ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όταν οι κατοχικοί καταπατούν ακόμα και το Σύνταγμα, αποτελεί πρόκληση να απαιτούν από τον ελληνικό λαό να πειθαρχεί στις όποιες αποφάσεις τους και να μην ξεφεύγει από τα όρια που αυτοί θέτουν. Η άρνηση πληρωμής των χαρατσιών είναι μια αντίδραση που «νομιμοποιείται» πλήρως πολιτικά και ηθικά. Όπως και οι καταλήψεις των δημοσίων κτιρίων από τους υπαλλήλους τους κατά τη μεγαλειώδη κινητοποίηση που κορυφώθηκε στις 19 Οκτωβρίου. Ας ελπίσουμε στην ταχύτερη δυνατή ανατροπή των κατοχικών, για να μην αναγκαστεί ο λαός να καταφύγει σε ακόμη πιο δυναμικές και πιο οδυνηρές, δυστυχώς, μορφές αντίδρασης.

Η κ. Μέρκελ με τους τραπεζίτες της και με όργανο την Ευρωπαϊκή Ένωση επιχειρούν να επιτύχουν ό,τι επεχείρησε ο Χίτλερ με τα τανκς: την κατάκτηση της Ευρώπης. Το πρόσωπο του κατακτητή εξ ίσου αποκρουστικό. Τα μέτρα εξαθλίωσης των ανθρώπων χωρίς τελειωμό.

Στις γερμανικές επιδιώξεις εμφανίζονται πάλι οι πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Ο κ. Σαρκοζί καταγράφεται ως ο άξιος απόγονος του στρατηγού Πεταίν. Κι άλλοι σε άλλες χώρες.

Η πατρίδα μας ήταν η πρώτη χώρα απ’ όπου ξεκίνησε το σύγχρονο γερμανικό άνσλους, με τον κ. Ράιχενμπαχ ως διοικητή, τον κ. Φούχτελ υπουργό υπεύθυνο για την αποικία-Ελλάδα και τους Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμο (και ποιον άλλο;) στο ρόλο των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη. Οι μνημονιακοί πολιτικοί, τα ΜΜΕ και οι γραικύλοι των «ευρωπαϊκών προγραμμάτων» καταγράφονται ως οι άξιοι απόγονοι των κουκουλοφόρων, των μαυραγοριτών και των ταγματασφαλιτών της άλλης κατοχής.

Κανείς πλέον δε συγχωρείται λόγω πλάνης. Δε συγχωρείται καμιά ολιγωρία. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού καλείται σήμερα στον αγώνα κατά της νέας κατοχής, στον αγώνα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Με συσσωρευμένη εμπειρία, έχουμε χρέος να καταγραφούμε ως άξιοι απόγονοι των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης 1940-45, αλλά χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, ώστε ενωμένοι να προοδεύσουμε και η χώρα μας ν’ αποκτήσει τη θέση που της αξίζει στην ευρύτερη περιοχή μας και σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Ανακοίνωση του ΑΣΚΕ 27/12/2011

Τα συμβαίνοντα γύρω από την προφυλάκιση του πρωταγωνιστή του σκανδάλου (ελάχιστου μπροστά στα όσα πλήττουν τη χώρα μας την τελευταία 25ετία) επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι όσα πάντοτε «αποκαλύπτονται» στο μόνο που δεν αποβλέπουν είναι η Δικαιοσύνη, η κάθαρση και η αποτροπή τους στο μέλλον.

Η ξαφνική, παραμονή Χριστουγέννων, ευαισθησία της Δικαιοσύνης, το άγαρμπο ενδιαφέρον της Ρωσίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα(!), η χαιρέκακη σιωπή του ΠΑΣΟΚ, μαζί με την έκδηλη αμηχανία της Ν.Δ., τους στροβιλισμούς του ΛΑΟΣ και τους απρόσμενους σχολιασμούς του ΚΚΕ, οδήγησαν στην αναμενόμενη αντίδραση των αντιδραστικών εκκλησιαστικών κύκλων και των αφελών πιστών, όπως και στις εύλογες απορίες των Ελλήνων πολιτών.

Η αναζήτηση των ωφελούμενων απ’ αυτά και όσων ζημιούνται οδηγεί στο μόνο για την ώρα συμπέρασμα: Στόχος είναι να ανακοπούν η επιχειρούμενη από διαφόρους «επάνοδος» Καραμανλή, το σχεδιαζόμενο ταξίδι Σαμαρά στη Μόσχα και η όποια συμπάθεια και ελπίδες για τον Πούτιν.

Και ο νοών νοείτω.

Επιβεβαιώθηκαν οι προ δεκαετιών πληροφορίες (που τότε διεψεύδοντο) ότι η Ελλάδα και η Κύπρος διαθέτουν τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η τουρκική επιθετικότητα προφανώς στοχεύει και στο σφετερισμό του ελληνικού ενεργειακού πλούτου.

Στην Κύπρο ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος είχε το θάρρος να ανακηρύξει την ΑΟΖ και να κλείσει συμφωνίες για την εκμετάλλευσή της με μεγάλες εταιρείες υδρογονανθράκων, με ισχυρά κράτη πίσω τους (ΗΠΑ, Ισραήλ), των οποίων εξασφάλισε την υποστήριξη, παρ’ ότι η Κύπρος δεν είχε μ’ αυτά και τις καλύτερες σχέσεις μέχρι τότε. Επιβεβαίωσε και την υποστήριξη άλλων, που ελπίζουν σε παρόμοιες συμφωνίες (Ρωσία, Γαλλία). Οι απειλές της Τουρκίας, ακόμη και τις παραμονές της έναρξης λειτουργίας της πλατφόρμας, έπεσαν στο κενό.

Δυστυχώς, η συνέχεια με το Δ. Χριστόφια δεν είναι στην ίδια γραμμή και το φυσικό αέριο, αντί να αποτελέσει όπλο για την οικονομική και διπλωματική ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, κινδυνεύει να μετατρέψει και την ελεύθερη Κύπρο σε όμηρο στα χέρια της Τουρκίας. Γιατί αυτό; Η μεταφορά του κυπριακού φυσικού αερίου στη Δυτική Ευρώπη μπορεί να γίνει με δύο τρόπους: α) Με την υγροποίησή του και τη μεταφορά του με πλοία, όπως προτείνει και η ισραηλινή εταιρεία. Έτσι δε θα υπάρχει καμιά τουρκική ανάμιξη. β) Με τη μεταφορά του σε αέρια μορφή μέσω του αγωγού Nabuco, που περνά μέσα από την Τουρκία. Έτσι οι Τούρκοι θα αποκτήσουν ένα ακόμη όπλο να εκβιάζουν και να απειλούν την Κυπριακή Δημοκρατία. Η αρμόδια υπουργός της Κύπρου επιλέγει το δεύτερο τρόπο, με το επιχείρημα ότι ο πρώτος θα είναι πιο δαπανηρός!!

Στην Ελλάδα οι ψοφοδεείς που μας κυβερνούν δεν έχουν τολμήσει ακόμη ν’ ανακηρύξουν την ΑΟΖ, ενθαρρύνοντας τον τουρκικό επεκτατισμό. Έχουν αρχίσει να συζητούν για εκμετάλλευση κοιτασμάτων στην Κρήτη και το Ιόνιο (κι αυτό είναι καλό) κι όχι στο Αιγαίο! Η όλη συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων δίνει την εντύπωση ότι είναι έτοιμες για παραχωρήσεις όχι μόνο στο δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου στα 12 μίλια, αλλά και στα δικαιώματά μας στην ΑΟΖ. Όταν η Κύπρος προχωρούσε στην οριοθέτηση της δικής της ΑΟΖ, παρεκλήθη από την Αθήνα να μείνει κατά 12 μίλια πίσω από τη δικαιούμενη ΑΟΖ δυτικά της Πάφου, για ν’ αποφευχθεί ενδεχόμενη εμπλοκή με την ’γκυρα! Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει καμιά διπλωματική προετοιμασία που να δείχνει ότι πρόκειται να ανακηρύξουμε την ΑΟΖ που δικαιούμαστε. Αντιθέτως, η Τουρκία διεκδικεί ανοιχτά την ΑΟΖ του Καστελλόριζου και έχει ήδη την πρώτη της επιτυχία: το νέο καθεστώς της Αιγύπτου εγκατέλειψε την επαμφοτερίζουσα στάση και υποστηρίζει δημοσίως τις τουρκικές θέσεις!

Το τραγικό είναι ότι κάνουν άλλοι για εμάς αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας. Η Ρωσία (για τα δικά της συμφέροντα, βεβαίως), με δήλωση του επικεφαλής ναυτικής άσκησης στην Αν. Μεσόγειο, πήρε θέση ότι η ΑΟΖ που προσπαθεί να σφετεριστεί η Τουρκία είναι ελληνική!

Το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο όρισε τον Εισαγγελέα κ. Πεπόνη ως οικονομικό Εισαγγελέα και τον Εισαγγελέα κ. Μουζακίτη αναπληρωτή, ως υπεύθυνους για οικονομικά εγκλήματα, κάτι σαν Ανεξάρτητη Αρχή, με μεγαλύτερη, υποτίθεται, ελευθερία έναντι της Πολιτικής αρχής του Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Με βάση τις αρμοδιότητές τους επελήφθησαν πράγματι σχεδόν όλων των καταγγελιών για οικονομικά εγκλήματα, όπως για το σορτάρισμα κερδοσκόπων στην Τράπεζα της Ελλάδας (!) εν γνώσει του Διοικητή Προβόπουλου (!), για την ανάμειξη του Αντρίκου Παπανδρέου σε εταιρία κερδοσκοπική σχετική με τα ασφάλιστρα κινδύνου των δανειστών μας σε περίπτωση χρεοκοπίας (cds) και, το έναυσμα της περιπέτειας, για τα μαγειρέματα στην Στατιστική Υπηρεσία σε σχέση με το ύψος του Χρέους.

Φαίνεται ότι οι παραπάνω εισαγγελείς πήραν στα σοβαρά το ρόλο τους, προχωρούσαν, έστω και αβοήθητοι, στη διερεύνηση των υποθέσεων και θορύβησαν έντονα φερόμενους ως αναμεμειγμένους σ’ αυτές υψηλά ιστάμενους από τον Διοικητή της ΤτΕ έως και τους τέως Πρωθυπουργό και Υπουργό Οικονομικών, τον αδερφό του ΓΑΠ και το Βενιζέλο για τους καταλόγους των μεγάλων φοροφυγάδων.

Ο κίνδυνος εμπλοκών ήταν πιθανόν μεγάλος, παρά την μέχρι τώρα πρακτική κουκουλώματος, και όταν οι άμεσες ή έμμεσες παρεμβάσεις στο έργο των εισαγγελέων δεν απέδωσαν, προανήγγειλαν αλλαγή του νόμου για τις αρμοδιότητές τους, αλλαγή των ίδιων και υπαγωγή των νέων απευθείας στους (διορισμένους από την κυβέρνηση) Εισαγγελείς του Αρείου Πάγου. Αμέσως οι δυο εισαγγελείς υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους καταγγέλλοντας ταυτόχρονα παρεμβάσεις στο έργο τους και έτσι δημιουργήθηκε μείζον δικαστικό και πολιτικό θέμα!!!

Η συνέχεια είναι γνωστή: ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου έκρινε τις καταγγελίες ως οφειλόμενες σε «παρορμητικότητα και υπερευαισθησία» και τις έθεσε στο αρχείο, ο Βενιζέλος απέσυρε την αλλαγή του νόμου, οι Εισαγγελείς αντέδρασαν δίνοντας ειδικότερα στοιχεία και επαναφέροντας το φάκελο της καταγγελίας του, ο (απερίγραπτος) Υπουργός Δικαιοσύνης επεχείρησε την αναίσχυντη επίθεση κατά των Εισαγγελέων, επιδιώκοντας την παραίτησή τους, αντί της όποιας εισέπραξε διαβίβαση του φακέλου στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για προώθησή τους «αμελλητί» στη Βουλή, λόγω εμπλοκής Υπουργών!!

Δεν προκαταλαμβάνουμε την εξέλιξη της σοβαρότατης πλέον υπόθεσης. Θα συζητηθεί στη Βουλή; Πρόκειται για καθαρό, πλέον, πολιτικό θέμα, σχετιζόμενο και με τις ενδοπασοκικές εχθροπραξίες; Μήπως, ακόμη σοβαρότερο, εκδηλώνεται μεγάλη αντίθεση Δικαστικής (μη διορισμένης) Εξουσίας και Εκτελεστικής;