ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Α.Σ.Κ.Ε.

Τον τελευταίο καιρό συντελούνται σοβαρά έως συγκλονιστικά γεγονότα γύρω και μέσα στη χώρα μας και θα έπρεπε όλοι μας, πολίτες, οργανώσεις και (αντιπροσωπευτικά της λαϊκής βούλησης, υποτίθεται) κόμματα να ασχολούνται σοβαρά και ουσιαστικά μ’ αυτά. Αντ’ αυτού συνεχίζεται απτόητη η μικροκομματική μωρολογία, οι τακτικισμοί και ο πάση θυσία διαγκωνισμός για εξασφάλιση κυβερνητικής και παρακυβερνητικής πανδαισίας.
Συγκλονίζεται ολόκληρο το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα (δες το ειδικό άρθρο), καταρρέουν, από μόνα τους, τα δόγματα του μονόδρομου του «ανόθευτου ελεύθερου ανταγωνισμού» της αμερικανοευρωπαϊκής «παγκοσμιοποίησης» και γελοιοποιούνται οι ρεαλιστές «αριστεροί», που έσπευδαν να συντονίσουν τα βήματά τους (τις φωνές και τις γραφίδες τους) με τους ανέμους που έσπειραν τον όλεθρο, όπου μπορούσαν, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Τώρα, λοιπόν, είναι ευκαιρία να διερωτηθούμε όλοι τι προοιωνίζονται όλ’ αυτά, πόσο κοντά μας φέρνουν στις κοινωνίες των 2/3 (...) και, τουλάχιστον για μας, του 1/10, ποιοι μας κοροϊδεύουν και τι πρέπει να κάνουμε, έστω και μόνο για την επιβίωσή μας.

Οι εκλογές στις ΗΠΑ

Στη μητρόπολη του συστήματος προαναγγέλλονται σοβαρές αλλαγές, όχι όμως υποχρεωτικά τόσο ευοίωνες όσο προσδοκούν οι αμετανόητοι αισιόδοξοι, με την εκλογή του νέου προέδρου της, που σίγουρα θα επηρεάσουν θετικά ή αρνητικά, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά – εθνικά ζητήματα, τα οποία βαθμιαία βαίνουν επιδεινούμενα, λόγω της δικής μας αβελτηρίας, και που ενδεχομένως να δεχτούμε νέα ύπουλα χτυπήματα από την απερχόμενη ανεκδιήγητη
κυβέρνηση Μπους.
Τώρα, λοιπόν, είναι κι εδώ η ευκαιρία να εξετάσουμε πώς μπορούμε να αντιδράσουμε, όντας εγκλωβισμένοι (τάχα μονοδρομικά) σε αμερικανοευρωπαϊκούς θεσμούς-όργανά τους. Τώρα που οι παγίδες θα είναι πιο επικίνδυνες, αφού θα τις στήνει η νέα «φιλελληνική» κυβέρνηση και οι άλλοι δε θα μας «συμπαραστέκονται»  όπως εναντίον του αγροίκου Μπους και της ανισόρροπης «συμμαχίας της Παλαιάς Διαθήκης». Ο διορισμός του Εμάνουελ στη θέση του προσωπάρχη προκάλεσε ικανοποίηση στο εβραϊκό λόμπι και δείχνει ότι ο Ομπάμα δεν είναι διατεθειμένος να
έρθει σε σύγκρουση μαζί του.

Σκάνδαλα και μικροκομματισμός

Και αντ’ αυτών ημείς άδομεν, εν μέσω μικροκομματικών παιγνίων. Τώρα η χώρα μας, μετά το Ζαχοπούλειο σίριαλ και το επόμενο περί τη Siemens θέατρο, ζη και ανασαίνει με τα κατορθώματα του Εφραίμ και το χορό των παραχωρήσεων και ανταλλαγών, με μοναδικό στόχο την εκπαραθύρωση του Κ. Καραμανλή, που όλη η εσωτερική πολιτική του έπρεπε να είχε ενθουσιάσει όλους αυτούς που κινούν τα νήματα εναντίον του. Τόσο πολύ τους έχει ενοχλήσει, αυτούς και τους πάτρώνες τους, με την ανάπτυξη των ελληνορωσικών σχέσεών και τη, σχετικά, αξιοπρεπή ελληνική στάση στο θέμα των σκοπιανών
«ανοησιών»;
            Το θέμα του Βατοπεδίου (δες ειδικό άρθρο) το είχαν έτοιμο από τον Ιούνιο. Έκριναν όμως ότι έπρεπε να το «κρατήσουν», ώστε με την επίθεση αυτή, τις παραιτήσεις υπουργών, τις, εν πολλοίς κατασκευασμένες, δημοσκοπήσεις και τα παιχνίδια με τις «επιτροπές» δε θα επέτρεπαν στον Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές μόλις θα το επέτρεπε το Σύνταγμα, δηλ. 1 χρόνο μετά τις προηγούμενες και μάλιστα υποχρεωτικά με λίστα (...), που θα ανέτρεπαν πιθανώς, τα κυοφορούμενα σχέδια. Και το πέτυχαν. Τώρα ο Καραμανλής είναι σχεδόν μόνος μέσα στη Ν.Δ., όπου επικρατεί χάος και αβεβαιότητα μετά και τη διαγραφή του ανεκδιήγητου Τατούλη. Οι δυνατότητες αντίδρασης ελαχιστοποιούνται. Το όπλο της Siemens, που θα ενοχοποιούσε τους πάντες, με το μικρότερο κόστος για τη Ν.Δ., είναι δύσκολο να ενεργοποιηθεί. Και ο αντιπερισπασμός με ανασχηματισμό, θορυβώδη έστω, είναι πολύ μικρού βεληνεκούς σε σχέση με
εκλογές.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση

Και μέσα στον τεχνητό ορυμαγδό του Βατοπεδίου ήρθε και η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τους μεγάλους εσωτερικούς κινδύνους, που έκαναν τη Ν.Δ. καράβι σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Πέραν του Σουφλιά, που έχει μια συνεπή αρνητική στάση για την καθαρόαιμα νεοφιλελεύθερη πολιτική του Αλογοσκούφη (και Καραμανλή...), ξεσπάθωσε και η Ντόρα, που απαιτεί σκληρή στάση απέναντι στους τραπεζίτες (!), ίσως για να απαλύνει τις εντυπώσεις από την παράδοξη (ακόμη και γι’ αυτήν) αποδοχή, ουσιαστικά, των προτάσεων του ανεκδιήγητου Νίμιτς (βλέπε ειδικό άρθρο). ’γνωστες οι βουλές για τα παραπάνω, του πρωθυπουργού, αν υπάρχουν, για το ξεπέρασμα της πολιτικής κρίσης. Για την οικονομική και κοινωνική κρίση, φυσικά, δεν τίθεται θέμα. Θα αποφασίσουν η Κομισιοόν και οι 27, δηλ. Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία και ο κ. Τρισέ.

Η προώθηση ΠΑΣΟΚ-Γιωργάκη

Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ αγάλλεται και ετοιμάζεται να «κυβερνήσει», αντί να ανατριχιάζει σύσσωμο στην προοπτική του Γιωργάκη ως πρωθυπουργού, ο οποίος μετά τη νίκη Ομπάμα, ως αμερικανός «δημοκρατικός» και wonderful man (κατά την Ολμπράιτ), ευελπιστεί για αμέριστη αμερικανική προώθηση. Τον γνωρίζουν όμως όλοι και όλοι, πλην του Πετσάλνικου, της κ. Κοπά, του κ. Γρηγόρη Βαλλιανάτου (για δεκαετίες αγαπητού και συμβούλου του Γιωργάκη, που ισχυρίζεται ότι το κράτος των Σκοπίων πρέπει να ονομάζεται «Μακεδονία», όπως ήταν η θέση του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2005) και σία, θα έπρεπε να ξεσηκωθούν μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αντ’ αυτού λησμονώντας το «ο ένας είναι ανίκανος και ο άλλος ικανός για όλα», που έλεγαν κατά τη διάρκεια του δικού τους εμφυλίου, και αδιαφορώντας ακόμη και για την ακεραιότητα της χώρας (...), απλώς ετοιμάζουν ενδυμασίες για το φαγοπότι. Τίποτα άλλο δεν τους απασχολεί πλέον. Απολύτως τίποτα.
Έτσι και ο Γιώργος (για να εξασφαλίσει και τη νομιμοποίηση από τους ιθαγενείς) θυμήθηκε να υμνεί τον ... κρατισμό και να υπόσχεται κοινωνική δικαιοσύνη, που θα επικρατήσει μέσω της κ. Μάργκαρετ και του « πρίγκιπος» (κατά τις εφημερίδες!) Νικολάου. Και, βέβαια, την πάταξη της διαφθοράς. Ο Γιώργος! Τώρα πλέον δε φαίνεται να φοβάται και τις κινήσεις δημιουργίας νέων πολιτικών φορέων, π.χ. επιχειρηματιών, τύπου μπερλουσκονικού Βγενόπουλου, με τις πολλές κοινωνικές «ευαισθησίες», ούτως ή άλλως θνησιγενών. Ούτε τις (δημοσκοπικές...) διαρροές προς τον ΣΥΝ, που τώρα (με την ίδια ... αξιοπιστία) δείχνουν να αντιστρέφονται.
    Ανοίγονται, λοιπόν, προοπτικές για αναθέρμανση του δικομματισμού, μια που ο κίνδυνος του Γιωργάκη μπορεί να συσπειρώσει και τη Ν.Δ. περί το πολιτικό κεφάλαιο του Καραμανλή, αν μάλιστα μετά την απομάκρυνση του (ακόμη και τώρα) νεοφιλελεύθερου Αλογοσκούφη υιοθετηθεί στοιχειώδης «φιλολαϊκή» πολιτική, εξέλιξη που ανησυχεί το ΛΑΟΣ και θα το αναγκάζει να εντείνει, τον, ούτως ή άλλως, ακραίο λαϊκισμό του.

Αμηχανία στο ΣΥΡΙΖΑ

Το ίδιο και η αμηχανία του ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) θα αυξάνεται συνεχώς. Είναι δύσκολο, μετά την «αριστερή διακυβέρνησή» του να προσγειωθεί στην κεντροαριστερή προοπτική, τώρα μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ δε βιάζεται, περιμένοντας συνθήκες... αυτοδυναμίας. Μικρές οι ελπίδες  από τις επαφές του με το ΣΕΒ (!), που τόσο εντυπωσιάζεται από τα βιογραφικά της παρέας του κ. Τσίπρα. Γι’ αυτό στρέφει το ενδιαφέρον του, πέρα από τις κορόνες Αλαβάνου, στην αντιμετώπιση της ... λειψυδρίας και των λοιπών οικολογικών προβλημάτων, αφού η οικολογική μόδα εξακολουθεί να συγκινεί, ερήμην ουσιαστικά του πραγματικού προβλήματος, που είναι βέβαια πρώτιστα πολιτικό.

Το συνέδριο του ΚΚΕ

Αυτά δε φαίνεται να απασχολούν το ΚΚΕ. Δεν παίζει, λέει, σε καμιά περίπτωση με κυβερνητικά σενάρια, ελπίζοντας να έχει ξεχασθεί η όχι και πολύ παλαιότερη συγκυβέρνηση με Ν.Δ. και μετά όλων μαζί. Τώρα πάντως ασχολείται με το Συνέδριο του, αφού ξεμπέρδεψε με το πρόβλημα της πτώσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», για την οποία αποφάνθηκε ότι ευθύνεται η απομάκρυνση, μετά το 1956, από τα σταλινικά ιδεώδη! Γενικά οι θέσεις της Κ.Ε. για το συνέδριο είναι μια μεγάλη απογοήτευση. Αοριστολογίες και καταγραφή διαπιστώσεων, αντί για θέσεις και προτάσεις που να εκφράζουν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε μια αναφορά στο πρόβλημα των Σκοπίων! Υποστήριξη της πολιτικής Χριστόφια στην Κύπρο κ.λπ.
Και το ΑΣΚΕ; Εμείς, αντίθετα με όλους τους παραπάνω, θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε, όσο πιο σοβαρά μας επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, με όλα όσα, όπως παραπάνω αναφέρθηκε, πραγματικά συμβαίνουν, μαζί με άλλους πολλούς, όπως πιστεύουμε, που όμως δε φαίνονται ή δεν ακούγονται ακόμη.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

ΘΕΜΑ : Το ιδεολόγημα του ανταγωνισμού βασικό δόγμα της παγκοσμιοποίησης, άρα και της Ε.Ε.
Ιστορικό Η θεμελίωση του σημερινού οικονομικού συστήματος έγινε στα μέσα της 10ετίας του 1980 στις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Εφαρμόσθηκαν οι θεωρίες του μονεταρισμού του Μίλτον Φρίντμαν, που πρεσβεύουν σχηματικά την κατεδάφιση των κεϋνσιανών αντιλήψεων για το ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, δηλ ότι το κράτος κοινωνικής πρόνοιας πρέπει σταδιακά να αποσυντεθεί και όλες οι κοινωνικές παροχές να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα, από την παιδεία και την υγεία μέχρι τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τη σύνταξη. Eίχε πεί κυνικά ότι η κοινωνική αποστολή του κεφαλαίου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους.
Το εγχείρημα αυτό περιβλήθηκε με το ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, κακέκτυπου του φιλελευθερισμού (δημιούργημα της αστικής τάξης του 17ου αιώνα στην Ευρώπη στην πάλη της κατά της φεουδαρχίας). Για τους νεοφιλελεύθερους κάθε κρατική επέμβαση στην οικονομία, πέρα από την εξασφάλιση της λειτουργίας της αγοράς, είναι απαράδεκτη, γιατί περιορίζει την ελευθερία, κάθε ανακατανομή αγαθών είναι αδικαιολόγητη, γιατί σημαίνει αφαίρεση αγαθών από κάποιους που δικαιωματικά τα απέκτησαν, κάθε φορολογία που αποσκοπεί σε δικαιότερη ανακατανομή των βαρών είναι κλοπή. Η ύπαρξη φτωχών ή κοινωνικά μειονεκτούντων δεν είναι γι' αυτούς ζήτημα κοινωνικής αδικίας, αλλά απλώς ατυχίας, η άρση της οποίας δεν είναι πάντως αρμοδιότητα του κράτους, δηλ. το κέρδος υπεράνω όλων. Είχαν μπεί οι βάσεις της παγκοσμιοποίησης και της λεγόμενης κοινωνίας των 2/3, δηλ της επιβολής του κοινωνικού περιθωρίου, που καταδικάζεται μόνιμα στην ανεργία (τα σκουπίδια της ευημερίας).
Με τη διάλυση του ανατολικού συνασπισμού και της Ε.Σ.Σ.Δ. οι νεοφιλελεύθεροι και το κεφάλαιο στις ΗΠΑ θεώρησαν ότι δεν έχουν πλέον αντίπαλο δέος. Με θεσμικό όργανο τη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον», όπως αποκαλείται το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, η Διεθνής Τράπεζα και το ΔΝΤ (που τώρα θέλουν να το θεσμοθετήσουν ως εποπτικό όργανο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλ. το λύκο να φυλάει τους άλλους λύκους), έχουν αναλάβει την προώθηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, επιβάλλοντας τις ιδιωτικοποιήσεις με πρόσχημα τον ανταγωνισμό για τη μείωση των τιμών, τη λεγόμενη απελευθέρωση της αγοράς, δηλ. την πλήρη ασυδοσία διακίνησης ξένων κεφαλαίων, προϊόντων και υπηρεσιών, την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, δηλ. την περικοπή κάθε κοινωνικής δαπάνης, και τον περιορισμό του ρόλου του κράτους. Όσες χώρες το ακολούθησαν (Χιλή, Αργεντινή κ.λπ.) αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν συνεχείς κρίσεις. Αντίθετα όσες χώρες (κυρίως στην Ανατολική Ασία) ακολούθησαν το δικό τους δρόμο ανάπτυξης, όπου το κράτος είχε καταλυτικό ρόλο, είχαν υψηλούς αναπτυξιακούς ρύθμούς και οικονομική σταθερότητα.
Το κράτος πρόνοιας που οικοδομήθηκε μεταπολεμικά, εκτός των άλλων και ως αντίβαρο στην Ε.Σ.Σ.Δ., αποτελούσε πια γι’ αυτούς τροχοπέδη. Σημειώνουμε ότι στο δυτικοευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας το κέρδος προέρχεται από την παραγωγή σε εθνικό κυρίως επίπεδο, όπου υπάρχει απασχόληση και οι κοινωνίες παραμένουν συνεκτικές. Όμως το κέρδος από την παραγωγή είναι μικρότερο απ’ αυτό του τραπεζικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που άλλωστε δεν απαιτεί επενδύσεις υποδομής. Έτσι, με την «παγκοσμιοποίηση» που προώθησαν και στήριξαν οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες ελίτ, το τραπεζικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο επιβλήθηκε όλων των άλλων και απέκτησε πλήρη ασυδοσία, όπως τώρα ομολογούν ακόμη και οι ένθερμοι θεράποντές του . Τα κέρδη του προέρχονται από το δανεισμό κρατών, επιχειρήσεων και προσώπων, που γίνεται με κριτήρια καταναλωτικά και όχι παραγωγικά. Η εθνική παραγωγή αποδιαρθρώνεται, οι δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιούνται, ενώ η βιομηχανική, η βιοτεχνική και εν μέρει η αγροτική παραγωγή μεταφέρονται σε χώρες χαμηλού κόστους. Προωθείται ο καταναλωτισμός ως προϋπόθεση υπερδανεισμού. Στην ουσία τα υπερκέρδη του κεφαλαίου αυτού συσσωρεύονται από την αφαίμαξη των κοινωνιών, τμήματα των οποίων ραγδαία περιθωριοποιούνται, προκαλώντας έτσι και το μεγάλο κύμα τών οικονομικών μεταναστών. Με τον τρόπο αυτό επιταχύνουν τις κρίσεις του καπιταλισμού, όπως η σημερινή.
Με τη βούληση των ΗΠΑ για πλήρη ασυδοσία του κεφαλαίου συντάχθηκε, όπως κάνει πάντα, η Ε.Ε. Με τη συνθήκη του Μάαστριχ το 1992, με το ευρωσύνταγμα το 2004 και τη συνθήκη της Λισαβόνας το 2007, με το λεγόμενο Σύμφωνο Σταθερότητος, που είναι στα βασικά του σημεία αντίγραφο αποφάσεων της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον, καθιερώνει, μεταξύ πολλών άλλων, την έννοια του ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού και την απαγόρευση κρατικών ενισχύσεων σε δημόσιες ή άλλες επιχειρήσεις (όπως π.χ. η Ολυμπιακή), με σκοπό να ιδιωτικοποιηθούν. Ο «ανόθευτος» είναι το πρόσχημα για την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας.
Το έχουμε γράψει στην έκδοσή μας ΑΣΚΕ-4 για την ΕΟΚ-ΕΕ:

«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ»

«Η Ευρώπη (εννοεί την Ε.Ε.) είναι σήμερα πολύτιμη, επειδή πειθαναγκάζει σε ιδιωτικοποιήσεις και φιλελευθεροποίηση, που καμμιά εθνική κυβέρνηση δε θα ήταν σε θέση ούτε καν να ονειρευτεί. Διότι οι κυβερνήσεις, ακόμη και δεξιότερες από αυτήν του κ. Kohl, διατηρούν ευαισθησίες, έστω και για ψηφοθηρικούς λόγους ...
Η αγορά των τηλεπικοινωνιών, των αερομεταφορών, της ενέργειας δε θα μπορούσε ποτέ να ιδιωτικοποιηθεί στο βαθμό που συμβαίνει σήμερα, εάν οι αποφάσεις δεν είχαν ληφθεί στις Βρυξέλες ...
Η Ευρώπη είναι σήμερα πραγματική ευλογία Θεού ...
Κύρια ευεργετική συνέπεια του ευρώ είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη και αποκλείει επίσης κάθε έννοια πληθωρισμού, δημοσίου ελλείμματος και δανεισμού. Καμμιά εθνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα......»
Hans-Olaf Henkel (Πρόεδρος Γερμανών Βιομηχάνων), Le Monde, 31/5/1999
Από τις «ευεργετικές συνέπειες» που ανέφερε ο εν λόγω κύριος μόνο η επ’ άπειρον λιτότητα των εισοδημάτων των εργαζομένων ισχύει. Ο πληθωρισμός αυξάνει και προέρχεται από τα υπερκέρδη, ενώ το δημόσιο έλλειμμα και ο δανεισμός αυξάνει επειδή συμφέρει τους τραπεζίτες
Παραθέτουμε σχετικά άρθρα από την ευρωσυνθήκη

’ρθρο Ι-3

Οι στόχοι της Ένωσης
Η Ένωση παρέχει στους πολίτες της χώρο ελευθερίας, ασφαλείας και δικαιοσύνης, χωρίς εσωτερικά σύνορα και εσωτερική αγορά όπου ο ανταγωνισμός είναι ελεύθερος και ανόθευτος.
Η Ένωση εργάζεται για τη βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς, με στόχο την πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο και το υψηλό επίπεδο προστασίας και βελτίωσης της ποιότητας του περιβάλλοντος. Προάγει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο (πώς συμβιβάζονται η ανταγωνιστική και η κοινωνική;)
’ρθρο Ι-13
Οι τομείς αποκλειστικής αρμοδιότητας
Η Ένωση έχει αποκλειστική αρμοδιότητα στους ακόλουθους τομείς:
α) τελωνειακή ένωση,
β) θέσπιση των κανόνων ανταγωνισμού που είναι αναγκαίοι για τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς,
δηλ. η αναζήτηση των δημοσίων επιχειρηματικών τομέων που με το πρόσχημα θέσπισης κανόνων ανταγωνισμού θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν προσεχώς, όπως οι σιδηρόδρομοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια κ.λπ.
Υπότμημα 2
Ενισχύσεις που χορηγούνται από τα κράτη μέλη
’ρθρο IIΙ-67
1. Ενισχύσεις που χορηγούνται υπό οποιαδήποτε μορφή από τα κράτη μέλη ή με κρατικούς πόρους και νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό, λόγω ευνοϊκής μεταχείρισης ορισμένων επιχειρήσεων ή ορισμένων κλάδων παραγωγής, είναι ασυμβίβαστες με την εσωτερική αγορά, κατά το μέτρο που επηρεάζουν τις μεταξύ κρατών μελών συναλλαγές, εκτός εάν το Σύνταγμα ορίζει άλλως.
Είναι τώρα ολοφάνερο ότι ο ανταγωνισμός είναι το πρόσχημα για τις ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων επιχειρήσεων.

Ο ανταγωνισμός ιστορικά ήταν πάντοτε το ιδεολόγημα των οικονομικά ισχυρών χωρών έναντι των άλλων χωρών, στις οποίες επεδίωκαν ν΄ανοίξουν τις αγορές τους, δηλ. να καταργήσουν τις απαγορεύσεις εισαγωγής ή τους δασμούς τους, ώστε να πουλήσουν τα προϊόντα τους ή να διακινήσουν τα κεφάλαιά τους και ν’ αποκομίσουν κέρδη. Από την άλλη πλευρά, χώρες που δεν είχαν αποκτήσει επαρκείς παραγωγικές και κεφαλαιουχικές υποδομές έβαζαν εμπόδια στη διακίνηση ξένων προϊόντων και κεφαλαίων, ώστε να ελέγχουν την οικονομία και την κοινωνική τους συνοχή, προκειμένου να αποκτήσουν οικονομική άρα και πολιτική ισχύ. Απτό παράδειγμα ο απομονωτισμός των ΗΠΑ από την ίδρυσή τους με τον Τζορτζ Ουάσιγκτον («ο καλύτερος κανόνας συμπεριφοράς σε σχέση με τα ξένα έθνη είναι να διευρύνουμε τις εμπορικές μας σχέσεις, έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερους πολιτικούς δεσμούς») και το δόγμα Μονρόε το 1823 (ζωτικός χώρος η αμερικανική ήπειρος, μη επιτρεπτή η ανάμιξη των ευρωπαϊκών χωρών) μέχρι το 1941 μετά το Περλ Χάρμπορ, όταν οι ΗΠΑ αναδύθηκαν πλέον ως υπερδύναμη, για να μοιράσουν το μεταπολεμικό κόσμο. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες δεν μπορούν ν’ ανταγωνισθούν τις ισχυρές. ’λλωστε, η οικονομική και η πολιτική εξάρτηση είναι αλληλένδετες, κάτι που είναι εξόφθαλμο στη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην ΕΟΚ. Σήμερα ουσιαστικά έχει εκλείψει ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Η μεγιστοποίηση του κέρδους επιβάλλεται μέσω των υπερεθνικών οργάνων και οργανισμών (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΠΟΕ κ.λπ.) με πρόσχημα τον ανταγωνισμό, με τη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος, ενώ δεν παρεμβαίνουν στην πράξη κατά των καρτέλ και των μονοπωλιων, ιδιαίτερα όταν οι κρατικές ενισχύσεις τα ευνοούν. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τις κρατικές ενισχύσεις των τραπεζών και των χρυσοκάνθαρων στελεχών τους
Συνέπειες. Οι εξαρτημένες οικονομικά χώρες, αυτές που ακολουθούν τους νεοφιλελεύθερους κανόνες, αποδιαρθρώνονται παραγωγικά, με συνέπεια να αυξάνουν ραγδαία τα ελλείμματα και τα χρέη, το κράτος να μην πληρώνει και για τις πιο στοιχειώδεις κοινωνικές δαπάνες και οι κοινωνίες τους να χάνουν τη συνοχή τους. Κράτος, μικρές επιχειρήσεις και ιδιώτες επιβιώνουν με το δανεισμό. Οι επιπτώσεις στη χώρα μας είναι γνωστές. Μετά την ένταξη στην ΕΟΚ και ιδιαίτερα μετά το Μάαστριχ και την ΟΝΕ με τις κυβερνήσεις Σημίτη-Καραμανλή το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα δεν ελέγχονται, οι ελληνικές επιχειρήσεις ή κλείνουν ή μετακομίζουν σε άλλες χώρες, η ανεργία μειώνεται μόνο στα δελτία της Στατιστικής Υπηρεσίας. Εισάγουμε σχεδόν όλα όσα καταναλώνουμε, δανειζόμενοι συνεχώς, ενώ πρέπει να δοξάζουμε την Ε.Ε. που μας επιδοτεί με 20 δισ. € σε 7 χρόνια (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Ανάπτυξης, ΕΣΠΑ), υπό την προϋπόθεση ότι η χώρα θα καταβάλει 11.5 δισ. και οι ιδιώτες άλλα 7.5 δισ., όταν όμως μας αφαιρεί 20 έως 30 δισ. € κάθε χρόνο (έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών). Σε αντάλλαγμα θα πρέπει να εκποιήσουμε τις δημόσιες επιχειρήσεις και τη δημόσια περιουσία.


Συμπεράσματα

Ο άνισος καταμερισμός εργασίας και η καταδίκη χωρών και κοινωνιών να βρίσκονται στο περιθώριο πρέπει να σταματήσει. Οι χώρες πρέπει να εθνικοποιήσουν τις αποφάσεις για την κοινωνία και την οικονομία τους και να επαναφέρουν την παραγωγή στα πλαίσια εθνικών σχεδίων ανάπτυξης προς όφελος των κοινωνιών τους.
Γνωρίζουμε ότι οι ευρωπαϊστές μας, δηλ. η άρχουσα ελίτ της χώρας μας, που η εξουσία και ο προσπορισμός τους βασίζονται στο ότι η Ελλάδα παραμένει στην Ε.Ε., που απομυζά ανθρώπινους και παραγωγικούς πόρους, στο ενδεχόμενο αποχώρησης από αυτήν προβλέπουν την καταστροφή. Η απάντηση σ’ αυτούς είναι απλή: Ηδη με την παραμονή μας η κρίση είναι μόνιμη και η καταστροφική πορεία προφανής και δεδομένη. Η ζωή του ελληνικού λαού χειροτερεύει κάθε μέρα, χωρίς ελπίδα μελλοντικής βελτίωσης. Επ’ άπειρο λιτότητα μας επιφυλάσσουν. Η σύγκλιση των οικονομιών που έλεγαν τότε αποδείχθηκε χονδροειδής παραπλάνηση. Επομένως η παραμονή στην Ε.Ε. μόνο αυτούς ευνοεί και αυτοί την επιβάλλουν. Σιωπούν προκλητικά στα αντικοινωνικά και αντεθνικά μέτρα που αυτή αποφασίζει. Γι’ αυτούς η Ε.Ε. πρέπει να είναι υπέρτατη αρχή και να βρίσκεται στο απυρόβλητο. Τις αποφάσεις της να τις εφαρμόζουν οι εθνικές κυβερνήσεις και να επωμίζονται το κόστος αυτές και οι λοιπές φίλιες πολιτικές δυνάμεις, που θεωρούνται αναλώσιμες. Η αμερικανικής έμπνευσης πολιτική ορθότητα σ΄ όλο της το μεγαλείο!
Είναι γνωστό ότι ανίσχυρή οικονομικά χώρα σημαίνει ανίσχυρη γενικά απέναντι σε επιδιώξεις ξένων, με την κοινωνία να παρουσιάζει σημάδια διάλυσης και παρακμής. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας, γι’ αυτό είναι πλέον όρος επιβίωσης η αποχώρηση από την Ε.Ε και η ανάπτυξη πολυμερών οικονομικών και εμπορικών σχέσεων με όλες τις χώρες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Να αποφασίζουμε εμείς για την οικονομία και την κοινωνία μας κι όχι ξένοι. Να αναβιώσουμε και να διευρύνουμε το παραγωγικό μας δυναμικό, ώστε να παράγουμε και ν’ αναπτυχθούμε με βάση τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές. Να παραμερίσουμε το κοινωνικό περιθώριο και τη ζούγκλα του ασύδοτου κέρδους, για να επιβιώσουμε, να μπορούμε να ζούμε με την αξιοπρέπεια που μας πρέπει, να προοδεύσουμε ως λαός και ως χώρα. Να γίνουμε ισχυροί και ανεξάρτητοι.
’ρθρο στο «ΠΑΡΟΝ»
[Θα επιχειρήσουμε μια ερμηνεία της τυφλής βίας της προηγούμενης βδομάδας και θα πιθανολογήσουμε τις επιδιώξεις της. Επιφυλασσόμαστε σε άλλο κείμενο να ασχοληθούμε με τα προβλήματα και τη συμπεριφορά της νεολαίας.]
Στην αρχή της δεκαετίας του 80, όταν το «κράτος της δεξιάς» (με το παρακράτος του, αναγκαίο συμπλήρωμα) έπαψε να είναι αποτελεσματικό για τη διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης, η μεγαλύτερη και ισχυρότερη μερίδα του ξένου παράγοντα υποστήριξε ή αποδέχθηκε τη διακυβέρνηση της Ελλάδας από το ΠΑΣΟΚ. Φρόντισε, όμως, να πάρει κάποια «ασφαλιστικά μέτρα», που ισχύουν μέχρι σήμερα:
α) Εξαγοράστηκε η συνείδηση του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ, με ένα όργιο ρουσφετολογίας, ώστε να απεμπολήσει τους διακηρυγμένους του στόχους και να τεθεί στην υπηρεσία του συστήματος.
β) Διαμορφώθηκε ένας καινούργιος τύπος νεολαίας, ακίνδυνης για το σύστημα, χωρίς ιδεολογία, με κύριο χαρακτηριστικό τον ατομισμό.
γ) Από τα πιο αντικοινωνικά στοιχεία αυτής της μερίδας της νεολαίας δομήθηκε μεθοδικά ένα νέο παρακράτος πολλαπλών χρήσεων, πολυδιαφημιζόμενο από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», με τις μορφές «αριστερών» κουκουλοφόρων (στους οποίους περιλαμβάνονται πλέον και οικονομικοί μετανάστες) και ακροδεξιών «υπερπατριωτών», ενστόλων ή μη, με τη μια μορφή να δικαιολογεί την ύπαρξη της άλλης και τα γήπεδα ως χώρο εκπαίδευσης.
Όταν το 2004 ο Κ. Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός, φαίνεται ότι εμπιστεύτηκε τη χάραξη γραμμής για κάποια εθνικά θέματα (Σκοπιανό, Κυπριακό) και κάποιες διεθνείς σχέσεις (αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου) σε πολιτικούς από τη Ν.Δ. και το «ανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ (Κ. Παπούλιας, Π. Μολυβιάτης κ.ά.). Έτσι διαμορφώθηκε μια γραμμή, συντηρητική μεν, στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», που προσπαθεί όμως να αξιοποιήσει τα μικρά της περιθώρια για τα συμφέροντα της Ελλάδας. Οι Αμερικανοί και οι άλλοι Δυτικοί μας «σύμμαχοι» δεν έκρυψαν την οργή τους (δηλώσεις Μπράιζα κ.λπ.) και την επιθυμία τους να αντικαταστήσουν τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση με άλλη, που δε θα αποκλίνει από τη γραμμή του μητροπολιτικού κέντρου (Ουάσινγκτον). Πολιτικό προσωπικό για να τους υπηρετήσει διατίθεται επαρκώς σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Όπλα για την ανατροπή του προσφέρει άφθονα ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής:
α) Με την πιστή εφαρμογή της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής που υπαγορεύεται από τις Βρυξέλες (σύμφωνης με το πρόγραμμα και την ιδεολογία της Ν.Δ.), που συσσωρεύει απολύτως δικαιολογημένη κοινωνική αγανάκτηση, που κορυφώνεται στις μέρες μας.
β) Με την ανικανότητα της κυβέρνησής του να χειριστεί την οποιαδήποτε κρίση (από το Σινούκ μέχρι την τρέχουσα) και με την ενδυνάμωση των «νταβατζήδων» και της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης. Έτσι η Ντόρα (κατά τα πρότυπα του πατρός) υπονομεύει την πολιτική που επισήμως υποστηρίζει και σύσσωμα τα ιδιωτικά ΜΜΕ (μήπως και τα κρατικά σε κάποιο βαθμό;) τον πριονίζουν συνεχώς.
γ) Με το πλήθος των σκανδάλων καραμανλικών κυβερνητικών στελεχών, που αναδεικνύονται υπέρμετρα από τα ΜΜΕ, ενώ τα πολλαπλάσια και σοβαρότερα των εκσυγχρονιστών όλων των κομμάτων ουδέποτε αποκαλύπτονται.
Εκπαραθύρωση του Κ. Καραμανλή επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του 2007, με τον εξαναγκασμό του σε πρόωρες εκλογές και το ολοκαύτωμα που προηγήθηκε. Το σχέδιο μόλις απέτυχε. Η προσπάθεια επαναλαμβάνεται σήμερα, με τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή, που δικαιολογημένα προκάλεσε την οργή των συνομηλίκων του και όλων των πολιτών. Αμέσως παρενέβη και η άλλη όψη του παρακράτους, με τις φωτιές να κατακαίουν όχι τα δάση, αλλά τις πόλεις.
Οι ενδιαφερόμενοι επιχαίρουν: Για «καταρρέουσα κυβέρνηση» γράφουν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», για «λαϊκή εξέγερση» η «Μιλιέτ», ενώ η ισραηλινή «Χααρέτζ», αφού προηγουμένως εκθειάζει την κυβέρνηση Σημίτη, μελαγχολεί για την καταστροφή που έφερε στην Ελλάδα ο Καραμανλής!
Στόχοι τους είναι να κλείσουν μέσα στο 2009 το Σκοπιανό και το Κυπριακό (με τον «πρόθυμο» κ. Χριστόφια, μετά την ανυπολόγιστη απώλεια του Τάσσου) και το πάγωμα της συμφωνίας για τους αγωγούς. Το μέλλον δεν προδιαγράφεται ευοίωνο.
Όπως έχει υποστηρίξει το ΑΣΚΕ από τις φιλόξενες στήλες αυτής της εφημερίδας, η σημερινή συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί με μια άλλη πολιτική, που ταυτόχρονα θα εξασφαλίζει την εθνική μας ανεξαρτησία (αποχώρηση από Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.λπ.) και την ακεραιότητα της χώρας μας, θα θέτει την παραγωγή και τα προϊόντα της υπό τον έλεγχο της κοινωνίας, θα διευρύνει και εμβαθύνει τη δημοκρατία, θα προστατεύει και θα αναπτύσσει τον πολιτισμό μας. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Τελευταίο: Όλοι οι μεγάλοι αγώνες του ελληνικού λαού (Εθνική Αντίσταση, ανένδοτοι, Πολυτεχνείο κ.λπ.) έγιναν με την ελληνική σημαία στο χέρι και με την (επιτυχή) προσπάθεια να εξασφαλιστεί η υποστήριξη της μεγάλης πλειονότητας. Τώρα οι κουκουλοφόροι πετάνε και καίνε τη σημαία και δεν ενδιαφέρονται που προκαλούν την αποστροφή. Η κάλυψη που τους παρέχουν πολιτικές δυνάμεις και ΜΜΕ είναι ανάλογη προς το βαθμό συμμόρφωσής τους με τις επιθυμίες των Δυτικών στα εθνικά μας θέματα.

Νίκος Καργόπουλος
Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΣΚΕ)
Το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (Α.Σ.Κ.Ε.) εκφράζει τη βαθύτατη λύπη του στους οικείους του, φίλους-πολιτικούς συνεργάτες και στον κυπριακό Ελληνισμό για την απώλεια του προσφιλούς τους προσώπου, του ισόβιου συναγωνιστή και του ηγέτη του λυτρωτικού ΟΧΙ , Τάσσου Παπαδόπουλου.
Για τους οικείους του η απώλεια είναι χωρίς αναπλήρωση και, έτσι, οδυνηρή. Για τους συναγωνιστές του, όμως, και την πλειονότητα των Ελλήνων της Κύπρου η συνειδητοποίηση της ακούσια πρόωρης αποχώρησής του, του παραδείγματος και των παρακαταθηκών του ελπίζουμε να οδηγήσει σε επίταση της αγωνιστικότητας για μια Κύπρο Ελεύθερη Ανεξάρτητη και Ενιαία. 15/12/2008
Βομβαρδισμοί αμάχων, σχολείων, νοσοκομείων έρχονται να προστεθούν στον πολύχρονο αποκλεισμό ενός ηρωικού λαού, που μένει χωρίς τρόφιμα, φάρμακα, ηλεκτρικό και νερό. Αν δεν είναι αυτό απόπειρα γενοκτονίας, τότε τι είναι;
Έπρεπε να περάσουν πολλές μέρες σφαγής, για να δεήσει ο ΟΗΕ να ζητήσει από τους Ισραηλινούς άμεση διακοπή των επιχειρήσεων και συμμόρφωση προς το ανθρωπιστικό δίκαιο. Αλλά κι αυτή η απόφαση πόση αξία έχει, όταν το Ισραήλ, με τις πλάτες των εγκληματιών της κυβέρνησης Μπους, αρνείται να συμμορφωθεί και βομβαρδίζει ακόμη και το σχολείο που λειτουργούσε με τη σημαία του ΟΗΕ και έγινε ο τάφος δεκάδων παιδιών;
Τα αντιδραστικά καθεστώτα των αραβικών χωρών, κυρίως της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους Παλαιστίνιους αδελφούς τους, τηρούν εξοργιστικά επιφυλακτική στάση, σε κατάφωρη αντίθεση με το αίσθημα των πολιτών τους. Πότε άραγε οι λαοί αυτών των χωρών θα σαρώσουν τους λακέδες της Δύσης που τους εξουσιάζουν, διορισμένοι ουσιαστικά από τους τέως(;) αποικιοκράτες; Μόνο το μη αραβικό Ιράν και η Λιβύη (που ο ηγέτης της Μ. Καντάφι δεν είναι ’ραβας) υποστηρίζουν καθαρά τους Παλαιστίνιους.

Ε.Ε. και Ισραήλ

Όλος ο κόσμος παρακολουθεί με αγανάκτηση τη στάση του ψυχρού θεατή που τηρεί και η «ευαίσθητη» και «δημοκρατική» Ευρωπαϊκή Ένωση μπροστά στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού. Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό είναι η συμφωνία που υπέγραψαν στις 8 Δεκεμβρίου 2008 οι 27 υπ. εξ. της Ε.Ε. με το Ισραήλ, που προβλέπει και τα εξής:
Α) Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ θα συναντάται 3 φορές το χρόνο με τους 27 υπ. εξ. της Ε.Ε. (προφανώς, για να τους ενημερώνει μονομερώς και να τους υπαγορεύει τη στάση που θέλει να κρατήσουν).
Β) Το Ισραήλ μπορεί να συμμετέχει σε ευρωπαϊκά προγράμματα.
Γ) Το Ισραήλ και η Ε.Ε. μπορούν να αναπτύσσουν κοινές στρατηγικές για διάφορα θέματα, όπως η τρομοκρατία και τα μέτρα κατά του Ιράν.
Όλ’ αυτά, χωρίς καν να μπει κάποιος όρος, έστω για το θεαθήναι, ότι το Ισραήλ πρέπει να σέβεται το Διεθνές Δίκαιο. Και μετά η Ε.Ε. και η Γαλλία θέλουν να παίξουν και το ρόλο του διαμεσολαβητή! Για να μη σχολιάσουμε τη στάση της τσεχικής προεδρίας, που υποστήριξε την εισβολή, σε μια εκδήλωση άκρατης δουλικότητας προς το αμερικανοεβραϊκό λόμπι!

Οι στόχοι της εισβολής

Δύσκολο να μπει κανείς στο μυαλό αυτών που σχεδίασαν και υλοποιούν τη γενοκτονία. Είναι τόσο ανιστόρητοι και τυφλωμένοι κι αυτοί και οι υπερατλαντικοί προστάτες τους, ώστε να πιστεύουν ότι θα εξαναγκάσουν και τους εναπομείναντες Παλαιστινίους να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, όπως έγινε με το πρώτο κύμα προσφύγων το 1948; Θέλουν να επιφέρουν συντριπτικό χτύπημα στη Χαμάς πριν αναλάβει ο Ομπάμα, ο οποίος προωθήθηκε από τη μεγαλύτερη μερίδα του κατεστημένου των ΗΠΑ, για να δείξει ένα καλύτερο πρόσωπο (χωρίς να αλλάξει η ουσία), ώστε να ανακάμψουν πολιτικά οι ΗΠΑ από τη σημερινή τους πλήρη ανυποληψία; Πιστεύουν ότι ο παλαιστινιακός λαός θα άρει την εμπιστοσύνη του από τη Χαμάς και θα εμπιστευτεί τα ανδρείκελα του Αμπάς;
Το αντίθετο συμβαίνει. Η Χαμάς συνεχώς ισχυροποιείται και αποκτά συμπάθειες και πέραν της Παλαιστίνης, αφού αυτή αντιστέκεται και προσφέρει τα μέλη της θυσία στον αγώνα. Το Ισραήλ είναι αυτό που συγκεντρώνει το μίσος όλης της ανθρωπότητας και πρώτα του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου και, μακροπρόθεσμα, θέτει σε κίνδυνο τη δική του ύπαρξη στην περιοχή. Η στρατιωτική ήττα που υπέστη από μια λαϊκή οργάνωση, τη Χεζμπολάχ, στο Λίβανο δεν αποτελεί μια προειδοποίηση;
Αν οι νεοναζιστές του Ισραήλ δε συνετιστούν, θα χυθεί πολύ περισσότερο αίμα στην περιοχή και το κράτος του Ισραήλ θα σβήσει από το χάρτη, όπως όλο και περισσότεροι προβλέπουν και διακηρύσσουν. Η ανθρωπότητα (και ο ελληνικός λαός βεβαίως) πρέπει να πιέσει προς μια και μοναδική κατεύθυνση: την αναγνώριση του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού να έχει κι αυτός μια ελεύθερη πατρίδα.

Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να μην ξεχνούν τη συνδρομή τους προς την ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ.
Επίσης παρακαλούμε τους φίλους του ΑΣΚΕ να μην ξεχνούν την τακτική μηνιαία συνδρομή τους προς το κόμμα.
Από το 1990 κατεδαφίζονται οι εργασιακές σχέσεις στη χώρα μας με τον «αναπτυξιακό» νόμο 1892/90. Οι εργαζόμενοι με σύμβαση αορίστου χρόνου στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα είναι πλέον μικρό ποσοστό του συνόλου, ενώ ακόμη μικρότερο είναι οι νεοπροσλαμβανόμενοι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Επικρατούν, στην καλύτερη περίπτωση, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και στη χειρότερη οι συμβάσεις παροχής έργου με δελτίο παροχής υπηρεσιών, χωρίς καμιά ασφάλιση γήρατος και περίθαλψης.. Αυτοί οι εργαζόμενοι απαρτίζουν την επονομαζόμενη γενιά των 700 ευρώ.
Υπάρχουν όμως και πολύ χειρότερα. Είναι η εποχική απασχόληση μέσω των αποκαλούμενων ιδιωτικών γραφείων Συμβούλων Εργασίας, που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ με τους Νόμους 2639/98 και 2874/2000 των Σημίτη-Γιαννίτση, κατ’ επιταγήν της Κομισιόν, που, εκτός των άλλων, μείωσαν τις εργοδοτικές εισφορές στο ΙΚΑ και τη διαφορά τη φόρτωσαν, ως συνήθως, στο δημόσιο. Τα «γραφεία» αυτά, οιονεί δουλέμποροι, απαιτούν, παράνομα βέβαια, ποσοστό επί των πενιχρών αμοιβών των εργαζομένων που είναι ενοικιαζόμενοι. Από αυτά τα «γραφεία» καθώς και από εργολάβους «νοικιάζει» εργαζόμενους το δημόσιο. Αντί να προσλαμβάνει πληρώνει πολλαπλάσια τα «γραφεία» και τους εργολάβους.
Η «νέα μόδα» εργασιακών σχέσεων είναι το κοινοτικό πρόγραμμα STAGE, υποτίθεται για τη διατήρηση της απασχόλησης και την ευημερία των δεικτών ανεργίας της Στατιστικής Υπηρεσίας, όπου νέοι κυρίως απασχολούνται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (οργανισμούς, Τ.Α. κ.λπ.) για λίγους μήνες, με μηνιαία αμοιβή 400 ευρώ, χωρίς ένσημα, με μόνη κάλυψη την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Σε λίγους μήνες θα είναι και πάλι άνεργοι και δε θα μπορούν ούτε να διαμαρτυρηθούν, όπως οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, που τους ανανέωναν επί χρόνια τις συμβάσεις.
Με πρόσχημα την κρίση σχεδιάζουν ακόμη χειρότερες εργασιακές σχέσεις. Η εβδομάδα των 70 ωρών της Ε.Ε., η εργασία και η αμοιβή των 3 ημερών του κ. Μίχαλου. Η κατάργηση de jure των υπερωριών και της επιθεώρησης εργασίας, που από καιρό εφαρμόζεται de facto. Η επαναφορά του καθεστώτος της δουλείας απομένει στην Ε.Ε., για να «αντιμετωπίσει» την κρίση.
«Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν.  Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας, που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, τη γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης, εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συμπαράσταση για να χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα και να  μην τηρήσει δεσμεύσεις. Απλά, τους κορόιδεψε.  Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.), για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής». 
Ερώτηση : ποιος το είπε;
1.Υπάλληλος της Κομισιόν;
2.Στέλεχος του ΔΝΤ;
3.Ευρωπαίος τραπεζίτης;
4. «Νταβατζής»;
Απάντηση
Στην «Ε» έχει πολλές φορές περιγραφεί η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας μας, δηλ. τα τεράστια ελλείμματα (εμπορικά-ισοζυγίου πληρωμών) που έχει προκαλέσει η ένταξή μας στην ΕΟΚ-Ε.Ε. και η εισαγωγή του ευρώ, που προκαλεί την απώλεια κάθε ίχνους ανταγωνιστικότητας για εξαγωγές, με συνέπεια να περιορίζεται δραστικά η εγχώρια παραγωγή, με επακόλουθο την ανεργία, τη γιγάντωση των εισαγωγών, το δανεισμό και τα χρέη (δημόσιο και ιδιωτικό).
Ακόμη κι αν δεν υπήρχε η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οικονομία μας με αυτό το καθεστώς οδεύει προς τα εκεί από μόνη της, αφού ήδη το δημόσιο πριν την κρίση αδυνατούσε να αντεπεξέλθει σε στοιχειώδεις κοινωνικές δαπάνες, όπως στην Υγεία, στις ασφαλιστικές εισφορές του ως εργοδότη κ.λπ., παρά τα νεοφιλελεύθερα μέτρα για το ασφαλιστικό, τις «νέες» εργασιακές σχέσεις της ανασφάλιστης εργασίας, το ξεπούλημα κάθε δημόσιας επιχείρησης. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η αύξηση των κοινωνικά περιθωριοποιημένων συνανθρώπων μας και η αύξηση του αριθμού των (όπως αποκαλούνται) νεόπτωχων. Οι πολυδιαφημισμένες και επί ποινή προστίμων επιδοτήσεις της Ε.Ε. είναι στην πραγματικότητα σταγόνα στον ωκεανό και οδεύουν μόνο προς την φιλοευρωπαϊκή φάρα.

Που οφείλεται η οικονομική κρίση;

Η οικονομική κρίση, χαρακτηριστική του καπιταλισμού, συνίσταται στο γεγονός ότι έχει συγκεντρωθεί ένας τεράστιος πλούτος στα χέρια λίγων, που μέσω των κερδών τους έχει αφαιρεθεί από τους πολλούς, με συνέπεια να μειωθεί η αγοραστική τους δύναμη και να μην επανεπενδύεται, αφού οι λίγοι δεν έχουν τα υψηλά κέρδη που είχαν πριν. Συνεπώς πλούτος υπάρχει και απομένει στο καπιταλιστικό σύστημα να βρεθεί ο τρόπος που θα αναδιανεμηθεί. Κάποτε το ρυθμιστικό ρόλο έπαιζε το κράτος. Σήμερα όμως, με τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, αυτό αποτελεί εξάρτημα των λίγων και, μέσω αυτού, προς το παρόν, επιχειρούν να κατοχυρώσουν θεσμικά ακόμη επαχθέστερους όρους εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Η αναδιανομή να περιμένει.
Γι’ αυτό οι σεσημασμένοι νεοφιλελεύθεροι εγχώριοι και ξένοι, με τη συνδρομή των επίσης σεσημασμένων ΜΜΕ, έχουν επιδοθεί σε πλειοδοσία προβλέψεων «επερχόμενων» κινδύνων και καταστροφών, με σκοπό να δημιουργήσουν φοβικά συμπλέγματα, που επιτείνουν την αίσθηση της κρίσης. Στόχος τους οι εργασιακές σχέσεις, τα ασφαλιστικά, η κοινωνική πρόνοια κ.λπ. Αμετανόητοι νεοφιλελεύθεροι!

Οι επιπτώσεις της κρίσης

Το κράτος δανείζεται με υψηλότερα επιτόκια, λόγω της μειωμένης προσφοράς χρήματος, και αυξάνει, λόγω των τοκοχρεολυσίων, το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος, με συνέπεια να μειώνει ακόμη περισσότερο τη χρηματοδότηση των κοινωνικών αναγκών. Η προσφυγή στο ΔΝΤ για την οποία μίλησε ο πρωτεργάτης της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης Κ. Σημίτης οιονεί έγινε επί δικής του πρωθυπουργίας με την ΟΝΕ και το ευρώ, που εγκαθίδρυσε μόνιμη λιτότητα στην κοινωνία και στο δημόσιο. Όταν όλοι αυτοί διατυμπανίζουν ότι το ευρώ μας έσωσε από τα χειρότερα, υπονοούν φυσικά ότι και χωρίς αυτό θα ακολουθούσαμε τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της Ε.Ε. Μάλιστα ο «σοβαρός» Αλ. Παπαδόπουλος δήλωσε: «Το θέμα δεν είναι αν θα μπούμε σε διαδικασία οικονομικού ελέγχου. Επειδή δε διαβλέπω, σε μια χώρα αποσταθεροποίησης, ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το θέμα της οικονομικής σταθεροποίησης, θα έλεγα εμείς να επιζητήσουμε τον οικονομικό έλεγχο, να γίνει από άλλους διεθνείς οργανισμούς». Ακολούθησε ο κορακοζώητος «επίτιμος», που «συνέστησε» για την κρίση προσφυγή σε διεθνείς οργανισμούς. Αυτοδύναμη ανάπτυξη και εθνική οικονομία είναι για όλους αυτούς έννοιες ξορκισμένες με τον απήγανο.
Η οικονομική κρίση θα πλήξει περισσότερο τους οικονομικούς μετανάστες, ιδιαίτερα τους νεοφερμένους και δεν αποκλείεται ένα ποσοστό απ’ αυτούς, αλλά και συμπατριώτες μας, για να επιβιώσουν, να στραφούν σε παραβατικές πράξεις. Επίσης άλλοι να φύγουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή να επιστρέψουν στις πατρίδες τους.
Ακολουθούν οι νέοι, που ήδη κατά ένα μεγάλο ποσοστό είναι άνεργοι, ενώ οι υπόλοιποι εργάζονται ανασφάλιστοι, με αμοιβές των 400 έως 700 ευρώ, χωρίς ωράρια, έρμαια του κάθε εργοδότη, περιλαμβανομένου και του δημοσίου. Το ίδιο ισχύει για τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Ευτυχώς που στη χώρα μας λειτουργεί η οικογένεια, που συντηρεί τα παιδιά και τους ηλικιωμένους της. Οι υπόλοιποι θα υποστούν τις συνέπειες της κρίσης, με περιορισμό των περιττών και εν πολλοίς και των απαραίτητων.
Ένα θετικό είναι ο περιορισμός των δανείων, που αφειδώς έδιναν οι τράπεζες και ευνοούσαν το αρρωστημένο κλίμα του καταναλωτισμού, που μετέτρεπε ανθρώπους σε έρμαια των τραπεζών. Το βέβαιο είναι ότι πολλοί, είτε επειδή θα μειωθούν τα εισοδήματά τους, είτε επηρεασμένοι και από το κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας, θα περιορισθούν στα απολύτως αναγκαία έξοδα, που, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δανείων, θα έχουν επιπτώσεις στο εμπόριο, τον τουρισμό, την οικοδομή, την ψυχαγωγία, με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας.
Δε θα είχαμε φθάσει εδώ αν δεν είμασταν στην Ε.Ε. Αν ελέγχαμε εμείς κι όχι οι ξένοι την οικονομία και το νόμισμά μας, ώστε να είχαμε πραγματική ανάπτυξη, με αύξηση της παραγωγής μας, για να αποκτούσαμε πλεόνασματα αντί ελλείμματα κι αν είχαμε μια συνεπή μεταναστευτική πολιτική, δηλ. αν είχαμε μια ελληνική κυβέρνηση.
Οι κουκουλοφόροι και οι πολιτικοί τους προστάτες σε όλα τα εθνικά μας θέματα υποστηρίζουν τις θέσεις όσων επιβουλεύονται την ακεραιότητα της χώρας μας. Έτσι οργανώνουν εκδηλώσεις υποστήριξης της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», που «απειλείται από τον ελληνικό εθνικισμό», ισχυρίζονται ότι ο Ισαάκ και ο Σολωμού ήσαν «φασιστάκια» και «καλά να πάθουν» κ.λπ.!


ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ (Α.Σ.Κ.Ε.)