ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Siemens φαίνεται ότι θα αποτελέσει το καλοκαιρινό «πολιτικό» έδεσμα, διαρκώντας κάτι παραπάνω από το ηλιέλαιο-ορυκτέλαιο και τα άλλα, που τόσο άνετα «ξεχάστηκαν». Τα κατορθώματα της πολύφερνης γερμανικής, εβραϊκών συμφερόντων (λέγεται), εταιρίας και η ατέρμων χορεία των δωρεοδόχων της κανένα, εδώ που φτάσαμε, δεν εκπλήσσει. Όλοι γνωρίζουν ότι εκατοντάδες ανάλογες εταιρίες ή όμιλοι που ανέλαβαν ή θα αναλάβουν διάφορα «έργα» στη χώρα μας, θα μοιράζουν δισεκατομμύρια στους πολιτικούς, παραπολιτικούς και παρατρεχάμενους, που με τέτοιο δέλεαρ «κατέρχονται στο λαό», «για να υπηρετήσουν τη χώρα». Δισεκατομμύρια όχι από το κεφάλαιο ή τα κέρδη τους, αλλά από εμάς που πληρώνουμε στο διπλάσιο, τουλάχιστον, την αξία των «έργων» τους.

Γιατί αυτός ο ορυμαγδός;

Είναι, πράγματι, η πρώτη φορά που επίσημα, πανηγυρικά γίνεται παραδεκτή η αποκάλυψη της πλήρους εξαχρείωσης του πολιτικού συστήματος, που φθάνει, λόγω της πασοκικής … δημοκρατικότητας, μέχρι και τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Αρκεί, όμως, αυτό για να δικαιολογήσει τον ορυμαγδό που δημιουργούν τα ακόμη πιο εξαχρειωμένα (αν είναι δυνατόν…) Μ.Μ.Ε. και τις κραυγαλέες παροτρύνσεις για κάθαρση και νέο, «καθαρό», πολιτικό σύστημα; Όλοι αυτοί που τάχα διαμαρτύρονται μόνο σε τέτοιο οχετό μπορούν να επιβιώσουν. Κάτι άλλο, λοιπόν, συμβαίνει.

Δεν μπορεί να είμαστε βέβαιοι για το ποιος άρχισε και κινεί κεντρικά τα νήματα, ούτε ποιος είναι ο κεντρικός, κύριος σκοπός τους. Έχουμε, όμως,

αρκετά δεδομένα:

Α) Σε σχέση με τα εθνικά μας θέματα στον πολιτικό κόσμο υπάρχουν 2 ρεύματα, που διαπερνούν και τα 3 κόμματα της Βουλής που ασκούν άμεσα ή έμμεσα εξουσία (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ): Αυτοί που στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν» προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα ολίγα που μπορούν για τον ελληνισμό και οι «ναινέκοι», που απροσχημάτιστα προσπαθούν να περάσουν ό,τι τους υπαγορεύουν οι ξένοι προστάτες τους. Φαίνεται ότι στην παρούσα φάση υπερισχύουν οι πρώτοι, κάτι που έχει εξαγριώσει το απερχόμενο αμερικάνικο τσίρκο του Μπους, τους Εγγλέζους και τους Ισραηλινούς (παρά το ακατανόητο, σε πρώτη ματιά…, δώρο της ελληνοϊσραηλινής άσκησης στην Κρήτη!), που πολύ θα ήθελαν άλλους στην εξουσία και γρήγορα, λόγω Σκοπίων (που αναβαθμίζουν τις επεκτατικές τους επιδιώξεις σε βάρος της Ελλάδας), Αιγαίου και Κυπριακού ή, έστω να τρομάξουν τους

υπάρχοντες.

   Β) Η Siemens επεχείρησε πριν λίγα χρόνια να μπει στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης, πιστεύοντας ότι η έρευνα των εισαγόμενων εταιριών είναι όπως στην Ευρώπη. Εκεί αποκαλύφθηκαν οι δωροδοκίες της διεθνώς και ανατέθηκε σε ειδική δικηγορική ομάδα να κάνει πλήρη έλεγχο, οπότε, υποθέτουμε, κάποιοι μηχανισμοί ανεκάλυψαν … πολιτικό λαυράκι για μοχλό πιέσεων ή ανακατατάξεων.

Γ) Σενάρια πολιτικών αλλαγών κυκλοφόρησαν πολλά. Για τους δικούς τους λόγους η κυβέρνηση Καραμανλή (και πιθανόν όχι μόνο…) δεν ήταν εντελώς βολική, παρά το ότι στην εσωτερική, οικονομικοκοινωνική, πολιτική της είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την αγριότερη μορφή της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας (γι’ αυτό και οι όποιες άλλες αντιστάσεις της δεν μπορεί να είναι ευοίωνες…). Όμως δε διαθέτουν εναλλακτική λύση, μια που είναι πολύ νωρίς για διάφορους … Βγενόπουλος και Γιάννα, Τσίπρας ή Ευάγγελος (πλέον) ή Τατούλης είναι αστεία πράγματα.

   Δ) Όσοι μέχρι τώρα επλήγησαν από τη «Siemens» (Μητσοτακαίικο, Σημιτοτσουκάτοι, Λιάπης) ανήκουν στους «ναινέκους», άρα η πρώτη πλευρά αντεπιτίθεται και για την ώρα, επιτυχώς.

      Όσο διαρκούν «τα μπάνια του λαού», δύσκολα μπορούν να γίνουν ανατροπές, επομένως μάλλον αναβάλλονται για τον Οκτώβριο, χωρίς να αποκλείεται κάποια «βόμβα».

Τι μπορούμε να περιμένουμε;

Σίγουρα ο μοχλός της αλλαγής του πολιτικού σκηνικού που επιδιώκουν δε μπορεί να γίνει η νεοφιλελεύθερη πολιτική, η ακρίβεια, η συνεπής πορεία προς τη δημιουργία των κοινωνιών των 2/3, δηλ. του 1/10. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, θα επιχειρήσει, λέει, να βάλει στο επίκεντρο της πολιτικής, τα οικονομικά-κοινωνικά  ζητήματα, επιμένοντας ταυτόχρονα … ευρωπαϊκά, προετοιμαζόμενος με μαθήματα διακυβέρνησης αριστερού Χριστόφια και εγκαταλείποντας την εκμετάλλευση της Siemens και της χρηματοδότησης των κομμάτων, που μπορούν να φέρουν τα πάνω- κάτω (Τσαουσέσκου, Siemens-Κόκκαλης συγκυβέρνησης και

οικουμενικής 1989-90 κ.λπ.).

Το Κ.Κ.Ε., συνεπέστερο στη γραμμή του, θα ευελπιστεί σε κομματικά κέρδη, λόγω εσωτερικής πολιτικής της Ν.Δ., θα συζητά (επιτέλους) τα αίτια της πτώσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» (χωρίς να περιμένουμε ότι θα εμβαθύνει) και θα αμύνεται για την αδιαφάνεια των οικονομικών του.

Ο ΛΑΟΣ θα τσιμπολογά από δω κι από κει , ονειρευόμενος πλήρη απαξίωση της σημερινής πολιτικής και στροφή σε … σωτήρες(!), χωρίς όμως να το πιστεύει. Γι’ αυτό θα περιορίζεται σε συναγωνισμό λαϊκισμού με Τσίπρα-Αλαβάνο  και ό,τι κερδίσει.

Το πρόβλημα θα το έχουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στο ΠΑΣΟΚ, πέρα από Τσουκάτους (είναι εκατοντάδες) και Νικολάκια, ωριμάζει η ιδέα αντικατάστασης του Γιώργου, που μάλιστα θα ήταν λύση ευπρόσδεκτη και στους πάτρωνές του(!), γιατί έδειξε μάλλον φιλελληνικές τάσεις τελευταία. Όμως ποιος θα μπορούσε να τον διαδεχθεί, μετά το φιάσκο Βενιζέλου; Το καλοκαίρι τους, πάντως, θα είναι επώδυνο. Το ίδιο επώδυνο θα είναι και για την Ν.Δ. Το Μητσοτακαίικο  φαίνεται να «κάηκε», όμως ο απροκάλυπτος νεοφιλελευθερισμός του Καραμανλή δε μπορεί να τους αφήσει αλώβητους, έστω κι αν έχουν αυτή την αντιπολίτευση. Πάντως φαίνεται να κρατούν ακόμη και αν οι επιθέσεις εναντίον Καραμανλή δεν αποδώσουν, δεν αποκλείεται Οκτώβριο-Νοέμβριο να αναλάβει το ρίσκο

εκλογών.

Υπάρχει, λοιπόν, πιθανότητα εκλογών το φθινόπωρο, όμως εμείς, το ΑΣΚΕ, δε μπορούμε, ενόψει και των ευρωεκλογών του χρόνου, να πάρουμε μέρος για λόγους, προφανώς, καθαρά οικονομικούς. Εάν, βέβαια, εδίνετο στα εκτός βουλής σοβαρά κόμματα ένα μικρό μέρος μόνο από αυτά που δίνονται στις εκατοντάδες αμαρτωλές «μη κυβερνητικές οργανώσεις» (ΜΚΟ), ως μικρό δείγμα δημοκρατίας, τότε και τα κόμματα αυτά δε θα είχαν πρόβλημα συμμετοχής σε όλες τις εκλογές.

Τα κατορθώματα της Μονής Βατοπεδίου, που αποκαλύφθηκαν,απρόσεκτα, μέσα στη δίνη του πολιτικού αγώνα για τέτοια (…) εξουσία, δεν είναι παρά πολλοστημόριο όσων συμβαίνουν συνεχώς σε κάθε τομέα του δημόσιου και διαπλεκόμενου χώρου. Όμως η απάντηση του διαβόητου Εφραίμ στην ερώτηση «γιατί ασχολείται μ’ αυτά η Μονή;» ότι δηλ. «το θέλει η Παναγία»(!!), ξεπερνά κάθε όριο αναισχυντίας και ανοχής στην καπηλεία της θρησκευτικής, και κοινωνικής, χριστιανικής πίστης.

Θετικό σημάδι η ωραία εκδήλωση-συναυλία που διοργάνωσε το ΚΚΕ για το Μάνο Χατζηδάκη, παρότι δε συνοδεύτηκε με την αυτονόητη αυτοκριτική για τα όσα του καταμαρτυρούσε στο παρελθόν, ακόμη και για την αμφισβήτηση της καλλιτεχνικής του αξίας.

Στο ΚΚΕ έχει ξεκινήσει από το 1995 μια συζήτηση για τα αίτια της κατάρρευσης των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» της Αν. Ευρώπης, της «αντεπανάστασης» (κατά το ΚΚΕ), συζήτηση που πρόκειται να διευρυνθεί εν όψει του Συνεδρίου.

Το ζήτημα είναι το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μας, για το ΚΚΕ, όχι ως παρελθοντολογία, αλλά γιατί το ΚΚΕ οφείλει να διευκρινίσει στον ελληνικό λαό αν η «λαϊκή εξουσία», για την οποία τον καλεί να αγωνιστεί, θα είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση εκείνων των καθεστώτων ή κάτι άλλο πολύ διαφορετικό. Επειδή ο ελληνικός λαός έχει πλέον δική του άποψη για τον «υπαρκτό», λόγω της παρουσίας των εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών μεταναστών από την Αν. Ευρώπη και των σχετικών συζητήσεων με αυτούς, και επειδή δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί τέτοια καθεστώτα, τα συμπεράσματα αυτών των συζητήσεων θα δείξουν αν το ΚΚΕ θέλει να παραμείνει ένα κόμμα διαμαρτυρίας, που θα εισπράττει από την κοινωνική δυσαρέσκεια ή θέλει πράγματι να αγωνιστεί για μια «λαϊκή εξουσία».

Η πρόβλεψη του ΑΣΚΕ είναι ότι το ΚΚΕ δεν αντέχει μια σοβαρή ανάλυση του ζητήματος. Την απαισιοδοξία μας ήρθε να ενισχύσει τετρασέλιδο κείμενο στο «Ριζοσπάστη» της 7/9/08 για την «αντεπανάσταση στην Τσεχοσλοβακία το 1968». Η θέση για εκείνα τα τραγικά γεγονότα συνοψίζεται στο εξής απόσπασμα: «Οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της ανατροπής και του εμφυλίου, ζήτησαν τη διεθνιστική βοήθεια των σύμμαχων σοσιαλιστικών χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αποτρέποντας την αντεπανάσταση.»

Με αντιστροφή των όρων, ακόμη και η φρασεολογία ξυπνά σε μας πολύ δυσάρεστες αναμνήσεις. Επί της ουσίας και αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι ξεσηκώθηκαν στην Πράγα το 1968 ήσαν «αντεπαναστάτες», το κείμενο δε θεωρεί αναγκαίο να απαντήσει στο εξής βασικό ερώτημα: Αν η πλειοψηφία του λαού προτιμούσε τους «αντεπαναστάτες», με ποιο δικαίωμα ο οποιοσδήποτε αρνείται να τους παραδώσει την εξουσία; [Σύγκριση: Όταν οι Σαντινίστας έχασαν τις εκλογές στη Νικαράγουα, σεβάστηκαν τη θέληση του λαού και παρέδωσαν την εξουσία. Σήμερα, με την ψήφο του λαού, είναι πάλι στην εξουσία. Αυτή η άλλη, η δημοκρατική, αντίληψη της αριστεράς την έχει οδηγήσει στην εξουσία στο σύνολο σχεδόν της Λ. Αμερικής.]

Ως αίτια της «αντεπανάστασης» στην Τσεχοσλοβακία, που προφανώς θα θεωρηθούν και ως αίτια της ολικής κατάρρευσης του 1989-90, αναφέρονται «αδυναμίες, λάθη και παρεκκλίσεις», δηλ. κάποια πταίσματα ανέτρεψαν τη μισή υφήλιο! Η ανάλυση που ακολουθεί κινείται σ’ αυτό το επίπεδο, γι’ αυτό δε χρειάζεται, νομίζουμε, να επεκταθούμε. Ως αίτιο αναφέρεται ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την ουσία: Ότι μέσα στα καθεστώτα αυτά ξεχώρισε μια μικρή κοινωνική ομάδα, η ηγεσία του κόμματος και του κράτους, που εκμεταλλευόταν τη μεγάλη πλειοψηφία, από την οποία είχε αφαιρέσει κάθε δημοκρατικό δικαίωμα για συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας.

Με όλα τα παραπάνω δεν παραβλέπουμε ότι οι κοινωνίες αυτές είχαν και θετικά στοιχεία (κοινωνική πρόνοια κ.λπ.), ούτε επιχαίρουμε που οι χώρες αυτές στράφηκαν (όχι για πολύ, ελπίζουμε) προς τη Δύση, ούτε δικαιολογούμε όσους τέως αριστερούς χρησιμοποίησαν την κριτική τους για να αλλάξουν στρατόπεδο. Θέλουμε μόνο να υποστηρίξουμε τη θέση του ΑΣΚΕ ότι μια άλλη πορεία για τη χώρα μας προϋποθέτει ως αδιαίρετο σύνολο την εθνική ανεξαρτησία (αποχώρηση από Ε.Ε. κ.λπ.), την προάσπιση της ακεραιότητας της χώρας μας, τον έλεγχο της παραγωγής και των προϊόντων της από την κοινωνία (σοσιαλιστικός μετασχηματισμός), την εμβάθυνση και διεύρυνση της δημοκρατίας, την προστασία και ανάπτυξη του πολιτισμού μας. Όποιος αφαιρεί κάτι από τα παραπάνω δεν μπορεί (ή δεν ενδιαφέρεται) να πείσει ότι μια καλύτερη πορεία για τον τόπο μας είναι εφικτή.

’ρχισαν το Σεπτέμβρη οι απευθείας συνομιλίες Χριστόφια- Ταλάτ για την επίλυση του Κυπριακού. Ενώ οι συνομιλίες υποτίθεται πως θα άρχιζαν μόνον αν υπήρχε πρόοδος στις επιτροπές, εντούτοις αυτές άρχισαν παρά τις ομολογημένες αγεφύρωτες διαφορές σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που επεξεργάστηκαν οι επιτροπές.

Αυτό εγείρει σοβαρά ερωτήματα γύρω από το τι ακριβώς επιδιώκει η ελληνική πλευρά κατερχόμενη στις απευθείας διαπραγματεύσεις, από τη στιγμή που επαναβεβαιώθηκαν οι απαράδεκτες τουρκικές θέσεις καθώς και οι γνωστές τουρκικές πρακτικές τορπιλισμού της διαδικασίας με δημόσιες δηλώσεις. Η έναρξη των συνομιλιών υπό αυτές τις συνθήκες συνιστά από μόνη της υποχώρηση χωρίς αντίκρυσμα της ελληνικής πλευράς από πάγιες θέσεις. Αν η νέα ελληνοκυπριακή ηγεσία υπό τον πρόεδρο Χριστόφια ελπίζει ότι θα σύρει τους Τουρκοκύπριους μακριά από το άρμα της ’γκυρας, τότε φοβούμαστε ότι πλανάται. Αν θεωρεί ότι το μέχρι τώρα αδιέξοδο οφειλόταν στο ότι η ελληνική πλευρά, υπό τον τέως πρόεδρο, δεν αποδεχόταν μεγάλο μέρος ή το σύνολο των τουρκικών παραλογισμών, τότε αυτό προμηνύει δυσάρεστες εξελίξεις.

Την ανησυχία μας ενισχύουν και τα εξής:

1) Ο Κύπριος υπουργός Παιδείας κ. Δημητρίου δήλωσε ότι η πολιτική του «δεν ξεχνώ» είναι αποτυχημένη και γι’ αυτό θ’ αλλάξει τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας (κατά τις απόψεις της κ. Ρεπούση, φοβούμαστε).

2) Ο Πρόεδρος Χριστόφιας στις 8/9/08 δήλωσε στον Ελληνικό Ραδιοσταθμό του Λονδίνου: «Μακάρι να λύσουμε το Κυπριακό με την παραμονή μόνο 50.000 εποίκων». Αν ξεκινά μ’ αυτή τη δημόσια δήλωση, πόσους (από τους 120.000 συνολικά) θα δεχτεί μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης;

3) Ο ’γγλος Ύπατος Αρμοστής ξημεροβραδιάζεται στο Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας, ως νέος Πιουριφόι.

Ελπίζουμε ότι ο κυπριακός ελληνισμός θα αντιδράσει και αυτή τη φορά, όπως με το μεγαλειώδες ΟΧΙ του στο σχέδιο Ανάν και δε θα επιτρέψει στον πρόεδρο Χριστόφια να ολοκληρώσει τις παραχωρήσεις που ίσως έχει κατά νου, όπως δεν το επέτρεψε και στον πρόεδρο Κληρίδη.