ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΟΧριστόδουλος σε κεντρική θέση;

Είχαμε επισημάνει, αμέσως μετά την εκλογή του Χριστόδουλου, ότι πιθανό να τον προορίζουν για να παίξει σημαντικό ρόλο, λόγω του αξιώματός του, και έτσι να αποτελέσει πολύ σοβαρό κίνδυνο για τη χώρα μας. Δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται να επιβεβαιώνεται μια τέτοια θέση.

Ελάχιστα, πια, θυμίζει αρχηγό της εκκλησίας και όποτε ως τέτοιος ανοίγει το στόμα του, περνά απαρατήρητος ή προκαλεί μειδιάματα. Εκείνος όμως επιδιώκει ρόλο πολιτικού, κοινωνικού και εθνικού ηγέτη! Φροντίζει στα περισσότερα θέματα που απασχολούν τους πολλούς να παίρνει θέσεις γενικά θετικές και έξυπνες και να φαίνεται έτσι ότι εκφράζει το λαϊκό αίσθημα. Θέσεις υπέρ της νεολαίας, κατά της επιδρομής του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, κατά των Αμερικάνων γενικά, κατά της ΕΟΚ και τώρα, με την έναρξη του σχολικού έτους, γράμματα προς όλους (!) τους καθηγητές (ονομαστικά!!) και προς τους μαθητές.

Είναι, φυσικά, γνωστό ότι οι ΗΠΑ, μέσω του προκλητικού Μπερνς, και η Δυτ. Ευρώπη είχαν πασχίσει να τον κάνουν αρχιεπίσκοπο και δεν έκρυψαν ποτέ τη χαρά τους που το πέτυχαν. Είναι γνωστό επίσης ότι προ της εκλογής του ήταν αυτό που λέμε «ευρωλιγούρης».

Πώς συμβιβάζονται αυτά που λέει με αυτά που πράγματι είναι; Το πιθανότερο είναι ότι του επιτρέπουν (αν δεν τον συμβουλεύουν κιόλας) να τα λέει αυτά, να φαίνεται εχθρός τους και άρα φιλολαϊκός και, όταν πράγματι θα τον χρειάζονται, να πάρει θέση υπέρ τους οπότε θα είναι και πιο αποτελεσματικός. "Αφού το λέει και ο Χριστόδουλος, που υπερασπίζεται τα δίκαια… του λαού, σωστό θα είναι" !

Έτσι πρέπει να περιμένουμε στήριξη στις όποιες παραχωρήσεις σε Αιγαίο, Κύπρο. Ας θυμηθούμε ότι πέρυσι, αυτός ο… προστάτης της νεολαίας, στις καταλήψεις των μαθητών πήρε θέση, την κρίσιμη στιγμή, χειρότερη και από του Αρσένη!

Ο παραλογισμός της παγκοσμιοποίησης και η τραγωδία… της Σοφοκλέους

Η ιλαροτραγωδία της Σοφόκλέους έχει και ένα θετικό, πιθανόν, παρεπόμενο. Οδηγεί και όσους ήδη έπαθαν και όσους ετοιμάζονται να δοκιμάσουν στο να ενδιαφερθούν, επιτέλους, κάπως πιo σοβαρά για τα κοινωνικοοικονομικά δρώμενα του τόπου μας, αλλά και ευρύτερα. Ήδη, πολλοί άρχισαν να αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό, τουλάχιστον, τις βεβαιότητες περί της αναγκαιότητας της παγκοσμιοποίησης (αναγκαιότητας με τη διπλή σημασία της, αυτήν της "θετικής" πορείας και αυτήν του νομοτελειακού χαρακτήρα της που αφειδώς τους προσέφεραν οι διάφοροι κομισάριοι του συστήματος, ιδιαίτερα οι τέως αριστεροί. οι θλιβεροί.

Τα τελευταία όντως χρόνια και ιδιαίτερα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, η εξύμνηση των αρετών της ελεύθερης αγοράς (και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο) και της συνακόλουθης συρρίκνωσης του εθνικού κράτους και η δυσφήμηση κάθε αντίθετης, αριστερής, σοσιαλιστικής φωνής (είτε με την ειρωνεία του παρωχημένου και ουτοπιστκού είτε με τον χαρακτηρισμό του εθνικιστικού ή ακόμη και του φασιστικού) δημιούργησαν τόση και τέτοια σύγχυση που και οι πιo συγκρατημένα αντίθετοι στον ολοφάνερο παραλογισμό του εξυμνούμενου μοντέλου αναγκάζονται να σιωπούν.

Δυστυχώς όμως για τις εν αμηχανία ήδη και εν αιδήμονι σιγή οσονούπω, "εκσυγχρονιστικές" γραφίδες από διάφορους χώρους, το κλίμα τώρα φαίνεται

vα αλλάζει ...άρδην. Πολλές φωνές υψώνονται για να αμφισβητήσουν μέχρι και να εξορκίσουν την παγκοσμιοποίηση του εξυμνούμενου μέχρι τώρα τύπου και μάλιστα από πηγές που δύσκολα θα τις χαρακτήριζε κάποιος αριστερές, γνήσια προοδευτικές. Παλιότερα, ήδη, ο Μιτεράν αποκάλεσε "ανήθικη επιλογή" αυτή την πορεία των δυτικών χωρών και ο Ντελόρ χαρακτήρισε τις κοινωνίες τους ως "απέραντο καζίνο". Πρόσφατα, κατέπληξε το σύμπαν ο Κίσινγκερ, όταν επιτέθηκε με σφοδρότητα κατά του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης και το Δ.Ν.Τ. που ξεσπάθωσε υπέρ της ικανοποίησης των αναγκών... των φτωχών!!! Η Γαλλία, αφού, για την ώρα, ματαίωσε την προώθηση της ανατριχιαστικής "Πολυμερούς Συμφωνίας για τις Επενδύσεις", τώρα στρέφεται κατά του "Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου", προπομπού της παγκοσμιοποίησης. Και η "Έκθεση" του ΟΗΕ (!) "για την ανθρώπινη ανάπτυξη" του περασμένου Ιουλίου (που πέρασε, σχεδόν, απαρατήρητη) αναφέρει, ανάμεσα σε πολλά άλλα δυσοίωνα, "... εάν ο πλανήτης δεν απορρίψει τους σημερινούς παράλογους κινδύνους, εξωθείται ολοταχώς σε οικονομική, κοινωνική και οικολογική καταστροφή" και "... επέρχεται η στιγμή που νέα κοινωνικά κινήματα θ' αμφισβητήσουν την πορεία της κοινωνίας προς την κόλαση και προς το τίποτα, για να προσδώσουν το δικό τους δυναμισμό".

Και στα καθ' ημάς, άλλωστε, πυκνώνουν πλέον οι αντίστοιχες φωνές. Κι αν, σύμφωνα με την παραπάνω λογική, δε χρειάζεται να αναφερθούν π.χ. οι όλο και πιο οξείες αιτιάσεις του Κ,Βεργόπουλου κατά της πορείας αυτής, ας αναφερθεί κάτι από τις στήλες της "Καθημερινής" : "Αυτός ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος του κέρδους θα βουλιάξει μέσα στις πόλεις που κτίζει, στα χρηματιστήρια που στήνει, στα τρόφιμα με διοξίνες και καρκινογόνες ουσίες. στα πυρηνικά της 'ατυχήματα', στην ανεργία που φέρνει, στα ναρκωτικά που εμπορεύεται, στο έγκλημα που προκαλεί, στην παρανομία και την αυθαιρεσία. Γιατί δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά" (Α. Καρκαγιάννης).

Φαίνεται, λοιπόν, ότι επανέρχεται και διευρύνεται η συνειδητοποίηση του ότι αυτή η ξέφρενη, αποχαλινοποιημένη πορεία της παγκοσμιοποίησης, δηλ. της κυριάρχησης του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και της προσπάθειας σαρώματος κάθε υπαρκτού ή δυνητικού εμποδίου, δεν είναι παρά η πορεία προς την απώτατη "λογική" του καπιταλιστικού "συστήματος" (που, φυσικά, δεν είναι σύστημα, αφού δεν ορίζεται από κάποιες λογικές, ανθρώπινες αρχές) : την τερατώδη γιγάντωση του κέρδους, του γυμνού κέρδους μέσω της κερδοσκοπίας (και όχι της παραγωγής) και τη μεγιστοποίηση του τελικού στόχου, της κυριαρχικής δύναμης, δηλ. την παράδοση στα πάθη της απληστίας και της κυριαρχίας.

Σήμερα επιβεβαιώνεται η παλιότερη επισήμανση ότι το σύστημα αυτό, στα επί μέρους είναι ορθολογιστικό, ενώ στα γενικά, στο σύνολο, όλο και πιο παράλογο, ωθώντας τον άνθρωπο που απελευθέρωσε από πλείστα δεινά, στα πιο καταστροφικά κανάλια, ώστε να κυριαρχεί πληρέστερα πάνω του. Λειτουργεί όπως ο μεθυσμένος ή ο τρελός. Διαθέτει τακτικές, ενώ στερείται παντελώς στρατηγικής.

Τα γνωρίσματα αυτά τα είχε από τη γέννηση το, όμως τα αντίρροπα αριστερά, σοσιαλιστικά κινήματα που ανεφύησαν (η πραγματικά λογική, ανθρώπινη αντίδραση, παρά τις ατέλειες της όποιας λογικής...) οδήγησαν στην τιθάσευση τους (παρά τον αντίρροπο σ' αυτά μοντερνισμό του ατομικισμού και της αυτονομίας στην τέχνη και, εν μέρει, στη διανόηση):κρατικός παρεμβατισμός του Κέϋνς, New Deal του Ρούσβελτ, κράτος πρόνοιας στη μεταπολεμική Ευρώπη. Ο σοσιαλδημοκράτης Κάρλο Σμιντ έλεγε στα 1949: Το μέλλον της Ευρώπης εξάρτάται από τους Γερμανούς εργάτες. Αν στραφούν προς τον κομμουνισμό, ας κάνετε όσες Ατλαντικές Συμμαχίες θέλετε. Ο Στάλιν δε θα χρειασθεί ούτε ένα τανκ για να μπολσεβικοποιήσει τα πάντα", απειλή που οδήγησε ευθέως στο κράτος πρόνοιας...

Η διάσπαση όμως (1919) των κινημάτων αυτών και η βαθμιαία ενδοτικότητα του ενός σκέλους, η στρεβλή πορεία του άλλου και η τελική πτώση, η διάλυση του Σοβιετικού μπλοκ, έφεραν πάλι την αποχαλίνωση. Ολομέτωπη επίθεση σε ό,τι αποτέλεσε λαϊκή κατάκτηση, στο minimum εξασφάλισης ανθρώπινης ζωής, και σε όποιο εμπόδιο, τοπικό ή διεθνές, που εξορισμού, έστω και προσχηματικά, θα τα υπεράσπιζαν. Εννοείται, φυσικά, ότι, ενώ οι άνθρωποι θα ωθούνται σε κανάλια περιθωρίου ή και αυτοκαταστροφικά και οι εθνικές οντότητες θα πολυβολούνται, μεταφορικά ή κυριολεκτικά (όπου πετύχουν να τοποθετήσουν εγκάθετες ηγεσίες, όπως Σαντάμ ή Μιλόσεβιτς), η παγκοσμιοπιοίηση αυτή της κερδοσκοπίας και της κυριαρχίας απαιτεί ως εξυπακουόμενο την ύπαρξη ενός μοναδικού κράτους-χωροφύλακα της κυριαρχίας, παντοδυναμου, με ανάλογες ορθολογιστικές τακτικές και τυφλή, παράλογη γενική προοπτική. Με όσο, μάλιστα, πιο ευτελείς ηγεσίες και ακόμη ευτελέστερους υπηρέτες του ανά τον κόσμο, όπου πετυχαίνει να τους επιβάλει ... Παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, ίσον αμερικανοποίηση!

Και αν στην Μητρόπολη (και στους δορυφόρους της, που ευελπιστούν ότι σε μια τέτοια πορεία θα είναι απαραίτητοι...) είναι δυνατόν, για την ώρα, λόγω του ελέγχου του παγκόσμιου πλούτου, να παρέχονται ψίχουλα στους λαούς τους, για να μην υπάρξει έκρηξη από την απότομη μεταβολή, και άρα να επιτρέψουν και κάποια κέρδη στις χρηματιστηριακές επενδύσεις τους (!), που εξασφαλίζουν και λιτότητα (!) και πιο αποτελεσματικό έλεγχο, τι θα γίνεται στην περιφέρεια, όπως στη χώρα μας - προτεκτοράτο, όπου όλα τα αρνητικά αυτής της πορείας θα εμφανίζονται σε μεγεθυμένες εκδόσεις;

Η τραγωδία ... της Σοφοκλέους

Στο φαινόμενο της Σοφοκλέους αποτυπώνονται σωρευτικά και ανάγλυφα οι επιπτώσεις αυτού του κύματος του παραλόγου που έχει κατακλύσει τον κόσμο.

Η λειτουργία του Ελληνικού χρηματιστηρίου άρχισε (όπως και στις άλλες χώρες) ως τόπος και τρόπος κατεύθυνσης των ιδιωτικών αποταμιεύσεων σε παραγωγικές επιχειρήσεις απ' ευθείας και όχι μέσω των τραπεζών, με προσδοκία κέρδους από το μέρισμα επί του κέρδους των επιχειρήσεων αυτών και στην αρχή, μάλιστα, η διαδικασία αυτή χαρακτηρίστηκε ως ... λαϊκός καπιταλισμός! Γρήγορα όμως, ως προσαρμογή στη "λογική" του συστήματος, πήρε τη μορφή της επιδίωξης κέρδους γυμνού, που θα οφείλεται στην πύκνωση των νέων "επενδυτών" που θα ανέβαζαν τις τιμές των ίδιων μετοχών, ανεξάρτητα του τι αντιπροσώπευαν. Κλασική "πυραμίδα" ή "αεροπλανάκι".

Σήμερα, σ' όλο σχεδόν τον κόσμο και ιδιαίτερα στη δική μας κοινωνία, λόγω ιστορικών χαρακτηοιστικών. κανένας άνθρωπος δε δέχεται να συμβιβασθεί με την όποια αρνητική "μοίρα" του (και, φυσικά, καλά κάνει!). Δεν υπάρχουν πλέον "καταπραϋντικές της απογοήτευσης ή και της οργής του αδικημένου ανθρώπου θεωρίες-πίστεις" ή, τουλάχιστο, δεν είναι αποτελεσματικές και οι τεχνολογικές εξελίξεις της πληροφορίας επιτείνουν την τάση υπέρβασης της δοσμένης δυσμενούς θέσης και επομένως αμφισβήτησης του συστήματος που την δημιουργεί. Η απειλή είναι πασιφανής. Πρέπει, λοιπόν, η τάση αυτή να διοχετευθεί σε κατάλληλα κανάλια, ώστε όχι μόνο να εξουδετερωθεί, αλλά να τύχει και της όποιας εκμετάλλευσης!

Στη χώρα μας το έδαφος ήταν πολύ πρόσφορο για κάτι τέτοιο. Είχε προηγηθεί η εξύμνηση του ατομικισμού, είχε χλευασθεί κάθε ιδέα συνεργασίας για επίτευξη ανθρώπινων στόχων, είχε σχεδόν θεσμοθετηθεί η διαφθορά, ώστε να λησμονηθεί η προδοσία και εγκατάλειψη των στόχων του τελευταίου λαϊκού κινήματος (το περίφημο "μπορούν τα στελέχη να επιτρέπουν στον εαυτό τους ένα. .δωράκι, όχι όμως και... του Α. Παπανδρέου εκεί στόχευε) και είχε ήδη ασκηθεί ο Έλληνας στα ποικιλώνυμα λαχεία, λοταρίες και καζίνα. Πώς να μη στραφεί, σχεδόν φυσιολογικά στην με κάθε τρόπο πριμοδοτημένη πορεία προς την Σοφοκλέους; Όλο το λευκό, γκρίζο ή μαύρο χρήμα και το από πωλήσεις η δανεισμό κατευθύνεται στις μαγικές μετοχές, κατά προτίμηση τις φούσκες, χωρίς περιορισμούς, χωρίς "πόθεν έσχες", χωρίς γραφειοκρατία και πρόσφατα με πρόθυμη τραπεζική κάλυψη (επίταση του παραλογισμού) όποιου προβλήματος αγοράς η μετοχής του αέρα και μάλιστα εν ονόματι "διορθωτικών παρεμβάσεων "! Και με τη διαφήμιση ότι και οι Τράπεζες αγοράζουν μετοχές και όλοι οι πολιτικοί επενδύουν στη Σοφοκλέους...

Και οι κρατούντες τρίβουν τα χέρια τους, υπονομεύοντας το έδαφος επάνω στο οποίο ασκούν την εξουσία τους, αφού έτσι αποκλείουν κάθε παραγωγική επένδυση... Ακόμη και κόμμα του χρηματιστηρίου σχηματίστηκε άτυπα, ώστε να στηρίζει (ακόμη και με την αυτολιτότητά του!) το τωρινό καθεστώς, της αποδοχής της παγκοσμιοποίησης και της... ΟΝΕ, που νομίζει ότι του εξασφαλίζει τη σταθερότητα της κερδοφορίας (!) ή, αν γι' άλλους λόγους αλλάξει, το επόμενο για τον ίδιο σκοπό. Και οι παραλοϊσμένοι Έλληνες περιφρονούν την όποια εργασία τους ("τι να περιμένει κανείς απ' αυτήν;") παραμιλούν με τα παπαγαλάκια, αδιαφορούν για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, μειδιούν για όποιο κίνδυνο, εσωτερικό ή εξωτερικό, και αντιμετωπίζουν με αμηχανία αν όχι με χλευασμό κάθε πρόταση για λογική δράση που θα στοχεύει σε υπέρβαση του ζοφερού τους παρόντος.

Η κάθαρση και η λύση

Ο παραλογισμός, όμως, κάποτε προσκρούει στην πραγματικότητα και ειδικά για τη Σοφοκλέους οι νέοι επενδυτες που θα υψώνουν τις τιμές των μετοχών θα τελειώσουν και τότε θα είναι μάταιοι οι οικτιρμοι και ολοφυρμοι όπως "ωραία χώρα η Ελλάς, αν έλειπαν οι Ελληνες" (που μας εξαπάτησαν) του Ροΐδη, που έπαθε τα ίδια με τις μετοχές του Λαυρίου πριν από 100 περίπου χρόνια!

Δεν χρειάζεται, όμως, να προηγηθεί το οποίο κραχ, όπως στην Πορτογαλία και Ισπανία μόλις μπήκαν στην ...ΟΝΕ, για να αρχίσει η ανάδραση, να επιχειρηθούν δηλ πραγματικές, ανθρώπινες λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας μας, ως συνεισφορά και στη λύση των ανάλογων και του υπόλοιπου κόσμου των ανθρώπων που απειλούνται ή που ήδη κατακεραυνώνονται. Τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, προβάλλει η αναγκαιότητα ανάπτυξης γνήσια αριστερών, σοσιαλιστικών κινημάτων, που θα προσαρμόζονται στις σταθερές και στις συνεχώς μεταβαλλόμενες και διευρυνόμενες ανθρώπινες ανάγκες, αλλά και στις αντίστοιχης μορφής δυνατότητες, προσέχοντας μόνο να μην είναι εξ υπαρχής υπονομευμένες, ώστε να σταματήσει ο παραλογισμός της τωρινής Παγκοσμιοποίησης "του νεοφιλελευθερισμού" και των προστατών της. Και κατά παράδοξο, φαινομενικά, τρόπο η αντίσταση στον παραλογισμό αρχίζει με την... κατάλληλη υποδοχή... του Κλίντον.

Η επίσκεψη Κλίντον στην Ελλάδα

Η σφοδρή αντιαμερικανική αντίδραση των Ελλήνων πολιτών, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες αμερικανών και ελλήνων κομισαρίων, οδήγησε στην πρωτοφανή για τα διεθνή δεδομένα αναβολή και συρρίκνωση της επίσκεψης του Κλίντον. Πραγματικός κόλαφος κατά του Πλανητάρχη, που τον ανάγκασε σε πλήρη αναδίπλωση. (σχετικό το άρθρο του Σήφη Στενού στην ΑΘΗΝΑΪΚΗ). Στα επεισόδια που ακολούθησαν στις 12/11/99 κατά την επίσκεψή του (τα οποία λοιδωρήθηκαν από τους εγκάθετους στα Μ.Μ.Ε., αλλά απόκτησαν μεγαλύτερη αίγλη μετά τις λαϊκές αντιδράσεις στο Σιατλ) αναφέρεται το άλλο άρθρο του Νίκου Καργόπουλου στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", στις 3/12/99.

Έχουν, ήδη, αρχίσει να φαίνονται τα αρνητικά για τη χώρα μας αποτελέσματα της συμφωνίας Ελσίνκι. Οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου αυξάνονται και ο αρμόδιος υπουργός Τσοχατζόπουλος δηλώνει ότι "άλλο οι παραβιάσεις και άλλο το καλό κλίμα"!! Οι προκλήσεις και απαιτήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο συνεχίζονται και προωθείται η εφαρμογή της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό με μπροστάρη τον ανεκδιήγητο Πανταγιά του Σημίτη, που μας προετοιμάζει για ουσιαστική επέκταση της τουρκικής κυριαρχίας στην Κύπρο.Η θέση του ΑΣΚΕ για τη συμφωνία εξηγείται στο παρακάτω άρθρο του Σήφη Στενού ,που δημοσιεύσαμε στην "ΑΘΗΝΑΪΚΗ" στις 15/12/99. Αν κάτι πρέπει να διευκρινίσουμε περισσότερο είναι το εξής: Κάναμε τη χάρη στην Τουρκία να μπει στην ΕΟΚ και εκείνοι, λένε, μας έκαναν τη χάρη να μπει και η Κύπρος ανεμπόδιστα! Όμως η είσοδος στην ΕΟΚ συμφέρει, για διάφορους λόγους, μόνο στις άρχουσες ελίτ και των τριών χωρών, ενώ για τους λαούς τους μόνο καταστροφικά αποτελέσματα θα έχει στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Και, ακόμη χειρότερα, ειδικά για την Ελλάδα και την Κύπρο θα επιφέρει, ήδη διαφαίνεται, τρομακτικό κόστος στα εθνικά τους θέματα.

’ρθρο στην Αθηναϊκή

Επίσημη, πλέον η υποχώρηση σε όλα

ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ από το Ελσίνκι περιχαρής ο κ. Σημίτης και οι συν αυτώ και μάλιστα... μετριόφρων για τη μεγάλη επιτυχία προστασίας των εθνικών συμφερόντων(!!) Περιχαρής γιατί κατάφερε να πείσει τους Ευρωπαίους "εταίρους" μας για την ανάγκη να αρχίσει διάλογος εφ' όλης της ύλ ης και για τις συνοριακές διαφορές μας. κάτι που αποτελούσε το όνειρο δεκαετιών της γειτονικής χώρας και επίμονο αίτημα του Διευθυντηρίου της ΕΟΚ και των ΗΠΑ.

ΠΕΡΙΧΑΡΗΣ ακόμη, διότι πέτυχε να απαλειφθεί ο προηγούμενος όρος για εισδοχή της γείτονας, ότι θα έπρεπε να συμβάλει στην επίλυση του Κυπριακού και διότι η προηγούμενη επίλυση του πολιτικού προβλήματος δε θα αποτελεί πλέον μια προϋπόθεση για την εισδοχή της Κύπρου, αλλά θα συνυπολογισθούν όλοι οι παράγοντες όταν έλθει η ώρα!!

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΒΕΒΑΙΑ καινούργια αυτή "η μεγάλη επιτυχία", υπήρχε ως κατευθυντήρια γραμμή αφότου επελέγη ο κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός και προωθείτο ως "ρεαλιστική" λύση από τον καθηγητή φίλο του Ροζάκη (Ρόζεμπεργκ) και για λίγο υφυπουργό Εξωτερικών... της Ελλάδας. Απλώς τώρα έκριναν πως ήταν κατάληλλος καιρός και επαρκής η προετοιμασία της κοινής γνώμης για να την υλοποιήσουν ο επαινούμενος από Ευρωπαίους και Αμερικανούς ιθύνοντες κ. Σημίτης και ο wonderfull man κατά την Ολμπράιτ Γιωργάκης. Απλώς λοιπόν επισημοποιήθηκε στο Ελσίνκι.

ΔΕ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ φυσικά καμιά αντίρρηση αν η λεγόμενη ΕυρωπαϊκήΈνωση δεχόταν στους κόλπους της την Τουρκία δηλ. ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ κάστα πουκαταδυναστεύει τους λαούς της Μ. Ασίας και τους αναγκάζει ναονομάζονται Τούρκοι (αν και στοιχειώδης ανθρωπισμός αλλά και το συμφέρον μας βαεπέβαλλαν να θλιβόμαστε για τα ακόμη μεγαλύτερα δεινά που τους αναμένουν, ανκάποτε καταληφθούν ολοκληρωτικά από το διευθυντήριο της ΕΟΚ). Αρκεί, όμως. ναμην πληρώσουμε εμείς το κόστος για την Τουρκία της ατελούς, έστω. εισδοχής τηςκαι το άνοιγμα της αγοράς της με το Αιγαίο και την Κύπρο! Και εννοείται, αρκείνα έχουμε, ήδη εμείς αποχωρήσει από την ΕΟΚ! Ας φανταστούμε μόνο τι θα σημάνειη ελεύθερη εγκατάσταση πληθυσμών...

ΥΠΑΡΧΕΙ, ΟΜΩΣ, και μια πραγματικά θετική πλευρά της "μεγάλης αυτής επιτυχίας". Ολόκληρος ο τερατώδης μηχανισμός διαμόρφωσης γνώμης μπήκε σε πυρετώδη κίνηση παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού, ακόμη και με αστραπιαία γκάλλοπ αποδοχής! Απόδειξη πόσο φοβούνται την αντίδραση της ατίθασης κοινής γνώμης και των ανάλογων κινήσεων που. ελπίζουμε, θα επιφυλάξουν και σε αυτή τη συμφωνία την τύχη της mea culpa του Νταβός και της Μαδρίτης και θα αναγκάσουν, πάλι τους γνωστούς πια, κομισάριους του συστήματος σε αιδήμονα σιγή.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και η συμμετοχή της (και μέσω ΕΟΚ) στις γενικότερες διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης χειροτερεύει διαρκώς τη θέση και της χώρας και της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών της. Η ανεργία και η υποαπασχόληση έχουν χτυπήσει πλέον την πόρτα των περισσοτέρων οικογενειών (κυρίως για τους νέους), η υπεραπασχόληση για ένα μεγάλο μέρος είναι αναγκαία για την εξασφάλιση ενός ανεκτού ορίου ζωής, οι κοινωνικές ανισότητες και η περιθωριοποίηση έχουν πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις (που στην Ελλάδα αμβλύνονται χάρη στην οικογενειακή και κοινωνική αλληλεγγύη), κοινωνικά κεκτημένα έχουν μπει στο πρόγραμμα για κατάργηση. Την ίδια στιγμή οι ολίγοι, μεσάζοντες και υπάλληλοι της ΕΟΚ και της παγκοσμιοποίησης, κερδίζουν ασύλληπτα ποσά από την κλοπή του χρηματιστηρίου, ενώ οι πολλοί "επενδυτές" σύντομα θα διαπιστώσουν (και ορισμένοι ήδη διαπίστωσαν) ότι όλη η ιστορία ήταν για να πάρουν τις αποταμιεύσεις τους από τις τράπεζες και να τις δωρίσουν στους πλούσιους, για να γίνουν πλουσιότεροι.

Η εικόνα αυτή δεν έχει προοπτική βελτίωσης, αντιθέτως οι ρυθμοί επιδείνωσης μπορεί να αυξηθούν με πολύ πιθανή μια οικονομική κρίση (ίσως και μέσα στο 2000), όπως αυτή που έπληξε άλλες περιοχές του πλανήτη. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι θεωρούν ότι όλ’ αυτά αφορούν τους άλλους και αναγνωρίζουν την πραγματικότητα μόνον όταν εισβάλλει στο σπίτι τους. Ανεξάρτητα απ' αυτό, είναι βέβαιο ότι, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά στον τόπο μας, εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι και επαγγελματίες θα χάσουν τη δουλειά τους.

Αν σ' ολ' αυτά προσθέσουμε τη διάλυση της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού, των ανθρώπινων σχέσεων, την ενδοτικότητα στα εθνικά θέματα, τη διαφθορά, συμπληρώνεται μια κατάσταση καταστροφής που για τους περισσότερους Έλληνες είναι ζήτημα επιβίωσης να καταπολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Η αριστερά σήμερα στην Ελλάδα

Είναι φανερό ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει ανάγκη από μια ισχυρή και αποτελεσματική αριστερά, που θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες, να προσφέρει οράματα και να προτείνει λύσεις. Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος της παραδοσιακής και της νέας αριστεράς έχει περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο (ΠΑΣΟΚ και το μεγαλύτερο μέρος του ΣΥΝ), συμμετέχοντας στη διαχείριση της εξουσίας ή διεκδικώντας αυτή τη συμμετοχή. Ένα άλλο μέρος, επειδή παραμένει προσκολλημένο στις τραυματικές απόπειρες του παρελθόντος (ΚΚΕ και το μεγαλύτερο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς), διαθέτει οριακές δυνατότητες αύξησης της επιρροής του. ’λλοι ιδιωτεύουν ή διανοουμενίζουν μακριά από τα λαϊκά στρώματα και τα προβλήματά τους ή παραγοντίζουν περιφερόμενοι στα ΜΜΕ και σε πολιτικά κόμματα, χωρίς διάθεση πραγματικής ρήξης με το σύστημα και τους εκφραστές του.Αντίστοιχη είναι η κατάσταση στο συνδικαλιστικό και τα άλλα επί μέρους κινήματα, με δεδομένα ότι πολλές σχετικές οργανώσεις χρηματοδοτούνται από αυτούς που υποτίθεται πολεμούν, για να απορροφούν την κοινωνική δυσαρέσκεια.

Ο ρόλος του ΑΣΚΕ

Η ελληνική αριστερά πρέπει, λοιπόν,να αναγεννηθεί. Σ' αυτή την αναγέννηση νομίζουμε ότι έχει ήδη μια πολύ μικρήσυμβολή η αυτόνομη πολιτική παρουσία του ΑΣΚΕ, αλλά οπωσδήποτε αυτή η συμβολήοφείλει να γίνει πολύ μεγαλύτερη και μπορεί να γίνει πολύ μεγαλύτερη με τηνενημέρωση που προσφέρουμε, τους προβληματισμούς που προκαλούμε και τη συμμετοχήμας στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, στο βαθμό που η προσπάθεια τουΑΣΚΕ βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές.

Η συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις εκλογές,όπως τονίζουμε κάθε φορά, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά θέλει να δηλώσει ότι οανειρήνευτος αγώνας κατά του συστήματος είναι για μας τρόπος ζωής, θέλει ναδηλώσει την αυτόνομη πολιτική μας παρουσία και μας δίνει τη δυνατότητα πολύευρύτερης προβολής του κόμματος και των θέσεών του.

Στις ευρωεκλογές του 1999 το ΑΣΚΕέκανε ένα μικρό, αλλά σημαντικό βήμα προς τα μπρος. Δεν είναι μόνο ότιπενταπλασίασε την εκλογική του δύναμη (από 2.000 σε 10.000 ψήφους), αλλά γιαπρώτη φορά στην ιστορία του ακούστηκε ή διαβάστηκε τόσο πολύ μέσω των ΜΜΕ(κυρίως των περιφερειακών) και αύξησε σημαντικά την οργάνωσή του (μόνο, όμως,στο επίπεδο των φίλων και όχι στο επίπεδο των μελών). Το πιο σημαντικό, όμως,είναι ότι το ΑΣΚΕ ήταν το μόνο κόμμα (και ας μας επιτραπεί, τουλάχιστον από τιςστήλες της "Ε",αυτός ο αυτοέπαινος) που με τόση σαφήνεια και τόσηπληρότητα εξήγησε γιατί πρέπει η Ελλάδα να αποχωρήσει από την ΕΟΚ. Είναι μιασημαντική θεωρητική κατάκτηση για το ΑΣΚΕ, που, δυστυχώς, ακόμη δεν αξιωθήκαμε(αν και μπορούσαμε) να την αποτυπώσουμε σε μια έκδοση.

Σ' αυτές τις εκλογές το ΑΣΚΕ θα υπενθυμίσει όσα είπε πέρσι για την ΕΟΚ, αλλά, επίσης, θα παρουσιάσει την ανάλυσή του εφ' όλης της ύλης, για τις γενικότερες διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης και πώς μας επηρεάζουν στην Ελλάδα και θα κάνουμε και τις σχετικές προτάσεις. Γνωρίζουμε ότι και στο επίπεδο της θεωρίας και στο επίπεδο της οργάνωσης οφείλουμε πολλά ακόμη να κατακτήσουμε, αλλά ελπίζουμε ότι θα κάνουμε και τώρα άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι εκλογικά τα πράγματα είναι δυσκολότερα σε εθνικές εκλογές παρά σε ευρωεκλογές.

Στις 17 Δεκεμβρίου στη σύνοδο τωνμελών του ΑΣΚΕ, αφού εκτιμήθηκε ότι η αύξηση του φιλικού μας περίγυρου θα μαςεπιτρέψει να ανταποκριθούμε στις οικονομικές ανάγκες δύο αλλεπάλληλων εκλογικώναναμετρήσεων, αποφασίστηκε ομόφωνα η συμμετοχή του ΑΣΚΕ στις εθνικές εκλογέςτου 2000 (με πιθανότερο μήνα τον Απρίλη). Ήδη τυπώθηκε η προκήρυξη (πουσυζητήθηκε στις 17/12) αρχικά σε 50.000 αντίτυπα και η αφίσα (περίληψη τηςπροκήρυξης) σε 5.000 αντίτυπα (και 500 μικρές για τα σπίτια μας). Αυτό που τώραέχει ανάγκη το ΑΣΚΕ είναι η όποια οικονομική συμβολή του κάθε μέλους ή φίλου ναδοθεί έγκαιρα και να προσφερθεί κάθε φίλος που δεν έχει νομικό ή άλλο κώλυμαγια υποψήφιος, ώστε και μέσα από τα ψηφοδέλτιά μας να βοηθήσουμε σε άλλη μιαεκλογική επιτυχία.’λλες εξ ίσου σημαντικές υποχρεώσεις μαςδιακίνηση τουυλικού, συνεντεύξεις σε εφημερίδες και τοπικά κανάλια, κλιμάκια για προκηρύξειςκαι αφίσες, συγκεντρώσεις σε σπίτια και (αν εκτιμηθεί) ανοιχτές πολιτικέςεκδηλώσεις, αλλά κυρίως προφορική ενημέρωση σε κάθε γνωστό μας. Η εκλογικήενίσχυση του ΑΣΚΕ είναι φανερό ότι θα δυναμώσει τη φωνή του και θα τουεπιτρέψει να παίξει ένα σημαντικότερο ρόλο. Καλή μας δουλειά!