ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η βρετανική προεδρία της Ε.Ε. έδωσε τη δυνατότητα στους πρώην(;) αποικιοκράτες της Κύπρου να εκδηλώσουν χωρίς ντροπή όλο τους το μίσος προς το λαό που τους ταπείνωσε πρώτα με τον υπέροχο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ και πρόσφατα με την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, που εκπόνησε ο εκλεκτός διπλωμάτης τους λόρδος Χάνεϊ. Σε κάθε ευκαιρία προώθησαν απροκάλυπτα τις τουρκικές θέσεις.

Την ώρα που ο Μπλερ ήταν πρόεδρος της Ε.Ε., η σύζυγός του Σέρι ανέλαβε ως δικηγόρος και σε συνεργασία με Τούρκους δικηγόρους την υπεράσπιση ’γγλων σφετεριστών ελληνοκυπριακών περιουσιών στην κατεχόμενη Κύπρο, τις οποίες τους πούλησε ο Αττίλας. Η αμοιβή της θα είναι 75.000 ευρώ, πολλά από τα οποία (φημολογείται ότι) τα προσφέρει το τουρκικό κράτος.

Τέλος ο Βρετανός υπ. Εξ. Τζακ Στρο θέλει να επισκεφθεί την Κύπρο και να γίνει δεκτός από τον Ταλάτ στο «προεδρικό» του γραφείο, αναβαθμίζοντας με τον τρόπο αυτό το ψευδοκράτος, παρότι δεν τολμούν να το αναγνωρίσουν. Η κυπριακή κυβέρνηση αντιδρά κι έτσι η επίσκεψη Στρο παραμένει μετέωρη.

Στις 25 Ιανουαρίου, ώρα 7.30 μ.μ., στα γραφεία μας θα πραγματοποιηθεί η 3^η «εσπερίδα βιβλιοθήκης», με ιστορικό περιεχόμενο, αφιερωμένη στην τουρκοκρατία, με ειδικές αναφορές στον κοινοτισμό και το ρόλο της Εκκλησίας στην περίοδο αυτή.

Στο διάλειμμα θα κόψουμε την πρωτοχρονιάτικη πίτα μας.

Στις Φεβρουαρίου, 7.30 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί η 4^η «εσπερίδα», με γενική αναφορά στα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα και ειδικές αναφορές στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και το ρόλο του αυτοκινήτου στη σύγχρονη ζωή.

Στις Μαρτίου, 7.30 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί η 5^η «εσπερίδα», με θέμα: πολιτική και λογοτεχνία στον 20^ο αιώνα στην Ελλάδα και ειδικές αναφορές στον Καβάφη και το Ρίτσο.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. άλλαξε το καθεστώς των ΔΕΚΟ, με σκοπό να τις παραδώσει στους ιδιώτες κατά το δυνατόν πιο κερδοφόρες, με βάση τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε..

Ισχυρίζεται ότι πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα των υπαλλήλων τους, γιατί τους κάνει αδιάφορους, με συνέπεια να παρέχουν κακές υπηρεσίες.

Ισχυρίζεται ότι οι μισθοί των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ είναι υψηλοί και επιβαρύνουν τους πολίτες-καταναλωτές, με δύο τρόπους: α) με τα ακριβά τιμολόγια και β) με το παθητικό που δημιουργούν σε πολλές ΔΕΚΟ, με συνέπεια να πρέπει να χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν απήχηση στην κοινή γνώμη. Ας δούμε σε ποιο βαθμό είναι βάσιμοι.

Η μονιμότητα των υπαλλήλων

Η σημερινή κατάσταση στις ΔΕΚΟ δεν είναι ρόδινη. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι, αν αρθεί η μονιμότητα και δοθεί στην εκάστοτε Διοίκηση το διευθυντικό δικαίωμα να προβαίνει σε μεμονωμένες ή ομαδικές απολύσεις, οι υπηρεσίες θα γίνουν ικανοποιητικές. Δηλαδή, υποστηρίζει ότι μόνο το προσωπικό των ΔΕΚΟ ευθύνεται για τις κακές τους υπηρεσίες.

Αλλά απολύσεις προβλέπονταν και μέχρι τώρα, είτε για πειθαρχικά παραπτώματα είτε για υπηρεσιακή ανεπάρκεια, όμως αποφασίζονταν από υπηρεσιακά συμβούλια και όχι από την εκάστοτε Διοίκηση, που διορίζεται από την κυβέρνηση. Βεβαίως, τα συμβούλια αυτά δε λειτουργούν ουσιαστικά, αλλά την ευθύνη γι’ αυτό έχουν πάλι οι διάφορες κυβερνήσεις. Αυτός ο τρόπος κατοχυρώνει την ανεξαρτησία των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ από τις διοικήσεις τους και επομένως θωρακίζει τις υπηρεσίες από τις σκοπιμότητες διοικητικών και, κατ’ επέκταση, κυβερνητικών χαριστικών αποφάσεων, που θέλουν να τους επιβάλλουν (πιέσεις να εισηγηθούν έργα, προμήθειες κ.λ.π.) και που υπερβαίνουν τα όρια της νομιμότητας.

Αντιθέτως, αν οι υπάλληλοι βρίσκονται υπό το φόβο της απόλυσης από τη Διοίκηση, τότε θα είναι πειθήνια όργανα και έρμαιά της (άρα και της κυβέρνησης), με συνέπεια αφ’ ενός οι χαριστικές αποφάσεις υπέρ των ευνοουμένων να φαίνονται ως εισηγήσεις των υπηρεσιών, φυσικά όχι με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον ή τη νομιμότητα, και αφ’ ετέρου να εξευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Βέβαια, οι διοικήσεις θα μπορούν στη θέση των απολυομένων να προσλαμβάνουν άλλους, φιλοκυβερνητικούς, ευνοούμενους κ.λ.π.

Για τους λόγους αυτούς το ΑΣΚΕ είναι αντίθετο στην άρση της μονιμότητας, δηλ. αντίθετο στο διευθυντικό δικαίωμα των διοικήσεων να απολύουν.

Οι υψηλοί μισθοί και οι ζημιές των ΔΕΚΟ

Αφήνεται να αιωρείται ότι για τις ζημιές των ΔΕΚΟ δεν έχουν καμμία ευθύνη οι διορισμένες διοικήσεις τους και η εκάστοτε κυβέρνηση, που (εκτός των άλλων) ορίζει και τα τιμολόγιά τους.

Πολλές ΔΕΚΟ ήταν παλαιά ιδιωτικές εταιρείες (Ούλεν, Πάουερ κ.λ.π.), που κρατικοποιήθηκαν. Κάποιες συγχωνεύθηκαν (π.χ. η ΕΥΔΑΠ προήλθε από τον Ο.Α.Π. και την Ε.Ε.Υ.). Έτσι μπορεί να υπάρχουν σε μία ΔΕΚΟ πολλά μισθολογικά καθεστώτα, άνισα μεταξύ τους, με τη σύμφωνη γνώμη κυβερνήσεων, διοικήσεων και συνδικαλιστών.

Ο συνδικαλισμός στις ΔΕΚΟ αναπτύχθηκε με τη στήριξη των κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ως ενδιάμεσος κρίκος τους με τους εργαζόμενους, και λειτούργησε ως προέκτασή τους, όχι για να διεκδικεί πραγματικά, αλλά για να επιβάλλει την πολιτική τους και να εξυπηρετεί τα κάθε είδους ρουσφέτια τους. Έτσι συνδικαλιστές συνήργησαν, ώστε να υπάρχουν σ’ ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, και όχι σε όλες, όπως πολλοί πιστεύουν, μισθοί πολύ υψηλότεροι από τους αντίστοιχους του ιδιωτικού και του στενού δημόσιου τομέα.

Όμως οι υψηλοί μισθοί δεν είναι ο σημαντικότερος λόγος για τις ζημιές των ΔΕΚΟ. Οι μεγάλες ζημιές οφείλονται στις χαριστικές πράξεις των Διοικήσεων (με κυβερνητικές υποδείξεις) σε προμηθευτές, εργολάβους και «συμβούλους» της λεγόμενης διαπλοκής (π.χ. Κόκκαλης στον ΟΤΕ, Μυτιληναίος στη ΔΕΗ, Μπόμπολας στα έργα των ΔΕΚΟ). Οφείλονται στις προκλητικές αμοιβές και αποζημιώσεις των διαφόρων διορισμένων διοικήσεων, στο υπεράριθμο προσωπικό (κυρίως διοικητικό, ενώ λείπει το τεχνικό), που φόρτωσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, κυρίως του ΠΑΣΟΚ (το 1995-96 διορίστηκε ένας μεγάλος αριθμός ατόμων με ειδικές ανάγκες στις ΔΕΚΟ για κοινωνικούς λόγους). Επιπλέον ζημιές προκαλούνται, επειδή το Δημόσιο και η Τ.Α. δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους εδώ και πολλά χρόνια σε ΔΕΚΟ, με αποτέλεσμα αυτές να προσφεύγουν σε τραπεζικό δανεισμό, αυξάνοντας έτσι τις ζημιές τους.

Με το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε προβλέπεται η επιβολή νέων κανονισμών προσωπικού σ’ όλες τις ΔΕΚΟ και, αν μία ΔΕΚΟ είναι ζημιογόνα, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων (Σ.Σ.) με κυβερνητικές αποφάσεις νομοθετικού περιεχομένου.

Αυτό θα έχει ως άμεση συνέπεια τη μείωση των μισθών, την αλλαγή ωραρίων και ασφαλιστικού, τη διάλυση του συνδικαλισμού και τη διαμόρφωση μιας παθητικής γενιάς προσωπικού, που μετά από κάποια χρόνια θ’ αποτελέσει το πρόσχημα για την πλήρη ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ΔΕΚΟ. Είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να ιδιωτικοποιούν τις ΔΕΚΟ και να κρατικοποιούν τους μισθούς του προσωπικού τους.

Έως τώρα τις Σ.Σ. στις ΔΕΚΟ υπέγραφαν οι ομοσπονδίες προσωπικού με τις διοικήσεις τους. Ο ΣΕΒ εμφανίζεται αντίθετος με την κατάργηση των Σ.Σ. στις ΔΕΚΟ, παρ’ όλο που ως τώρα δεν έχει καμμιά αρμοδιότητα, επειδή εκτιμά ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάργηση της μονιμότητας το κεφάλαιο που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ θα διοικήσει τις ΔΕΚΟ και δεν επιθυμεί κρατική παρέμβαση στη διαμόρφωση των μισθών. Η ΓΣΕΕ, που επίσης δεν έχει αρμοδιότητα στις Σ.Σ., συμπλέει με το ΣΕΒ, επειδή θέλει να διατηρηθεί ο κομματικός συνδικαλισμός που υπάρχει στις ΔΕΚΟ, η ύπαρξη του οποίου απειλείται με την κατάργηση των Σ.Σ.. Η ΓΣΕΕ στηρίζεται κυρίως στους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και η αποδυνάμωση των συνδικαλιστών αυτών θα τη μετατρέψει σε οιονεί κρατικό φορέα της αλήστου εποχής του Φώτη Μακρή, κάτι που δεν είναι επιθυμητό ούτε από το ΣΕΒ, επειδή δεν επιθυμεί την, έστω και έμμεση, εμπλοκή του κράτους στις επιδιώξεις του ΣΕΒ.

Το ΑΣΚΕ θεωρεί ότι οι μισθοί στις ΔΕΚΟ πρέπει να εναρμονισθούν με το γενικό επίπεδο μισθών, ώστε να υπάρχει αντιστοιχία με το είδος και τις απαιτήσεις της προσφερόμενης εργασίας, ανεξάρτητα από τον εργασιακό φορέα. Οι εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις και κάθε ρύθμιση που αφορά το προσωπικό τους θα πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν στα πλαίσια του Δημοσίου.

Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και η Ε.Ε.

Οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, που πραγματοποιούνται από την περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη και μετά, γίνονται με ντιρεκτίβες της Ε.Ε. στα νεοφιλελεύθερα πλαίσια της «απελευθέρωσης» της αγοράς (π.χ. τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρική ενέργεια), όπως αποφασίσθηκε στη Λισαβώνα (Μάρτης 2000). Στην πραγματικότητα οι ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ, έστω και αν το Δημόσιο διατηρεί την πλειοψηφία των μετοχών, έπαψαν να έχουν στόχο την κοινή ωφέλεια. Έχουν στόχο το κέρδος και προσπαθούν να διατηρούν τις μετοχές τους υψηλά. Αυτό έχει άμεση επίπτωση στο έργο που παράγουν, επειδή, για να εμφανίζουν κέρδη, περικόπτουν έργα και προμήθειες, που αποσκοπούν στη βελτίωση και επέκταση των κοινωφελών υπηρεσιών τους. Δεν αναπληρώνουν το τεχνικό προσωπικό που συνταξιοδοτείται, αναθέτοντας τη λειτουργία και τη συντήρηση των εγκαταστάσεων τους σε εργολάβους. Λειτουργούν οι ίδιες πλέον ως οιονεί εργολάβοι του Δημοσίου. Τώρα μιλούν για ανταγωνιστικότητα στις ΔΕΚΟ, αναμασώντας τα επιχειρήματα της Ε.Ε..

Έτσι διαστρεβλώνεται πλήρως ο χαρακτήρας αυτών των δημόσιων επιχειρήσεων, επειδή κέρδος, ανταγωνιστικότητα και κοινή ωφέλεια είναι έννοιες ασυμβίβαστες.

Είναι πασιφανές ότι, αν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ήθελαν να λειτουργούν οι ΔΕΚΟ σωστά και να παρέχουν με επάρκεια τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο, θα το είχαν πράξει μέσα στο σημερινό νομοθετικό πλαίσιο. Αλλά δε θέλουν, επειδή έτσι επιτάσσει η Ε.Ε.. Τις απαξίωσαν σκοπίμως, για να τις ιδιωτικοποιήσουν.

Το τελευταίο δίμηνο επιβεβαιώθηκε με τον πιο επώδυνο τρόπο ότι μας κυβερνούν άβουλοι άνθρωποι, χωρίς καμιά διάθεση να αγωνιστούν στοιχειωδώς για τα συμφέροντα της Ελλάδας, χωρίς δυνατότητα καν να διαχειριστούν τα πολιτικά πράγματα. Συναγωνίζονται με τους προκατόχους τους σε επίδειξη υπακοής στα κελεύσματα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων προστατών τους. Βεβαίως, οι οικονομικές συμφωνίες με την Κίνα ήταν χρήσιμες και δε στερούνται πολιτικής σημασίας, αλλά η γενική εικόνα είναι, δυστυχώς, εικόνα εξάρτησης και υποτέλειας. Έτσι η ελληνική κοινωνία βυθίζεται σε όλο και χειρότερη ένδεια και κρίση και τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας απειλούνται σοβαρά.

Εικόνα διάλυσης στην κυβέρνηση

Ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει χάσει τον έλεγχο όχι μόνο της χώρας, αλλά και της κυβέρνησής του. Υπουργοί και άλλοι αξιωματούχοι εξαναγκάζονται σε παραίτηση με ρυθμό πρωτοφανή, κάτω από το βάρος της ανεπάρκειας και των σκανδάλων τους, που προβάλλονται από εσωκομματικούς αντιπάλους και τους πρακτορίσκους των ΜΜΕ, που δε λένε να συμφιλιωθούν με το γεγονός ότι οι φίλοι τους βρίσκονται τώρα στην αντιπολίτευση. Τελευταίο επεισόδιο ήταν η κωμικοτραγική παραίτηση του υφυπουργού Μαρκογιαννάκη. (Το επόμενο θα είναι του κ. Βαληνάκη;) Η εντύπωση που δίνεται είναι ότι το πιο εύκολο πράγμα στην Ελλάδα σήμερα είναι να «παραιτήσεις» έναν υπουργό.

Η προώθηση της Ντόρας

Οι Αμερικανοί δεν αρκούνται πλέον να

υπαγορεύουν τις αποφάσεις της ελληνικής(;) κυβέρνησης. Με την ανοησία και την τύφλωση που τους διακρίνει, θέλουν να «ανανεώσουν» την πολιτική ζωή με πρόσωπα που δε ντρέπονται να είναι όργανά τους, δεν τηρούν κανένα πρόσχημα και μισούν την Ελλάδα. Η Ντόρα, λόγω γονιδίων, είναι το πρότυπό τους στο χώρο της Ν.Δ.. Από την πρώτη στιγμή που ορκίστηκε η κυβέρνηση Καραμανλή τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ «πληροφορούν» ότι η Ντόρα πολύ σύντομα θα γίνει υπουργός Εξωτερικών. Οι τελευταίες ενδείξεις είναι ότι ο στόχος τους επιτυγχάνεται. Θα είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη, όχι μόνο γιατί την αναδεικνύει σε επικρατέστερη διάδοχο στην αρχηγία της Ν.Δ., αλλά και γιατί θα διαχειριστεί τα εθνικά θέματα με τον ίδιο τρόπο που τα διαχειρίστηκε ο Γιωργάκης. Για να ανεβάσουν το κύρος της την ανέδειξαν ως την καλύτερη δήμαρχο στον κόσμο!

Ο εξαμερικανισμός του ΠΑΣΟΚ

Ο Γιωργάκης (δηλ. όσοι σκέπτονται αντ’ αυτού) είναι εμφανές ότι δεν επιδιώκει να κάνει αντιπολίτευση (άλλοι θα αποφασίσουν αν και πότε θα γίνει πρωθυπουργός), αλλά να «ανανεώσει» το κόμμα του, με την προώθηση «στελεχών» του επιπέδου των ευρωβουλευτών του. Δεν κατάλαβε, όμως, ότι ο ρόλος του εξαντλείται στην «ανανέωση» του ΠΑΣΟΚ και (κάποια στιγμή που αποφάσισε να πει κάτι από μόνος του) πρότεινε να γίνει η Ντόρα υπουργός Εξωτερικών!! Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς το μπάχαλο που επικρατεί στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Η δήλωση-γκάφα του για τα 20 δισ. του Δ΄ ΚΠΣ είναι ενδεικτική. Δύσκολο είναι να προβλέψουμε με ποιο τρόπο θα αντιδράσουν στον πλήρη εξαμερικανισμό του ΠΑΣΟΚ τα παλιά του στελέχη, που οδηγούνται ως πρόβατα επί σφαγή. Γιατί μέχρι τώρα συμπεριφέρθηκαν ως ... όρνιθες. Ακόμη δυσκολότερο είναι να φανταστούμε πώς είναι δυνατόν όλος αυτός ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ να δεχτεί τις «νέες» ιδέες που εκφράζει ο νέος τους αρχηγός.

Η αναθεώρηση του Συντάγματος

Στα πλαίσια του νομοθετικού έργου, που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε ανίκανη να προωθήσει (π.χ. ασφαλιστικό), η Ν.Δ., μετά τις μεταρρυθμίσεις στις ΔΕΚΟ, ανακοίνωσε την πρόθεσή της για αναθεώρηση του Συντάγματος, ως ένα αποφασιστικό βήμα για την πλήρη παράδοση της ελληνικής κοινωνίας στο έλεος του ιδιωτικού κέρδους, δηλ. την πλήρη διάλυσή της. Πρώτος στόχος η ιδιωτικοποίηση της παιδείας, γιατί η εκπαίδευση στην Ελλάδα, παρά τα μύρια όσα προβλήματά της, λειτουργεί σχετικά δημοκρατικά και θέτει ως στόχους της τη διαμόρφωση πολιτών με αυτογνωσία και αξιοπρέπεια. Ξεκινούν από τα ΑΕΙ, αλλά πρόθεσή τους είναι να κατοχυρώσουν σε όλα τα επίπεδα μια ταξική παιδεία, που στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα θα προσφέρει την αμάθεια, την υποταγή και την εξαθλίωση, κατά τα πρότυπα χωρών της Δύσης.

Ένα άλλο θέμα, που θα ήθελαν πολύ να θίξουν, είναι ο χωρισμός εκκλησίας-κράτους, αλλά φαίνεται ότι δε θα το τολμήσουν, παρά τα ξεφωνητά του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Η επιδείνωση της οικονομίας

Η οικονομία μας εξακολουθεί να βαδίζει κατά κρημνόν και με ευθύνη, πλέον της 2ετούς κυβερνητικής Ν.Δ. και η δημοσιονομική πλευρά της «επιβάλλει» συνέχιση και επιδείνωση της λιτότητας, με τις ευλογίες και τις διαταγές της Ε.Ε.. Εάν, βέβαια, η κυβέρνηση εξασφαλίσει περιθώριο μέχρι και το 2007 για να φτάσει στο όριο του 3% την ψαλίδα του δημοσιονομικού ελλείμματος, τότε απομακρύνεται το ενδεχόμενο βουλευτικών εκλογών το 2006, οπότε θα «έχει τη δυνατότητα» για εξαγγελίες «παροχών» για το 2008!

Οι στρατευμένοι στο Αφγανιστάν

Συνωμοσία σιωπής καλύπτει τη συμμετοχή (από τις αρχές του 2002) της Ελλάδας στην αμερικανική επέμβαση στο Αφγανιστάν. ΜΜΕ, πολιτικοί και πολίτες «αγνοούν» το θέμα. Στις 20/11/05 έφυγαν 44 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί της Αεροπορίας, γιατί από 1/12/05 και για ένα 4μηνο η Ελλάδα ανέλαβε τη διοίκηση του αεροδρομίου της Καμπούλ. Έτσι ο αριθμός των Ελλήνων στρατιωτικών στο Αφγανιστάν έφτασε τους 217. Στις 14/11/05 δύο απ’ αυτούς τραυματίστηκαν ελαφρά σε βομβιστική επίθεση στην Καμπούλ, κατά την οποία σκοτώθηκαν 9 άτομα. ’λλοι Έλληνες συμμετέχουν στη Βαλκανική Ταξιαρχία μαζί με Τούρκους, Βούλγαρους, Ρουμάνους και Αλβανούς.

Στο αίτημα για ανάκληση όλων των Ελλήνων από το Αφγανιστάν ο Θ. Ρουσόπουλος δήλωσε ότι «η χώρα μας στο πλαίσιο του ΟΗΕ έχει διεθνείς υποχρεώσεις και οφείλει να τις τιμήσει», αγγίζοντας τα όρια της γελοιότητας, λες και οι άλλες 200 χώρες, που δεν έχουν στείλει στρατό δεν είναι μέλη του ΟΗΕ! Πληροφορίες μάλιστα λένε ότι μέχρι το 2008 θα έχουμε στείλει άλλους 500-900 στρατιώτες (μεγαλώνοντας την πρόκληση προς τον μουσουλμανικό κόσμο, που κάποια στιγμή θα πάψει να μας θεωρεί φίλους, με όλες τις συνέπειες), αφού οι Αμερικανοί θέλουν να αποσύρουν 4.000 δικούς τους, οι Βρετανοί διστάζουν να υλοποιήσουν την υπόσχεσή τους για αποστολή 5.000 δικών τους και ο πόλεμος φουντώνει, αντί να τελειώνει.

Οι απαγωγές Πακιστανών

Ανεξαρτήτως των λεπτομερειών, που δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί, το βέβαιο είναι ότι Βρετανοί πράκτορες αλώνισαν τη χώρα μας στα πλαίσια της αντιτρομοκρατικής τους εκστρατείας, σε συνεργασία με τη δική μας διαβρωμένη ΕΥΠ. Όταν αποκαλύφθηκε το γεγονός, η κυβέρνηση γελοιοποιήθηκε, ως συνήθως, ενώ το ΠΑΣΟΚ με περισσό θράσος κατηγόρησε την κυβέρνηση, επειδή εφάρμοσε (έστω όχι πιστά) τους νόμους που αυτό ψήφισε. Συγκεκριμένα:

Στις 18/7/1995 υπογράφτηκε από το Συμβούλιο της Ε.Ε. η «Σύμβαση για τη Europol», με την οποία ιδρύεται η ευρωαστυνομία. Η σύμβαση αυτή συμπληρώνεται στις 3/11/1998 με πράξη «περί εγκρίσεως των κανόνων των εφαρμοστέων στα αρχεία της Europol», το Δεκέμβρη 2001 με τη «Συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Europol» και το Δεκέμβρη 2002 με τη «Συμπληρωματική συμφωνία μεταξύ Europol και ΗΠΑ για την ανταλλαγή προσωπικών στοιχείων και σχετιζόμενων πληροφοριών». Με αυτές δεχόμαστε να φακελώνονται με κάθε λεπτομέρεια όλοι οι Έλληνες πολίτες και οι μετανάστες από ξένες υπηρεσίες.

Στις 22/1/03 στην Αθήνα υπογράφουμε, ως προεδρεύοντες της Ε.Ε., μαζί με τον εκπρόσωπο των ΗΠΑ Μάρεν Μπρουκς τη συμφωνία της «Ευρωατλαντικής Συνάντησης για τη Δικαιοσύνη και τις Εσωτερικές Υποθέσεις», για «υποστήριξη της μεταφοράς εγκληματιών και άλλων ανεπιθύμητων αλλοδαπών». Στις 25/6/03 ο προεδρεύων Σημίτης και ο Μπους υπογράφουν στην Ουάσινγκτον τη «Συμφωνία για τις εκδόσεις». Με τις συμφωνίες αυτές και άλλες, που παραμένουν μυστικές, ο κάθε Αμερικανός ή ’γγλος πράκτορας μπορεί να αλωνίζει στην Ελλάδα, να συλλαμβάνει και να ανακρίνει Πακιστανούς (προς το παρόν) και (αν τους επιτρέψουμε) όποιον Έλληνα μπορεί να χαρακτηριστεί «ριζοσπάστης».

Το μόνο παρήγορο είναι ότι με όλ’ αυτά που συμβαίνουν διαφωνεί όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, που αρχίζει να απορρίπτει και τα δύο κόμματα που στηρίζουν αυτή την πολιτική.

Σε πλήρη αποτυχία οδηγείται η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μπους, που στηρίχτηκε στο παραμύθι της τρομοκρατίας και εκδηλώθηκε με τη μεγαλύτερη ωμότητα στο χώρο των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής. Αντί να ενισχυθούν οι ΗΠΑ από αυτή τη γιγαντιαία κινητοποίηση στρατιωτικών δυνάμεων και προπαγανδιστικών μηχανισμών, με την αύξηση της τιμής του πετρελαίου, βγαίνουν ενισχυμένοι οι πραγματικοί ανταγωνιστές τους παραγωγοί πετρελαίου (όχι ο ... Σαντάμ και ο Μπιν Λάντεν), η Ρωσία, το Ιράν, η Βενεζουέλα κλπ., και συγχρόνως αφυπνίζονται λαοί και κινήματα.

Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους Βρετανοί έθεσαν, βεβαίως, υπό τον έλεγχό τους τα πετρέλαια του Ιράκ (για πόσο χρόνο, άραγε;), αλλά το κόστος του πολέμου είναι πολύ μεγαλύτερο από τα κέρδη του πετρελαίου, παρά την αύξηση της τιμής. «Ανοίξαμε τους ασκούς του Αιόλου, ανατρέποντας το Σαντάμ», ομολογούν κάποιοι Αμερικανοί.

Η εισβολή στο Ιράν, που προαναγγέλθηκε μαζί με την αντίστοιχη του Ιράκ, ματαιώθηκε. Αντ’ αυτής συζητούνται πλέον μόνο κάποια αεροπορικά χτυπήματα, με στόχο την επιβράδυνση του πυρηνικού του προγράμματος, που απειλεί να σπάσει το πυρηνικό μονοπώλιο του Ισραήλ στην περιοχή. Ο νέος πρόεδρος Αχμαντινετζάντ όχι μόνο ακολουθεί πιο αδιάλλακτη πολιτική απέναντι στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, αλλά συγχρόνως ξεκίνησε αγώνα στο εσωτερικό κατά των κοινωνικών ανισοτήτων, κατά της διαφθοράς και του κατεστημένου του ανώτερου κλήρου.

Η Ρωσία δεν έχει πλέον άδεια τα κρατικά ταμεία, ανασυγκροτείται ταχύτατα, επανακτά βαθμιαία μέρος της χαμένης επιρροής της ΕΣΣΔ, έδειξε τα δόντια της στην κρίση του φυσικού αερίου με την Ουκρανία και υπολογίζεται πλέον ως μια μεγάλη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη.

Το καθεστώς Τσάβες στη Βενεζουέλα πραγματοποιεί στο εσωτερικό ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Χιλιάδες γιατροί και άλλοι επιστήμονες από την Κούβα εργάζονται στη Βενεζουέλα, με αντάλλαγμα πετρέλαιο. Προγράμματα για δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν σπίτια, επάρκεια τροφίμων (με προώθηση των βιολογικών), καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, επανεγκατάσταση των εσωτερικών μεταναστών στην ύπαιθρο, διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς των Ινδιάνων, χορήγησης συλλογικών τίτλων γης κλπ. βγάζουν ταχύτατα από την ανέχεια τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού, με ταυτόχρονη σχολαστική τήρηση όλων των δημοκρατικών διαδικασιών. Η Βενεζουέλα γίνεται παράδειγμα προς μίμηση σε όλη την αμερικανική ήπειρο, ακόμη και στις ΗΠΑ(!), όπου προμηθεύει με πολύ φτηνό πετρέλαιο περιοχές που πλήττονται από τη φτώχεια! Η προπαγάνδα των ΗΠΑ για έλλειψη δημοκρατίας στη Βενεζουέλα απορρίφθηκε ακόμη και από το δήμαρχο του Λονδίνου Λίβινγκστον, που δήλωσε ότι «η Βενεζουέλα είναι σήμερα από τις πιο δημοκρατικές χώρες του κόσμου». Ο δήμαρχος τιμωρήθηκε στη ... δημοκρατική του χώρα με 1 μήνα αργία, για «προσβολή» ενός Εβραίου δημοσιογράφου!

Στη Νιγηρία οι επιθέσεις των ανταρτών ακόμη και σε δεξαμενόπλοια ανάγκασαν τις βρετανικές εταιρίες πετρελαίου να μειώσουν κατά το 1/3 την παραγωγή. Στο Νεπάλ οι αριστεροί αντάρτες με αναμφισβήτητη ωριμότητα ελέγχουν ήδη σχεδόν όλη τη χώρα και προγραμματίζουν την κατάληψη της πρωτεύουσας με ειρηνικό τρόπο, στέλνοντας μηνύματα στην πολυάνθρωπη γειτονιά τους.

Στις εκλογές της Παλαιστίνης η Φατάχ (η οργάνωση του Γιασέρ Αραφάτ, που μέχρι τώρα «κυβερνούσε» τα παλαιστινιακά εδάφη), την οποία οι Δυτικοί με τη «βοήθειά» τους είχαν εν μέρει διαφθείρει και ελέγξει, ηττήθηκε από την αδιάφθορη και ασυμβίβαστη Χαμάς. Οι ΗΠΑ, σε μια επίδειξη ... δημοκρατικότητας, τιμώρησαν τους Παλαιστίνιους με διακοπή της χρηματοδότησης, όμως ο προϋπολογισμός της παλαιστινιακής αρχής δε φαίνεται ότι θα επηρεαστεί, αφού πολλές χώρες προσφέρθηκαν να συνεισφέρουν. Ακόμη και η Ε.Ε., που στην αρχή είχε παγώσει τα σχετικά κονδύλια, αναγκάστηκε να τα απελευθερώσει. Επίσης οι κατ’ εξοχήν φιλοαμερικανικές Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία δεν τόλμησαν να αρνηθούν βοήθεια. (Μόλις η Σ. Αραβία ανακοίνωσε ότι θα χρηματοδοτήσει τη Χαμάς, η «αντιαμερικανική» Αλ Κάιντα απάντησε με τρομοκρατική ενέργεια στο έδαφός της!)

Τελικά οι ΗΠΑ και η Δύση γενικότερα, με τη (φιλο)ισραηλινή τους πολιτική, έγιναν μισητές από όλο το μουσουλμανικό κόσμο (όπως εκφράστηκε και με ακραία μορφή στις αντιδράσεις με αφορμή τα σκίτσα του Μωάμεθ) και μακροπρόθεσμα κάνουν ακόμη πιο δύσκολο το βίο του εβραϊκού κράτους και των κατοίκων του.

Εν τω μεταξύ αραβική εταιρία αγόρασε τα κυριότερα λιμάνια των ΗΠΑ!