ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Για τη Ν.Δ.

Για την ώρα, επικρατούσα πολιτική δύναμη στη χώρα, η Ν.Δ. πορεύεται σχοινοβατούσα ως Κυβέρνηση, λόγω της όντως, σχηματικά έστω, τριχοτόμησής της.

Από τη μια μεριά, η Μητσοτακική πλευρά αδύνατη εσωκομματικά, αλλά ισχυρή ακόμη στα μεγαλοεπιχειρηματικά κέντρα, εσωτερικά και εξωτερικά, στην συνεχώς εξασθενούσα Γερμανία και, με ερωτηματικά, στην χωρίς ακόμη αποκρυσταλλωμένη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, επιχειρεί, όποτε κρίνει ότι μπορεί, εν μέσω λοιμών, σεισμών, πλημμυρών και Ερντογάν(!), να εκτυλίσσει το υπερνεοφιλελεύθερο πρόγραμμά της (εργατικά και ιδιωτικοποιήσεις, για αρχή...) και (νομίζει ότι) τα καταφέρνει.

Ομως, δεν τόλμησε ο Μητσοτάκης να ενεργοποιήσει το ενδοτικό εθνικά (για να το πούμε ευγενικά και σύμφωνα με την «πολιτική ορθότητα»!) σύμφυτό του στα Ελληνοτουρκικά. Ούτε καν σε επικυρωτικές κοινοβουλευτικά πράξεις για τα Σκόπια, που ακόμη και προεκλογικά το είχε προαναγγείλει, μια που, (σωστά, δυστυχώς) πίστευε ότι μέσα στο αντισυριζαίικο μένος δεν θα το πρόσεχαν ως προοίμιο παρόμοιων «συμφωνιών».

Είναι φανερό ότι δεν εμπιστεύεται τη χρησιμότητα και κυρίως την αποτελεσματική βοήθεια του διάχυτου Σημιτισμού ή των ΛΟΑΤΚΙ (τους επαγγέλλεται ακόμη και «γάμο» κατ’απαίτηση Πατέλη και Γιατρομανωλάκη), του επίσης διάχυτου ΕΛΙΑΜΕΠιτισμού ή της... (αυτοκτονικής για τον ίδιο) σύμπραξης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί, μέσα στην, τελικά, απόλυτα αρνητική αντιπολίτευση δεν αποκλείεται να τον κατηγορήσουν ακόμη και για ... προδοσία!

Αυτά, μαζί με την αγανάκτηση από την επερχόμενη οικονομική κρίση και την πανδημική χειμωνιάτικη έξαρση δεν προοιωνίζονται τίποτα ευνοϊκό για την Μητσοτακική πτέρυγα. Το άκρως αντίθετο, μάλιστα... Και πώς να επιχειρήσει περαιτέρω μητσοτακοποίηση της Ν.Δ., μια που δεν τόλμησε στους δύο (!) προηγούμενους Μάιους εκλογές! Τώρα την πρωτοβουλία την έχουν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι, και πώς να τολμήσει να συζητήσει καν την αναβολή (!) του εορτασμού της 28^ης Οκτωβρίου (που εορτάστηκε πανηγυρικά, ιδίως στα επαρχιακά κέντρα,) ή του Αγίου Δημητρίου!

Αντίθετα η καραμανλική πτέρυγα (η, σχεδόν, κυριαρχούσα στη Ν.Δ.) ενεργοποιείται σταδιακά και μάλλον μετανιώνει για την «αδιάφορη και παθητική» στάση της στις ενδοκομματικές εκλογές Προέδρου, εγκαταλείπει τη διφορούμενη (άγνωστης, ακόμη, σκοπιμότητας) στάση της απέναντι στον Τσίπρα και τελικά, πρόσφατα ο Καραμανλής κάνει το αποφασιστικό βήμα να καλέσει τον Μητσοτάκη να αλλάξει πολιτική, κοινωνική(!) και εθνική. Δείχνει να εννοεί σοβαρό τον επιθετικό προσδιορισμό στο δόγμα του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» και σαφώς αποκρούει κάθε εθνικό ενδοτισμό.

Αν είναι πραγματικά έτσι, το ρήγμα είναι επίσης σοβαρό, δεν είναι πάντως ευκρινώς αναμενόμενο το επόμενο βήμα, ούτε, πιθανόν, και στον ίδιο, που, άλλωστε, δεν φημίζεται για αποφασιστικότητα και τόλμη...

Η τρίτη, και μικρότερη, μετά τη νίκη στις εθνικές εκλογές (...), αυτή του Σαμαρά, αισθάνεται κοντά στον Καραμανλή για τα εθνικά προβλήματα, όχι όμως, μάλλον στα υπόλοιπα. Είναι πάντως ανοικτά εσωαντιπολιτευόμενη και επιθετιή μέσω των «Antinews» της και, ίσως και γι’αυτό διαθέτει αξιοπρόσεκτο ποσοστό μέσα στην κυβέρνηση! Ο Σαμαράς είναι πιο αποφασιστικός και μάλλον θα συμπλεύσει με Καραμανλή, αν επιχειρήσει αποφασιστικό βήμα εκείνος, άγνωστο όμως πώς θα κινηθεί, αν έχει άλλα σχέδια ο Καραμανλής.

Οπως και να έχουν, ούτως ή άλλως τα εσωκομματικά πράγματα στη Ν.Δ., ο Μητσοτάκης είναι τώρα ευάλωτος και η αδυναμία του να «μετασχηματίσει»(!) τον Δένδια, τον μόνο επιτυχημένο της Κυβέρνησης, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δημιουργεί πολλά προβλήματα, ακόμη και διαδοχής του, με συμφωνία Καραμανλή και Σαμαρά...

Γράφτηκαν πολλά για τη Ν.Δ., όμως, καλώς ή κακώς, νόμιμα αυτοί κυβερνούν τώρα, και δυστυχώς, η, βραχυπρόθεσμη τουλάχιστο, πορεία της χώρας μας εξαρτάται από τις εξελίξεις μέσα της.

Το επεισόδιο Μπογδάνου: απερισκεψία ή σκοπιμότητα με δύο (;) νικητές

Εντύπωση προκάλεσε το πρόσφατο επεισόδιο με τον Μπογδάνο στην Βουλή, η απρόσμενα (;) έντονη αντιπαράθεσή του με το Δένδια και η διαγραφή του. Το ερώτημα που πλανάται είναι αν την επιδίωκε αυτή την εξέλιξη ή ήταν απλά απρόσεκτος στην αντίδρασή του και υπερέβη τα όρια. Αν συμβαίνει το πρώτο, έχει κάποια  αξία, σε συνδυασμό με την αντίδραση του ΥπΕξ, να το σχολιάσουμε.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι κατά τη συζήτηση για ένα άσχετο θέμα, πρόκειται απλά για μια απρόσεκτη αντίδραση από τη μεριά του. Ήταν τέτοια τα λόγια που είπε και η επιμονή του, ώστε να δημιουργείται εύλογα η απορία για το τι να ήθελε να πετύχει. Πολλοί έχουν την τάση να θεωρούν το Μπογδάνο απλά ένα αμετροεπή ακραίο. Δε θα πρέπει να διαφεύγει ποτέ της προσοχής μας ότι ο Μπογδάνος υπήρξε υπάλληλος του συγκροτήματος του ΣΚΑΙ, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις πιθανές ερμηνείες των κινήσεών του.

Άραγε τι να ήθελε να επιτύχει, αν όντως το επιδίωκε; Να πίστευε ότι δύσκολα θα εκλεγόταν ξανά με το ψηφοδέλτιο της ΝΔ, οπότε να επιδίωκε να αποχωρήσει «ηρωικά», ώστε να εκφράσει το ακραίο του ακροατήριο με άλλο – προφανώς υπό άλλο αρχηγό - φορέα; Πιθανόν, οπότε θα αποδειχθεί σύντομα. Ίσως η εξέλιξη αυτή να μην είναι ασύνδετη από άλλες κινήσεις για συγκρότηση νέων σχηματισμών στα δεξιά της ΝΔ (Τράγκας, Κρανιδιώτης,Τζήμερος) υπό το πρίσμα των βέβαιων, σχεδόν, δίδυμων εκλογών που έρχονται. Και να μην είναι άσχετη με την αναμόχλευση της Χ.Α. (αποφυλακίσεις μελών της, περιστατικά Σταυρούπολης κλπ). Είναι αβέβαιο ποιον θα ευνοήσουν όλοι αυτοί οι σχηματισμοί και οι κινήσεις...

Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και η αντίδραση του Δένδια. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για ένα ακόμα διάβημα προβολής υποψηφιότητας για την επόμενη μέρα ως εκφραστής της μετριοπαθούς καραμανλικής δεξιάς. Και ο τρόπος που ο Μητσοτάκης διέγραψε τον Μπογδάνο, δημιούργησε την εντύπωση ότι μάλλον αναγκάστηκε να διαγράψει το βουλευτή για να μην κερδίσει “πόντους” ο ΥπΕξ από την αντιπαράθεση. Στο βαθμό που αυτό αληθεύει, φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός δε νιώθει καθόλου καλά στη θέση του…Θα επανέλθουμε.

Η Αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τα δύσκολα(!) εσωτερικά του

Πλησιάζουν τα 2,5 χρόνια από την μεγάλη ήττα του 2019 και ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. ο Τσίπρας, δεν έχουν (ή, έστω, έτσι δείχνουν) κατανοήσει γιατί έχασαν, ή γιατί τους εγκατέλειψαν αυτοί που τους ετοίμασαν βιαστικά και τους έφεραν στην, δοτή φυσικά, εξουσία, γι’αυτό άλλωστε δεν ξέρουν τι να κάνουν και τι να «λένε» για να ελπίζουν ότι θα την ξαναποκτήσουν. Ετσι η αντιπολίτευσή τους είναι αλλοπρόσαλλη, διστακτική και, τελευταία, απόλυτα απλώς αρνητική για όλα, ακόμα και εκεί που οι τωρινοί ακολουθούν την Τσιπραιική πολιτική(!), κάτι που κι αυτοί γνωρίζουν ότι και αν οι «αντίπαλοι» πέσουν μόνοι τους, αυτοί χωρίς πρόταση, απατηλή φυσικά, δεν γίνεται τίποτα.

Εκείνο που, πάντως, τους ενδιαφέρει πρώτιστα είναι να διευκρινίσουν αν ενδιαφέρονται να τους κρατήσουν ως επόμενη κυβέρνηση οι Αμερικανοί ή μήπως μετά τη  γερμανική αποδυνάμωση και άρα την πίστη σ’αυτήν άχρηστη πλέον για τον Μητσοτάκη, στραφούν σ’αυτόν οι ΗΠΑ (γι’αυτό μάλιστα έρχεται ασθμαίνουσα η Μέρκελ στην Αθήνα...).

Δύσκολο εγχείρημα, γιατί και η κυβέρνηση Μπάιντεν δεν ξέρει τι να κάνει με τον Ερντογάν, ακόμη και με τους διαδόχους του. Πάντως, τον Τσίπρα ανησύχησε πολύ η επίθεση του Αμερικανού πρέσβη (Πάιατ, δημοκρατικός που δεν μπόρεσε να τον διώξει ο Τραμπ!) για την μη ψήφιση της ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, που δεν φαίνεται να τους το επέτρεψαν οι Αμερικανοί... Μύλος!

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα, αυτό της συμμετοχής στο Συνέδριο, που συνεχώς αναβάλλεται «λόγω του κορονοϊού», των πρώην Πασόκων (80-90% των ψηφοφόρων τους!) βρίσκεται τώρα σε έξαρση, λόγω των εσωτερικών εκλογών για την εκλογή των συνέδρων του.

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι αν η εκλογή του Προέδρου που θα αποφασίσει η νέα κεντρική επιτροπή, θα είναι ανοικτή ή θα ψηφίσουν, τα εγγεγραμμένα μέλη, μόνο! Είναι δηλαδή ζήτημα «ζωής και θανάτου» για τον Τσίπρα και το νέο σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ του, το νέο ΠΑΣΟΚ και για τους 53plus (το plus, πάντως, συνεχώς αυξάνει...), που κινδυνεύει να έχει την τύχη του Αριστερού Ρεύματος, που έχασε την ευκαιρία έγκαιρης αποχώρησης, που τώρα μάλλον θα ήταν στη Βουλή και τώρα... φυτοζωεί και χωρίς τον Λαφαζάνη.

Σοβαρά προβλήματα(!), που όμως ενδιαφέρουν πολλούς, μια που από την όποια «λύση» του θα εξαρτηθεί το αν θα υπάρξει κίνδυνος να βρεθεί η Ελλάδα στα χέρια όποιου ΣΥΡΙΖΑ, κίνδυνος, ίσως μεγαλύτερος από αυτόν του Μητσοτάκη, γιατί αυτός τουλάχιστον είναι, όπως είδαμε, ευάλωτος...!

Η Αντιπολίτευση και, κυρίως, τα εκρηκτικά εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Η αντιπολίτευση του ΚΙΝΑΛ σε όλα, μεγάλα και μικρά, προβλήματα στις κυβερνητικές επιλογές, είναι, η μόνη ίσως, πιο προσεκτική και επωφελής, γενικά, παρά το ότι το ύφος της κατηγορείται ενίοτε ως ευρισκόμενο κοντά στην «πολιτική ορθότητα»! Σίγουρα πάντως δεν είναι «σκληρό ροκ» λαλιώτικο, παρά τις, επίσης ενίοτε, λεκτικές ακρότητες.

Παρ’ότι είναι σταθερά το τρίτο κόμμα δεν προκαλούσαν ιδιαίτερη προσοχή τα εσωτερικά του προβλήματα για την αποσαφήνιση του διακριτού προγράμματος και της πολιτικής φυσιογνωμίας του, άρα και οι «εκλογές» για την ηγεσία του με τους πολλούς υποψήφιους. Η ξαφνική όμως υποψηφιότητα του «Γιωργάκη», που στην αρχή αντιμετωπίστηκε με ιλαρότητα,  γρήγορα προκάλεσε πολλές συζητήσεις για το πού «το πάει» και με ποιους. Ο αδόκητος, όμως, θάνατος της Φ. Γεννηματά, αιφνίδιος και σοκαριστικός, που προκάλεσε πανελλήνια σχεδόν θλίψη, ειλικρινή, παράδοξο για την ελληνική, δυστυχώς, πραγματικότητα, με τις πομπώδεις, ιδιοτελείς, συνήθως, ανακοινώσεις και δηλώσεις, περιόρισε την απήχηση της επανεμφάνισης του «Γιωργάκη», όχι όμως και το ενδιαφέρον, για τις εσωτερικές εκλογές τους.

Κύριο, πάντως, θέμα συζητήσεων είναι πώς και ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι ο «Γιωργάκης» ή Γιώργος κατ’άλλους. Ηταν προσωπική του επιλογή; Για τους περισσότερους η απάντηση είναι αρνητική. Πιστεύουν ότι κάθε κίνησή του υπαγορεύεται από την αμερικανική Πρεσβεία, τουλάχιστον, και, αν είναι έτσι, τι στόχο έχουν οι Αμερικανοί; Με δεδομένο τα καλά λόγια του ΓΑΠ για το ΣΥΡΙΖΑ και η θέση του για «Προοδευτική», κι αυτός, Διακυβέρνηση, θεωρούν ότι οι Αμερικανοί στοχεύουν σε ενδεχόμενη δυνατότητα συγκυβέρνησης Τσίπρα, ΓΑΠ και Βαρουφάκη. Ο ίδιος, φυσικά το αρνείται.

Αλλοι, μετά την επίθεση της Πρεσβείας στον Τσίπρα για τη μη στήριξη της Ελληνοαμερικανικής αμυντικής συμφωνίας, λένε ότι «κατεβάζουν» τον ΓΑΠ ως προειδοποίηση απειλητική για τον Τσίπρα και άλλοι, διερωτώνται μήπως είναι επίθεση αυτή βοήθεια για την εικόνα του ΓΑΠ...

Δεν είναι, πάντως, βέβαιη η επικράτησή του στις εκλογές, οπότε οι απαντήσεις στα ερωτήματα δεν θα βραδύνουν. Το βέβαιο όμως είναι ότι στρατιές νεοδημοκρατών θα πάνε να ψηφίσουν Λοβέρδο και αντίστοιχες συριζαίικες αντιπάλους του Γιωργάκη. Με τον Ανδρουλάκη, μάλλον, θα πάνε Πασόκοι πολλοί οπότε σίγουρο το ενδιαφέρον.

Για το ΚΚΕ η αντιπολίτευση είναι δεδομένη. Για όλους και για όλα είναι αρνητικό και... αντιιμπεριαλιστικό, φυσικά, γι’αυτό τα λεγόμενά του θεωρούνται (κακώς ενίοτε) ότι δεν ενδιαφέρουν, γενικά, την ελληνική κοινωνία, γιατί όλοι σχεδόν γνωρίζουν τι θα πει για ό,τι και να συμβεί.

Φυσικά, μια τέτοια γενική στάση είναι λαθεμένη και μάλλον από σταθερή προκατάληψη, κάτι για το οποίο δεν είναι ανεύθυνο και το ίδιο το ΚΚΕ.

Νομίζουμε πάντως, ότι μπορεί να παίζει θετικότερο ρόλο, όσο θα διαρκεί η ελληνική κοινωνικοποίησή του. Αυτή επιφέρει ήδη κάποιες αλλαγές στην πολιτική του, κάτι που μάλλον προκαλεί εσωτερικούς μικροκραδασμούς από τους πλέον δογματικούς του, π.χ. Παφίλη, που σίγουρα θα προέκυψαν από τις αλλαγές στις θέσεις του για ενδεχόμενους πολέμους..., αν δεν κάναμε λάθος στην ανάγνωση της Πολιτικής Απόφασης του πρόσφατου Συνεδρίου του.

Για τον Βαρουφάκη δεν χρειάζονται πολλά, γιατί, συνήθως, ούτε ο ίδιος γνωρίζει τι ακριβώς λέει, ή εφαρμόζει την...

Πάντως όσο ο Σόρος είναι καλά, δεν έχει πρόβλημα ύπαρξης η «Μέρα 25» και η σύμπραξή του, αν χρειάζεται, με τον Τσίπρα.

Οσο για τον Βελόπουλο, το μόνο κόμμα που είναι επίσημα ενάντιο στον εμβολιασμό, δεν αξίζει νομίζουμε σοβαρό σχολιασμό.

Η παραπάνω παρουσίαση της εσωτερικής κατάστασης, δυστυχώς, μόνο σοβαρή ελπίδα δεν παρέχει και μένει στον Ελληνικό λαό να αντιδράσει για την, τουλάχιστον, επιβίωσή του. Η πρόοδος και ανάπτυξη εξαρτάται από τον ίδιο μόνο πλέον.

Σχετικά με τις πυρκαγιές μπορεί τα παραπάνω να είναι, έστω κατά μέρη μόνο, ορθά ή και όχι. Υπάρχει όμως μια διαφορά μεταξύ τους. Οι πυρκαγιές ήταν αναμενόμενες και δεν οφείλονται σε φυσικούς λόγους, εκτός από κεραυνούς, που δεν είναι συχνός λόγος, και που πάντως εύκολα, με τέτοιες αυτές, αντιμετωπίζονται. Αρα οι τεράστιες καταστροφές έπρεπε να έχουν αποτραπεί.

Για τις πλημμύρες, όμως, παρά το ότι ήταν (και μπορεί να επαναληφθεί…) όντως φυσικό φαινόμενο, η σφοδρότητα των βροχών είχε προαναγγελθεί και είχε δηλωθεί από τους τέως και τωρινούς «αρμοδίους» ότι είχαν προετοιμαστεί, ειδικά μάλιστα εκεί που οι πυρκαϊές και ο αφανισμός των δασών προοιωνίζονταν μεγάλους κινδύνους, για αντιμετώπιση ενδεχόμενων προβλημάτων, ουσιαστικά τίποτα δεν είχε γίνει, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η απειλή από την Τουρκία εξελίσσεται ήδη σε επιθετικές ενέργειες που έπρεπε να αντιμετωπιστούν από στοιχειώδη άμυνα, πραγματική και όχι μόνο διπλωματική. Αλλωστε, δυστυχώς, πραγματική πολεμική συνδρομή, αν εμείς δεν απαντάμε έμπρακτα στις επιθέσεις, είναι, τουλάχιστο,       αμφίβολη.

Παρ’όλα αυτά, ναι, πρέπει να κτίζουμε αμυντικές συμμαχίες, όπως και να συνεχίζουμε τη διπλωματική δράση διατεθειμένοι να αμυνθούμε(…), ώστε το κόστος των «συμφωνιών» να μην είναι δυσανάλογο από την ελπιζόμενη (απλώς) συνδρομή.

Η ελληνογαλλική

Παρά τη σχετικά αόριστη βοήθεια που αναφέρεται στη συμφωνία, ενώ το κόστος αεροπλάνων και φρεγατών είναι μεγάλο και ρητό, για την ώρα, δεδομένων των κακών γαλλοτουρκικών σχέσεων, και κοινών ελληνογαλλικών συμφερόντων η συμφωνία αυτή μπορεί να εκτιμηθεί ως συμφέρουσα για την Ελλάδα, έστω και μόνο σε πιθανό επιφανειακό και συμβολικό επίπεδο, κάτι που φαίνεται να επιβεβαιώνει η σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας.

Αντίθετα η εμφανιζόμενη ως νέα, πενταετούς διάρκειας με περαιτέρω, πιθανή, διάρκεια Ελληνοαμερικανική συμφωνία, πρέπει να αντιμετωπίζεται με πολλές επιφυλάξεις. Η αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα, που συνεχώς επεκτείνεται, δεν φαίνεται να μας εξασφαλίζει κάποιου είδους ουσιαστική συνδρομή, παρά τις διακηρύξεις της επιστολής του κ. Μπλίνκεν. Είναι πολύ κοντινή η αμερικανική ανάμειξη στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, παρά το ότι η Χούντα ήταν δική τους(!), όπως και στο πρόσφατο «πούλημα» των Κούρδων στη Συρία.

Οι αμερικανοτουρκικές εντάσεις, λόγω των, ρωσικών S400, ήδη δείχνουν να αμβλύνονται, οι Τούρκοι επιχειρούν να δελεάσουν με νέες αγορές οπλισμού από τις ΗΠΑ, οι ρωσοτουρκικές σχέσεις ψυχραίνονται, η Μέρκελ, αποχωρούσα, επισκέπτεται Τουρκία και Ελλάδα για αποχαιρετισμό και… οδηγίες αγνώστου σκοπού. Αυτά δεν δείχνουν να ενισχύουν τις όποιες ελπίδες, αν υπάρχουν…, από τη συμφωνία αυτή, η οποία μάλιστα με το να υπογραφεί αμέσως μετά την Ελληνογαλλική, δείχνει μάλλον να στρέφεται κατά της προηγηθείσας!

Ούτως ή άλλως πάντως, ακόμη και να ήσαν άκρως συμφέρουσες και οι δύο, δεν θα έχουν καμία σημασία, αν δεν προχωρήσουμε εμείς σε δυναμική άμυνα έμπρακτη. Εμείς, η Ελλάδα πρώτη, όποτε υπάρχει περίπτωση να αναγκασθούν και οι δύο άλλοι, οπότε πιθανόν να μην μείνουν χωρίς ακολούθους.

Και άλλες φορές υπήρξαν μεγάλες πυρκαγιές, ακόμη και εκτενέστερων εκτάσεων, όμως, παρά τις προφανείς σκοπιμότητές τους, σε όλες σχεδόν υπήρχε έντονη προσπάθεια αντιμετώπισής τους, με σχετικά επιτυχή αποτελέσματα. Κορυφαία αυτών εκείνη του Αυγούστου του 2007, αμέσως μετά την προκήρυξη εκλογών(…), με έκδηλη την πολιτική σκοπιμότητά της και μάλιστα σε μικρό μόνο βαθμό εσωτερικής έμπνευσης και εκτέλεσης…

Οι πρόσφατες όμως, κυρίως στην Αττική και τη βόρεια Εύβοια δεν μπορεί να θεωρηθούν ότι προέκυψαν και επεκτάθηκαν από αδιαφορία, ανικανότητα ή και εγκληματικότητα ατομική. Και τούτο προκύπτει από γεγονότα, ενέργειες και παραλείψεις.

Πρώτα πρώτα εξ αρχής δηλώθηκε ότι στόχος της αντιμετώπισής των δεν ήταν η κατάσβεσή τους, ο έλεγχος ή, έστω ο περιορισμός τους αλλά η αποφυγή απώλειας ζωής. Ο μέγας φόβος (μόνο πολιτικός (!) ίσως) ήταν η επανάληψη του εγκλήματος στο Μάτι, 2018!

Ετσι η πυροσβεστική έπαψε να είναι πυροσβεστική και έγινε… Διασωστική, χωρίς, φυσικά, το ένα πρέπει να πρέπει να αποκλείει το άλλο.

Επειτα, αν όντως αληθεύει, αρνήθηκαν τη συνδρομή 2.500 οργανωμένων εθελοντών πυρόσβεσης και απέτρεπαν τις προσπάθειες των χωρικών, κυρίως, να σώσουν τα χωριά τους και τις περιουσίες των, ζωικές και υλικές (κινητών και ακινήτων). Ευτυχώς, η αποτροπή αυτή δε στέφθηκε πλήρως από επιτυχία και έτσι διασώθηκαν κάποια χωριά και περιουσίες. Πάντως φανταζόμαστε την απορία όσων από άλλα κράτη έσπευσαν σε βοήθεια για την περίεργη ελληνική στάση, κάτι που, ευτυχώς για το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, δεν δημοσιοποιήθηκε…

Γιατί, όμως, - αιτία και σκοπός- να συμβαίνει αυτό, έστω καθ’ υποψίαν;

Το μεγάλο πρόβλημα σε πολλές χώρες είναι η ενεργειακή επάρκεια, αν δεν έχουν οι ίδιες ενεργειακές πηγές, πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.λπ, κάτι που συμβαίνει π.χ στη Γερμανία, που διέθετε ορυκτά καύσιμα, που όμως τώρα απαιτείται ο περιορισμός τους, τουλάχιστο, και που οι τελευταίες ξαφνικές ανατιμήσεις πετρελαιοειδών την απειλούν άμεσα. Γι’αυτό καταφεύγουν στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) και πρωτοστατούν στην αντίστοιχη τεχνολογία, δηλ. στις ανεμογεννήτριες, ηλιακούς συσσωρευτές κυρίως για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, κάτι που μπορεί να εξασφαλιστεί στη Νότια, Μεσογειακή Ευρώπη. Χρειάζονται όμως μεγάλες εκτάσεις και όχι δάση και γεωργικές καλλιέργειες και όπου η γερμανική επιρροή (πολιτική και επιχειρηματική, που συνήθως συμπλέκονται..!) θα μπορούσε να επιδιωχθούν ελεύθερες ή ελευθερωνόμενες (…) «αναγκαίες» εκτάσεις...

Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι πράσινοι,, που αγωνίζονται κατά της ρύπανσης και υπέρ του πρασίνου, δεν θα αρνούνταν τη θυσία του δεύτερου, αλλά στους ...άλλους!

Μακάρι τα παραπάνω να είναι απλές υποψίες και τα πράγματα να μην είναι έτσι, κάτι όμως που διαψεύδεται από τη σπουδή των αντίστοιχων επιχειρηματιών (π.χ. Μυτιληναίος και πλήθος ξένων, γερμανικών) να εκμεταλλευθούν τις καμένες εκτάσεις.

Προσοχή, λοιπόν, ούτως ή άλλως.

Ακόμη και αν το πρόβλημα δημιουργήθηκε με την άκαιρη αλλαγή στους «αρμοδίους» υπουργούς (οι οποίοι εξακολουθούν να είναι «εξαφανισμένοι»), υπεύθυνη για ό,τι συνέβη είναι και πάλι η κυβέρνηση.

Αν υποθέσουμε ότι ο Δένδιας είναι πράγματι επιτυχημένος υπουργός και πλησιάζει στο να ακολουθεί εθνική πολιτική, θα φανεί ότι σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένα η πλειονότητα των πολιτών τον θεωρεί,ευμενώς, επόμενο πρωθυπουργό.

Πρέπει όμως να υπενθυμήσουμε ότι εθνική πολιτική για να επιτύχει στον αμυντικό τομέα, απαιτείται και αντίστοιχη κοινωνικά δίκαιη πολιτική. Ομως, μην ξεχνάμε ότι ήταν ο προπομπός της στροφής του Σαμαρά υπέρ των μνημονίων...