ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η αρχική επιτυχία της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση του κορονοϊού, που συμειωτέον δεν είχε ακόμη εξελιχθεί σε πανδημία, οδήγησε σε χαλάρωση, κυρίως λόγω της αγωνίας για την τύχη του τουρισμού (η μεγάλη «βιομηχανία» της χώρας…!) και, επόμενο, στην αναζωπύρωση της πανδημίας, πλέον. Η επιτυχία έγινε παταγώδης αποτυχία, βοηθούσης όλης, σχεδόν, της Αντιπολίτευσης, ανοικτά ή υπογείως…

Το ίδιο συνέβη και με τον εμβολιασμό, μόνο που εδώ δεν υπήρξε χαλάρωση της προσπάθειας, αφέθηκε όμως «ελεύθερη» η επέλαση της ανοησίας, των ανεύθυνων επιδείξεων και αναζητήσεων δημοσιότητας με πάσης φύσεως εντυπωσιακές «επιστημονικές», διαφοροποιήσεις. Και, ίσως το κυριότερο, η πλήρης πολιτικοποίηση, πλέον, του ζητήματος, μπροστά στο… φόβο νέας κυβερνητικής επιτυχίας (!) ολόκληρης, σχεδόν της αντιπολίτευσης, κάτι που δεν συνέβη πουθενά αλλού στον πλανήτη μας! Εννοείται, βέβαια, ότι σ’αυτό το κατάντημα σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι ανοησίες με τις λίστες Πέτσα, που πέραν των άλλων, ήσαν και …άστοχες, αφού πολλά ευνοούμενα ΜΜΕ ήσαν εκφραστές του αντιεμβολιαστικού αγώνα! Εννοείται, επίσης, ότι σημαντικό ρόλο στην πραγματική υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, όπου απαιτείται και όχι βέβαια στην «σαχλαμάρα», όπως προσφυώς ονομάστηκε, της εκούσιας υποχρεωτικότητας του ΣΥΡΙΖΑ!!

Ευχόμαστε, πάντως, όλα να πάνε καλά, με συνειδητή προσπάθεια όλων. Πρόκειται για την υγεία μας και υπάρχουν άφθονα πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης. Οχι όμως για ...θανάτους.

Υψηλό ποσοστό θανάτων

Πράγματι ο αριθμός των θανάτων (και όχι μόνο των μεγάλης ηλικίας ή των υποκείμενων σε άλλα νοσήματα) είναι υπερβολικά υψηλός αναλογικά προς τον πληθυσμό. Ολοι όμως γνωρίζουν το πραγματικό αίτιο και δεν το ομολογούσαν, γιατί τίποτα ουσιαστικά δεν έγινε, διαχρονικά…

Δεν ευθύνεται το είδος της νοσηλείας των διασωληνωμένων, φυσικά. Εκεί γίνεται, πανθομολογούμενα, ό,τι είναι δυνατό, τουλάχιστο στις δημόσιες δομές. Σε όλα όμως τα νοσοκομεία και κλινικές οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις κάνουν πάρτι, συνεχώς ανανεούμενες και ενδυναμωνόμενες. Και, βέβαια, δεν μπορούν να ληφθούν μέτρα κατ’αυτής της κατάρας, όταν οι δομές αυτές κατακλύζονται από ασθενείς.

Την κύρια ευθύνη, λοιπόν, την έχουν όλες οι προηγούμενες, κυρίως, κυβερνήσεις. Και μην ξεχνάμε ότι οι ιδιωτικές δομές, στοχεύουν στο κέρδος(…) με όσο το δυνατόν λιγότερα έξοδα, εκτός της … βιτρίνας. Και πάντως προς τιμήν του, ο αμφιλεγόμενος νέος υπουργός υγείας, που πρώτος παραδέχθηκε το πρόβλημα, υποσχέθηκε ότι, μετά το πέρας της πανδημίας,  αυτό θα είναι το κύριο μέλημά του…    Μακάρι.

Η Ελληνική γλώσσα εθεωρείτο ως η γλώσσα των Θεών. Δυστυχώς, τα τελευταία, όμως χρόνια η ξενομανία μας έχει κυριεύσει και όλοι φαίνονται ως σαν να αμιλλώνται πώς να την καταστρέψουν, με σημαιοφόρο την ελληνική, υποτίθεται, τηλεόραση, ακουστικά και τηλεοπτικά με εμπροσθοφυλακή τα δημόσια(!) κανάλια. Το τι λέγεται και τι γράφεται δε λέγεται, χωρίς κανείς, σχεδόν, να αντιδρά. Οπου να’ναι και οι «δικαιωματιστές» θα μας πουν ότι καθένας έχει το δικαίωμα, να την χρησιμοποιεί (αν την χρησιμοποιεί) όπως εκείνος θέλει, όμως όταν χρησιμοποιεί ξένη γλώσσα ούτε που του περνάει από το μυαλό να την κάνει ό,τι θέλει.

Το περίεργο(!) είναι ότι ο γραπτός λόγος στα βιβλία και τον Τύπο είναι άψογος. Δεν μπορεί και στην τηλεόραση να έχουν ένα διορθωτή, τουλάχιστον στην Δημόσια; Κανείς δεν ενδιαφέρεται; Πού είναι οι ενώσεις των φιλολόγων, πού είναι η Ακαδημία Αθηνών. Για το Υπουργείο Παιδείας δεν γίνεται λόγος. Οι μαζώξεις διάφορων Μπίλντεμπεργκ να είναι καλά...   Οι «δάσκαλοι» γενικά προσπαθούν, αλλά οι μαθητές (και οι γονείς!) αδιαφορούν για τα Ελληνικά και πανηγυρίζουν για τα «proficiency» και τα «Sorbonne» (και καλώς, βέβαια, αλλά...). Και η «επάρκεια» (στα ελληνικά) απαιτείται μόνο για τους αιτούντες Ελληνική ιθαγένεια και όχι, τουλάχιστο, για τους εκφωνητές και σχολιαστές, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά, όπου εκεί γίνεται «της Αικατερίνης»!

Υπήρξε κάποτε νόμος που επέβαλλε οι επιγραφές όλων των καταστημάτων να είναι στα Ελληνικά και από κάτω, αν θέλουν οι καταστηματάρχες να φανούν «προοδευτικοί» (κάτι σαν Τσίπρες ή Γιωργάκηδες!), ας βάλουν ξενόγλωσσες, μικρότερου μεγέθους. Τι γίνεται μ’αυτόν τον νόμο;

Και, τελικά, πότε θα ξυπνήσουμε ;

Ολοι, ανεξαιρέτως, ομνύουν κατ’αρχήν στην αξιολόγηση παντού στο δημόσιο χώρο (στον ιδιωτικό ισχύει, χωρίς «κατ’αρχήν»). Ομως η ειλικρίνεια αυτών των τοποθετήσεων ελέγχεται, σχεδόν σε όλους, ως απλώς προσχηματική, μια που τη θέλουν, μόνο εάν την ασκούν οι ίδιοι και όχι θεσμικά, διότι τότε θα την ασκήσουν, όταν έλθουν οι «άλλοι» στην εξουσία, με τον, ίδιο τρόπο, κάτι που, φυσικά, δεν «συμφέρει» γενικώς. Και τούτο συμβαίνει, διότι δεν «ομνύουν» στην αξιολόγηση αλλά στο «κατ’αρχήν», δηλαδή στις προϋποθέσεις κριτηρίων, που είναι όλα ή μπορούν να καταστούν ευάλωτα από τους δυνητικά «πληττόμενους».

Αυτό συμβαίνει τώρα στην ήδη θεσπισμένη αξιολόγηση για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Υποτίθεται ότι ο νέος νόμος θα αρχίσει να εφαρμόζεται από αυτή τη σχολική χρονιά και ήδη κηρύχτηκε απεργία, που όμως κρίθηκε από τις δικαστικές αρχές παράνομη, γιατί δεν τηρήθηκε ο νόμος (50%+1 πλειοψηφία όλων των καλούμενων να απεργήσουν, κάτι που οι συνήθεις συνδικαλιστές δεν αντέχουν ούτε να το σκεφτούν, κακώς φυσικά!), που δεν επιτρέπει πλέον τη συνδικαλιστική εξουσία απόφασης, ερήμην συνήθως αυτών που εκπροσωπούν και, πιθανόν, σύμφωνα μόνο σε εξωεκπαιδευτικές σκοπιμότητες, δηλαδή στενά κομματικές.

Φυσικά το πρόβλημα είναι (και ορθά) με τι κριτήρια ασκείται η αξιολόγηση, μια που οι προηγούμενες ήταν, συνήθως, γενικά διαβλητές. Δεν έγινε όμως συζήτηση, έστω αντιπαράθεση έντονα, επί των κριτηρίων ή πληροφόρηση σχετικά μ’αυτήν. Αν έγινε, ανεξάρτητα από το σε πόσα υπήρξε συμφωνία, έπρεπε πρώτα να αρχίσει η θεσπισμένη ήδη αξιολόγηση, σύμφωνα με «νόμιμο»(!) νόμο και στην εφαρμογή, αν αναφανούν ατασθαλίες(!) ή κριθούν τα θεσπισμένα μη αξιόπιστα, τότε να κηρυχθεί, και που τότε θα είναι ευχερής και η νομιμότητα με την έγκριση του 50%+1!

Ετσι θα κριθεί και θα ...αξιολογηθεί και η συνδικαλιστική δράση!

Ειδικότερα για τους εκπαιδευτικούς

Πάντως, απασχόλησε έντονα την επικαιρότητα η αντίδραση των εκπαιδευτικών στην επικείμενη αξιολόγηση, η απεργία τους και η αντίδραση της Κεραμέως να προσφύγει στη δικαιοσύνη για να κριθεί η απεργία τους παράνομη και καταχρηστική. Όπως κι έγινε. Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη μόνο για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου δεν ενδιαφέρεται.  Ως γνήσια συντηρητική κυβέρνηση. Το ερώτημα όμως είναι τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί.

Η εποχή του τυφλού ΟΧΙ σε όλα χωρίς καμμία αντιπρόταση δημιουργική και παραγωγική έχει παρέλθει αμετάκλητα. Και είναι βέβαιο ότι η αναβάθμιση του σχολείου μόνο μέσα από ουσιαστική αξιολόγηση των μονάδων, των μαθητών και των καθηγητών, μπορεί να επιτευχθεί. Δυστυχώς, η αξιολόγηση θεωρείται ταμπού για ένα μέρος του πολιτικού κόσμου, της Αριστεράς. Και έτσι έχουν γαλουχηθεί γενιές ολόκληρες μαθητών και δασκάλων/καθηγητών. Κάτι το οποίο με τη σειρά του διαχέει την αντίληψη περί ήσσονος προσπάθειας και απουσίας κάθε ελέγχου σε όλο τον πληθυσμό και σε όλες τις παραγωγικές και κοινωνικές δομές.  Πληρώνουμε βαρύ τίμημα ως κοινωνία για αυτή την αντίληψη εδώ και δεκαετίες. Οποιοδήποτε προοδευτική πρόταση θα όφειλε να έχει στην κορυφή της ατζέντας της αυτό το θέμα.

Εκεί που λέγαμε ότι η καταστρεπτική πανδημία είχε και ένα καλό αποτέλεσμα, το να μην επιτρέψει στην χρυσοποίκιλτη Γιάννα να μας επιτίθεται με την επιτροπή της για το 1821 και να μας μεταφέρει όλα τ’ανθελληνικά του ΕΛΙΑΜΕΠ και των ομοίων του, ξαφνικά πρόσφατα μας πληροφόρησαν ότι η επιτροπή αυτή θα μετατραπεί σε φόρουμ Ελλάδα το 2040!!! Φαντάζεται κανείς τι πρόκειται να μας περιμένει για τα 19 επόμενα χρόνια.

Ενα μόνο πρόλαβε να περάσει για το 1821, συμπόσιο αφιερωμένο στον Αλή Πασά! Κύριε, ελέησον !

Μεγάλος ντόρος σηκώθηκε με το θάνατο του σπουδαίου όντως Μίκη Θεοδωράκη, μεγάλου δημιουργού μουσικής, που σφράγισε την εποχή μας και μέσω αυτής μας έφερε κοντά σε όλους τους μεγάλους ποιητές μας, για την οποία άξιζε τις τιμές που του απονεμήθηκαν, όχι όμως στο βαθμό υπερβολής με τον οποίο επέπεσαν πάνω του τα αδηφάγα ΜΜΕ και οι ιδιοτελείς υμνητές του, με αποτέλεσμα, άδικο για εκείνον, να υπάρξει κορεσμός, με ό,τι αυτός συνεπάγεται…

Δεν ήταν, όμως, και η κοινωνική και πολιτική του διαδρομή ομότιμη της μουσικής. Ηταν διαφιλονικούμενη από πολλούς, άνιση, αντιφατική και εν πολλοίς αμφιλεγόμενη, κάτι που επιτείνει την υπερβολή, πρόσκαιρα ίσως, πιο έντονα.

Το αντίθετο ακριβώς συνέβη με την κηδεία (φροντίδα, κήδομαι=φροντίζω) του Ακη Τσοχατζόπουλου, περιώνυμου στελέχους του ΠΑΣΟΚ την εποχή της ακμής του. Η καταδίκη του για διαφθορά (ορθή, κατ’αρχήν,) έτρεψε σε φυγή όλους τους παντοιοτρόπως ευεργετηθέντες από αυτόν, όλους αυτούς που, υπό την σκέπην του, επλούτισαν, έκτισαν καριέρες, συνεργάτες που έκαναν τα ίδια, ίσως και χειρότερα, και συνεχίζουν να απολαμβάνουν έως και το δικαίωμα να παρεμβαίνουν θρασύτατα και ηχηρά. Η απόλυτη υποκρισία.

Καλώς καταδικάστηκε, φυσικά. Αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες που έσπευσαν να εκτελέσουν την προτροπή του αρχηγού τους, «μπορείτε να κάνετε ένα δωράκι στον εαυτό σας, όχι όμως και πεντακόσια εκατομμύρια»(!) δεν αισθάνθηκαν καμιά τύψη που αγνόησαν το θάνατό του, όντες όμοιοι μ’αυτόν; Θα πουν, ίσως, κάποιοι ότι έτσι είναι οι άνθρωποι. Οχι όλοι, πάντως.

Υπάρχει τώρα και τρίτη κηδεία, που, ευτυχώς, βρίσκεται στο μέσο των παραπάνω δύο. Η κηδεία της, όπως και αποδείχθηκε, γενικά αγαπητής Φώφης Γεννηματά. Πράγματι αντιμετώπισε θαυμαστά τον θάνατο και η θλίψη και οι έπαινοι ήσαν ισοδύναμοι με την προσωπικότητά της και δεν διήρκεσαν υπερβολικά. Κάπως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται όσο αρμόζει σε όλες τις περιστάσεις οι θάνατοι.