ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Επειδή πλέον οι εκλογές μπορεί να προκηρυχθούν ανά πάσα στιγμή και το ΑΣΚΕ πρέπει να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές του, ώστε να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα χρήματα για τη συμμετοχή του (μετά τα ευοίωνα αποτελέσματα στις 2 προηγούμενες), απευθυνόμαστε στους φίλους και τους ζητούμε να προσφέρουν την έκτακτη συνδρομή τους (μικρότερη ή μεγαλύτερη). Καλό είναι οι συνδρομές να έχουν συγκεντρωθεί μέχρι τις 31 Μαρτίου, αλλά σε κάθε περίπτωση μέχρι τις 16 Απριλίου.

Υπακούοντας στις εντολές των Βρυξελών και άλλων ξένων κέντρων για ιδιωτικοποίηση των πάντων, με σκοπό τη γιγάντωση των ιδιωτικών κερδών (με τη δυστυχία των πολλών), η κυβέρνηση της Ν.Δ. ξεκίνησε την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ των νταβατζήδων ο πραγματικός σκοπός δεν προβάλλεται και ως «μεταρρύθμιση» προβάλλονται δευτερεύοντα μέτρα, που εκτιμάται ότι θα τύχουν κοινωνικής συναίνεσης.

Με το τέλος της κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την ψήφιση του άρθρου 16 ως αναθεωρητέου από την επόμενη Βουλή, με τα γνωστά αποτελέσματα, υπήρξε η ελπίδα για ύφεση και ηρεμία στο μέτωπο της (ανώτατης) εκπαίδευσης. Κάποιοι μάλιστα, μάλλον υπερβολικά αισιόδοξοι, εξέφρασαν την άποψη ότι επιτέλους αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή ειλικρινούς κοινωνικού διαλόγου για τα ζητήματα τηςεκπαίδευσης. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή όμως η κυβέρνηση αιφνιδίασε ακόμα και τους πιο καλόπιστους συνομιλητές της.

Ανέσυρε από την αναμονή το σχέδιο νόμου για τα ΑΕΙ, το οποίο είχε απορριφθεί από το σύνολο σχεδόν της εκπαιδευτικής κοινότητας πέρσι το καλοκαίρι, προκειμένου να επισπευθεί η ψήφισή του με κάποιες μικροαλλαγές.

Αιχμή του δόρατος της νέας κυβερνητικής επίθεσης είναι η αλλαγή του καθεστώτος του ακαδημαϊκού ασύλου. Ένα ζήτημα που περνάει σε πολύ κόσμο ως πρόβλημα και δημιουργεί εύκολα αίσθηση με την οπτικοποίησή του από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Αφορμή, σύμφωνα με τα επίσημα κυβερνητικά χείλη, οι οδομαχίες επί της Πατησίων με τους γνωστούς κύκλους των «αγνώστων» κουκουλοφόρων, σαν να είναι η Πατησίων πανεπιστημιακός χώρος!

Πώς θα προωθηθεί η ιδιωτικοποίηση;

Η ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης προβλέπεται να γίνει με τη σταδιακή μετατροπή των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σε οικονομικά αυτοτελή ιδρύματα. Αυτό θα γίνει πραγματικότητα, με βάση το προτεινόμενο σχέδιο, αφού θα υποχρεωθούν να καταθέτουν τετραετή προγράμματα ανάπτυξης, τα οποία θα ελέγχονται και θα αξιολογούνται από επιτροπή του υπουργείου Παιδείας, με βάση ασαφή κριτήρια. Η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από το κράτος θα εξαρτάται από την έγκριση αυτών των προγραμμάτων. Προφανώς ένα ίδρυμα, του οποίου το πρόγραμμα δε θα εγκριθεί, θα πρέπει να αναζητήσει αλλού πηγές χρηματοδότησης, δηλ. να επιβάλει δίδακτρα, να χρεώσει τη χρήση εγκαταστάσεών του, να προσφύγει στον ιδιωτικό τομέα για συμπαραγωγές προϊόντων, προσαρμοζόμενο έτσι στην εφαρμοσμένη κερδοφόρα έρευνα. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται επίσης και η θεσμοθέτηση του οικονομικού διευθυντή (μάνατζερ) των ιδρυμάτων, αφού αυτός θα οδηγήσει σε διαχείριση με αυστηρά οικονομικά κριτήρια, αντί των ακαδημαϊκών που ισχύουν σήμερα. Τα μέτρα αυτά η κυβέρνηση τα επενδύει με την επιχειρηματολογία της αντιμετώπισης της κακοδιαχείρισης των ιδρυμάτων, πρόβλημα δυστυχώς υπαρκτό.

Η θέση του ΑΣΚΕ

Το ΑΣΚΕ πιστεύει πως το σχέδιο νόμου είναι απορριπτέο στη βάση της φιλοσοφίας του. Δε λύνει κανένα από τα προβλήματα στα οποία υποτίθεται πως στοχεύει, ακόμα και αν θίγει κάποια από αυτά. Αντιθέτως θα δημιουργήσει νέα και πιο σοβαρά με κορυφαίο την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης και όλα τα εξ αυτής παρεπόμενα, στα οποία έχουμε ήδη αναφερθεί στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», με αφορμή την αναθεώρηση του άρθρου 16. Η καθιέρωση τετραετών προγραμμάτων και η καθιέρωση του οικονομικού διευθυντή δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα της κακοδιαχείρισης. Η λύση ή ο περιορισμός του προβλήματος άπτεται της γενικότερης δομής των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, του κορυφαίου ζητήματος της διαφθοράς. Τα πανεπιστήμια ήδη διαθέτουν οικονομική υπηρεσία, η οποία οφείλει να επιτελεί σωστά το έργο της. Στη βάση ποιας λογικής πρέπει να προσθέσουμε το θεσμό του μάνατζερ, που μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη σύγχυση αρμοδιοτήτων και ένταση της γραφειοκρατίας; Μήπως το γεγονός ότι υπάρχει κακοδιαχείριση στην κεντρική κρατική μηχανή σημαίνει κατ’ αναλογία ότι η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προσλάβει κι αυτή μάνατζερ; Ο τετραετής και γενικότερα ο μεσομακροπρόθεσμος σχεδιασμός των ιδρυμάτων είναι κάτι που μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαλόγου με σκοπό την εύρυθμη λειτουργία τους, υπό δύο προυποθέσεις: την ακαδημαϊκότητα των κριτηρίων και την εξασφάλιση της χρηματοδότησης.

Το πανεπιστημιακό άσυλο: Σε ό,τι αφορά στο θέμα του ασύλου, ο ήδη υφιστάμενος νόμος προβλέπει άρση του με βάση συγκεκριμένη διαδικασία, η οποία όμως σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόστηκε στις περιπτώσεις των κουκουλοφόρων ή άλλες. Επίσης προβλέπει την αυτεπάγγελτη επέμβαση της αστυνομίας σε περίπτωση κακουργηματικών πράξεων. Αν ο νόμος είναι καλός αλλά δεν έχει εφαρμοσθεί, τότε γιατί να τα βάζουμε με το νόμο κι όχι με αυτόν που τον εφάρμοσε; Και τι διασφαλίζει ότι η νέα ρύθμιση θα εφαρμοσθεί; Και γιατί να επικαλείται η εκάστοτε κυβέρνηση τη δράση των προβοκατόρων για αλλαγή του καθεστώτος του ασύλου, τη στιγμή που αυτοί δρουν κυρίως εκτός πανεπιστημίων (όπου δεν υπάρχει άσυλο) και δε συλλαμβάνονται; Είναι προφανές ότι η περίπτωση των κουκουλοφόρων αποτελεί το τέλειο κυβερνητικό άλλοθι. Αυτό που οδηγεί την κοινωνία σε αγανάκτηση και υποστήριξη στις επιχειρούμενες αλλαγές, οι οποίες στοχεύουν στο σταδιακό περιορισμό της, δυνητικά τουλάχιστον ενοχλητικής για κάθε εξουσία, ακαδημαϊκής ελευθερίας. Όμως η τελευταία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε υγιή ακαδημαϊκή κοινότητα, που στόχο έχει, μεταξύ άλλων, τον ελεύθερο προβληματισμό των μελών της για όλα τα ακαδημαϊκά, επιστημονικά προβλήματα και τις εφαρμογές τους στην κοινωνία καθώς και για όλα τα κοινωνικά ζητήματα. Το πρόβλημα με το άσυλο είναι βαθύτερο και υπερβαίνει τις ομάδες αυτές. Αφορά στην καθημερινή του παραβίαση από όλους εκείνους που (χωρίς κουκούλα) δρουν ανεξέλεγκτα και προσπαθούν να φιμώσουν την αντίθετη άποψη. ’ρα για εμάς το άσυλο χρειάζεται προστασία ως ιδέα και ιδανικό από το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας και περιφρούρηση από όλους τους αρμόδιους με πλήρη εφαρμογή του υφιστάμενου νόμου σε περίπτωση παραβίασής του.

Τα άλλα μέτρα: Η θέσπιση του ανώτατου χρονικού ορίου σπουδών μας βρίσκει σύμφωνους ως σκεπτικό. Όμως το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται, καθώς η πρόβλεψη αφορά το διπλασιασμό(!) της διάρκειας σπουδών. Το ίδιο παρατηρείται και με το μέτρο για τα περισσότερα του ενός συγγράματα, καθώς δεν προβλέπεται η αύξηση της χρηματοδότησης, προκειμένου να εμπλουτιστούν οι ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες. Θετικό θεωρούμε το μέτρο της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών, που μπορεί να οδηγήσει στον περιορισμό της κομματικοποίησης του φοιτητικού συνδικαλισμού και στην αναζωπύρωση του υγιούς προβληματισμού στις τάξεις των φοιτητών. Όπως επίσης και ο ορισμός του αριθμού των εισακτέων από τα ίδια τα ιδρύματα, με βάση τις ανάγκες και αντοχές των ιδρυμάτων, αρκεί να συνδυαστεί και με έναν ευρύτερο κοινωνικό σχεδιασμό.

Οι αντιδράσεις μέρους της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι δικαιολογημένες και υγιείς. Όμως μεγάλο μέρος αυτής αντιδρά λόγω της ανησυχίας του ότι θα απωλέσει προνόμια που απολαμβάνει σε μια νοσηρή κατάσταση. Κάτι τέτοιο δυσχεραίνει την προσπάθεια εκείνων, έστω λίγων, που απευθύνονται στην κοινωνία, ζητώντας τη στήριξή της για την απόσυρση του νομοσχεδίου, με σκοπό τη βελτίωση της ανώτατης εκπαίδευσης.

Εάν κάποιος έπαιρνε στα σοβαρά τις εικόνες και τις κραυγές των ιδιωτικών καναλιών και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της 8ης και 9ης του Μάρτη θα νόμιζε ότι άρχισε εμφύλιος πόλεμος, και μάλιστα άγριος, στη χώρα μας. Αυτή θα είναι και η εντύπωση όπου στον έξω κόσμο πέρασαν οι εικόνες αυτές. Δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τις ιδιοτυπίες μας.

Οι στόχοι της Ν.Δ. και το πρόβλημα Ντόρα

Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι, πράγματι, γίνεται. Η Ν.Δ. γνώριζε, φυσικά, ότι οι αντιδράσεις θα ήσαν μεγάλες για τις μεταρρυθμίσεις της στην πολύπαθη εκπαίδευση. Φρόντισε, όμως, να τις καταστήσει οξύτερες με το να συνδυάσει την ψήφιση του αναθεωρητέου άρθρου 16, που απαγορεύει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, με την υπερψήφιση του νόμου-πλαισίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, άγνωστο σε τι στοχεύοντας αυτός ο συνδυασμός, αν υποτεθεί, πράγμα καθόλου αυτονόητο, ότι έχει σχεδιασμένους στόχους. Θα ήθελε, πιθανόν, να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της σιωπηλής πλειονότητας, που αποκρούει τις οξύτητες, ώστε να κερδίσει άνετα τις εκλογές σαν δύναμη της... ηρεμίας, όμως δε μπορεί να τις προκηρύξει μέσα στο Πάσχα και, αν περάσει λίγος καιρός, οι πολλοί θα σκεφτούν ψυχραιμότερα και οι προβοκάτσιες θα γίνουν μπούμεραγκ.

Θα ήθελε, ίσως, να μη συζητηθεί η σοβαρή αντίθεση Ντόρας, που προκλητικά επιχειρεί να περάσει την αμερικανική άποψη αντίθετα στην προσπάθεια της κυβέρνησης για ενίσχυση των σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν, ιδιαίτερα για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, προλειαίνοντας το έδαφος στον ανεκδιήγητο Μπράιζα. Και μάλιστα τώρα που οι ΗΠΑ αναγκάζονται να αναδιπλωθούν στη Μέση Ανατολή και να δέχονται ως συνομιλητές τη Συρία και το Ιράν και ταυτόχρονα να επιχειρεί ο Μπους περιοδεία στη Λατινική Αμερική, αναγνωρίζοντας έτσι ότι κινδυνεύουν οι ΗΠΑ να την χάσουν ολόκληρη. (Πώς άραγε θα αντιδράσει η κόρη του Μητσοτάκη στην κίνηση Καραμανλή να μην την αφήσει να μιλήσει για τα παιχνίδια της με τον Γκιουλ, που φαίνονται να ματαιώνονται, και για τον προσβλητικό παραμερισμό της στις αλληλοενημερώσεις Καραμανλή-Τάσσου για τα πετρέλαια, τη συμμαχία με τη Γαλλία και το γκρέμισμα του φράγματος της οδού Λήδρας;). Δεν μπορούσαν όμως να είχαν προβλέψει ότι η Ντόρα θα επιχειρούσε τώρα να διαλύσει το κόμμα, για να γίνει αρχηγός, έστω και με τη βοήθεια.... του Σημίτη! Εκείνο που δεν μπορεί να κατανοηθεί και επομένως, να ερμηνευθεί το ότι, ενώ προεβλέποντο ακόμη και ακραίες αντιδράσεις των φοιτητών για το νόμο-πλάισιο και το άρθρο 16, θεώρησαν κατάλληλη την ώρα να εξαγγείλουν εντελώς αψυχολόγητα την υποχρέωση στράτευσης στα 18 και την εθελοντική των γυναικών, λες και το θέμα δεν ήταν σοβαρό και δεν ενδιαφέρονταν για την άρνηση που λογικά, αν και εντελώς άδικα, θα ακολουθουσε. Είναι, πράγματι, δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς τη «λογική» της Ν.Δ.!

Τα αυτογκόλ του ΠΑΣΟΚ

Και το ΠΑΣΟΚ; Μετά την πανωλεθρία του Γιωργάκη στο ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος και ειδικότερα στο άρθρο 16, καθώς και την επίθεση Πάγκαλου με θύμα... τον Κουλούρη, φάνηκε να παίρνουν μια ανάσα με τη δημοσιοποίηση του «προγράμματός» τους. Και ξαφνικά πάλι τα έκαναν θάλασσα. Κατηγορούν με οξύτητα τη Ν.Δ. (και καταθέτουν πρόταση μομφής!) για τις μεταρρυθμίσεις της, στις οποίες όμως συμφωνούν εξ ολοκλήρου! Διαμαρτύρονται για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και ζητούν την παραίτηση Πολύδωρα και ταυτόχρονα στέλνουν αντιπροσωπία στις 9 του Μάρτη, μετά τα γεγονότα, στο χώρο του «Αγνώστου Στρατιώτη» να καταθέσουν τριαντάφυλλα, καλώντας όλους(!) τους Έλληνες να κάνουν το ίδιο, δικαιολογώντας, έτσι, την κυβέρνηση για τη στάση της απέναντι στους «ταραξίες». Τι να πει κανείς; Πώς να μην κινείται ο Μπόμπολας για τη Διαμαντοπούλου και ο Λαμπράκης για το Βενιζέλο; Και πώς να ενσωματωθεί ο Λαλιώτης, που ονειρεύεται κάλεσμα Μεσσία; Και αυτά, πέρα από τις όποιες αμφισβητήσεις για τη σοβαρότητα του πολυδιαφημισμένου “προγράμματος” μετά και τις ενστάσεις των Βενιζέλου και Πάγκαλου.

Οι δυσκολίες των «μικρών»

Τα άλλα «γνωστά» κόμματα τηρούν αναμενόμενη συμπεριφορά. Το ΚΚΕ, ψύχραιμο στις αντιδράσεις του με «σοβαρές» τοποθετήσεις αναμένει να επωφεληθεί εκλογικά, μέσα στα όρια που το ίδιο επέλεξε να μην υπερβεί. Ο ΣΥΝ, σπαραζόμενος από τις εσωτερικές αντιθέσεις του και θεωρώντας ότι οι «δεξιές» παράμετροί του ενδέχεται, κατά ένα μέρος, τουλάχιστον, να ζητήσουν στέγη στο Γεωργακικό ΠΑΣΟΚ, επέλεξε να συμπλεύσει, με τους, έστω άκομψα και επιπόλαια, όχι άδικα όμως, φωνασκούντες φοιτητές, μήπως και με το «ΣΥΡΙΖΑ» εξασφαλίσουν το επισφαλές 3%. Και ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, φοβούμενος ότι η τωρινή οξύτητα υπονομεύει το στόχο της εκλογικής επιτυχίας, έχει τώρα να αντιμετωπίσει και τον κίνδυνο του Παπαθεμελή, έστω και θεωρητικά, μια που η εκλογική αυτοδύναμη κάθοδος δεν είναι καθόλου βέβαιη. Ίσως τελικά ένας από τους πιθανούς στόχους της τελευταίας κοπής οξύτητας να είναι η εκλογική αποδυνάμωση του ΣΥΝ και κυρίως, του ΛΑΟΣ, ώστε να αποφευχθεί η πεντακομματική βουλή, που με το νέο εκλογικό νόμο καθιστά αβέβαιη την κυβερνητική μονοκομματική αυτοδυναμία.

Τι μέλλει γενέσθαι;

Τα τελευταία γεγονότα χρωμάτισαν και χαρακτήρισαν τις πολιτικές των κομμάτων της Βουλής. Το τι θα επακολουθήσει δεν είναι ευδιάκριτο. Όλα πλέον τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Η Ν.Δ. μπορεί να θεωρεί ότι πέτυχε και πέρασε τη «μεταρρυθμισή» της και ότι ανοίγει ο δρόμος και για άλλες παρόμοιες. Η πανεπιστημιακή κοινότητα απειλεί με συνέχιση των κινητοποίησεων, παρά το ότι η εμφάνιση των εκπροσώπων της στα ΜΜΕ περισσότερο υπονομεύει παρά προωθεί τους, έστω και ασαφείς, στόχους τους. Σίγουρα πάντως θα επιδιωχθεί πόλωση και οξύτητα. Τα αποτελέσματα όμως πιθανόν να είναι αρνητικά για τους στόχους όλων. ’ρχισε πλέον ο κόσμος να κουράζεται, τουλάχιστό, από το κακοπαιγμένο θέατρο και από τους μάλλον ατάλαντους πρωταγωνιστές.

Γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» για τη σημαντική συμβολή των κουκουλοφόρων στο αντιδραστικό έργο της κ. Γιαννάκου. Φαίνεται όμως ότι στην παρούσα συγκυρία η δράση τους εξυπηρετεί ευρύτερους πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους. Δεν είναι τυχαίο ότι επανεμφανίστηκαν δυναμικά σε μια «δύσκολη» περίοδο και εν μέρει κατάφεραν να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους της πολιτικής συζήτησης από τα ομόλογα στην ασφάλεια.

Ο κύριος στόχος τους, όμως, φαίνεται ότι είναι ο εξευτελισμός των οργάνων μιας ευνομούμενης πολιτείας στα μάτια της κοινής γνώμης, ώστε να ενταθεί η ανασφάλεια, ο συντηρητισμός, η ιδιώτευση και η παθητικότητα των πολιτών. Η αστυνομία και οι αστυνομικοί διασύρονται. Όχι μόνο δε συλλαμβάνουν κανέναν, κατόπιν «άνωθεν εντολών» (!), όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, αλλά δέχονται επιθέσεις και μέσα στα ίδια τα αστυνομικά τμήματα!

Οι κουκουλοφόροι θα αποτελέσουν και πάλι την αφορμή, για να επιχειρηθούν αντιδραστικές νομοθετικές ρυθμίσεις καταστολής, με ευρωπαϊκή καθοδήγηση και να επανέλθει σταδιακά το αστυνομικό κράτος. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι πώς θα κατορθώσουν να το επιβάλουν με την αστυνομία διαλυμένη. Η απάντηση είναι ότι η διάλυση της αστυνομίας εμφανίζεται μόνο σε σχέση με την προστασία του απλού πολίτη. Όταν πρόκειται για την προστασία της ξενόδουλης κάστας που μας κυβερνά (επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, δικαστικοί, πολιτικοί κλπ.), εκεί η αστυνομία επιτελεί το έργο της, λειτουργώντας ως ταξικό όργανο.

... και διάλυση της αστυνομίας

Το τελευταίο διάστημα όμως, και με αφορμή τα περιστατικά με τους κουκουλοφόρους, έχει αναδυθεί στην επιφάνεια και η υποβόσκουσα κρίση στους κόλπους της αστυνομίας. Πλέον πολλοί αστυνομικοί δηλώνουν ανοικτά και δημόσια ότι τελούν ουσιαστικά σε στάση, διαμαρτυρόμενοι για τις χαμηλές απολαβές τους, την ελλιπή επάνδρωση των τμημάτων και τα διάφορα εμπόδια που ορθώνονται καθημερινά στο έργο τους από κυβερνητικά και εξωκυβερνητικά κέντρα...Αυτό το γεγονός αναδεικνύει για άλλη μια φορά τη γενικότερη διάλυση που επικρατεί στην ελληνική πολιτεία.

Οι προοδευτικές εξελίξεις στη Λ. Αμερική συνεχίζονται. Παρότι είναι παγκόσμιας σημασίας, αφού αποτελούν ισχυρό χτύπημα κατά της παγκοσμιοποίησης και διαψεύδουν πανηγυρικά τις ανοησίες των θεωρητικών της, ελάχιστα καλύπτονται από τα διεθνή ΜΜΕ.

Από τις ελάχιστες πληροφορίες που ξεφεύγουν, μαθαίνουμε ότι στον Ισημερινό (Εκουαντόρ), που από τον Ιανουάριο του 2007 προστέθηκε στις χώρες με ριζοσπαστικά καθεστώτα που σέβονται τη δημοκρατία και τον πολυκομματικό κοινοβουλευτισμό, ο Πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα κέρδισε το δημοψήφισμα με πάνω από 80% κι έτσι προχωρεί σε νέο Σύνταγμα, που θα επιτρέψει την αντιμετώπιση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ), το διευθυντή της οποίας στη χώρα του απέλασε, τη Διαμερικανική Τράπεζα Ανάπτυξης και τις ΗΠΑ. Με όλους αυτούς βρίσκεται ήδη σε ανοιχτή σύγκρουση.

Στη Βολιβία του Έβο Μοράλες από τις 25/4/07 τέθηκαν σε ισχύ τα νέα συμβόλαια, που αφαιρούν από τις ξένες εταιρείες τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων της χώρας. Έτσι το κράτος αυξάνει κατά πολύ τα έσοδά του.

Την ίδια μέρα στη Βενεζουέλα του Ούγκο Τσάβες υπογράφηκαν 4 νέα συμβόλαια με τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες του κόσμου. Το τεράστιο κοινωνικό πρόγραμμα, που συντελείται με ταχύτατους ρυθμούς, προβλέπει σταδιακή μείωση μέχρι το 2010 της καθημερινής εργασίας στις 6 ώρες και δραστικές αυξήσεις για τους χαμηλόμισθους. Η Βενεζουέλα αποχώρησε ήδη από το ΔΝΤ και την ΠΤ, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση των πανικόβλητων αξιωματούχων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Και στο Νεπάλ

Στο Νεπάλ των 20 εκατομμυρίων κατοίκων, μεταξύ Ινδίας και Θιβέτ, όπου εδώ και ένα χρόνο οι αντάρτες και οι λαϊκές κινητοποιήσεις ανέτρεψαν τη βασιλική δικτατορία, έχουν προκηρυχθεί εκλογές για Συντακτική Συνέλευση στις 20/6/07, με σκοπό την κατάργηση της βασιλείας και την ανακήρυξη της δημοκρατίας.

Οι υποστηρικτές του βασιλικού καθεστώτος, που ελέγχουν το διορισμένο «κοινοβούλιο», προσπαθούν να αναβάλουν τις εκλογές, αλλά ο ηγέτης των ανταρτών Πρατσάντα δήλωσε ότι, αν συμβεί αυτό, θα απευθυνθούν στο λαό! Ταυτόχρονα συνεχίζεται η επιχείρηση κάθαρσης, με στόχο όσους πλούτισαν παράνομα, εκμεταλλευόμενοι κρατικές θέσεις, ενώ φτωχοί αγρότες κατέλαβαν τα χωράφια του βασιλιά στην κοιλάδα της πρωτεύουσας Κατμαντού.