ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κυβέρνηση της οικογένειας Παπανδρέου με τους ξενόφερτους «συμβούλους» και τους εγχώριους συνενόχους της έβαψε πάλι τους δρόμους της Αθήνας με αίμα, με αφορμή ασήμαντα, αρχικά, επεισόδια στο τέλος της μεγάλης αντιμνημονιακής πορείας. Όργανά της και πάλι οι εγκάθετοί της στην αστυνομία και στους γνωστούς αγνώστους των «αναρχικών».

Οι στόχοι της πολλαπλοί :

Εκφοβισμός των πολιτών, ώστε να μη διογκωθούν οι διαδηλώσεις κατά της πολιτικής των μνημονίων για την αφαίμαξη και εξαθλίωση της χώρας υπέρ των ληστρικών αγορών και τραπεζών.

Η απόσπαση της προσοχής από τις προτάσεις Σαμαρά, που, καίτοι νεοφιλελεύθερες, της χαλάνε τη συνταγή της «συναίνεσης», δηλ. της υποταγής.

Και αποπροσανατολισμός (με τη βοήθεια και του άλλου οργάνου της, των ακροδεξιών...) των Ελλήνων πολιτών από την πλήρως δικαιολογημένη οργή κατά της σχεδιασμένης «ανοχής» προς την ασύδοτη, παράνομη μετανάστευση, που επίσης με αιματηρό τρόπο άρχισε να αποδίδει τους επιδιωκόμενους καρπούς της.

Και οι τρείς στόχοι φαίνεται πλέον ότι αποτυγχάνουν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των, αμήχανων πλέον, παπαγάλων των ΜΜΕ της.

Στις 25/5/11 η τουρκική εφημερίδα «Radikal» έγραψε ότι αρκετές τουρκικές εταιρείες ενδιαφέρονται ν’ αγοράσουν ελληνικά λιμάνια που θα βγουν προς πώληση, με πρώτα του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Ο γενικός διευθυντής της τουρκικής επενδυτικής εταιρείας «Limak» δήλωσε: «Εξετάζουμε πολύ σοβαρά τους όρους πώλησης. Πιθανό ν’ αποφασίσουμε να επενδύσουμε στα ελληνικά λιμάνια, θα λάβουμε αποφάσεις εντός 2 εβδομάδων. Είναι μια δύσκολη αγορά η Ελλάδα, αναζητούμε κι Έλληνα συνεταίρο.»

Δε χρειάζεται να αναζητούν για πολύ και να κουράζονται. Η family έχει ορίσει το δευτερότοκο Νικολάκη ως καθ’ ύλην αρμόδιο και σ’αυτόν μπορούν να απευθυνθούν.

’λλες πληροφορίες φέρουν Τούρκους επιχειρηματίες να θέλουν ν’ αγοράσουν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Γινόμαστε δορυφόροι σιγά σιγά.

Το 2012 η Ελλάδα, εκτός του δανείου της τρόικας (25 δισ. το 2012), θα πρέπει να δανεισθεί από τις «αγορές» ένα πολύ μεγάλο ποσό (26 δισ. τουλάχιστον, εφόσον δεν υπάρξουν αποκλίσεις στην εφαρμογή του μνημονίου, πράγμα αδύνατο), για να πληρώσει τις λήξεις παλαιών ομολόγων. Οι ίδιοι οι δανειστές ομολογούν πλέον ότι αυτό δε γίνεται με spread πάνω από τις 1.100 μονάδες. Προβλέπουν, μάλιστα, ότι θα αυξηθούν, αντί να πέσουν στις 300, όπως πέρυσι «υπολόγιζαν».

Η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη να μας ξαναδανείσει προς το παρόν. Θέλει να έχει μόνο κέρδη από εμάς μέσω του ευρώ της. Θέλει να κατοχυρώσει πλήρως το ξεπούλημα στις εταιρείες της και των υπολοίπων δημοσίων δικτύων μας (ηλεκτρισμός, νερό κ.λπ.), το οποίο έχει υποσχεθεί (με το αζημίωτο;) ο κατοχικός πρωθυπουργός και να βάλει πόδι στις ελληνικές τράπεζες. Γι’ αυτό θέλουν να επιβάλουν «αναδιαρθρώσεις» που τους συμφέρουν, ώστε να αποσοβήσουν το 2012 τη στάση πληρωμών, στην οποία το μνημόνιο νομοτελειακά μας οδηγεί. Και, μάλιστα, ταχύτερα της Αργεντινής, που τουλάχιστον είχε διατηρήσει το εθνικό της νόμισμα.

Τρέμουν την αναδιάρθρωση τώρα οι εγχώριοι τραπεζίτες με επικεφαλής το διοικητή της (μη κρατικής) Τράπεζας της Ελλάδας και ζητούν να συνεχίσει ο ελληνικός λαός να πεινά και να δανείζεται με υψηλα επιτόκια, για να τους δώσει κι άλλες εγγυήσεις, δηλ. ομόλογα (30 δισ. ζήτησε στην πρόσφατη έκθεσή του ο κ. Προβόπουλος, πέραν των 93 δισ. που έχουν πάρει ως τώρα από το 2008), για να τα δίνουν «κουρεμένα» κατά 30% τουλάχιστον στην ΕΚΤ του Τρισέ και να δανείζονται χαμηλότοκα. Με τόσα δισ. όλες οι τράπεζες θα έπρεπε να έχουν περιέλθει στο δημόσιο.

Φυσικά φοβάται την αναδιάρθρωση και ο Τρισέ, φοβάται δηλ. ότι θα του μείνουν στο χέρι οι εγγυήσεις των ελληνικών τραπεζων, δηλ. τα ομόλογα, και θ’ αναγκαστεί να τυπώσει πληθωρικό ευρώ. Θέλουν οι τραπεζίτες να κερδίσουν χρόνο, για να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα, κυρίως προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Γι’ αυτό τώρα οι τραπεζίτες παρομοιάζουν σ’ εμάς τους αφελείς την αναδιάρθρωση σαν να είναι οι επτά πληγές του Φαραώ, δηλ. ισχυρίζονται ότι αναδιάρθρωση σημαίνει κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, απώλεια των καταθέσεων των μικροκαταθετών και στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων. Αλλά και η «αναδιάρθωση» που θέλουν οι δανειστές θα επισωρεύσει νέα δεινά στην ελληνική κοινωνία. Οι γερμανικές «αναδιαρθρώσεις», εκτός της δημόσιας περιουσίας, έχουν κύριους στόχους τις καταθέσεις και τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Επιδιώκουν, επίσης, την πτώση των αξιών της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων επιχειρήσεων, για να πουληθούν στους ξένους κοψοχρονιά, καθώς και την πτώση των μισθών, όπως λένε, σε επίπεδο Βουλγαρίας και Κίνας, για να έχουν δυσθεώρητα κέρδη. Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη.

Η αναδιάρθρωση από μια ελληνική κυβέρνηση

Στην Ελλάδα η αναδιάρθρωση από μια κυβέρνηση που λειτουργεί με βάση τα εθνικά συμφέροντα προς όφελος της κοινωνίας θα λειτουργήσει ευεργετικά για την ανάπτυξη. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει προηγουμένως να απελευθερωθούμε από τα δεσμά του ευρώ και της Ε.Ε, που μας έχουν καταστήσει υπόδουλους στους ξένους και μας έχουν καταδικάσει να καταναλώνουμε κυρίως τα προϊόντα τους, αφού έχουν διαλύσει τις παραγωγικές μας δομές. Να επαναφέρουμε το εθνικό μας νόμισμα και, αφού σταματήσουμε να πληρώνουμε τα χρέη, να ερευνήσουμε τι πραγματικά χρωστάμε. Η χώρα θα πληρώσει μόνο όσα μπορεί, ώστε να έχει πόρους για ανάπτυξη και κοινωνικές δαπάνες. Όρος είναι ότι δε θα θιγούν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και οι νόμιμες καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες. Φυσικά τότε το δημόσιο θα έχει περισσότερα κονδύλια και δε θα ξανακουστεί το παραμύθι για μη πληρωμή μισθών και συντάξεων.

Το ΑΣΚΕ έχει ήδη κάνει αναλυτικές προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης και την ανάπτυξη (βλ. «Ενημέρωση» αρ. φύλλου 136, Νοέμβριος 2010, και τη νέα προκήρυξη, Μάιος 2011)

Οι λόγοι για τους οποίους κυβερνητικοί και παρακυβερνητικοί παράγοντες έθεσαν, έστω συγκεχυμένα, θέμα δημοψηφίσματος για αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ της είναι δυσδιάκριτοι. Εθελοδουλία και ανοησία σε τέτοιο βαθμό δύσκολα μπορεί να παρακολουθήσει η κοινή ανθρώπινη λογική.

Δεν είναι λιγότερο εθελόδουλοι και όσοι καταδίκασαν τέτοιες σκέψεις με το επιχείρημα ότι θέτουν σε κίνδυνο τη … «μεγάλη κατάκτηση»(!) της συμμετοχής μας στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Ο ελληνικός λαός άρχισε προ πολλού να αντιλαμβάνεται ότι η ένταξή μας στην ΕΟΚ/Ε.Ε. και την ΟΝΕ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο τρόπος για την αγριότερη εκμετάλλευση της πατρίδας μας από τους ξένους. Και ότι ελπίδα ανόρθωσης υπάρχει μόνον αν αποχωρήσουμε από την Ε.Ε. και το ευρώ και κατακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Ελπίζουμε ότι και μόνο που άνοιξε αυτή η συζήτηση είναι καλό, για να γίνει καθαρότερος ο ρόλος «συμμάχων» και «εταίρων». Ίσως γι’ αυτό κάποιοι ευφυέστεροι έσπευσαν να κλείσουν το θέμα.

Η ιστορία της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (Ε.Β.Ζ.), μιας ακμάζουσας και κερδοφόρας επιχείρησης, αποτελεί μιαν από τις πιο χαρακτηριστικές για την καταστροφή της ελληνικής παραγωγής, και μάλιστα χωρίς μάσκες.

Το 2005 η Ε.Β.Ζ. κατέγραψε κέρδη 10 εκ. ευρώ, καλλιεργούσε 400.000 στρέμματα, παρήγαγε 320.000 τόνους ζάχαρη, υπερκαλύπτοντας τις εγχώριες ανάγκες, και απασχολούσε 1.320 μόνιμους εργαζομένους και 3.700 εποχικούς, χωρίς να υπολογιστούν οι περίπου 30.000 περιφερειακοί (αγρότες, μεταφορείς κ.λπ.). Το 2009 έκλεισε με ζημιές 46 εκ. ευρώ, φέτος καλλιεργούσε 55.000 στρέμματα, παρήγαγε 35.000 τόνους και απασχολούσε 428 μόνιμους και 1.000 εποχιακούς εργαζομένους. [Τα στοιχεία από το Έψιλον]

Το «Σωτήριο» Έτος 2006 η ΚΑΠ από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασίζει ότι ζάχαρη θα παράγεται στην Κεντρική Ευρώπη κι όχι στο Νότο. Έτσι, αποφασίζει να κατέβει η παραγωγή της Ελλάδας στους 158.000 τόνους, επιβάλλει εισφορά επί της ποσόστωσης (για κάθε τόνο που παράγεται πληρώνουμε 110-170 ευρώ υπέρ του γεωργικού ταμείου της ένωσης), μειώνει την τιμή που δίνει στους αγρότες για τεύτλα κατά 45% και προσφέρει 400-600 ευρώ για κάθε τόνο που δε θα παράγεται σε βάθος τριετίας (μας θυμίζει τίποτα;). Κερδισμένες Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, δηλ. η βαριά βιομηχανία και η τεχνολογία δική τους, τα γεωργικά προϊόντα δικά τους κι αυτά. Και όσον αφορά στην Ε.Β.Ζ., οι υποσχέσεις ότι τα εργοστάσια που έκλεισαν θα παράγουν βιοκαύσιμα έμειναν στα «θα», περιμένοντας τους ξένους αγοραστές, τις μίζες, τις εντολές. Τα διορισμένα κομματικά παράσιτα στις διοικητικές θέσεις το τελευταίο που τους απασχολούσε ήταν να επιβιώσει η βιομηχανία, στολίδι της Βόρειας Ελλάδας.

Πόσο ακόμα θα μας πάρει να καταλάβουμε το ρόλο της Ε.Ε. στη διάλυση της οικονομίας μας, και στην εξαθλίωση του ελληνικού λαού;