ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τον τελευταίο καιρό πολύς λόγος έχει ανακύψει για το ρόλο των ΜΜΕ και ιδιαίτερα της τηλεόρασης και το πρόβλημα που, εξώφθαλμα πλέον, αποτελούν για την ελληνική κοινωνία. Αφορμή ο πλήρης εκχυδαϊσμός της ιδιωτικής τηλεόρασης (οι διάφοροι brothers και bar είναι τα πιο εντυπωσιακά, όχι όμως και τα σοβαρότερα δείγματα…), τα πρόδηλα πολιτικά παιχνίδια, κυρίως αποπροσανατολιστικά, με τις ανόητες ή και ανώδυνες, τελικά, "αποκαλύψεις, και η απροκάλυπτη απόπειρα των φανερών ή μη καναλαρχών να παίξουν τον πρώτο πολιτικό ρόλο διαμεσολάβησης ανάμεσα στις εντολές των Ε.Ε., κυρίως, και των εντόπιων δυνάμεων στη χώρα, σε βάρος… των πολιτικών! Το αποτέλεσμα ήταν να ακούγονται πολλά για πλήρη ελευθερία, για …αυτοπεριορισμό, για κώδικες δεοντολογίας που ετοιμάζει το Υπουργείο Προπαγάνδας και για κάποια τάξη που πρέπει να επιβληθεί στο, ηθελημένο, χάος στο ραδιοτηλεοπτικό χώρο.

Η ίδια η πληροφορία είναι το πραγματικό πρόβλημα

Οι διάφορες λύσεις που προτείνονται, όπως η παρωδία του βασικού μετόχου που δε θα δικαιούται δοσοληψίες με το Δημόσιο και έτσι θα περιοριστούν οι πολιτικοί εκβιασμοί, οι θρυλούμενοι κώδικες δεοντολογίας ή το διοριζόμενο από το … κοινοβούλιο ΕΣΡ, μόνο θυμηδία προκαλούν. Και μόνο το γεγονός ότι ως βάση - κριτήριο για τον αριθμό των αδειών, πανελλήνιας ή τοπικής εμβέλειας, που θα (όταν και εάν) χορηγηθούν λαμβάνεται ο υπολογισμός της διαφημιστικής πίτας, δηλαδή πόσους σταθμούς και κανάλια μπορεί να συντηρεί η διαφήμιση (!) και η αποφυγή αναφοράς στις σχετικές εντολές της Ε.Ε. δείχνει το ποιόν των προβληματισμών και των προτεινόμενων λύσεων.

Είναι, πλέον, φανερό ότι το μέγιστο για την ίδια την επιβίωση της κοινωνίας ως τέτοιας, και όχι ως μάζας χειραγωγούμενης για αγορές και υποταγή, πρόβλημα της πληροφορίας, δηλ. της ποιότητας και ποσότητας, της αντικειμενικότητας των πομπών και του ελέγχου, που αποτελούν πλέον προϋποθέσεις για τη δημοκρατία, κανείς δεν το κουβεντιάζει, ούτε καν το αναφέρει. Και αυτό είναι κάτι λογικά αναμενόμενο. Παλιότερα υπήρχε η δυνατότητα, μέσω των όποιων πληροφοριών, να διαμορφώνονται απόψεις και να περιορίζεται μόνο ή και να εμποδίζεται, π.χ. επί χούντας, η δημοσιοποίησή τους. Σήμερα υπάρχει πρόβλημα στην ίδια την πρόσβαση στην πληροφορία. Και επειδή, ακόμη, ο σχηματισμός άποψης προϋποθέτει κατά το δυνατόν ολοκληρωμένο πολιτιστικά υποκείμενο, πώς αυτό μπορεί να επιτευχθεί όταν η κυριαρχία των ΜΜΕ στον πολιτιστικό τομέα οδηγεί σε παθητικούς δέκτες με διεγειρόμενα μόνο τα κατώτερα ένστικτα και με αποκλεισμό ικανοποίησης των βαθύτερων ανθρώπινων αναγκών;

Το πραγματικό πρόβλημα είναι, λοιπόν, ποιος χειρίζεται την πληροφορία αλλά και τον έλεγχο της κάθε εξουσίας και την ψυχαγωγία μέσω των ΜΜΕ.

Έχουν πραγματική πρόσβαση σ' αυτά οι πολίτες, ατομικά ή μέσω των διάφορων συσσωματώσεών τους ή θεσμών που πραγματικά ελέγχονται από αυτούς;

Με δεδομένη την αρνητική απάντηση στο ρητορικό αυτό ερώτημα, κάθε σοβαρός προβληματισμός στο τεράστιο αυτό ζήτημα της κοινωνίας μας, όπως άλλωστε και για κάθε άλλη, θα έπρεπε να πραγματεύεται τους τρόπους ώστε η απάντηση να γίνεται καταφατική και, φυσικά, πώς θα επιλύονται τα άλλα προβλήματα που θα ανέκυπταν, δηλ. της σοβαρής οικονομικής κάλυψης και του ελέγχου.

Τα ΜΜΕ όργανα χειραγώγησης και ανταγωνισμού

Δε θα περίμενε κανείς, βέβαια, τέτοια θέματα να απασχολούν τους σημερινούς ιθύνοντες ούτε, φυσικά, τους σημερινούς ιδιοκτήτες των μεγάλων τουλάχιστο, μη τοπικής εμβέλειας, Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων. Ούτε, επίσης, τους αντίστοιχους στο λεγόμενο ελεύθερο κόσμο, όπου ανθούν, υποτίθεται, τα ανθρώπινα δικαιώματα και επομένως η Δημοκρατία. Εκεί η πληροφορία είναι, όπως και όλα τα άλλα αγαθά, υλικά, κοινωνικά και πνευματικά, κυρίως ένα απλό εμπόρευμα και ως τέτοιο αντιμετωπίζεται. Λόγω όμως και της ιδιάζουσας ουσίας και δύναμής της αντιμετωπίζεται και ως όπλο, ως το κατ' εξοχήν μέσο για προώθηση ευρύτερων στόχων και επομένως πέρα από την καθαρά εμπορική, δηλ. κερδοσκοπική, αντιμετώπισή της χρησιμοποιείται και ως μέσο προπαγάνδας, αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης από τις άρχουσες ελίτ στις χώρες αυτές.

Αυτά ισχύουν και σε μας, μόνο που εδώ η εμπορική χρήση είναι εντελώς δευτερεύουσα. Κανένας ραδιοτηλεοπτικός σταθμός δεν είναι κερδοφόρος. ’λλη λοιπόν είναι η χρήση τους και η χρησιμότητά τους. Είναι, βέβαια, όργανα της ευρύτερης χειραγώγησης των πολιτών, αλλά ακόμη και αυτό δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Ο κύριος λόγος, στη χώρα μας, που επενδύονται τόσο μεγάλα ποσά στα μέσα αυτά είναι αυτός της διαπλοκής, δηλ. της εξασφάλισης μέσω αυτών του μεγαλύτερου δυνατού μεριδίου της αγοράς, παραγγελιών, αναθέσεων, προμηθειών από τον ευρύτερο κρατικό τομέα, που ακόμη ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής Οικονομίας. Η απειλή αποκαλύψεων, η δυνατότητα επηρεασμού των πολιτών και γενικά οι πάσης φύσεως απειλούμενοι εκβιασμοί μέσω αυτών αποτελούν δύναμη τεράστια άσκησης εξουσίας, πλουτισμού και σκοταδισμού, δηλ. αφαίρεσης κάθε σχεδόν δυνατότητας έκφρασης της ανόθευτης λαϊκής βούλησης, της βούλησης που θα αποκάλυπτε και θα ακύρωνε τον μεταπρατισμό αυτών των δυνάμεων και τις οδηγίες για τους σκοπούς αυτούς της ίδιας της Ε.Ε.

Τι μπορεί να γίνει

Είναι φανερό σχεδόν σε όλους ότι όσο τα ΜΜΕ θα βρίσκονται στα χέρια αυτών που διαθέτουν μεγάλη οικονομική δύναμη, εν πολλοίς το μαύρο χρήμα, δε μπορεί να υπάρχει πραγματική Δημοκρατία. Και πολύ μικρό εμπόδιο θα αποτελεί για την ασυδοσία τους ο όποιος περιορισμός επιβληθεί στην ιδιοκτησία πολλών ταυτόχρονα μέσων, ή στη δήθεν απαγόρευση της δυνατότητας κατοχής μέσου και δοσοληψίας με το Δημόσιο. Η λύση, η πραγματική, θα ήταν η πλήρης κοινωνικοποίηση όλων ανεξαιρέτως των μέσων πληροφόρησης, ελέγχου, ψυχαγωγίας. Δε χρειάζεται ανάλυση, τώρα, του τι ακριβώς σημαίνει κάτι τέτοιο, αφού στις σημερινές συνθήκες αυτό, φυσικά, αποκλείεται. Είναι όμως ρεαλιστική απαίτηση, άρα και ρεαλιστικός πολιτικός αγώνας για την ικανοποίηση της, να ζητηθεί πλήρως και πραγματικός κοινωνικός έλεγχος πάνω σε όλα τα μέσα που είναι όργανα χειραγώγησης και συμμόρφωσης στις ντιρεκτίβες της Ε.Ε.. Κοινωνικός έλεγχος, όχι κρατικός. Μέσω φορέων που μπορεί να επηρεάζονται από τη λαϊκή θέληση, έστω και έμμεσα, και που θα συμμετέχουν κόμματα, συνδικαλισμός, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Πανεπιστήμια, ακόμη και εκκλησία, Σωματεία, Ενώσεις Δημοσιογράφων κλπ.

Και μέχρι τότε, μακριά από κάθε Μέσο που έχει τα σημερινά γνωρίσματα.

Με υποκίνηση και πάσης φύσεως υποστήριξη των ΗΠΑ πριν από λίγες μέρες μέρος των Ενόπλων Δυνάμεων της Βενεζουέλας επεχείρησε πραξικόπημα και απομάκρυνε τον εκλεγμένο αριστερό Πρόεδρο Τσάβες, μη αρεστό στις ΗΠΑ, τη Δεξιά και την … συνδικαλιστική ηγεσία της Χώρας. Για να προλάβουν λαϊκές αντιδράσεις, ανήγγειλαν ότι ο Τσάβες παραιτήθηκε! ’ρκεσε όμως η δήλωσή του σε κάποιο … στρατιώτη (εκεί που τον είχαν θέσει σε περιορισμό) ότι ποτέ δεν παραιτήθηκε, για να ανατραπεί η ανατροπή του με λαϊκές κινητοποιήσεις και άρνηση μεγάλου μέρους του στρατού να στηρίξει την εκτροπή.

Μεγάλη η απογοήτευση στις ΗΠΑ και ενθουσιασμός στους ανά τη γη λαούς.

1) Να συνεχιστούν οι εκδηλώσεις. Ήδη προγραμματίστηκε εκδήλωση στη Λάρισα και τριήμερη περιοδεία στη Θεσσαλία.>

2) Να λειτουργήσουν και οι άλλες δύο Ο.Δ. και να καταγραφούν τα πρώτα συμπεράσματα. Τον Ιούνιο να πραγματοποιηθεί η δεύτερη συνάντηση της Πανελλαδικής Επιτροπής, που θα μελετήσει τα συμπεράσματα αυτά και στο βαθμό που θα τα εγκρίνει να αποτελέσουν θέσεις της Κίνησης. Επίσης να προγραμματίσει τις δραστηριότητες της Κίνησης για το καλοκαίρι και μετά.

3) Να γίνει προσπάθεια για διεύρυνση της Κίνησης. Ήδη υπάρχουν σκέψεις και επαφές. Επίσης να συνεργαστούμε με ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν στην τεκμηρίωση.

4) Επειδή οι εκδηλώσεις καλύπτουν ένα μικρό χώρο, να τυπωθεί το αρχικό κείμενο (με μικρές βελτιώσεις) με τη μορφή προκήρυξης και να διανεμηθεί πανελλαδικά.

Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή με την χιτλερικού τύπου εισβολή των Ισραηλινών στις παλαιστινιακές περιοχές είναι αποτέλεσμα ενός αδιεξόδου με βαθιές ιστορικές ρίζες.

Το Κράτος του Ισραήλ Η βίαια εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, με την εκδίωξη 3.5 εκατομμυρίων Παλαιστίνιων από τα εδάφη τους από τις σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, που δρούσαν υπό την κάλυψη των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ώστε να τα εποικίσουν οι Εβραίοι της διασποράς, άφησε ένα μόνιμο σημείο κρίσης με τους αραβικούς λαούς.

Το ιδεολόγημα του "περιούσιου λαού", που καταδιώκεται από εχθρούς και έχει .κληρονομικό δικαίωμα στα εδάφη που αναφέρει η Βίβλος, έχει ποτίσει, σε πολύ μεγάλο βαθμό, την ισραηλινή κοινωνία και τους εβραίους της διασποράς, παρά τις μεμονωμένες φωτεινές εξαιρέσεις.

Το Ισραήλ οικοδομήθηκε ως επιθετικό κράτος -πολεμική μηχανή και μετρά τέσσερις πολέμους, το 1948 με την ίδρυση του εναντίον των αραβικών κρατών που ήταν αντίθετα με την αναγνώρισή του , το 1967 με την Αίγυπτο, το 1973 με τη Συρία και το 1978 με το Λίβανο.

Η στρατιωτική υπεροχή του Ισραήλ έναντι των Αράβων οφείλεται στην μεγάλη οικονομική και τεχνολογική βοήθεια των ΗΠΑ, στα κεφάλαια των Εβραίων της διασποράς και στο γεγονός ότι οι εκτός Ισραήλ Εβραίοι, και ιδιαίτερα οι Εβραίοι των ΗΠΑ, υπηρετούν για ένα διάστημα στον ισραηλινό στρατό ή σε συναφείς υπηρεσίες.

Το Ισραήλ αποτελούσε για τις ΗΠΑ τοπικό χωροφύλακα, ώστε να ελέγχει τα ριζοσπαστικά αραβικά καθεστώτα που εκδιώξανε την αποικιοκρατία.

Όταν η αμερικανοβρετανική διαμάχη για τον έλεγχο των αραβικών πετρελαίων έληξε υπέρ των ΗΠΑ, αυτές προσεταιρίσθηκαν τις πιο συντηρητικές αραβικές ελίτ. Έτσι οι ΗΠΑ σχετικά ισορρόπησαν την πολιτική τους μεταξύ Αράβων και Ισραήλ.

Η Συμφωνία του 'Οσλο

Ο απρόσκοπτος έλεγχος των πετρελαίων προϋπέθετε τον περιορισμό των κρίσεων μεταξύ Ισραηλινών και Αράβων. Για το σκοπό αυτό οι ΗΠΑ πρωτοστάτησαν στην υπογραφή των συμφωνιών ειρήνης Ισραήλ-Αιγύπτου το 1979 στο Καμπ Ντέϊβιντ, το 1991 στη Μαδρίτη μεταξύ Ισραήλ- Συρίας-Ιορδανίας- Λιβάνου και το 1993 στο Όσλο μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστινίων.

Η συμφωνία του 1993 ήταν λεόντειος εις βάρος των Παλαιστίνιων. Τους παραχωρούσε ορισμένες περιοχές απομονωμένες μεταξύ τους υπό μορφή γκέτο, που αποτελούν το 4,4 % (σ.σ !) του συνόλου της Παλαιστίνης. Οι παλαιστινιακές περιοχές ελέγχονται περιμετρικά από τις ισραηλινές αρχές, που επιβάλουν σε κάθε είδους εξευτελισμό τον παλαιστινιακό πληθυσμό.

Οι παλαιστινιακές περιοχές είναι περικυκλωμένες από οικισμούς εποίκων, οι οποίοι δρουν ως πολιτοφυλακή. Η συμφωνία του Όσλο δεν προέβλεπε την επιστροφή των 3.5 εκατομμυρίων προσφύγων, ούτε την επίλυση του μείζονος προβλήματος σε ποιον θα ανήκει η Ιερουσαλήμ.

Το Ισραήλ υπονόμευσε από την αρχή την συμφωνία του Όσλο κτίζοντας νέους οικισμούς και μεταφέροντας νέους εποίκους γύρο από τις παλαιστινιακές, περιοχές, οι οποίοι προβαίνουν, όπως οι, πριν το 1948, σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις, σε εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων, τα οποία παραμένουν ατιμώρητα. Διώχνουν τους Παλαιστίνιους από τις καλλιέργειες τους, γκρεμίζουν τα σπίτια τους, τους αποκλείουν, ώστε να μην αποκτήσουν οικονομική αυτοδυναμία.

Στην πραγματικότητα σταθερή πολιτική του Ισραήλ παραμένει η εθνοκάθαρση. Ο Γιτζάκ Ράμπιν, που είχε διακηρυγμένη θέση υπέρ της συνύπαρξης με τους Παλαιστίνιους, δολοφονήθηκε.

Η Νέα Ιντιφάντα

Αλλά και από την πλευρά των Παλαιστινίων η συμφωνία του Όσλο προκάλεσε αντιδράσεις εις βάρος του Αραφάτ, του οποίου η στάση κατηγορήθηκε έντονα ως φιλοαμερικανική. Η ηγεσία του είχε αποδυναμωθεί και γι' αυτό στις συνομιλίες του Καμπ Ντέϊβιντ στο τέλος του 1999 με αρχές του 2000 με τον Μπάρακ δεν συμφώνησε και λίγο αργότερα ξεκίνησε η νέα ιντιφάντα.

Το Ισραήλ, μετά την εκλογή του Σαρόν στις αρχές του 2001, ακολούθησε πολιτική προκλήσεων, ώστε ν' αντιδράσουν οι Παλαιστίνιοι και να έχει την δικαιολογία επεμβάσεων. Έτσι ξεκίνησε μια συστηματική καταπίεση εις βάρος των Παλαιστίνιων με δολοφονίες ηγετικών στελεχών και πολιτών, ακόμη και παιδιών. Εφαρμόζει βασανιστήρια και απίστευτες ωμότητες, που συναγωνίζονται τις χιτλερικές μεθόδους, που για πολλούς ισραηλινούς στρατιωτικούς αποτελούν πρότυπο.

Η "Τρομοκρατία" και η στάση των ΗΠΑ Το μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001 αμερικανικό "δόγμα" του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, έδωσε την πλήρη κάλυψη στο Ισραήλ να προχωρήσει στην, κατ' αυτό, "τελική λύση" . Δηλ. ένα κατ' επίφαση παλαιστινιακό κράτος με ηγεσία και δομές πλήρως ελεγχόμενες από το Ισραήλ και με Αραβες πολίτες δεύτερης κατηγορίας, όπου οι συνθήκες καταπίεσης θα οδηγήσουν τους Παλαιστίνιους σε νέα εξορία.

Η πρόσφατη βάρβαρη εισβολή αποσκοπεί στην εξουδετέρωση των οργανώσεων της παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης και των πιο μαχητικών στελεχών τους. Παράλληλα επιδιώκουν την εκδίωξη του Αραφάτ και την ανάδειξη άλλου αρεστού, σ' αυτούς, ηγέτη. Η πολιτική αυτή οδηγεί το Ισραήλ σε αδιέξοδο και ξεσηκώνει παγκόσμια κατακραυγή εις βάρος του, παρά τον ασφυκτικό έλεγχο των ΜΜΕ από το εβραϊκό στοιχείο.

Οι ΗΠΑ, σε αντίθεση με προηγούμενες περιόδους και ιδιαίτερα με κυβέρνηση ρεπουμπλικάνων, στηρίζει ανοικτά-και παράλογα-την πολιτική του Ισραήλ, που εξόφθαλμα υπονομεύει τα αμερικανικά συμφέροντα στο χώρο των πετρελαίων.

Οι ρεπουμπλικάνοι, που στηρίζονται παραδοσιακά από το αγγλοσαξονικό λόμπι των εταιρειών πετρελαίου κυριαρχούνται πλέον από το εβραϊκό στοιχείο που χαράζει την πολιτική τους. Οι βασικοί άξονες της εξωτερικής πολιτικής τους, δηλ. ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατία" και η επίδειξη δύναμης με ανάληψη μονομερούς-όπως διατείνονται-πολεμικής δράσης, δηλ. χωρίς συμμάχους, κατά χωρών που ορίζουν οι ΗΠΑ ως εχθρούς, τις έχουν οδηγήσει σ' ένα επικίνδυνο αδιέξοδο όχι μόνο με τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και εσωτερικά με τις αντιθέσεις των μπλοκ εξουσίας. Οι παλινδρομήσεις και οι αντιτιθέμενες πολιτικές γραμμές της αμερικανικής πολιτικής είναι πρωτοφανείς.

Η στήριξη του Ισραήλ με το πρόσχημα Γη. νόμιμης άμυνας κατά της τρομοκρατίας των Παλαιστινίων προκαλεί πολλαπλές συνέπειες σε βάρος των αμερικανικών συμφερόντων.

Εμφανίζονται οι αμερικανοί να άγονται και να φέρονται από το Σαρόν. Ο Σαρόν εξευτελίζει πλήρως, με αμερικανική στήριξη, την Ε.Ε. και έτσι αποκλείεται εναλλακτική παρέμβαση στην κρίση. Αποδυναμώνονται οι ευρωπαϊστές και η κάστα τους. Αποδυναμώνονται πλήρως τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα. Φουντώνει η οργή κατά των ΗΠΑ και του Ισραήλ, όχι μόνο στους Αραβες, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η αμερικανική και βρετανική επέμβαση στο Ιράκ παραπέμπεται στις καλένδες.

Είναι πιθανό ότι οι ΗΠΑ για την αποτροπή μιας γενίκευσης της κρίσης να υιοθετούν την απομάκρυνση του Σαρόν και του Αραφάτ, θεωρούμε ότι με τις παρούσες συνθήκες αυτό είναι ανέφικτο σ' ότι αφορά τον Αραφάτ. Μετά από τόσες θυσίες και αίμα, όποιος διαδεχθεί τον Αραφάτ, έστω και με υπόδειξη του, χωρίς να διασφαλίσει εκ των προτέρων ένα πραγματικό παλαιστινιακό κράτος θα χαρακτηρισθεί προδότης και ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Ισραήλ, Χωρίς αντάλλαγμα την αποπομπή Αραφάτ, ούτε ο Σαρόν είναι πιθανόν ότι θα παραιτηθεί άμεσα.

Η τωρινή κρίση εγκυμονεί κινδύνους βίαιων εξελίξεων με ευρύτερες ανακατατάξεις πολιτικές και γεωστρατηγικές, τέτοιες που οι ρόλοι θυμάτων και θυτών ν' αλλάξουν άρδην. Ο φόβος αυτός είναι πολύ πιθανόν ότι θα υποχρεώσει τις ΗΠΑ να επιβάλλουν στο Ισραήλ την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Το εάν θα μπορούν να το ελέγξουν κιόλας, όπως επιδιώκουν ΗΠΑ και Ισραήλ με την προώθηση αρεστής σ' αυτούς παλαιστινιακής ηγεσίας, είναι προς το παρόν, τουλάχιστον, ανέφικτο...

Ο Κ. Σημίτης και η κυβέρνησή του ήρθαν στην εξουσία, όχι γιατί έπεισαν το λαό ότι μπορούσαν να υπερασπίσουν εθνικά ή λαϊκά συμφέροντα, αλλά γιατί είχαν την υποστήριξη του συνόλου σχεδόν του ξένου παράγοντα. Ο πολιτικός τους λόγος επί 8 χρόνια είναι άνευ σημασίας. Όπλα τους τα ΜΜΕ, που τον ενεφάνισαν ως σοβαρό και νοικοκύρη, και η ευνοιοκρατική διανομή των κοινοτικών και κρατικών κονδυλίων. Για τον Έλληνα πολίτη έπαψε να είναι ζητούμενο η πρόοδος του κοινωνικού συνόλου και η πολιτική του επιδίωξη περιορίστηκε στην επίτευξη μιας καλύτερης ατομικής θέσης σε σχέση με το διπλανό του, αδιαφορώντας για το πού οδηγεί αυτή η πολιτική και ατομική του στάση.

Έτσι τα πράγματα έφτασαν πολύ γρήγορα σε αδιέξοδο. Αποστολή της κυβέρνησης Σημίτη ορίστηκε από τους ξένους προστάτες της η απαρέγκλιτη εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, όπως αυτά καθορίζονται από την οικονομική και κοινωνική πολιτική της Ε.Ε., και για όλους τους υπόλοιπους τομείς (εθνικά θέματα, δημοκρατία, πολιτισμός) από τις δημόσιες υπερατλαντικές παραγγελίες.

Εργασιακό, ασφαλιστικό, φορολογικό, αγροτικό, υγεία, παιδεία, ελληνοτουρκικές σχέσεις, "τρομοκρατία", τίποτα δεν περπατάει και η λύση όλων των προβλημάτων αναβάλλεται, για να τα αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση, παρά τις προειδοποιήσεις της κ. Διαμαντοπούλου ότι, αν δεν προωθηθούν τα θέματα που ενδιαφέρουν την Ε.Ε., τότε η Κομισιόν θα επέμβει, θα ζητήσει εξηγήσεις και θα επιβάλει κυρώσεις. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες εξελίσσονται σε φιάσκο. Η οικονομία βρίσκεται στο κόκκινο. Κυβέρνηση ουσιαστικά δεν υπάρχει, παρά μόνον υπουργοί, που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.

Η ήττα Σημίτη

Έτσι θεωρείται πλέον απ' όλους βέβαιη η ήττα του ΠΑΣΟΚ στις ερχόμενες εκλογές, όποτε γίνουν, με προανάκρουσμα τον καταποντισμό του στις Νομαρχιακές - Δημοτικές εκλογές. Η επιδίωξη του ΠΑΣΟΚ είναι πλέον να περιορισθεί η έκταση της ήττας, ώστε να μη μπορέσει να αναδειχθεί παντοδύναμη η Ν.Δ. (π.χ. να μη μπορεί να εκλέξει πρόεδρο Δημοκρατίας με 180 δικούς της βουλευτές) και να μην αργήσουν έτσι οι μεθεπόμενες εκλογές. Η εσωκομματική αντιπολίτευση, μετά το συνέδριό του, είναι εντελώς αποδυναμωμένη, αμήχανη και δεν προτείνει ουσιαστικά τίποτα.

Από την άλλη, όμως, εμφανίζονται νέες διαιρέσεις και αντιθέσεις αδιευκρίνιστων στόχων και υποκινητών. Ο νέος Γραμματέας, "ο ερεβώδης και σκοτεινών επιδιώξεων", σύμφωνα με υποστηρικτές του Σημίτη, επιδιώκει εικόνα συμπρωθυπουργεύοντος και γραμμής πόλωσης, ενώ ο Σημίτης (και οι περί αυτόν καθώς και μέρος των προηγούμενων αντιρρησιών) προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπιστία του ως ηγέτη. Αλλά και άλλων ομάδων και προσώπων, δηλ. των ξένων κέντρων και εγχώριων παράκεντρων, οι στρατηγικές περισσεύουν μέσα στο ΠΑΣΟΚ, ώστε να έχουν ευνοϊκή θέση στο μετά την ήττα κομματικό πεδίο, όπου θα επιχειρήσει το κρίσιμο άλμα και ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης. Όσο για τα περί δημιουργίας νέου ΠΑΣΟΚ (Χρυσοχοϊδης), μόνο ως μπούμεραγκ θα λειτουργούσε για τους εμπνευστές του.

Η Ν.Δ.

Η Ν.Δ. έχει άλλα προβλήματα. Είναι φανερό ότι δεν κερδίζει εκείνη, αλλά απλώς χάνει το ΠΑΣΟΚ. Δεν τολμά να προβάλλει το δικό της νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα και περιορίζεται στην επίδειξη φιλολαϊκού προσωπείου. Αυτό όμως δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ. Το ίδιο ισχύει και για τα εθνικά θέματα. Παράδειγμα το ζήτημα του ευρωστρατού. Ο κ. Καραμανλής θεωρεί αδιανόητη τη συμμετοχή της Τουρκίας στο σχεδιασμό και τις επιχειρήσεις του ευρωστρατού, επειδή η Τουρκία δεν είναι μέλος της Ε.Ε. Αλλά η συμμετοχή της Τουρκίας επιβάλλεται τόσο από το καταστατικό (Νέο Δόγμα) του ΝΑΤΟ (Ουάσινγκτον, Απρίλης 1999), όσο και από τις αποφάσεις της Ε.Ε. (Σύνοδος Κορυφής - Ελσίνκι, Δεκέμβριος 1999). Τι θα κάνει, λοιπόν, ο κ. Καραμανλής; Θα προτείνει στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. να … αλλάξουν τις αποφάσεις τους; Ή θα … αποχωρήσει από ΝΑΤΟ και Ε.Ε.;

Ουσιαστικά, λοιπόν, έχουμε την κλασσική εφαρμογή του γνωστού διακομματικού παιχνιδιού. Το ένα κόμμα απλώς να απορροφά τη δυσαρέσκεια που προκύπτει από τη διακυβέρνηση του άλλου, που συνήθως διαρκεί 7-8 χρόνια. Είναι δύσκολη όμως η ευόδωσή του σήμερα και σύντομα θα ακολουθήσουν ανεξέλεγκτες εκρήξεις.

Η αριστερά

Τη στιγμή που το πολιτικό σύστημα έχει γίνει αναξιόπιστο, τη στιγμή που όλοι καταλαβαίνουν ότι τα τεράστια χρέη των Ολυμπιακών Αγώνων και οι συνέπειες της ένταξης στην ΟΝΕ θα επιδεινώσουν δραματικά την οικονομική κατάσταση του Έλληνα πολίτη μετά το 2004 και ιδίως μετά το 2006 (με το τέλος του Γ' ΚΠΣ), η ελληνική αριστερά δε στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων. Σε μεγάλο βαθμό κινείται μεταξύ ενσωμάτωσης και μικροκομματικού συμφέροντος κι αυτό φαίνεται καθαρά στις διεργασίες για τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης. Με τη φθορά του ΠΑΣΟΚ, θα μπορούσε η αριστερά, ενωμένη, με σοβαρά προγράμματα, με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, με πρόσωπα γενικής αποδοχής να κερδίσει σε πάρα πολλούς δήμους, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα. Μια Αυτοδιοίκηση σε προοδευτικά χέρια θα ήταν πολύτιμη για το γενικότερο κίνημα στα σκληρά χρόνια που θα ακολουθήσουν.

Η προβλεπόμενη κυβέρνηση της ΝΔ θα διαψεύσει ταχύτατα τις ελπίδες όσων θα την εμπιστευτούν. Τι θα γίνει μετά; Θα συνεχιστεί η δικομματική εναλλαγή μ' ένα ΠΑΣΟΚ που θα εμφανίζεται πιο αριστερό; Η αύξηση της φορολογίας, το πάγωμα των μισθών, η γιγάντωση της ανεργίας με το κλείσιμο μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων θα διαμορφώσουν στα αμέσως επόμενα χρόνια με τέτοια κατάσταση, που δε θα μπορούν να ελέγξουν πολιτικοί ηγέτες της ασημαντότητας των κκ. Σημίτη, Καραμανλή, Αβραμόπουλου κλπ. Όσοι πραγματικά νοιάζονται γι' αυτό τον τόπο ας σκεφτούν τι πρέπει να κάνουν. Το απροσδόκητο (;) άλμα του Λεπέν στη Γαλλία και ο καταποντισμός της Αριστεράς ας αποτελέσει μάθημα…