ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

[Το κείμενο αυτό γράφτηκε και αναρτήθηκε στα «επίκαιρα κείμενα» της ιστοσελίδας του ΑΣΚΕ μεταξύ των 2 γύρων.]

Φαίνεται ότι οι Αγγλοαμερικανοί και η σύμμαχός τους Ε.Ε. θεωρούν ότι έφτασε επιτέλους η ώρα να υλοποιήσουν τα αποτρόπαια σχέδιά τους εναντίον του κυπριακού ελληνισμού, τον οποίο νομίζουν ότι μπορούν πλέον να χειραγωγούν.

Αφού οδήγησαν τεχνηέντως και την Κύπρο στην οικονομική καταστροφή, με ευθύνη όλου του πολιτικού κόσμου, που υποστήριξε ή αποδέχθηκε την ένταξη στην Ε.Ε., αποπροσανατόλισαν τους ψηφοφόρους, διοργανώνοντας έναν προεκλογικό αγώνα με κυρίαρχο στοιχείο την οικονομία κι όχι το εθνικό θέμα. Πέταξαν τον εθελόδουλο Χριστόφια (ντροπαλό υποστηρικτή του ΝΑΙ) σαν στυμμένη λεμονόκουπα και προωθούν τον αδίστακτο ΝΑΙνέκο Αναστασιάδη για Πρόεδρο.

Φαίνεται ότι θα τα παίξουν όλα για όλα, γιατί δε δίστασαν να κάψουν ακόμη και τις πολύτιμες σ’ αυτούς εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι οποίες λειτουργούν για να επηρεάζουν την κοινή γνώμη κι όχι για να την καταγράφουν. Θυμίζουμε με ποιο τρόπο «έσπρωξαν» τον Τσίπρα το 2008, δίνοντάς του πάνω από 20% (ενώ δεν είχε ξεκολλήσει από το 5%), στην προετοιμασία του «Δεκέμβρη», με τον οποίο έφθειραν τον άβουλο Καραμανλή, τον ανέτρεψαν, ακύρωσαν τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τις ελάχιστες άλλες θετικές πλευρές της πολιτικής του. Μέχρι τώρα, όμως, πρόσεχαν τουλάχιστον όσο πλησίαζε η ημέρα των εκλογών να προσαρμόζουν τα «ευρήματα» με την πραγματικότητα, ώστε να μην εκτεθούν ανεπανόρθωτα και δεν μπορούν πλέον να παίζουν το ρόλο τους. Στην Κύπρο δεν έκαναν ούτε αυτό.

Κάνοντας έναν χοντρικό υπολογισμό, αν οι εταιρείες δεν είχαν επηρεάσει το εκλογικό σώμα της Κύπρου, ο Αναστασιάδης θα είχε περίπου 40% και ο Λιλλήκας θα ήταν δεύτερος, οπότε όλα θα ήσαν ανοιχτά για το δεύτερο γύρο. Τώρα το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο, μ’ ένα σχέδιο «λύσης» έτοιμο, χειρότερο μάλλον από το σχέδιο Ανάν, ύστερα και από τις μονομερείς υποχωρήσεις που έκανε ο Χριστόφιας. Ο Αναστασιάδης είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, με τον εσμό των «υπερπατριωτών» της της ΕΟΚΑ Β΄ γύρω του (ο πατέρας του αστυνομικός διευθυντής Λεμεσού, πραξικοπηματίας, έκανε τις συλλήψεις στη Λεμεσό), είναι ο πρόθυμος και να «πουλήσει» το εθνικό θέμα και να χαρίσει το δημόσιο πλούτο στη Μέρκελ και τους εταίρους της.

Επειδή η κατάσταση έχει δυσκολέψει πολύ, απαιτείται ακόμη μεγαλύτερη πολιτική τόλμη από τις πατριωτικές δυνάμεις του κυπριακού ελληνισμού. Απαιτείται συσπείρωση με καθαρές θέσεις και υπέρβαση των προσωπικών και άλλων μικροφιλοδοξιών. Η θέση του Λιλλήκα για εκδίωξη της τρόικας είναι μια σημαντική θέση, αλλά δεν είναι αρκετή. Αν πράγματι την εννοεί και δεν την υποστηρίζει εκ του ασφαλούς ότι δε θα χρειαστεί να την τηρήσει ή αν δε σκοπεύει να την στρογγυλέψει κάποια στιγμή, πρέπει να γνωρίζει κι αυτός και όσοι τον ψήφισαν ότι αυτό συνεπάγεται αποχώρηση από την Ε.Ε., πρώτη προϋπόθεση για την ανόρθωση της οικονομίας, κι ότι χρειάζεται μια άλλη πολιτική σε όλους τους τομείς.

[Υ.Γ.: Όσα διαδραματίζονται με το «κούρεμα» αποδεικνύουν ότι δεν ήσαν καθόλου υπερβολικά όσα γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Ε» στο άρθρο «Καταστροφική για την Κύπρο η ένταξη στην Ε.Ε.». Ας αντικρύσουν επιτέλους κάποιοι την πραγματικότητα!].

Η κρίση στη χώρα μας δε δημιουργεί μόνο ανέχεια και ανεργία. Φαίνεται ότι το κλίμα αυτό θεωρείται από πολλούς ευνοϊκό για να ικανοποιήθουν τα συμφέροντα ντόπιων και κυρίως ξένων παραγόντων και παραγοντίσκων επεμβαίνοντας στο πολιτικό σκηνικό και απαιτώντας συμμετοχή στα λάφυρα.

Στις παλαιότερες εποχές, όταν το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε τη σημαντικότερη πολιτική δύναμη, λόγω της εκτεταμένης και βαθιάς διαφθοράς και της, ως εκ τούτου, συμμετοχικής ευθύνης, το κάθε Συνέδριό του αποτελούσε μεγάλο πολιτικό γεγονός.

Και τούτο όχι γιατί θα συζητούνταν πολιτικές και προγράμματα, αλλά απλά και μόνο γιατί καθοριζόταν η έκβαση της ανελέητης μάχης των «συσχετισμών», ποιος δηλ. θα είχε το πάνω χέρι στη λεηλασία της χώρας, κάτι που ενδιέφερε τους συμμετέχοντες σ’ αυτήν και, φυσικά, αυτούς που την υφίσταντο.

Τώρα που η λεηλασία περιορίστηκε στο 1/3 των προσοδοφόρων δημοσίων θέσεων και μηδενίστηκε σχεδόν για τους πολλούς των οπαδών, λόγω κρίσης και όχι, φευ, ανάνηψης, το ενδιαφέρον περιορίστηκε πολύ για το Συνέδριο και μάλλον αντιμετωπίστηκε σκωπτικά παρά πολιτικά, ακόμη και από τους μέχρι πρότινος ενθουσιώδεις σχολιαστές του. Τα παράπονα της κ. Κοππά, που δεν εκλέχτηκε … αριστίνδην σύνεδρος και παραιτήθηκε από επικεφαλής των ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ή η συγκέντρωση (μη συνέδρων) αποθέωσης του ΓΑΠ («νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός»), του Καρχιμάκη, μόνο προς τη σοβαρότητα δεν προσέβλεπαν.

Τα αποτελέσματα αναμενόμενα. Αντί ν’ ανακοπεί η πτώση, έγινε εμφανέστερη με τις σημαντικές απουσίες. Πλειοψήφισαν οι προσκείμενοι στο Βενιζέλο, αφού αυτός ελέγχει το ταμείο και μοιράζει τα αξιώματα, ο αιωνίως στηρίζων κριτικά(!) το νικητή Παναγιωτακόπουλο εξασφάλισε το 20%, ο Καρχιμάκης πήρε 10% και τα πρώην μεγαλοστελέχη ετοιμάζονται να πορευτούν οίκαδε, αν δεν υπάρξουν και δυσάρεστες επιπλοκές...

Το Συνέδριο επιβεβαίωσε τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση Σαμαρά και μάλιστα με πολιτικά στελέχη. Είναι το τυράκι του Προέδρου προς όλους, γιατί, διαφορετικά, το μαγαζί πάει για λουκέτο.

Νέο πρόβλημα θα υπάρξει με την εκλογή του Γραμματέα, ιδιαίτερα αν προταθεί ο «Τσίπρας» του ΠΑΣΟΚ, ο εκλεκτός του Ευάγγελου. Ελάχιστοι, όμως, θα ενδιαφερθούν…

Sic transit gloria mundi, και όχι μόνον η δόξα…

Η Γερμανία της Μέρκελ, η Γαλλία του Σαρκοζι, η Ε.Ε. και η Ε.Κ.Τ., με την απειλή ιταλικής χρεοκοπίας και της φυγής ιταλικών κεφαλαίων στο εξωτερικό, υποχρέωσαν τον απρόβλεπτο και απείθαρχο Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί στις 12/11/2011, για να εγκαταστήσουν κυβέρνηση «τεχνοκρατών», υπάκουη στις γερμανικές εντολές λιτότητας. Με πρωθυπουργό έναν άνθρωπό τους, με περγαμηνές στην υπηρεσία του διεθνούς κεφαλαίου, στέλεχος της Goldman Sachs, της Coca Cola, ευρωπαίος πρόεδρος της Τριμερούς, ηγετικό στέλεχος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ και πρώην επίτροπος της Κομισιόν. Την κυβέρνηση Μόντι τη στήριξαν κοινοβουλευτικά όλα τα κόμματα εκτός της Λέγκας του Βορρά.

Στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. του Ιουνίου 2012 προσπάθησαν να του φτιάξουν ηγετικό προφίλ, με τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ να ηρωοποιούν τον Μόντι ότι δήθεν αντιστάθηκε στη Μέρκελ, «επιβάλλοντάς» της να αποδεχθεί την επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με ευρωπαϊκά κονδύλια που δε θα προσμετρώνται στο δημόσιο χρέος. Φυσικά η Μέρκελ, που καμώθηκε τότε ότι υποχωρεί, τα έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Δεν θυμόμαστε από τότε έστω κάποια διαμαρτυρία του Μόντι.

Τα «κατορθώματα» του Μόντι

Ο Μόντι, το 2011, επέβαλε περικοπές δαπανών ύψους 30 δισ. ευρώ, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 58 στα 66 μέχρι το 2018, αύξηση του συντάξιμου χρόνου από τα 35 στα 42 χρόνια, αύξηση του ΦΠΑ κατά 2%, αυξήσεις στα καύσιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης, φόρους ιδιοκτησίας και κατήργησε το νόμο που εμπόδιζε τις αναιτιολόγητες απολύσεις. Το 2012 επέβαλε επιπλέον περικοπές 4,5 δισ., ενώ άλλα 21,5 δισ. προβλέπονται για το 2013 και 2014. Το ΑΕΠ προβλέπεται αρνητικό και το 2013, έχοντας πέσει 2,4% το 2012. Η βιομηχανική παραγωγή έπεσε κατά 25% από το 2008, ενώ η κατανάλωση έπεσε 20% μέσα στο 2012, που είναι η μεγαλύτερη μεταπολεμικά. Η ανεργία έφτασε επίσημα το 11%, με επιπλέον 1 εκατομμύριο ανέργους κατά τη διακυβέρνηση Μόντι, ενώ εκτοξεύτηκε από το 30% στο 37% στους νέους 15-24 ετών, με τον Μόντι να τους συμβουλεύει πως «πρέπει να συνηθίσουν την ιδέα πως δε θα μπορούν στο εξής να έχουν σταθερή δουλειά εφ’ όρου ζωής».

Τα γερμανικά σχέδια για Ιταλία και Ισπανία

Η Ιταλία 3^η και η Ισπανία 4^η οικονομία στην ευρωζώνη, με δημόσιο χρέος 2 τρισ. και 1 τρισ. αντίστοιχα, δεν μπορούν να ενταχθούν σε μνημόνια «διάσωσης», όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, επειδή τα ποσά που χρειάζονται είναι τεράστια και δεν μπορούν να βρεθούν από τις «αγορές», παρά μόνο με μαζικό τύπωμα πληθωρικού χρήματος, που θα διαλύσει τη γερμανική οικονομία και το ευρώ.

Για το λόγο αυτό θέλουν πειθήνιες κυβερνήσεις στις δύο αυτές χώρες, όπως στις 3 μνημονιακές, για να εφαρμόζουν τα γερμανικά σχέδια λιτότητας, με στόχο τη διατήρηση του ευρώ «πάση θυσία», και, με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα, να εφαρμόζουν εξοντωτική λιτότητα, που εξαθλιώνει τις κοινωνίες τους και καταβαραθρώνει τις οικονομίες τους με ύφεση, αύξηση χρέους και ελλειμμάτων, με τελικό σκοπό την ενίσχυση των τραπεζών και της Γερμανίας.

Το γερμανικό αυτό σχέδιο για τις μεγάλες αυτές ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα αν προστεθεί και η Γαλλία, θα αποτύχει, επειδή οι άρχουσες τάξεις των χωρών αυτών, που εξελίχθηκαν με βάση το έθνος-κράτος, σε αντίθεση με τη δική μας, δεν είναι διατεθειμένες να αυτοκαταστραφούν, εκχωρώντας την εξουσία τους και τα τιμαλφή της χώρας τους στη γερμανική ελίτ.

Οι πρόωρες εκλογές

Οι ιταλικές εκλογές είχαν προγραμματισθεί για το Μάρτιο ή Απρίλιο του 2013, όμως ο Μπερλουσκόνι απέσυρε το Νοέμβριο του 2012 την υποστήριξή του από την κυβέρνηση Μόντι, επισπεύδοντας τις εκλογές και επισύροντας την οργή της Μέρκελ και του Ολάντ. Το σχέδιό τους ήταν η συνεργασία Μπερσάνι-Μόντι, με τον Μόντι ξανά πρωθυπουργό. Ένας τραπεζίτης, μάλιστα, είπε ότι μια κυβέρνηση Μπερσάνι θα ήταν για τις τράπεζες το δεύτερο καλύτερο αποτέλεσμα μετά από μια νίκη του Μόντι. Για το λόγο αυτό χρησιμοποίησαν τη γνωστή συνταγή των παραπλανητικών δημοσκοπήσεων, που έδιναν προεκλογικά υπερβολικά ποσοστά στον Μόντι και στον Μπερσάνι, για να δημιουργήσουν ρεύμα υπέρ τους. Τώρα προσπαθούν, πάλι με τις δημοσκοπήσεις, να περάσουν ότι και οι Ιταλοί θέλουν ασμένως το ευρώ.

Οι επικεφαλής των μεγαλύτερων πολιτικών φορέων που μετείχαν στις ιταλικές εκλογές ήσαν:

Ο Μπερσάνι (νέος Σημίτης της Ιταλίας, μετά τον Πρόντι) με το συνασπισμό της Κεντροαριστεράς, που έχει επανειλημμένα δηλώσει πως θα συνεχίσει την φιλογερμανική πολιτική Μόντι. Στελέχη του είναι αναμεμιγμένα σε σκάνδαλα. Οι αρχικές δημοσκοπήσεις του έδιναν ποσοστό 38%.

Ο Μπερλουσκόνι με το συνασπισμό της Κεντροδεξιάς, που η παραίτηση του είχε προκαλέσει ανακούφιση στους Ιταλούς, επειδή τον θεωρούσαν υπαίτιο διαφθοράς και σκανδάλων. Σύμφωνα με τις αρχικές δημοσκοπήσεις δεν ξεπερνούσε το 15%. Η προεκλογική του εκστρατεία στρεφόταν ευθέως εναντίον του Μόντι, της Γερμανίας και της Ε.Ε., ως υπευθύνων για τα δεινά της Ιταλίας.

Ο Πέπε Γκρίλο, πουδημιούργησε το 2008 μέσω του διαδικτύου το «Κίνημα των 5 αστέρων» και, όπως φάνηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα, εκφράζει αυτούς που έχουν πληγεί από την πολιτική Μόντι και τάσσονται κατά του πολιτικού συστήματος που οδήγησε την Ιταλία σε κρίση. Πρεσβεύει, μεταξύ άλλων, τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στο εγγύς μέλλον για την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ. Είναι υπέρ της μονομερούς διαγραφής του χρέους και κατά της Γερμανίας. Οι αρχικές δημοσκοπήσεις του έδιναν ποσοστό 15%.

Το πιο σημαντικό είναι ότι με τη δυναμική του το κίνημα αυτό απέτρεψε, προς το παρόν, κάποιους συστημικούς να επιχειρήσουν την αναβίωση φασιστικού κόμματος, για να διοχετεύσουν εκεί τους δυσαρεστημένους, όπως δυστυχώς συνέβη στη χώρα μας με τη «Χρυσή Αυγή».

Ο Μόντι, εκλεκτός της Ε.Ε., της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Βατικανού, των τραπεζιτών και των «αγορών», που κατέβηκε επικεφαλής συνασπισμού και μάλιστα το ψηφοδέλτιό του για τη Γερουσία είχε τον αυτάρεσκο τίτλο «Ατζέντα Μόντι για την Ιταλία». Είχε πρόγραμμα για τη διαιώνιση της λιτότητας, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων. Οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις του έδιναν περί το 23%.

Το αποτέλεσμα των εκλογών

Στις εκλογές που έγιναν στις 24-25 Φεβρουαρίου επικράτησαν αυτοί που αμφισβητούν τη γερμανική ηγεμονία, την Ε.Ε. και το ευρώ, με τη «νεκρανάσταση» του ξεγραμμένου 77χρονου Μπερλουσκόνι, την εντυπωσιακή επιτυχία του κινήματος Γκρίλο, την ανώμαλη προσγείωση της Κεντροαριστεράς, που σχεδόν ισοψήφισε με την μπερλοσκουνική Κεντροδεξιά, και τον καταποντισμό του Μόντι, που «κάηκε». Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο ιταλικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να υποδουλωθεί στη Γερμανία, που αρχίζει πλέον να φοβάται για το ευρώ της, αναλογιζόμενη τις εντεινόμενες κοινωνικές αντιδράσεις σε Ισπανία, Πορτογαλία και Γαλλία, που μπορεί να οδηγήσουν σε επικράτηση πολιτικών δυνάμεων ενάντιων στην γερμανική πολιτική. Γι’ αυτό, πλην της ανόητης δήλωσης περί κλόουν, οι Γερμανοί, οι τραπεζίτες και οι «αγορές» είναι πολύ προσεκτικοί, φοβούμενοι για το ευρώ.

Ελπίζουμε ότι οι Ιταλοί δε θα επιτρέψουν, όπως δυστυχώς εμείς, να νοθεύσουν τη βούλησή τους για απελευθέρωση από τα γερμανικά δεσμά.

Η Ομάδα Πρωτοβουλίας Ιλίου για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση διοργάνωσε ανοικτή εκδήλωση-συζήτηση την Τετάρτη 20 Μαρτίου στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» του Δήμου Ιλίου, στον Άγιο Φανούριο.

Το θέμα της εκδήλωσης ήταν: «Γιατί φτάσαμε στη σημερινή υποδούλωση και εξαθλίωση; Πώς θα απελευθερωθούμε, θα αναπτυχθούμε και θα προοδεύσουμε;»

Εισηγητές ήσαν ο Μανώλης Μηλιαράκης, δημοσιογράφος, Πρόεδρος της Χ.Δ., ο Βαγγέλης Κουρής, νομικός, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης, φοιτητής Ιατρικής και ο Σήφης Στενός, φιλόλογος-νομικός, μέλος της Ε.Ε. του ΑΣΚΕ. Συντονιστής της συζήτησης ήταν ο Χρήστος Πηγαδίτης, δημοσιογράφος.

Η εκδήλωση κρίνεται επιτυχής. Η προσέλευση κόσμου ήταν καλή και το επίπεδο της συζήτησης υψηλό. Χαρακτηριστικό είναι ότι ούτε ένας από τους ομιλητές (ούτε από τους εισηγητές, βεβαίως) δεν αμφέβαλε ότι η αποχώρηση από την Ε.Ε. και το ευρώ είναι μονόδρομος για την επιβίωσή μας.