Το αίσχος της ΤV
Η τηλεόραση σε όλο της το μεγαλείο τις δύο Κυριακές των εκλογών! Καμιά δεκαριά πολιτικοί (επίτηδες πολλοί, γιατί 3 από ένα κόμμα;) να εξευτελίζονται διεκδικώντας μερικά δευτερόλεπτα, για να πουν κοινοτοπίες ή ανοησίες και ο μεγαλοδημοσιογράφος, υπεράνω όλων, να τους συμπεριφέρεται όπως ο δάσκαλος στα παιδάκια.
Κάποιοι από αυτούς τους μεγαλοδημοσιογράφους χρειάζονται φροντιστήριο αριθμητικής, γιατί πολλά «κουφά» πέταξαν κατά την ανάλυση των αποτελεσμάτων!!
Γιωργάκης και Καραχασάν
Ολόκληρη φασαρία έγινε για να διαφημιστεί η εκλεκτή του Γιωργάκη (και του Σόρος!) κ. Καραχασάν. Η επίδοσή της, όμως, στις εκλογές πέρασε στα ψιλά! Για όσους, λοιπόν, δεν το πήραν χαμπάρι, η κ. Καραχασάν όχι μόνο δεν εξελέγη, αλλά κατάφερε να κατεβάσει το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στην υπερνομαρχία από 46% σε 33%!
Για να εξευμενίσει, λοιπόν, τους φίλους του Τούρκους ο Γιωργάκης (οι οποίοι, θυμίζουμε, έχουν δώσει το όνομά του σε πάρκο της ’γκυρας, σε αναγνώριση των υπηρεσιών του), ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (κατάντια η Διεθνής!) συνδιοργάνωσε με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Τουρκίας του κ. Μπαϊκάλ (ναι, αυτού που κατηγορεί τον Ερτογάν ότι είναι πολύ διαλλακτικός με τους Έλληνες!) συνέδριο στη Ρόδο και τη Μαρμαρίδα για τους μετανάστες!
Οι (τέως) «κόκκινοι» δήμοι
Κάποτε το Περιστέρι, το Αιγάλεω, το Κερατσίνι, η Καισαριανή, η Δραπετσώνα, η Νίκαια κ.λ.π. ήταν δήμοι όπου η αριστερά (πραγματική αντιπολίτευση, παρά τη συμφωνία της Γιάλτας) έκανε περίπατο από τον 1ο γύρο με 40-60%. Τώρα, που οι εξουσίες της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι μεγαλύτερες και τα προβλήματα σοβαρότερα και περισσότερα, τώρα δηλ. που οι συνθήκες ευνοούν περισσότερο την ανάπτυξη τοπικών κινημάτων, τα ποσοστά του ΚΚΕ στις δημοτικές κυμαίνονται μεταξύ 10-20% χωρίς να αγνοούμε την κοινωνική διαφοροποίηση.
Ακόμη και στη Νίκαια, που τελικά κέρδισε, ο υποψήφιος του ΚΚΕ, ήδη δήμαρχος 4 χρόνια, στον 1ο γύρο παρά λίγο να βγεί τρίτος, αφού ο Λογοθέτης, χωρίς την υποστήριξη κανενός κόμματος, πήρε μόλις 2% λιγότερο.
Βεβαίως η κοινωνική σύνθεση των δήμων αυτών έχει διαφοροποιηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά αρκεί αυτό για να ερμηνευτούν τα αποτελέσματα; Να περιμένουμε να προβληματιστεί το ΚΚΕ;
Ο Λ.Α.Ο.Σ.
Το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη, μόλις εμφανίστηκε, προσπάθησε να δημιουργήσει μια οργανωτική δομή, όχι σε εργασιακούς χώρους ή κλάδους εργαζομένων, αλλά σε τοπικό επίπεδο. Η αδυναμία του να συμμετάσχει στις εκλογές της αυτοδιοίκησης έδειξε ότι αυτή η προσπάθεια, μετά τα κάποια αρχικά αποτελέσματα, απέτυχε. Κι αυτό, γιατί το κόμμα είναι ένα καθαρό δημιούργημα από τα πάνω, συγκεντρώνει εκλογικά ποσοστά χάρις στα ΜΜΕ και άλλη υποστήριξη, που πιθανόν θα του επιτρέψουν να συμμετάσχει στη επόμενη Βουλή, δημαγωγεί με σωστές διαπιστώσεις στα εθνικά και κοινωνικά θέματα, αλλά οργανική σχέση με τον ελληνικό λαό δεν μπορεί να αποκτήσει.
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Όλη η εκλογική διαδικασία επιβεβαίωσε ότι ουσιαστικά ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δε λειτουργεί. Οι δήμοι (οι μεγάλοι τουλάχιστον) και οι νομαρχίες έχουν καταληφθεί από τα κόμματα, των οποίων οι εκπρόσωποι λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, μέσα σε ένα καθεστώς αυξανόμενης διαφθοράς, που έχει καθιερώσει το σύστημα της εξάρτησης στην Ελλάδα και ειδικά η συμμετοχή μας στην Ε.Ε..
Κάποιες ευρύτερες δημοτικές παρατάξεις δημιουργήθηκαν, σε αρκετές περιπτώσεις με πρωτοβουλία του ΣΥΝ, που παρουσίασαν σοβαρές μελέτες των τοπικών προβλημάτων, είχαν εκλογική επιτυχία και έδειξαν κάποιες από τις δυνατότητες του θεσμού, όμως η σημασία τους περιορίζεται από τον ευρωπαϊσμό που τις χαρακτηρίζει.
Συμπληρωματικοί ρόλοι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη του οκταετία απαξίωσε κάθε θεσμό και ιδέα προόδου, συμβάλλοντας στην ιδεολογική κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης. Ο συνδυασμός των αλόγιστων παροχών (από εξωτερικά δάνεια) προς όλες τις κοινωνικές τάξεις, της συρρίκνωσης της παραγωγής λόγω της συμμετοχής στην Ε.Ο.Κ. και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος οδήγησε στην καταχρέωση της χώρας και την πολιτική του Α. Παπανδρέου σε αδιέξοδο. Ακολούθησε η μεταβατική περιόδος 1989-1996 και στη συνέχεια η οκταετία του σημιτικού εκσυγχρονισμού, κατά την οποία το ΠΑΣΟΚ προσχωρεί και επισήμως στην ιδεολογία της αμερικανοευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης και προχωρεί σε πολιτικές στα εθνικά και κοινωνικά θέματα καθ υπαγόρευσιν Ουάσινγκτον και Βρυξελών αντιστοίχως. Οι πολιτικές αυτές και η διαφθορά του εκσυγχρονιστικού καθεστωτισμού μειώνουν την αποδοχή του από τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα. Ο Σημίτης αδυνατεί να επιβάλει αντιδραστικές εργασιακές σχέσεις και ασφαλιστικές ρυθμίσεις ακόμα και στον πασοκικό στρατό που έχει κατακλύσει ρουσφετολογικά το δημόσιο τομέα και πιθανότατα συναντά εσωτερικές αντιδράσεις για τις προετοιμαζόμενες συμφωνίες με την Τουρκία. Έτσι το ΠΑΣΟΚ γίνεται όλο και λιγότερο αποτελεσματικό και δρομολογείται η εναλλαγή.
[Με όσα προαναφέραμε και όσα ακολουθούν θέλουμε να τονίσουμε το εξής, κατά τη γνώμη μας, πολύ σημαντικό: αν οι επιλογές των ψηφοφόρων δεν ξεφεύγουν από τα πλαίσια της εξάρτησης, τότε δεν είναι οι ίδιοι που επιλέγουν με την ψήφο τους το «μη χείρον», αλλά ο ξένος παράγοντας και τα εν Ελλάδι όργανά του καθορίζουν με τους μηχανισμούς που διαθέτουν την κυβέρνηση που εξυπηρετεί πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντά τους.]
Η κυβέρνηση Καραμανλή στα εθνικά θέματα ακολουθεί μια μετριοπαθή πολιτική στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», παρά την πίεση του εκσυγχρονιστικού μπλοκ, που επεκτείνεται οριζόντια σε Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ και απαιτεί απόλυτη υποτέλεια. Στα κοινωνικά θέματα, όμως, ακολουθεί πιστά τις εντολές της Κομισιόν για τις «μεταρρυθμίσεις» και αποδεικνύεται αποτελεσματική στην υλοποίησή τους. Έτσι η μεγαλύτερη και ισχυρότερη μερίδα του ξένου παράγοντα φαίνεται να προκρίνει την παραμονή της Ν.Δ. στην εξουσία για 2 τετραετίες, ώστε να ολοκληρώσει τις «μεταρρυθμίσεις», παρά την αρχική αντίδραση των διαπλεκόμενων με τον εκσυγχρονισμό «νταβατζήδων».
Η σταθερότητα ενός συστήματος δεν εξασφαλίζεται με τον έλεγχο μόνο της κυβέρνησης, αλλά κυρίως της «αντιπολίτευσης». Το ΠΑΣΟΚ με την «ηγεσία» του Γιωργάκη, ανίκανη να αρθρώσει καν σοβαρό πολιτικό λόγο, παράλληλα με τη μνήμη της αμαρτωλής πασοκικής διακυβέρνησης και την απαξίωση (και κομματικό έλεγχο) του συνδικαλιστικού κινήματος, εξασφαλίζουν κατά τους σχεδιασμούς την πρόοδο των «μεταρρυθμίσεων». Έτσι οι νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές θα έπρεπε να είχαν ένα αποτέλεσμα που θα επέτρεπε στη Ν.Δ. να προχωρήσει απρόσκοπτα, χωρίς όμως να «τσαλακώσει» το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη. Αν το πρώτο εθεωρείτο εξασφαλισμένο, ο καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ διαφαινόταν απειλητικός. Γι αυτό η έξαρση της σκανδαλολογίας και των εσωτερικών αντιπαραθέσεων στην κυβέρνηση σ όλη την προεκλογική περίοδο καθώς και η παράδοση στο ΠΑΣΟΚ άνευ μάχης της Υπερνομαρχίας και του Πειραιά ( ίσως όχι μόνο δια παραλείψεων,
αλλά και δια πράξεων).
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου ήταν όπως σχεδιάστηκαν, αλλά η «ηγεσία» του ΠΑΣΟΚ απεδείχθη ανίκανη να διαχειριστεί ακόμα και τα δώρα που της προσφέρθηκαν, ξεπερνώντας το όριο της πολιτικής φαιδρότητας. Λογικό ήταν να παρατηρηθεί ομοβροντία των απελπισμένων (και αγωνιούντων για επάνοδο στην εξουσία) στελεχών του ΠΑΣΟΚ και δημοσιογραφικών του οργάνων, που απαίτησαν μεσοβδόμαδα αλλαγή ηγεσίας και άρχισαν τις υπόγειες διαδικασίες. Η 23η Οκτωβρίου προεβλέπετο τρικυμιώδης για το ΠΑΣΟΚ και ενοχλητική για την ησυχία του πρωθυπουργού! Γι αυτό η πριμοδότηση του ΠΑΣΟΚ στο 2ο γύρο ήταν προκλητική, ώστε να καταγάγει καθαρή νίκη 5-2 (συν την Πάτρα), προκαλώντας την οργή των υποψηφίων της Ν.Δ.. Αλλά προτιμότερη
αυτή η οργή από την απομάκρυνση
του πολύτιμου Γιωργάκη
Το δυστύχημα (ή το λογικώς αναμενόμενο) είναι ότι το ΚΚΕ (το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που κινείται έξω από τη λογική του συστήματος) αδυνατεί να βοηθήσει (ή δεν επιθυμεί) την ανάπτυξη ενός μαζικού λαϊκού κινήματος που να μπορεί να αμφισβητήσει το σύστημα. Οι επιλογές θέσεων και προσώπων ήταν και σ αυτές τις εκλογές στενά κομματικές. Στις προσδοκίες του δεν προβλέπεται ρόλος για τα μαζικά κινήματα, ούτε για κανένα άλλο κόμμα. Γι αυτό οι άλλοτε «κόκκινοι» δήμοι (κοινωνικά διαφοροποιημένοι, βεβαίως) πρασίνισαν και τώρα έγιναν γαλάζιοι.
Οι αρνητικές συνέπειες ενός τέτοιου πολιτικού σκηνικού για τα εθνικά μας θέματα, την οικονομία και το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, την ποιότητα της δημοκρατίας μας και τον πολιτισμό μας είναι ορατές και θα γίνουν ακόμη χειρότερες. Στο χέρι του καθενός από μας είναι να ξεπεράσει τις ιδιοτελείς επιλογές, την ιδιώτευση, τους δισταγμούς και τις αυταπάτες, γιατί η Ελλάδα αξίζει μια καλύτερη μοίρα. Και μπορεί.
[Το παραπάνω κείμενο είναι άρθρο του μέλους της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Ν. Καργόπουλου, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ στις 5/11/2006].
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Στις 17 Νοέμβρη αντιπροσωπεία της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΑΣΚΕ κατέθεσε λουλούδια στη μνήμη των νεκρών του Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού αγώνα.
Στην πορεία που ακολούθησε, όπως κάθε χρόνο, τα μέλη του ΑΣΚΕ πορεύτηκαν, χωρίς κομματικά διακριτικά, με το μπλοκ των φυλακισθέντων και εξορισθέντων αντιστασιακών της περιόδου 1967-1974.
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Ο χώρος της εκπαίδευσης είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει. Η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει την άνοιξη στις «μεταρρυθμίσεις» που υπαγορεύονται από ξένα κέντρα και εξυπηρετούν την «αγορά» την έφερε σε αντίθεση με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Μετά την προσωρινή μερική αναδίπλωση της κυβέρνησης τα σχολεία και οι σχολές ξανάνοιξαν, αλλά τον Ιανουάριο, που θα κινηθούν πάλι οι διαδικασίες, προβλέπεται νέα έκρηξη.
Η απεργία δασκάλων-καθηγητών
Η απεργία των δασκάλων ήταν μεγαλειώδης. Μαζική συμμετοχή, μακρά διάρκεια, προβολή όχι μόνο οικονομικών, αλλά και θεσμικών αιτημάτων (τα ΜΜΕ, βεβαίως, προέβαλλαν κυρίως τα οικονομικά), και μάλιστα με την πάροδο του χρόνου κυρίως των θεσμικών, κατανόηση και συμπαράσταση από τους γονείς και την κοινή γνώμη, παρά τα προβλήματα που δημιούργησε η απεργία. Η αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης, η βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής, ο περιορισμός ουσιαστικά των αποκλεισμών, η μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, η διαρκής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ήταν μερικά από τα αιτήματα που άγγιξαν τις ευαισθησίες της κοινής γνώμης.
Τελικά η κυβέρνηση δεν ικανοποίησε σχεδόν καθόλου τα αιτήματα, αλλά η απεργία είχε δύο σοβαρά αποτελέσματα: έθεσε τα προβλήματα της εκπαίδευσης με τρόπο που κανείς δε δικαιούται πλέον να τα αγνοεί και ανύψωσε το κύρος των δασκάλων στην κοινωνία.
Με την απεργία τα πολιτικά κόμματα έπαιξαν τα δικά τους παιχνίδια (βλ. πολιτικό άρθρο, σελ. 1), αλλά αυτό δε μειώνει τη σημασία της.
Στην απεργία μπήκαν κάποια στιγμή και οι καθηγητές, που (για διάφορους λόγους) δεν είχαν το δυναμισμό των δασκάλων.
Οι μαθητικές καταλήψεις
Στη διάρκεια της απεργίας ξεκίνησαν και οι μαθητικές καταλήψεις, κυρίως στα λύκεια, που κορυφώθηκαν, ξεπερνώντας τα 1100 σχολεία πανελλαδικά. Οι καταλήψεις σχολείων ξεκίνησαν το 1991 (πρωθυπουργός Μητσοτάκης, υπουργός Παιδείας Κοντογιαννόπουλος) ως μια υγιής αντίδραση στην επιχειρούμενη αντιδραστική μεταρρύθμιση. Ήταν ένα πραγματικό κίνημα, με τους μαθητές να ξέρουν τι δε θέλουν, να διατυπώνουν οράματα, να συμμετέχουν ενεργά σε συνελεύσεις και διαδηλώσεις και στην περιφρούρηση των σχολείων. Γι αυτό όχι μόνο αποκρούστηκε η μεταρρύθμιση, αλλά ο (ελεεινός και νυν ΠΑΣΟΚ) Κοντογιαννόπουλος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Οι καταλήψεις, όμως, συνεχίστηκαν εθιμικά κάθε Δεκέμβριο και σύντομα εκφυλίστηκαν. Οι μαθητές κατά κανόνα πήγαιναν μία φορά τη βδομάδα στο σχολείο, ψήφιζαν υπέρ της κατάληψης, απλώς για να μη γίνεται μάθημα, χωρίς καμιά άλλη συμμετοχή. Τα αιτήματα ανεζητούντο εκ των υστέρων. Έτσι οι καταλήψεις έπαψαν να αποτελούν προσπάθεια αναβάθμισης της εκπαίδευσης και είχαν ως αποτέλεσμα την περαιτέρω υποβάθμισή της. Απέκτησαν ξανά κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά την περίοδο Αρσένη, τον ανάγκασαν κι αυτόν να αποσύρει τις περισσότερες ρυθμίσεις του, αλλά μετά πάλι εκφυλίστηκαν και αραίωσαν. Επανήλθαν φέτος με την εκφυλισμένη τους μορφή. Εξαιρέσεις και η όποια δραστηριοποίηση πολιτικών οργανώσεων, κυρίως της ΚΝΕ (που μοναδικό στόχο έχει τη στρατολόγηση μελών) δεν αναιρούν τον κανόνα. Πάντως στο χώρο της δευτεροβάθμιας τα προβλήματα είναι πολλά και σοβαρά και δυναμική υπάρχει για σοβαρές κινητοποιήσεις.
Στα Πανεπιστήμια
Μετά την κρίση της άνοιξης και την καλοκαιρινή εκτόνωση έγιναν κάποιες σποραδικές καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Αιτίες ήταν είτε μια μάλλον ασθενής τάση για συμπόρευση με τους εκπαιδευτικούς, κυρίως σε σχολές με ευνοϊκούς πολιτικούς συσχετισμούς, είτε τοπικά προβλήματα, όπως στα Χανιά, όπου ο πρύτανης μείωσε το επίδομα στέγασης και τον αριθμό των εξεταζόμενων μαθημάτων ανά περίοδο.
Πάντως ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα βρίσκεται σε αναμονή, ενόψει της συζήτησης στη Βουλή τον Ιανουάριο για το άρθρο 16 (ιδιωτικά πανεπιστήμια).
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Η 65ωρη εβδομαδιαία εργασία
Το κοινωνικό μοντέλο που προωθεί η Ε.Ε. είναι η ανελέητη εκμετάλλευση των εργαζομένων και η κατάργηση όσων ακόμα δικαιωμάτων μας απέμειναν. Στο βωμό του υπερκέρδους -επιχειρηματικότητας, ομάδα ισχυρών κρατών, όπως Γερμανία, Αυστρία, Δανία, με επικεφαλής τη Βρετανία, με εκβιαστικό τρόπο προσπαθούν να επιβάλουν την 65ωρη εβδομαδιαία εργασία, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καθιέρωση των ατομικών συμφωνιών, που προφανώς με αυταρχικούς τρόπους θα φέρουν εργασιακό μεσαίωνα.
Η πρώτη απόπειρα να θεσπιστεί το 65ωρο στο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας απέτυχε, μετά την αντίδραση μεσογειακών χωρών, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος. Αν τελικά σχηματιστεί πλειοψηφία θα μετατραπεί σε οδηγία και κατόπιν θα ενσωματωθεί στις εθνικές νομοθεσίες. Βεβαίως, παράνομα πολλοί εργοδότες ήδη κρατούν τους εργαζόμενους πάνω από το νόμιμο ωράριο και χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες, με την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας. Οι αρμόδιες υπηρεσίες κάνουν ότι δε βλέπουν.
Η οδηγία Μπολκενστάιν
Αφ ετέρου επαναφέρεται η οδηγία Μπολκενστάιν για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, με ασαφή διατύπωση, ώστε π.χ. Βούλγαροι εργάτες, με μισθό Βουλγαρίας και αντίστοιχη σύνταξη να αντικαθιστούν Έλληνες εργάτες που δουλεύουν στην Ελλάδα σε επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων με έδρα τη Βουλγαρία.
Αυτή η απαράδεκτη και αντεργατική πρόταση είχε αποσυρθεί μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε και την καταψήφιση του ευρωσυντάγματος στις χώρες που έγινε δημοψήφισμα. Τώρα επανήλθε, πέρασε από το Ευρωκοινοβούλιο και οδεύει προς τελική έγκριση από το Συμβούλιο Υπουργών. Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι η επιμονή όσων πραγματικά διοικούν την Ε.Ε., που φυσικά δεν είναι οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους και να πετύχουν τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, εις βάρος των λαών σε μια επίφαση δημοκρατίας. Έτσι επανέρχονται κάθε φορά που κρίνουν σκόπιμο, μέχρι να πετύχουν τις επιδιώξεις τους.
Στην Ελλάδα η εκάστοτε κυβέρνηση ανησυχεί για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας πολιτικής στις επόμενες εκλογές, γι αυτό επικαλείται την ανάγκη συμμόρφωσης σε εοκικές ντιρεκτίβες, αντιλαϊκές από τη μια, υποχρεωτικές από την άλλη, αφού η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. θεωρείται μονόδρομος. Ο εκάστοτε υπουργός απασχόλησης ή οικονομίας εμφανίζεται να δίνει μάχες στα συμβούλια υπουργών και πάντα να πετυχαίνει το μη χείρον. Όμως οι εκλεκτοί των Βρυξελλών δεν ανησυχούν, γιατί ξέρουν ότι όποιος και αν είναι ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται να πατήσει πόδι. Τα κόμματα εξουσίας είναι δεδομένα, ο δικομματισμός έχει επικρατήσει, ο Συνασπισμός προσπαθεί να βελτιώσει εκ των έσω την Ε.Ε., το ΚΚΕ με τις θέσεις του και την πρακτική του δε συμβάλλει στη δημιουργία μαζικών και αποτελεσματικών κινημάτων κι αυτοί κάνουν άνετα τη δουλειά τους.
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Έως το 1999, δηλ. τη χρονιά εκλογής του Τσάβες ως προέδρου της Βενεζουέλας, η μόνη χώρα που δεν ελέγχανε στην αμερικανική ήπειρο οι ΗΠΑ ήταν η Κούβα, η οποία έχει υποστεί τα πάνδεινα από το εμπάργκο που της έχουν επιβάλει. Η εκλογή του μιγάδα Τσάβες σε μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα και η ισχυροποίησή του, παρά τις τρεις προσπάθειες των ΗΠΑ για την ανατροπή του, με σημαντικότερη του 2002, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη μείωση της επιρροής των ΗΠΑ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Μέχρι τότε οι ΗΠΑ απομυζούσαν τους πόρους των χωρών αυτών με δικτατορίες και διεφθαρμένες ντόπιες ελίτ, που συχνά κατέστελλαν με τα όπλα κάθε λαϊκή αντίδραση, όπως π.χ. είχε συμβεί στη Βενεζουέλα 10 χρόνια πριν την εκλογή του Τσάβες μετά τη λαϊκή εξέγερση ενάντια στο πρόγραμμα αναδιάρ-θρωσης του ΔΝΤ, που είχε συντριβεί βίαια με 2.000 νεκρούς από το «σοσιαλδημοκράτη» Κάρλος ’ντρες Πέρεζ.
Μετά τη Βενεζουέλα ακολούθησε η Βολιβία, μία από τις φτωχότερες χώρες, με την εκλογή του Ινδιάνου Έβο Μοράλες, που προκάλεσε ταραχή στο διεθνές κεφάλαιο με την εθνικοποίηση όλων των φυσικών πόρων της χώρας. H Βολιβία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη παραγωγός φυσικού αερίου στη N. Αμερική, με αποθέματα 53,3 τρισ. κυβικών μέτρων, μετά τη Βενεζουέλα (151 τρισ.), ενώ παράγει παραλλήλως και 40.000 βαρέλια πετρέλαιο ημερησίως.
Κοινωνική πρόοδος με δημοκρατία
Τα δύο σημαντικά στοιχεία στη Βενεζουέλα και τη Βολιβία ήταν ότι:
1.Με εκλογικές διαδικασίες και χωρίς καταστολή των πολιτικών ελευθεριών έγιναν οι κοινωνικές αλλαγές. Πριν από λίγο καιρό αυτό ήταν αδιανόητο.
2.Τις αλλαγές αυτές υποστηρίζουν τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα, σημαντικό μέρος των οποίων είναι οι αυτόχθονες Ινδιάνοι, που βρίσκονται διασκορπισμένοι σ΄ όλη την αμερικανική ήπειρο.
Με τους πόρους της χώρας του, που λόγω ανόδου της τιμής του πετρελαίου είναι αυξημένοι, ο Τσάβες επιχειρεί να δημιουργήσει ένα πόλο επιρροής στη Λ. Αμερική και ευρύτερα στον κόσμο, με επισκέψεις σε χώρες του «κακού», όπως το πετρελαιοπαραγωγό Ιράν. Έχει δώσει βοήθεια 4 δισ. δολ. σε 17 χώρες, φθηνό πετρέλαιο σε διάφορες φτωχές χώρες της περιοχής, ακόμη και στους φτωχούς της Νέας Ορλεάνης, ενώ πρόσφατα έκανε αγορά όπλων ύψους 1 δισ. δολ. από τη Ρωσία, για ν αντικαταστήσει τον αμερικάνικο οπλισμό της χώρας του.
Στις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής (Μεξικό, Αργεντινή, Ισημερινός, Περού, Βραζιλία) έχουν αναπτυχθεί κοινωνικά κινήματα, που πιέζουν για κοινωνικές αλλαγές και ανεξαρτησία από την επιρροή των ΗΠΑ, με ανάδειξη της ινδιάνικης ιδιαιτερότητας. Σημαντικό στοιχείο των λατινοοαμερικάνικων λαών είναι η επαναφορά της ιδέας της Λατινοαμερικανικής Ένωσης του Σιμόν Μπολιβάρ, που είχε συμβάλει στην ένωση Βενεζουέλας, Κολομβίας, Ισημερινού και Νέας Γρενάδα από το 1821 έως το 1824, που τελικά απέτυχε, λόγω της σφοδρής αντίθεσης των ΗΠΑ.
Η Νοτιοαμερικανική Κοινότητα Εθνών
Έτσι στις 9 Δεκεμβρίου 2004 δώδεκα κράτη της Λατινικής Αμερικής υπέγραψαν την Ιδρυτική Διακήρυξη της Νοτιοαμερικανικής Κοινότητας Εθνών στο Κούσκο του Περού. «Είμαστε εδώ για να δώσουμε ενέργεια, ψυχή, καρδιά και ζωή στο όνειρο του Σιμόν Μπολιβάρ», δήλωσε ο τότε πρόεδρος του Περού Αλεχάνδρο Τολέδο. Τη διακήρυξη υπέγραψαν η Αργεντινή, η Βολιβία, η Βραζιλία, η Κολομβία, η Χιλή, ο Ισημερινός, η Γουιάνα, η Παραγουάη, το Περού, το Σουρινάμ, η Ουρουγουάη και η Βενεζουέλα. ενώ το Μεξικό και ο Παναμάς θα είναι παρατηρητές.
Στο μεταξύ αναδεικνύονται κυβερνήσεις όπως του Λούλα στη Βραζιλία, του Κίρσνερ στην Αργεντινή, της Μπασελέ στη Χιλή και του Βάσκεζ στην Ουρουγουάη, που έχουν κοινό χαρακτηριστικό την προώθηση εκτεταμένων κοινωνικών προγραμμάτων στο εσωτερικό των χωρών τους, χωρίς να έρχονται σε ρήξη με τις ΗΠΑ, αλλά με προάσπιση των συμφερόντων των χωρών τους. Στα ίδια πλαίσια αναμένεται να κινηθεί και ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος της Νικαράγουας, μιας από τις πιο εξαθλιωμένες χώρες λόγω του ΔΝΤ, Ντανιέλ Ορτέγκα, που πρόσφατα κέρδισε τις εκλογές με την υποστήριξη της εκκλησίας και ενός παλιού μέλους των Κόντρας ως υποψηφίου αντιπροέδρου του. Οι ΗΠΑ, που αρχικά είχαν αντιταχθεί στην εκλογή του, μετά σιώπησαν. Η Νικαράγουα παίρνει και αυτή φθηνό πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα.
Σημαντικός παράγοντας στις πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή έχει αναδειχθεί η ενεργειακή αυτονομία που προσφέρουν η Βενεζουέλα και η Βολιβία μετά την ανάκτηση του εθνικού ελέγχου των πόρων των χωρών τους. Ο Τσάβες με το πλεονέκτημα αυτό επιχειρεί να δημιουργήσει ένα πόλο στη Λατινική Αμερική. Παρεμβαίνει σε εκλογές γειτονικών χωρών, άλλοτε επιτυχημένα (π.χ. Ουρουγουάη, Νικαράγουα) άλλοτε όχι (π.χ. Περού, Μεξικό).
Στην Κεντρική και Νότια Αμερική, που οι ΗΠΑ θεωρούσαν σαν αυλή τους, οι δυνατότητες παρέμβασής τους πλέον περιορίζονται. Στη σύνοδο των αμερικανικών κρατών το Νοέμβρη του 2005 στο Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής οι ΗΠΑ επιχείρησαν ανεπιτυχώς να περάσουν νέα συμφωνία απελευθέρωσης εμπορίου και αγορών, την ALCA (Area de Libre Commercio de las Americas), με επικεφαλής τις ίδιες. Βρήκαν όμως τη σφοδρή αντίθεση της Βραζιλίας, της Αργεντινής και της Βενεζουέλας, που υποστηρίζουν την ήδη υπάρχουσα ζώνη ελεύθερου εμπορίου Mercosur του 1991, με μέλη την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Ουρουγουάη, την Παραγουάη και τη Βενεζουέλα και με ειδική σχέση τη Βολιβία και τη Χιλή, δηλ. χωρίς τις ΗΠΑ.
Αυτές οι προοδευτικές εξελίξεις δε θα πρέπει να οδηγήσουν σε υπερβολικά συμπεράσματα και ιδεολογήματα, ότι τα συμβαίνοντα στη Λατινική Αμερική είναι παγκόσμιας ισχύος, αγνοώντας συνθήκες, ιδιαιτερότητες και συγκυρίες. Πάντως όλ αυτά δείχνουν ότι οι ΗΠΑ δεν είναι παντοδύναμες, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, πατριωτικές ηγεσίες και λαοί αποφασισμένοι. Η Λατινική Αμερική φαίνεται να προστίθεται ως ένα ακόμη μέρος του κόσμου που αποσπάται από τη μονοκρατορία των ΗΠΑ. Πόσο όμως θα προχωρήσουν αυτές οι αλλαγές είναι ένα ζητούμενο απ όλους όσοι οραματίζονται ένα καλύτερο κόσμο.
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Είναι η πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες στις εκλογές της 7-11-2006 που ο αμερικανικός λαός καταψήφισε Πρόεδρο για εξωτερικό θέμα, τον πόλεμο στο Ιράκ, κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε και με την ήττα στο Βιετνάμ. Δείχνει ότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι, που είχαν μεγαλύτερη συμμετοχή από άλλες εκλογές, δεν έχουν αποβάλει το σύνδρομο του Βιετνάμ και καταδίκασαν την έξαλλη πολιτική των νεοσυντηρητικών, που είχε περιβληθεί με ένα θρησκοληπτικό μανδύα μεσσιανισμού, μ ένα Πρόεδρο που ισχυρίζεται ότι μιλάει με το Θεό. Στους ψηφοφόρους βάρυναν όμως και τα αντικοινωνικά μέτρα των Ρεπουμπλικάνων. Ο Μπους ευνόησε τις επιχειρήσεις και τα μεγάλα εισοδήματα. Αυτός και το Κογκρέσο του θέσπισαν εκτεταμένες φοροαπαλλαγές στα μερίσματα, τα κεφαλαιουχικά κέρδη και την ακίνητη περιουσία. (Στις πετρελαϊκές εταιρείες προσφέρθηκαν φοροαπαλλαγές 2,8 δισ. δολ. με περσινό νόμο) Χτύπησαν περιβαλλοντικές και άλλες νομοθεσίες, που εμπόδιζαν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, επιβράβευσαν με συμβόλαια πολλών δισ. δολαρίων συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Χαρακτηριστικό του κοινωνικού προβλήματος είναι το κατώτατο ωρομίσθιο, που σε ομοσπονδιακό επίπεδο είναι καθηλωμένο από το Σεπτέμβριο 1997 στα 5,15 δολ. (4,40 ευρώ). Η άνοδος του πληθωρισμού έχει μειώσει κατά 21% το διαθέσιμο εισόδημα των χαμηλόμισθων και οι Δημοκρατικοί υπόσχονται αύξησή του στα 7,25 δολ. (6,20 ευρώ). Πάντως στην Ελλάδα είμαστε χειρότερα. Το κατώτατο ημερομίσθιο είναι σήμερα 27,18 ευρώ, που αντιστοιχεί σε ωρομίσθιο 4,10 ευρώ.
Η επόμενη διετία και οι Δημοκρατικοί
Η προσεχής διετία θα είναι ιδιαίτερα ρευστή για το Μπους, καθώς αναμένεται ν αποκαθηλωθούν οι κραυγαλέοι νεοσυντηρητικοί συνεργάτες του. Μετά το Ράμσφελντ στο στόχαστρο είναι ο Τσέινι. Σε περίπτωση απομάκρυνσής του και διορισμού νέου αντιπροέδρου ο Μπους θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να έχει την τύχη του Νίξον, δηλ. ν αποπεμφθεί από την προεδρία, αν επιμείνει στην ως τώρα πολιτική του και δε δρομολογήσει την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Ιράκ.
Όμως και οι Δημοκρατικοί δεν έχουν διαφορετική πολιτική στα διεθνή θέματα. Ο πόλεμος στο Ιράκ έγινε με τη δική τους συναίνεση. Δεν έχουν διαφορετικό εξωτερικό δόγμα από το Μπους. Την «τρομοκρατία» έχουν και αυτοί ως ιδεολόγημα. Ίδιες σταθερές υποστήριξης για το Ισραήλ, την Τουρκία, ίδιες αντιλήψεις για τον «άξονα του κακού». Το Δημοκρατικό Κόμμα θα αλλάξει, απλώς, το περιτύλιγμα της εξωτερικής πολιτικής. Όταν η διπλωματία εξαντλεί τα όριά της, τότε, αν τους παίρνει, θα μιλούν τα όπλα.
Οι υποψήφιες για την Προεδρία
Η Νάνσι Πελόσι, πρόεδρος της Βουλής και πιθανή υποψήφια για το χρίσμα των προεδρικών εκλογών του 2008 με τους Δημοκρατικούς, θεωρεί ότι «οι ΗΠΑ απέσυραν την προσοχή τους από το Αφγανιστάν και τον πραγματικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και κατηγόρησε τον πρόεδρο Μπους για έλλειψη σχεδίου στο Ιράκ και ότι «επέτρεψε στους Ταλιμπάν και στους συμμάχους της Αλ Κάιντα να επιτίθενται στα αμερικανικά στρατεύματα». Πάντως είναι αντίθετη με τον πόλεμο στο Ιράκ, κάτι που μειώνει τις πιθανότητές της, επειδή η αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράκ ανησυχεί ιδιαίτερα το Ισραήλ, βλέποντας ότι έτσι θα ενισχυθεί το Ιράν, πράγμα που αμφισβητεί το ρόλο του και την ύπαρξή του. Αντίθετα η άλλη υποψήφια για το χρίσμα των προεδρικών εκλογών του 2008 Χίλαρι Κλίντον, δηλωμένη σιωνίστρια, είναι υπέρμαχος του πολέμου στο Ιράκ. Ενώ ήταν η επικρατέστερη στην περιοχή της Ν. Υόρκης, το εβραϊκό λόμπι της χορήγησε 29,5 εκατομμύρια δολ., τα περισσότερα χρήματα από οποιονδήποτε άλλον υποψήφιο στις ΗΠΑ. «Η παρουσία μας (εννοεί στο Ιράκ) θα στείλει ένα μήνυμα στο Ιράν ότι δεν μπορούν να επηρεάζουν την κατάσταση στην περιοχή, παρά τους σημαντικούς φυλετικούς και θρησκευτικούς δεσμούς που έχουν με τον πληθυσμό». (Γράμμα προς τους ψηφοφόρους). Πάντως υπάρχει σοβαρή αντίθεση στην υποψηφιότητά της, με ιστοσελίδα, που έχει τίτλο «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΤΩΡΑ» (STOP HER NOW), που εκφράζει κύκλους των Δημοκρατικών και του αντιπολεμικού κινήματος. Σημειώνουμε επίσης ότι ίδια αντίθεση υπάρχει σε κύκλους του κατεστημένου για την τυφλή υποστήριξη του Ισραήλ, ακόμη και όταν βλάπτονται τα αμερικανικά συμφέροντα.
Όχι πάλι αυταπάτες
Ελπίζουμε μετά από 2 χρόνια να μη γίνουν πιστευτοί ξανά ο υποψήφιος Αμερικανός πρόεδρος, οι εδώ υποτακτικοί και τα «παπαγαλάκια», που θα ισχυρισθούν ότι οι Δημοκρατικοί θ αλλάξουν πολιτική στο Κυπριακό, στην Τουρκία, στα Βαλκάνια υπέρ της Ελλάδας, όπως τότε έκαναν με το «σοσιαλιστή» Κλίντον, που βομβάρδισε τη Σερβία.
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε αποζημίωση 3 εκατομμυρίων ευρώ, για το χώρο του Τύμβου των Σαλαμινομάχων, στην εταιρεία «Αρκαδία Α.Ε.», ιδιοκτησίας της οικογένειας του Αχιλλέα Καραμανλή, αντικειμενικής αξίας 19.200 ευρώ! Ο χώρος αυτός -24 στρέμματα- έχει ανακηρυχθεί αρχαιολογικός από το 1965 και ανήκε στο δημόσιο, όμως με απόφαση της χούντας το 1971 χαρίστηκε ουσιαστικά στον Αχιλλέα Καραμανλή, ο οποίος τον διεκδικούσε. Το τραγικό είναι πως, ενώ δικαστικά μπορούσε το δημόσιο να ανακτήσει την περιοχή που δικαιωματικά του ανήκει και ο Νομάρχης Πειραιά (έστω και προεκλογικά) προσπάθησε να προστατέψει το χώρο με περίφραξη από τις καταστροφές που υφίσταται από την εταιρεία «Αρκαδία», ο τελευταίος δέχθηκε επίθεση από το Γ.Γ. του Υπουργείου Πολιτισμού!
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Οι εκλογές είναι, πλέον, δυνατό να προκηρυχθούν οποτεδήποτε στους προσεχείς μήνες. Θα ήταν πολύ αρνητικό για το ΑΣΚΕ, μια που πήγαμε, άλλωστε, καλύτερα από ποτέ στις τελευταίες, να μην μπορέσουμε, για οικονομικούς λόγους, να πάρουμε μέρος σ αυτές.
Γι αυτό, καλούνται όλα τα μέλη και οι φίλοι του ΑΣΚΕ να γνωστοποιήσουν, όσο πιο γρήγορα, το μίνιμουμ ποσό που μπορούν να διαθέσουν για την έκτακτη εκλογική τους συνεισφορά και το μάξιμουμ, με όποια δυνατή θυσία, αν χρειαστεί, ώστε να σχεδιαστούν τα αναγκαία βήματα.
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε και η φετινή συνεστίαση του ΑΣΚΕ, το Σάββατο 4 Νοεμβρίου.
Στις ομιλίες τους, ο Δ. Παλλαδινός αναφέρθηκε γενικά στην πολιτική κατάσταση, ο Α. Φρυδάς (τ. δήμαρχος Μόρφου) στις τελευταίες εξελίξεις του Κυπριακού και ο Σ. Στενός στην καταλήστευση των πολιτών από τις τράπεζες.
Η νεολαία μας διασκέδασε, όπως κάθε χρόνο, με ζωντανή μουσική και μιμήσεις.
Παραβρέθηκαν ο εκπρόσωπος της Χριστιανικής Δημοκρατίας Θ. Κουρταλίδης και αντιπροσωπεία Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών της δημοκρατίας.
Συνέντευξη στο HIGH TV
Τη Δευτέρα 30 Οκτωβρίου στο HIGH TV, στην τακτική εκπομπή του δημοσιογράφου Χρ. Πηγαδίτη 8-9 μ.μ., προσκεκλημένοι ήσαν ο τ. υπουργός του ΠΑΣΟΚ Λ. Βερυβάκης και το μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ Ν. Καργόπουλος. Η συζήτηση στράφηκε γύρω από τα εθνικά θέματα, τις εσωτερικές και διεθνείς πολιτικές εξελίξεις. Η εκπομπή είναι γραμμένη σε DVD, όπως και οι εισηγήσεις των εσπερίδων. Τα DVD μπορείται να τα δανειστείτε.
Οι εκδόσεις του ΑΣΚΕ
Μια νέα, πολύ σημαντική κατά τη γνώμη μας, έκδοση πραγματοποίησε το ΑΣΚΕ, αποτέλεσμα πολύχρονης δουλειάς, στην οποία πήραν μέρος όλα τα μέλη και μερικοί φίλοι του κόμματος. Το θέμα της είναι: «Η Ελλάδα στην ΕΟΚ/Ε.Ε. Η αποχώρηση από την Ε.Ε. όρος επιβίωσης και προόδου». Το ΑΣΚΕ-4 αποτελείται από 99 σελίδες, κοστίζει 10 ευρώ, περιέχει μια εισαγωγή με την ιστορία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και 4 μέρη:
1ο Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. και δημοκρατία
2ο Ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική και Ε.Ε.
3ο Η ελληνική οικονομία και η Ε.Ο.Κ./Ε.Ε.
4ο Ελληνικός πολιτισμός και Ε.Ε.
Υπενθυμίζουμε τις άλλες 3 εκδόσεις μας:
ΑΣΚΕ-1: «Από την αντιεισήγηση μέχρι την ίδρυση του ΑΣΚΕ», Β΄ έκδοση, Οκτώβριος 2005, 39 σελίδες, κόστος 5 ευρώ. Περιέχει τα κυριότερα κείμενα της περιόδου αυτής: Την αντιεισήγηση στη 10η σύνοδο της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, την απόφαση του Πειθαρχικού Συμβουλίου, την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΑΣΚΕ με τη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε κ.τ.λ.
ΑΣΚΕ-2: «Η πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση της Ελλάδας Ο αγώνας για την Εθνική Ανεξαρτησία», έκδοση 1986, 134 σελίδες (μικρού μεγέθους), κόστος 5 ευρώ. Περιέχει συνοπτικό ιστορικό, ανάλυση των κυριοτέρων συμφωνιών (δόγμα Τρούμαν, ένταξη στο ΝΑΤΟ, συμφωνίες για βάσεις) και των τρόπων που η εξάρτηση επιβάλλεται στην πράξη, καθώς και θέσεις προτάσεις του ΑΣΚΕ για μια άλλη εξωτερική και αμυντική πολιτική.
ΑΣΚΕ-3: «Κύπρος», Β΄ έκδοση, Οκτώβριος 2005, 73 σελίδες, κόστος 5 ευρώ. Περιέχει τα εξής μέρη:
1ο Ένα σύντομο ιστορικό.
2ο Διαπραγματεύσεις Συμφωνίες.
3ο Το σχέδιο Ανάν.
4ο Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
5ο Μια άλλη πολιτική για την Κύπρο.
Κατηγορία
Φύλλο 113 Νοεμβρίου 2006