ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πλησιάζουμε, ούτως ή άλλως, στις εκλογές και όσοι αναφέρονται σ' αυτές και τους ενδιαφέρουν τις χαρακτηρίζουν κρίσιμες. Δυστυχώς, και οι εκλογές αυτές δεν χαρακτηρίζονται από καμιά κρισιμότητα. Τίποτα απ' όσα ισχύουν τώρα δεν διακυβεύεται, εκτός φυσικά από το ποια πρόσωπα θα καταλάβουν τις θέσεις των καρεκλοκενταύρων.

Έχουν όμως οι επερχόμενες εκλογές και μια πραγματική ιδιοτυπία. Είναι, για πρώτη ίσως φορά, εξόχως αποκαλυπτικές για το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκε η κοινωνία μας από τον τρόπο που ασκείται η πολιτική από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα. Κανένα πραγματικό πρόβλημα δεν τίθεται με προβολή της λύσης του, καμιά πραγματική επιλογή πάνω στα φλέγοντα προβλήματα δεν επιδιώκεται να στηριχθεί στη λαϊκή ψήφο.

Ούτε μια λέξη για τον κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας, ούτε μια λέξη για τις εξελίξεις σε Κύπρο και Αιγαίο, ούτε μια λέξη για το ...ευρωσύνταγμα(!), τον ευρωπαϊκό στρατό(!) και τη θανάσιμη απειλή για τους ανθρώπους και τον πλανήτη της αποχαλίνωσης του παγκοσμιοποιημένου κέρδους. Και η αποκάλυψη αυτή δεν είναι καν βέβαιο ότι επιφέρει θετικές προοπτικές...

Για άλλη μια φορά θα κυριαρχήσει η «τηλεοπτική δημοκρατία» και μάλιστα με τέτοια δύναμη που ακόμα και διαμαρτυρόμενος νονός και κατήγορός της αποδέχτηκε να την υπηρετήσει με πρόδηλη ευχαρίστηση, θα την «διεξάγουν» και θα την «εκτελέσουν» τα γνωστά συγκροτήματα και οι αφερέγγυοι (αλλά ακόμα πολύ αποτελεσματικοί) δημοσιογράφοι. θα αποσιωπήσουν όλα τα βασικά και ουσιαστικά και θα βροντοφωνάξουν για όλα τα δευτερεύοντα και τα κουτσομπολιά. Και θα κοκορομαχήσουν «ανελέητα», για να εξάψουν το φίλαθλο πνεύμα, όπως το κατάντησαν κι αυτό, ώστε όλοι να ασχολούνται με το ποιο κόμμα θα κερδίσει και τι θα κάμουν οι άλλοι. Και θα έχουν ως βοηθούς και τους γνωστούς πολιτικούς που:

Το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη σκέφτηκε να αιφνιδιάσει με εκλογές και να υφαρπάσει παράταση της «εξουσίας» του τον περασμένο Ιούλιο(!), το Σεπτέμβριο και το Δεκέμβριο. Δεν τα κατάφερε. Την πρώτη φορά, γιατί δεν του έδωσαν την αφορμή οι βαρόνοι και έτσι ξόδεψε ανώφελα και την ευρωπαϊκή προεδρία (με τα εξωφρενικά, αλλά πανάκριβα καραγκιοζιλίκια) και τον εξοβελισμό του γραμματέα τους. Τη δεύτερη και την τρίτη, γιατί παρά τον καταιγισμό των υποσχέσεων και των «παροχών» τα γκάλοπ τους πρόδωσαν κι έτσι άδικα ξοδεύτηκαν οι διάφοροι «θεσμικοί» που ντοπάρισαν, κατά το δυνατόν, το χρηματιστήριο. Και, αφού επί ένα εξάμηνο μόνο για εκλογές ομιλεί και ούτε μια λέξη, έστω προσχηματικά, για άσκηση κάποιας πολιτικής, τώρα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Δεν αποδίδουν τα περί ανθούσης οικονομίας, ούτε τα περί μοναδικής ικανότητας διακυβέρνησης και άρα περί ισόβιας σημιτικής τοιαύτης, ούτε τα περί αναγκαιότητας συνέχισης της ίδιας ολυμπιακής καθοδήγησης. Όμως, επειδή και οι υπόλοιποι του ΠΑΣΟΚ δύσκολα

αποδέχονται να χάσουν τις εκλογές και τον έλεγχο των μηχανισμών, κάτι που εγκυμονεί πολλούς, έστω και υποθετικούς (...), κινδύνους, σκέπτονται μήπως μεσούσης της προεκλογικής περιόδου θα ήταν καλό να αλλάξουν αρχηγό! Και με αυτά θα ασχολούμαστε μέχρι τις εκλογές.

-Η ΝΔ θα αναμασά τα ίδια και τα ίδια. Δεν έχει καμιά άλλη πολιτική να προτείνει, εκτός ίσως ότι θα την εφαρμόσει πιο αυθεντικά! Παρά το ότι διατείνεται ότι δε θα περιμένει να πέσει το ΠΑΣΟΚ «σαν ώριμο φρούτο», γνωρίζει πως μόνο έτσι μπορεί να πάρει την «εξουσία». Γνωρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένας ενθουσιασμός γι' αυτήν ή τον αρχηγό της και ότι γι' αυτό ακριβώς είναι πολύ ευάλωτη. Κατανοεί ότι μπορεί να κερδίσει, μόνο επειδή σε ένα αρκετά μεγάλο αριθμό πολιτών το ΠΑΣΟΚ έγινε αποκρουστικό και εφ' όσον ο Μητσοτάκης δεν την «αυτοκτονήσει». Και επομένως αγωνιά για το τι «θα επακολουθήσει μιας ενδεχόμενης νίκης της. Ποιος θα συγκρατεί τους ασκούς του Αιόλου, όταν θα θελήσει να ικανοποιήσει τους δικούς της ανθρώπους, να επεκτείνει τις ιδιωτικοποιήσεις στα Πανεπιστήμια, στα Νοσοκομεία, στην ενέργεια όταν θα ζητούν τη συνέχεια οι όψιμοι φίλοι της του ΣΕΒ και θα έχει απέναντί της τους «σοσιαλιστές» συνδικαλιστές (που θα θυμηθούν τα παιδικά τους); Τα γνωρίζει, αλλά δε θα μιλάει για αυτά. Απλώς θα αναφέρεται στη διαπλοκή και στα (ποια;) οράματά της και θα προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον ενδεχόμενο αντίπαλο της.

Οι άλλοι της Βουλής και αυτοί που πάση θυσία θέλουν να μπουν σ' αυτήν θα κατηγορούν το δικομματισμό (που όλοι τους τον υπηρέτησαν για λίγο ή και πολύ, ακόμη και το μονοκομματισμό της ... οικουμενικής), θα ζητούν την απλή αναλογική (που, όταν γι' αυτό, μπορούσαν να την επιβάλουν, την ελησμόνησαν) και παρά τα όσα σωστά θα λένε, ελάχιστα θα ακούγονται.

Αυτά μας περιμένουν τους μήνες που έρχονται. Και σχεδόν όλοι οι πολίτες το ξέρουν. Το ερώτημα είναι πόσοι πάλι θα μπουν, συνειδητά (δηλ. με ιδιοτέλεια) ή ασυνείδητα, στο παιχνίδι που με τυμπανοκρουσίες ενορχηστρώνεται. Πόσοι θα απαιτήσουν να δοθεί λογαριασμός, έστω, για όσα έγιναν και κάποια δικαιολογία για όσα δεν έγιναν. Πόσοι θα απαιτήσουν να γίνει συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει από δω και μπρος; Για το πώς θα επιβιώσει και θα προοδεύσει ο λαός, η κοινωνία, η χώρα μας, ακόμη και ο κόσμος όλος! Για το αν μας ωφελεί ή μας βλάπτει η ένταξη στην Ε.Ε.' για το τι σημαίνει να παίζουμε τους κολαούζους στους Σιράκ, Σρέντερ ή το Μπους (με το νέο...αρχηγό) στην Ευρώπη, την Αμερική, τη Ρωσία ή ... την Κίνα. Και τι σημαίνει να ζούμε με αξιοπρέπεια σ' ένα (ζητούμενο) αξιοπρεπή κόσμο.

Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αυτά μπορούν να κυριαρχήσουν στην προεκλογική περίοδο που ήδη διανύουμε. Η αποκάλυψη όμως που χαρακτηρίζει αυτές τις εκλογές θα μπορούσε να οδηγήσει κατά κάποιο τρόπο σ' αυτά. Αυτό θα πρέπει κάθε συνειδητός πολίτης να επιδιώξει, ώστε να υπάρξει κάποια θετική προοπτική. Και βέβαια αυτό θα είναι και το καθήκον του ΑΣΚΕ. Αλιώς, βραχυπρόθεσμα βέβαια αλλά πάντως επώδυνα, μπορεί να ευνοηθούν εχθροί της δημοκρατίας και του ανθρώπου, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τα καπηλευθούν.

Έχει γίνει πλέον πεποίθηση σ' όλους τους Έλληνες ότι την τελευταία διετία η οικονομική κατάσταση τόσο σε ατομικό όσο και σε εθνικό επίπεδο έχει επιδεινωθεί ραγδαία.

Η ακρίβεια, η ανεργία, η προϊούσα αδυναμία του κράτους να πληρώνει τις υποχρεώσεις του (σε εργαζόμενους, νοσοκομεία, σεισμοπαθείς, ασφαλιστικά ταμεία, αθλητικές ομοσπονδίες κ.λ,π.), η ντε φάκτο κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων και η επιστροφή σε εργασιακό μεσαίωνα, η συνεχής εξαπάτηση με την απόκρυψη των πραγματικών μεγεθών της οικονομίας είναι μερικοί από τους ορατούς λόγους αυτής της πεποίθησης.

Αυτή η πεποίθηση, επίσης, ενισχύεται με το γεγονός ότι τεράστια ποσά διοχετεύονται σε λίγους επιχειρηματίες (ημέτερους εργολάβους, ΜΜΕ κλπ), με δεδομένο ότι αυτοί καρπώθηκαν τη μερίδα του λέοντος από το μεγάλο φαγοπότι του χρηματιστηρίου, καθώς και με την προκλητική χλιδή, τις αφ' υψηλού συμπεριφορές και τις θηριώδεις σπατάλες της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πολλοί αποδίδουν την ευθύνη αποκλειστικά στη σημερινή κυβέρνηση και ελπίζουν ότι με μια κυβέρνηση της ΝΔ ίσως να καλυτερέψουν τα πράγματα. Αλλη μια ασύγγνωστη πλάνη.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ

Το ΑΣΚΕ έχει από χρόνια και κατ' επανάληψη αναφερθεί με άρθρα στην «Ε» και αλλού στις επιπτώσεις της ένταξης στην ΕΟΚ-ΕΕ καθώς και της εφαρμογής του ευρώ. Αυτές είναι πλέον επώδυνα αισθητές, ιδιαίτερα από την προσχώρηση μας ως χώρας στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στο ευρώ.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ, που επιβλήθηκε για να μπορεί το μεγάλο κεφάλαιο χωρίς κανένα ρίσκο (πληθωρισμό, υψηλά επιτόκια, διακύμανση νομισματικών ισοτιμιών κ,λ.π.) ν' αποκομίζει τεράστια κέρδη, κυρίως μέσω χρηματιστηρίων και τραπεζών, στηρίζεται στην περιστολή της ανάπτυξης. Δηλ. τα κέρδη δεν επενδύονται για την αύξηση της παραγωγής, αλλά για κερδοσκοπία. Δεν αναδιανέμονται, όπως συνέβαινε πριν (σ' ένα ποσοστό), κι έτσι ακόμη και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα έχουν περιέλθει σε κατάσταση προϊούσας φτώχειας.

Η εφαρμογή του παραλογισμού αυτού πλήττει ακόμη και τις χώρες της Ε.Ε. που το εμπνεύστηκαν και το επέβαλαν (Γερμανία, Γαλλία). Αυτές όμως έχουν ασυλία, όταν παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας (έλλειμμα προϋπολογισμού μεγαλύτερο του 3 %). Η κυβέρνηση, παρ' ότι επιμένει στην τήρηση του, ψηφίζει υπέρ της παραβίασης του από τους Γαλλογερμανούς!!

Η επιλογή της ένταξης μας στην ΕΟΚ από τη μεταπρατική αστική (τρόπος του λέγειν) τάξη σήμαινε ότι η Ελλάδα δε θα αναπτυσσόταν αυτοδύναμα, δε θ'αποκτούσε αυτοτελείς παραγωγικές δομές· ότι θα παραμείνει, δηλ., ο οικονομικός παρίας των άλλων κοινοτικών χωρών και όχι μόνο.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Τα πιο σημαντικά αποτελέσματα αυτών των επιλογών είναι:

Συρρίκνωση παραγωγής και εξαγωγών

Οι εξαγωγές μας είναι μικρότερες και από αυτές του Λουξεμβούργου.

Σύμφωνα με το Eurostat to 2001

Η κατάσταση θα επιδεινωθεί με την ένταξη των νέων χωρών στην Ε Ε.

Σύμφωνα με έκθεση του ΚΕΠΕ :

«Η εμπορική θέση της Ελλάδας είναι ήδη δυσχερής. Μέχρι σήμερα ήταν η τελευταία των 15 σε εξαγωγικές επιδόσεις και από το 2004 γίνεται τελευταία των 25. Η αξία των εμπορικών συναλλαγών της Ελλάδας (εξαγωγές και εισαγωγές) είναι η πιο μικρή σε αξία από κάθε άλλο κράτος-μέλος ή υπό ένταξη, ακόμη και χωρών όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία, που έχουν απορριφθεί σε αυτή τη φάση της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.»

Οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις όχι μόνο δε βελτιώνουν τις παραγωγικές υποδομές, αλλά συμβάλλουν στην αθρόα εισαγωγή κοινοτικών προϊόντων και καλύπτουν ένα μικρό μέρος των εμπορικών μας ελλειμμάτων. Το 2002 το εμπορικό έλλειμμα ήταν 14,7 δις €, ενώ οι καθαρές κοινοτικές εισροές 3,9 δις €, δηλ. μόλις το 26,5%. Αυτό αφιερώνεται σ' όσους ισχυρίζονται ότι, αν δεν είχαμε τα λεφτά της Ε.Ε., θα πεινάγαμε. Δυστυχώς, λόγω αυτών πεινάμε και θα πεινάσουμε περισσότερο.

Επειδή δεν έχουμε παραγωγή, άρα και στοιχειώδη ανταγωνισμό, παρουσιάζουμε υψηλό πληθωρισμό, λόγω κερδοσκοπίας. Η άνοδος των τιμών είναι υπέρμετρη και οι τιμές υπερβαίνουν ακόμη και αυτές των πλούσιων χωρών της ΕΕ. Εκτός των επιπτώσεων στην ελληνική κοινωνία ο πληθωρισμός μειώνει τις εξαγωγές.

Αυτό έχει προκληθεί από την εφαρμογή του ευρώ, επειδή πλέον δε μας επιτρέπεται να ελέγχουμε εμείς την ισοτιμία του νομίσματος.

Η υπερχρέωση της χώρας

Φυσικό αποτέλεσμα της παραγωγικής συρρίκνωσης είναι ο δανεισμός και το τεράστιο χρέος. Με τα επίσημα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών (ΥΠΟΙΚΟ, όπως μετονομάστηκε το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, για να θυμίζει καλύτερα υπηκόους) το 2002 το χρέος ήταν συνολικά (μαζί με το χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων και των εγγυήσεων τρίτων) 187,2 δις € (64 τρις δρχ.), δηλ. 132,4% του ΑΕΠ. Χώρια αυτά που κρύβονται στους περίπου 300 ειδικούς λογαριασμούς, που έχουν συσταθεί, για να μη φαίνονται στον ελληνικό λαό τα πραγματικά χρέη, όπως αποκαλύφθηκαν με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου επί της δημοσιονομικής διαχείρισης του έτους 2002.

Το ίδιο έτος μόνο για τοκοχρεωλύσια η χώρα πλήρωσε 29,9 δις €, δηλ. το 20 % του ΑΕΠ.

«Ελπίζουμε το 2004 να μειώσουμε το Εθνικό Χρέος κάτω από το 100 % του ΑΕΠ. Αυτή τη φορά πραγματικά», είπε εν τη αφελεία του ο Ακης.

Η κατάσταση θα χειροτερέψει μέσα στην ΕΕ

Η Ελλάδα μέσα στην ΕΟΚ και την ΕΕ, αντί ν' αναπτυχθεί με βάση τα συμφέροντα της ως χώρας και κοινωνίας, αποδιάρθρωσε ακόμη και αυτή την παραγωγική υποδομή που είχε, ώστε από παραγωγός να μετατραπεί σε καταναλωτή των κοινοτικών προϊόντων.

Η μεταπρατική αστική τάξη δεν ενδιαφέρεται να κερδίζει από την παραγωγή, αλλά από τη μεσιτεία. Δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για στοιχειώδη παραγωγική επένδυση των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων. Το 46,4% αυτών επιστρέφει στους «εταίρους» υπό μορφή εισαγωγών. Τα υπόλοιπα τα μοιράζονται μέσω προγραμμάτων, δημόσιων έργων κλπ.

Απόδειξη όλων αυτών είναι ότι έχουν επενδύσει 6,7 δις € κερδοσκοπικά (χρηματιστήρια, ομόλογα κ.λ.π.) σε διάφορες χώρες. Μάλιστα «ελληνική» τράπεζα (Eurobank) με πληρωμένη καταχώρηση προτρέπει: «Επενδύσεις σε τουρκικές αξίες» (τουρκικά ομόλογα, μετοχές κ.λ.π).

Στα αμέσως επόμενα χρόνια, μετά και την είσοδο των 10 νέων χωρών, οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις θα μειωθούν στο ένα έβδομο των σημερινών, δηλ θα είναι περίπου 0,5 δις €, που είναι αμελητέα μπρος στις τεράστιες δαπάνες της χώρας, που, εκτός των άλλων, θα πληρώνει τα τεράστια χρέη των Ολυμπιακών Αγώνων, επίσημου προϋπολογισμού 4,6 δις € και πολύ μεγαλύτερου πραγματικού.

Αν το 2002 πληρώναμε το 20 % του ΑΕΠ για τοκοχρεωλύσια, τι θα πληρώνουμε μετά το 2004; Το 50 %; Και από πού θα εξοικονομούνται οι πόροι αυτοί; Από μισθούς, συντάξεις, υγιεία, κοινωνική πρόνοια, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, αυξήσεις φορολογίας, ασφαλιστικών εισφορών. Από παντού.

Το ευφυολόγημα ότι, αν φύγουμε από την ΕΕ, θα γίνουμε Αλβανία θα μετατραπεί στο ότι μέσα στην ΕΕ μας οδηγούν ακόμη χειρότερα.

Συνεπώς όσοι πιστεύουν ότι, ψηφίζοντας ένα κόμμα, που αποδέχεται, ακόμη και σιωπηρά, την ΕΕ, θα βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση αυταπατώνται. Λόγω της φύσης της ελληνικής οικονομίας, του καθαρά εμπορομεσιτικού χαρακτήρα της αστικής μας τάξης και της σε ακραίο βαθμό υποτέλειας της πολιτικής μας ηγεσίας οι συνέπειες της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε. είναι βαρύτερες από κάθε άλλη χώρα. Γι' αυτό η λύση προϋποθέτει την αποχώρηση από την ΕΕ όσο γίνεται ταχύτερα.

ΥΣΤΕΡΙΑ ΥΠΕΡΔΑΝΕΙΣΜΟΥ

Δεν είναι μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1982 κυρίως, που (μιμούμενες την οικονομική πολιτική του 19^ου αιώνα, που κατέληξε στο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη) δανείζονται αφειδώς, όχι για επενδυτικούς-παραγωγικούς σκοπούς, αλλά για κατανάλωση και κάλυψη της εξυπηρέτησης των προηγούμενων δανείων! Τα τελευταία χρόνια το ίδιο έκαναν και, δυστυχώς, παρά τους προφανείς κινδύνους συνεχίζουν και τώρα εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά. Ανακοινώθηκε από τις τράπεζες ότι κάθε μέρα χορηγούνται 30.000 εορτοδάνεια! Όσο για τις πιστωτικές κάρτες...

Είναι γνωστό και στους πιο αδαείς ότι κάποιος συνάπτει δάνειο, για να κάνει μια επένδυση, που θα το υπερκαλύψει μελλοντικά ή για να καλύψει υπαρκτές ανάγκες, περιμένοντας καλύτερες μέρες. Εκτός από τα δάνεια για αγορά κατοικίας, κανένα από τα υπόλοιπα, που αποτελούν και το μέγα μέρος αυτών, δεν πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις. Και εκτός από τις τράπεζες, που θριαμβολογούν για τα, εν πολλοίς παράνομα, κέρδη τους και την ...αγορά που κινείται (!), όλοι οι άλλοι άρχισαν ήδη να αγωνιούν. Πώς θα ξεπληρωθούν αυτά; Δε βρίσκονται ήδη χώροι αποθήκευσης για τα αυτοκίνητα που κατάσχονται και πολύς ήδη λόγος γίνεται για τις σπείρες (που τάχα τώρα τις ανακάλυψαν!) που νέμονται τις κατασχέσεις ακινήτων.

Γιατί όμως ένας τέτοιος παραλογισμός κατέλαβε τόσους πολλούς Έλληνες; Οι λόγοι είναι πολλοί, με κυριότερους την υπερκαταναλωτική νοοτροπία, που καλλιεργεί γενικά το σύστημα του κέρδους, αλλά και ειδικότερα στη χώρα μας για ευκολότερη χειραγώγηση του πλήθους, αλλά και την πραγματική οικονομική δυσπραγία των πολλών, την έξοδο από την οποία δεν επιδιώκουν με πολιτικούς και παραγωγικούς τρόπους, αλλά με μεθόδους ευκολίας και αφέλειας. Η αφύπνιση όμως θα είναι οδυνηρή και όχι μόνο για τα θύματα...

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις, με την υπόθεση του Πόρτο Καρράς, την τροπολογία Πάχτα και την «κάθαρση» Γιωργάκη, αποτελούν μια ακόμη πτυχή της διαφθοράς, που είναι συστατικό στοιχείο του καθεστώτος της χώρας μας και όχι μόνο.Η συγκεκριμένη υπόθεση, που συγκριτικά με άλλες δεν είναι η πιο σημαντική, υπό άλλες συνθήκες δε θα είχε δεί καν το φως της δημοσιότητας, όπως τόσες άλλες. Αν δηλ. δεν ήταν προεκλογική περίοδος ή το ΠΑΣΟΚ είχε επικεφαλής το Σημίτη.

Στη χώρα μας, όπως πολλές φορές το ΑΣΚΕ έχει αναλύσει, για να υπηρετήσει κάποιος το καθεστώς της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής εξάρτησης, από οποιαδήποτε θέση, θα πρέπει να είναι ή να γίνει υποχείριο. Να εξαρτάται από πολιτικά ή και οικονομικά συμφέροντα. Να είναι ή να γίνει δηλ. διεφθαρμένος. Οι έντιμοι είναι επικίνδυνοι, είναι εν δυνάμει επαναστάτες.

Αν παλιότερα η σχέση πολιτικών-επιχειρηματιών κρατούσε τα προσχήματα, παρά τα διάφορα σκάνδαλα (Πεσινέ, βραχώδη οικόπεδα κ.λ.π.), από το τέλος της δεκαετίας του 1980 τα πράγματα άλλαξαν. Η διαφθορά όχι μόνο βγήκε στο προσκήνιο, αλλά επιχειρείται συστηματικά να διαχυθεί στην κοινωνία ως πρότυπο. Ήταν θεμιτό διοικητής δημόσιας επιχείρησης να κάνει «δωράκια» στον εαυτό του, όχι όμως 500 εκ. δρχ. (Α. Παπανδρέου για το διοικητή της ΔΕΗ). Στα «νέα τζάκια» της εποχής Κοσκωτά θήτευσε και ο όψιμα «αδιάφθορος» Γιωργάκης. Το σκάνδαλο Κοσκωτά και ο αποδεδειγμένος ή τεκμαιρόμενος χρηματισμός πολιτικών σηματοδότησε τη «νέα ηθική». Και αν ως ένα βαθμό, τότε, υποστηριζόταν ότι η διαφθορά είναι θεμιτή, επειδή οι «άλλοι» ήταν πιο διεφθαρμένοι, στη συνέχεια δε χρειαζόταν ούτε αυτή η δικαιολογία. Η διαφθορά πρέπει να θεωρείται αυτονόητη και σύμφυτη με την κοινωνία .

Διαφθορά και παγκοσμιοποίηση

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση έχει αλλάξει σταδιακά τους ρόλους. Οι οικονομικοί παράγοντες (επιχειρηματίες, τραπεζίτες, χρηματιστές) παίρνουν ουσιαστικά τις πολιτικές αποφάσεις στο βωμό του αχαλίνωτου και χυδαίου κέρδους. Οι πολιτικοί απλώς τις εφαρμόζουν.

Τα σκάνδαλα και τα φαινόμενα διαφθοράς έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας σ'

όλο τον καπιταλιστικό κόσμο (Enron, Worldcom, Xerox, Parmalat κ.λ,π.)

Στη χώρα μας η σύζευξη πολιτικών-επιχειρηματιών είναι πλέον απροκάλυπτη, αφού το 1996 και μετά και οι πλέον εξώφθαλμες χαριστικές παροχές έπαψαν να θεωρούνται σκάνδαλα. Γαλουχήθηκε μια νέα γενιά πολιτικών, που θεωρούν π.χ. αυτονόητο -να μένουν σε σπίτι που τους παραχώρησε επιχειρηματίας. Να έχουν περιουσιακά στοιχεία που δε δικαιολογούνται από τα εισοδήματα τους. Να λεηλατούν τους αφελείς του χρηματιστηρίου. Να λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, με τη διασπάθιση τεράστιων ποσών σε έργα και προμήθειες επικερδείς για τους μεγαλο-εργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, που αποφέρουν και μεγάλες μίζες. Να ξεπουλάνε τα δάση, τη δημόσια περιουσία ανερυθρίαστα, όπως γίνεται με τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ). Να χαριεντίζονται δημοσία σε κότερα.

’λλαξαν και τον όρο διαφθορά και υιοθέτησαν τη διαπλοκή, έμπνευσης Μητσοτάκη. Αλλιώς , λένε, ακούγεται το διεφθαρμένος και αλλιώς το διαπλεκόμενος. Στη Βουλή κυκλοφορούν πλέον ελεύθερα και ανοικτά εκπρόσωποι εταιρειών, που προωθούν χαριστικές τροπολογίες και νομοσχέδια στους βουλευτές. Για να εξαλειφθεί, μάλιστα, κάθε ίχνος ανεξαρτησίας, νομοθέτησαν και την απαγόρευση να ασκούν επάγγελμα οι βουλευτές.

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Τα θέματα διαφθοράς, συνήθως, αποκαλύπτονται, όταν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από τους μεγαλοεργολάβους και τους μεγαλοπρομηθευτές, ουδέποτε, φυσικά, προβάλλουν τα πραγματικά αίτια της διαφθοράς, που είναι εν πολλοίς οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους, δηλ. οι λίγοι, που λυμαίνονται το 90 % των έργων και των προμηθειών, και το καθεστώς που έχει δημιουργηθεί

Εξατομικεύουν τις ευθύνες και κρεουργούν τους αναλώσιμους πολιτικούς υποτακτικούς τους, προσπορίζοντας κέρδη τηλεθέασης, προσφέροντας αίμα στον «όχλο». Ακόμη και πρωθυπουργούς αλλάζουν.

Οι λογικές της «αρπαχτής», που καλλιεργήθηκαν με το Χρηματιστήριο, τα «γρηγορόσημα» και τα λαδώματα στο δημόσιο, τα φακελάκια και όσα εφιαλτικά συμβαίνουν στην Υγιεία (εγχειρήσεις, εξετάσεις, θεραπείες και φάρμακα, που όχι μόνο δε χρειάζονται αλλά είναι και επιζήμια) κ.α., εδραίωσαν την πεποίθηση ότι η διαφθορά είναι διάχυτη στην κοινωνία, ώστε στις σημερινές δύσκολες συνθήκες οι νέοι να επιλέγουν την πολιτική αποχή, το ρουσφέτι ή άλλες διεξόδους, αντί της συλλογικής προσπάθειας. Αυτή η λογική αλλοιώνει την ουσία της δημοκρατίας.

Στις 11 Φεβρουαρίου ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) 1961-74 και η Κίνηση για την Εθνική ’μυνα (ΚΕΘΑ) διοργανώνουν ημερίδα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στην αίθουσα «Σάκης Καράγιωργας», από 5.30-9.00 μ.μ., με θέμα: Ζητήματα Εθνικής Ανεξαρτησίας-Κυριαρχίας-Αμυνας και ομιλητές το Θεοφάνη Πάκο, το θέμο Στοφορόπουλο, το Δημήτρη Δήμου και τον Αντώνη Κακαρά.

Για τις 25 Φεβρουαρίου η ΣΕΥΑΕΚ προγραμματίζει εκδήλωση με θέμα την Κύπρο και τα εναντίον της σχέδια. Ειδικότερες πληροφορίες, στα τηλεφωνά μας μετά από λίγες μέρες.