ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ετοιμάζονται συλλαλητήρια για τις 21 Ιανουαρίου για το Μακεδονικό με αφορμή τις διαπραγματεύσεις Ελλάδας - ΠΓΔΜ. Πρωτοστατούν μακεδονικές οργανώσεις, τοπικές Μητροπόλεις, πολιτιστικοί σύλλογοι, ακόμα και πολιτευτές. Με αφορμή τη νέα αυτή κινητικότητα, βρήκαν ευκαρία να ξιφουλκήσουν πάλι οι αντίπαλοι των συλλαλητηρίων και να ζητήσουν ακόμα και την αναβολή τους. Ποιον όμως συμφέρει και τι προσφέρει η μη διεξαγωγή τους;

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται αυτή η πολεμική. Είχε παρατηρηθεί εναντίον των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό το 1999, για τις ταυτότητες και το Ασφαλιστικό το 2001, με τους αγανακτισμένους το 2011. Κατά συνεπή τρόπο είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αντέδρασαν σε όλες αυτές τις λαϊκές συγκεντρώσεις. Βεβαίως, οι περισσότεροι εξ αυτών δεν είναι συνεπώς εναντίον κάθε συγκέντρωσης. Οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν κήρυκες των συγκεντρώσεων του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015. Κι αυτό γεννά ερωτηματικά για το αν η εναντίωση στα συλλαλητήρια είναι θέση αρχών.

Είναι επιζήμια τα συλλαλητήρια;

Βασικά επιχειρήματα εναντίον των συλλαλητηρίων είναι ότι πρόκειται για εκδηλώσεις «οχλοκρατικές» ενός ετερογενούς, «ανώριμου» πλήθους, χωρίς διαμορφωμένη άποψη και επεξεργασμένα αιτήματα. Ότι επιχειρούν να υποκαταστήσουν τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και να επιβάλλουν το «θυμικό» του «ανοργάνωτου πλήθους». Ότι, ακόμα, εξάπτουν τα ήθη και δεν επιτρέπουν το νηφάλιο δημόσιο διάλογο. Και, τέλος, κάποιες ακραίες φωνές, όχι μεμονωμένες πάντως, αφού δεν μπορούν να ζητήσουν την κατάργησή τους ή να τα καταργήσουν, τα ταυτίζουν με την ακροδεξιά. Έτσι ελπίζουν ότι τα απονομιμοποιούν, τα απογυμνώνουν ηθικά και αποθαρρύνουν την προσέλευση.

Φυσικά τα ογκώδη συλλαλητήρια είναι πολιτικά πολύχρωμα. Αφορούν πάντα μεγάλα κοινωνικά – πολιτικά θέματα και εκφράζουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Προφανώς, εφόσον πρόκειται για εκδηλώσεις αυθόρμητες και χωρίς ιδιαίτερη προπαρασκευή, δε φιλοδοξούν να καταθέσουν επεξεργασμένες θέσεις. Εκφράζουν όμως ένα κοινό κάθε φορά κοινωνικό παρανομαστή γύρω από ένα θέμα. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία τα μεγάλα συλλαλητήρια οργανώνονται σε περιόδους δυσαρμονίας ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα και την πολιτική εξουσία. Και εκδηλώνουν την αντίθεση της κοινωνίας στην εκάστοτε προωθούμενη πολιτική ή το πολιτικό – οικονομικό στάτους. Έτσι, από τη φύση τους συχνά έχουν χαρακτήρα αμυντικό και αντιστασιακό. Και ουσιαστικά στόχο έχουν την επαναφορά της αρμονίας ανάμεσα στην εξουσία και το κοινωνικό σώμα. Δεν παρακάμπτουν τους θεσμούς της πολιτικής εξουσίας. Τους επαναφέρουν στη συνταγματική τους τάξη.

Η συμβολή των συγκεντρώσεων στη διαχείριση εθνικών θεμάτων

Το ίδιο συμβαίνει και στις μέρες μας. Σωματεία, οργανώσεις, δημόσια πρόσωπα, συνδικάτα, φορείς συσπειρώνονται όχι για να προτείνουν πολιτική στο Μακεδονικό, αλλά για να εκφράσουν την κατηγορηματική άρνηση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων στην επιχειρούμενη μεθόδευση διευθέτησης του Μακεδονικού κατά τρόπο απαράδεκτο για τα εθνικά δίκαια. Με τον τρόπο αυτό το συλλαλητήριο δεν καταθέτει διαπραγματευτική πρόταση.  Εκφράζει όμως πολιτική θέση, θέτοντας την κόκκινη γραμμή για μη αποδοχή του αλυτρωτισμού και σφετερισμού και μη χρήση του όρου «Μακεδονία» από το γειτονικό κράτος.

 Ισχυρίζονται πολλοί ότι αν δεν είχαν διοργανωθεί τα συλλαλητήρια το 1992 θα είχαμε λύσει το πρόβλημα με πολύ πιο συμφέροντα τρόπο. Ότι τα συλλαλητήρια υπέθαλψαν τον ελληνικό εθνικισμό, που ευθύνεται (!) για την έξαρση του εθνικισμού των Σκοπίων και την αποτυχία συμβιβασμού. Αγνοούν ότι οι τότε κατατεθειμένες προτάσεις διαπραγμάτευσης (πχ Σλαβομακεδονία, Νέα Μακεδονία) ουδέποτε συζητήθηκαν από την άλλη πλευρά. Και επιπλέον, ότι επιθετικό εθνικισμό ασκεί αυτός που έχει ανυπόστατες αλυτρωτικές βλέψεις και σφετερίζεται και όχι ο αμυνόμενος. Τα τότε συλλαλητήρια ήταν κυρίως εκείνα που απεσόβησαν την παράδοση του ονόματος από την τότε κυρίαρχη πολιτική τάξη, που διατείνονταν ότι «σε δέκα χρόνια το πρόβλημα θα έχει ξεχαστεί».

Σε ευαίσθητα εθνικά θέματα, όπως το Μακεδονικό, τα ογκώδη συλλαλητήρια, ως έκφραση συμπαγούς πλειοψηφίας, αποτελούν για τους διαπραγματευτές μας πολύτιμο διαπραγματευτικό όπλο. Κυβέρνηση με συντεταγμένο το λαό πίσω της διαπραγματεύτεται πολύ πιο αποτελεσματικά στο εξωτερικό. Συνεπώς, κάθε πολιτική τάξη, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, που θα είχε σκοπό να εξυπηρετήσει τα διαχρονικά ελληνικά συμφέροντα, θα έπρεπε να επιθυμεί τη διεξαγωγή πολυπληθών συλλαλητηρίων, προφανώς πάντα ειρηνικών και χωρίς ακρότητες.

Όσοι καταφέρονται εναντίον των συλλαλητηρίων, καλό θα είναι να εξηγήσουν ποιον και γιατί βλάπτουν. Η πολεμική κατά των συλλαλητηρίων δεν προσφέρει τίποτα στην εθνική υπόθεση. Αντί να πολεμούμε τα συλλαλητήρια, θα ήταν προτιμότερο να προτείνουμε επιπλέον την οργανωμένη έκφραση της λαϊκής βούλησης, το δημοψήφισμα. Άλλωστε και αυτό συνιστά από μόνο του ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο.

Για να καθησυχάσει τις ανησυχίες που προκάλεσε στην εκπαιδευτική κοινότητα και γενικότερα στην κοινωνία η καθιέρωση της λεγόμενης «Θεματικής Εβδομάδας» στα Γυμνάσια, ο Τομέας Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ένα Δελτίο Τύπου. Αυτό το Δελτίο Τύπου αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

            Επιδιώκει καταρχάς να παραπλανήσει τους πολίτες, γιατί διατυπώνει μερικές εξωπραγματικές  υποθετικές προτάσεις του τύπου «Αν πιστεύεις πως τα προβλήματα διατροφής, περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής είναι  ″λυμένα „ για τη νέα γενιά, ό, τι ακολουθεί δε σε αφορά» ή «Αν θεωρείς πως ο εθισμός και η εξάρτηση είναι προτιμότερο να μη συζητιούνται στο σχολείο, είναι προτιμότερο να σταματήσεις εδώ». Αλλά καμία από τις αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν δεν αφορούσε αυτά τα θέματα της «Θεματικής Εβδομάδας». Όλες οι επικρίσεις που έχουν διατυπωθεί αφορούν την ένταξη στο πρόγραμμα της «Θεματικής Εβδομάδας » θεμάτων για τις «έμφυλες ταυτότητες» και μάλιστα έτσι όπως τίθενται στην εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας (Φ 20.1/220482/Δ2/23-1-2016) με προδιαγεγραμμένη κατεύθυνση ανατροπής των κοινωνικών αντιλήψεων γι’ αυτά τα θέματα («Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα», «Ομοφοβία και Τρανφοβία στην κοινωνία και το σχολείο»).Το ζήτημα αυτό το Δελτίο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ το παρακάμπτει με μια γενικόλογη διαπίστωση ότι υπάρχει έλλειψη συντονισμού συχνοτήτων («Αν είσαι από κείνους που διαβάζουν ″έμφυλες ταυτότητες„ και καταλαβαίνουν κάθε είδους ″εκφυλισμούς „, απλά είμαστε σε άλλο μήκος κύματος») παραπλανώντας έτσι τους πολίτες για το πραγματικό πρόβλημα που δημιουργείται με το πρόγραμμα  της «Θεματικής Εβδομάδας».

            Είναι, έπειτα, ευκρινής η πρόθεση των συντακτών του Δελτίου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσουν την εντύπωση, παραπληροφορώντας τους αναγνώστες του, ότι η καθιέρωση της «Θεματικής Εβδομάδας» για την ενασχόληση των μαθητών με τέτοιου είδους θέματα είναι μια επαναστατική καινοτομία της δικής τους κυβέρνησης. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι προγράμματα που αφορούσαν το περιβάλλον και τη διατροφή πραγματοποιούνταν, κατά κανόνα, στα Γυμνάσια τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς κάνοντας μια πρόχειρη ατομική έρευνα στον κοινωνικό του περίγυρο. Η πρωτοτυπία που εισάγει ο ΣΥΡΙΖΑ με την οργάνωση της «Θεματικής Εβδομάδας» είναι η σύνδεση αυτών των θεμάτων με το εντελώς άσχετο θέμα της διερεύνησης «των έμφυλων ταυτοτήτων» και αυτή η σύνδεση δεν μπορεί να είναι αθώα. Τα άλλα θέματα φαίνεται ότι αποτελούν το προκάλυμμα για να προωθήσουν τις νεοταξίτικες θεωρίες σχετικά με τις γενετήσιες τάσεις, το οποίο αν είχε τεθεί μόνο του, θα προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις.

            Αποκρύπτουν επίσης την αλήθεια οι συντάκτες του Δελτίου για τη συνεργασία του σχολείου με άλλους εξωσχολικούς φορείς και πρόσωπα όταν αναφέρουν ότι «γύρω από κάθε σχολείο υπάρχει ένας κόσμος από φορείς και συλλογικότητες που αναζητά ευκαιρίες να τροφοδοτήσει το σχολείο με πολύτιμες εμπειρίες» υπονοώντας ότι αυτό γίνεται τώρα για πρώτη φορά με την καθιέρωση της «Θεματικής Εβδομάδας». Δεν μπορεί όμως να μη γνωρίζουν ότι και στο παρελθόν  καλούνταν στα σχολεία να μιλήσουν για θέματα της ειδικότητάς τους γιατροί, αξιωματικοί της τροχαίας, περιβαλλοντολόγοι και άλλοι. Η ουσιώδης και κρίσιμη διαφορά της πρακτικής που ακολουθούσαν μέχρι τώρα οι σχολικές κοινότητες με τη διοργάνωση της «Θεματικής Εβδομάδας» είναι ότι το Υπουργείο Παιδείας επιβάλλει ουσιαστικά τη συνεργασία με καθορισμένες Μ.Κ.Ο., των οποίων ο ρόλος είναι τουλάχιστον ύποπτος, αν όχι απροκάλυπτα εθνομηδενιστικός. Τέτοια είναι, παραδείγματος χάριν, η Μ.Κ.Ο. «Αντιγόνη» που εκπόνησε και το πρόγραμμα για τις «έμφυλες ταυτότητες».

            Πρόεδρος της Μ.Κ.Ο. «Αντιγόνη» είναι ο Αλέξανδρος Γεωργόπουλος, ο οποίος, όπως δηλώνει ο ίδιος, πήρε προσωρινή αναβολή από το στρατό λόγω ψυχικών προβλημάτων, αλλά αισθάνεται ενοχές, γιατί, μετά τη λήξη της αναβολής υπηρέτησε τη θητεία του. Εξέδιδε, μέχρι να κλείσει, το περιοδικό «Αρνούμαι», που υποστήριζε τους λεγόμενους αντιρρησίες συνείδησης. Αντιπρόεδρος είναι ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, ο μόνος Έλληνας ευρωβουλευτής που ψήφισε στο ευρωκοινοβούλιο την πρόταση να ενταχθούν τα Σκόπια στην Ε.Ε., χωρίς να υποχρεωθούν να κάνουν καμία αλλαγή στην ονομασία και το σύνταγμά τους . Υποστήριξε επίσης την πρόταση του Μπουτάρη να μετονομασθεί η οδός Αγίου Παύλου της Θεσσαλονίκης σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ. Διευθυντής είναι ο Αθανάσιος (Νάσος) Θεοδωρίδης, που αμφισβητεί ότι οι Πόντιοι είναι Έλληνες και χαρακτηρίζει μύθο το έπος της Αλβανίας. Φυσικά, του ιδίου φυράματος είναι και τα άλλα πρόσωπα που συμμετέχουν στη Μ.Κ.Ο. «Αντιγόνη». 

            Τέλος, εντύπωση κάνει από το Δελτίο Τύπου του Τομέα Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι εμπνευστές του, παρότι έχουν περάσει σχεδόν φανερά στη συστημική εκδοχή της Αριστεράς, την Αριστερά των σαλονιών και των πρεσβειών, δεν ξεχνούν εντελώς και το σταλινικό παρελθόν τους. Ενώ προηγουμένως η συμμετοχή και παρουσίαση τέτοιου είδους προγραμμάτων στα σχολεία ήταν προαιρετική, η «Θεματική Εβδομάδα» την επιβάλλει ως υποχρεωτική. Ο υπουργός Παιδείας μάλιστα για να δείξει ίσως ότι η επιλογή του για το αξίωμα ήταν η ενδεδειγμένη- τη χαρακτήρισε «υποχρεωτικότατη»(!).

            Ασκώντας τέτοιου είδους πολιτική μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταγωνίζεται επάξια τη Νέα Δημοκρατία για την ανάδειξή του ως του πιο πειθήνιου οργάνου της Νέας Τάξης Πραγμάτων, αν και, τώρα τελευταία, ούτε η Νέα Τάξη Πραγμάτων ούτε η Παγκοσμιοποίηση πηγαίνουν καλά..    

Η απροσδόκητη και φαινομενικά ακατανόητη εκλογή Τραμπ σηματοδοτεί μια νέα περίοδο για τις ΗΠΑ και τις εξωτερικές σχέσεις τους, τελικά για τον κόσμο.

Η εσωτερική κατάσταση

Η έξυπνη, απροσδόκητα επιτυχημένη ρητορική και τελικά η εκλογή του Τραμπ, ενός βαθύπλουτου, επηρμένου φοροφυγά τηλεαστέρα, αναγνωρίσιμου προσώπου της αμερικανικής οικονομικής ελίτ, χωρίς εμφανή πρόσδεση σε κάποιο μεγάλο πολιτικό μπλοκ εξουσίας, ανέδειξε για πρώτη φορά τη χρόνια και προϊούσα διαίρεση ανάμεσα στην «Αμερική του χρήματος» και την «Αμερική της γης», ανάμεσα στις ακτές και την αχανή ενδοχώρα.

Η γνήσια αμερικανική επιθετική ρητορική του, που θύμιζε σερίφη της άγριας Δύσης, απέναντι στην ανεξέλεγκτη λαθραία μετανάστευση (10 εκ. οι λαθραίοι) που πλήττει κυρίως φτωχά στρώματα, υπέρ της παραγωγικής βιομηχανικής ανασυγκρότησης της αποβιομηχανοποιημένης μεσοδυτικής ζώνης, υπέρ της προτεραιότητας επίλυσης των εσωτερικών προβλημάτων κι η ανάδειξη της χρόνιας κυβερνητικής διαφθοράς (προσωποποιημένης στην αντίπαλό του) και των βασικών αμερικανικών αξιών, προσέλκυσε ετερογενές μίγμα δυσαρεστημένων.  Κι η μπερλουσκονικού χαρακτήρα προσωπική του επαγγελματική επιτυχία γοήτευσε επίδοξους εραστές του πλούτου. Ενδεικτικά, πάνω από τους μισούς εργαζόμενους στις ΗΠΑ δεν έχουν εισπράξει δολάριο αύξησης από την αύξηση της παραγωγικότητας τα τελευταία 40 χρόνια, μεγάλο μέρος του πληθυσμού παρά τις προσπάθειες Ομπάμα ζει χωρίς ουσιαστική ασφαλιστική κάλυψη και μεγάλο μέρος των μεγάλων πόλεων, ειδικά στην ενδοχώρα, είναι γκετοποιημένο κοινωνικά αν και η εγκληματικότητα έχει μειωθεί δραστικά, σε μια βαθιά θρησκευόμενη κοινωνία που έχει μάθει να γοητεύεται από την επιθετικότητα, την επιτυχία του χρήματος και να καθορίζει τη στάση της, αρνητική ή θετική, με βάση ό,τι της σερβίρει η τηλεόραση. «Μια ταινία του Χόλιγουντ δεν έχει γίνει ποτέ για εμάς, όλο χαρακτήρες της ΝΥ και του Λ.Α σκιαγραφούνται» είπε με παράπονο ένας κάτοικος της πολιτείας του Αιντάχο, όταν τον ρώτησαν γιατί η πολιτεία του ψήφισε θριαμβευτικά τον Τραμπ. Δυστυχώς η ειρωνεία της Ιστορίας για μια ακόμα φορά έφερε έναν εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης να εκπροσωπεί τους μη προνομοιούχους.

Η εκλογή του Τραμπ λειτούργησε ως ένα ισχυρό σοκ στα εν υπνώσει ανώτερα και μεσαία στρώματα της αμερικανικής κοινωνίας των δύο ακτών, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το μεγάλο χρηματοπιστωτικό διεθνές κεφάλαιο, τους κολοσσούς της (βιο)τεχνολογίας, την πολιτική, δημοσιογραφική και ακαδημαική ελίτ. Εκείνα τα στρώματα που έχουν επωφεληθεί κυρίως από την τριακονταετή αμερικανική παγκόσμια αγορά στη μετά Ρέηγκαν εποχή, χρεώνοντας τη χώρα, την ίδια στιγμή που τα ίδια συσσώρευαν αμύθητα πλούτη. «Οι άνθρωποι που ψήφισαν Τραμπ είναι τελείως διαφορετικοί από εμάς και μας μισούν», αναφώνησε επιφανές μέλος της αμερικανικής πνευματικής ελίτ, αδιαφορώντας για τις αιτίες της ψήφου. «Ξυπνήσαμε σε μια άγνωστη χώρα» έγραψε ένας άλλος, εξηγώντας ότι συνειδητοποίησε ότι δε γνωρίζει καλά τη χώρα του (!!).

Ήδη πριν από την εκλογή του ξεκίνησε και βρίσκεται σε  εξέλιξη μια γιγαντιαία προπαγάνδα άνευ προηγουμένου εναντίον του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, ενίοτε ψεύδη (όπως ότι κατέβασε το προτρέτο του Μάρτιν Λ. Κινγκ από το οβάλ γραφείο), αποσιώπηση πάγιων πολιτικών μετανάστευσης ακόμα και από την εποχή Ομπάμα, (την αλλαγή και αυστηροποίηση καθεστώτος βίζας για χώρες μουσουλμανικές, όπως το Ιράν), υπερπροβολή μεταβατικών διαταγμάτων, όπως αυτό για την τριών μηνών απαγόρευση εισόδου σε κατοίκους 9 χωρών και αποσιώπηση της μάλλον σιωπηρής αποδοχής του διπλασιασμού του κόστους της εργασιακής βίζας, ώστε να παρεμποδιστεί η αυξανόμενη διείσδυση στην αγορά εργασίας μικρομεσαίων επιχειρήσεων από Ινδούς και Κινέζους.

 Η αντίδραση του επιτελείου Τραμπ και του ίδιου, σε πολλές περιπτώσεις ερασιτεχνική, μάλλον ενίσχυσε την προπαγάνδα. Η επίθεση αυτή, ανεξάρτητα από το αν θα οδηγήσει τελικά σε αλλαγή πολιτικής του Τραμπ, πλήττει το θεσμό του προέδρου και την εικόνα της πολιτικής στις ΗΠΑ, και τελικά αναδεικνύει την απουσία σεβασμού στους βασικούς πολιτειακούς θεσμούς και το εγγενές έλλειμμα δημοκρατικής συνείδησης στη χώρα. Μεγαλύτερο ακόμα κακό όμως προκαλεί η ανάδειξη ως κυρίαρχου εναντίον του Τραμπ του θέματος της υποτιθέμενης (;) εμπλοκής της Ρωσίας στην εκλογική διαδικασία προς όφελός του. Ακόμα και αν κάτι τέτοιο ευσταθεί, που σίγουρα θα είναι καταδικαστικό για τη μετέπειτα πορεία του Τραμπ, είναι μάλλον απογοητευτικό για το κύρος μιας υπερδύναμης να δηλώνει ότι μια άλλη δύναμη, εμφανώς κατώτερη σε όλους τους τομείς, μπορεί να καθορίζει ακόμα και τον πρόεδρο. Εκτός αν βρισκόμαστε μπροστά στη δημιουργία ενός νέου «εχθρού», που, αν είναι η Ρωσία, τότε προμηνύονται απρόβλεπτες εξελίξεις.

Η δημαγωγική παρουσία του Τραμπ, που δεν εγγυάται για καμμία θέση του, δεν μπορεί να διασφαλίσει αν ο Τραμπ θα υλοποιήσει τελικά τα υπεσχημένα ή θα συμβιβαστεί. Παρά την οργιώδη προπαγάνδα πάντως, το γεγονός ότι έχει αρχίσει να υλοποιεί με ομολογουμένως πρωτοφανή ταχύτητα και συνέπεια το πρόγραμμά του, φαίνεται να ικανοποιεί τους ψηφοφόρους του. Και έχει απελευθερώσει ακραίους, που, μάλλον αντίθετα με τις πραγματικές προθέσεις του ίδιου του Τραμπ, προβαίνουν σε ακρότητες (πχ δεκάδες επιθέσεις σε συναγωγές τον τελευταίο μήνα), επιτείνοντας τις αντιθέσεις και τη σύγχυση.

Το μεγάλο ερώτημα είναι αν μπορεί ο εν εξελίξει πόλεμος εξουσίας να οδηγήσει ακόμα και σε παραίτηση Τραμπ. Κάτι τέτοιο, χωρίς να αποκλείεται, μάλλον δε φαίνεται ιδιαίτερα πιθανό, ιδίως παρόντος του υπερακραίου αντιπροέδρου του, που αναγκαστικά,τότε, θα τον αντικαθιστούσε. Τελικά η Αμερική συνειδητοποιεί ότι τώρα έχει έναν πρόεδρο που σε ύφος, προσωπική επαγγελματική πορεία και αρχές, μάλλον είναι πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο σε αυτό που είναι η ίδια, πράγμα δύσπεπτο από μέγαλο μέρος της εγωκεντρικής ελίτ, ακόμα και ως αδυναμία αντικατοπτρισμού της. Αντί να αλλάξει τον πρόεδρό της, η Αμερική μάλλον θα πρέπει να αλλάξει τον εαυτό της πρώτα.

Η επίδραση στις διεθνείς σχέσεις

Αν όμως η ρητορική του Τραμπ για την εσωτερική πολιτική είναι υπεύθυνη για την ψήφο που έλαβε, η εξωτερική πολιτική μάλλον είναι αυτή που ανησυχεί την κυρίαρχη ελίτ, που αντιδρά. Και οι πρώτες διακηρύξεις και κινήσεις του για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής μάλλον μας προσανατολίζουν επιπλέον στο ποιες ομάδες εξουσίας εκμεταλλεύτηκαν την άνοδό του για την εξυπηρέτηση των δικών τους στόχων ή ίσως ακόμα ήταν και σε συνεννόηση μαζί του, παρέχοντάς του στήριξη. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο οικονομικά ανεξάρτητος από χορηγίες Τραμπ πολύ δύσκολα θα μπορούσε χωρίς καμμία άλλη στήριξη να διαγράψει όλη αυτή την πορεία μέχρι το Λ. Οίκο.

Ποιοι θα μπορούσαν εντός Αμερικής να έχουν λόγους να αντιδράσουν στην εξωτερική πολιτική Ομπάμα και να θέλουν αλλαγή πολιτικής; Είναι γνωστό ότι από τις πάγιες συντεταγμένες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ο Ομπάμα, του οποίου η πολιτική σηματοδότησε τη σταδιακή και ενεργή μετατόπιση του ενδιαφέροντος από τη Μέση Ανατολή στην Ευρασία, απέστη μόνο σε σχέση με το εύρος και τη σταθερότητα της υποστήριξης του Ισραήλ και της συνακόλουθης στάσης του απέναντι στο Ιραν. Στάθηκε σταθερά απέναντι στους εποικισμούς και βέβαια σύνηψε την ιστορική συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, η οποία ναι μεν περιορίζει τα πυρηνικά του Ιράν, αλλά του επιτρέπει για πρώτη φορά να βγει από τη διεθνή απομόνωση και να παίξει τον περιφερειακό του ρόλο, πράγμα άκρως επικίνδυνο για την ασφάλεια του Ισραήλ. Ο Τραμπ, με οικογενειακούς δεσμούς , λόγω της κόρης του, με το ορθόδοξο εβραικό λόμπι, στηρίζει εξαρχής την πολιτική Νετανιάχου.

 Η δε διακηρυγμένη πολιτική συνεννόησης με τον Πούτιν δεν είναι ασυμβίβαστη με τις διακηρυγμένες θέσεις της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια για ενίσχυση των δεσμών με τη Ρωσία, δεδομένου του αυξανόμενου ρόλου της Τουρκιας και του Ιράν. Και ακόμα, η ακόμα πιο ενεργής υποστήριξη των Κούρδων, προκειμένου να δημιουργηθεί μια ασφαλής και ελεγχόμενη ζώνη ανάμεσα στο Ιράν, τη Συρία και τη Χεζμπολάχ, μάλλον εξυπηρετεί το Ισραήλ μακροπρόθεσμα.

Επιπλέον, ο Τραμπ κατήργησε από τις πρώτες ώρες της προεδρίας του την ασιατική εμπορική συμφωνία και έχει διακηρύξει εξαρχής την αντίθεσή του με τις τερατώδεις πολυμερείς εμπορικές συμφωνίες όπως η TTPIP, βασικούς μοχλούς των επόμενων σταδίων του ελέγχου της παγκόσμιας αγοράς.  Ακόμα, είναι αβέβαιη η τελική του στάση έναντι της ΕΕ, αλλά σε κάθε περίπτωση δε φαίνεται διατεθειμένος να στηρίξει ενεργά τη γερμανική κυριαρχία, που κλείνει εμπορικές συμφωνίες με τους Κινέζους, ενισχύοντας έτσι πρακτικά τις υπάρχουσες φυγόκεντρες τάσεις εντός της ΕΕ, που τελικά θα καθοριστούν από την τελική έκβαση του Brexit. Τελικά, δεδομένης και της επιθετικής του ρητορικής έναντι της Κίνας, η οποία είναι εδώ και χρόνια ο πρώτος διακηρυγμένος κίνδυνος για την αμερικανική επιρροή διεθνώς, διαφαίνεται ότι ο Τραμπ τελικά και συνολικά ίσως εκφράζει ένα μέρος της ελίτ, που θεωρεί ότι πρέπει να ληφθούν δραστικά μέτρα εναντίον της επερχόμενης παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής επέλασης της Κίνας. Οι Αμερικάνοι εναντίον της παγκοσμιοποίησης, οι Κινέζοι υπέρ. Άλλη μια ιστορική ειρωνεία. Η διαφαινόμενη συνεννόηση με τη Ρωσία, σε αντίστροφη ροή προς το παλιό δόγμα Κίσινγκερ για διάρρηξη της συμμαχίας μεταξύ Ρωσίας – Κίνας, είναι ενταγμένη μέσα στο ίδιο πλαίσιο.

Ταυτόχρονα, δε θα πρέπει να διαφεύγει της ελληνικής προσοχής ότι η εξωτερική πολιτική Τραμπ διανοίγει περαιτέρω σε ένα ρευστό κόσμο αβέβαιων συμμαχιών τεράστιες ευκαιρίες εξυπηρέτησης εθνικών συμφερόντων για χώρες που έχουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, μια ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις παραπάνω αντιθέσεις για αποδέσμευσή της από το χρόνιο άγος της Ε.Ε. και για ενίσχυση του γεωπολιτικού ρόλου μας στην Ανατολική Μεσόγειο τώρα που κρίνεται η τύχη της αξιοποίησης των κοιτασμάτων. Κι αν θα υπήρχε βούληση από μεριάς των ελληνικής καταγωγής κορυφαίων στελεχών της διοίκησης Τραμπ (Πρινμπους κλπ) και του νέου υπουργού εξωτερικών (διαπραγματεύτηκε τα συμβόλαια της κυπριακής ΑΟΖ με τον Τ. Παπαδόπουλο) για στήριξη των ελληνικών συμφερόντων, αυτό μόνο υπό μια ελληνική κυβέρνηση με πραγματικό ενδιαφέρον θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα, πράγμα που δε συμβαίνει με καμμία από τις υπάρχουσες ηγεσίες των κοινοβουλευτικών μας κομμάτων.

Συμπερασματικά, είναι φανερό, στο βαθμό που τα παραπάνω επιβεβαιωθούν, ότι η παρουσία του νέου προέδρου αμφισβητεί σταθερές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και πάγια συμφέροντα μεγάλου μέρους της ελίτ. Αναδεικνύει, αντίθετα, νέα συμφέροντα και διεθνείς προτεραιότητες, οικοδομεί νέες συμμαχίες, προκαλεί νέους ανταγωνισμούς. Επιπλέον, δημιουργεί αναστάτωση στο παραπαίον ευρωπαικό οικοδόμημα και στη μάλλον αμήχανη ηγεσία του. «Κατανοητή», επομένως, η μανία των αμέριμνα βολεμένων εναντίον του.  

Πόσο διαφορετική θα είναι και πού θα οδηγήσει διεθνώς αυτή η περίοδος θα διαφανεί προσεχώς από την κατάληξη της μάχης εξουσίας που εκτυλίσσεται μετεκλογικά ανάμεσα στη νέα διοίκηση και την παλιά γραφεικοκρατία στις ΗΠΑ, τις τελικές επιλογές του νέου προέδρου και το διεθνές περιβάλλον. Θα επανέλθουμε.

Δυτική Δημοκρατία: Άγνωστη λέξη όταν οι λαοί εναντιώνονται στην παγκοσμιοποίηση

Με την παγκοσμιοποίηση και το νεοφιλευθερισμό το τραπεζικό-χρηματιστηριακό κεφάλαιο, οι πολυεθνικές επιχειρήσεις με τη συνδρομή των  ΜΜΕ  και με εργαλεία τους θεσμούς, όπως ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, Παγκόσμια Τράπεζα, Ε.Ε. κ.λ.π.  και τις δυτικές κυβερνήσεις αφαιρούν από τα φτωχά και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, δηλ. από το 99% των κοινωνιών, τεράστια ποσά από τα εισοδήματά τους μέσω της υπερφορολόγησης, της ανεργίας, της αποβιομηχάνισης, της ραγδαίας μείωσης των αμοιβών, του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» και της «εισαγωγής» εκατομμυρίων λαθρομεταναστών με πρόσχημα την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.  Όλα αυτά τα βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις και αυτά τα θηριώδη ποσά που αφαιρούν τα καρπώνεται το 1% που απεργάζεται στις συνόδους Νταβός και G8 εφιαλτικές μεθόδους εκμετάλλευσης και υπονόμευσης χωρών και κοινωνιών, όπως τώρα που σχεδιάζουν την εισαγωγή ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη στην παραγωγή, πράγμα που θα σημάνει εκατομμύρια ανέργους και υπερκέρδη στις ελίτ. Η χώρα μας, άλλωστε,  είναι η πρώτη που υπέστη αυτήν την επίθεση των ορνέων με γνωστές  σε όλους συνέπειες.

Οι λαοί, όμως, δεν είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν.

Οσο πληθαίνουν οι λαοί που ψηφίζουν, είτε με δημοψηφίσματα, είτε με εκλογές, ό,τι ή όποιους εκφράζουν αντίθεση σε θεσμούς της παγκοσμιοποίησης τόσο η δημοκρατία θεωρείται περιττή  πολυτέλεια από τις ελίτ που  θέλουν να  πλουτίζουν με την επιβολή της φτωχοποποίησης των κοινωνιών.

Στη Δανία, Ιρλανδία, Γαλλία, Ολλανδία οι λαοί είπαν όχι στις διάφορες συνθήκες της  Ε.Ε. (Μάαστριχτ η Δανία,  συνθήκη της Νίκαιας η Ιρλανδία, ευρωσύνταγμα η Γαλλία και η Ολλανδία),  παρόλο που στην Ιρλανδία και Δανία τους υποχρέωσαν αυτοί οι «δημοκράτες» να το επαναλάβουν(Αναλυτικά στην έκδοση ΑΣΚΕ-4 του 2006  «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΟΚ/ΕΕ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΥ»).  Στην Ελλάδα το 61,3% του ΟΧΙ πέρσι εξέφρασε, παρά τους εκβιασμούς, τη συσσωρευμένη οργή του ελληνικού λαού γι’αυτόν τον απάνθρωπό οργανισμό. Πρόσφατα οι Ολλανδοί (Απρίλιος 2016) απέρριψαν με 64% τη συμφωνία σύνδεσης Ε.Ε.-Ουκρανίας. Κατά κανόνα σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις η πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων ήταν αντίθετη με τη λαϊκή βούληση, κάτι που δείχνει την αυξανόμενη διάσταση κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής εκπροσώπησης με τους λαούς.

Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, προκάλεσε σοκ στο παγκόσμιο κατεστημένο (ΗΠΑ, Ε.Ε, Γερμανία, Γαλλία κ.λ.π)  όταν κατάλαβε ότι οι Αμερικανοί, ιδιαίτερα της περιφέρειας, με την εκλογή αυτού, του ανεξέλεγκτου από το πολιτικό τους  σύστημα και παρά τον ανηλεή πόλεμο που του έκαναν, εκφράσανε την αγανάκτησή τους για τα δεινά που υποστήκανε κατά την οκταετία του, κατά τα άλλα δημοκράτη, Ομπάμα, του υπέρμαχου της παγκοσμιοποίησης και των εμπορικών συμφωνιών (NAFTA. TTIP κ.λ.π) με την δραματική φτωχοποιήσή τους, την αποβιομηχάνιση της χώρας τους και την είσοδο εκατομμυρίων λαθρο-μεταναστατών, κυρίως Μεξικανών, θύματα της ανεργίας που προκάλεσε εκεί η NAFTA (Εμπορική Συμφωνία ΗΠΑ-Μεξικού-Καναδά).  

Τα δημοψηφίσματα, δηλ. η άμεση έκφραση της λαϊκής βούλησης,  στις χώρες της Ε.Ε. που αφορούν μειζονα ζητήματα γι’αυτήν, επειδή όσους εκβιασμούς και μέσα χειραγώγησης κι αν μετέλθουν τα αποτελέσματα  τους είναι κατά κανόνα αρνητικά με κορυφαίο το Brexit, οι διάφορες ελίτ θέλουν να τα καταργήσουν. Μερικοί άρχισαν να μιλάνε και για κατάργηση των εκλογών. Θυμίζουμε ότι πρώτος διδάξας ήταν ο Α. Τσοχατζόπουλος, που το 1992 όντας μάλιστα στην αντιπολίτευση, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν μπαίνει σε δημοψήφισμα η συνθήκη του Μάαστριχτ απάντησε ότι τα δημοψηφίσματα είναι «οχλοκρατικές εκδηλώσεις» !!

«Εφτασε η στιγμή που οι ελίτ πρέπει να εξεγερθούν απέναντι στις αμαθείς μάζες»,  μας προετοιμάζει το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy. «Οι εκλογές είναι επικίνδυνες για τη δημοκρατία», γράφει σε επώνυμο άρθρο η βρετανική Guardian μετά το Brexit.και συνεχίζει «τα δημοψηφίσματα είναι πρωτόγονες διαδικασίες, που μετατρέπονται σε επικίνδυνα τσεκούρια στα χέρια απογοητευμένων και κακώς πληροφορημένων πολιτών».

Στις ΗΠΑ διαδηλώνουν κατά του Τραμπ, λες και δεν εκλέχτηκε με το δικό τους εκλογικό σύστημα. «Δεν είναι δικός μας προέδρος» λένε ως προοίμιο για τη χειραγώγησή του από το πολιτικό σύστημα σε θέσεις παρεμφερείς με Κλίντον και Ομπάμα. Ιδωμεν...

Οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης «ανησυχούν» ότι με τις ογκούμενες αντιστάσεις των λαών κατά της παγκοσμιοποίησης ενισχύεται ο  «εθνικισμός» και ο «λαϊκισμός». Καταφέρονται κατά της δεξιάς και ακροδεξιάς ή και άλλων πολιτικών δυνάμεων που ενισχύονται σε μεγάλες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία), επειδή εκφράζουν θέσεις κατά των παγκοσμιοποιητικών θεσμών (Ε.Ε., ευρωζώνη κ.λ.π) και της λαθρομετανάστευσης. Ομως οι «ανησυχούντες» δεν διερωτώνται γιατί η Αριστερά (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στηρίζει τους θεσμούς αυτούς (Σταθάκης: «Η παγκοσμιοποίηση  είναι μια αναπόδραστη διαδικασία», (σ.σ.) πάλι καλά που δεν είπε ελέω Θεού!!). Είναι φανατική για το ευρώ και την «Ευρωπαϊκή ιδέα», δεν αντιτίθεται  στη λαθρομετανάστευση και στις διαλυτικές για τις χώρες και τις κοινωνίες εμπορικές συμφωνίες CETA (Καναδά-Ε.Ε.) και ΤΤΙΡ (HΠΑ-Ε.Ε.).

 Τι διαφορά έχουν απο τους άλλους;... Καμμία.