ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Σας καλεί στην ανοικτή εκδήλωση-συζήτηση που διοργανώνει

την Τετάρτη 12 Ιουνίου στις 6.30 μ.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» του Δήμου Καλλιθέας σε αίθουσα του 1^ου ορόφου, οδός Μεγίστης 18-20

Γιατί φτάσαμε στη σημερινή υποδούλωση και εξαθλίωση ;

Πώς θα απελευθερωθούμε, θα αναπτυχθούμε και θα προοδεύσουμε ;

Η κατοχική κυβέρνηση, και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός της, βλέποντας ότι η δουλική εφαρμογή της πολιτικής που τους υπαγορεύουν οι ξένες δυνάμεις οδηγεί σε νέα χειρότερα μνημόνια, επιχειρούν να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό, προπαγανδίζοντας ότι αρχίζει οσονούπω η ανάπτυξη. Τελειώνουν, άλλωστε, οι δόσεις των δανείων του χρόνου. Θα είναι η πολλοστή φορά που ο Σαμαράς διαψεύδεται, αφού δεν αποφασίζει αυτός αλλά η τρόικα. Ίσως νομίζει ότι θα περάσει τα νέα πιο σκληρά μέτρα, υποσχόμενος τον επερχόμενο παράδεισο, για να παρατείνει την πολιτική του επιβίωση έως τις γερμανικές εκλογές και μετά βλέποντας και κάνοντας.

Ο ελληνικός λαός, κατά τις περσινές διπλές εκλογές που επέβαλε, ψήφισε κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπέρ της παραμονής στο ευρώ. Και τώρα για πρώτη φορά βρίσκεται μπρος σ’ ένα πολιτικό αδιέξοδο, όπου κανένα από τα μεγάλα προβεβλημένα κόμματα δεν τον πείθει ότι θα του προσφέρει άμεση λύση ατομικά ή συλλογικά, έστω και παραπλανώντας τον, ανατρέποντάς του έτσι συσσωρευμένα στερεότυπα δεκαετιών. Αυτό σε συνδυασμό με τις αναξιόπιστες κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, που στην ουσία αποδέχθηκαν τα μνημόνια, έχουν οδηγήσει σε συρρίκνωση των αντιδράσεων κατά της εξοντωτικής κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό προβάλλουν οι κατοχικοί ως επιδοκιμασία του «προγράμματος». Κατά βάθος φοβούνται τη συσσώρευση της κοινωνικής οργής και τις υπόγειες αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση. Όταν και όπου βρεθεί συλλογικός τρόπος έκφρασης η οργή εκδηλώνεται ακόμη και βίαια (π.χ. Σκουριές), παρά την εκτεταμένη καταστολή και παρά τις προσπάθειες διοχέτευσης των πιο απολίτικων στη Χρυσή Αυγή.

Το ξεπούλημα βαφτίζεται ανάπτυξη

«Ανάπτυξη» κατά Σαμαρά σημαίνει το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων επιχειρήσεων αντί πινακίου φακής σε ξένους και εγχώριους κερδοσκόπους, με ένα αφελληνισμένο κράτος, που έχει αλωθεί από ξένους γκαουλάιτερ, με εργατικό δυναμικό σε συνθήκες δουλείας και ανασφάλιστης εργασίας, με πλήθος λαθρομεταναστών και με μια πρωτοφανή ανεργία και φτώχεια, που συνεχώς αυξάνονται. Γι’ αυτή την πλήρη συμμόρφωσή της η κυβέρνηση Σαμαρά, σε συνδυασμό με τη μείωση των λαϊκών αντιδράσεων, εισπράττει τα εύσημα των Ευρωπαίων πατρόνων της και των «οίκων αξιολόγησης», σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία ανάκαμψης.

Γνωρίζει άριστα ο Σαμαράς ότι, όταν έχει καταρρεύσει η εσωτερική ζήτηση με τη λεηλασία των εισοδημάτων και τα αλλεπάλληλα χαράτσια, καμιά σοβαρή, έστω και ξένη, επένδυση δεν μπορεί να γίνει, αφού οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να πουλήσουν στην ελληνική αγορά. Επιπλέον οι τιμές των προϊόντων τους εδώ επιβαρύνονται υπέρμετρα σε σχέση με άλλες χώρες, λόγω των φόρων που έχει επιβάλει η τρόικα. Γι’ αυτό, αντί να εγκαθίστανται νέες επιχειρήσεις, φεύγουν κι αυτές που υπάρχουν.

Οι εξαγωγές, παρά την αρχική αύξηση, αρχίζουν να μειώνονται, αφού όλες οι χώρες της ευρωζώνης, πλην της Γερμανίας, έχουν μπει σε ύφεση και τα ελληνικά προϊόντα, λόγω του σκληρού ευρώ, δεν είναι ανταγωνιστικά σε τρίτες χώρες.

Η κατά Σαμαρά ανάπτυξη, που επιχειρεί να τηρήσει και τις γεωπολιτικές ισορροπίες μεταξύ των ισχυρών, που μυρίστηκαν «ψητό», με άγνωστη πολιτική έκβαση, είναι λεηλασίες και «αρπαχτές», που δεν προσφέρουν παρά ελάχιστες θέσεις εργασίας με εξευτελιστικές αμοιβές και αυξάνουν τις τιμές των κοινωφελών αγαθών (π.χ. νερό, ηλεκτρικό). Ταυτόχρονα αφαιρούνται από το δημόσιο κρίσιμοι τομείς για μια πραγματική ανάπτυξη (π.χ υδρογονάνθρακές, ηλεκτρισμός, σιδηρόδρομοι, λιμάνια, αεροδρόμια), δηλ. πλήρης αφελληνισμός, όσο τους αφήνουμε.

Πραγματική ανάπτυξη θα υπάρχει, όταν απελευθερωθούμε από τα δεσμά της νέας κατοχής, δηλ. από την Ε.Ε. και το ευρώ, το νόμισμα του κατακτητή. Παραμονή στο ευρώ σημαίνει διαρκή μνημόνια. «Οικονομία χωρίς μνημόνιο σημαίνει επιστροφή στη δραχμή...» παραδέχθηκε ο τροϊκανός Στουρνάρας.

Πρέπει ν’ αποφασίζουμε εμείς για την πατρίδα μας, για να ενισχύσουμε και να επεκτείνουμε με δημόσιες, κυρίως, επενδύσεις το παραγωγικό μας δυναμικό, ν’ αυξήσουμε την αγοραστική μας δύναμη, την εσωτερική ζήτηση και την εθνική παραγωγή, για να μειωθεί δραστικά η ανεργία. Να πληρώσουμε από τα δάνεια όσα πραγματικά χρωστάμε κι όσα μπορούμε, να συνάπτουμε εμπορικές και οικονομικές σχέσεις αμοιβαία επωφελείς με όλους. Αυτά όμως, αν και όταν...

Δε θα χρειαζόταν να περιγράψει κανείς (ερμηνευτικά έστω) την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας και η ελληνική κοινωνία, μια που όλοι, έστω και αποσπασματικά, την γνωρίζουν και την βιώνουν άμεσα. Χρειάζεται, όμως, να γίνει, επιγραμματικά, μόνο και μόνο για να φανεί ανάγλυφα ο (μακρύς, δυστυχώς, και όχι ανέφελος) δρόμος διαφυγής προς τα εμπρός.

Παρά τη συνεχιζόμενη ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ και γερμανικής Ευρώπης, φαίνεται να γίνεται αποδεκτή από τους «Μεγάλους», επί του παρόντος, η γερμανική κυριαρχία και κατοχή της Ελλάδας, κάτι που γίνεται φανερό σε όλους τους τομείς, εκτός του τομέα της ενέργειας και των υποδομών, για τον έλεγχο των οποίων όλοι ερίζουν, ερήμην των Ελλήνων. Και οι ηγεσίες μας αδιαφορούν ή αδυνατούν, όχι μόνο να ελέγξουν, βέβαια, αλλά τουλάχιστον να παρακολουθήσουν πού πηγαίνουν τα πράγματα, ώστε να προσαρμόσουν τη στάση τους και να μην εξευτελίζονται, πράττοντας ή αποδεχόμενοι αυτά που προηγουμένως απέρριπταν. Αντίθετα οι ομολογουμένως αντίπαλοι-εχθροί, όλοι σχεδόν οι γείτονες, ευτυχούν εναντίον μας, μιας που, ομολογημένα επίσης, δεν έχουμε δικούς μας εκπροσώπους-ηγέτες.

Απόλυτη οπισθοδρόμηση στο εσωτερικό

Στο εσωτερικό της χώρας σε όλους τους τομείς συνεχίζεται ο κατήφορος και δείχνει να μην έχει τελειωμό «του κακού η σκάλα». Και ο απίθανος, διορισμός της τρόικας, υπουργός των οικονομικών πανηγυρίζει που η ύφεση θα βαθύνει κι εφέτος κατά 5,7% (!), ενημερώνοντάς μας ότι «ήλθε για να μείνει»!! Και ο (απόλυτα; μένει να δούμε... και μακάρι όχι) μεταλλαγμένος πρωθυπουργός, κυρίαρχος σε μια παράλυτη, παρά τους αλληλοσπαραγμούς της, κυβέρνηση ταξιδεύει, για να προσφέρει «στο πιάτο» τα ιμάτια της χώρας, όπου δεν τον αποπέμπουν και μάλιστα με σκαιότητα. Το μόνο στο οποίο, επί του παρόντος, διακρίνεται είναι να προσφέρει το (μικρό, λόγω της κατρακύλας των εμπορικών ή χρηματιστηριακών τιμών) τίμημα της δημόσιας αλλά και των ιδιωτικών μικρών ή μεγαλύτερων, όχι πάντως των μεγάλων, φυσικά, περιουσιών στους «δανειστές», δηλ. τη Γερμανία.

Και σε ένα δεύτερο· επιδεικνύεται μια κλιμακούμενη αυταρχικότητα, όπως στις Σκουριές της Χαλκιδικής (δεν τόλμησαν όμως να εγκαινιάσουν παρόμοια επιχείρηση στη Θράκη...)· όπως στις επιστρατεύσεις, πριν καν εκδηλωθούν οι απεργίες(!)· όπως στην καρατόμηση, ουσιαστικά, των οικονομικών εισαγγελέων κ.κ. Πεπόνη και Μουζακίτη, μια όαση πραγματικά στην έρημο της Δικαιοσύνης, που «αρνήθηκαν» να συνεχίσουν τη θητεία τους, που έληγε τυπικά τον Ιούνιο, αφού τους καπέλωσαν με νέο θεσμό(!), αυτόν του εισαγγελέα διαφθοράς!

Αυτά φέρουν και την υπογραφή του Πρωθυπουργού, που θέλει να προλάβει (νομίζει...) τις αντιδράσεις σ’ αυτά τα φρικαλέα που έρχονται και να διαλύσει κάθε, τυχόν, αυταπάτη ότι οι ένοχοι των κολοσσιαίων απατών και κλοπών θα τιμωρηθούν και η λεία τους θα επιστραφεί σ’ αυτούς που τώρα την πληρώνουν.

Και τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν κυριολεκτικά σαστίσει. Λείχουν, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις μέσα τους, εκεί που προηγούμενα έπτυαν και συνεχώς τανάπαλιν.

Το μόνο στο οποίο συντονίζονται είναι να προαναγγέλλουν, κατηγορώντας τα, τάχα, ή και στηρίζοντάς τα οι τολμηροί(!), τα καινούρια δεινά που έρχονται, με υπερβολές (ελπίζουμε), όπως ότι το μόνο όριο για συντάξεις (και μισθούς, εννοείται) είναι τα 360 ευρώ(!!), ώστε οι νέοι να φύγουν από την Ελλάδα και ν’ αντικατασταθούν από τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, που στον τουρισμό είναι ήδη 7 στους 2 Έλληνες και σε πολλά χωριά, π.χ. στη Μανωλάδα της Ηλείας, τη γνωστή, 7000 στους 2000 Έλληνες...

Και η αντίδραση των θυμάτων της λαίλαπας;

Φαινομενικά, τουλάχιστο, επικρατεί μια παθητικότητα, κάποιοι μάλιστα ψιθυρίζουν τη λέξη εγκαρτέρηση, που σημαίνει και αποδοχή. Δεν είναι, βέβαια έτσι.

Κάποιες παθητικές, πάντως, εμφανείς αντιδράσεις σήμερα είναι οι χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων, που αισθάνθηκαν το απόλυτο αδιέξοδο, και δε γνωρίζουμε τι θα γίνει, αν αυτή η αυτοθυσία πάψει να φαίνεται ατομική και μετατραπεί σε ενεργητικά συλλογική στόχευση...

Άλλη χαρακτηριστική, φαινομενικά παθητική κι αυτή, είναι τα «κανένας» και «κανένα» στις δημοσκοπήσεις, όπως και η γιγάντωση οσημέραι του ευρωσκεπτικισμού (άργησαν, αλλά έστω...) και ανοικτής άρνησης Ε.Ε. και «ευρώ», κάτι που μας δικαιώνει, κατόπιν καταστροφής όμως, μετά από αγώνα 30 χρόνων. Και βέβαια αυξάνονται και εμπλουτίζονται συνεχώς οι ανεξάρτητες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, παρά τις ιδιοτελείς απόπειρες για έλεγχο ή, αλλιώς, υπονόμευσής τους.

Η βουβή όμως αγανάκτηση και μια σιωπηλή, ακόμη, αποφασιστικότητα σιγοβράζει και, όταν σχηματισθεί η «κρίσιμη μάζα», αναμένεται έκρηξη. Ευχόμαστε, και στην κατεύθυνση αυτή εστιάζονται και οι δικοί μας στόχοι, να μην είναι τυφλή, να είναι στοχευμένη σε πορεία και οργανωμένη πέρα κι έξω από αυτούς που τότε θα σπεύσουν, με υποκριτική αυτοκριτική, να την καναλιζάρουν στους δικούς τους, δοτούς και ξένους προς τις πραγματικές ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας μας, αύλακες.

Πώς όμως να μη φαίνονται απογοητευμένοι οι πολλοί, όταν νομίζουν πως ό,τι δοκίμασαν μέχρι τώρα απέτυχε, όταν δεν βλέπουν σ’ αυτά που τους δείχνουν και ακούουν κανένα φως, όταν τους προτείνουν, άμεσα ή έμμεσα, αυτούς που τα καθεστωτικά «γνωστά» Μ.Μ.Ε. τους προβάλλουν;

Η απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού θεάτρου θα οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, σε λυτρωτική νέα πορεία.

Όλοι, πλέον, ουσιαστικά δεν πιστεύουν ότι μπορούν κάτι καλό να περιμένουν από το υπάρχον πολιτικό σύστημα και δυσπιστούν, από τώρα, για ό,τι τυχόν θα ετοιμάσουν οι ξένοι πάτρωνες και οι εδώ συνεργοί τους για την τροποποίηση ή αντικατάστασή του, ώστε να εξασφαλιστεί η, προσωρινή έστω, εκλογική νομιμοποίησή του.

Χαμογελούν ειρωνικά ή οργισμένα, όταν ακούν όλα, σχεδόν, τα γνωστά πολιτικά σχήματα να αρνούνται πως τελούμε υπό κατοχήν και υποδούλωση, την οποία έχουν κληθεί να υπηρετούν και, επωφελώς, να διαχειρίζονται.

Αδιαφορούν, ακόμη και οι «υποστηρικτές» της, για την τύχη της κυβέρνησης των γκαουλάιτερ, που συνεχίζει να επιβιώνει λόγω αδράνειας και έλλειψης καλύτερης λύσης, όσο μπορέσουν, παρά τους αλληλοσπαραγμούς και τις ανοησίες τύπου αντιρατσιστικού νόμου, που θα οδηγούσε στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα, πέρα από τους γενικότερα αντιδημοκρατικούς κινδύνους που δημιουργεί... Ποιος, άλλωστε, πιστεύει στη λεγόμενη ανάκαμψη και ανάπτυξη (αναλυτικά σε άλλο άρθρο), που θα φέρει, ίσως, βελτίωση των αριθμών, σίγουρα όμως καταστροφή των ανθρώπων και απογύμνωση της χώρας από ό,τι θα μπορούσε να τη βοηθήσει στην πρόοδό της;

Αγανακτούν με τη θρασύτητα των διεσπαρμένων «ορφανών» του ΠΑΣΟΚ, του προέδρού του συμπεριλαμβανομένου, που, αλληλοϋβριζόμενοι, επιχειρούν την ανασύνταξη(!) της κεντροαριστεράς, την οποία οι ίδιοι διέσυραν και διέλυσαν με την πολιτική που τους επέβαλαν οι όποιοι πάτρωνές τους. Πώς να βρεθεί άλλωστε κάποιος στοιχειωδώς αξιόπιστος Μεσσίας (γι’ αυτούς), για να ενώσει όλους, από τον κύκλο των σημιτικών έως και τους ρεπουσικούς, που το μόνο που τους συνδέει είναι η κάθε είδους ανθελληνική πολιτική;

Όσο για τους «αντιπολιτευόμενους», ακόμη και οι θιασώτες τους δυσπιστούν, τουλάχιστο..., για τους, αλληλοσυγκρουόμενους, αόριστους στόχους τους· απορούν για την προσήλωσή τους, ακόμη..., σε Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ της («το εθνικό μας νόμισμα»!), την πηγή της καταστροφής της χώρας μας, και ανησυχούν για τις στενές σχέσεις τους με εξωελληνικά κέντρα. Και απογοητεύονται πολλοί, γνήσια αριστεροί, βλέποντας αυτούς που, δίκαια, διαμαρτύρονται για την κεντροποίηση και την τάση διαχείρισης, επωφελούς για πολλούς, βέβαια, της κρίσης να αυξάνεται, να επιδιώκουν συμμαχίες που οδηγούν σε απομονωτικές λογικές και όχι σε αυτές που θα ανοίγονταν σε απελευθερωτικές, κοινωνικά και εθνικά, πορείες

Παρ’ όλ’ αυτά, αν ξαφνικά ή σχετικά γρήγορα προκηρυχθούν εκλογές, πολλοί, παρ’ όλες τις δυσπιστίες τους, θα στηρίξουν και θα ψηφίσουν κάποιους από τους παραπάνω, «για να υπάρξει κυβέρνηση»(..!), ακόμη και ναζιστικά κατασκευάσματα, μόνο και μόνο από αγανάκτηση για το παρόν πολιτικό σκηνικό, που δεν ανταποκρίνεται, ως όφειλε, στις κοινωνικές και εθνικές αγωνίες τους για την τύχη της ελληνικής κοινωνίας.

Τα κατάφεραν οι γραικύλοι που μας κυβερνούν εφαρμόζοντας τα μέτρα που εντέλλεται η ξένη κατοχή (Ε.Ε και Δ.Ν.Τ.) να καταστήσουν τους Ελληνες τους πιο φτωχούς ανάμεσα σ’ όλες τις χώρες της Ε.Ε. Με ποσοστό φτώχειας 20,9%, δηλ.ένας στους πέντε έχει εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου εισοδήματος στη χώρα μας, η Ελλάδα προηγείται χωρών όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία που λίγο καιρό πριν κατείχαν τα πρωτεία. Αν μάλιστα ως εισόδημα υπολογισθεί το μέσο εισόδημα της Ε.Ε το ποσοστό φτώχειας ξεπερνά το 40%.

Η χώρα μας έχει το θλιβερό προνόμιο της να έχει παγκοσμίως το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας με 27,4% μπροστά από την Ν. Αφρική (25,2%) και τη Νιγηρία (23,9%). Μάλιστα η μακροχρόνια ανεργία φτάνει το 14%.

Το σχέδιο των ξένων είναι να καταστήσει ανέργους όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, τώρα με τις απολύσεις στο δημόσιο, για να διευρύνει τη φτώχεια με στόχο την πλήρη υποταγή μας .

Η Ε.Ε., που υποτίθεται ότι κόπτεται για τη διεθνή νομιμότητα, ήταν αυτή που υποστήριξε με κάθε τρόπο το επαίσχυντο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, παρότι παραβίαζε όχι μόνο το Διεθνές Δίκαιο, αλλά και το δικό της. Στην ίδια λογική διοργανώνει σήμερα αποστολές από την Κύπρο προς τις Βρυξέλες για προπαγανδιστικούς λόγους, τις οποίες χρηματοδοτεί η ίδια (με τα λεφτά των λαών, βεβαίως!), για τις οποίες χρησιμοποιεί τόσο το αεροδρόμιο της Λάρνακας όσο και το αεροδρόμιο της κατεχόμενης Τύμπου. Το γεγονός ότι το αεροδρόμιο της Τύμπου είναι παράνομο, όπως και ολόκληρο το ψευδοκράτος, δεν αποτελεί, φαίνεται, πρόβλημα!