ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τελικά, ο Κ. Καραμανλής, μπροστά στα αδιέξοδα της πολιτικής του και υπό την πίεση ξένων κέντρων και των εντοπίων μεσαζόντων τους, αναγκάστηκε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, δηλ. να παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας 2 χρόνια πριν από τη λήξη της θητείας του.

Η ζημιά στην οικονομία ως δικαιολογία

Επικαλέστηκε τη ζημιά στην οικονομία από μια ενδεχόμενη παρατεταμένη προεκλογική περίοδο 6 μηνών και ζήτησε να τον ξαναψηφίσει ο λαός, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση με την «ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων». Ονομάζει «μεταρρυθμίσεις» την ανάλγητη οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπαγορεύεται από τις Βρυξέλες, που αφαιρεί εισόδημα (άρα και αγοραστική δύναμη) από το λαό και γιγαντώνει τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Αλλά αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» και η γενικότερη πρόσδεση στο άρμα της Ε.Ε. και (μέσω αυτής) στις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης είναι που προκάλεσαν τη ζημιά στην οικονομία και η ολοκλήρωσή τους θα οδηγήσει στην επιδείνωση της κρίσης και όχι στην υπέρβασή της. Η ζημιά από την ενδεχόμενη παρατεταμένη προεκλογική περίοδο δε θα ήταν στην οικονομία, αλλά στους τραπεζίτες και λοιπούς μεγαλοεπιχειρηματίες (τους οποίους η κατεστημένη ορολογία αποκαλεί «οικονομία»), που απαιτούν την «ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων», κάτι που δεν μπορεί να κάνει σε προεκλογική περίοδο καμιά κυβέρνηση, γιατί θα καταποντιστεί (βλ. ειδικό άρθρο).

Ανικανότητα και αναποφασιστικότητα

Αλλά κι αν τα πράγματα ήσαν ακριβώς όπως τα παρουσίασε ο Κ. Καραμανλής, δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει πειστικά γιατί δεν έκανε διπλές εκλογές τον Ιούνιο, οπότε και τη χώρα (και την οικονομία) δε θα ταλαιπωρούσε με συνεχείς εκλογές και ο ίδιος και το κόμμα του θα έχαναν αξιοπρεπώς με μικρή διαφορά (μικρότερη, ασφαλώς, του 3,5% των ευρωεκλογών) και θα μπορούσαν να επανέλθουν σύντομα στην εξουσία. Ό,τι επικαλέστηκε τώρα ίσχυε και τον Ιούνιο και επιπλέον δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει ούτε τις φωτιές του καλοκαιριού, ούτε την ενίσχυση της κοινωνικής δυσαρέσκειας, ούτε την επαύξηση των φαινομένων αποσύνθεσης στο κόμμα του. Αν όμως εξηγούσε, θα έπρεπε να ομολογήσει ότι για άλλη μια φορά απεδείχθη ανίκανος να πάρει μια δύσκολη απόφαση, ότι για άλλη μια φορά επέδειξε αναβλητικότητα και διόγκωσε το πρόβλημα.

Τώρα φαίνεται ότι θα χάσει με ακόμη μεγαλύτερη διαφορά, που ίσως σημάνει και το τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Κάποιοι, μάλιστα, διερωτώνται μήπως πράγματι αυτή είναι η βαθύτερη επιθυμία του (ισχυρίζονται ότι και στην αρχηγία της Ν.Δ.-υποψήφιος πρωθυπουργός βρέθηκε χωρίς να το πολυσυνειδητοποιήσει).

Οι πιέσεις των ξένων

Όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενα φύλλα της «Ε», ο Κ. Καραμανλής εκπροσωπεί τα συμφέροντα μιας όχι μεγάλης μερίδας του ξένου παράγοντα και των εντοπίων μεσαζόντων της, γι’ αυτό δεν παρεκκλίνει καθόλου από τις κατευθύνσεις της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που οδήγησαν τον ελληνικό λαό σε δυσπραγία έως απόγνωση και αφαίρεσαν από την κυβέρνησή του και τον ίδιο το κρίσιμο ποσοστό της λαϊκής υποστήριξης.

Στην εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα κινήθηκε στα πλαίσια του «ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά ανέθεσε το χειρισμό τους σε έμπειρους και σοβαρούς πολιτικούς, όπως ο Π. Μολυβιάτης και ο Κ. Παπούλιας, τον οποίο μάλιστα προώθησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, με θετικά αποτελέσματα την απελευθέρωση του κυπριακού ελληνισμού κατά το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, τη συμφωνία Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και γενικότερα τα ανοίγματα προς τη Ρωσία και το βέτο στο Βουκουρέστι για τα Σκόπια.

Αυτές τις παρεκκλίσεις ποτέ δεν του συγχώρεσαν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ουραγοί τους (που, άλλωστε, τον αποδέχτηκαν ως αναγκαίο κακό το 2004), γι’ αυτό ο Κ. Καραμανλής είχε ανελέητο πόλεμο από τα ΜΜΕ των μεσαζόντων τους και σφοδρή εσωκομματική αντιπολίτευση. Στο βαθμό, μάλιστα, που έχανε λαϊκή υποστήριξη έδινε σαφή δείγματα υποχώρησης και στα εθνικά θέματα, όπως στη σύνοδο του ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα και στον υπερτονισμό της χρησιμότητας των αγωγών αμερικανικών συμφερόντων.

Το ζήτημα της διαφθοράς, εγγενές στοιχείο του συστήματος εξάρτησης της πατρίδας μας, επηρέασε κι αυτό σημαντικά τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Καραμανλής (αναποφάσιστος πάντα) ανέχθηκε την ακραία και προκλητική συμπεριφορά κορυφαίων συνεργατών του και πήρε μέτρα μόνον όταν είχαν ήδη οργιάσει τα ΜΜΕ και του είχαν προξενήσει ανεπανόρθωτη ζημιά (ενώ για αντίστοιχα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ σιωπούσαν και σιωπούν). Το κακό για τη Ν.Δ. ολοκληρώνεται με την κραυγαλέα ανικανότητά της να πατάξει την εγκληματικότητα και να επιτρέψει στους Έλληνες πολίτες να ζουν με ασφάλεια, ιδίως σε περιοχές με υπέρμετρη παρουσία ξένων.

Μετά τις εκλογές τι;

Με όλ’ αυτά και με ανύπαρκτη την αντιπολίτευση, ο Κ. Καραμανλής φαίνεται ότι θα κατορθώσει το ακατόρθωτο, όπως έγραψε εύστοχα ο Γ. Τριάντης: να τρέξει μόνος του και να βγει δεύτερος! Τρία είναι τα μετεκλογικά σενάρια που συζητούνται.

Το πρώτο είναι η αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη ανακοινώσει ότι και σ’ αυτή την περίπτωση θα χρησιμοποιήσει συνεταίρους από το ΣΥΝ και τους Πράσινους, καθώς και τεχνοκράτες, τους τελευταίους προφανώς σε ρόλους που θα προκαλέσουν τη λαϊκή αγανάκτηση. Η κυβέρνηση αυτή θα συνεχίσει την οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπαγορεύουν οι Βρυξέλες και στα εθνικά θέματα θα είναι πειθήνιο όργανο των Αμερικανών. Η κυβέρνηση αυτή θα φθαρεί ταχύτερα και από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, γι’ αυτό ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (δηλ. όσοι αποφασίζουν αντ’ αυτού) φρόντισε να μειώσει στο ελάχιστο τη συμμετοχή σημιτικών και λοιπών υπόπτων στη νέα κοινοβουλευτική ομάδα, ώστε να μη χάσει τον έλεγχο του κόμματος. Όσο για τα στελέχη που διέθεταν κάτι θετικό (κάποια προσωπική εντιμότητα, κάποιο πατριωτισμό ή κάποια κοινωνική ευαισθησία) έχουν εκκαθαριστεί πλήρως προ καιρού απ’ όλα τα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ την εποχή που Σημίτης, Γιωργάκης και λοιποί εκσυγχρονιστές ανέλαβαν τον έλεγχο του κόμματος.

Το δεύτερο σενάριο προβλέπει μη αυτοδυναμία ΠΑΣΟΚ και μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα στηρίζεται σε ψήφους συνεταίρων. Αυτό το σενάριο φαίνεται ότι απομακρύνεται, γι’ αυτό οι Πράσινοι δεν έχουν την προκλητική προώθηση από τα ΜΜΕ που είχαν στις ευρωεκλογές και μάλλον μένουν εκτός Βουλής, στο δε ΣΥΡΙΖΑ δεν «επιβάλλεται η τάξις». Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας αυτή τη στιγμή προβάλλει σαν πιθανότερη εξέλιξη η νέα προσφυγή στις κάλπες.

Το τρίτο σενάριο είναι του μεγάλου συνασπισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, κατά τα πρότυπα της Γερμανίας, με περιθωριοποιημένο τον Καραμανλή και ίσως και το Γιωργάκη, σενάριο που συναντά μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό των δύο κομμάτων, αλλά αποτελεί τη μεγάλη επιθυμία των ξένων, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των καναλαρχών, αφού εξασφαλίζει ευρύτατη κοινοβουλευτική συναίνεση για τις «μεταρρυθμίσεις» τους και ανοίγει το δρόμο για αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού σε μια βάση ελεγχόμενη ακόμη περισσότερο απ’ αυτούς. Τέτοια μεγάλα ανοίγματα, όμως, εμπεριέχουν το ρίσκο να χάσουν τον έλεγχο του παιχνιδιού.

Σε κάθε περίπτωση το μέλλον της χώρας προβλέπεται ζοφερό. Απαιτείται επαγρύπνηση, για να αποφευχθούν τα χειρότερα και ν’ ανοίξει κάποια στιγμή ο δρόμος για μια καλύτερη πορεία.

Τα παιδιά

Ο (παντελώς άγνωστος στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ!) νέος Γραμματέας του κ. Ξυνίδης δήλωσε στην 1η/11/09 ότι «εμείς στο ΠΑΣΟΚ είμαστε πλέον μεγάλα και ώριμα … παιδιά».

Το κακό με τα παιδιά αυτά είναι ότι συνήθισαν από μικρά να κάνουν κακές (αμερικανικές) παρέες.

Αλίμονο στη χώρα!

Κατά(;) Σαμαρά

Ο (θεωρούμενος μέχρι τώρα, τουλάχιστο, σοβαρός) Μεϊμαράκης ωρύεται μέσα στη Ν.Δ. αλλοπρόσαλλα, μέχρι να σταθεροποιηθεί κατά του Α. Σαμαρά και υπέρ της Ντόρας (ως … ιστορικός), ο δε Έβερτ, αμαρτάνοντας για το … γαμπρό του, στηρίζει … Μητσοτάκηδες!

Καμιά πυξίδα

Χωρίς πυξίδα πλεύσης αλληλοσκοτώνονται οι κ.κ. Παπακωνσταντίνου, Λοβέρδος, Λούκα και … Βενιζέλος για Σκαραμαγκά και Λιμάνι (Γερμανούς και Κινέζους) υπό την εποπτεία του … Πάγκαλου, που αποκαλεί «πορτοφολάδες» τους χιλιάδες των STAGE.

Κι αυτός στον κόσμο του

Ο Γεώργιος δεν ανακατεύεται σ’ αυτά τα παρακατιανά (πού να καταλάβει, άλλωστε, τι γίνεται …) και τον «απασχολεί» μόνον η υλοποίηση της πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή μας.

Μα …

Ο Καραμανλής, λησμονώντας ότι παραιτήθηκε από Πρόεδρος της Ν.Δ., απειλεί πως «θα έχει να κάνει μαζί του» όποιος απειλήσει την ενότητα του κόμματος, όπως ακριβώς και ο πεθερός του Βουλγαράκη (που άφησε το κότερο και επανεμφανίστηκε στο … κόμμα) για κόρη και γαμπρό, για να καταλήξουν όλοι μαζί στην αγκαλιά (λέμε, τώρα …) της Δικαιοσύνης.

Οι «άξιοι»

Και πριν προλάβουν να … φακελώσουν τα 30.000 … βιογραφικά των «άξιων» για τις υψηλές θέσεις, ο Πετσάλνικος διόρισε τους νέους γραμματείς της Βουλής (άλλο Κυβέρνηση, άλλο Βουλή, δήλωσε με ύφος Ναπολέοντα) κι ο Καστανίδης το συνεργάτη της γυναίκας του (άλλο Κυβέρνηση κι άλλο Δικαιοσύνη, θα σκέφθηκε, μάλλον … ορθά). Και έπονται τα ωραία!

Οι πρώτες αυξήσεις (στις τιμές)

Ενώ όλοι περιμένουν τις αυξήσεις, βοηθήματα, διευκολύνσεις και διορισμούς, τους πρόλαβαν τα ταξί, που αύξησαν τις τιμές τους κατά 25%, με τις ευλογίες της κυβέρνησης, που πιστεύει πιο πολύ στις δικές τους καλές κουβέντες παρά στα ανυπόληπτα (αποτελεσματικά, όμως, «παραδόξως») ΜΜΕ.

Και τώρα πώς, χωρίς αυτόν;

Και ενώ προανήγγειλε αλλαγή ονόματος και συμβόλων, ξαφνικά αποχώρησε της κούρσας διαδοχής ο μαιτρ του … στυλ («θα φτάσω μέχρι το τέλος»), δίνοντας πόντους στο Σαμαρά και χαρίζοντας … σοβαρότητα στον Ψωμιάδη.

Εξπέρ στην ίντριγκα

Πολύ της χρειάζεται της Ντόρας ο αποχωρήσας, για να κλειδώσει την εκλογή της. Είναι βέβαιο ότι τον έχει ήδη πλησιάσει και του έχει τάξει την υπαρχηγία. Το μητσοτακέικο, άλλωστε, είναι εξπέρ στην ίντριγκα. Το πρόβλημα είναι μην τους πάρουν χαμπάρι οι άλλοι, στους οποίους επίσης υποσχέθηκε την υπαρχηγία!

Αδίστακτοι

Οι Μητσοτάκηδες υπονομεύουν αδίστακτα τα συμφέροντα της Ελλάδας, για να εξασφαλίσουν την εύνοια του ξένου παράγοντα και, μέσω αυτής, την ικανοποίηση των προσωπικών τους επιδιώξεων. Συνδέονται περισσότερο με το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας, δευτερευόντως με το Ρεπουμπλικανικό της Αμερικής, αλλά προσφέρουν προθύμως τις υπηρεσίες τους και σε άλλους.

Και ο Σαμαράς...

είναι επίσης συνδεδεμένος με αμερικανικούς κύκλους, ίσως ανταγωνιστικούς με τους αντίστοιχους της Ντόρας, αλλά (όπως γράψαμε και σε άλλη στήλη) υποστηρίζει και κάποια ελληνικά συμφέροντα. Ελπίζουμε η στάση του να είναι ειλικρινής, έχοντας και ως παρακαταθήκη το έργο της προγόνου του Πην. Δέλτα.

Και ο Ψωμιάδης...

Ανάμεσα στους δύο ο Ζορό, κατά κόσμον Πανίκας, που αδικείται διεκδικώντας την αρχηγία της Ν.Δ. Θα μπορούσε να κάνει πιο επιτυχημένη καριέρα σε άλλους τομείς, όπως στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο κ.λπ., εκτός εάν η υποψηφιότητά του κατά βάθος εξυπηρετεί αυτές τις φιλοδοξίες, αφού έτσι γίνεται πιο περιζήτητος.

Το τελευταίο διάστημα κορυφώθηκε η αντιπαράθεση της κυβέρνησης, αρχικά της Ν.Δ. και στη συνέχεια του ΠΑΣΟΚ, με τη γερμανική πολυεθνική Κρουπ, ιδιοκτήτρια των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Αντικείμενο της αντιπαράθεσης είναι η περιβόητη πια υπόθεση της προμήθειας των τεσσάρων υποβρυχίων που έχει αναλάβει να κατασκευάσει η εταιρεία για λογαριασμό του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.

Η σύμβαση για τα υποβρύχια, ύψους 3 δισ. ευρώ, υπήρξε εκβιαστική απαίτηση της γερμανικής πλευράς, προκειμένου να αγοράσουν τα ναυπηγεία το 2001 από την κυβέρνηση Σημίτη. Τότε τα ναυπηγεία, τα μεγαλύτερα της Μεσογείου, (ξε)πουλήθηκαν στους Γερμανούς έναντι 3 δισ. δρχ (9 εκ. ευρώ!!) και με εξασφαλισμένα δεκαετή συμβόλαια από το ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Επιπλέον, το ελληνικό δημόσιο υποχρεώθηκε να πληρώσει την πανάκριβη εθελούσια έξοδο 500 εργαζόμενων.

Οι Γερμανοί έχουν λάβει ήδη 2,5 δισ. ευρώ, δηλαδή το 80% της αμοιβής, χωρίς να έχει παραληφθεί κανένα υποβρύχιο! Η σύμβαση προέβλεπε την προμήθεια 4 υποβρυχίων, εκ των οποίων τα 3 θα κατασκευάζονταν στο Σκαραμαγκά και το τέταρτο στα ναυπηγεία του Κιέλου. Το πρώτο που έχει αποπερατωθεί, αυτό του Κιέλου, δεν έχει παραληφθεί από το ναυτικό, διότι κατά τις δοκιμές εμφάνισε σοβαρότατα προβλήματα ασφάλειας και επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας. Η δε στάση της γερμανικής εταιρείας απέναντι στο ελληνικό δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια ήταν αντισυμβατική και προσβλητική. Έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν πως «το υποβρύχιο δεν παραλαμβάνεται όχι γιατί είναι προβληματικό, αλλά γιατί η Ελλάδα είναι μια κατεστραμμένη χώρα, που δεν έχει λεφτά να πληρώσει» (Ελευθεροτυπία 13-01-2009). Κι όμως, οι Γερμανοί απαιτούν την άμεση αποπληρωμή και εκβιάζουν ότι, αν δε γίνει αυτό, δε θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι πέραν του Οκτωβρίου και τα ναυπηγεία θα κλείσουν.

Η αλήθεια είναι πως οι Γερμανοί έχουν αποφασίσει την πώληση των ναυπηγείων, διότι βλέπουν πως δε θα τους ανατεθούν άλλες δουλειές του δημοσίου τα επόμενα χρόνια από τα εξοπλιστικά προγράμματα και επειδή θέλουν να αποφύγουν να πληρώσουν οι ίδιοι, ως οφείλουν, το κοινοτικό πρόστιμο που έχει επιβληθεί, λόγω παλιότερων κρατικών ενισχύσεων στα ναυπηγεία. Να σημειωθεί ότι τα τελευταία 8 χρόνια, που οι Γερμανοί είναι ιδιοκτήτες του Σκαραμαγκά, δεν έχουν φέρει ούτε μία εμπορική συμφωνία, παρά το γεγονός ότι αποτελούν μια πολυεθνική-κολοσσό στο χώρο του μετάλλου και της ναυπηγικής βιομηχανίας. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν εξαρχής οι προμήθειες του δημοσίου. Στην προσπάθεια αγοράς των ναυπηγείων και στη συνέχεια κατοχύρωσης των συμφερόντων τους είχαν και έχουν πάντα στο πλευρό τους την εκάστοτε γερμανική κυβέρνηση. Η γερμανική κυβέρνηση, σε αντίθεση με τις ελληνικές κυβερνήσεις, προωθεί συστηματικά τα συμφέροντα των μεγάλων γερμανικών επιχειρήσεων, που ταυτίζονται με τα γενικότερα γερμανικά συμφέροντα.

Το ερώτημα είναι: τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Αντί να στριμώξει τους Γερμανούς και να θέσει σε εφαρμογή τις ρήτρες για την παραλαβή των υποβρυχίων, ενδιαφέρεται μόνο να τους διευκολύνει να φύγουν. Οι Γερμανοί, με βάση τα στοιχεία της συμφωνίας που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, παραχωρούν τα ναυπηγεία χωρίς τίμημα, αλλά έχοντας εξοφληθεί για μια δουλειά που δεν έχουν αποπερατώσει και έχοντας απαλλαγεί από οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση.

Η θέση του ΑΣΚΕ

Βεβαίως, πρώτιστη μέριμνά μας οφείλει να είναι η αμεσότερη δυνατή παραλαβή των υποβρυχίων, ασφαλών και αξιόμαχων, από τη στιγμή που έχουν πληρωθεί. Η ανανέωση και ο εκσυγχρονισμός του στόλου έχει κριθεί ως πρώτιστη προτεραιότητα από τους επιτελείς του πολεμικού ναυτικού, επειδή η Τουρκία επιχειρεί τα τελευταία χρόνια ανατροπή της ναυτικής ισορροπίας στο Αιγαίο. Πέρα όμως από αυτό, κάθε κυρίαρχη κυβέρνηση που διαπραγματεύεται, ιδιαίτερα διεθνώς, οφείλει να σέβεται τον εαυτό της κατά τις διαπραγματεύσεις και να μεριμνά για την αξιοπιστία και το κύρος της.

Επιπλέον, η εμπειρία του Σκαραμαγκά επιβεβαιώνει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις, και μάλιστα στρατηγικών μονάδων της οικονομίας, τίποτε δεν προσφέρουν στον τόπο μακροπρόθεσμα. Ο ιδιώτης, ιδιαίτερα ξένος, ενδιαφέρεται για το δικό του κέρδος και όχι για την ανάπτυξη της οικονομίας και μάλιστα των στρατηγικών τομέων, που απαιτούν σοβαρές επενδύσεις με μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η ναυπηγική βιομηχανία ανήκει στο στρατηγικό τομέα του μετάλλου, που είναι καθοριστικός για την εθνική οικονομία και την αμυντική θωράκιση της χώρας. Πάγια θέση του ΑΣΚΕ είναι ότι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας αναπτύσσονται και προσφέρουν μόνο όταν βρίσκονται κάτω από κρατικό έλεγχο.

Στις 12/10/09 ο δημοσιογράφος Χρ. Πηγαδίτης κάλεσε εκπροσώπους του ΑΣΚΕ (Σήφη Στενό) και του Μ-Λ ΚΚΕ (Θανάση Τσιριγώτη) σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τις μετεκλογικές εξελίξεις και για γενικότερα πολύ σημαντικά θέματα.

Τον ευχαριστούμε και πάλι για το κάλεσμα στις εκπομπές του, που γίνονται κάθε Δευτέρα 6-7 μ.μ.

Η καθιέρωση της ανασφάλιστης εργασίας, χωρίς άδειες και δώρα, των νέων ανθρώπων με τα προγράμματα δήθεν μαθητείας (stage) εκπορεύεται από τις Βρυξέλες, με σκοπό να παρέχεται στον ιδιωτικό τομέα σχεδόν δωρεάν εργασία, μια και οι εργοδότες όχι μόνο δεν τους πληρώνουν ασφάλιση, αλλά και επιδοτούνται με κοινοτικά κονδύλια. Αυτό, πριν το εφαρμόσει η Ε.Ε., το γνώριζε ο Γ. Παπανδρέου, όταν στο Λαύριο το 2004 μίλησε υπέρ της ανασφάλιστης εργασίας των νέων, την οποία μάλιστα είχε ζητήσει νωρίτερα ο τότε πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας.

Το ΠΑΣΟΚ από το 1998 είχε καθιερώσει τα stage στον ευρύτερο δημόσιο τομέα με επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού. Η Ν.Δ. εφάρμοσε τα Stage και στο στενό δημόσιο τομέα, με 18μηνες συμβάσεις, καθιερώνοντας τη μοριοδότηση για μελλοντική πρόσληψη στο δημόσιο.

Στις περισσότερες υπηρεσίες τα νέα αυτά παιδιά δεν έκαναν μαθητεία, αλλά κάλυπταν με τη δουλειά τους τις πολλες κενές οργανικές θέσεις που υπάρχουν. Φυσικά αυτό το μέτρο χρησιμοποιήθηκε για ρουσφέτια, κάνοντας εμπόριο ελπίδας σε νέους που εκλιπαρούσαν ακόμη και αυτά τα ανασφάλιστα 400 έως 500 ευρώ.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου επικαλούμενη το προεκλογικό της πρόγραμμα καταργεί τα stage στο δημόσιο, βγάζοντας στην ανεργία άλλους 27.000 νέους ανθρώπους, με τον κομματικό πρόεδρο της ΓΣΕΕ να πρωτοστατεί, αντί να υποστηρίζει συνδικαλιστικά εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους. Εφαρμόσθηκε κι εδώ η νέα μέθοδος, δηλ. ότι οι κυβερνητικές αποφάσεις θα πρέπει να έχουν άλλοθι κάποιους άλλους, όπως τον Προβόπουλο για το έλλειμμα ή τον Παναγόπουλο για την κατάργηση των stage. Δε θα πληρώσουν, μάλιστα, αυτούς που προσλήφθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο για ήδη παρασχεθείσα εργασία, λες κι αυτοί είναι οι υπεύθυνοι κι όχι οι υπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι της Ν.Δ. που τους προσέλαβαν. Εννοείται ότι, αν προσφύγουν στα δικαστήρια, θα δικαιωθούν.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου προφανώς θέλει να αποφύγει την πίεση όσων τους υποσχέθηκε θέσεις και από την άλλη θέλει να τους βολέψει, αν μπορέσει, στον ιδιωτικό τομέα. Σχεδιάζει προφανώς και άλλους τρόπους βολέματός τους, όπως φαίνεται, με την ακύρωση όλων των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ, ακόμη και ειδικοτήτων τελείως απαραίτητων, όπως νοσηλευτών. Η αύξηση της ανεργίας, όμως, θα συνεχιστεί και θα προκαλεί φθορά στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, παρά την προκλητική προστασία των «παπαγάλων» των ΜΜΕ.