ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μια συνέπεια της επικράτησης της παγκοσμιοποίησης ανά τον κόσμο (και φυσικά και στην Ελλάδα) είναι η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα..

Σήμερα οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της ανεργίας, αναγκάζονται να δέχονται στωικά τις όποιες ορέξεις των εργοδοτών τους. Τα όποια δικαιώματα και τα οποία προνόμια ο εργαζόμενος είχε κερδίσει με αγώνες, τώρα πια είναι μόνο στα χαρτιά. Οι ιδιοκτήτες των μεγάλων, κυρίως, εταιρειών, εκμεταλλευόμενοι την άσχημη οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας, την ανεργία και το γεγονός ότι ο έλεγχος από το κράτος και την κυβέρνηση είναι μηδαμινός, στίβουν τον εργαζόμενο, ώστε να έχουν το μέγιστο κέρδος.

Το δικαίωμα της απεργίας ή της στάσης εργασίας είναι πλέον «μόνο για τους δημοσίους». Ένας εργαζόμενος κινδυνεύει να χαρακτηριστεί γραφικός, αν πει ότι θα απεργήσει σε μια γενική απεργία Και φυσικά είναι ο πρώτος στη λίστα των υποψήφιων προς απόλυση.

Το «οχτάωρο» έχει γίνει σιωπηλά «δεκάωρο». Αν κάποιος αποφασίσει να φύγει στην ώρα του, τον κοιτάνε περίεργα και χαρακτηρίζεται ως «δημόσιος». Βέβαια, ούτε κουβέντα περί αποζημίωσης λόγω υπερωριών. Η δουλειά πρέπει να βγαίνει στην ώρα της, άσχετα με το πόσες ημερήσιες ώρες χρειάζονται από τον εργαζόμενο. Πολλές φορές θα χρειαζότανε και άλλος άνθρωπος, για να βγει στα ίδια χρονικά όρια, αφού το προσωπικό δεν επαρκεί, λόγω των περικοπών που έχουν γίνει, με πρόσχημα ή πραγματικό λόγο την εξασφάλιση της βιωσιμότητας των εταιρειών.

Οι μισθοί φέτος παραμένουν καθηλωμένοι.

Αν κάποιος παίρνει ήδη παραπάνω από το νόμιμο, ο εργοδότης συνήθως τον κρατάει στα ίδια επίπεδα με τα περσινά (άσχετα με το γεγονός ότι τα έξοδα του έχουν αυξηθεί κατακόρυφα). Στην εταιρεία «υπάρχει κρίση» και δύσκολα παίρνει κανείς έστω και μια μικρή αύξηση.

Οι απολύσεις είναι στην ημερησία διάταξη Λόγω χρηματιστηρίου, λόγω κρίσης στην αγορά, είτε λόγω διαφόρων άλλων προφάσεων, γίνονται περικοπές προσωπικού. Ο εργαζόμενος είναι για την εταιρεία απλά ένα «νούμερο». Πρέπει να πιάσει η εταιρεία κάποια νούμερα και για το λόγο αυτά γίνονται οι απολύσεις. Η απόλυση γίνεται για λογιστικούς λόγους.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα ο εργαζόμενος δουλεύει ασταμάτητα, με χαμηλό ηθικό, με τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας να κρέμεται από πάνω του, βλέποντας συναδέλφους του με υποχρεώσεις, να απολύονται ξαφνικά Ο προσωπικός χρόνος τον εργαζομένου είναι μόνο για ξεκούραση. Καθόλου χρόνος για φίλους, για την οικογένεια, για τα κοινά

Και, ενώ στην ΕΕ σε τίποτα πλέον δε συμφωνούν οι κατ' ευφημισμό εταίροι, ύπαρχει πλήρης ομοφωνία για παραπέρα περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων και διεύρυνση της ευελιξίας της εργασίας.

Ως άμεση συνέπεια των όσων συμβαίνουν, οι εργαζόμενοι «κυνηγάνε» μια θέση στο δημόσιο , όχι γιατί θέλουν να «αράξουν», όπως κάποιοι κοροϊδευτικά λένε, αλλά γιατί θέλουν να έχουν μια πιο ανθρώπινη ζωή Αλλά και στο δημόσιο, ενώ η ζήτηση θέσεων εργασίας γιγαντώνεται, η προσφορά ελαχιστοποιείται. Η ατομική λύση αποδεικνύεται ουτοπική. Οι εργαζόμενοι, ιδίως οι νέοι, οφείλουν έγκαιρα να κατανοήσουν ότι μόνον οι συλλογικές προσπάθειες μπορούν να λύσουν τα προβλήματα του και να τους εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή και ανθρώπινη ζωή.

Όλοι ζητούν κάτι να κάνουν, πέρα από τις διαδηλώσεις-διαμαρτυρίες, ώστε το κόστος του ανόσιου πολέμου να γίνει για τους εγκληματίες των ΗΠΑ και συμμάχων τους τεράστιο, όσο και το έγκλημά τους. Μόνο έτσι θα υπάρξει ελπίδα να μην επιστρέψει η ανθρωπότητα στην αγριότητα και όχι με τις θρασύδειλες, τάχα ανθρωπιστικές, ευχές να τελειώσει όσο πιο γρήγορα ο πόλεμος, δηλ. να νικήσουν σύντομα και αναίμακτα τα άγρια θηρία.

Προτείνεται μποϊκοτάζ σε ό,τι αμερικάνικο ή αγγλικό υλικό ή πνευματικό αγαθό και έτσι πράγματι πρέπει, τουλάχιστον σαν αρχή... Κανείς, πάντως, ακόμη δεν πρότεινε να αποσύρει η ΕΡΤ εκείνη την ανοησία, ενδεικτική, όμως, σε τι μας οδηγεί η αφομοίωση μας στην ευρωπαϊκή ιδέα(!), το αγγλικό(!) τραγούδι, που θα αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα(!) στο πανηγυράκι της Eurovision, θα ήταν μια καλή αρχή.

Έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξελίξεις στην Τουρκία και για μας, αφού για πολλά χρόνια ακόμη θα μας απειλούν, και σε σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ και τα ευρύτερα σχέδια των Αμερικάνων και Εβραίων στην περιοχή, και γενικότερα για τους λαούς της Μ. Ασίας. Τι προοπτικές, δηλαδή, υπάρχουν για την ανατροπή μιας στρατιωτικοδιπλωματικής κλίκας.

Όποια τροπή και αν πάρουν τα πολιτικά πράγματα στην Τουρκία, η νίκη των ισλαμιστών και η προσπάθεια τους να ασκήσουν κάποια εξουσία αποτελεί τομή στην κεμαλική εκδοχή του αστισμού τα τελευταία 80 χρόνια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η μεγαλοαστική τάξη, που κατέλαβε την εξουσία από την εποχή των Νεότουρκων στις αρχές του 20^ου αιώνα, μέχρι το 2002 κατόρθωνε να επιβάλλει την εξουσία της, να συνεχίζει τον εκτουρκισμό στη χώρα και να μονοπωλεί την οικονομία. Οι ισλαμιστές, εκφράζοντας τα αιτήματα των ασθενέστερων τάξεων και ενοποιώντας τες κάτω από την πράσινη σημαία του Ισλάμ, βάζουν σε κίνδυνο τα θεμέλια του καθεστώτος.

Δεν κατέλαβαν, βέβαια, την εξουσία ούτε και είναι οι ηγέτες τους αυθεντικοί εκφραστές αυτών των αιτημάτων. Όμως οι διαφοροποιήσεις είναι ήδη εμφανείς και όλα πλέον είναι ανοικτά για το μέλλον. Από την άλλη δεν τολμούν, ή και δε θέλουν ακόμη, να αντιπαραταχθούν με το στρατκοτικοδιπλωματικό κατεστημένο και υπομένουν τις εκδηλώσεις αυτονόμησης, πολλές φορές επιδεικτικά προσβλητικές, των διπλωματών και των στρατιωτικών, που διαλαλούν πως για όλα τα σημαντικά θέματα αυτοί θα αποφασίζουν.

Το κατεστημένο, όμως, φαίνεται πως πραγματικά πάλιωσε. Μόνο έτσι δικαιολογούνται τα πολλά λάθη που διέπραξε τον τελευταίο καιρό. Απέρριψε το σχέδιο Ανάν, που ευνοούσε προκλητικά τις τουρκικές θέσεις, πιστεύοντας ότι με ανοικτό το Κυπριακό θα μπορούσαν πιο εύκολα να εκβιάζουν την Ε.Ε.και ότι ούτως ή άλλως τις απίστευτες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς τις έχουν επικυρώσει και μελλοντικά στις νέες συνομιλίες θα τις διευρύνουν. Αυτό δείχνει ότι δεν παρακολουθούν τις ταχύτατες αλλαγές που ήδη δρομολογούνται Ακόμη, στο ανατολίτικο παζάρι με τους Αμερικάνους, με σκοπό να εκμεταλλευτούν τον πόλεμο στο Ιράκ και να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους από το κουρδικό ζήτημα, επέδειξαν μάλλον άγνοια έως και αφέλεια.

Και, ακόμη κι αν πέτυχαν κάποιες μυστικές υποσχέσεις για παραχωρήσεις στο Αιγαίο, πάλι δεν κατανοούν ότι και από την Ε.Ε. (είτε θέλουν να μπουν είτε όχι) και από τους Αμερικάνους (που, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, τα θέλουν όλα δικά τους) δεν μπορούν να περιμένουν, πλέον, πολλά. Απλώς επιταχύνουν τις κεντρόφυγες δυνάμεις στη χώρα τους.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε πως ανοίγονται ευνοϊκές προοπτικές στη χώρα μας για τη μεγάλη απειλή από την Ανατολή. Δυστυχώς, αν δούμε τι βραχυπρόθεσμες πολιτικές εξελίξεις θα έχουμε, δεν μπορούμε, ακόμη να είμαστε αισιόδοξοι.

Το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης των ΗΠΑ είναι ο κυριότερος στόχος του πολέμου που εξαπέλυσε η παρέα του Μπους. Παράλληλα προωθούνται και οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην περιοχή της Μ. Ανατολής των ακραίων κύκλων που υπερισχύουν σήμερα στο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ.

Η στρατηγική τους είναι ο «μεσανατολισμός», δηλ. ο τεμαχισμός των αραβικών κρατών σε μικρά κρατίδια περιορισμένης κυριαρχίας, οικονομικά εξαθλιωμένα, χωρίς αξιόμαχο στρατό, με υποτελείς πολιτικές ηγεσίες και με το Ισραήλ να ηγεμονεύει στην ευρύτερη περιοχή. Το γεγονός ότι σταμάτησαν οι αμερικανικές επενδύσεις στις αραβικές χώρες και η πρωτοφανής απαίτηση για αφοπλισμό του Ιράκ εντάσσονται σ' αυτή τη στρατηγική.

Ειδικά για τους Παλαιστίνιους εναλλακτικά σενάρια προβλέπουν είτε την απόδοση σ' αυτούς ενός «κράτους» από ανοχύρωτες νησίδες μέσα στο κράτος του Ισραήλ είτε τη γενοκτονία τους και τη μεταφορά τους σε άλλες χώρες.

Σχέδια υπάρχουν για όλες τις αραβικές χώρες, αλλά ξεκίνησαν από το Ιράκ, γιατί οι Αμερικανοί γνωρίζουν το καθεστώς του Σαντάμ, οι ίδιοι το εγκατέστησαν, οι ίδιοι το χρησιμοποίησαν για την καταστολή της ιρανικής και της κουρδικής επανάστασης και στον πρώτο πόλεμο του Περσικού, κατανικώντας το, αφού η αντίσταση του ήταν εικονική.

Η στρατιωτική νίκη των ΗΠΑ το 1991 τους επέτρεψε να εγκαταστήσουν στρατιωτικές βάσεις στη Σ. Αραβία και τις μικρές χώρες του Κόλπου. Η παρουσία τους εκεί, αντί να ενισχύσει την πολιτική τους επιρροή, την έχει αποδυναμώσει, προκαλώντας μεγάλη αντιπάθεια στους λαούς της περιοχής, που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά και οικονομική κρίση. Μέχρι και στο Μπαχρέιν έγιναν αντιαμερικανικές διαδηλώσεις!

Ο ίδιος ο Σαντάμ φαίνεται να έχει πραγματικά αυτονομηθεί από τους κυρίαρχους κύκλους των ΗΠΑ και να επιτρέπει αυτή τη φορά στον ιρακινό λαό, τον πιο περήφανο και τον πιο πολιτισμένο της περιοχής, να αντισταθεί. Έτσι ο «μεσανατολισμός» δυσκολεύεται πολύ στο πρώτο του βήμα.

Οι ανιστόρητοι που κινούν τον Μπους υποτιμούν την ανάγκη της πολιτικής συναίνεσης των λαών και των κυβερνήσεων. Με την προκλητική υποστήριξη προς το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ έχασαν κάθε ίχνος συμπάθειας στο αραβικό έθνος. Θεωρούσαν ότι όλοι οι Ιρακινοί αντίπαλοι του Σαντάμ (Σιίτες, Κούρδοι, δημοκράτες κλπ.) θα τους υποδέχονταν ως ελευθερωτές και διαψεύστηκαν σκληρά.

Ακόμη και τα φιλοαμερικανικά αραβικά καθεστώτα (Σ. Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία κλπ.) δεν μπορούν να εκφράσουν την πολιτική τους υποστήριξη ^στΐς ΗΠΑ και δυσκολεύονται να προσφέρουν ΐις στρατιωτικές διευκολύνσεις, γιατί φοβούνται_τις λαϊκές αντιδράσεις, που μπορεί να εκδηλωθούν είτε με επανάσταση, όπως στο Ιράν, είτε με πραξικόπημα, όπως στη Αιβύη, είτε με άλλο τρόπο. Πολύ περισσότερο που κατά βάθος και τα ίδια απορρίπτουν το «μεσανατολισμό», αφού διαμελίζει και τα δικά τους κράτη.

Ο Στέλιος Παπαθεμελής είναι ένα σημαντικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός, που διαφωνεί ριζικά με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, όπως πχ. με την υποστήριξη του σχεδίου Ανάν. Κάποιες φήμες τον φέρουν να σχεδιάζει την ίδρυση κόμματος. Ο Όμιλος για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα, που ίδρυσε, θεωρείται από κάποιους ως το πρόπλασμα αυτού του κόμματος. Έχει σημασία, λοιπόν, να παρακολουθούμε τις θέσεις του.

Από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, που εκδίδει ο Όμιλος, διαβάζουμε στο φ. 58, Νοέμ.-Δεκ. 02 τους σκοπούς του Ομίλου (το πλήρες κείμενο μπορείτε να το ζητήσετε από τα γραφεία του ΑΣΚΕ). Η θέση είναι ότι οι ξένοι δε φταίνε περίπου ( ή ακριβώς) για τίποτα, για να μην πούμε ότι ευτυχώς που υπάρχουν οι ξένοι και μακάρι οι ελληνικές κυβερνήσεις να έκαναν ακριβώς ό,τι λένε οι ξένοι και να μην υπέκυπταν σε πιέσεις ομάδων της ελληνικής κοινωνίας(!). Αυτό δεν τόλμησαν να το υποστηρίξουν μέχρι τώρα ούτε οι πιο ξενόδουλοι πολιτικοί στην Ελλάδα(!).

Το χειρότερο δεν είναι το ύφος, αλλά η ουσία: Ο Όμιλος υποστηρίζει τις πιο αντιδραστικές πολιτικές που οι ξένοι υπαγορεύουν στην ελληνική κυβέρνηση, δηλ. την αντιπληθωριστική οικονομική πολιτική της Ε.Ε. και την αντιτρομοκρατική εκστρατεία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Παρόμοια είναι η πολιτική ανάλυση της Δ.Π.Ε. του Μιχ. Χαραλαμπίδη: Όλο το φταίξιμο είναι στις ελληνικές κυβερνήσεις, που δεν έχουν σχέδιο, δε διαχειρίζονται σωστά τα χρήματα της Ε.Ε. και, γενικά, δεν αξιοποιούν την ένταξη στην Ε.Ε., λες και αποφασίζουν οι Σημίτηδες, οι Γιωργάκηδες και οι Καραμανλήδες με ποιο τρόπο θα κυβερνήσουν την Ελλάδα(!), λες και τους έβαλε άλλος να κυβερνάνε(!).

Αν κάνουν δεκτές αυτές οι αναλύσεις οι πολίτες που αγωνιούν για το μέλλον του τόπου και αγωνίζονται για κάτι καλύτερο, θα εστιάζουν την προσπάθεια τους στην αλλαγή των κυβερνήσεων και όχι του καθεστώτος της εξάρτησης από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν, αλλά η πολιτική θα μένει ίδια, το καθεστώς θα κερδίζει πενταετίες και οκταετίες και ο ελληνικός λαός θα υφίσταται διαδοχικές απογοητεύσεις και θα αδρανοποιείται, όπως σήμερα.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι πρόκειται για λάθος αναλύσεις, που θα αναθεωρηθούν.