ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Απέτυχε η προσπάθεια, επί υπουργίας Γιαννάκου, να εισαχθεί στα Σχολεία η οθωμανική «ελληνική» ιστορία της μη ιστορικού Ρεπούση καθώς και τα «συμβουλευτικά» πονήματα του κυκλώματος Βερέμη, Δραγώνας, Κοππά και σύμπαντος του ΣΥΝ, με χορηγίες των Υπουργείων Εξωτερικών ΗΠΑ, Αγγλίας και Γερμανίας και των εταίρων του Ουγγροεβραίου αρχισπεκουλαδόρου Σόρος !!, για τον παράδεισο της οθωμανικής σκλαβιάς.

Ετσι η διάδοχος της κας Γιαννάκου κα Διαμάντοπούλου και Σία επέλεξαν άλλο δρομολόγιο. Κατάργηση της ιστορίας, βαθμιαία, στα Σχολεία, και ανάθεση της «διδασκαλίας» της στο κύκλωμα Βερέμη και Σκάι των Αλαφούζων. (Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαίο, το ότι, μόλις άλλαξε η ιδιοκτησία της «Καθημερινής» μας προσφερθηκε, αφιλοκερδώς(...), πολυτελής σειρά-«ιστορία» της (εβραϊκής) Βίβλου !)

Δε θα ήταν προς θανάτου ! Η γνώμη, όποια γνώμη, (ακόμη, διότι άλλα ετοιμάζονται τώρα...) είναι ελεύθερη, υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι παρέχεται από το ίδιο μέσο όπου διατυπώνεται, η δυνατότητα αντίλογου. Ούτε απαγορεύεται η όποια χρηματοδότηση, φτάνει να δηλώνεται, ώστε να κρίνεται και η όποια σκοπιμότητά της.

Δημιουργείται όμως σοβαρό θέμα, όταν η απόπειρα αυτή ιστορικής διαστροφής υπογράφεται «Με την ευγενική χορηγία της Εθνικής Τράπεζας» δηλ. με τα χρήματα των μικροκαταθετών της, υποτίθεται, κρατικής Τράπεζας!

Οι ανακοινώσεις του υπουργείου Παιδείας για τις επικείμενες αλλαγές στον αριθμό των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σχολικών μονάδων και την «αναμόρφωση» του δημόσιου σχολείου προκάλεσαν αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις όμως υπήρξαν ασύμμετρες? αφορούσαν κυρίως τη βούληση του υπουργείου να προβεί σε μαζικές συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων. Ωστόσο, οι πρόνοιες του νομοσχεδίου θίγουν και το περιεχόμενο και τη διαδικασία της εκπαίδευσης, δηλαδή την ουσία της, αποτυπώνοντας πιο ευκρινώς τους πραγματικούς στόχους της κυβερνητικής πολιτικής για την Παιδεία.

Οι πρώτες εντυπώσεις κατέγραψαν τις ανακοινώσεις του υπουργείου μονοδιάστατα ως μνημονιακού πλαισίου περικοπές. Δυστυχώς η σύγχρονη τάση να καταγράφουμε τα αποτελέσματα των πολιτικών περισσότερο με οικονομικούς-αριθμητικούς όρους δεν επέτρεψαν να διαπιστωθεί ότι πρόκειται συνολικά για ένα ακόμα βήμα στη μακρόχρονη πορεία διάλυσης της δημόσιας Παιδείας και συντηρητικοποίησής της.

Το περιεχόμενο των μαθημάτων

Κρίσιμης σημασίας και αποδεικτική των προθέσεων είναι η απόφαση της κυβέρνησης να υποβαθμίσει το, ήδη απεχθές, όπως διδάσκεται, για τους περισσότερους μαθητές, γνωστικό πεδίο της Ιστορίας. Η Ιστορία υποβιβάζεται από βασικό σε κατ’ επιλογήν μάθημα για το Λύκειο και οι ώρες διδασκαλίας της μειώνονται. Αφού δεν πέρασε η προσπάθεια επαναγραφής της Ιστορίας με το ρεπούσειο άγος, τώρα η απόφαση είναι να εξοβελιστεί από τη δημόσια Παιδεία η Ιστορία και να ανατεθεί σε ιδιώτες μεγαλοεπιχειρηματίες (Αλαφούζος), που δεν ψηφίζονται και δε λογοδοτούν σε κανένα, με τη συνδρομή πρόθυμων ειδικών (Βερέμης). Ο στόχος είναι σαφής: να ξεχάσουν οι Έλληνες την Ιστορία τους, ώστε να μη μπαίνουν εμπόδιο στα σχέδιά τους.

Η υποβάθμιση των Θρησκευτικών σε προαιρετικό μάθημα έχει τον ίδιο στόχο, γιατί η μελέτη των θρησκειών, και ιδιαίτερα της επικρατούσας στην Ελλάδα Ορθοδοξίας, ως στοιχείου της εθνικής ταυτότητας και παράδοσης, της φιλοσοφίας και της ιστορίας τους, μακριά από κατήχηση και χωρίς να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ανεξιθρησκεία, συμβάλλει στην αυτογνωσία μας.

Ταυτόχρονα, φαίνεται ότι ενισχύονται μαθήματα καλλιτεχνικών, χορού, θεάτρου, κινηματογράφου, τα οποία όμως απαιτούν υποδομές και εξειδικευμένο διδακτικό προσωπικό πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, που ούτε υπάρχουν ούτε πρόκειται να υπάρξουν, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης. Συνολικά η αλλαγή της διδακτέας ύλης κινείται με γνώμονα την απόκτηση πλήθους ασύνδετων πληροφοριών και δεξιοτήτων σε αντιδιαστολή με την απόκτηση συγκροτημένου όγκου γνώσης σε βασικά γνωστικά πεδία, απαραίτητο γνωστικό έρμα για κάθε μαθητή. Η εισαγωγή «πτυχιακής» εργασίας για τους μαθητές του Λυκείου, που θα υπολογίζεται και για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, θα μπορούσε να συμβάλλει στην καλλιέργεια ενδιαφερόντων και κλίσεων των μαθητών. Όμως πώς θα αξιολογείται και πόσο αξιόπιστη θα είναι αυτή η αξιολόγηση; Το νέο μαζικό κύμα συνταξιοδότησης καθηγητών, χωρίς να αναπληρωθούν τα κενά λόγω περικοπών, είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει πολύ τις υποχρεώσεις τους και τον αριθμό των ωρών εργασίας τους.

Οι συνθήκες διδασκαλίας

Οι συνθήκες διδασκαλίας γίνονται πιο δυσχερείς πλέον, λόγω της εκ των πραγμάτων αύξησης του αριθμού των μαθητών σε κάθε τμήμα, των μαζικών και χωρίς πληθυσμιακά κριτήρια συγχωνεύσεων των σχολικών μονάδων, δεδομένης και της κατάργησης της ενισχυτικής διδασκαλίας από τη σημερινή κυβέρνηση. Πώς θα παρακολουθείται η πορεία του κάθε μαθητή με τις ιδιαιτερότητές του; Πώς θα διαχειρίζονται οι αρχές κάθε σχολικής μονάδας τους πολυπληθέστερους του ανεκτού μαθητές στις ελεύθερες ώρες τους; Είναι γνωστό από την εγχώρια και διεθνή εμπειρία ότι οι γιγαντιαίες σχολικές μονάδες είναι ευκολότερο να εκθρέψουν φαινόμενα και περιστατικά παραβατικότητας.

Η χρηματοδότηση και η διοίκηση

Την ίδια ώρα που η κρατική χρηματοδότηση μειώνεται, οι δήμοι, υπεύθυνοι για την υλικοτεχνική υποδομή, είναι καταχρεωμένοι και αδυνατούν ν’ ανταποκριθούν. Τώρα τους δίνεται επισήμως μέσω του νομοσχεδίου η δυνατότητα να παίρνουν συνδρομή από ιδιώτες χορηγούς, για να ικανοποιήσουν μέρος των αναγκών! Ο οργανισμός σχολικών κτιρίων (ΟΣΚ) καταργείται επίσημα. Αφού όμως είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη για περικοπές, γιατί χαρίζεται σε ιδιώτες η προμήθεια υλικοτεχνικής υποδομής με πολύ υψηλότερο αντίτιμο, όπως συμβαίνει πάντοτε;

Στον τομέα της διοίκησης των εκπαιδευτικών μονάδων επιχειρείται μια σαφής μετατόπιση των εξουσιών και ευθυνών από το σύλλογο των εκπαιδευτικών στο διευθυντή, ο οποίος τώρα αποκτά εξουσίες που συνάδουν περισσότερο με αυτές ενός μάνατζερ επιχείρησης. Ποιος όμως θα ελέγχει τους διευθυντές, ιδιαίτερα στις περιπτώσεις αναξιοκρατικών τοποθετήσεων με κομματικά κριτήρια, και μάλιστα τώρα που καταργούνται τα τοπικά γραφεία εκπαίδευσης;

Οι νέες αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας συνιστούν ένα ακόμα βήμα για την υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου, την παραγωγή γενεών ημιμαθών και χειραγωγήσιμων, την ενίσχυση της ταξικότητας στην εκπαίδευση. Επί εικοσαετία η εκ νέου νοηματοδότηση της Παιδείας από διαδικασία υποβολής σε συστηματική σωματική και πνευματική σμίλευση με συνεχή προσπάθεια και αξιολόγηση σε εφεκτική κατά βούληση διαδικασία μεταφοράς πληροφοριών πραγματοποιήθηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας με την πολύτιμη συνδρομή της ανανεωτικής αριστεράς, των διανοουμένων και καθηγητών της «προόδου». Έτσι εμπεδώθηκε η νοοτροπία της βολής και της ελάχιστης προσπάθειας. Το ίδιο συνέβη και με την παράδοση των πανεπιστημίων στις κομματικές φοιτητικές ολιγαρχίες, με πρόσχημα τον εκδημοκρατισμό τους και την απαλλαγή από την προτέρα δικτατορία της έδρας. Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της τελικής διάλυσης. Η διάσωση της εκπαίδευσης είναι άλλος ένας λόγος για να απομακρυνθούν οι κατοχικοί το ταχύτερο από την εξουσία.

Αγωνιστές και «αγωνιστές»

Ο Σταύρος Καλλέργης, από τους πρωτεργάτες και τις ωραιότερες μορφές του ελληνικού σοσιαλισμού, όταν ξέσπασε επανάσταση στην Κρήτη το 1897 για την ένωση με την Ελλάδα, έκλεισε την εφημερίδα του στην Αθήνα και κατέβηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, για να πολεμήσει. Οι Έλληνες κομμουνιστές κρατούμενοι της δικτατορίας του Μεταξά, όταν άρχισε η ιταλική επίθεση, ζήτησαν να οδηγηθούν στο μέτωπο της Αλβανίας, για να πολεμήσουν σε τρομερά αντίξοες συνθήκες και με λίγες πιθανότητες να επιβιώσουν. Στη διάρκεια της δικτατορίας της χούντας κάποιοι αντιστασιακοί αρνήθηκαν να καταφύγουν στο εξωτερικό, όπου προσκλήθηκαν με πολλές υποσχέσεις, και επέλεξαν να παραμείνουν στην πατρίδα τους, αγωνιζόμενοι με μεγάλο κόστος και πολλούς κινδύνους.

Οι 300 της Υπατίας, ενώ οι συμπατριώτες τους στις αραβικές χώρες γράφουν μιαν από τις ωραιότερες σελίδες του αγώνα των λαών για απελευθέρωση, παραμένουν στην Ελλάδα υπό την προστασία των κατοχικών και καλοπληρωμένων ΜΚΟ (και αφελών «προοδευτικών»), των οποίων έγιναν όργανα στην προσπάθεια διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία πάντα στήριζε τους αραβικούς λαούς στον αγώνα τους κατά των Δυτικοευρωπαίων αποικιοκρατών και των νεοναζί του Ισραήλ.

Ο κύριος Δήμαρχος

Την ώρα που ο Νταβούτογλου προκαλούσε το πανελλήνιο με τις δηλώσεις του, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης τον υποδέχθηκε με ανοιχτές αγκάλες, υποσχέθηκε αδελφοποίηση της πόλης του με τη Σμύρνη και μετονομασία της οδού Απ. Παύλου σε Κεμάλ Ατατούρκ (σε ανταπόδοση της μετονομασίας οδού της Σμύρνης σε Ελ. Βενιζέλου), τον διαβεβαίωσε ότι «η αγκαλιά μας είναι ανοιχτή για τους Τούρκους αδελφούς … θα δώσω την ψυχή μου για περαιτέρω ανάπτυξη των δεσμών με την Τουρκία». Του διέφυγε να προσθέσει «υπό τον όρο ότι η Τουρκία θα αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο και θα άρει το casus belli»!

Λιτότητα και λαμόγια

Η άγρια λιτότητα που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό δεν ακουμπάει τους ευνοούμενους της οικογένειας, που κατακλέβουν το ελληνικό δημόσιο. Η κυβέρνηση των κατοχικών διόρισε νέους υπαλλήλους στον ΟΠΑΠ με μισθούς 5.000 έως 15.000 ευρώ το μήνα. Σ’ έναν απ’ αυτούς ο ΟΠΑΠ πληρώνει επιπλέον 4.400 ευρώ το μήνα για το ιδιωτικό σχολείο των παιδιών του! Αυτά και πολλά άλλα καταγγέλθηκαν στη Βουλή στις 17/3, χωρίς η κυβέρνηση να δώσει απάντηση. Τι είχε πει ο ανεκδιήγητος; Νοικοκύρεμα του κράτους;

Ο κ. Μονέ

Δεν ξέρουμε πόσο εξακολουθούν να ισχυρίζονται κάποιοι ευρωπαϊστές ότι η ΕΟΚ, με τους εμπνευστές της Μονέ και Σουμάν, ιδρύθηκε ως ένας ανεξάρτητος από τις ΗΠΑ οργανισμός, αλλά μια πρόσφατη αποκάλυψη σε βιβλίο της γκωλικής πολιτικού Μαρί Φρανς Γκαρώ έχει σημασία: Ο Ζαν Μονέ έστελνε εκθέσεις στους Αμερικανούς και τους ζητούσε να βοηθήσουν στον παραμερισμό του στρατηγού Ντε Γκωλ, ως μη συνεργάσιμου για την προώθηση της ευρωπαϊκής ιδέας!!

Η «ευρωπαϊκή κυριαρχία»

Ενώ οι ισχυροί εταίροι μας στην Ε.Ε., με πρώτη τη Γερμανία, μας επιβάλλουν (ως μέλος της «ευρωπαϊκής οικογένειας») να κάνουμε εκπτώσεις στην εθνική μας κυριαρχία υπέρ της «ευρωπαϊκής», το Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης, φύλακας της συνταγματικής τάξης στη Γερμανία, τον Ιούνιο του 2009 έβγαλε την εξής απόφαση για τη Συνθήκη της Λισαβόνας: «Το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει “ευρωπαϊκός λαός” και ότι, κατά συνέπεια, δεν υπάρχει επίσης ευρωπαϊκή κυριαρχία.» Μια τόσο σημαντική απόφαση δε θεωρήθηκε από τους συνταγματολόγους μας άξια προβολής και σχολιασμού και θάφτηκε από κόμματα και ΜΜΕ. Τυχαίο;

Γερμανικό μίσος

Επειδή τα ελληνικά ΜΜΕ σταμάτησαν να το αναφέρουν, μη νομίζουμε ότι τα γερμανικά ΜΜΕ σταμάτησαν την κατασυκοφάντηση των Ελλήνων. Αντιθέτως, συνεχίζουν να κάνουν πλύση εγκεφάλου ότι για την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των Γερμανών (ασήμαντη μπροστά στη δική μας επιδείνωση) δεν ευθύνεται η απληστία των τραπεζιτών τους, αλλά η τεμπελιά των Ελλήνων, που δε δουλεύουν και τρώνε από τα δανεικά που μας δίνουν οι Γερμανοί! Κανείς Γερμανός δε γνωρίζει ότι υπάρχει ζήτημα οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα από την κατοχή. Δεν κατηγορούν άλλους λαούς σε παρόμοια κατάσταση (Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιρλανδούς κ.λπ.). Μόνον οι Έλληνες φταίνε! Φαίνεται ότι ακόμη δεν ξέχασαν οι Γερμανοί ότι οι «τεμπέληδες» δεν υποτάχθηκαν στην τεράστια πολεμική τους μηχανή και συνέβαλαν τα μέγιστα στην ήττα του ναζισμού!

Την Κυριακή 13 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του ΑΣΚΕ εκδήλωση-συζήτηση για τον Αραβικό Ξεσηκωμό. Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Παλαιστίνιος δημοσιογράφος Νασίμ Αλατράς.

Ανέλυσε, κατ’ αρχάς, διεξοδικά την αιγυπτιακή εξέγερση, λόγω της εξέχουσας θέσης της Αιγύπτου, ιστορικά, πληθυσμιακά και επαναστασιακά, μέσα στον αραβικό κόσμο κι έτσι του ρόλου που θα διαδραματίσει η εξέλιξή της στο άμεσο μέλλον.

Υποστήριξε, με πειστικά στοιχεία και προσωπική γνώση, ότι η εξέγερση εκεί δεν ήταν «ουρανοκατέβατη». Η αρχική της αιτία βρίσκεται στη συμφωνία Σάϊκς-Πικό του 1916, με την οποία οι ’γγλοι και Γάλλοι αποικιοκράτες μοίρασαν τις περιοχές του Αραβικού κόσμου. Υπήρξε 10ετής προετοιμασία με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος και μάλιστα έξω από κάθε κομματική καθοδήγηση. Μικρές ομάδες είχαν σχηματιστεί, με τον ίδιο στόχο, σε όλες τις πόλεις της Αιγύπτου και αντίστοιχα στις άλλες αραβικές χώρες, γι’ αυτό και οι υπηρεσίες πληροφοριών, αραβικές και εξωτερικές, πιάστηκαν στον ύπνο.

Μετά το τυνησιακό έναυσμα, εικοσαμελείς ομάδες εργατών και νεολαίων ξεκίνησαν πορείες, που μέσα σε λίγες ώρες έγιναν αυθόρμητα ποταμοί χιλιάδων από διάφορες κοινωνικές τάξεις. Το κρίσιμο σημείο δεν ήταν τόσο οι εκατοντάδες χιλιάδες εξεγερμένων στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια, όσο η κατάληψη των πόλεων της γραμμής Πορτ Σάιντ - Ισμαϊλίγια - Σουέζ, που οδήγησε στην πτώση του καθεστώτος.

Ακολούθησε συζήτηση με επίκεντρο τον προβληματισμό για πιθανές εξωτερικές υποκινήσεις, προ, κατά και μετά τις εξεγέρσεις και περιληπτική αναφορά στα υπόλοιπα κινήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη, με τις ιδιαιτερότητες και διαφορές τους. Η γενική κατάληξη πάντως ήταν πως πρόκειται για πρωτογενείς και γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις, ανεξάρτητα από τις προσπάθειες, αναμενόμενες, ανάμιξης των ξένων για προώθηση των συμφερόντων τους, κάτι που απασχολεί, φυσικά, και τους ίδιους τους εξεγερμένους.

Απ’ όλους τους παρισταμένους διατυπώθηκε η ευχή να επαναληφθεί σύντομα η εκδήλωση!

Η θέση του ΑΣΚΕ είχε εκφραστεί νωρίτερα με την παρακάτω ανακοίνωση στις 3/2/2011:

«Επιλεκτική ευαισθησία επιδεικνύουν οι αυτόκλητοι προστάτες των αραβικών λαών, τέως αποικιοκράτες τους. Κανένα μέτρο για τη σφαγή στην Υεμένη. Κανένα για τη σφαγή και την ξένη επέμβαση στο Μπαχρέιν. ’λλωστε οι ίδιοι πρωταγωνιστούν σε παρόμοιες επεμβάσεις και στην κατοχή ξένων χωρών και παλαιότερα (Κύπρος κ.λπ.) και σήμερα (Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.).

Παρά την αντίθετη εικόνα που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ τους, είναι βέβαιο ότι την επέμβασή τους στη Λιβύη δεν επιθυμεί καμιά από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, πλην των ελαχίστων οργάνων τους. Αυτή η επέμβαση των νεοαποικιοκρατών θα κάνει τραγικότερη την ήδη τραγική κατάσταση. Αυτή την επέμβαση δεν εγκρίνουν οι κυβερνήσεις χωρών που αντιπροσωπεύουν τη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας.

Η ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, κατοχική και η ίδια, έσπευσε να προσφέρει και πάλι τις υπηρεσίες της στους δυτικούς προστάτες της, προσθέτοντας άλλη μια σελίδα ντροπής, μετά τη Γιουγκοσλαβία και τον Οτσαλάν, με τους ίδιους μοιραίους ανθρώπους (Γιώργος Παπανδρέου, Πάγκαλος) να έχουν ανέβει στις 2 πρώτες θέσεις της ιεραρχίας της. Το τεράστιο κόστος της ελληνικής συμμετοχής αποτελεί πρόκληση, σε καιρούς που περικόπτονται δραστικά μισθοί και συντάξεις. Δεύτερη πρόκληση η διάθεση ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών, ενώ τα αναγκαία για την προστασία των δικών μας νησιών παραμένουν καθηλωμένα, γιατί δε χορηγούνται τα απαραίτητα κονδύλια για τη συντήρησή τους.

Ο ελληνικός λαός απαιτεί να μην έχει η χώρα μας καμιά συμμετοχή σε οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση και να αφήσει το φίλο λαό της Λιβύης να καθορίσει μόνος του το μέλλον του. Αν μπορεί, ας συμβάλει μόνο με διπλωματικά μέσα στην κατάπαυση του πυρός και τη διακοπή ενός αδελφοκτόνου πολέμου.» 19/3/2011

Στις 25-27 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το «2^ο Συμπόσιο για την Ενότητα των Λαών». Στην τελική του διακήρυξη αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι «χαιρετίζει τον επαναστατικό αγώνα των λαών της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης, της Τυνησίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λατινικής Αμερικής, της Τουρκίας και των άλλων χωρών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους ντόπιους συνεργάτες του».

Στο συμπόσιο ήταν προσκεκλημένο από την Ελλάδα, μαζί με άλλους φορείς, και το ΑΣΚΕ, αλλά η παρουσία μας δεν κατέστη δυνατή. Αποστείλαμε, όμως, τον παρακάτω χαιρετισμό, που διαβάστηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών.