Η απότομη αύξηση της τιμής της ενέργειας, αρχής γενομένης από τον φετινό Αύγουστο, ορισμένοι θεωρούν ότι είναι προϊόν συνωμοσίας με στόχο να ανακοπεί η ισχυροποίηση της Κίνας. Κι’ αυτό το στηρίζουν στο γεγονός ότι σε περισσότερες από 20 επαρχίες της εφαρμόζονται διακοπές ρεύματος. Πολλά εργοστάσια κλείνουν ή καθυστερούν στις παραδόσεις τους, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερα τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από τις στρεβλώσεις στην εφοδιαστική αλυσίδα, επηρεάζοντας την παραγωγή των πάντων. Κλείνουν εργοστάσια επεξεργασίας τροφίμων, και προοιωνίζεται μια επισιτιστική κρίση καθώς οι παγκόσμιες τιμές τροφίμων εκτοξεύτηκαν. Η μείωση, όμως, της παραγωγής της Κίνας δε φρενάρει μόνο την οικονομία της και κατ’ επέκταση τη στρατιωτική ισχυροποίησή της, αλλά έχει αντίκτυπο παγκοσμίως. Π.χ. στα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας για κινητά τηλέφωνα, ημιαγωγούς για αυτοκίνητα και συσκευές, στα προϊόντα συσκευασίας, στο χαρτί κ.λπ.
Λόγω της υψηλής τιμής του ρωσικού φυσικού αερίου (αγωγός Power of Siberia) η Κίνα χρησιμοποιεί άνθρακα, που συμμετέχει τώρα σε ποσοστό πάνω από 60% της απαιτούμενης ενέργειας. Τα δικά της κοιτάσματα δε φθάνουν και κάνει εισαγωγές άνθρακά, που οι τιμή του όμως αυξάνει συνεχώς.
Οι ΗΠΑ αν και αυξήθηκε η τιμή του πετρελαίου δεν αντιμετωπίζουν ως παραγωγός ενέργειας σημαντική ενεργειακή κρίση. Αλλωστε μέχρι το 2019, όταν άρχισε να λειτουργεί ο ρωσικός αγωγός φυσικού αερίου Power of Siberia, προμήθευαν την Κίνα με αμερικανικό σχιστολιθικό φυσικό αέριο, παρά την πολιτική τους εναντίον της.
Γιατί, όμως, έχουμε αυτές τις δυσθεώρητες αυξήσεις ; Οι αιτίες είναι αλληλένδετες και θα πρέπει ν’ αναζητηθούν στην επιβολή της «πράσινης ενέργειας», στην κερδοσκοπία και σε γεωπολιτικούς λόγους.
Η επιβολή της «πράσινης ενέργειας»
Ως αντίδοτο στην κλιματική αλλαγή προωθείται η «πράσινη ενέργεια» με ΑΠΕ. Δηλ. εγκατάσταση φωτοβολταϊκών και ανεμογεννητριών που, σε συνδυασμό με τα υφιστάμενα υδροηλεκτρικά έργα, θ’αντικαταστήσουν τα ορυκτά καύσιμα (άνθρακας, πετρέλαιο φυσικό αέριο). Η επιλογή αυτή, αν και κατ’ αρχήν σωστή, όμως δεν είναι αθώα συμφερόντων. Γερμανία και Κίνα παράγουν σε συντριπτικό ποσοστό ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά. Η Γερμανία επέβαλε στην Ε.Ε. την αύξηση των ΑΠΕ, που αποδέχθηκε ασμένως και ο φίλτατός της Μητσοτάκης κλείνοντας τα λιγνιτικά εργοστάσια της ΔΕΗ, αν και τώρα με την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος σε ύψη-ρεκόρ, αναγκάζεται να τα ξανανοίξει(!) Είναι χαρακτηριστικό ότι με συναίνεσή του η Γερμανία φορτώνει τη χώρα μας με μεταχειρισμένες ανεμογεννήτριες από τα δικά της αιολικά πάρκα, που δεν αποδίδουν και ξεσηκώνουν εκεί σφοδρές κοινωνικές αντιδράσεις. Μήπως οι πρόσφατες πυρκαγιές...
Ομως ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά παράγουν παγκοσμίως μόνο το 3% της ηλεκτρικής ενέργειας, ενώ τα υδροηλεκτρικά το 6%. Αλλωστε η παραγωγή τους απαιτεί κατανάλωση πετρελαίου και κάθε 15 χρόνια, που είναι ο κύκλος ζωής τους, περίπου, θα πρέπει ν’ αντικαθίστανται. Επίσης δεν ανακυκλώνονται οι μπαταρίες λιθίου των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Δηλ. η «πράσινη ενέργεια» δεν είναι και τόσο πράσινη.
Η κερδοσκοπία
Μέχρι, υποτίθεται, να εφαρμοσθούν πλήρως οι ΑΠΕ, ως ενδιάμεσο καύσιμο επιλέχθηκε το φυσικό αέριο, εις βάρος του πετρελαίου και του άνθρακα, που όμως το παράγουν λίγες χώρες (π.χ. Νορβηγία, Αλγερία, Κατάρ προμηθεύουν υγροποιημένο LNG, Ρωσία, Αζερμπαϊτζάν με αγωγούς, οι ΗΠΑ σχιστολιθικό). Οι υπόλοιπες χώρες το εισάγουν. Η Κίνα, όπως και κάθε χώρα με βιομηχανική παραγωγή, μετά τη μείωση της πανδημίας, όπου η ζήτηση αγαθών παγκοσμίως αυξάνεται, έχει αυξημένες ενεργειακές ανάγκες. Ομως οι ενεργειακοί πόροι έχουν πλέον καταστεί αντικείμενο χρηματιστηριακής συναλλαγής, δηλ. αντικείμενο ασύστολης κερδοσκοπίας. Ακόμη και τα μακροχρόνια συμβόλαια προμήθειας φυσικού αερίου έχουν ρήτρες αναπροσαρμογής της τιμής.
Η Ε.Ε. επέβαλε υπό την πίεση των ευρωπαϊκών πολυεθνικών εταιρειών και της Γερμανίας την ίδρυση Χρηματιστηρίων Ενέργειας (στην Ελλάδα ιδρύθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ με το μνημονιακό νόμο 4512/2018, αν και δεν εφαρμόσθηκε) που εκτόξευσαν τις τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας σε δυσθεώρητα ύψη. Η Ε.Ε. προμηθεύεται φυσικό αέριο με βραχυχρόνια συμβόλαια που τροφοδοτούν την κερδοσκοπία (στο χρηματιστήριο φυσικού αερίου του Αμστερνταμ έχει τιμή 94 ευρώ ανά μεγαβατώρα, ενώ το κόστος εξόρυξης και μεταφοράς δεν υπερβαίνει τα 5-7 ευρώ!)
Γεωπολιτικές στοχεύσεις
Η Ρωσία έχει μειώσει σημαντικά την παροχή αερίου στην Ευρώπη πιθανότατα για 2 λόγους. Α) Να πιέσει για την αδειοδότηση του North-Stream 2, που καθυστερεί λόγω της υπό κατάρτιση νέας γερμανικής κυβέρνησης, με τους Πράσινους να είναι αντίθετοι. Β) Να επιβάλει μεγαλύτερη εξάρτηση στην Ευρώπη από το ρωσικό αέριο, να αποτρέψει την επέκταση της «πράσινης ενέργειας» και να αυξήσει τη ρωσική γεωπολιτική ισχύ, απέναντι στις αμερικανικές αντιδράσεις..
Αντίστοιχα σε μείωση της παραγωγής πετρελαίου έχουν προχωρήσει και οι χώρες του OPEC με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία, πιθανότατα ως εκβιασμό για τη διατήρηση των ορυκτών καυσίμων στο διηνεκές.
Ολα αυτά πυροδοτούν τις θηριώδεις αυξήσεις των τιμών της ενέργειας που ήρθαν για να μείνουν. Τελικά υπάρχει άραγε ταβάνι σ’ αυτήν την απληστία της ατέρμονης και αδηφάγου κατασπατάλησης των γήινων πόρων είτε για περισσότερα κέρδη είτε για ανταγωνισμούς ισχύος ;
Λόγω του κορονοϊού αναβαλλεται, μέχρι νεωτέρας, η ετήσια συνεστίαση μελών και φίλων του ΑΣΚΕ. Σας ευχαριστούμε
Η χαμένη «παγκοσμιοποίηση»
«Η κ. Λαγκάρντ ξεκίνησε την ομιλία της αναφερόμενη στην παγκοσμιοποίηση, τονίζοντας ότι είναι πάντα ευάλωτη σε παγκόσμιους κραδασμούς, όπως διεφάνη πρόσφατα με την πανδημία. Ο προστατευτισμός αυξάνεται, η κλιματική αλλαγή επιταχύνεται και η βιομηχανική πολιτική αλλάζει. Οι οικονομίες που έχουν υιοθετήσει την παγκοσμιοποίηση, όπως η Ευρώπη, είναι πιο εκτεθειμένες σε αυτές τις αλλαγές». Υπογράμμισε επίσης, ότι «η Ευρώπη έχει αποκομίσει τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης στο παρελθόν και έχει υποφέρει πολύ από την πτώση της». Συζήτηση με τον ιδρυτή και εκτελεστικό πρόεδρο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, Κλάους Σβαμπ.
Tην αναβίωση της αμερικανοευρωπαϊκής «παγκοσμιοποιήσης», μετά την αποχώρηση Τραμπ, από την προεδρία Μπάιντεν ευελπιστούσε το απανταχού τραπεζικό και χρηματιστηριακό κατεστημένο. Είδε όμως να μην ευοδώνονται οι προσδοκίες τους, επειδή οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η ηγέτιδα χώρα του πλανήτη. Η αποβιομηχάνιση, η μεγάλη φτώχεια με τον προκλητικό πλούτο των ολίγων, ο πολυκερματισμός και οι διαιρέσεις της αμερικανικής κοινωνίας, ο ρατσισμός η βία, ο κοινωνικός αποκλεισμός αφροαμερικανών, λατίνων και ασιατών και η κοινωνική οργή δείχνει μια μόνιμη εσωτερική κρίση, που εγκυμονεί πάντα μια αντισυμβατική ηγεσία, όπως συνέβη το 2016 με τον Τραμπ με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο εσμός της «παγκοσμιοποίησης» εναποθέτει τις ελπίδες του, στον επόμενο Πρόεδρο, αφού η Γερμανία δεν του αρκεί. Φρούδες...
Το σύνθημα Μπάιντεν
Το σύνθημα ότι «οι ΗΠΑ επανέρχονται», έχει καταστεί κενό περιεχομένου. Δεν μπορούν πλέον να επιβάλλουν, όπως έκαναν παλαιότερα, το βίαιο ή μη εξαναγκασμό χωρών σε υποτελείς τους. Κι’ αυτό ενισχύει τις αντιτιθέμενες στοχεύσεις των άλλων χωρών καθώς και την αναγκαιότητα στήριξης των κρατικών τους δομών για την αντιμετώπιση και της πανδημίας και τώρα με την περιέργως απότομη αύξηση των τιμών της ενέργειας που προκαλεί αλυσιδωτές γενικές αυξήσεις τιμών με ό,τι αυτό συνεπάγεται (π.χ. πληθωρισμός, χρεοκοπίες, αυξήσεις επιτοκίων δανεισμού κ.λπ.) που τις υποχρεώνει να δανείζονται επιπλέον για να στηρίξουν τις κοινωνίες και τις χώρες τους από τη φτώχεια και για να αποτρέψουν κατά το δυνατόν μια ακόμη καπιταλιστική κρίση
Απέτυχε
Η πολιτική Μπάιντεν να «συμμαζέψει» το λεγόμενο δυτικό στρατόπεδο για την αντιμετώπιση της Κίνας και δευτερευόντως της Ρωσίας απέτυχε παταγωδώς. Μετά την αποχώρηση των αμερικανονατοϊκών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, που είχε ξεκινήσει ο Τραμπ, και την επάνοδο των Ταλιμπάν το κύρος των ΗΠΑ μειώθηκε ακόμη περισσότερο. Και το χρεώθηκε ο Μπάιντεν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ οι ΗΠΑ απειλούσαν με οικονομικές κυρώσεις τη Γερμανία αν δε σταματούσε το ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου North-Stream 2, τελικά ο Μπάιντεν υποχώρησε. Οι ΗΠΑ στηρίζονται, κυρίως, στην διπλωματική, στην στρατιωτική και στην (φθίνουσα) οικονομική τους ισχύ.
Το κενό της αμερικανικονατοϊκης αποχώρησης από το Αφγανιστάν έσπευσαν να καλύψουν Ρωσία, Κίνα και Ιράν. Ν’ αναδειχθούν δηλ. οι ισχυρότεροι παίκτες στην Κεντρική Ασία. Ρόλο, επίσης, θέλει να παίξει στην περιοχή και η Τουρκία μαζί με το Κατάρ με αμερικανική προτροπή. Ομως δεν είναι βέβαιο αν θέλουν την Τουρκία οι Ταλιμπάν.
Ειδικότερα η Τουρκία θέλει να επωφεληθεί από την αμερικανική αδυναμία και να εκβιάσει την Ελλάδα στην Μεσόγειο και στο Αιγαίο, και την Κύπρο με διχοτόμηση. Να επεκτείνει την κατοχή της στη Συρία, στη Λιβύη παίζοντας με Ρωσία και ΗΠΑ δοκιμάζοντας τις αμερικανικές αλλά και τις γαλλικές αντοχές (Η Γαλλία έχει συμφέροντα στη Μεσόγειο).
Η AUKUS
Η περιβόητη συμφωνία AUKUS (Αυστραλία, Βρετανία, ΗΠΑ) ,που επέσυρε τη γαλλική «μήνι», ανακοινώθηκε, αν και προετοιμαζόταν από καιρό, προφανώς για αντιπερισπασμό του αντίκτυπου που είχε η αποχώρηση από το Αφγανιστάν. Η AUKUS δημιουργήθηκε, όπως είπαν, για να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα της Κίνας. Η Αυστραλία που έχει στενές εμπορικές σχέσεις με την Κίνα (εξάγει γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα καθώς και άνθρακα και εισάγει κινέζικά βιομηχανικά προϊόντα) θα αγοράσει πανάκριβα αμερικανικά πυρηνικά υποβρύχια και μόνο να χάσει έχει από τη «συμμαχία», τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Η Βρετανία βρήκε ρόλο εκτός Ε.Ε. προσβλέποντας σε στενότερη σχέση με τις ΗΠΑ. Είναι όμως πολύ μακριά από την Κίνα. Οι ΗΠΑ είναι απορίας άξιο πώς θ’ αντιμετωπίσουν την Κίνα, μια ανερχόμενη υπερδύναμη με πυρηνικά όπλα. Μια στρατιωτική επέμβαση είναι αδιανόητη, αφού σε πιο αδύνατες χώρες δεν αντέχουν πλέον ούτε στρατιωτικές επεμβάσεις ούτε εκτεταμένη εγκατάσταση αμερικανικού στρατού στο εξωτερικό. Ο λόγος είναι οι τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες που αυξάνουν τον εσωτερικό δανεισμό και υπονομεύουν το δολάριο με υποτίμηση. Οπως είχε γίνει και με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, όπου τότε υπήρχε η μετατρεψιμότητα δολαρίου σε χρυσό (35 δολ. η ουγγιά χρυσού, συμφωνία Μπρετον Γουντς 1944) και οι διαφορες χώρες τότε «ξεφορτώνανε» δολάρια και έπαιρναν το αντίτιμο σε χρυσό από τις ΗΠΑ, με συνέπεια να μειώνεται το αμερικανικό απόθεμα χρυσού, δηλ. έμμεση υποτίμηση. Αυτό γινόταν έως το 1971 όταν ο Νίξον σταμάτησε τη μετατρεψιμότητα δολαρίου σε χρυσό.
Δεν μπορούν να επιβάλουν πρακτικά οικονομικές κυρώσεις η εμπάργκο στην Κίνα, όπως κάνουν σε πιο αδύνατες χώρες (Κούβα, Ιράν, Αφγανιστάν). Πιστεύουν ότι η AUKUS θα λειτουργεί ως αντίπαλο δεος αποτροπής της Κίνας από επιθετικές ενέργειες.
Πάντως η Ρωσία ήδη συμπράττει εκτός από πάροχος ενέργειας και σε στρατιωτικό επίπεδο με κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με την Κίνα μετά την AUKUS.
Οι ευρωπαϊκές χώρες είναι αντίθετες με την αμερικανική πολιτική κατά της Κίνας, επειδή, αν συνταχθούν με τα αμερικανικά σχέδια, ιδίως η Γερμανία, θα χάσουν μια αχανή αγορά των προϊόντων τους και θα κλείσουν τις εταιρείες τους που είναι εγκατεστημένες εκεί. Η Γαλλία, που έχει ακόμη αποικίες και συμφέροντα στον Ειρηνικό, θεωρεί ότι οι ΗΠΑ την «έριξαν» με την AUKUS, έχασε μια «αγορά του αιώνα» με την Αυστραλία και περιφρόνησαν τα γαλλικά συμφέροντα στην περιοχή. Τελικά η AUKUS μοιάζει μ’ ένα πουκάμισο αδειανό, επειδή μόνο οι ΗΠΑ είναι υπολογίσιμη δύναμη σ’αυτή τη «συμμαχία των προθύμων του Ειρηνικού».
Ναυαγεί, δυστυχώς, το νέο New Deal
Η προεδρική εξαγγελία για ένα νέο New Deal 2,3 τρις δολ. για κατασκευές υποδομών, που θα δημιουργούσε εκατομμύρια θέσεις εργασίας καθώς και η σημαντική αύξηση της φορολογίας των πλουσιότερων Αμερικανών, δυστυχώς, ναυαγεί, επειδή η Γερουσία δεν το εγκρίνει. Μετά βίας, πιθανόν, θα εγκρίνουν 1 τρις δολ. κι αυτά υπό προϋποθέσεις.
Η εξέλιξη αυτή είναι αρνητική, επειδή μειώνει σοβαρά τις ελπίδες για μια νεα κεϋνσιανή πολιτική ως οδηγό, που θα χτύπησει τις πολιτικές λιτότητας των απανταχού παγκοσμιοποιητών (Ε.Ε. Γερμανία, Σόιμπλε και σια), και επειδή προοιωνίζεται δυσμενής εξέλιξη για τον έλεγχο του Κογκρέσου για τον Μπάιντεν στις ενδιάμεσες εκλογές του 2022.
Ρωσία και Κίνα
Η Ρωσία έχει αυξήσει την γεωπολιτική επιρροή της, κυρίως λόγω της της ενεργειακής κρίσης, ως δεσπόζων πάροχος φυσικού αερίου στην Ευρώπη (30% έως 35% της συνολικής κατανάλωσης) αλλά και στην Κίνα (αγωγός Power of Siberia μεταφοράς 38 δισ. κυβικών μέτρων ρωσικού φυσικού αερίου ετησίως στην Κίνα επί 30 χρόνια). Εκμεταλλεύεται το αμερικανικό κενό στο Αφγανιστάν. Συμπράττει, συγκυριακά πιθανόν, στρατιωτικά με την Κίνα και διατηρεί ακέραια την επιρροή της στη Συρία, στη Λιβύη, στον Καύκασο και στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, πλην των χωρών της Βαλτικής.
Η Κίνα εκτός από οικονομική υπερδύναμη, που εκμεταλλεύτηκε την πανδημία, έχει ισχυροποιηθεί σημαντικά και στρατιωτικά (δοκιμές υπερηχητικών πυραύλων αόρατων στα ραντάρ). Απειλεί με κατάληψη την νήσο Ταϊβάν, την πρώην εθνικιστική Κίνα όπου είχε καταφύγει το 1949 ο Τσανγκ Κάι Σεκ ηττημένος από το Μάο. Η Ταϊβάν (Φορμόζα την είχαν βάφτισαν οι Πορτογάλοι, επισήμως ονομάζεται Δημοκρατία της Κίνας), που είναι κινεζικό έδαφος όμως οι κάτοικοί της αντιδρούν στην ενσωμάτωση με την Κίνα έχοντας υπόψη τις αρνητικές εξελίξεις στο Χογκ Κονγκ. Οσο οι ΗΠΑ θα υποχωρούν ως υπερδύναμη τόσο η Κίνα θα γίνεται πιο επιθετική και πιο διεισδυτική οικονομικά σε διάφορες χώρες, της Ρωσίας μη εξαιρουμένης. Η ανεπάρκεια ενεργειακών πόρων, όμως, αποτελεί τροχοπέδη μεν αλλά και κίνητρο επέκτασης.
Η Ε.Ε (...;)
Η Ε.Ε. αποδεικνύεται γεωπολιτικά ανύπαρκτη, ενώ αυξάνουν οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της με την Πολωνία να θεωρεί ότι το Σύνταγμά της υπερτερεί του λεγόμενου ευρωπαϊκού δικαίου, την Ουγγαρία να μην συμμορφώνεται με τις γερμανοευρωπαϊκές αποφάσεις, ενώ η Γαλλία αντιπαρατίθεται με τη Γερμανία για τον ευρωστρατό υπό γαλλική ουσιαστικά ηγεσία. Η Γερμανία στη μετά Μέρκελ εποχή δεν πρόκειται ν’ αλλάξει πολιτική. Αναπολεί τη στιγμή που θα επαναφέρει την καταστροφική, για τους λαούς της νότιας Ευρώπης, λιτότητα, ενώ δεν πρόκειται να μεταβάλει την φιλοτουρκική πολιτική της. Οι ελπίδες όσων πίστευαν σε αλλαγή πολιτικής σύντομα θα αποδειχθούν φρούδες. Οι εγχώριοι φιλογερμανοί θα εκτεθούν για άλλη μια φορά.
Επίλογος
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, λόγω των δοτών ηγεσιών της, που έχουν προσδέσει τη χώρα σε λεόντειες συμφωνίες και «συμμαχίες», δεν επωφελούμαστε από αυτόν τον αναδυόμενο πολυπολισμό για να προωθηθούν τα ελληνικά συμφέροντα εθνικά, κοινωνικά, οικονομικά. Είναι όρος επιβίωσης στο να υπάρξουν πραγματικά ελληνικές κυβερνήσεις και ηγεσίες που θα αποδεσμεύσουν τη χώρα από τους λέοντες και τα δεινά που μας προκαλούν.
Η γενική εσωτερική κατάσταση εξελίσσεται συνεχώς προς το χειρότερο, πλην ίσως στα του εξωτερικού θέματα. Οι Ελληνες πολίτες, ήδη, δυσφορούν, γενικά, και ανησυχούν όλο και περισσότερο για τα ερχόμενα, ακόμη και άμεσα.
Η πανδημία συνεχίζεται απτόητη, παρά τον, ελλιπή πάντως, εμβολιασμό, με το «κίνημα» των αντιεμβολιαστών να μην ερμηνεύεται μόνο με ψυχιατρικούς όρους, ενώ σεισμοί καταστροφικοί, πυρκαϊές (που τουλάχιστο αυτές δεν μας απειλούν το χειμώνα!) και οι πλημμύρες (λόγω ισχυρών βροχών, που φυσικά θα γίνονται ισχυρότερες, προφανώς…) δεν αντιμετωπίζονται επαρκώς, με τις ήδη, αδικαιολόγητες εν πολλοίς, αυξήσεις τιμών παντού να καθιστούν τα προβλήματα των πληγέντων εντονότερα.
Και, περιέργως ξαφνικά, για να αυξηθούν «οι πληγές του Φαραώ», ενέσκηψε η εξωφρενική αύξηση τιμών στις πηγές ενέργειας, με ανυπολόγιστα, παγκόσμια, παρεπομένα σε όλους, σχεδόν, τους παραγωγικούς κλάδους και, όπως συνήθως αναμενόμενα, οι τιμές όλων των αγαθών και των υπηρεσιών αυξήθηκαν κατακόρυφα στη χώρα μας, πριν καν η αρχική αύξηση να αρχίσει να επηρεάζει τις τιμές στην κατανάλωση. Φαντάζεται κανείς τις επιπτώσεις στους ανέργους και στους υποψήφιους(!) συνταξιούχους που (300-400χιλ.!!!) μάταια αναμένουν εδώ και χρόνια την σύνταξή τους !
Ακόμη, ενώ αρκετοί ανέμεναν ότι, τουλάχιστον, κάτι θα γινόταν στο μέγα πρόβλημα της εσωτερικής ασφάλειας, που είχε εξαφανιστεί κατά την τετραετία plus του ΣΥΡΙΖΑ, (για την κάποια σοβαρότητα στην Κυβέρνηση, φυσικά, κυριαρχεί η αίσθηση ανεκδότου, ανάλογη με αυτήν της συριζαίικης και γεωργακικής ανάλογης), δυστυχώς η πρώτη σχετικά καλή εξέλιξη έχει μεταβληθεί σε εφιάλτη και το πρόσφατο θλιβερό επεισόδιο στο Πέραμα έγινε πάλι, μιντιακό, κυρίως παιχνίδι «κλεφτών και αστυνόμων», και παραδικαστικού θρίλερ.
Και όλα αυτά, ενώ ο κίνδυνος ακρωτηριασμού της χώρας μας γίνεται απτή πραγματικότητα, ναι μεν γίνονται κάποιοι χειρισμοί από σωστοί έως αδιάφοροι (τελευταίο παράδειγμα η, αγνώστου περιεχομένου ακόμη, ελληνοαγγλική «συμφωνία») διακρατικών συμφωνιών, δεν επιχειρείται όμως τίποτα για θωράκιση του εσωτερικού μετώπου και προετοιμασία (πέραν της στρατιωτικής) ψυχολογικής και ηθικής ετοιμότητας.
Τελικά, το πιο σημαντικό, η κοινωνία των πολιτών εμφανίζει απάθεια απλής διαμαρτυρίας, απευθυνόμενη μόνο στην ήδη υπάρχουσα πολιτική, κοινοβουλευτική, «τάξη», και ζητά απ’αυτήν τα πάντα, ενώ γνωρίζει ότι…
Στις 20 Ιουλίου ο Ερντογάν «εορτάζει» Τουρκιστί (...!) την επέτειο του ειδεχθούς εγκλήματος (εισβολής, κατοχής και εποικισμού) Πολέμου και κατά της Ανθρωπότητας εις βάρος της Δημοκρατίας της Κύπρου και, ευρύτερα, του Ελληνισμού. Και η διεθνής κοινότητα δια της απάθειάς της τον «επιβραβεύει» εκκωφαντικά!!
Αυτοί «κοιτάζουν τις δουλειές τους», συνεχώς καυχόμενοι για τις «αρχές δικαίου» τους, δηλαδή τις διακηρύξεις αρχών, τις οποίες ποτέ δεν τηρούν, δεν τις εφαρμόζουν. Αυτοί έτσι λειτουργούν διαχρονικά και το μέγα ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς, ολόκληρη η πολιτική τάξη του προσκήνιου, πιστοί υπηρέτες των πατρώνων τους, με καθαρά ιδιοτελή κέρδη.
Ποια είναι όμως η απάντησή τους στις προκλήσεις της Τουρκίας του Ερντογάν; Ο καθ’υλην αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης της Ν.Δ. (Δένδιας!) δηλώνει στην συνέντευξή του στην κ. Τρέμη ότι, «Παρά τις διαφορές μας ο κύριος Ερντογάν είναι φιλόξενος και εγκάρδιος» (!!) και ο «αντίπαλος» του (Τσίπρας) υπόσχεται ότι, όταν επανέλθει στην εξουσία προσεχώς, «θα λύσει το πρόβλημα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων(!) με άμεση συμφωνία ανάλογη αυτής των Πρεσπών» (!!!)
Θα είναι έγκαιρη η αποδέσμευση, ο απεγκλωβισμός του Ελληνικού λαού από τα δοτά κομματικά σχήματα και τους «πρόθυμους» ηγέτες τους, ώστε να ανθήσει η ελπίδα της απλής, έστω, επιβίωσης του Ελληνισμού ;
Για την Ε.Ε. του ΑΣΚΕ:
Νίκος Λεοντόπουλος
Σήφης Στενός
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό