ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Και άλλες φορές υπήρξαν μεγάλες πυρκαγιές, ακόμη και εκτενέστερων εκτάσεων, όμως, παρά τις προφανείς σκοπιμότητές τους, σε όλες σχεδόν υπήρχε έντονη προσπάθεια αντιμετώπισής τους, με σχετικά επιτυχή αποτελέσματα. Κορυφαία αυτών εκείνη του Αυγούστου του 2007, αμέσως μετά την προκήρυξη εκλογών(…), με έκδηλη την πολιτική σκοπιμότητά της και μάλιστα σε μικρό μόνο βαθμό εσωτερικής έμπνευσης και εκτέλεσης…

Οι πρόσφατες όμως, κυρίως στην Αττική και τη βόρεια Εύβοια δεν μπορεί να θεωρηθούν ότι προέκυψαν και επεκτάθηκαν από αδιαφορία, ανικανότητα ή και εγκληματικότητα ατομική. Και τούτο προκύπτει από γεγονότα, ενέργειες και παραλείψεις.

Πρώτα πρώτα εξ αρχής δηλώθηκε ότι στόχος της αντιμετώπισής των δεν ήταν η κατάσβεσή τους, ο έλεγχος ή, έστω ο περιορισμός τους αλλά η αποφυγή απώλειας ζωής. Ο μέγας φόβος (μόνο πολιτικός (!) ίσως) ήταν η επανάληψη του εγκλήματος στο Μάτι, 2018!

Ετσι η πυροσβεστική έπαψε να είναι πυροσβεστική και έγινε… Διασωστική, χωρίς, φυσικά, το ένα πρέπει να πρέπει να αποκλείει το άλλο.

Επειτα, αν όντως αληθεύει, αρνήθηκαν τη συνδρομή 2.500 οργανωμένων εθελοντών πυρόσβεσης και απέτρεπαν τις προσπάθειες των χωρικών, κυρίως, να σώσουν τα χωριά τους και τις περιουσίες των, ζωικές και υλικές (κινητών και ακινήτων). Ευτυχώς, η αποτροπή αυτή δε στέφθηκε πλήρως από επιτυχία και έτσι διασώθηκαν κάποια χωριά και περιουσίες. Πάντως φανταζόμαστε την απορία όσων από άλλα κράτη έσπευσαν σε βοήθεια για την περίεργη ελληνική στάση, κάτι που, ευτυχώς για το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, δεν δημοσιοποιήθηκε…

Γιατί, όμως, - αιτία και σκοπός- να συμβαίνει αυτό, έστω καθ’ υποψίαν;

Το μεγάλο πρόβλημα σε πολλές χώρες είναι η ενεργειακή επάρκεια, αν δεν έχουν οι ίδιες ενεργειακές πηγές, πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.λπ, κάτι που συμβαίνει π.χ στη Γερμανία, που διέθετε ορυκτά καύσιμα, που όμως τώρα απαιτείται ο περιορισμός τους, τουλάχιστο, και που οι τελευταίες ξαφνικές ανατιμήσεις πετρελαιοειδών την απειλούν άμεσα. Γι’αυτό καταφεύγουν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) και πρωτοστατούν στην αντίστοιχη τεχνολογία, δηλ. στις ανεμογεννήτριες, ηλιακούς συσσωρευτές κυρίως για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, κάτι που μπορεί να εξασφαλιστεί στη Νότια, Μεσογειακή Ευρώπη. Χρειάζονται όμως μεγάλες εκτάσεις και όχι δάση και γεωργικές καλλιέργειες και όπου η γερμανική επιρροή (πολιτική και επιχειρηματική, που συνήθως συμπλέκονται..!) θα μπορούσε να επιδιωχθούν ελεύθερες ή ελευθερωνόμενες (…) «αναγκαίες» εκτάσεις...

Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι πράσινοι,, που αγωνίζονται κατά της ρύπανσης και υπέρ του πρασίνου, δεν θα αρνούνταν τη θυσία του δεύτερου, αλλά στους ...άλλους!

Μακάρι τα παραπάνω να είναι απλές υποψίες και τα πράγματα να μην είναι έτσι, κάτι όμως που διαψεύδεται από τη σπουδή των αντίστοιχων επιχειρηματιών (π.χ. Μυτιληναίος και πλήθος ξένων, γερμανικών) να εκμεταλλευθούν τις καμένες εκτάσεις.

Προσοχή, λοιπόν, ούτως ή άλλως.

Ακόμη και αν το πρόβλημα δημιουργήθηκε με την άκαιρη αλλαγή στους «αρμοδίους» υπουργούς (οι οποίοι εξακολουθούν να είναι «εξαφανισμένοι»), υπεύθυνη για ό,τι συνέβη είναι και πάλι η κυβέρνηση.

Αν υποθέσουμε ότι ο Δένδιας είναι πράγματι επιτυχημένος υπουργός και πλησιάζει στο να ακολουθεί εθνική πολιτική, θα φανεί ότι σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένα η πλειονότητα των πολιτών τον θεωρεί,ευμενώς, επόμενο πρωθυπουργό.

Πρέπει όμως να υπενθυμήσουμε ότι εθνική πολιτική για να επιτύχει στον αμυντικό τομέα, απαιτείται και αντίστοιχη κοινωνικά δίκαιη πολιτική. Ομως, μην ξεχνάμε ότι ήταν ο προπομπός της στροφής του Σαμαρά υπέρ των μνημονίων...

Η απότομη αύξηση της τιμής της ενέργειας, αρχής γενομένης από τον φετινό Αύγουστο,  ορισμένοι θεωρούν ότι είναι προϊόν συνωμοσίας με στόχο να ανακοπεί η ισχυροποίηση της Κίνας. Κι’ αυτό το στηρίζουν στο γεγονός ότι σε περισσότερες από 20 επαρχίες της εφαρμόζονται διακοπές ρεύματος. Πολλά εργοστάσια κλείνουν ή καθυστερούν στις παραδόσεις τους, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερα τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από τις στρεβλώσεις στην εφοδιαστική αλυσίδα, επηρεάζοντας την παραγωγή των πάντων. Κλείνουν  εργοστάσια επεξεργασίας τροφίμων, και προοιωνίζεται μια επισιτιστική κρίση καθώς οι παγκόσμιες τιμές τροφίμων εκτοξεύτηκαν.  Η μείωση, όμως, της παραγωγής της Κίνας δε φρενάρει μόνο την οικονομία της και κατ’ επέκταση τη στρατιωτική ισχυροποίησή της, αλλά έχει αντίκτυπο παγκοσμίως. Π.χ. στα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας για κινητά τηλέφωνα, ημιαγωγούς για αυτοκίνητα και συσκευές, στα προϊόντα συσκευασίας, στο χαρτί κ.λπ.

Λόγω της υψηλής τιμής του ρωσικού φυσικού αερίου (αγωγός Power of Siberia) η Κίνα χρησιμοποιεί άνθρακα, που συμμετέχει τώρα σε ποσοστό πάνω από 60% της απαιτούμενης ενέργειας. Τα δικά της κοιτάσματα δε φθάνουν και κάνει εισαγωγές άνθρακά, που οι τιμή του όμως αυξάνει συνεχώς.

 Οι ΗΠΑ αν και   αυξήθηκε η τιμή του πετρελαίου δεν αντιμετωπίζουν ως παραγωγός ενέργειας σημαντική ενεργειακή κρίση. Αλλωστε  μέχρι το 2019, όταν άρχισε να λειτουργεί ο ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου Power of Siberia, προμήθευαν την Κίνα με αμερικανικό σχιστολιθικό φυσικό αέριο, παρά την πολιτική τους εναντίον της.

Γιατί, όμως, έχουμε αυτές τις δυσθεώρητες αυξήσεις ;  Οι αιτίες είναι αλληλένδετες και θα πρέπει ν’ αναζητηθούν στην επιβολή της «πράσινης ενέργειας», στην κερδοσκοπία και σε γεωπολιτικούς λόγους.

 Η  επιβολή της «πράσινης ενέργειας»

 Ως αντίδοτο στην κλιματική αλλαγή προωθείται η «πράσινη ενέργεια» με ΑΠΕ. Δηλ. εγκατάσταση φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών που, σε συνδυασμό με τα υφιστάμενα υδροηλεκτρικά έργα, θ’αντικαταστήσουν τα ορυκτά καύσιμα (άνθρακας, πετρέλαιο φυσικό αέριο). Η επιλογή αυτή, αν και κατ’ αρχήν σωστή, όμως δεν είναι αθώα συμφερόντων. Γερμανία και Κίνα παράγουν σε συντριπτικό ποσοστό ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά. Η Γερμανία  επέβαλε στην Ε.Ε. την αύξηση των ΑΠΕ, που αποδέχθηκε ασμένως και ο φίλτατός της  Μητσοτάκης κλείνοντας τα λιγνιτικά εργοστάσια της ΔΕΗ, αν και τώρα με την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος   σε ύψη-ρεκόρ,  αναγκάζεται να τα ξανανοίξει(!) Είναι χαρακτηριστικό ότι με συναίνεσή του η  Γερμανία φορτώνει τη χώρα μας με μεταχειρισμένες ανεμογεννήτριες από τα δικά της αιολικά πάρκα, που δεν αποδίδουν και  ξεσηκώνουν εκεί σφοδρές κοινωνικές αντιδράσεις. Μήπως οι πρόσφατες πυρκαγιές...

Ομως ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά παράγουν παγκοσμίως μόνο το 3% της ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ τα υδροηλεκτρικά το 6%. Αλλωστε η παραγωγή τους απαιτεί κατανάλωση πετρελαίου και κάθε 15 χρόνια, που είναι ο κύκλος ζωής τους, περίπου, θα πρέπει ν’ αντικαθίστανται. Επίσης δεν ανακυκλώνονται οι μπαταρίες λιθίου των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Δηλ. η «πράσινη ενέργεια» δεν είναι και τόσο πράσινη.

Η κερδοσκοπία

Μέχρι, υποτίθεται, να εφαρμοσθούν πλήρως οι ΑΠΕ, ως ενδιάμεσο καύσιμο επιλέχθηκε το φυσικό αέριο, εις βάρος του πετρελαίου και του άνθρακα, που όμως το παράγουν λίγες χώρες (π.χ. Νορβηγία, Αλγερία, Κατάρ προμηθεύουν υγροποιημένο LNG, Ρωσία, Αζερμπαϊτζάν με αγωγούς, οι ΗΠΑ σχιστολιθικό). Οι υπόλοιπες χώρες το εισάγουν. Η Κίνα, όπως και κάθε χώρα με βιομηχανική παραγωγή, μετά τη μείωση της πανδημίας, όπου η ζήτηση αγαθών παγκοσμίως αυξάνεται, έχει αυξημένες ενεργειακές ανάγκες. Ομως οι ενεργειακοί πόροι έχουν πλέον καταστεί αντικείμενο χρηματιστηριακής συναλλαγής, δηλ. αντικείμενο ασύστολης κερδοσκοπίας. Ακόμη και τα μακροχρόνια συμβόλαια προμήθειας φυσικού αερίου έχουν ρήτρες αναπροσαρμογής της τιμής.

Η Ε.Ε. επέβαλε υπό την πίεση των ευρωπαϊκών πολυεθνικών εταιρειών και της Γερμανίας την ίδρυση Χρηματιστηρίων Ενέργειας (στην Ελλάδα ιδρύθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ με το μνημονιακό νόμο 4512/2018, αν και δεν εφαρμόσθηκε) που εκτόξευσαν τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας  σε δυσθεώρητα ύψη. Η Ε.Ε. προμηθεύεται φυσικό αέριο με βραχυχρόνια συμβόλαια που τροφοδοτούν την κερδοσκοπία (στο χρηματιστήριο φυσικού αερίου του Αμστερνταμ έχει τιμή 94 ευρώ ανά μεγαβατώρα, ενώ το κόστος εξόρυξης και μεταφοράς δεν υπερβαίνει τα 5-7 ευρώ!)

Γεωπολιτικές στοχεύσεις

Η Ρωσία έχει μειώσει σημαντικά την παροχή αερίου στην Ευρώπη πιθανότατα για 2 λόγους. Α) Να πιέσει για την αδειοδότηση του North-Stream 2, που καθυστερεί λόγω της υπό κατάρτιση νέας γερμανικής κυβέρνησης, με τους  Πράσινους να είναι αντίθετοι. Β) Να επιβάλει  μεγαλύτερη εξάρτηση στην Ευρώπη  από το ρωσικό  αέριο, να αποτρέψει την επέκταση της «πράσινης ενέργειας» και να αυξήσει τη ρωσική γεωπολιτική ισχύ, απέναντι στις αμερικανικές αντιδράσεις..

Αντίστοιχα σε μείωση της παραγωγής πετρελαίου έχουν προχωρήσει και οι χώρες του OPEC  με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία, πιθανότατα ως εκβιασμό για τη διατήρηση των ορυκτών καυσίμων στο διηνεκές.

Ολα αυτά πυροδοτούν τις θηριώδεις αυξήσεις των τιμών της ενέργειας που ήρθαν για να μείνουν. Τελικά υπάρχει άραγε ταβάνι σ’ αυτήν την απληστία της ατέρμονης και αδηφάγου κατασπατάλησης των γήινων πόρων είτε για περισσότερα κέρδη είτε για ανταγωνισμούς ισχύος ;

Λόγω του κορονοϊού αναβαλλεται,  μέχρι νεωτέρας, η ετήσια συνεστίαση μελών και φίλων του ΑΣΚΕ.               Σας ευχαριστούμε

Η χαμένη «παγκοσμιοποίηση»

«Η κ. Λαγκάρντ ξεκίνησε την ομιλία της αναφερόμενη στην παγκοσμιοποίηση, τονίζοντας ότι είναι πάντα ευάλωτη σε παγκόσμιους κραδασμούς, όπως διεφάνη πρόσφατα με την πανδημία. Ο προστατευτισμός αυξάνεται, η κλιματική αλλαγή επιταχύνεται και η βιομηχανική πολιτική αλλάζει. Οι οικονομίες που έχουν υιοθετήσει την παγκοσμιοποίηση, όπως η Ευρώπη, είναι πιο εκτεθειμένες σε αυτές τις αλλαγές». Υπογράμμισε επίσης, ότι «η Ευρώπη έχει αποκομίσει τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης στο παρελθόν και έχει υποφέρει πολύ από την πτώση της».  Συζήτηση με τον ιδρυτή και εκτελεστικό πρόεδρο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Κλάους Σβαμπ.

            Tην αναβίωση της αμερικανοευρωπαϊκής «παγκοσμιοποιήσης», μετά την αποχώρηση Τραμπ, από την προεδρία Μπάιντεν ευελπιστούσε το απανταχού τραπεζικό και χρηματιστηριακό κατεστημένο. Είδε όμως  να μην ευοδώνονται οι προσδοκίες τους, επειδή οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η ηγέτιδα χώρα του πλανήτη. Η αποβιομηχάνιση, η μεγάλη φτώχεια με τον προκλητικό πλούτο των ολίγων, ο πολυκερματισμός και οι διαιρέσεις της αμερικανικής κοινωνίας, ο ρατσισμός  η βία, ο κοινωνικός αποκλεισμός αφροαμερικανών, λατίνων και ασιατών και η κοινωνική οργή δείχνει μια μόνιμη εσωτερική κρίση, που εγκυμονεί πάντα μια αντισυμβατική ηγεσία, όπως συνέβη το 2016 με τον Τραμπ με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο εσμός της «παγκοσμιοποίησης» εναποθέτει τις ελπίδες του, στον επόμενο Πρόεδρο, αφού η Γερμανία δεν του αρκεί.  Φρούδες...

Το σύνθημα Μπάιντεν

Το σύνθημα ότι «οι  ΗΠΑ επανέρχονται», έχει καταστεί κενό περιεχομένου. Δεν μπορούν πλέον να επιβάλλουν, όπως έκαναν παλαιότερα, το βίαιο ή μη εξαναγκασμό χωρών σε υποτελείς τους. Κι’ αυτό ενισχύει τις  αντιτιθέμενες στοχεύσεις των άλλων χωρών καθώς και την αναγκαιότητα στήριξης των κρατικών τους δομών για την αντιμετώπιση και της πανδημίας και τώρα με την περιέργως απότομη αύξηση των τιμών της ενέργειας που προκαλεί αλυσιδωτές γενικές αυξήσεις τιμών με ό,τι αυτό συνεπάγεται (π.χ. πληθωρισμός, χρεοκοπίες, αυξήσεις επιτοκίων δανεισμού κ.λπ.) που τις υποχρεώνει να δανείζονται επιπλέον για να στηρίξουν τις κοινωνίες και τις χώρες τους από τη φτώχεια και για να αποτρέψουν κατά το δυνατόν μια ακόμη καπιταλιστική κρίση

Απέτυχε

 Η πολιτική Μπάιντεν να «συμμαζέψει» το λεγόμενο δυτικό στρατόπεδο για την αντιμετώπιση της Κίνας και δευτερευόντως  της Ρωσίας απέτυχε παταγωδώς.  Μετά την αποχώρηση των αμερικανονατοϊκών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, που είχε ξεκινήσει ο Τραμπ, και την επάνοδο των Ταλιμπάν το κύρος των ΗΠΑ μειώθηκε ακόμη περισσότερο. Και το χρεώθηκε ο Μπάιντεν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ οι ΗΠΑ απειλούσαν με οικονομικές κυρώσεις τη Γερμανία αν δε σταματούσε το ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου North-Stream 2, τελικά ο Μπάιντεν υποχώρησε. Οι ΗΠΑ στηρίζονται, κυρίως,  στην διπλωματική, στην στρατιωτική και στην (φθίνουσα) οικονομική τους ισχύ.

 Το κενό της αμερικανικονατοϊκης αποχώρησης από το Αφγανιστάν έσπευσαν να καλύψουν Ρωσία, Κίνα και Ιράν. Ν’ αναδειχθούν δηλ. οι ισχυρότεροι παίκτες στην Κεντρική Ασία. Ρόλο, επίσης, θέλει να παίξει στην περιοχή  και η  Τουρκία μαζί με το  Κατάρ με αμερικανική προτροπή. Ομως δεν είναι βέβαιο αν θέλουν την Τουρκία οι Ταλιμπάν.

Ειδικότερα η Τουρκία θέλει να επωφεληθεί από την αμερικανική αδυναμία και να εκβιάσει την Ελλάδα στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο, και την Κύπρο με διχοτόμηση. Να επεκτείνει την κατοχή της στη Συρία, στη Λιβύη παίζοντας με  Ρωσία και ΗΠΑ δοκιμάζοντας τις αμερικανικές αλλά και τις γαλλικές αντοχές (Η Γαλλία έχει συμφέροντα στη Μεσόγειο). 

Η  AUKUS

     Η περιβόητη συμφωνία AUKUS (Αυστραλία, Βρετανία, ΗΠΑ) ,που επέσυρε τη γαλλική  «μήνι», ανακοινώθηκε, αν και προετοιμαζόταν από καιρό, προφανώς για αντιπερισπασμό του αντίκτυπου που είχε η αποχώρηση από το Αφγανιστάν.         Η  AUKUS δημιουργήθηκε, όπως είπαν, για να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα της Κίνας. Η Αυστραλία που έχει στενές εμπορικές σχέσεις με την Κίνα (εξάγει γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα καθώς και άνθρακα και εισάγει κινέζικά βιομηχανικά προϊόντα)  θα αγοράσει πανάκριβα  αμερικανικά πυρηνικά υποβρύχια και μόνο να χάσει έχει από τη «συμμαχία», τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Η Βρετανία βρήκε ρόλο εκτός Ε.Ε. προσβλέποντας σε  στενότερη σχέση με τις ΗΠΑ. Είναι όμως πολύ μακριά από την Κίνα. Οι ΗΠΑ είναι απορίας άξιο πώς θ’ αντιμετωπίσουν την Κίνα, μια ανερχόμενη υπερδύναμη με πυρηνικά όπλα. Μια στρατιωτική επέμβαση είναι αδιανόητη, αφού σε πιο αδύνατες χώρες δεν αντέχουν πλέον ούτε στρατιωτικές επεμβάσεις ούτε εκτεταμένη εγκατάσταση αμερικανικού στρατού στο εξωτερικό.  Ο λόγος είναι οι τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες που αυξάνουν τον εσωτερικό δανεισμό και υπονομεύουν το δολάριο με υποτίμηση. Οπως είχε γίνει και με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, όπου τότε υπήρχε η μετατρεψιμότητα δολαρίου σε χρυσό (35 δολ. η ουγγιά χρυσού, συμφωνία Μπρετον Γουντς 1944)  και οι διαφορες χώρες τότε «ξεφορτώνανε» δολάρια και έπαιρναν το αντίτιμο  σε χρυσό από τις ΗΠΑ, με συνέπεια να μειώνεται το αμερικανικό απόθεμα χρυσού, δηλ. έμμεση υποτίμηση.  Αυτό γινόταν έως το 1971 όταν ο Νίξον σταμάτησε τη μετατρεψιμότητα δολαρίου σε χρυσό.

Δεν μπορούν να επιβάλουν πρακτικά οικονομικές κυρώσεις η εμπάργκο στην Κίνα, όπως κάνουν σε πιο αδύνατες χώρες (Κούβα, Ιράν, Αφγανιστάν). Πιστεύουν  ότι η AUKUS θα λειτουργεί ως αντίπαλο δεος αποτροπής της Κίνας από επιθετικές ενέργειες.

Πάντως η Ρωσία ήδη συμπράττει εκτός από  πάροχος ενέργειας και σε στρατιωτικό επίπεδο με  κοινά στρατιωτικά γυμνάσια  με την Κίνα μετά την AUKUS. 

Οι ευρωπαϊκές χώρες είναι αντίθετες με την αμερικανική πολιτική κατά της Κίνας, επειδή, αν συνταχθούν με τα αμερικανικά σχέδια, ιδίως η Γερμανία, θα χάσουν μια αχανή αγορά των προϊόντων τους και θα  κλείσουν  τις εταιρείες τους που είναι εγκατεστημένες  εκεί. Η Γαλλία, που έχει ακόμη αποικίες και συμφέροντα στον Ειρηνικό, θεωρεί ότι οι ΗΠΑ την «έριξαν» με την AUKUS, έχασε μια «αγορά του αιώνα» με την Αυστραλία και περιφρόνησαν τα γαλλικά συμφέροντα στην περιοχή.  Τελικά η AUKUS μοιάζει μ’ ένα πουκάμισο αδειανό, επειδή μόνο οι ΗΠΑ είναι υπολογίσιμη δύναμη σ’αυτή τη «συμμαχία των προθύμων του Ειρηνικού».

Ναυαγεί, δυστυχώς, το νέο New Deal

Η προεδρική εξαγγελία για ένα νέο New Deal 2,3 τρις δολ. για κατασκευές υποδομών, που θα δημιουργούσε  εκατομμύρια θέσεις εργασίας καθώς και η σημαντική αύξηση της φορολογίας των πλουσιότερων  Αμερικανών, δυστυχώς, ναυαγεί, επειδή η Γερουσία δεν το εγκρίνει. Μετά βίας, πιθανόν,  θα εγκρίνουν 1 τρις δολ. κι αυτά υπό προϋποθέσεις.

Η εξέλιξη αυτή είναι αρνητική, επειδή μειώνει σοβαρά τις ελπίδες για μια νεα κεϋνσιανή πολιτική ως οδηγό, που θα χτύπησει  τις πολιτικές  λιτότητας  των απανταχού  παγκοσμιοποιητών (Ε.Ε. Γερμανία, Σόιμπλε και σια), και επειδή προοιωνίζεται δυσμενής εξέλιξη για τον έλεγχο του Κογκρέσου για τον Μπάιντεν στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022.

Ρωσία και Κίνα

Η Ρωσία έχει αυξήσει την γεωπολιτική επιρροή της, κυρίως λόγω της της ενεργειακής κρίσης, ως δεσπόζων πάροχος φυσικού αερίου στην Ευρώπη (30% έως 35% της συνολικής κατανάλωσης)  αλλά και στην Κίνα (αγωγός Power of Siberia μεταφοράς 38 δισ. κυβικών μέτρων ρωσικού φυσικού αερίου ετησίως στην Κίνα επί 30 χρόνια). Εκμεταλλεύεται το αμερικανικό κενό στο Αφγανιστάν. Συμπράττει, συγκυριακά πιθανόν, στρατιωτικά με την Κίνα και διατηρεί ακέραια την επιρροή της στη Συρία, στη Λιβύη,  στον Καύκασο και στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, πλην των χωρών της Βαλτικής.

Η Κίνα εκτός από οικονομική υπερδύναμη, που εκμεταλλεύτηκε την πανδημία, έχει ισχυροποιηθεί σημαντικά και στρατιωτικά (δοκιμές υπερηχητικών πυραύλων αόρατων στα ραντάρ). Απειλεί με κατάληψη την νήσο Ταϊβάν, την πρώην εθνικιστική Κίνα όπου είχε καταφύγει το 1949 ο Τσανγκ Κάι  Σεκ ηττημένος από το Μάο. Η Ταϊβάν (Φορμόζα την είχαν  βάφτισαν οι Πορτογάλοι, επισήμως ονομάζεται Δημοκρατία της Κίνας),  που  είναι κινεζικό έδαφος όμως οι κάτοικοί της αντιδρούν στην ενσωμάτωση με την Κίνα έχοντας υπόψη τις αρνητικές εξελίξεις  στο Χογκ Κονγκ. Οσο οι ΗΠΑ θα υποχωρούν ως υπερδύναμη τόσο η Κίνα θα γίνεται πιο επιθετική και πιο διεισδυτική οικονομικά σε διάφορες χώρες, της Ρωσίας μη εξαιρουμένης. Η ανεπάρκεια ενεργειακών πόρων, όμως, αποτελεί τροχοπέδη μεν αλλά και κίνητρο επέκτασης.

Η Ε.Ε (...;)

Η Ε.Ε. αποδεικνύεται γεωπολιτικά ανύπαρκτη, ενώ αυξάνουν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της με την Πολωνία να θεωρεί ότι το Σύνταγμά της υπερτερεί του λεγόμενου ευρωπαϊκού δικαίου, την  Ουγγαρία να μην συμμορφώνεται με τις γερμανοευρωπαϊκές αποφάσεις, ενώ η Γαλλία αντιπαρατίθεται με τη Γερμανία για τον ευρωστρατό υπό  γαλλική ουσιαστικά ηγεσία. Η Γερμανία στη μετά Μέρκελ εποχή δεν πρόκειται ν’ αλλάξει πολιτική. Αναπολεί τη στιγμή που θα επαναφέρει την καταστροφική, για τους λαούς της νότιας Ευρώπης,  λιτότητα, ενώ δεν πρόκειται να μεταβάλει την φιλοτουρκική πολιτική της. Οι ελπίδες όσων πίστευαν σε αλλαγή πολιτικής σύντομα θα αποδειχθούν φρούδες. Οι εγχώριοι φιλογερμανοί θα εκτεθούν για άλλη μια φορά.

Επίλογος

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, λόγω των δοτών ηγεσιών της, που έχουν προσδέσει τη χώρα σε λεόντειες συμφωνίες και «συμμαχίες»,  δεν  επωφελούμαστε από αυτόν τον αναδυόμενο πολυπολισμό για να προωθηθούν τα ελληνικά συμφέροντα εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Είναι όρος επιβίωσης στο να υπάρξουν πραγματικά ελληνικές κυβερνήσεις και ηγεσίες που θα αποδεσμεύσουν τη χώρα από τους λέοντες και τα δεινά που μας προκαλούν.