλλάχθηκαν από τον «απορριπτικό» Τάσσο, μια «λύση» (στα μέτρα τους) είναι πλέον πολύ πιθανή. Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας όρισε ως εκπροσώπους της ελληνικής πλευράς κατά πλειοψηφία ξεφωνημένους ανανικούς δικαιολογεί πλήρως τη χαρά τους αυτή.
Η φιέστα, όμως, (επίσης βρετανικής υπόδειξης) για το άνοιγμα της εμπορικής οδού Λήδρας κατέληξε σε φιάσκο, αφού στην ελληνοκυπριακή πλευρά παραβρέθηκαν μόλις 100(!) άτομα, από τα οποία 50 τουρίστες και 30 αστυνομικοί και λοιποί υπάλληλοι. Παρ όλ αυτά, με την υπερπροβολή της από τα ΜΜΕ, συνέβαλε κι αυτή στην αποενοχοποίηση της Τουρκίας.
Οι Ευρωπαίοι «εταίροι μας» (τους) κάνουν κι αυτοί ό,τι μπορούν για να νομιμοποιήσουν το κατοχικό καθεστώς. Στις 11/4 αντιπροσωπεία του κόμματος του Ταλάτ είχε επίσημες επαφές στη Γερμανία με το Γ.Γ. του SPD (Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος), βουλευτές των Πρασίνων κ. ά. Στις 9/4 επισκέφθηκε τα κατεχόμενα ο δήμαρχος Μονάχου και στις 16/4 αντιπροσωπεία του SPD.
Στις 18/3 εκδικάστηκε στο Κακουργοδικείο Λευκωσίας υπόθεση ναρκωτικών, κατά την οποία αποκαλύφθηκε ότι το ψευδοκράτος έχει ως πολιτική του να διοχετεύει σκληρά ναρκωτικά στις ελεύθερες περιοχές, ιδίως στους νέους και τους εθνοφρουρούς, από τους οποίους ζητεί ως αντάλλαγμα πληροφορίες. Αυτό δεν εμποδίζει ανανικούς επιχειρηματίες να κάνουν μπίζνες με τους Τούρκους και μάλιστα οι ιδιοκτήτες της εφημερίδας «Αλήθεια» μεθοδεύουν προμήθεια νερού από την Τουρκία, που ασφαλώς θα αποτελέσει (αν γίνει) νέο μέσο εκβιασμού.
Οι αρνητικές συνέπειες του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών είναι ήδη ορατές. Το πολύτιμο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος κινδυνεύει να ακυρωθεί κι αυτό γίνεται πλέον κατανοητό. Ας ελπίσουμε ότι και οι αντιδράσεις στην επάνοδο του σχεδίου Ανάν με άλλο όνομα θα ενταθούν.
Κατηγορία
Φύλλο 122 Μαΐου 2008
Η συγκλονιστική υπόθεση του μικρού ’λεξ μετατράπηκε σε καθημερινό τηλεοπτικό σόου και οι εφημερίδες αφιέρωσαν πρωτοσέλιδα, ρεπορτάζ, έρευνες και αναλύσεις σ ένα θέμα που ξαφνικά ανακαλύφθηκε και πουλάει, την παιδική βία. Λίγοι ασχολούνται με τα αίτια, ακόμα λιγότεροι προτείνουν λύσεις, κανένας δεν αισθάνεται υπεύθυνος.
Όμως τη σχολική και εφηβική βία, τις συμμορίες, δεν τις πρωτογνωρίζουμε τώρα, έχουν μια αυξητική τάση τα τελευταία κυρίως χρόνια. Στο Δικαστήριο Ανηλίκων Αθηνών τη χρονιά 2001-02 είχαν προσαχθεί 103 ανήλικοι 7-12 χρονών, την επομένη χρονιά 2002-03 ο αριθμός σχεδόν διπλασιάστηκε. Εξ άλλου είναι κοινή διαπίστωση ότι τα παιδιά συμπεριφέρονται βιαιότερα σε σχέση με παλαιότερες εποχές. Σίγουρα κάτι φταίει, κάποιοι άλλοι ευθύνονται κι όχι μόνο το παιδί των 12 χρόνων.
Αίτια της παιδικής βίας
Η παιδική βία είναι συνέπεια και συνέχεια της μικρής καθημερινής βίας, της επιθετικότητας και του ανταγωνισμού μεταξύ των ενηλίκων. Η κατάσταση χειροτερεύει, λόγω της κοινωνικής αποσύνθεσης, της κατάργησης της «γειτονιάς», της απαξίωσης του σχολείου, του ρόλου των εκπαιδευτικών και της οικογένειας. Τα μοντέλα βίας που προβάλλονται από τα ΜΜΕ, με προεξάρχουσα την τηλεόραση, στα άθλια σόου της οποίας συμμετέχουν νεαρά παιδιά μετά γονέων και δασκάλων(!), και η επιβολή του δυτικοευρωπαϊκού-αμερικανικού τρόπου ζωής, και τα εξουθενωτικά απάνθρωπα ριάλιτι παιχνίδια, που προβάλλονται όλες τις ώρες, τα βίαια ηλεκτρονικά παιχνίδια όπου νικητής είναι όποιος εξοντώσει περισσότερους «αντιπάλους», όχι μόνο καταστρέφουν την παιδική ψυχή, αλλά ευνοούν συστηματικά την επιθετικότητα και τη βίαιη συμπεριφορά από τις πολύ μικρές ηλικίες. Αν μάλιστα δέκτες αυτών των παραστάσεων είναι παιδιά προβληματικών οικογενειών, στις οποίες ίσως συνυπάρχουν φτώχεια, ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός ή ακόμα και ρατσισμός, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος τα αποτελέσματα, αρκεί να μην υποκρίνεται ότι το πρόβλημα δεν τον αγγίζει.
Η στάση της πολιτείας
Γιατί η πολιτεία, αντί να προλαμβάνει την ανήλικη παραβατικότητα και βία με θεσμούς και προγράμματα, σχολικούς συμβούλους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και σωστή εκπαίδευση, επιτρέπει όλα όσα προαναφέραμε, που συμβάλλουν στην παιδική βία;
Σε όλους τους μεγάλους κοινωνικούς, εθνικούς και πολιτικούς αγώνες η νεολαία, με συλλογικότητα, αλληλεγγύη, πνεύμα αυτοθυσίας και ευγενή ιδανικά, ήταν το πιο μαζικό και μαχητικό κομμάτι. Η καταστολή αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπισή της. Έτσι, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης έγινε συστηματική προσπάθεια, με όλα τα επιστημονικά μέσα, όχι να καταστέλλονται οι αγώνες της νεολαίας, αλλά να μη γίνονται καν. Για το σκοπό αυτό καλλιεργήθηκαν ο ατομισμός, η ανασφάλεια, ο φόβος, όλα τα κατώτερα ένστικτα, ώστε ο νέος να αισθάνεται το διπλανό του ως εχθρό (που πρέπει να πατήσει στο πτώμα του, για να του «φάει τη θέση») και όχι ως σύντροφο (που μαζί θα φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο). Η «λύση» θα είναι τελική, εάν όλ αυτά ξεκινήσουν από τις πολύ τρυφερές ηλικίες. Οι γονείς, κι αν ακόμη υπάρχουν, κι αν είναι στο σπίτι, απορροφημένοι στις δουλειές τους και τα προβλήματά τους, αφήνουν το παιδί εκτεθειμένο με τις ώρες στην τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Αργότερα τρέχουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.
Ελεγχόμενη και η «αμφισβήτηση»
Ακόμη και η φυσική ανάγκη του νέου να αμφισβητεί το «σύστημα» ικανοποιείται με το «σερβίρισμα» μορφών εκτόνωσης που καλλιεργούν όλα τα παραπάνω και καθιστούν τους νέους ακίνδυνους για το «σύστημα» αυτό. Η διάδοση των ναρκωτικών ήταν ένας ακραίος τρόπος για να «εξουδετερωθούν» οι νέοι, οι παρέες τους και οι οικογένειές τους. Στην Ελλάδα την εποχή αυτή έτυχε να βρεθεί στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, που ανέλαβε το καθήκον της διάβρωσης της νεολαίας, ιδρύοντας προς τούτο και ειδικό υπουργείο. Καμιά κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έθιξε τίποτα απ αυτά που προκαλούν και ενισχύουν την παιδική βία και, φυσικά, δεν τίθεται θέμα να τα θίξει μελλοντικά, όσο την πολιτική στη χώρα μας θα την ασκούν οι γνωστές δυνάμεις, δηλ. οι πάτρωνές τους, ερήμην του ελληνικού λαού, που είναι συνυπεύθυνος, αφού αυτός τους στηρίζει και τους νομιμοποιεί με την ψήφο του ή την ανοχή του.
Κατηγορία
Φύλλο 111 Ιουλίου 2006
Μετά τις ευρωεκλογές, την ώρα που οι Βρυξέλες υπαγορεύουν ακόμη σκληρότερη λιτότητα για τον ελληνικό λαό και οι προκλήσεις κατά της χώρας μας γίνονται πιο επικίνδυνες α) η κυβέρνηση της Ν.Δ. εμφανίζεται ακόμη πιο απρόθυμη και πιο αδύναμη να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, β) το αντιπολιτευτικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, Οικολόγων-Πράσινων προωθείται από ξένα κέντρα και τους εντόπιους μεσάζοντές τους για περισσότερη ευθυγράμμιση της χώρας μας με τις επιδιώξεις τους και γ) οι πολιτικές δυνάμεις που κάτι θετικό προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία παραμένουν στάσιμες, έχοντας και οι ίδιες μερίδιο ευθύνης.
Συγχρόνως, με τη μεγέθυνση της αποχής, έγινε ένα ακόμη βήμα αποδυνάμωσης των δημοκρατικών θεσμών και ενίσχυσης της εξουσίας φορέων που δεν εκλέγονται από το λαό, ούτε λογοδοτούν σ αυτόν (βλ. ειδικό άρθρο).
Ο χαρακτήρας των εκλογών
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, όπως και στις προηγούμενες, οι Έλληνες ψηφοφόροι δεν είχαν αυταπάτες ότι εκλέγουν αντιπροσώπους που θα επηρεάσουν το «ευρωπαϊκό γίγνεσθαι», δηλ. δεν επείσθησαν από τη σχετική προπαγάνδα της Ε.Ε. και των ευρωπαϊστών. Τα κριτήριά τους είχαν σχέση με τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις.
Οι πρόσφατες ευρωεκλογές, όμως, είχαν και σαφείς διαφορές με τις προηγούμενες. Τώρα υπάρχει μια κοινωνική δυσαρέσκεια πρωτοφανής σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, μια απόγνωση που τυφλώνει τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι για τη δεινή οικονομική τους κατάσταση ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η παγκόσμια οικονομική κρίση, πολύ λίγοι όμως κατανοούν (λόγω του απόλυτου ελέγχου των ΜΜΕ και γενικά των φορέων επηρεασμού της κοινής γνώμης) ότι την οικονομική και κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα την καθορίζει η Ε.Ε. και όχι η ελληνική κυβέρνηση. Έτσι, για πρώτη φορά μετά το 2004, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρεύμα, που απαιτούσε «να φύγει αυτή η κυβέρνηση».
[Στο σημείο αυτό πρέπει να καταγράψουμε μια διευκρίνηση, που τη δώσαμε και προφορικά στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Με την παραπάνω θέση μας δε νομίζουμε ότι ελαφρύνουμε από τις ευθύνες της την κυβέρνηση της Ν.Δ., όπως πριν το 2004, με την ίδια θέση μας, δε νομίζουμε ότι ελαφρύναμε το ΠΑΣΟΚ. Θεωρούμε πιο επιβαρυντικό για μια ελληνική κυβέρνηση να δέχεται να μεταφέρει μια κακή πολιτική που της υπαγορεύουν ξένα κέντρα, παρά να την αποφασίζει η ίδια, γιατί αφ ενός είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας και αφ ετέρου γιατί στη δεύτερη περίπτωση θα μπορούσαμε ν αλλάξουμε αυτή την πολιτική.]
Έτσι το ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμιά αύξηση της πολιτικής του επιρροής, αντιθέτως με περαιτέρω μείωσή της, απλώς έχοντας μικρότερες απώλειες από τη Ν.Δ., βρέθηκε πρώτο κόμμα. Αυτό κινητοποίησε το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ, που είδε ότι μπορεί να επανέλθει στην εξουσία και να επαναλάβει τα προ του 2004 κατορθώματά του. Η προσπάθειά τους ήταν να καταγραφεί εκλογικά μια μεγάλη διαφορά 6-7 μονάδων, την οποία (τι σύμπτωση!) «προέβλεπαν» και οι δημοσκόποι μέχρι και την ώρα που άνοιγαν οι κάλπες, που θα εξανάγκαζε σε παραίτηση τον Καραμανλή.
Αυτά βλέποντας οι νεοδημοκράτες αντισυσπειρώθηκαν, προσπαθώντας να περιορίσουν τη διαφορά στις 1-2 μονάδες, που δε θα δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση.
Η τελική διαφορά των 4,35 μονάδων μάλλον δεν ευνόησε τις επιδιώξεις κανενός.
Επιπλέον, μια μικρή μερίδα του εκλογικού σώματος, που υποφέρει από την ανεξέλεγκτη παρουσία μεταναστών, ήθελε με την ψήφο της να εκφράσει την οργή της και να εξαναγκάσει την πολιτεία να πάρει άμεσα μέτρα. Το έπραξε, ψηφίζοντας ΛΑΟΣ, οι ψήφοι του οποίου προέρχονται απ όλο το πολιτικό φάσμα και δεν πρέπει να καταχωριστούν υποχρεωτικά στη δεξιά ή την ακροδεξιά.
Με τα δεδομένα αυτά στις ευρωεκλογές του 2009 οι ψηφοφόροι επεδίωκαν ένα άμεσο αποτέλεσμα στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, δηλ. καθόρισαν την ψήφο τους περισσότερο με κριτήρια εθνικών εκλογών. Το στοιχείο αυτό δεν υπήρχε στις ευρωεκλογές του 2004, οπότε είχαμε μια ισχυρή νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, που κανείς δε διενοείτο να την ανατρέψει, τα δε κοινωνικά προβλήματα δεν είχαν φθάσει στο σημερινό δραματικό σημείο. Έτσι στις ευρωεκλογές του 2004 οι πολίτες ψήφισαν μάλλον ελεύθερα το κόμμα που συμπαθούσαν ή τους εξέφραζε περισσότερο. Από μια άποψη, μάλιστα, όσοι ψήφισαν τώρα ψήφισαν πιο «σκληρά» και από τις εθνικές εκλογές του 2004, γιατί το αποτέλεσμα εκείνων ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο χαρακτήρας αυτός των φετινών ευρωεκλογών επηρέασε αρνητικά το εκλογικό αποτέλεσμα όλων των κομμάτων που εκφράζουν κάποια ιδεολογία (αριστερή ή δεξιά, σοσιαλιστική ή κομμουνιστική ή νεοφιλελεύθερη), ιδίως των μικρότερων, μεταξύ τους και του ΑΣΚΕ.
Τα ΜΜΕ, οι «δημοσκόποι» και οι πολιτικές εξελίξεις
Το γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις δεν επιδιώκουν να καταγράψουν την κοινή γνώμη, αλλά να την επηρεάσουν άρχισε να γίνεται κατανοητό από τους πολίτες. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων λειτουργούν ως ενιαίο σύστημα με τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», για να δρομολογούν τις πολιτικές εξελίξεις που επιθυμούν, σε συντονισμό με ξένα και εντόπια κέντρα με τα οποία σχετίζονται.
Εδώ και τρία χρόνια επιδιώκουν με κάθε μέσο να ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή, παρότι σε λίγα μόνο ζητήματα (Σκοπιανό, σχέσεις με Ρωσία, Κυπριακό) δεν ευθυγραμμιζόταν μαζί τους και παρότι τώρα υποχωρεί κι άλλο στις πιέσεις τους (βλ. σχετικό άρθρο), και να την αντικαταστήσουν με άλλη πλήρως υπάκουη. Καθημερινή «είδηση», λοιπόν, ήταν ότι στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ προηγείται της Ν.Δ. Αυτό που φαίνεται ότι δεν έχουν συμφωνήσει και καταλήξει είναι η διάδοχη κατάσταση που επιδιώκουν, γι αυτό το πολιτικό σκηνικό μοιάζει με κινούμενη άμμο και βέβαιες προβλέψεις δεν μπορεί να γίνουν.
Αμέσως μετά τις εκλογές του 2007 κάποιοι δρομολόγησαν μια κυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων, με κυριαρχία των μητσοτακικών στη Ν.Δ. και των εκσυγχρονιστών στο ΠΑΣΟΚ (με απομάκρυνση του Γιωργάκη από την ηγεσία). Έγιναν οι δοκιμαστικές δηλώσεις από κάποια υψηλόβαθμα στελέχη, ο Σημίτης άρχισε πάλι να κινείται και αμέσως οι δημοσκοπήσεις «κατέγραψαν» συμφωνία του εκλογικού σώματος. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε αυτή η συμφωνία, ο Σημίτης είναι αποδεκτός μόνο από την ελάχιστη μειοψηφία των γραικύλων και η Ντόρα έχει πάρει την κατιούσα, λόγω της συμμετοχής της σε οικονομικά σκάνδαλα και της μειοδοσίας της στα θέματα της αρμοδιότητάς της.
Έτσι η προηγούμενη λύση έμεινε στο περιθώριο και προωθήθηκε άλλη, η λύση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, με απομάκρυνση του Γιωργάκη και επικράτηση των ανανεωτών στο ΣΥΝ. Για το σκοπό αυτό οι δημοσκοπήσεις έφερναν το ΠΑΣΟΚ κάτω από 30% και το ΣΥΝ να πλησιάζει το 20%! Στην πραγματικότητα ο ΣΥΝ ποτέ δεν ξεπέρασε το 5%, όπως δείχνουν κάθε χρόνο οι εκλογές στα πανεπιστήμια, που είναι προνομιακός χώρος για το ΣΥΝ.
Στη συνέχεια ο ΣΥΝ τους χρειάστηκε για να καλύψει πολιτικά την «εξέγερση» του Δεκέμβρη και τον έσυραν σε μια υπεραριστερή ρητορική, με τον ανεπαρκή νέο πρόεδρό του να θεωρεί ότι η ιστορία θα τον περιλάβει στη λίστα των μεγάλων επαναστατών(!) και το κόμμα να συγκεντρώνει για πρώτη φορά στην ιστορία του (και για επιπλέον λόγους, όπως η υποστήριξη του βιβλίου-αίσχους της κ Ρεπούση) την αντιπάθεια μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να κατεβάζουν το ΣΥΝ, άλλωστε οι ευρωεκλογές δεν ήσαν πλέον μακριά και οι εταιρείες δεν έπρεπε να εκτεθούν πολύ.
Εν τω μεταξύ επικράτησε το Δημοκρατικό κόμμα στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια αντικατάστασης του Γιωργάκη. Το ΠΑΣΟΚ άρχισε να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις, ο Γιωργάκης να πλησιάζει τον Καραμανλή στην «καταλληλότητα» για πρωθυπουργός και να αναδύεται από το πουθενά το νέο φρούτο, οι Οικολόγοι-Πράσινοι, πρόθυμοι να στηρίξουν οποιαδήποτε επιβουλή κατά του ελληνισμού. Το «κόμμα» του κ. Τρεμόπουλου τους είναι χρήσιμο ως συμπλήρωμα και ως ασφαλιστική δικλείδα σε μια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ (και το ΣΥΝ;), γιατί φοβούνται μήπως ασκήσουν κάποια επιρροή στη γραμμή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ οι παλιοί συνεργάτες του Ανδρέα (ή στη γραμμή του ΣΥΝ, αν παραμείνει ενωμένος, όσοι αντιτάχθηκαν στο σχέδιο Ανάν και διαφωνούν με την επίσημη γραμμή για το σκοπιανό και τους αγωγούς). Οι Πράσινοι, λοιπόν, λίγες μέρες πριν τις εκλογές εκτοξεύτηκαν στις δημοσκοπήσεις πάνω από το 10% και έγιναν 3ο κόμμα!
Όλ αυτά τα σχεδιάζουν, βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο, τον ελληνικό λαό, ο οποίος ελπίζουμε να κατανοήσει περαιτέρω με ποιο τρόπο λειτουργεί το σύστημα ΜΜΕ-δημοσκόπων, ύστερα μάλιστα από το ρεζιλίκι τους με τα έξιτ-πολ.
Πάντως, φοβόμαστε ότι οι πιέσεις προς την Ελλάδα με τα γνωστά (πυρκαγιές, δράση κουκουλοφόρων, επιθέσεις κατά αστυνομικών κ.λπ.) και άλλα μέσα, δυστυχώς, θα ενταθούν, αφ ενός γιατί η κυβέρνηση Καραμανλή αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο και θεωρούν βάσιμα ότι είναι πιο εύκολο να την ανατρέψουν, αφ ετέρου γιατί η επιθετικότητα των Αμερικανών και των συμμάχων τους (Βρετανία, Ισραήλ, Τουρκία κ.λπ.) στην ευρύτερη περιοχή μας δε φαίνεται να μειώνεται με την εκλογή Ομπάμα, όπως δείχνει και η παρέμβασή τους στα εσωτερικά του Ιράν.
[Το παραπάνω κείμενο, όπως και τα υπόλοιπα αυτού του φύλλου, αποτελούν εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής προς τη Σύνοδο του ΑΣΚΕ στις 4/7/09.]
Κατηγορία
Φύλλο 129 Ιουλίου 2009
Στη Βολιβία ο εμβληματικός (Ινδιάνος) πρόεδρος Έβο Μοράλες επανεξελέγη με αυξημένο ποσοστό 63%, που του επιτρέπει να εφαρμόσει το Σύνταγμα του 2009 και όλες τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που αυτό περιέχει.
Στην Ουρουγουάη εξελέγη πρόεδρος με 53% ο πρώην ηγέτης των ανταρτών Χοσέ Μουχίκα, με πιο μετριοπαθές πρόγραμμα, αλλά με πρώτη του κίνηση να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει τους πραξικοπηματίες της Ονδούρας και τις «εκλογές» που αυτοί διοργάνωσαν.
Ούτε την αυλή του δεν μπόρεσε να συμμαζέψει ο διάδοχος του Μπους!
Κατηγορία
Φύλλο 132 Ιανουαρίου 2010
Οι σύμμαχοι και εταίροι μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. συνεχίζουν σταθερά να δείχνουν τις διαθέσεις τους απέναντι στον ελληνισμό, να αποδεικνύουν ότι η εξωτερική πολιτική που ακολουθούμε μας ζημιώνει σοβαρά και ότι πρέπει να χαράξουμε μια άλλη, αδέσμευτη, πολιτική. Θα ήταν αυταπάτη να πιστεύαμε ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα με την επικράτηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ ή με αλλαγές κυβερνήσεων στις χώρες της Ε.Ε..
Η φινλανδική πρωτοβουλία για το Κυπριακό
Η προεδρεύουσα της Ε.Ε. Φινλανδία διατύπωσε μια δέσμη προτάσεων με τον ισχυρισμό ότι η υλοποίησή τους θα αποτελούσε ένα βήμα προόδου για το Κυπριακό. Αν και επισήμως δεν παρουσιάστηκε τίποτα, οι φινλανδικές προτάσεις διέρρευσαν στον τύπο και αποτελούν προσπάθεια επαναφοράς του σχεδίου Ανάν μέσω της Ε.Ε., γι αυτό ο κυπριακός ελληνισμός τις απέρριψε. Στην ουσία ζητούν να αναγνωριστεί η Κυπριακή Δημοκρατία (με κυριαρχία μόνο στο ελεύθερο τμήμα!) από μία χώρα, τη μοναδική που δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα (την Τουρκία) με αντάλλαγμα τη νομιμοποίηση και την αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος του Αττίλα από όλες τις χώρες του κόσμου!
Η συνάντηση στο Ελσίνκι, που θα προωθούσε τις προτάσεις, δεν έγινε, επειδή η Τουρκία αρνήθηκε να παραβρεθεί. Το καταπιεστικό καθεστώς της ’γκυρας φοβάται (ορθώς) ότι η παραμικρή υποχώρησή του στο Κυπριακό (ή στο Κουρδικό ή αλλού) ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και δρομολογεί τη διάλυσή του. Μόνο οι ελληνόφωνοι πεμπτοφαλαγγίτες μας το παρουσιάζουν ως παντοδύναμο, για να μας πιέζουν να υποχωρούμε σε κάθε παράλογη διεκδίκησή του.
«Έλληνες» δημοσιογράφοι στον Αττίλα
Κάποιοι τέτοιοι πεμπτοφαλαγγίτες, εκσυγχρονιστές, υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, πήραν μέρος σε δημοσιογραφικό συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε 9-11 Νοέμβρη στην κατεχόμενη Λευκωσία, στην έδρα της επιτροπής Φουλμπράιτ: Αλέξης Ηρακλείδης, καθηγητής Παντείου, Πάσχος Μανδραβέλης, αρθρογράφος της «Καθημερινής», Ηλίας Κανέλλης, αρθρογράφος της «Αυγής», δημοσιογράφοι των κυπριακών εφημερίδων «Πολίτης» και «Αλήθεια» και εκπρόσωποι ΜΚΟ, που (ως γνωστόν) χρηματοδοτήθηκαν από τη UNOPS. Εννοείται ότι τέτοιες εκδηλώσεις προσδίδουν νομιμότητα στο κατοχικό καθεστώς.
Τις ίδιες μέρες, 5-11 Νοέμβρη, το «Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών» (!!) διοργάνωσε σεμινάριο για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους δημοσιογράφους στους Δελφούς, με εκπαιδευτές Έλληνες και Τούρκους ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους. Τι άλλο μπορεί να τους απασχόλησε, εκτός από την επαναφορά του σχεδίου Ανάν; Το δυστύχημα είναι ότι παραβρέθηκαν εκπρόσωποι των Ενώσεων Συντακτών Ελλάδας και Κύπρου, καθώς και εκπρόσωπος της Γραμματείας Τύπου της Κύπρου! Συνέπεια της συμμετοχής μας στην Ε.Ε.!
Ταλάτ, Γιωργάκης και ΑΚΕΛ
Τόσα χρόνια προσπαθούσε ο Ταλάτ να βάλει το κόμμα του στη Σοσιαλιστική Διεθνή και δεν μπορούσε. Έπρεπε να γίνει πρόεδρός της ο Γιωργάκης, για να το πετύχει. Πράγματι το Συμβούλιο της Διεθνούς (Χιλή 5-7/11/06) υπό την προεδρία του Γιωργάκη αποφάσισε να κάνει δόκιμο μέλος το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα, προσφέροντας νομιμοποίηση και στο ίδιο το κατοχικό καθεστώς του Αττίλα! Το περιοδικό «Μεταρρύθμιση», που εκδίδεται από εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ (Μπίστης, Σωμερίτης, Μπεγλίτης), στο εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης είχε τις φωτογραφίες 6 «ηγετών της ευρωπαϊκής αριστεράς», ένας από τους οποίους ήταν ο Ταλάτ!!
Εν τω μεταξύ, το ΑΚΕΛ χαρακτηρίζει πάντα «αδελφό» το κόμμα του κατοχικού προέδρου και συνεχίζει (και πυκνώνει) τις κοινές εκδηλώσεις μαζί του! Μετά μας φταίνε οι ξένοι!!
Οι αποκαλύψεις του Γκρέγκορι Κόπλεϊ
Ισχυρό χτύπημα δέχτηκε το καθεστώς της Τουρκίας με τις αποκαλύψεις της Ένωσης Διεθνών Στρατηγικών Μελετών του Γκρέγκορι Κόπλεϊ ότι Έλληνες αιχμάλωτοι-αγνοούμενοι της κυπριακής τραγωδίας του 1974 (και Κούρδοι αγωνιστές) χρησιμοποιήθηκαν από τον τουρκικό στρατό σε εργαστήρια έξω από την ’γκυρα ως πειραματόζωα για χημικά-βιολογικά όπλα! Όπλα που και άλλες πηγές βεβαιώνουν ότι ήδη κατέχει η Τουρκία και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει και εναντίον της Ελλάδας.
Οι πρώτοι που έσπευσαν να υπερασπιστούν τον τουρκικό στρατό ήταν οι πεμπτοφαλαγγίτες στον ελληνόφωνο τύπο, όπως η «Πανδώρα» του «Βήματος» και ο Μακ. Δρουσιώτης στον «Πολίτη» και την «Ελευθεροτυπία», που προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το γεγονός και να πλήξουν την αξιοπιστία του Κόπλεϊ. Αλλά ο Κόπλεϊ τους απάντησε ότι πελάτες του είναι 170 κυβερνήσεις (μεταξύ αυτών και η αμερικανική), ότι διαθέτει εκατοντάδες συλλέκτες πληροφοριών σε όλο τον κόσμο και ότι οι συγκεκριμένες πληροφορίες είναι αληθείς, γιατί «προέκυψαν από ανθρώπινες πηγές στο πεδίο (δηλ. την Τουρκία)», δηλ. τον τουρκικό στρατό, θα προσθέταμε εμείς. Ιδιαίτερα για το Δρουσιώτη απάντησε ότι «γίναμε δέκτες πληροφοριών για κάποιες κατά τα φαινόμενα ενδιαφέρουσες οικονομικές διασυνδέσεις του με πηγές που θέλουν πάρα πολύ να επηρεάσουν το κυπριακό πολιτικό σκηνικό»!!
Αξίζει να προσθέσουμε ότι η «Πανδώρα» χαρακτηρίζει το Κυπριακό ως «εθνικό θέμα» (σε εισαγωγικά) και καταγγέλλει την ελληνοκυπριακή πλευρά ως αδιάλλακτη!
Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας
Η φινλανδική πρωτοβουλία δεν είχε σκοπό μόνο να προωθήσει τα σχέδια των Αγγλοαμερικανών στο Κυπριακό, αλλά και να παρακάμψει τα εμπόδια για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., αφού θα εμφανιζόταν η Τουρκία διαλλακτική.
Στην πραγματικότητα ουδείς εταίρος συγκινείται με το Κυπριακό, απλώς κάποιοι το χρησιμοποιούν ως πρόσχημα, για να απομακρύνουν την τουρκική ένταξη, που θα συμβάλει στην περαιτέρω κοινωνική και πολιτική διάλυση της Ε.Ε.. Έστω κι έτσι όμως, η ελληνική πλευρά (αφού κακώς Ελλάδα και Κύπρος είναι μέλη της Ε.Ε., τουλάχιστον) μπορεί να βρίσκει συμμάχους και να μην επιτρέπει να κλείσει κανένα κεφάλαιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Ήδη από τα 35 κεφάλαια ήρθαν για συζήτηση 4, έκλεισε μόνο το 1ο, πάγωσαν τα 3. Η Κομισιόν, για να κάμψει τις αντιρρήσεις της Κύπρου (και της Ελλάδας;), ανέβαλε μέχρι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου την εισήγησή της για κυρώσεις, στη (βέβαιη) περίπτωση που η Τουρκία δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Απ ό,τι φαίνεται διαμορφώνονται δύο τάσεις. Η μία (Κύπρος, Ελλάδα κ.λ.π.) επιδιώκει να διαιωνίσει τις διαπραγματεύσεις, ενώ η άλλη (Βρετανία κ.λ.π.) επιδιώκει να κλείσει όλα τα κεφάλαια πλην 3-4, τα οποία θα κρατάει ανοιχτά, (υποτίθεται) για να πιέζεται η Τουρκία, και την κατάλληλη στιγμή να τα ξεμπλοκάρει κι αυτά και να ολοκληρώσει την ένταξη. Πάντως, αρχίζει πλέον να φαίνεται ως πιθανό να αποσύρει η ίδια η Τουρκία την αίτησή της να γίνει πλήρες μέλος, αφού δεν είναι διατεθειμένη να δώσει ούτε τα προσχήματα για «ευρωπαϊκή» συμπεριφορά.
Η Δυτική Θράκη και οι ΗΠΑ
Η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας έκανε σαφές ότι υποστηρίζει πλήρως την Τουρκία στην προσπάθειά της να επιβάλει συγκυριαρχία στη Δ. Θράκη, ως πρώτο βήμα για μελλοντικά σχέδια. (Ήδη η Τουρκία ασκεί ισχυρή επιρροή στο νομό Ροδόπης.) Ο επιτετραμμένος Τόμας Κάντριμαν σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (4/11/06) δήλωσε για τους μειονοτικούς ότι «τους θεωρούμε εθνικά Τούρκους», ενώ η Συνθήκη της Λοζάνης (1923) σαφώς τους χαρακτηρίζει ως μουσουλμάνους.
Η αλλαγή του χαρακτηρισμού είναι τεράστιας σημασίας, γιατί θα νομιμοποιήσει και θα αποθρασύνει την Τουρκία να λειτουργεί ως «μητέρα-πατρίδα» των μειονοτικών και να προωθήσει στη Δ. Θράκη σχέδια ανάλογα με την Κύπρο. Τα σχέδια αυτά ομολογούνται από τον κ. Κάντριμαν, που έφτασε στο σημείο να πει ότι «η Συνθήκη της Λοζάνης δεν είναι η τελευταία λέξη του Διεθνούς Δικαίου».
Η υπ. Εξ. Ντόρα αντέδρασε ψυχρά, δηλώνοντας ότι υπάρχει διαφωνία Ελλάδας-ΗΠΑ σε αυτό το θέμα. Παρόμοια και η θέση του υπεύθυνου του ΠΑΣΟΚ Χ. Παπουτσή. Θυμίζουμε, όμως, ότι ως υπ. Εξ. (ποίου;) ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε δηλώσει ότι δεν έχει αντίρρηση να χαρακτηριστεί η μειονότητα «τουρκική». Σε τι άλλωστε είχε αντίρρηση;
Η αμερικανική απάντηση στις ελληνικές αντιδράσεις ήταν ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ(!), που όχι μόνο καλύπτει τον επιτετραμμένο, όχι μόνο τονίζει ότι η αμερικανική ερμηνεία του όρου «μειονότητα» δε βασίζεται στη Συνθήκη της Λοζάνης, αλλά επεκτείνει το θέμα στους «εθνικής καταγωγής Μακεδόνες και Αλβανούς που ζουν στην Ελλάδα».
Είναι γεγονός ότι η ανακίνηση μειονοτικών ζητημάτων από τους Αμερικανούς αυτή τη στιγμή σχετίζεται με τη δυσαρέσκειά τους ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πιέζει όσο πρέπει τον Πρόεδρο της Κύπρου Τάσσο Παπαδόπουλο για παραχωρήσεις, όμως αποκαλύπτει και τις στρατηγικές τους επιδιώξεις.
Ελληνοτουρκικός στρατός!
Ενώ η Ελλάδα με δηλώσεις αξιωματούχων της αντιδρά (όσο αντιδρά) στην επιθετικότητα ΗΠΑ-Βρετανίας-Τουρκίας, στην πράξη επιβραβεύουμε την επιθετικότητα αυτή. Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Χηνοφώτης και ο Τούρκος ομόλογός του Μπουγιούκανιτ, κατά την 4ήμερη επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα 2-5 Νοεμβρίου, αποφάσισαν τη σύσταση 2 κοινών μονάδων (μιας διακλαδικής και μιας χερσαίας) με σκοπό τη συμμετοχή στις «ειρηνευτικές» αποστολές του ΝΑΤΟ!! Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Σ. Μακόρμακ χαρακτήρισε την επίσκεψη «καλό και θετικό βήμα». Ο κ. Χηνοφώτης και ο πολιτικός του προϊστάμενος φαίνεται να ξεχνούν ότι ο στρατός με τον οποίο φτιάχνουν κοινές μονάδες εξακολουθεί να είναι στρατός κατοχής της μισής Κύπρου!
Την ίδια ώρα η υπ. Εξ. Ντόρα, ενώ δεν είχε βρει χρόνο να παραστεί στην εκδήλωση της κυπριακής πρεσβείας στην Αθήνα για την ανεξαρτησία της Κύπρου, παρέστη (πρώτη φορά υπ. Εξ. της Ελλάδας) με πλατιά χαμόγελα στην εκδήλωση της τουρκικής πρεσβείας για την εθνική γιορτή της Τουρκίας, δηλ. τη νίκη του Κεμάλ επί των Ελλήνων κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή!
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Υπενθυμίζουμε τις 4 εκδόσεις του ΑΣΚΕ
ΑΣΚΕ-1: «Από την αντιεισήγηση μέχρι την ίδρυση του ΑΣΚΕ», Β΄ έκδοση, Οκτώβριος 2005, 39 σελίδες, κόστος 5 ευρώ.
ΑΣΚΕ-2: «Η πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της Ελλάδας Ο αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία», έκδοση 1986, 134 σελίδες (μικρού μεγέθους), κόστος 5 ευρώ.
ΑΣΚΕ-3: «Κύπρος», Β΄ έκδοση, Οκτώβριος 2005, 73 σελίδες, κόστος 5 ευρώ. Περιέχει τα εξής μέρη:
1ο Ένα σύντομο ιστορικό.
2ο Διαπραγματεύσεις Συμφωνίες.
3ο Το σχέδιο Ανάν.
4ο Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
5ο Μια άλλη πολιτική για την Κύπρο.
ΑΣΚΕ-4: «Η Ελλάδα στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. όρος επιβίωσης και προόδου». Α έκδοση, Οκτώβρης 2006. Αποτελείται από 99 σελίδες, κοστίζει 10 ευρώ, περιέχει μια εισαγωγή με την ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και 4 μέρη:
1ο Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. και δημοκρατία
2ο Ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική και Ε.Ε.
3ο Η ελληνική οικονομία και η Ε.Ο.Κ./Ε.Ε.
4ο Ελληνικός πολιτισμός και Ε.Ε.
Κατηγορία
Φύλλο 114 Ιανουαρίου 2007
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό