Στην ανατολική Μεσόγειο, εν όψει της εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων, έχουν συγκλίνει η Ελλάδα, η Κύπρος, η Αιγυπτος και το Ισραήλ, ώστε να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους σε ένα χώρο παγκοσμίου ενδιαφέροντος. Η ευνοϊκή αυτή εξέλιξη, που απομονώνει αντικειμενικά την Τουρκία από το σημαντικό πεδίο των υδρογονανθράκων, είναι, για την ώρα, συγκυριακή. Και αυτό, επειδή οι ΗΠΑ βρίσκονται σε  αντίθεση με την Τουρκία, που  με τον «σουλτάνο» Ερντογάν και με όχημα τον ισλαμισμό  επιδιώκει την ηγεμονία και τον έλεγχο των μουσουλμανικών χωρών και κατ’ επέκταση  των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους καθώς και ηγετική θέση στην περιοχή. Δεν είναι βέβαιο όμως ότι μ’ ένα άλλο καθεστώς στην Τουρκία δε θ’ αλλάξει η στάση των ΗΠΑ.

Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ περνούν βαθειά κρίση, γεγονός που οφείλουν να εκμεταλλευτούν η Λευκωσία και η Αθήνα. Οι ασκήσεις της ισραηλινής αεροπορίας στην Κύπρο και το FIR Αθηνών προσέφεραν σημαντικότατες υπηρεσίες στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, όμως η ισραηλινή κυβέρνηση με την άρνησή της να συμπεριληφθεί στο κοινό ανακοινωθέν των ΓΓ ΥΠΕΞ ό όρος  «τουρκικές» για τις προκλήσεις εις βάρος της Κύπρου αποδεικνύει ότι δεν επιθυμεί πλήρη ρήξη  στις σχέσεις της με την Τουρκία, άρα δεν μπορεί η ελληνική πλευρά να εμπιστεύεται απολύτως τη στάση τους, αλλά και να προσδοκά τη στήριξή τους σε περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης. Η σχέση της Άγκυρας με το Κάιρο είναι απολύτως τεταμένη μέχρι του σημείου της διακοπής διπλωματικών σχέσεων, ανάκλησης διπλωματών  και ανταλλαγής κατηγοριών, αφού η Άγκυρα ήταν από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του ανατραπέντος Προέδρου Μόρσι. Η ελληνική πλευρά το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει (και είναι το ζητούμενο), είναι υπογραφή συνθήκης για την ΑΟΖ, η οποία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο περιλαμβάνει στον υπολογισμό της και το Καστελλόριζο, κάτι που θα ήταν μεγάλο πλήγμα στις τουρκικές παράλογες απαιτήσεις για αποκλεισμό του, αφού έτσι η τουρκική ΑΟΖ περιορίζεται σημαντικά και εξασφαλίζει επαφή στην ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι η Αίγυπτος θα σηκώσει μόνη της  το βάρος αυτό, δηλ. να αναγνωρίσει έμμεσα το Καστελόριζο μέσω της ΑΟΖ χωρίς τις πλάτες των ΗΠΑ.

Η επίσκεψη Νταβούτογλου

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η Αθήνα δεν τηρεί σταθερή στάση αυστηρότητας απέναντι στους Τούρκους, που παραβιάζουν βάναυσα κάθε έννοια σεβασμού του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, με παράλογες απαιτήσεις σε βασικά κυριαρχικά δικαιώματα ενός ανεξάρτητου κράτους, αλλά και προκλητική στάση με πειρατικές ενέργειες από θαλάσσης και αέρος στο Αιγαίο. Αντίθετα δίνει το πράσινο φώς για επίσκεψη Νταβούτογλου στην Αθήνα στις 5 Δεκέμβριου, όπου θα προεδρεύσει από κοινού με τον Σαμαρά στο Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, σε μια προσπάθεια αποκλιμάκωσης της έντασης που οι Τούρκοι δημιούργησαν, διαβεβαιώνοντάς τους ότι δεν κινδυνεύουν  τα συμφέροντά τους από τις επερχόμενες συμφωνίες με Ισραήλ και Αίγυπτο! Τη στιγμή που το Barbaros αλωνίζει στα χωρικά ύδατα της Κύπρου και το τουρκικό πολεμικό ναυτικό προκαλεί στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ, ο Σαμαράς, με τη σύμφωνη γνώμη του Βενιζέλου, δίνουν άφεση αμαρτιών στους Τούρκους και με δουλικότητα τους διαβεβαιώνουν ότι ο παραλογισμός τους γίνεται αποδεκτός. Δηλ. τον καλούν να μας πει ότι πρέπει να συνεκμεταλλευθεί η Κύπρος και η Τουρκία την κυπριακή ΑΟΖ και δεν αποκλείεται το ίδιο να ζητήσει στο Αιγαίο.

 Άρα ό,τι και αν κάνει η Άγκυρα, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα συνεχίζονται κανονικά, οι αντιδράσεις θα είναι για τους τύπους, μετά από τις εντολές ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Όμως πώς θα μας εμπιστευθούν; Πού είναι η αξιοπιστία και η αποφασιστικότητα των «Ελλήνων» Πολιτικών;  Όταν τον Απρίλιο του 2005 ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Μολυβιάτης, μέσα σε βαρύ κλίμα, επισκέφτηκε την Άγκυρα, σκάφος του τουρκικού λιμενικού αγκυροβόλησε στα Ίμια. Ο Μολυβιάτης παρέμεινε στο ξενοδοχείο του και δέχτηκε να πραγματοποιηθεί το πρόγραμμα των συναντήσεών του, μόνο όταν το τουρκικό σκάφος αποσύρθηκε. Ξεχάστηκε και φαντάζει μακρινή και παράτολμη η αποφασιστικότητα του «βυθίσατε το Χόρα». Είναι  βέβαιο ότι οι Τούρκοι θα συνεχίσουν τις επιθετικές ενέργειες στο Αιγαίο και στην Κύπρο μέχρι να πάρουν αυτό που θέλουν και διεκδικούν, επειδή  δε βρίσκουν αντίσταση και δεν αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και αποφασιστικότητα. Βλέπουν μια παραπαίουσα κυβέρνηση,όπως βλέπουν διάφορα  στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Πέτρος Τσάγκαρης της συνιστώσας «Κόκκινο Δίκτυο» του κ. Νταβανέλου σε ανθελληνικό παραλήρημα να αρθρογραφεί ότι «η αδιάλλακτη και φιλοπόλεμη (!) στάση που κρατάει η Λευκωσία και η Αθήνα περιορίζει την (σ.σ καημένη) Τουρκία σε μια ΑΟΖ στενή παραλιακή ζώνη», ή όπως ο Πάνος Κοσμάς της συνιστώσας «Διεθνιστική Εργατική Αριστερά», που μεταξύ άλλων μας επισημαίνει  πως «η ανακήρυξη της Κυπριακής ΑΟΖ συνιστά καραμπινάτη μονομερή ενέργεια ενάντια στην Τουρκία» και αναφέρεται  στις «σφαγές των Τουρκοκυπρίων» από  τον «στρατηλάτη του ΟΧΙ Τάσσο Παπαδόπουλο». Η Τουρκία, ίσως, αναμένει  και τη θεση του άλλου σεσημασμένου «αντιεθνικιστή» του ΣΥΡΙΖΑ, του  κ. Νάσου Θεοδωρίδη.

 Αν οι Έλληνες και οι Κύπριοι δε δείχνουν πρόθυμοι να υπερασπιστούν με σθένος τα κυριαρχικά τους δικαιώματα που απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες και το Διεθνές δίκαιο, τι θα πράξουν οι ανθέλληνες Άγγλοι και οι υπόλοιποι “εταίροι” μας Ευρωπαίοι, που μέχρι τώρα αντέδρασαν εντελώς χλιαρά στην τουρκική προκλητικότητα και  αυθαιρεσία για να μην ενοχλήσουν τους Τούρκους;

δύσκολα τα πράγματα τριγύρω μας

Ο διεθνής περίγυρος της χώρας μας (Ουκρανία, Αλβανία, Σκόπια, Τουρκία, Συρία, Ιράκ) εξακολουθεί να εμφανίζεται απειλητικός, γενικότερα, και συνεχώς δυσμενέστερος, ειδικά για την Ελλάδα. Κύριος πρωταγωνιστής των εξελίξεων παραμένουν οι ΗΠΑ και τώρα, με δεδομένο τις κατηγορίες κατά του αποδυναμωμένου Ομπάμα για «αδυναμίες» στα εξωτερικά μέτωπα, ο φόβος για επιθετικότερες ενέργειές του, αυξάνεται, με παρεπόμενες δυσάρεστες παρενέργειες για την Ελλάδα, οι ηγεσίες της οποίας, είτε ως όργανα των ξένων (μεγάλων και μικρών) είτε ως ακραία ενδοτικών, είναι ή θεωρούνται απόλυτα δεδομένες…

Υπάρχουν, βέβαια, αντίρροπες δυνάμεις, που συνεχώς ενισχύονται, όπως Ρωσία και Κίνα, και που θα μπορούσαν να παίξουν ενεργό ρόλο, όχι φυσικά ανιδιοτελώς, στα δικά μας προβλήματα… Πώς, όμως ο ρόλος αυτός να ενεργοποιηθεί ευνοϊκός για μας, όταν οι παραπάνω αμερικανοευρωπαϊκές ηγεσίες «μας» αντιδρούν αρνητικά, είτε με τις «οικολογικές (μονόπλευρες!) ανησυχίες τους (Γεώργιος και Τσίπρας π.χ. για τον αγωγό Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη) είτε με απαράδεκτες υποχωρήσεις σε αθέτηση ανειλημμένων υποχρεώσεων (Σαμαράς και Βενιζέλος για COSCO);

Παραζάλη στο εσωτερικό

Στην εσωτερική σκηνή τα πάντα είναι ρευστά, οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και όλοι συνεχώς λένε και πράττουν αλλ’ αντ’ άλλων. Και οι Ελληνες πολίτες παρακολουθούν, απειλούμενοι και χάνοντας από παντού, σαστισμένοι και, για την ώρα (…), απαθείς.

Η Γερμανία προχωρεί ακάθεκτα σε διεύρυνση της κατοχής και εκμετάλλευσής της (αναλυτικά στο άρθρο για το «πείραμα»), αναγκάζοντας ακόμη και τον χειρότερο μέχρι τώρα Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας και μνημονιακότερο, μέχρι πριν από λίγο, όλων να καταγγέλλει τη γερμανική Ε.Ε. και ΟΝΕ ως σαδιστική (!) κατά της χώρας μας.

Από την άλλη, το αμερικανικό Δ.Ν.Τ. αρνείται να απεμπλακεί από τη χώρα μας επιμένοντας σε πλήρη συμμετοχή στην «εποπτεία» της κατοχής, περιπλέκοντας τα πράγματα. Και, προς γενική έκπληξη, η Κυβέρνηση εμφανίζεται να απειλεί με εκλογές, με την αξιωματική Αντιπολίτευση να ζητά συμφωνία(!) για Πρόεδρο, εκλογή του και αργότερα (!) για εκλογές, πανικόβλητη στο ενδεχόμενο να αναλάβει, μόνη της, τη «σκληρή διαπραγμάτευση» με την παραλογίζουσα Τρόικα και τις Αγορές, στις οποίες, επί τη ευκαιρία, στελέχη της έχουν τοποθετήσει τις «οικονομίες» τους. Μύλος…

Κυβέρνηση και οι «απέναντι»

Στο κυβερνητικό στρατόπεδο τα πάντα είναι θολά, μια που ο ΣΑΜΑΡΑΣ το παίζει σε διπλό ταμπλό. Από τη μια, ελπίζοντας ότι θα επιτύχει τους 180 βουλευτές για Πρόεδρο, επιχειρεί να ξεκαθαρίσει το τοπίο αριστερά και δεξιά του, ώστε να διατηρήσει ελπίδες πρωτιάς στις, όποτε έλθουν μετά, εκλογές. Έτσι «διαλύει» τη «Χρυσή Αυγή» με δίκη, αν μπορέσει, πριν από τις εκλογές, επιχειρεί την άλωση των ΑΝ.ΕΛ. και, με το θεωρούμενο ουδέτερο συγκρότημα του REAL εξαφανίζει τον Καρατζαφέρη, «αδιαφορώντας» για τις απειλούμενες «αποκαλύψεις» του, πλήττει τη Ντόρα και με πιθανές διώξεις του Μαρινάκη εξασφαλίζοντας ψήφους ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, μη φοβούμενος παράπλευρες απώλειες και ετοιμάζεται και για άλλα! Αυτά μπορούν να του αποφέρουν κέρδη, υπό την προϋπόθεση όμως ότι δε θα τον εξευτελίσει η Τρόικα, που παρά τις «κόκκινες γραμμές» ή και ακριβώς γι’αυτές(!) του ζητάει «τον ουρανό με τ’ άστρα», που θα τον «καταπλακώσουν». Στην περίπτωση αυτή σχεδιάζει να απειλήσει εκλογές ακόμη και εντός του Γενάρη (!) (3 εβδομάδων προεκλογικής περιόδου), αλλά έχει αποδείξει ότι δε διαθέτει το ανάστημα για κάτι τέτοιο. Αρα το πιθανότερο να αποτύχει σε όλα και να τελειώσει πολιτικά.

Ο έτερος Καπαδόκης, ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ,είναι ήδη χαμένος, όμως, προς δυστυχίαν του και άγνωστη κατάληξή του (…), δε φαίνεται να το έχει εμπεδώσει και αναλίσκεται σε ανόητες απόπειρες. Επιχειρεί να δραπετεύσει στην ΔΗμοκρατική ΠΑΡάταξη, δοκίμασε να …σαγηνέυσει ΓΑΠ, (που λόγω της γνωστής αδυναμίας του «ανέθεσε» στο Νίκο και κηπουρούς του να τον εξευτελίσουν πλήρως) και Σημίτη, που μετά την αποτυχία της «Ελιάς» θα περιορισθεί στο «Ποτάμι» του  αφ’ενός, όμως, γιατί η Siemens οδεύει εις δίκην και... Είναι, λοιπόν, ο Beni, τελειωμένος, παρά το ενδεχόμενο να τον βοηθήσουν οι άσπονδοι φίλοι του, όπως Σκανδαλίδης(!) και Λοβέρδος(!!) (με τον τελευταίο να προτείνει «εθελοντές διδάσκοντες αμισθί», … νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και σχολεία για τους Αλβανούς(!), την ώρα που τα πάντα διαλύονται γύρω τους) και να τον αποτελειώσουν.

Η μόνη ελπίδα κάποιας σωτηρίας τους είναι ο ΤΣΙΠΡΑΣ και συνακόλουθα ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά, αν κάποιοι δεν αποχωρήσουν έγκαιρα. Είναι μέγας ο φόβος τους μη τυχόν και εξασφαλίσει ο Σαμαράς τους 180 και ταυτόχρονα μήπως δεν τους εξασφαλίσει (!) και προχωρήσει μόνος του σε πρόωρες εκλογές, οπότε θα πρέπει να αναλάβουν να «σώσουν» τη χώρα ο Τσίπρας και η χάβρα που τον περιβάλλει. Ως παρεπόμενο έχει επικρατήσει τέτοιο αλαλούμ στις γραμμές τους, που το «αλλ’ αντ’ άλλων» δε λέει τίποτα μπροστά στα όσα ακούγονται από τα στελέχη του. Πανικός, κυριολεκτικά, προς μεγάλη τέρψη της Τρόικας και παντός εχθρού της Ελλάδας.

Οι μόνοι που παραμένουν «ψύχραιμοι» είναι ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, που χωρίς να νοιάζεται για τίποτα περιμένει να του προσφέρουν την αντιπροεδρία όποιοι κι αν κερδίσουν ∙ και το ΚΚΕ, που συνεχίζει από καιρού εις καιρόν, την αποκλειστική επαναστατική του γυμναστική, αναμένοντας να του προσφερθεί η «λαϊκή εξουσία» και μάλιστα όχι με εκλογές και μέσω Βουλής, όπως έχει δηλώσει η τέως Γραμματέας του, που τώρα μαζί με το σ. Μαΐλη ανέλαβαν να «ξαναγράψουν» την ιστορία των δεκεμβριανών του 1944, για την οποία, όπως είπε ο αείμνηστος Χαρίλαος, «αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το λαό»…

Τι μπορούμε να περιμένουμε

Μετά την παραπάνω γενική, φυσικά, και περιληπτική εικόνα της σημερινής πολιτικής, με την ευρεία σημασία της, κατάστασης μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα και τίποτα(!) και πάντως τίποτα που να μπορεί να σταματήσει τον κατήφορο που έχει πάρει η χώρα και μάλιστα όχι μόνο και όχι κυρίως στα οικονομικοκοινωνικά, αλλά, δυστυχώς, και στα εθνικά (αναλυτικότερα σε άλλο άρθρο μας).

Και μπορεί να υπάρχουν τώρα σοβαρές αντιπαλότητες μέσα στην Ε.Ε., με τον «πόλεμο» περί τον πρόεδρο της Κομισιόν Γιούνκερ, τάχα διότι το Λουξεμβούργο είναι αποθήκη τρισεκατομμυρίων κλοπιμαίων (όπως, όμως, και όλες οι τράπεζες και τα «επενδυτικά funds» των βορείων άλλων) που ειδικά για τη χώρα μας είναι πολλαπλάσια του ονομαστικού «χρέους» μας, υποπολλαπλάσιου του γερμανικού  προς εμάς, όμως ποιος στο πολιτικό μας σκηνικό, όπου γιγαντώνεται και τώρα η διαφθορά και τα σκάνδαλα (το αντίτιμο της εξάρτησης, όπως και η εθνική μειοδοσία), θα ήθελε να τις εκμεταλλευθεί πραγματικά;

Μόνη λύση, όσοι αντιλαμβάνονται τα πραγματικά αίτια και τους «δικούς»μας αίτιους της κακοδαιμονίας που μας απειλεί με αφανισμούς, να μην αναβάλλουμε για αύριο τον ΑΓΩΝΑ για ΕΘΝΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.