Η οικογένεια του Νίκου Καργόπουλου, οι οικείοι του και όλοι του ΑΣΚΕ ευχαριστούν όλους όσους συμπαραστάθηκαν και συμμερίστηκαν στον πόνο για το ταξίδι στην αιωνιότητα του, χωρίς δυνατότητα αναπλήρωσης, Νίκου.
Η επιμνημόσυνη ακολουθία θα τελεστεί την 1η Φλεβάρη, Κυριακή ώρα 12, στο κοιμητήριο Ηλιούπολης Αττικής.
Ο σύντροφός μας, ο φίλος μας και πρωτεργάτης του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας Νίκος Καργόπουλος έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Η ζωή του ήταν συνυφασμένη με τον ασυμβίβαστο αγώνα για μια Ελλάδα ελεύθερη, εθνικά ανεξάρτητη και κοινωνικά δίκαιη με ήθος, αξιοπρέπεια,ανιδιοτέλεια και ανθρωπιά, χαρίσματα αναγνωρισμένα απ’ όλους όσους τον γνώρισαν.
Ο Νίκος είναι παράδειγμα για τους επόμενους που θα συνεχίσουν ν’ αγωνίζονται για τα ίδια ιδανικά, γι’ αυτό θα είναι πάντα δίπλα μας. Καλό ταξίδι, σύντροφε και φίλε μας.
«Αντίο παλληκάρι Νίκο! Πικράθηκες πολύ!»
«[...]Ο Νίκος Καργόπουλος έγινε περισσότερο γνωστός όταν εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, το 1975, όπου αναδείχθηκε γρήγορα στην ιεραρχία του Κινήματος, φθάνοντας μέχρι τη θέση του Γραμματέα της πανίσχυρης, τότε, Επιτροπής Οργανωτικού.
Διαφώνησε σε πολλές από τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ και είναι χαρακτηριστικό ότι αποχώρησε, λόγω διαφωνιών, από το Κίνημα το 1981, όταν όλοι εγγράφονταν μαζικά.[...]
Αποχωρώντας από το ΠΑΣΟΚ, μαζί με άλλους συναγωνιστές του συνέπηξαν το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΣΚΕ) (σ.σ. 1983), από τις γραμμές του οποίου ο Νίκος Καργόπουλος αγωνίστηκε μέχρι την τελευταία στιγμή με το σθένος και την επιμονή που τον χαρακτήριζαν πάντα. Από τότε με το ΑΣΚΕ πλησίασε πολύ την ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και συνεργάστηκαν σε πολλές εκδηλώσεις, ομιλίες διαλέξεις, ιδιαίτερα με τον πρόεδρο της Χ.Δ. Μανώλη Μηλιαράκη.
Από τις εκδόσεις του ΑΣΚΕ αγόρασα ένα προφητικό βιβλίο που το συμβουλεύουμαι μέχρι σήμερα. Ο τίτλος του: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΟΚ-Ε.Ε. Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΥ». Εκδόσεις ΑΣΚΕ του 2006.
Τότε δεν το πίστευα, τώρα το βλέπω να πραγματοποιείται βήμα-βήμα, σαν προφητεία. Μια έκδοση καταπληκτική που δείχνει την αξία και τη σοβαρότητα του ΑΣΚΕ αλλά και του Νίκου. Γι’ αυτό το ΑΣΚΕ όπως και η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν πρόκοψαν… Η αλήθεια πρέπει να κρύβεται από το κατεστημένο…
Υπήρξε δραστήριο μέλος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967-1974 (ΣΦΕΑ) από την ίδρυσή του, και συμμετείχε ενεργά και επίμονα στο ΔΣ του μέχρι την ώρα του θανάτου του.
Το ΠΑΣΟΚ, που τόσο τον απογοήτευσε (σ.σ. και τον διέγραψε, όταν το 1983 έκανε την περίφημη Αντιεισήγηση) με τα φαύλα έργα και τις μαύρες ημέρες που μας χάρισε, έκδοσε την ακόλουθη ανακοίνωση για τον θάνατο του Νίκου Καργόπουλου:
Αγωνιστής, ασυμβίβαστος, βαθιά δημοκράτης, ο Νίκος Καργόπουλος αγωνίστηκε για τη δημοκρατία και βασανίστηκε για τις ιδέες του τη μαύρη επταετία της χούντας. Όλοι όσοι πορεύτηκαν μαζί του σε κάποιο τμήμα της μακράς αγωνιστικής διαδρομής του, θα τον θυμούνται ως υπόδειγμα αγωνιστή που παρέμεινε ενεργός μέχρι το τέλος. Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του.» (σ.σ. ...)
Νίκος Καργόπουλος
3 Νοεμβρίου 1948 – 19 Δεκεμβρίου 2014
Έφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού , σύντροφος και συναγωνιστής αγαπημένος, Νίκος Καργόπουλος.
Ο Νίκος γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1948 στην Αθήνα. Από 15 χρονών οργανώθηκε δραστήρια στη Νεολαία της ΕΔΑ και, στη συνέχεια, στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη. Φοιτητής στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας από το φθινόπωρο του 1966, αναμίχθηκε δραστήρια από την πρώτη μέρα στην αντιδικτατορική Αντίσταση, με αποτέλεσμα να μπει νωρίς στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών της χούντας και να συλληφθεί στη διάρκεια των γεγονότων της κηδείας του Γεωργίου Παπανδρέου στις 3 Νοεμβρίου 1968.
Δικάστηκε από το στρατοδικείο της δικτατορίας και καταδικάστηκε σε διετή φυλάκιση και εξέτισε την ποινή του στις Φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Αποφυλακίστηκε στις 26 Μαρτίου του 1970. Οι χουντικές πρυτανικές αρχές του πανεπιστημίου τον απέβαλαν από το πανεπιστήμιο και του αφαίρεσαν τη φοιτητική ιδιότητα, κατά πάγια πρακτική εναντίον όλων των φυλακισθέντων ή εξορισθέντων αντιστασιακών φοιτητών και σπουδαστών. Μετά και τη διακοπή της αναβολής στράτευσης λόγω σπουδών, το 1972 κλήθηκε και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία υπό δυσμενέστατες συνθήκες. Μεταπολιτευτικά, εντάχθηκε το 1975 στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, με αξιοσημείωτη συμμετοχή και ιδιαίτερη δράση, πριν αποχωρήσει, λόγω ριζικών διαφωνιών, τον Οκτώβριο του 1981.
Μαζί με άλλους συναγωνιστές του συνέπηξαν το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΣΚΕ), από τις γραμμές του οποίου ο Νίκος Καργόπουλος αγωνίστηκε μέχρι την τελευταία στιγμή με το σθένος και την επιμονή που τον χαρακτήριζαν πάντα.
Υπήρξε δραστήριο μέλος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967-1974 (ΣΦΕΑ) από την ίδρυσή του, και συμμετείχε ενεργά και επίμονα στο ΔΣ του μέχρι την ώρα του αποχωρισμού.
Οι συναγωνιστές και οι συγκρατούμενοί του στις φυλακές της χούντας, στους αγώνες της μεταπολιτευτικής περιόδου, στις γραμμές του ΣΦΕΑ και στο Διοικητικό Συμβούλιό του, απευθύνουν θέρμα συλλυπητήρια στη σύζυγό του Ελένη και στα παιδιά τους, με τη διαβεβαίωση ότι θα τον θυμούνται όσο ζουν και ότι θα παραδόσουν ζωντανή τη μνήμη του στους επερχόμενους.»
«Το status quo είναι οικονομική και πολιτική ευλογία για την Γερμανία», γράφει το Bloomberg. «Πολλαπλάσια τα οφέλη της σε σύγκριση με τα €77 δισ. βοήθειας στην Ελλάδα. «Εφιαλτικό» το σενάριο του ...γερμανικού μάρκου.»
«...Ο λόγος είναι ότι η ισχύουσα κατάσταση, το status quo, είναι οικονομική και πολιτική ευλογία για την Γερμανία. Η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης ευνοείται περισσότερο από όλα τα μέλη του ευρώ, από το ενιαίο νόμισμα. Μολονότι μια έξοδος της Ελλάδας μόνο μπορεί να μην λήξει το ευρώ, υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί τέτοιο ντόμινο στις αγορές της ευρωζώνης, που θα εκδιώξει κι άλλους».
«...Αν επέστρεφαν στο γερμανικό μάρκο, οι Γερμανοί εξαγωγείς, που καταλαμβάνουν περίπου το ήμισυ από το ΑΕΠ, θα χάσουν πολλή από την ανταγωνιστικότητά τους και το πολυαγαπημένο πλεόνασμα συναλλαγών της Μέρκελ θα συρρικνωθεί. Ο πληθωρισμός θα αποδυναμωθεί παραπάνω».
«,,,Ο Μπόρις Σλόσμπεργκ της BK Asset Man«...Σε έρευνα του 2013 από το Bertelsmann Foundation εκτιμάται ότι χωρίς το ευρώ, το γερμανικό ΑΕΠ θα ήταν 0,5 ποσοστιαίες μονάδες τον χρόνο χαμηλότερο μέχρι το 2025, που μεταφράζεται σε απώλεια 1,2 τρισ. ευρώ ή 14.000 ευρώ ανά κάτοικο και επίσης σε απώλεια 200.000 θέσεων εργασίας.»
Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να είναι εθνικό μας νόμισμά μας το ευρώ για να μη δυστυχήσει η ... καημένη η Γερμανία. Οι ασήμαντοι Ελληνες ας δυστυχήσουν...
Το αποτρόπαιο μακελειό (και οι άλλες αιματηρές επιθέσεις) στο Παρίσι και αλλού συνιστούν, όντως, μέγα κίνδυνο για τις δυτικές χώρες και ιδιαίτερα για την ελευθερία έκφρασης (όχι, πάντως, ασύδοτης...) και ανοχής στο διαφορετικό, που πρέπει να είναι καθολική και όχι αλά καρτ, όπως π.χ. με την απαγόρευση κάθε νύξης για οτιδήποτε βαφτίζουν αντισημιτισμό.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, πιο ουσιαστική, ίσως, γιατί αναφέρεται στις αιτίες του επικίνδυνου (πολύπλοκου) φαινομένου.
Αν παρακάμψει κάποιος τις θεωρίες συνομωσίας που μιλάνε για σύμπτωση της δολοφονίας ανθρώπων στο γαλλικό περιοδικό και αλλού με τα μέτρα λιτότητας που ετοιμαζόταν να περάσει η κυβέρνηση Ολάντ ή ότι ήταν προετοιμασία για κάτι άλλο που σχετίζεται με τους τζιχαντιστές στο Ιράκ και στη Συρία, τότε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι δυτικές πρώην αποικιοκρατικές χώρες είναι σοβαρό.
Η Γαλλία έχει 5 εκατομμύρια μουσουλμάνους, το 7,5% του πληθυσμού της , που προέρχονται από τις χώρες της Β. Αφρικής, πρώην γαλλικές αποικίες και οι περισσότεροι είναι 2ης γενιάς και με γαλλική υπηκοότητα.
Η μετανάστευση μουσουλμάνων προς τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη και η εγκατάστασή τους σε αυτά ξεκίνησε κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Την περίοδο εκείνη είχαν ανάγκη από φτηνά εργατικά χέρια που θα κάλυπταν τις παραγωγικές τους ανάγκες.
Η Γαλλία είχε παλαιότερα πολιτική παράδοση στην ενσωμάτωση και αφομοίωση ξένων, ιδιαίτερα από τις αποικίες, στη γαλλική κουλτούρα. Ομως, αυτό άλλαξε ουσιαστικά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, οπότε αναζητήθηκαν «νέοι εχθροί». Το έργο του Χάντιγκτον «Σύγκρουση Πολιτισμών» για μια νέα μεταψυχροπολεμική παγκόσμια τάξη αναγορεύει το Ισλάμ ως εν δυνάμει εχθρό της Νέας Τάξης. Οι επεμβάσεις και οι ωμότητες των δυτικών «προθύμων» στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στη Λιβύη, η εθνοκάθαρση των Παλαιστίνιων από το Ισραήλ σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση έχουν προκαλέσει μίσος για τους δυτικούς και τεράστια μεταναστευτικά κύματα από μουσουλμανικές χώρες, που μεγάλο μέρος, τους δέχεται η χώρα μας, που έχει γίνει αποθήκη λαθρομεταναστών, λόγω της συμμετοχής της στην Ε.Ε. Η Ελλάδα, όμως, δεν ευθύνεται για τις θηριωδίες και τις μεταναστευτικές συνέπειες της αποικιοκρατίας και των νεότερων δυτικών επεμβάσεων.
Ολα αυτά συσπείρωσαν μουσουλμάνους με επίκεντρο τη θρησκεία τους, ενώ οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες έγιναν λιγότερο ανεκτικές ή και εχθρικές απέναντί τους, απωθώντας τους στο κοινωνικό περιθώριο. Σύμπτωμα αυτής της συμπεριφοράς είναι και αυτό του γαλλικού σατιρικού περιοδικού, που, στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, διακωμωδούσε τη θρησκεία τους.
Οποιος σπέρνει ανέμους …
Μια από τις βασικές αιτίες της οικονομικής κρίσης είναι η εγκληματική αδιαφορία του κράτους για την αναδιάρθρωση και βελτίωση της παιδείας, που οδήγησε στη δημιουργία πολιτών, εύκολων θυμάτων των πελατειακών κομμάτων, του λαϊκισμού των πολιτικών και της καταστροφικής νοοτροπίας του εύκολου και ανέξοδου κέρδους. Η μαγκιά της αρπαχτής, της φοροδιαφυγής, του προσωπικού βολέματος, σε συνδυασμό με την αδιαφορία για την πολιτική, την κοινωνική κατάσταση και το σχεδιασμό του μέλλοντος, έχουν τις ρίζες τους στην αποδυνάμωση αξιών, όπως η γνώση και η εσωτερική καλλιέργεια.
Στόχος τους η παραγωγή μονοδιάστατων ατόμων εναρμονισμένων με την «παγκοσμιοσμιοποίηση», που θ’ αποτελέσουν τα μελλοντικά «σκουπίδια της ευημερίας» τους
Κάθε νέος Υπουργός Παιδείας προτείνει «μεταρρυθμίσεις», που κατά κανόνα αφορούν το εξεταστικό σύστημα, με στόχο να παρουσιάσει, χωρίς κανένα διάλογο, χωρίς πραγματικό όραμα, χωρίς μελέτη και προγραμματισμό, «καινοτομίες», και «νέο εκπαιδευτικό σύστημα», ώστε να μείνει το όνομά του στην ιστορία και όχι να καλύψει τα κενά και να εναρμονίσει την παιδεία στις νέες κοινωνικές, εθνικές και πολιτισμικές ανάγκες.
Η στοιχειώδης και κυρίως η μέση εκπαίδευση στηρίζονται σ΄ ένα μοντέλο εντατικοποίησης της γνώσης, της αποστήθισης και της επιφανειακής – επιδερμικής συμμετοχής σε μια καταπιεστική διαδικασία απόκτησης γνώσεων. Ο μαθητής δεν αναπτύσσει αναλυτικές – συνθετικές ικανότητες, δεν καλλιεργεί την κριτική του σκέψη και τις δεξιότητες, ούτε καν τις ανακαλύπτει. Δεν μαθαίνει να συνεργάζεται, να συνδυάζει και να μετέχει σε ομαδικές εργασίες. Το σχολείο απαιτεί την αποκλειστικότητα στη γνώση, ενώ το διαδίκτυο αποτελεί ένα χείμαρρο γνώσεων, που δυστυχώς μένει σχεδόν ανεκμετάλλευτος. Από την άλλη το καθημερινό πρόγραμμα ενός μαθητή είναι εξουθενωτικό. Μετά το τέλος του πρωινού ωραρίου, η εκπαίδευση συνεχίζεται με ένα διαρκές τρέξιμο, ώστε κάθε παιδί να τα κάνει όλα και να τα μάθει όλα. Ξένες γλώσσες, μουσική, αθλητισμός και φροντιστήριο του στερούν τον εντελώς απαραίτητο ελεύθερο χρόνο, ώστε να μπορέσει το παιδί να παίξει, να έρθει σε προσωπική επαφή με άλλους, ακόμα και με τους γονείς του, τους οποίους σπάνια συναναστρέφεται. Αυτές τις ανάγκες λανθασμένα έρχεται να καλύψει το διαδίκτυο με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αποτέλεσμα την απομόνωση και την εσωστρέφεια, με όλες τις ολέθριες απ’ αυτό συνέπειες. Το χειρότερο όμως είναι ότι έτσι ετοιμάζονται αδιάφοροι πολίτες. Αδιάφοροι για το πολιτικό γίγνεσθαι, αδιάφοροι για τις ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως αδιάφοροι για το μέλλον τους, που οιωνίζεται δύσκολο έως αποκαρδιωτικό. Όλος ο μαθητικός βίος έχει προσανατολισμό την «επιτυχία» σε μια επιθυμητή Ανώτατη Σχολή, της οποίας το πτυχίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα έχει καμία αξία στον τομέα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Αποτέλεσμα είναι ο μαθητής να μη μαθαίνει ούτε σωστή ορθογραφία, ούτε την ελληνική ιστορία ούτε ένα ολοκληρωμένο και ελληνικό λεξιλόγιο και έτσι του στερείται ένα βασικό πολιτιστικό αγαθό, αυτό της ανθρώπινης επικοινωνίας. Αυτό το σχολείο παράγει ανθρώπους μορφωτικά ανάπηρους, βολικούς σε κάθε αυταρχική εξουσία.
Η ανώτατη εκπαίδευση υποδέχεται «κουρασμένους» φοιτητές με τη νοοτροπία που αναφέρθηκε και στόχο την απόκτηση πτυχίου και μετά… βλέπουμε. Μηδενικό κίνητρο, μηδενικές προοπτικές, ανύπαρκτες προσδοκίες μέσα σ’ ένα άρρωστο περιβάλλον κυβερνητικής αδιαφορίας και καθηγητικής ασυδοσίας. Το φοιτητικό κίνημα, που άλλοτε ήταν η ατμομηχανή προοδευτικών διεκδικήσεων και κοινωνικών αγώνων, σέρνεται στο πάτωμα, υποταγμένο σε μειοψηφικές ομάδες με ολοκληρωτικές συμπεριφορές, που στηρίζονται πολλές φορές στη βία, ή ακολουθεί πορεία με κομματική καθοδήγηση, που έχει ως στόχο την πολιτική και επαγγελματική ηγετική ανέλιξή των. Το Πανεπιστήμιο είναι και πρέπει να είναι χώρος παιδείας εκπαίδευσης και ελευθερίας. Όμως τι είδους Πανεπιστήμιο πρέπει να υπάρχει; Πρέπει να είναι συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας και την παραγωγή, ή πρέπει να στοχεύει μόνο στην απόκτηση γνώσεων και ικανοτήτων; Πρέπει να είναι δημόσιο ή μπορούν ιδιώτες να αντικαταστήσουν το κράτος στο ύψιστο επίπεδο εκπαίδευσης με μόνο στόχο το κέρδος; Όμως κατ’αρχήν το Πανεπιστήμιο πρέπει να δίνει προοπτικές και δυνατότητες στους φοιτητές του. Όταν η ανεργία των νέων επιστημόνων, (και με μεταπτυχιακά), είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης, όλες οι σκέψεις και συζητήσεις είναι καταδικασμένες να πέσουν στο κενό. Ποια η σύνδεση με την παραγωγή, όταν δεν υπάρχει παραγωγή στη χώρα εξ’ αιτίας των περιοριστικών νόμων της ΕΕ και την οικονομική αφαίμαξη από τους «εταίρους» δανειστές μας; Η μόνη διέξοδος στους νέους μας, δυστυχώς, κατάντησε να είναι η μετανάστευση με οδυνηρές και απρόβλεπτες κάποιες φορές συνέπειες για την πατρίδα μας. Η κορύφωση της κρίσης συνδέεται με την αποστέρηση της κοινωνίας μας από τους πιο ελπιδοφόρους νέους και επιστήμονες.
Είναι αδύνατον με το σημερινό καθεστώς της νέας κατοχής η Παιδεία να παράγει ολοκληρωμένους ανθρώπους που θα δουλέψουν και θα βοήθήσουν και θα αναπτύξουν τον τόπο τους. Αυτοί οι στόχοι μπορούν να υλοποιηθούν, μόνο αν απελευθερωθούμε από την κατοχή της Ε.Ε. των «εταίρων» και δανειστών.
Ακούμε συνεχώς να μας απαντούν στις διαμαρτυρίες για το επίπεδο και την ποιότητα της (ιδιωτικής) τηλεόρασης ότι αυτά θέλει ο κόσμος.
Δεν είναι έτσι. Από κάποια ευτυχή συγκυρία(;) όλων των συντελεστών μιας εκπομπής-σειράς της TV ΑΛΦΑ «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» εκπέμπεται κάτι σαν θαύμα για την ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και προηγούμενη διαφήμιση οι προσφερόμενες «φέτες» σπαρταριστής καθημερινότητας συμβίωσης κατέκτησαν, προς γενική έκπληξη, ρεκόρ συνεχούς ακροαματικότητας!
«Δε μας αξίζουν», λοιπόν, τα «σκουπίδια» που μας σερβίρουν, κάτι που (πιστεύουμε) θα ισχύσει σύντομα και με τους πολιτικούς μας.
Με την είσοδο της χώρας μας στην εποχή των μνημονίων άλλαξε και η επιχειρηματολογία της εκάστοτε κυβέρνησης (Παπανδρέου, Παπαδήμα, Σαμαρά) για τα μέτρα που λαμβάνονταν. Ενώ, προ της εποχής των μνημονίων, οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι τα μέτρα που έπαιρναν ήταν προς όφελός του, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και ύστερα τα επιχειρήματα που προβάλλονταν με τη συνδρομή των «εταίρων» και δανειστών ήταν «ή αυτά τα μέτρα ή πτωχεύουμε», «ή αυτά τα μέτρα ή έξω από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή». Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις απειλές για άδεια ράφεια στα σούπερ μάρκετ, για έλλειψη φαρμάκων, για άδεια ΑΤΜ.
Η τρομοκράτηση με τα χειρότερα ήταν μια επιτυχημένη, ως τώρα, συνταγή των νεοφιλελεύθερων
για την εφαρμογή των νέων μέτρων, με όσο το δυνατό λιγότερες αντιδράσεις από το λαό, αλλά και το κύριο επιχείρημα στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτικές 2012, ευρωεκλογές 2014) καθώς και των επερχόμενων βουλευτικών αναμετρήσεων. Η πρακτική αυτή των νεοφιλελεύθερων κυβερνώντων μόνο τυχαία δε θα μπορούσε να θεωρηθεί, Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ολόκληρα επιτελεία εγχώρια και ξένα εργάζονται προς αυτό το σκοπό, δηλ να παραμείνει η χώρα και ο ελληνικός λαός, το «πειραματόζωο», μέσα στην Ε.Ε και το ευρώ. Γνωρίζουν ότι ο φόβος λειτουργεί ως ανασταλτικό μέσο σε κάθε είδους προσπάθεια επανάστασης ή αντίστασης Ο φόβος, ως μηχανισμός επιβίωσης, κάνει τους ανθρώπους λιγότερο τολμηρούς και αποφασιστικούς, δημιουργώντας το αίσθημα της συντήρησης των κεκτημένων.
Είναι γεγονός ότι το αίσθημα του φόβου και της συντήρησης στοχεύει στις μεγαλύτερες, κυρίως, ηλικίες.
Στις ηλικίες αυτές λειτουργεί περισσότερο το αίσθημα της συντήρησης των όσων μέχρι στιγμής έχουν δημιουργήσει και αποκτήσει. Πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε ακούσει μεγαλύτερους να ψηφίζουν με γνώμονα του να μην χαθεί η σύνταξη τους και ας είναι ακόμα και αυτή των 360 ευρώ, που μετά τις εκλογές την κόβουν κι αυτή σιγά-σιγά ή του παίρνουν το σπίτι με τα ΕΝΦΙΑ. Άλλωστε, αυτά που τους παρουσίαζαν στην αρχή των μνημονίων ή στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές ότι θα συμβούν, αν δεν συμφωνήσουν (με τα νέα μέτρα) ή αν δεν τους ψηφίσουν, έχουν ήδη συμβεί. Απειλούσαν ότι, αν δε μπούμε στο μνημόνιο και βγούμε από το ευρώ, τότε το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθεί κατά 50%. Το βιοτικό επίπεδο πολλών συμπατριωτών μας έχει πέσει ήδη πολύ περισσότερο. Μας φοβίζανε ότι δε θα υπάρχουν φάρμακα, αλλά ήδη για πολύ κόσμο η πρόσβαση στην ιατροφαρμευτική περίθαλψη γίνεται όλο και πιο δύσκολη και πανάκριβη. Μας τρομοκρατούσανε ότι θα αδειάσουνε τα ΑΤΜ, αλλά οι καταθέσεις των Ελλήνων ήδη έχουν εξανεμιστεί, μέσω της υπερφορολόγησης, του ακριβού κόστους των αγαθών, και της υπερκοστολόγησης των κοινωνικών αγαθών.
Φυσικά οι εκφοβισμοί αυτοί που διασπείρουν στον ελληνικό λαό μόνο πραγματικοί δε θα μπορούσαν να είναι, αφού ο «μπαμπούλας» ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται αναφανδόν υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη και την Ε.Ε που έτσι κι αλλιώς συνεπάγεται κρυφά ή φανερά μνημόνια. Κανείς δεν πρέπει να είναι τυφλός. Αλλωστε η κατ’ επανάληψη υπερβολική δόση φοβίας προκαλεί αντίθετα αποτελέσματα για τους νεοφιλελεύθερους. Οδηγεί όμως στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλ. στην επικράτηση πολιτικών δυνάμεων που υποστηρίζουν, όχι τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού, αλλά αυτά της Ε.Ε., δηλ. της Γερμανίας και των ΗΠΑ, που δε θέλουν τη διάλυση της ευρωζώνης.
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει επιτέλους να σκεφθεί ποια είναι η πραγματική αιτία της δυστυχίας του. Παραμονή στην Ε.Ε και στο ευρώ της, που σημαίνει εσαεί «πειραματόζωο» με μνημόνια; Να παραμείνουμε στην Ε.Ε. και στο ευρώ, για να μας εξαθλιώσουν, να μας αρπάξουν τα σπίτια και τη γη μας, να μας φτάσουν στα όρια της πείνας, να μας φορτώσουν με εκατομμύρια λαθρομετανάστες, να λεηλατήσουν τον τον ορυκτό μας πλούτο, να καταστήσουν τη χώρα αποικία τους και τους Ελληνες οιονεί σκλάβους και μετανάστες, προσκυνημένους, σκυφτούς σε καθεστως κατοχής;
Ή ν’αγωνίσθουμε ν’ απελευθερωθούμε απ’ αυτήν την κατοχή για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό;
5 Ιανουαρίου 2015.
«Η διαδρομή μου στην πολιτική με δίδαξε ότι οι πολίτες αξιώνουν καθαρή θέση, συνεπή στάση, υπεύθυνη συμπεριφορά. Για αυτό και δε θα μπορούσα παρά να συνεχίσω όπως ακριβώς ξεκίνησα αυτή τη διαδρομή, ως υποψήφια του ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα» και «...Έχω το χρέος να τιμήσω την παράταξη που με ανέδειξε και, κυρίως, τις Κερκυραίες και τους Κερκυραίους που με εμπιστεύθηκαν σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις.
7 Ιανουαρίου 2015.
«Αποφάσισα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του Αντώνη Σαμαρά για συστράτευση σε έναν κοινό αγώνα, συμμετέχοντας στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην Κέρκυρα» και «Καλώ τους συμπολίτες μου να με στηρίξουν. Γνωρίζουν ότι θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις, όπως έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, για να διασφαλίσω το συμφέρον του τόπου μου, την ευημερία και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας”
8 Ιανουαρίου 2015.
«Στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΝΔ εντάσσεται ο βουλευτής Βασίλης Οικονόμου, σύμφωνα με ανακοίνωση του γραφείου Τύπου της ΝΔ». Ο κύριος αυτός βγήκε βουλευτής Αττικής αρχικά με το ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια με τη ΔΗΜΑΡ και μετά ανεξάρτητος που ψήφισε Σταύρο Δήμα.
Η κυρία Αντζελα και ο άλλος κύριος , αυτά τα απαυγάσματα πολιτικής ηθικής και «συνέπειας», είναι τυπικό δείγμα ενός άλλου κόσμου, των επαγγελματιών της πολιτικής, όπου λέξεις αξιοπρέπεια, ηθική, εντιμότητα, συνέπεια, ανιδιοτέλεια, προσφορά είναι άγνωστες. Θέσεις και εξουσία είναι ο μόνος στόχος τους επαληθεύοντας το αξίωμά τους ότι πολιτική είναι η τέχνη να παραπλανάς το λαό.
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό