ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Βρισκόμαστε ήδη σε προεκλογική περίοδο, ανεξάρτητα από το αν οι εκλογές θα διεξαχθούν πολύ σύντομα ή σε μερικούς μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της Πολιτείας. Ταυτόχρονα, όμως, επιχειρείται και ολόκληρη η κοινωνία να «χορεύει» στο ρυθμό των ΜΜΕ, που ωρύονται και προβάλλουν ό,τι (πιστεύουν ότι) συμβάλλει σ’ αυτό. Καθημερινά «ειδήμονες» εκλογολόγοι εμφανίζουν «βέβαιες από ασφαλείς πληροφορίες» ημερομηνίες, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν τις συνεχείς διαψεύσεις των «ασφαλών» προβλέψεών τους. Μόνο ό,τι μπορεί να επηρεάσει την εκλογική προτίμηση των «πελατών», όπως φαντάζονται τους πολίτες, εκτοξεύεται με τυμπανοκρουσίες τέτοιας έντασης και τόσης έκτασης, ώστε πέρα από τον κορεσμό να προκαλούν εύλογες αντιδράσεις.

Παράδειγμα, το όντως σοβαρό σκάνδαλο των «δομημένων» ομολόγων (δες αναλυτικό άρθρο), που δέχεται κεραυνούς επικρίσεων από τους ίδιους «παπαγάλους» που εξυμνούσαν πριν από λίγα χρόνια το «χρυσωρυχείο» (για τους ληστές) του Χρηματιστηρίου. Και κανένας δεν «ενθυμείται» στις τάχα αναλύσεις του να αναφέρει ότι η διαφθορά είναι έγγενες στοιχείο του συστήματος, χωρίς την οποία θα κατέρρεε αυτό ως χάρτινος πύργος μαζί με τα χρυσοπληρωμένα παπαγαλάκια του· και ότι η γενική γραμμή έσωθεν και εξωθεν είναι από οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο να αφαιρούν χρήματα από τους αδύνατους, π.χ. με το Χρηματιστήριο, την ασύδοτη κερδοσκοπία των τιμών, την ατέρμονη λιτότητα και τώρα με τη λεηλασία των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, προς όφελος των ξένων και εγχώριων χρυσοκανθάρων και των μεσαζόντων τους. Γι’ αυτό και το ΑΣΚΕ είχε προβλέψει αμέσως μετά τις εκλογές του 2004, παρά τις διαβεβαιώσεις της Ν.Δ. για κάθαρση και διαφάνεια, για σεμνότητα και ταπεινότητα (!!), ότι θα ακολουθήσει την ίδια πεπατημένη και ότι, φυσικά, ουδείς θα λογοδοτήσει και τίποτα από τα κλεμμένα δε θα επιστραφεί.

Πότε τελικά οι εκλογές;

Το πότε, φυσικά, ακριβώς, θα γίνουν οι εκλογές είναι υπόθεση του εκάστοτε πρωθυπουργού. Η εσκεμμένη ασάφεια, όμως, για την ημερομηνία διεξαγωγής των οφείλεται, πέρα από την πανθομολογούμενη αναβλητικότητα λήψης αποφάσεων του Κ. Καραμανλή, και στη ρευστότητα των πολιτικών εξελίξεων, με δεδομένα τις αντιδράσεις ΗΠΑ και Ε.Ε. στην ανάπτυξη στενών οικονομικών (και όχι μόνο...) σχέσεων με τη Ρωσία, την εσωκομματική υπονόμευση από τη familia Μητσοτάκη και την απειλή επισφαλούς πλειοψηφίας, λόγω του πασοκικού εκλογικού νόμου, που θα ισχύσει σε αυτές τις εκλογές.

Πάντως, είναι λογικό να μη θεωρείται τώρα, δηλαδή τέλος Ιουνίου-αρχές Ιουλίου, η καλύτερη στιγμή για τη Ν.Δ., με ζέον ακόμη το σκάνδαλο των ομολόγων, χωρίς μάλιστα να αποκλείονται αποκαλύψεις και άλλων, ακόμη χειρότερων, τους προσεχείς μήνες. Ούτε και από τους ξένους προστάτες της φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερη πίεση για εκλογές πριν από το φθινόπωρο. Το επόμενο πακέτο των «μεταρρυθμίσεων» και η «επίλυση» των προβλημάτων με τους γείτονες (υπέρ, φυσικά, των γειτόνων) μπορούν να περιμένουν μερικούς μήνες. Και το ότι ολόκληρη η κυβέρνηση και, ιδιαίτερα βέβαια, ο Πρωθυπουργός της εξευτελίζεται με τις ανοησίες περί «αγγαρείας και έκτισης ποινής» (!) του γραφικού υπουργού της ή το ότι δεν προβάλλουν καμμία αντίρρηση στις επιταγές των γραφειοκρατών της Ε.Ε. για το ασφαλιστικό και τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών δεν αποτελούν επαρκείς λόγους για προσφυγή στη λαϊκή ψήφο για όλες τις «ελληνικές» κυβερνήσεις.

Το πρόβλημα του εκλογικού νόμου

Όσο για τον εκλογικό νόμο, εδώ (όπως έχουμε γράψει στο προπερασμένο φύλλο της «Ε») τα πράγματα είναι πράγματι περίπλοκα για τη ΝΔ. Ο νόμος που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, λίγο πριν αποχωρήσει από την εξουσία, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες για εξασφάλιση άνετης πλειοψηφίας στη Βουλή, ανεξάρτητα από τη διαφορά ψήφων που θα έχει ενδεχομένως με το ΠΑΣΟΚ, όπως ακριβώς είχε γίνει με τον ανάλογο νόμο λίγο πριν από τη βέβαιη ήττα του ΠΑΣΟΚ το 1989, όταν χρειάστηκαν τρεις (3) εκλογικές αναμετρήσεις στο Μητσοτάκη για να κερδίσει 150 βουλευτές με περίπου 47% των ψήφων! Αν μάλιστα η επόμενη Βουλή είναι πεντακομματική (κάτι που δεν είναι και βέβαιο, παρά τα φαινόμενα τώρα), τότε τα πράγματα περιπλέκονται και ανοίγονται προοπτικές για πολλά παιχνίδια νέων σχηματισμών και συμμαχιών, με επίκεντρο τη γνωστή familia. Γι’ αυτό άλλωστε επιμένει η Ντόρα για άμεση, εδώ και τώρα, διεξαγωγή των εκλογών... Η λύση για το δικομματισμό θα ήταν να ψηφιστεί νέος νόμος με πλειοψηφία 180 βουλευτών, ώστε να ισχύσει σ’ αυτές (και όχι για τις μεθεπόμενες). Όμως το ΠΑΣΟΚ, παρά το ότι έτσι παραδέχεται ότι χάνει τις εκλογές, ακριβώς γι’αυτό(!) δεν πρόκειται να ... συνεργαστεί για να έχει άνετη πλειοψηφία η ΝΔ!

Έτσι λησμονούνται τα εθνικά θέματα

Με την επιδοτούμενη, όμως, ακατάσχετη εκλογολογία, παραμένουν στη σκιά οι δυσοίωνες εξελίξεις σε σοβαρά θέματα, όπως τα εθνικά. Για τη Μακεδονία και τη Θράκη φαίνεται ότι και τα 4 κόμματα της Βουλής συμφωνούν να ακολουθήσουν πορεία υποχώρησης, παρά την αντίθεση τουλάχιστον του 95% του ελληνικού λαού, που εξακολουθεί ταυτόχρονα σε μεγάλο ποσοστό να μην μπορεί να κατανοήσει τους λόγους που οδηγούν τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων να «παραλογίζονται». Ελπίζουμε να μην είναι πολύ αργά, όταν καταλάβουν τι γίνεται... Μόνο για Αιγαίο-Κύπρο εκδηλώνεται διαφοροποίηση από το ΚΚΕ και γενικά μέσα σε όλα τα κόμματα αδύναμες, για την ώρα, αντιστάσεις.

Υπενθυμίζουμε τη δήλωση του υπεύθυνου του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλου (κατά τη γνωστή παροιμία, λέει και κάποιες αλήθειες...), στη ΝΕΤ, 26/4/2007: «Πώς εγώ θα αρχίσω να βρίζω τη Ντόρα επειδή κάνει πολιτική με την οποία συμφωνώ;». Περισσότερες διαφορές παρατηρούνται (για όσους προσέχουν) ανάμεσα στο Υπουργείο Εξωτερικών και τους «συνοδοιπόρους της» και το τρίγωνο Καραμανλή-Μολυβιάτη-Παπούλια (και τους συμμάχους τους), που προσπαθεί να χαράζει κάποια εξωτ. πολιτική (στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», βεβαίως) και όχι να αναπαράγει τις θέσεις του Στέιτ Ντηπάρτμεντ. Και το αποτέλεσμα είναι ένας τραγέλαφος, με τους Ρώσους, εξοργισμένους από τις προκλητικές δηλώσεις της Ντόρας, και τους Κύπριους να απευθύνονται απευθείας στο Μέγαρο Μαξίμου ή σε άλλους Υπουργούς και όχι στο αρμόδιο Υπουργείο Εξωτερικών, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία.

Η ουσία είναι μετά τις εκλογές

Εννοείται ότι το σημαντικό δεν είναι το πότε θα γίνουν οι εκλογές ούτε καν το ποιος θα κερδίσει σ’ αυτές, αλλά το τι θα δείξουν αυτές και το τι θα γίνει μετά απ’ αυτές. Και το πρώτο που μπορούμε με βεβαιότητα να προβλέψουμε, δυστυχώς, είναι ότι μετά από αυτές δεν πρόκειται να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης ούτε οι στόχοι της. Το μόνο αισιόδοξο (και αυτό μάλλον ως ευχή) που μπορεί να προκύψει είναι κάποια δυσδιάκριτα μηνύματα για προοδευτικές, μεσοπρόθεσμα, εξελίξεις και κάποιες ενδείξεις για όχι μακρινή ανοδική πορεία.

Βραχυπρόθεσμα όμως θα φαίνεται ότι εξακολουθεί να επικρατεί ένας σταθερός συντηρητισμός, που θα χαρακτηρίζεται από την ψευδαίσθηση της ατομικής επίλυσης των προβλημάτων μέσω της προσκόλλησης στα (λοιδορούμενα από τους ίδιους) «κυβερνητικά» κόμματα και τις ουρές τους· από την απαξίωση και συρρίκνωση του συνδικαλιστικού κινήματος και την αποδοχή, ή έστω την ανοχή, της πλήρους κομματικοποίησης του· από την παθητικότητα στην συνεχώς ογκούμενη και προκλητική διαφθορά, που θα κομπάζει πως έχει και την εκλογική νομιμοποίηση πλέον· από την υποταγή στις ιταμές επιδείξεις των κουκουλοφόρων και των ΜΜΕ· και, γενικά, από την (με την εκλογική επικύρωση) νομιμοποίηση της πλήρους ασυδοσίας για κάθε αντιλαϊκή, αντικοινωνική πολιτική.

Και τα κόμματα;

Απέναντι σε όλα αυτά ποια είναι η στάση, η θέση των γνωστών κομμάτων;

Η ΝΔ και ειδικά ο Κ. Καραμανλής σκιαγραφήθησαν αρκετά με τα παραπάνω.

Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη ολοκλήρωσε την εικόνα του σύγχρονου, αμερικάνικου τύπου, κόμματος, που δεν παίρνει ουσιαστική θέση για τίποτα και ό,τι και να λέει, για να παραπλανήσει σε οποιοδήποτε θέμα, απλώς προκαλεί θυμηδία και στους πιο «πιστούς» οπαδούς του. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η γυμνή επάνοδος στην εξουσία για την οποία λυσσωδώς μάχονται με κάθε μέσο. Η επάνοδος του Λαλιώτη, εκλεκτού ξένων κέντρων και νταβατζήδων δεν αλλάζει τίποτα, ούτε καν τους κομματικούς συσχετισμούς. Το μόνο που προσθέτει είναι η οξυνση των εσωκομματικών αντιθέσεων, λόγω της αντιπάθειας που προκαλεί σε εχθρούς και φίλους. Και όσοι, τυχόν, σιωπούν τάχα διαφωνούντες είναι, έτσι, χειρότεροι και από τους φωνασκούντες...

Το νέο στον ΣΥΝ, που συνεχίζει να σπαράσσεται εσωτερικά για την «αυτονομία» ή την πασοκική προσκόλληση είναι η συζήτηση με κάποιους «Πράσινους» για κάποια εκλογική συνεργασία. Δεν ενοχλείται από την πρότασή τους να ανεγερθεί άγαλμα του Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη(!) ούτε για την πρόσδεσή τους στους Ευρωπαίους Πράσινους, τους φανατικούς υποστηρικτές του Αττίλα και κάθε ανθελληνικής πρόκλησης. Τα μόνα τους προβλήματα είναι το όνομα του συνδυασμού και οι εκλόγιμες θέσεις.

Το ΚΚΕ επιμένει, ουσιαστικά, στον απομονωτισμό του και απλώς αναμένει κάποια εκλογικά κέρδη από τους αγανακτισμένους με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, χωρίς όμως να εμπνέει, και άρα να ανοίγει προοπτικές, με τα οράματά του. Η εξαγγελία της Α. Παπαρήγα ότι το κόμμα της θα αναζητήσει τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ακούγεται ενδιαφέρουσα, όχι όμως με ιδιαίτερη αισιοδοξία.

Οι διεργασίες, τέλος, γύρω από τον Παπαθεμελή δεν αναμένεται να έχουν κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα, ενώ η εκλογική επιτυχία του ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές και η επιδοτούμενη δημοσιότητά του είναι αμφίβολο αν θα έχουν ανάλογη συνέχεια και επαλήθευση στις εθνικές εκλογές.

Και κλείνουμε με το ΑΣΚΕ.

Οι παραπάνω σκέψεις, εκτιμήσεις και οι διαφαινόμενες θέσεις μας βρίσκουν ανταπόκριση και αποδοχή στους περισσότερους απ’ όσους κοινωνούν σ’ αυτές. Αυτό δε σημαίνει, για τους λόγους που αναπτύχθηκαν παραπάνω, ότι και συντάσσονται ανοικτά και μάλιστα εκλογικά με μας. Είναι αρκετοί, παρ’ όλα αυτά, όμως, και σίγουρα περισσότεροι από κάθε άλλη φορά που το πήραν απόφαση και δεν αναβάλλουν για την «επόμενη» φορά πλέον! Αρκεί να καταφέρουμε να επιτύχουμε στην οικονομική εκλογική εξόρμηση και να μπορέσουμε, έτσι, να συμμετάσχουμε στις εκλογές που πλησιάζουν.

Το πιο καταστροφικό χτύπημα στην ελπίδα για ελευθερία είναι να αλληλοσκοτώνονται εκείνοι που πάλεψαν γι’ αυτήν. Ο Δ. Σολωμός στον ύμνο στην ελευθερία λέει ότι «έθνη που μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθερία», για να τονίσει την τραγική πλευρά της διχόνοιας. Τι είναι τελικά αυτό που βλέπουμε στην Παλαιστίνη, στην λωρίδα της Γάζας;

Ο ρόλος ΗΠΑ και Ισραήλ

Σημαντικό ή μάλλον καθοριστικό ρόλο στον παλαιστινιακό εμφύλιο παίζουν το Ισραήλ και η Δύση. Αυτό τόνισε στη μυστική έκθεση-βόμβα, ο απερχόμενος ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ, Αλβάρο ντε Σότο. Επέρριψε ευθύνες σε ΗΠΑ και Ισραήλ, που επιβάλλοντας εμπάργκο στους Παλαιστίνιους μετά τη νίκη της Χαμάς, τιμώρησαν ένα λαό υπό κατοχή, γιατί ελεύθερα και αβίαστα εξέλεξε μια κυβέρνηση, μη αρεστή σ’ αυτούς. Τόνισε ρητά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξώθησαν τη Χαμάς και τη Φατάχ στη σύγκρουση, αναφέροντας ότι ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης υποδέχτηκε τις ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ δυο οργανώσεων με το σχόλιο: «Μου αρέσει αυτή η βία». Εξάλλου ο βρετανικός Economist απεκάλυψε ότι οι Αμερικανοί δαπάνησαν τελευταία 59 εκατομμύρια δολάρια, για εξοπλισμό και εκπαίδευση της προεδρικής φρουράς του Αμπάς, με αποστολή την εξόντωση του ενόπλου τμήματος της Χαμάς.

Ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Αμπάς και ο ισχυρός άνδρας της Φατάχ Μοχάμεντ Νταχλάν, που έχει τη στήριξη του Ισραήλ και των ΗΠΑ, άσκησαν πιέσεις στη Χαμάς ν’ αναγνωρίσει το Ισραήλ. Οι οπαδοί της Χαμάς αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της Φατάχ απέρριψαν ασυζητητί αυτή την ξεκάθαρα κατευθυνόμενη πρόταση, που επιχειρεί την πλήρη κατάργηση των δημοκρατικών κανόνων, την επιβολή μιας έξωθεν αρεστής ολιγαρχίας σε μια διχασμένη κοινωνία, σ’ έναν εξουθενωμένο λαό. Έτσι φτάσαμε στον αλληλοσπαραγμό των Παλαιστινίων.

Η ενότητα προϋπόθεση για την απελευθέρωση

Η τακτική του διαίρει και βασίλευε δεν είναι καινούργια. Την έχει ζήσει και ο ελληνικός λαός μετά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου από τους φίλους μας ’γγλους και Αμερικάνους, με τη σύμπραξη της τότε ΕΣΣΔ. Κάθε τέτοια σύγκρουση αφήνει πληγές που δύσκολα κλείνουν. Οι Παλαιστίνιοι έχουν μακρά ιστορική παράδοση αγώνων. Κάθε γενιά έπρεπε να τα βάλει με τους Βρετανούς αποικιοκράτες, τους δυτικόδουλους ’ραβες, τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους. Μπορούν και τώρα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να ζήσουν ειρηνικά στη δική τους πατρίδα, ελεύθεροι και χωρίς ξένες επιρροές.

Με οδηγία της Ε.Ε. έχει επιβληθεί στην Ελλάδα η «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας (οδηγία 54/03). Η κυβέρνηση, έτσι, δεν προχωρά σε νέες επενδύσεις παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος μέσω της ΔΕΗ, για να καλύψει τη βέβαιη αύξηση της ζήτησης, αφού αυτή φαίνεται ότι θα καλυφθεί με τη συνδρομή και της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας»! Στο ριγκ της άμιλλας και του «ελεύθερου» ανταγωνισμού η ΔΕΗ αλυσοδένεται με νόμους που της επιτρέπουν μόνο την ανανέωση ή την αντικατάσταση (όχι επέκταση) του 15% της δυναμικότητάς της.

Η «ιδιωτική πρωτοβουλία», όμως, είναι απρόθυμη να επενδύσει και να πουλάει το ρεύμα όσο το πουλάει περίπου και η ΔΕΗ, γιατί φαίνεται ότι έτσι δε θα έχει σημαντικά κέρδη. Να γιατί τους θερινούς μήνες υπάρχει ανεπάρκεια, κίνδυνος γενικευμένης διακοπής, προγραμματισμένες διακοπές και πτώση τάσης. Για να ενθαρρύνει την «ιδιωτική πρωτοβουλία», η ελληνική κυβέρνηση λέγει στους ιδιώτες να προχωρήσουν στην παραγωγή ρεύματος και να το διαθέσουν στην «ελεύθερη» αγορά με τιμή μονάδος περίπου διπλάσια της τιμής που το διαθέτει η ΔΕΗ.

Οι ιδιώτες όμως φοβούνται ότι έτσι δε θα βρουν πελάτες, και η καλή μας η κυβέρνηση τους καθησυχάζει, λέγοντάς τους ότι την ενέργεια που θα παράγουν θα την αγοράζει η ΔΕΗ, που θα είναι θεσμικά ο προμηθευτής τελικής καταφυγής.

Έτσι μελλοντικά η ΔΕΗ θα έχει ζημιές και ή θα αναγκαστεί να κάνει μεγάλη αύξηση στο τιμολόγιό της ή θα χρεοκοπήσει και θα παρακαλάει η κυβέρνηση κάποιον ιδιώτη να την αγοράσει «κοψοχρονιά», ο οποίος βέβαια θα προχωρήσει σε μεγαλύτερη ακόμη αύξηση. Τις αυξήσεις αυτές θα τις πληρώσει η ελληνική κοινωνία. Εδώ λοιπόν εφαρμόζεται το γνωστό καπιταλιστικό απόφθεγμα: «ιδιωτικοποιούμε τα κέρδη και κοινωνικοποιούμε τις ζημιές». Για τόσο «ελεύθερο» ανταγωνισμό μιλάμε! Και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ομιλούν για κακοσυντηρημένο δίκτυο της ΔΕΗ και για κάποιους πυλώνες που εκρήγνυνται και προκαλούν πυρκαγιές. Για τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. ούτε λέξη!

Ο Τζορτζ Μπους παρέλαβε τις ΗΠΑ ως τη μοναδική υπερδύναμη σε όλα τα πεδία και φαίνεται ότι θα την παραδώσει μετά 8 χρόνια παταγωδώς αποτυχημένη πολιτικά, διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, (χωρίς, φυσικά, να αμφισβητείται ακόμα η πρωτοκαθεδρία της).

Οι επεμβάσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ εξελίχθηκαν σε ανοιχτές πληγές για την αμερικανική οικονομία και κοινωνία. Το Ισραήλ υπέστη την πρώτη στρατιωτική του ήττα. Στον ΟΗΕ η Ρωσία και η Κίνα αντιδρούν ανοικτά πλέον και δεν επιτρέπουν την υλοποίηση των σχεδίων για την ανεξαρτησία του Κοσόβου.

Ανάμεσα στα «κατορθώματά» του ήταν και η απώλεια ελέγχου του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (τέως GATT). Στο φορέα όπου κάποτε ο λόγος του Προέδρου των ΗΠΑ ήταν νόμος, τώρα οι φτωχοί σήκωσαν κεφάλι. Η τελευταία σύγκρουση έγινε στο Πότσνταμ της Γερμανίας στις 19/6/07, όπου οι εκπρόσωποι των φτωχών (Ινδία, Βραζιλία) προσπάθησαν να συμφωνήσουν με τους εκπροσώπους των πλουσίων (ΗΠΑ, Ε.Ε). Οι φτωχοί ζητούσαν από τους πλούσιους να μειώσουν τις αγροτικές τους επιδοτήσεις και τους δασμούς. Οι πλούσιοι ζητούσαν από τους φτωχούς να ανοίξουν τις αγορές τους στα δυτικά βιομηχανικά προϊόντα και τις υπηρεσίες. Τελικά οι αντιπροσωπείες της Βραζιλίας και της Ινδίας εγκατέλειψαν τη σύνοδο, γιατί, όπως είπαν, «οι διαπραγματεύσεις αποδείχθηκαν χωρίς νόημα».

Συμβολική ήταν η νίκη που πέτυχε η αιθιοπική κυβέρνηση (γεωπολιτικά σύμμαχος των Αμερικάνων, κατά τα άλλα) στα αμερικανικά δικαστήρια εναντίον της εταιρείας Starbucks, που εκμεταλλεύεται άγρια τους παραγωγούς καφέ της χώρας [ο καφές καλύπτει το 40% των εξαγωγών της Αιθιοπίας και απασχολεί τα 15 από τα 71 εκατομμύρια του πληθυσμού]. Η εκμετάλλευση αναμένεται να περιοριστεί και το αρμόδιο αιθιοπικό γραφείο κατακλύζεται από φαξ από χώρες του τρίτου κόσμου, που ζητούν πληροφορίες «περί προστασίας δικαιωμάτων».

Παράλληλα οι επαναστάτες που κυβερνούν στη Λατινική Αμερική εξαναγκάζουν τις ξένες εταιρείες πετρελαίου σε συνεχείς υποχωρήσεις. Η Exxon Mobil και η Conono Phillips εγκαταλείπουν τη Βενεζουέλα, ενώ 4 άλλες (μεταξύ τους η αμερικανική Chevron και η βρετανική BP) αποδέχθηκαν τους όρους του Τσάβες. Και ακολουθεί ο Μοράλες, που προειδοποίησε τις ξένες εταιρείες ότι θα επανεξετάσει τα συμβόλαιά τους. Από κοντά και ο Κορέα στον Ισημερινό. ’σχημα τα νέα για την αμερικανοευρωπαϊκή παγκοσμιοποίηση!

Στις 23/6 πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος του ΑΣΚΕ. Για όλα τα θέματα υπήρχε εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής.

Πρώτο θέμα ήταν η συζήτηση για τη νέα προκήρυξη. Μετά από τις παρατηρήσεις διαμορφώθηκε το τελικό κείμενο. Ήδη η προκήρυξη τυπώθηκε και άρχισε το μοίρασμά της (Χαλκίδα, Θήβα). Περιέχεται ως ένθετο στην «Ε».

Δεύτερο θέμα ήταν η θέση του ΑΣΚΕ για τις συνεργασίες. Εγκρίθηκε το σχετικό κείμενο, που περιλαμβάνεται σ’ αυτό το φύλλο της «Ε». [Δημοσιεύτηκε και στη «Χριστιανική» της 28/6].

Τρίτο θέμα ήταν η ανάλυση της πολιτικής κατάστασης. Από τη συζήτηση προέκυψαν τα σχετικά άρθρα της «Ε».

Τέταρτο θέμα ήταν ο απολογισμός του εξαμήνου που πέρασε και ο προγραμματισμός για το επόμενο. Η Ε.Ε. λειτούργησε τακτικά κάθε βδομάδα, η «Ενημέρωση» εκδόθηκε επίσης τακτικά κάθε δίμηνο με τις θέσεις μας και τις αναλύσεις μας, μεγάλη επιτυχία είχε η εκδήλωση της νεολαίας, επιτυχείς ήσαν και οι εσπερίδες. Δεν προχώρησε η δουλειά για τις νέες εκδόσεις. Σημαντική αύξηση είχε ο αριθμός των επισκεπτών της ιστοσελίδας του ΑΣΚΕ: από 55 κατά μέσο όρο τη μέρα το 2006 σε 84 το πρώτο εξάμηνο του 2007. Κατά τη συζήτηση του προγραμματισμού ιδιαίτερο βάρος δόθηκε στην προσπάθεια που κάνουμε για να υπερβούμε τις οικονομικές δυσκολίες για τη συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις ερχόμενες εκλογές.