Ο κ. Μπακογιάννης, ο αποκαλούμενος, ήδη, Μεγαλοπερίπατος και πιθανόν, προσεχώς μικροπλάτανος, μετά τα «μεγαλομανή οράματά του» επί του πτώματος της πρωτεύουσας και τους ολιγόλεπτους αλλά πολυδάπανους εορτασμούς αποφάσισε με περίσσεια «θάρρους» να πρωτοτυπήσει...
Εξέδωσε κάρτα ευχετήρια προς τους δημότες της Αθήνας, κενή, ολόλευκη(!), με την σεμνότυπη προτροπή «να δώσουμε χώρο σε όλους» (γι’αυτό και η ολόλευκη λευκότης!), χωρίς να διευκρινίζεται «σε ποιούς;».
Δεν αποκλείεται να θέλησε να διευρύνει το αντικείμενο θαυμασμού και βαθειάς ικανοποίησης του «θείου» του και τωρινού πρωθυπουργού (που, σημειωτέον, αποφεύγει «ως ο διάβολος το λιβάνι» τις λέξεις Ελληνας, Ελλάδα, Ελληνικός), την πολυπολιτισμική Αθήνα, αποδιώχνοντας τους Ελληνες απ’ αυτήν, ώστε να εξασφαλιστεί πολύς, άπλετος χώρος για... τους Πακιστανούς στο Σύνταγμα! Πραγματικά άξιος μη χειροκροτημάτων και ψήφων!
Η κυρία Αικατερίνη, η γνωστή και μη εξαιρετέα, συστρατευμένη σε κάθε τι «προοδευτικό», αντιστρατευόμενη σε κάθε τι ελληνικό (μεταξύ αυτών και την ισχυρή έννοια της τυπικής οικογένειας), αποφάσισε να κάνει μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγισης σε παιδιά δημοτικού!
Σε μία επίσκεψη σε δημοτικό σχολείο διηγήθηκε, αφήνοντας όλους εμάς εμβρόντητους, ότι το αγαπημένο της παραμύθι είναι «η Γουίνη ο Που», που έχει και ανδρικό και θηλυκό όνομα και αυτό είναι που έχει προκαλέσει μεγάλη προσοχή! Γιατί δεν ήθελαν να δώσουν ανδρικό ή θηλυκό όνομα και έδωσαν και τα δύο, όπως είπε σε παιδιά της έκτης Δημοτικού(!)
Δεν γνωρίζαμε, μέχρι σήμερα, ότι στα καθήκοντα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι και η σεξουαλική διαπαιδαγώγιση των ελληνόπουλων και μάλιστα η προώθηση του νέου (α)φύλου, που προσπαθούν να μας επιβάλλουν ως κάτι το εντελώς φυσιολογικό!
Ευτυχώς, ο (σκοτεινός) ρόλος της γίνεται ολοένα και πιο φανερός στον ελληνικό λαό!
Συνταγματικά η έννοια του κόμματος εισάγεται με την μεταπολίτευση στο Σύνταγμα του 1975 (άρθρο 29). Το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του 1952 αναφέρεται μόνο σε βουλευτές. Στο Σύνταγμα του 1927 αναφέρονται τα κόμματα μόνο στο άρθρο 55 «σύσταση ειδικών επιτροπών της Βουλής κατ’ αναλογία των κομμάτων».
Μετεμφυλιακά τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα (Συναγερμός, ΕΡΕ, Ενωση Κέντρου) ήταν προσωποπαγή και οι ηγεσίες τους επιβάλλονταν κατά κανόνα από εξωθεσμικά κέντρα (π.χ. ο Καραμανλής από τους Αγγλους και το παλάτι για να «λύσει» το Κυπριακό).
Με την μεταπολίτευση η φλόγα της κοινωνίας για δημοκρατική πορεία, μετά την επταετία της χούντας, συνετέλεσε ώστε πάρα πολλοί να ενταχθούν στα παλαιά και στα νέα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ απόκτησε με αυτοοργάνωση πλήθος κομματικών οργανώσεων και κομματικών μελών. Ακολουθησε η ΝΔ με ελεγχόμενη όμως εισροή κομματικών μελών και οργανώσεων( «είσαι φίλος γίνε μέλος»). Το ΚΚΕ και το ΚΚΕεσωτ., νόμιμα πλέον, είχαν ήδη έτοιμο κομματικό μηχανισμό και στρατολογούσαν νέα μέλη από τη νεολαία, ιδιαίτερα τη φοιτητική, που νομίζανε ή τους έπειθαν για «επικείμενη επανάσταση», οι πρώτοι για τον «Ευρωκομμουνισμό» και την «Ευρώπη των λαών» οι δεύτεροι. Πάντως στην πράξη όλες οι ηγεσίες αποφάσιζαν ερήμην των οργανώσεων και των μελών τους.
Στα κόμματα εξουσίας του πρώτου δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και προκειμένου να πάρουν την κυβέρνηση έβαζαν ουσιαστικά τις οργανώσεις να παίζουν το ρόλο του παλαιού κομματάρχη ή του απλήρωτου διαφημιστή. Και όταν γίνονταν κυβέρνηση, το κόμμα συνολικά έπαυε να έχει ρόλο και οι οργανώσεις και τα κομματικά μέλη, πλην εκείνων που έπαιρναν δημόσια αξιώματα, έμπαιναν από την κυβερνητική ηγεσία στο περιθώριο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον ΣΥΡΙΖΑ, «το κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς», όταν έγινε κυβέρνηση.
Σταδιακά και ιδιαίτερα με τη λαίλαπα των μνημονίων που υπηρέτησαν πιστά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκε το φυλλορρόημα των κομματικών οργανώσεων και η ιδιώτευση της μεγάλης πλειονότητας των μελών τους. Ολα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, κατ΄αρχήν, αδυνατούν πλέον να προσελκύσουν νέα κομματικά μέλη.
Ο ΓΑΠ, που ήταν ο μοναδικός υποψήφιος αρχηγός το 2008(!!) η εκλογή του αντί να γίνει από Συνέδριο, όπου οι σύνεδροι θα πρόσκεινταν στοιχειωδώς ιδεολογικά στο ΠΑΣΟΚ, έγινε με ψηφοφορία απ’ ευθείας από το «λαό», δηλ. από ένα ακαθόριστο εν γένει ιδεολογικά σώμα. Ετσι εγκαινίασε αυτή τη μέθοδο πιστεύοντας ότι θα είναι ανεξέλεγκτος.
Την εκλογή με τον ίδιο τρόπο ακολούθησε η ΝΔ με το Σαμαρά και το Μητσοτάκη, το ΚΙΝΑΛ(πρώην ΠΑΣΟΚ) με τη Φώφη και τώρα με τον Ανδρουλάκη.
Ο αρχηγός εκλεγμένος με αυτόν τον τρόπο είναι όντως ανεξέλεγκτος από τα κομματικά και κοινοβουλευτικά όργανα (π.χ. Κεντρική Επιτροπή, Συνέδριο, Κοινοβουλευτική Ομάδα ) που έτσι υποβαθμίζονται, όμως αυτό εκ των πραγμάτων δεν συνεπάγεται μονιμότητα στην αρχηγική θέση . Υπο μία έννοια, πάντως, η εκλογή αρχηγού με καθολική ψηφοφορία σημαίνει τη συμμετοχή της κοινωνίας σε μια κομματική λειτουργία στα κατά τα άλλα κόμματα-φρούρια (κατά τη λαλιώτεια επιδίωξη).
Τα κόμματα με τα ιδεολογικά τους χαρακτηριστικά, ιδιαίτερα τα κοινοβουλευτικά, πρέπει να ανοιχθούν στην κοινωνία, που τα ψηφίζει και τα χρηματοδοτεί μέσω του κράτους, με πλήρη εκδημοκρατισμό τους. Να πάψουν να είναι φρούρια και θιασώτες του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Παραφράζοντας τον Αντρέ Μπρετόν είναι επίκαιρη η ρήση του: «Δημοκρατία είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»!!
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, που επελέγη από τον Αλέξη Τσίπρα Πρόεδρος της Δημοκρατίας με κάποιου είδους συμφωνία με τον Κ. Καραμανλή(!..) θα «μπορούσε» να είχε λειτουργήσει σχετικά καλά, παρά την άκρατη πολυλογία του. Δυστυχώς γι’αυτόν, Πρωθυπουργός ήταν ο Τσίπρας, επιλογή των ΗΠΑ με σκοπό να «λύσει» το πρόβλημα των Σκοπίων και, αν θα πρόκανε(!), να ικανοποιήσει τις παραλογικές φιλοδοξίες της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Κύπρο. Και, ακόμα πιο δυστυχώς για τον ίδιο, η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών αντέδρασε (και αντιδρά) έντονα.
Ετσι ο τέως Πρόεδρος στο τέλος του τσιρκοειδούς «δράματος» (και μόνο αυτό θα είναι αρκετό για να ακυρωθεί η επαίσχυντη «συμφωνία) της ψήφισης των φαιδρών Πρεσπών θα βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: να υπογράψει «αυτό το πράμα» ή να το αναπέμψει στη Βουλή ή αλλιώς να παραιτηθεί του αξιώματος. Τότε, στις δύο τελευταίες λύσεις οι «Πρέσπες» θα ματαιώνονταν και θα γλύτωνε από τον κίνδυνο του διασυρμού του και της συνενοχής του σε προδοσία. Και το χειρότερο, δεν «έκατσε στ’αβγά του», ελπίζοντας να λησμονηθεί ήσυχα, αλλά, ξαφνικά, τώρα ξιφούλκησε σθεναρά κατά της «συμφωνίας των Πρεσπών», ζητώντας την ...ακύρωσή της!!!
Ενώ όλοι θα περίμεναν ότι εκείνοι που θα έσπευδαν να επωφεληθούν από το περίεργο κίνημα των αντιεμβολιαστών (και προσεχώς, πιθανόν των αντιφαρμακιστών!), πέρα από τους γνωστούς ή υπονοούμενους, θα ήταν οι «ομάδες κρούσης» του ΣΥΡΙΖΑ, οι Ρουβίκωνες, ξαφνικά μας προέκυψαν οι «θεματοφύλακες του Συντάγματος»(!!), οι ομάδες κρούσης του Κασιδιάρη, η ακροδεξιά της ακροδεξιάς του Μιχαλολιάκου!!
Ευτυχώς! Και τούτο, διότι, ακόμη και σε πρώτη ματιά, το «κίνημα» αυτό είναι αφ’εαυτού καταγέλαστο. Η αντίφαση είναι πολύ μεγάλη, για να μπορεί να αποκρυβεί. Οι κατ’εξοχήν εχθροί της Δημοκρατίας, με το έμβλημα μάλιστα των ναζιστών, δεν μπορούν να πλασαριστούν ως «θεματοφύλακες του Συντάγματος», το σύμβολο, έστω, της Δημοκρατίας.
Εκανε λάθος ο Κασιδιάρης! Το έδαφος εκμετάλλευσης του παραλογικού αντιεμβολιαστικού «κινήματος» (ποικίλων εμπνευστών και στόχων...) είναι βαλτώδες(!), λόγω ακριβώς του παραλογισμού του. Αντίθετα, όταν καθοδηγείτο η «Χρυσή Αυγή» για τρίτο (ή και δεύτερο (!) στις φαντασιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ...) κόμμα, το έδαφος ήταν πρόσφορο, η πάνδημη αντίδραση κατά της λαθρομετανάστευσης, που διαπερνούσε, φανερά ή υπόγεια, όλους τους κομματικούς φορείς και τους ακομμάτιστους!
Ελπίζουμε να μην χρειαστεί, λοιπόν, να επανέλθουμε επ’αυτών!
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό