ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μετά τη σύνοδο της Πανελλαδικής Επιτροπής (2/12/01), για την οποία γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της "Ε", άρχισε η λειτουργία της Κίνησης για την Επανεξέταση της Συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ε.

Η Συντονιστική Επιτροπή συνεδριάζει τακτικά. Στις 20/12/01 εξέδωσε δελτίο τύπου με την ανακοίνωση της ίδρυσης της Κίνησης.

Από τις 4 ομάδες δουλειάς που προγραμματίσαμε έχουν αποκαταστήσει κανονική λειτουργία οι δύο: η Ο.Δ. για τα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα και η Ο.Δ. για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.Οι άλλες δύο (δημοκρατία-θεσμοί και πολιτισμός) βρίσκονται ακόμη στο στάδιο των διερευνήσεων. Με εισήγηση της πρώτης Ο.Δ. η Σ.Ε. εξέδωσε δεύτερη ανακοίνωση για την καθιέρωση του ΕΥΡΩ.

Η πρώτη εκδήλωση στο Λεκανοπέδιο που προγραμματίστηκε θα γίνει στην Ηλιούπολη στις 3 Μάρτη στο αμφιθέατρο του Ειδικού Σχολείου, απέναντι από το Δημοτικό Αναψυκτήριο, ώρα 11-1. Ομιλητές θα είναι ο τ.πρέσβυς Θέμος Στοφορόπουλος, ο εκδότης της εφημερίδας ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ Μανόλης Μηλιαράκης, ο εκπρόσωπος της πολ. κίνησης "Αριστερά!" Χρήστος Καραμάνος και το μέλος της Ε.Ε. του Α.Σ.Κ.Ε. Νίκος Καργόπουλος.

Δε μας έφταναν οι φυσικές καταστροφές (και οι αφύσικες !), χιόνια, ευρώ, ακρίβεια, φτώχεια κλπ, έχουμε και τον Υπουργό Υγείας να κάνει φωτισμένες ενέργειες και φαιδρές δηλώσεις. Τελευταία φροντίζει για την υγεία μας, κάνοντάς μας να γελάσουμε κατά το ρητό «το γέλιο κάνει καλό στην υγεία». Αλίμονο όμως το γέλιο μας είναι πικρό.

Κατ’ αρχήν, δημιούργησε τα απογευματινά ιατρεία μέσα στα νοσοκομεία, καταργώντας κάθε έννοια δημοσίου ασφαλιστικού συστήματος, αφού όλοι οι ασφαλισμένοι θα πρέπει να πληρώνουν για την εξέτασή τους, με τις ευλογίες του κράτους, ό,τι πλήρωναν μέχρι τώρα στα κρυφά, για να τύχουν της προσοχής και της ανθρώπινης μεταχείρισης κάποιων μεσαίων ή μεγαλογιατρών του ΕΣΥ. Αυτό όμως δεν είναι κοινωνική πολιτική στο τεράστιο θέμα της υγείας, αλλά ιδιωτικοποίηση της μέχρι τώρα δωρεάν περίθαλψης προς τους ασφαλισμένους. Παράνομη νομιμοποίηση στα φακελάκια και όχι πραγματική φροντίδα. Ουσιαστική κατάργηση της δημόσιας ασφαλιστικής κάλυψης. Τι να ζητήσει ένας καθηγητής εκτός Νοσοκομείου, όταν ο συνάδελφός του στο κρατικό ιατρείο παίρνει 40.000 δρχ για κάθε επίσκεψη; Τι να ζητήσει ο παθολόγος ή οφθαλμίατρος της γειτονιάς, όταν μέσα στο νοσοκομειακό ιατρείο ο αντίστοιχος συνάδελφός του παίρνει 20 ή 30.000δρχ ;

Ποιος θα ανεχθει πλέον το εξευτελιστικό ποσό των 1.800δρχ ανά επίσκεψη, στο ιδιωτικό ιατρείο του; Έτσι ένας ένας γιατρός, ένας ένας κλάδος αποχωρεί και καταγγέλλει τη σύμβασή του με το δημόσιο.

Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες, μέσω προσωπικών εμπειριών αλλά και της τηλεόρασης, μιας απερίγραπτης και απελπιστικής  κατάστασης στα ιατρεία του Ι.Κ.Α., που ουσιαστικά έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους, ενώ τα διαφημισμένα απογευματινά ιατρεία παραμένουν άδεια, όπως άδειο είναι και το κεφάλι αυτών που τα επινόησαν.

Όμως τις τελευταίες μέρες ο κόσμος γελάει. Γελάει πικρά όταν ακούει τον αρμόδιο Υπουργό Υγείας να μιλάει για σουίτες και μονόκλινα δωμάτια στα δημόσια νοσοκομεία, μέσα στους επόμενους μήνες – φυσικά γι’ αυτούς που έχουν να πληρώσουν –, ενώ ο λαός σήμερα πετιέται στα ράντζα των διαδρόμων, δίπλα σε κατσαρίδες, κάτω από ετοιμόρροπους σοβάδες και μαυρισμένους σωλήνες, με κουρελιασμένες κουβέρτες και τα μαξιλάρια πρέπει να τα φέρνει από το σπίτι του!! Μπορεί αυτό να μη συμβαίνει παντού, αλλά είναι απαράδεκτο να συμβαίνει έστω και σε ένα νοσοκομείο και δυστυχώς συμβαίνει στα περισσότερα.

Έτσι, έστρεψαν τον κόσμο στα ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές, τα οποία δεν προσφέρουν καλύτερη ποιότητα περίθαλψης, αλλά έστω φαινομενικά αξιοπρεπή, με αντάλλαγμα την οικονομική αφαίμαξη των εργαζομένων και συνταξιούχων, όσων τουλάχιστον μπορούν. Αυτή είναι η εκσυχρονιστική κοινωνική πολιτική για τον κ. Παπαδόπουλο. Αυτό είναι το σοσιαλιστικό κίνημα, όχι όπως ξεκίνησε, αλλά όπως κατάντησε, σοσιαληστρικό. Τώρα όμως όλο και περισσότερο γίνεται φανερό και  οι συνέπειες θα’ρθουν.

Αρθρο του Νίκου Καργόπουλου*
που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ

To 2003 θα είναι έτοιμος ο ευρωστρατός, που θ' αποτελείται από 50.000 έως 60.000 άνδρες και στον οποίο θα συμμετέχει και η Ελλάδα και μάλιστα με δυνάμεις δυσανάλογα μεγάλες προς τον πληθυσμό της.

Η πολιτική μας ηγεσία και τα μέσα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης (τα αποκαλούμενα ΜΜΕ) προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ελληνική συμμετοχή με τους παρακάτω δύο ισχυρισμούς:
• Ο ευρωστρατός θα είναι ένα αντίβαρο στο NATO, ένας άλλος πόλος, που θα συμβάλει στην παγκόσμια ισορροπία.

• Η δημιουργία του ευρωστρατού είναι μία θετική εξέλιξη για την Ελλάδα, διότι αποθαρρύνει την τουρκική επιθετικότητα και οποιαδήποτε άλλη απειλή στο μέλλον.

Στο άρθρο αυτό θα υποστηρίξουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Οι ΗΠΑ χρειάζονται τον ευρωστρατό

Στις 4/4/1949 αποφασίστηκε στην Ουάσινγκτον η ίδρυση του NATO από 12 χώρες, τις ΗΠΑ και 11 συμμάχους τους, Βέλγιο, Γαλλία, Δανία, Ισλανδία, Ιταλία, Καναδά, Λουξεμβούργο. Μ. Βρετανία, Νορβηγία, Ολλανδία και Πορτογαλία, Σε αυτούς προσετέθησαν το 1952 η Ελλάδα και η Τουρκία, το 1955 η Δ. Γερμανία και το 1982 η Ισπανία. Σήμερα συμμετέχουν ως δόκιμα μέλη η Τσεχία, ή Ουγγαρία και η Πολωνία, σύνολο 19 μέλη.

Διακηρυγμένος σκοπός του NATO ήταν η αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου. Διακήρυξη κατά το ήμισυ ειλικρινής, διότι με τους κομμουνιστές που κατείχαν την εξουσία στην Αν. Ευρώπη και συγκρότησαν στις 14/5/1955 το σύμφωνο της Βαρσοβίας (ΕΣΣΔ. Αλβανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Αν. Γερμανία, Πολωνία, Ρουμανία και Τσεχοσλοβακία), είχαν αποκαταστήσει μια ισορροπία με άτυπες συμφωνίες (Τεχεράνη, Γιάλτα, Πότσνταμ), καθόρισαν σφαίρες επιρροής στην Ευρώπη και ο ένας δεν επενέβαινε στα του οίκου του άλλου. Ο πραγματικός κίνδυνος ήταν τα ανεξέλεγκτα νήματα μέσα στις χώρες- μέλη του NATO, π χ. με σχέδια του NATO και αμερικανική καθοδήγηση έγινε το πραξικόπημα της 21ς Απρίλη 1967 στην Ελλάδα.

Μέχρι το 1945 οι ΗΠΑ ήταν αντιπαθείς μόνο στην αμερικανική ήπειρο, όπου συμπεριφέρονταν ως βάναυσοι επικυρίαρχοι (δόγμα Μονρόε). Στον υπόλοιπο κόσμο θεωρούσαν ότι είχαν τα πολιτικά αποθέματα να επεμβαίνουν μόνες τους ως «προστάτες του ελεύθερου κόσμου». Οι πλέον μισητές χώρες ήταν η Μ. Βρετανία και η Γαλλία ως οι κυριότεροι αποικιοκράτες, και η Γερμανία, ως ύπαίτια του Β'Παγκόσμιου Πολέμου.

Mε το πέρασμα των χρόνων και τις φρικαλέες επεμβάσεις τους, κυρίως στη ΝΑ Ασία οι ΗΠΑ έγιναν η πιο μισητή χώρα του πλανήτη και από κάποια στιγμή και πέρα για τις επεμβάσεις τους χρειάζονται πολιτική κάλυψη απ' όσο το δυνατόν περισσότερους συμμάχους τους από τη «Διεθνή Κοινότητα». Γι' αυτό στις επιθέσεις τους κατά του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν δεν ήταν μόνες.

Το μοίρασμα των ευθυνών και του κόστους είναι αναγκαίο στις ΗΠΑ και για δυο ακόμη λόγους:

• Οι ΗΠΑ δεν αντέχουν πολλές επιστροφές φέρετρων με Αμερικανούς στρατιώτες, διότι θα ξυπνήσει το σύνδρομο του Βιετνάμ (κι αυτό είναι και λόγος αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους).

• Οι ΗΠΑ δεν βρίσκονται και στην καλύτερη οικονομική τους κατάσταση, για να πληρώνουν μόνες τους.

Έτσι το NATO όχι μόνο δεν διαλύεται, όπως απέρρεε από το καταστατικό του, αφού διαλύθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά ενισχύεται:

• Διευρύνεται προς ανατολάς, ασκώντας πίεση προς τη Ρωσία, το laquo;στρατηγικό ανταγωνιστή των ΗΠΑraquo;, και πλησιάζοντας προς τις πλούσιες περιοχές της Κασπίας.

• Διακηρύσσει, πάλι στην Ουάσινγκτον (23-24/4/99), το laquo;Νέο Δόγμαraquo;, με βάση το οποίο δίνει το δικαίωμα στον εαυτό του (!) να επεμβαίνει, όπου γης και αναδομεί κατάλληλα τις Ένοπλες Δυνάμεις των χωρών-μελών.

Μάλιστα πολλές φορές οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν θέλουν να δρουν μόνες, αλλά θέλουν να φαίνεται ότι δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Στο Κοσσυφοπέδιο, την «τήρηση της τάξης» αναλαμβάνουν Γερμανοί και Γάλλοι και στο Αφγανιστάν ο διοικητής των «συμμαχικών δυνάμεων» είναι Βρετανός. Στο μέλλον θα βόλευε τις ΗΠΑ να μην εμπλέκονται καθόλου σε κάποιες επιχειρήσεις, στις οποίες την αποκλειστική ευθύνη να έχουν σύμμαχοι τους. π.χ. η ΕΕ με τον ευρωστρατό της.

Ο ευρωστρατός υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ και NATO

Θεωρούμε δεδομένο ότι το NATO ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ και δεν χρειάζεται να το αποδείξουμε σε αυτό το άρθρο. Να θυμίσουμε μόνο ότι ο Ανώτατος Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (SACEUR) είναι πάντα Αμερικανός και ο ίδιος άνθρωπος είναι συγχρόνως και ο αρχιστράτηγος των Αμερικανικών Δυνάμεων στην Ευρώπη (CINCEUR)!

Ποια είναι, όμως, η σχέση του ευρωστρατού με το ΝΑΤΟ; Εχει ο ευρωστρατος περιθώρια αυτονομίας, όπως ισχυρίζονται οι ευρωπαϊστές; Η δική μας απάντηση είναι ΟΧΙ και, για να στηρίξουμε την άποψη μας, παραθέτουμε συγκριτικά αποσπάσματα από τις αποφάσεις του NATO (Ουάσινγκτον, Απρίλης 1999) και τις αποφάσεις της ΕΕ (Ελσίνκι, Δεκέμβρης 1999), στα οποία φαίνεται ότι η ΕΕ όχι μόνο δεν σηκώνει το ανάστημα της στις ΗΠΑ και το NATO, αλλά υλοποιεί τις δικές τους αποφάσεις.

• NATO: «To NATO ενσαρκώνει το διατλαντικό δεσμό που ενώνει Β. Αμερική και Ευρώπη σ' ένα μοναδικό συνεταιρισμό άμυνας και ασφάλειας».

ΕΕ: «To NATO παραμένει το θεμέλιο της συλλογικής άμυνας τον μελών του και θα συνεχίσει, να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαχείριση κρίσεων».

• NATO: «Καλωσορίζουμε τη νέα ώθηση που δόθηκε στην ενίσχυση μιας κοινής ευρωπαϊκήςπολιτικής για την ασφάλεια και την άμυνα στα πλαίσια της Συνθήκης του Αμστερνταμ... Επιβεβαιώνουμε ότι ένας ισχυρότερος ευρωπαϊκός ρόλος θα βοηθήσει στην αύξηση της ζωτικότητας του NATO... θα παρασχεθούν στην ΕΕ προκαθορισμένες νατοϊκές δυνατότητες καθώς και κοινό υλικό για χρήση σε επιχειρήσεις υπό διοίκηση της ΕΕ».

ΕΕ: «Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει τη βούληση του ν' αναπτύξει αυτόνομη ικανότητα να λαμβάνει αποφάσεις, καθώς και ν' αρχίσει να διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις υπό την ηγεσία της ΕΕ προς αντιμετώπιση διεθνών κρίσεων, σε περίπτωση που το NATO δεν συμμετάσχει σε αυτές ως σύνολο» [Σ.Σ: δηλ. η ΕΕ θεωρεί τον εαυτό της ως μέρος του ΝΑΤΟ].

• NATO: «Ν' αναπτύξουμε... δυνάμεις, που αναπτύσσονται πιο γρήγορα, να διατηρούνται και να επιβιώνουν περισσότερο...».

ΕΕ: «Τα κράτη-μέλη πρέπει να είναι σε θέση ως το 2003 να αναπτύσσουν εντός 60 ημερών
και να υποστηρίζουν επί τουλάχιστον ένα έτος στρατιωτικές δυνάμεις μέχρι 50.000 - 60.000 ατόμων.».

• NATO: ««To NATO και η ΕΕ πρέπει να διασφαλίσουν ότι θα αναπτυχθούν αποτελεσματικές αμοιβαίες διαβουλεύσεις, συνεργασία και διαφάνεια, οι οποίες θα οικοδομήσουν πάνω στους υπάρχοντες μηχανισμούς μεταξύ NATO και ΔΕΕ».

ΕΕ: «Θα καθοριστούν οι λεπτομέρειες για την πλήρη διαβούλευση, συνεργασία και διαφάνεια μεταξύ της ΕΕ και του NATO».

Το συμπέρασμα είναι άτι ο ευρωστρατος δεν δημιουργείται ως αντίβαρο ή άλλος πόλος από το NATO, αλλά κατόπιν απόφασης του NATO, με τον τρόπο και τους σκοπούς που θέλει το NATO και λειτουργεί με τις υποδομές του NATO και υπό τον έλεγχο του NATO.

Ολα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι κάποιοι ηγέτες στην Ευρώπη δεν θα ήθελαν μια πιο ανεξάρτητη ευρωπαϊκή πολιτική .Αλλά:

α) Δε μπορούν. Χαρακτηριστική είναι ανταπόκριση της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ από τις Βρυξέλες (23/12/01): «Οι Ευρωπαίοι έχουν κατά καιρούς απειλήσει ότι... θ' αναγκαστούν ν' αναπτύξουν οι ίδιοι ανεξάρτητα δικά τους μέσα [Σ.Σ.: δηλ.: στρατιωτικές υποδομές]. Πλην. όμως, ουδείς τους πιστεύει, η δε απειλή αυτή έχει πλέον προσλάβει στις Βρυξέλλες χαρακτήρα μάλλον ανεκδότου, προς τέρψιν διπλωματών και άλλων αξιωματούχων».

β) Κι αν μπορούσαν, γιατί οι λαοί θα έπρεπε να περιμένουν από τις δυτικοευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις περισσότερη ανθρωπιά σε σύγκριση με των ΗΠΑ;

Ο ευρωστρατός και n τουρκική απειλή

Και ο δεύτερος ισχυρισμός των ευρωπαϊστών, ότι ο ευρωστρατος θα περιορίσει την τουρκική επιθετικότητα, θεωρούμε ότι είναι αβάσιμος, για τους εξής λόγους:

• Ο ευρωστρατος δεν προορίζεται να δράσει στα σύνορα των χωρών-μελών της ΕΕ, αλλά μακρυά από αυτά (στις περιπτώσεις εκτός άρθρου 5, όπως κομψά λέει το NATO), δηλ. σε χώρες σαν το Αφγανιστάν ή τη Σομαλία. Αυτό συνάγεται και από τις πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ και απά το είδος του εξοπλισμού και τον τρόπο οργάνωσης και εκπαίδευσης του ευρωοτρατού.

• Για να μην υπάρχουν καθόλου αμφιβολίες και δια παν ενδεχόμενο, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, χωρίς να πάρουν εξουσιοδότηση από την ΕΕ, συνεννοήθηκαν με την Τουρκία (Σύμφωνο Κωνσταντινούπολης, (26/11/01) ότι ο ευρωστρατος δεν θα αναμιγνύεται σε περιοχές που η Τουρκία θεωρεί ζωτικό της χώρο, όπως η Κύπρος και το Αιγαίο, αλλά και το Κουρδιστάν και ο Καύκασος. Στις περιοχές αυτές, χωροφύλακας αναγορεύεται η Τουρκία και ο ευρωστρατός δεν χρειάζεται.

Το κείμενο της Κωνσταντινούπολης απεδέχθησαν και οι 14 εταίροι μας της ΕΕ και μόνο η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να δείξει ότι αντιδρά και «πέτυχε» αναβολή της απόφασης για το ζωτικό χώρο της Τουρκίας, χωρίς ν' απορρίψει το κείμενο!

Αυτή η αναβολή δεν έχει κανένα κόστος για την ΕΕ, διότι η δημιουργία του ευρωστρατού προχωρεί κανονικά. Όταν το
2003 ο ευρωστρατος θα είναι
έτοιμος, βλέπουμε δύο ενδεχόμενα α) Να έχει γίνει αποδεκτό
και από την Ελλάδα το κείμενο
της Κωνσταντινούπολης με κάποιες λεκτικές βελτιώσεις, όπως πχ. ότι ο ευρωστρατος δεν θα επεμβαίνει στο ζωτικό χώρο όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά οποιουδήποτε μέλους ή υποψήφιου μέλους. Αυτή η προσθήκη δεν βελτιώνει σε τίποτα τα
πράγματα για την Ελλάδα διότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει να επιτεθεί εναντίον κανενός,

β) Το θέμα να παραμείνει ανοιχτό επ' αόριστον. Κα πάλι δεν υπάρχει διαφορά, πρώτον, διότι ό,τι προβλέπει το κείμενο προβλέπεται κάπως γενικότερα από τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και Ελσίνκι, κα, δεύτερον, ο ευρωστρατος αυτό που χρειάζεται είναι ξεκάθαρη απόφαση γι' αυτό που θέλει να κάνει (τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τη γη) και όχι γι' αυτά που δεν θέλει να κάνει (τον περιορισμό της τουρκικής επιθετικότητας).

Η υποκρισία της κυβέρνησης Σημίτη επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι δεν έκανε τίποτα για ν' αποτρέψει ή να επηρεάσει ή να καταγγείλει το Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης, ούτε για να ενημερώσει κανέναν από τους 14 πριν φτάσουν στο Λάακεν, και κυρίως από το γεγονός ότι υπέγραψε τις αποφάσεις της Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι, από τις οποίες απορρέει αυτό το Σύμφωνο.

• Ας υποθέσουμε (υπόθεση εργασίας) ότι αποφασιζόταν να έχει ο ευρωστρατος ρόλο σε κρίσεις που απειλούν ένα κράτος-μέλος της ΕΕ. Και πάλι η
Τουρκία παρ' ότι δεν είναι μέλος της ΕΕ, έχει ρόλο και λόγο στον ευρωστρατό με βάση τις αποφάσεις Ουάσινγκτον και του Ελσίνκι. Παραθέτουμε:

NATO: «Αποδίδουμε τη μεγαλύτερη σημασία στο να διασφαλίσουμε την όσο το δυνατόν πληρέστερη συμμετοχή Ευρωπαίων συμμάχων που δεν ανήκουν στην ΕΕ σ' επιχειρήσεις αντίδρασης σε κρίσεις υπό τη Διοίκηση της ΕΕ».

ΕΕ: «Θα γίνουν οι κατάλληλες διευθετήσεις, που θα επιτρέπουν σε ευρωπαϊκά κράτη-μέλη του NATO που δεν συμμετέχουν στην ΕΕ να συμβάλουν στη στρατιωτική διαχείριση κρίσεων από την ΕΕ-.

Οι αποφάσεις αυτές αναφέρονται στις 3 χώρες-μέλη του NATO που δεν είναι μέλη της ΕΕ (Νορβηγία, Ισλανδία, Τουρκία), δηλ. στην εξής μία: την Τουρκία.

Η στάση που κρατάει η ΕΕ στα ελληνοτουρκικά είναι ακριβώς ίδια με τη στάση της ΔΕΕ και του NATO, που, ερμηνεύοντας το άρθρο 5 του καταστατικού του, ξεκαθάρισε ότι εγγυάται τα σύνορα της Ελλάδας έναντι οποιουδήποτε εχθρού που δεν είναι μέλος του NATO (δηλ. σήμερα πρακτικά από κανέναν), ενώ δεν τα εγγυάται σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης (δηλ. τον μόνο ορατό σήμερα κίνδυνο).

Για τη διαπραγμάτευση που κατέληξε στο Σύμφωνο της Κωνσταντινούπολης έχουμε δύο ακόμη σχόλια:

α) Οι Αμερικανοί διαπραγματεύθηκαν ένα σημαντικό θέμα της ΕΕ, χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ. Η ΕΕ όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε, αλλά οι 14 απεδέχθησαν το Σύμφωνο, πράγμα που επιβεβαιώνει τον καθοδηγητικό ρόλο των ΗΠΑ.

β) Η Τουρκία χωρίς να είναι μέλος της ΕΕ, συναποφασίζει για το στρατό της ΕΕ και ασκεί βέτο, ενώ της Ελλάδας, που είναι μέλος της ΕΕ, δεν ζητείται καν η γνώμη για ένα ζωτικό της θέμα !

Το συμπέρασμα είναι ότι όλη η διαδικασία δημιουργίας του ευρωστρατού και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν όχι μονό δεν μείωσε την τουρκική επιθετικότητα, αλλά έδωσε διαβεβαιώσεις στην Τουρκία ότι μπορεί να επιτεθεί όπου και όποτε θέλει, χωρίς οι «μεγάλοι» να την ενοχλήσουν. Έτσι ο Ετσεβίτ αποθρασύνεται και δηλώνει: «Δεν αλλάζει ούτε λέξη· (από το Σύμφωνο). Η θέση της Ελλάδας έγινε δυσχερέστερη.

Και άλλες αρνητικές συνέπειες για την Ελλάδα

Ετσι, λοιπόν, η Ελλάδα οδηγείται στη συμμετοχή 400 αξιωματικών και 3.500 στρατιωτών στον ευρωστρατό και άλλων τόσων για εφεδρεία, με
κόστος 20 δις δρχ. το μήνα.Θα πληρώνουμε τόσα χρήματα για κάτι που. τουλάχιστον, δενμας αφορά, για να μην αναφέρουμε τη δυσαρέσκεια ή εχθρότητα που θα προκαλείταιαπέναντι μας, λόγω της συμμετοχής μας στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις εναντίον τωνλαών. Ταυτόχρονα δεσμεύουμε για τον ευρωστρατό 40 μαχητικά αεροσκάφη, ελικόπτερα, φρεγάτες, υποβρύχια κ.λπ.
Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε όλες τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το πλαίσιο Ουάσινγκτον - Ελσίνκι, δηλ. τη συμμετοχή μας και στο NATO, δηλ. ότι:

• Διαλύουμε ολόκληρα τμήματα των Ενόπλων μας Δυνάμεων και τα μετατρέπουμε σε επιτελεία

• Σε περίπτωση τουρκικής απειλής μας απαγορεύεται να κινήσουμε ολόκληρες μεγάλες μονάδες που υπάγονται στο NATO, αν δεν μας επιτρέψει το NATO.

• Αλλάζουμε σταδιακά όλο το δόγμα των Ενόπλων Δυνάμεων, από αμυντικό (προς την Τουρκία) σε επιθετικό (προς κάθε Αφγανιστάν).

• Αγοράζουμε όπλα όχι τα πιο καλά, πιο φθηνά και πιο χρήσιμα σε μας, αλλά αυτά που θέλουν οι «σύμμαχοι μας».

• Γεμίζουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις μισθοφόρους και μάναντζερ (!), αλλάζοντας όλο το πνεύμα που υπήρχε μέχρι τώρα και μας επέτρεψε να επιβιώσουμε ως κράτος πέραν πάσης «λογικής».

Το συμπέρασμα που εμείς τουλάχιστον βγάζουμε απ' όλα τα παραπάνω, είναι ότι η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στον ευρωστρατό ζημιώνει την αμυντική μας ικανότητα και αυτός είναι ένας από τους πολλους λόγους για τους οποίους πρέπει ν' αποχωρήσουμε από αυτήν, ν' αποφασίζουμε oι ίδιοι για το μέλλον του τόπου μας. Δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτός είναι ένας εύκολος δρόμος, ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

• Ο Νίκος Καργόπουλος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Αγωνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΣΚΕ).

Οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν με την απομάκρυνση από την εξουσία των Ταλιμπάν και την εγκατάσταση εκεί αμερικανικών βάσεων, σε συνδυασμό με τις απειλές επέμβασης σε, περίπου, 60 χώρες, αποδεικνύει ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν την επιβολή της απόλυτης κυριαρχίας τους στον κόσμο.

Τα σχέδια τους αυτά πιστεύουν ότι μπορούν να τα πραγματοποιήσουν με το νόμο του ισχυρού, παραμερίζοντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων Η αίσθηση ισχύος και τα συμφέροντα που προωθούν τους τυφλώνουν. Όμως και μέχρι την τελευταία στιγμή της ενδεχόμενης ήττας τους δε θα παραιτηθούν, όπως, άλλωστε, συνέβη με κάθε αυτοκρατορία Δεν έχει δει ο κόσμος, ίσως, τα χειρότερα.

Η οικονομική κρίση στις ΗΠΑ με τη συσσώρευση υπερκερδών τις οδηγεί στην αναζήτηση πιο κερδοφόρων διεξόδων . Πίσω από την, παράλογα, ακραία αμερικάνικη επιθετικότητα βρίσκεται η αγωνία της απώλειας στρατηγικών πλεονεκτημάτων με κορυφαίο τον έλεγχο των πετρελαίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αμερικανική κυβέρνηση χρηματοδοτεί πλέον έρευνες για εναλλακτικό καύσιμο (υδρογόνο), ενώ πριν προωθούσε άντληση πετρελαίου ακόμη και μέσα σε βιότοπους (Αλάσκα).

Στις ΗΠΑ είναι ορατή η διαπάλη εξουσίας πολλών αντιτιθέμενων συμφερόντων, που εκφράζεται σχηματικά από δύο πόλους. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (Πάουελ) και το υπουργείο άμυνας (Τσέινι, Ράμσφελντ, Γούλφοβιτς, Ράϊς). Οι διαφορές πολιτικής είναι αποτέλεσμα των αντιθέσεων του αμερικανικού κεφαλαίου (πετρέλαια, όπλα, ΜΜΕ κ.λ.π.). Η πολιτική των ΗΠΑ ως τώρα είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών μεταξύ τους.

Οι δυτικοευρωπαίοι και οι Ιάπωνες, παρόλο που δεν τολμούν ν' αμφισβητήσουν τη μονοκρατορία των ΗΠΑ, αντιλαμβάνονται ότι το να σύρονται πίσω από την πολιτική τους θα τους θέσει στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων και, το κυριότερο, θα τους εξαρτήσει πλήρως ενεργειακά.

Πάντως η Ιταλία τώρα είναι ακόμη πιο φιλοαμερικανική, ενώ η Γερμανία προσπαθεί να μην έλθει σε ρήξη, ελπίζοντας μέσω των ΗΠΑ σε πρόσβαση στην ζώνη της Κεντρικής Ασίας. Η Γαλλία δε μετέχει στις εξελίξεις

Περσικός Κόλπος

Οι προσπάθειες στρατιωτικού ελέγχου των πετρελαϊκών πηγών και οδών με αφετηρία τη δεκαετία του 90 έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Στις χώρες του Κόλπου η εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων, η παρουσία αμερικανών στρατιωτών, η επιβολή αγοράς άχρηστου, γι' αυτές, αμερικάνικου στρατιωτικού εξοπλισμού έχουν αποσταθεροποιήσει τα φιλοδυτικά μοναρχικά καθεστώτα , έχουν συρρικνώσει τις ανθούσες, λόγω πετρελαίου, οικονομίες τους και έχουν ριζοσπαστικοποιήσει τους αραβικούς πληθυσμούς, με άξονα το Ισλάμ.

Η απώλεια του Ιράν το 1979 από την αμερικανική επιρροή και μια ενδεχόμενη απώλεια της Σαουδικής Αραβίας και με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση στο Ιράκ έχει χαθεί, για τις ΗΠΑ, το 80 % της παγκόσμιας παραγωγής, που παράγεται με πολύ φθηνές τιμές.

Η απειλή αμερικανικής επέμβασης στο Ιράκ συνδέεται με την αποκοπή των πλούσιων σε πετρέλαια περιοχών, δηλ. του βόρειου (Μοσούλη, Ιρκούκ) και του νότιου τμήματος της χώρας, που σήμερα παραμένουν ανεκμετάλλευτα, Σχεδιάζουν, γι' αυτό, στο βορρά ένα Κουρδιστάν-δορυφόρο προκαλώντας τη σφοδρή αντίδραση της Τουρκίας που ...κόπτεται υπέρ της ακεραιότητας του.

Είναι σημαντικό ότι η Γαλλία, η Ιταλία και η Ιαπωνία έχουν συνάψει συμφωνίες εκμετάλλευσης πετρελαϊκών κοιτασμάτων και με το Ιράκ και με το Ιράν, γι' αυτό αντιτίθενται σε αμερικανική επέμβαση στην περιοχή. Η Γαλλία μάλιστα έχει συγκρουσθεί ανοιχτά με τις ΗΠΑ για το νόμο Ντ' Αμάτο, που επιβάλλει κυρώσεις και εμπάργκο σε ξένες εταιρείες που συνάπτουν συμβόλαια με το Ιράκ και το Ιράν. Τελικά ο νόμος αυτός λειτουργεί εις βάρος των ίδιων των αμερικάνικων εταιρειών πετρελαίου.

Καύκασος-Κεντρική Ασία

Η διάλυση της Σοβ. Ένωσης και το κενό ισχύος που δημιουργήθηκε στον πετρελαιοφόρο Καύκασο έκανε την περιοχή διεκδικήσιμη από τις αμερικάνικες εταιρείες πετρελαίου. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι πηγές αλλά οι δρόμοι του πετρελαίου που διέρχονται μέσα από εχθρικές ή ασταθείς για τις ΗΠΑ περιοχές (Ρωσία, Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Κίνα κ.λ.π.). Τελικά μόνο η Ρωσία κατάφερε να κατασκευάσει τον αγωγό Μπακού-Νοβοροσίσκ και ν' αποκτήσει στρατηγικό πλεονέκτημα.

Στο Αφγανιστάν οι ΗΠΑ στήριζαν έως το 1997 τους Ταλιμπάν, που κατέλαβαν το 1996 την εξουσία με την βοήθεια των πακιστανικών δυνάμεων, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη διέλευση του πετρελαιαγωγού Ουζμπεκιστάν- Αφγανιστάν-Πακιστάν. Όταν όμως διαπίστωσαν ότι το κόστος των συμβιβασμών και της φύλαξης του αγωγού, λόγω των πολλών αφγανικών κέντρων εξουσίας θα είναι υπέρογκο εγκατέλειψαν την προσπάθεια και στράφηκαν κατά των Ταλιμπάν.

Η στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν και η εγκατάσταση στρατού και βάσεων, που θα έχουν ως αποστολή τη διασφάλιση του αγωγού, είναι εγχείρημα επισφαλές, σε μια περιοχή όπου εύκολα οι σύμμαχοι γίνονται εχθροί. ’λλωστε η επέμβαση στο Αφγανιστάν στοίχισε στις ΗΠΑ παραχωρήσεις γεωπολιτικών ρόλων σ' εχθρούς και «φίλους» και ποταμούς δολαρίων και δε θα είχε αποτέλεσμα, αν δεν πολεμούσαν άλλοι.

Η αμερικανική επέμβαση αποσταθεροποίησε το Πακιστάν και ενίσχυσε την ως τώρα εχθρική Ινδία. Η Κίνα αισθάνεται απειλούμενη από τις αλλαγές συσχετισμού δύναμης; ενώ η Ρωσία, αφού εξασφάλισε την εγκατάλειψη των Τσετσένων από τις ΗΠΑ, δηλ την ασφάλεια του πετρελαιαγωγού της, και «επισημοποίησε» το ρόλο της στην περιοχή, ακολουθεί πολιτική σύμφωνη με τα γεωστρατηγικά της συμφέροντα..

Παλαιστινιακό

Η αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής στο παλαιστινιακό αποσκοπεί στην επαναφορά του Ισραήλ ως μοχλού πίεσης προς τις αραβικές ελίτ, ώστε να διατηρήσουν οι ΗΠΑ ό,τι είναι δυνατόν από τον έλεγχο των αραβικών πετρελαίων Όπως είναι φανερό η πολιτική αυτή αποσταθεροποιεί ακόμη περισσότερο τα αραβικά φιλοδυτικά καθεστώτα και τα ωθεί να δείχνουν ότι είναι αντίθετα προς τις ΗΠΑ, για να μην ανατραπούν, εντείνοντας τον αντιαμερικανισμό των Αράβων.

Λατινική Αμερική

Οι συνθήκες στη Λ. Αμερική βάζουν σε κίνδυνο τα αμερικανικά συμφέροντα. Αντάρτικο στην Κολομβία, κοινωνικός αναβρασμός στην' Αργεντινή και στον Ισημερινό, άνοδος του αντιαμερικανού Τσάβες στην πετρελαιοπαραγωγό Βενεζουέλα, Ζαπατίστας στο Μεξικό είναι σημάδια ανησυχητικά για τις ΗΠΑ.

Ο, παράλογα, ακραίος επιθετικός ρόλος της υπερδύναμης, που παράγει μαζικά φανατικούς αντιπάλους της, για να είναι τελεσφόρος, θα πρέπει να στηριχθεί και από την αμερικανική κοινωνία. Με τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, που δεν αποκλείεται να τα προκάλεσαν ή να τα γνώριζαν οι αμερικανικές υπηρεσίες, θέλησαν να περάσουν στους αμερικανούς ότι θα έχουν απώλειες.

Το νέο ιδεολόγημα για την τρομοκρατία, που αντικατέστησε τον κομμουνιστικό κίνδυνο, ως τώρα έχει απήχηση. Όμως το μέλλον θα δείξει αν οι Αμερικάνοι έχουν αποκτήσει μετά το Βιετνάμ αντοχές σε ανθρώπινες απώλειες. Αν η αμερικανική κοινωνία θα ανεχθεί την απροσχημάτιστη δικτατορία. Αν θα μπορούν οι ΗΠΑ με τις αντιθέσεις και τις αντιδράσεις που προκαλούν σ' όλο τον πλανήτη να παίζουν το σημερινό τους ρόλο σε βάθος χρόνου.

Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο της "Ε" ότι αποδεικνύεται «ΔΙΑΛΥΤΙΚΗ η «ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ» του ΣΗΜΙΤΗ» με το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Και πράγματι, η αποδυνάμωση του πρωθυπουργού και η ανυπαρξία κυβερνητικής πολιτικής είναι το κυρίαρχο φαινόμενο του πολιτικού προσκηνίου της εποχής.

Δεν είναι όμως και το πιο σημαντικό. Το σημαντικότερο είναι η πρόδηλη, πλέον, διόγκωση των προβλημάτων της χώρας μας, η συσσώρευση των όποιων, η αδυναμία λύσης, λόγω ακριβώς αυτού του πολιτικού σκηνικού, και η καταστροφική προβολή στο προσεχές μέλλον είναι και η αφορμή για τις πολιτικές εκρήξεις, που άρχισαν κιόλας να εκδηλώνονται.

Το ταπεινωτικό ταξείδι στις ΗΠΑ.

Η πρώτη φάση των παρενεργειών ή δρομολογημένων εξελίξεων από το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη φαίνεται να έχει ολοκληρωθεί (παρά τις αντιδράσεις της άλλης μερίδας των ΗΠΑ. Το σκάνδαλο άλλωστε της πτώχευσης της ENRON, και τις φαιδρότητες του Κλίντον, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου των ενδοαμερικανικών αντιθέσεων). Έτσι η ανάπαυλα που δόθηκε στην κυβέρνηση της "εκσυγχρονιστικής" διαχείρισης τελείωσε και ο Σημίτης κλήθηκε στην Ουάσιγκτον για να προσυπογράψει την προώθηση των αμερικανικών (και ΕΟΚΙΚΩΝ) σχεδίων στην περιοχή μας.

Δεν τηρήθηκε κανένα πρόσχημα. Δεν επέτρεψαν ούτε καν να δοθεί η εντύπωση ότι η ημερομηνία της επίσκεψης καθορίστηκε από κοινού. Πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία της διπλωματίας. Μετά απ' αυτό επιλέγησαν όλες οι ενέργειες, που θα σηματοδοτούσαν τον υποβιβασμό έως και εξευτελισμο της ελληνικής κυβέρνησης. Κατάπτυστο κείμενο για τρομοκράτες, άρνηση του Τσένι να αντικρύσει το Σημίτη, άρνηση του Μπους για κοινή συνέντευξη τύπου (δεν έχει ξανασυμβεί), προκλητική προώθηση του "από το εξωτερικό" υπουργού μας (που προαλείφεται μάλιστα ως μελλοντικός πρωθυπουργός και έσχατη κατάντια της χώρας μας). Και φαντάζεται κανείς τι κρυφά υπαγορεύτηκαν, έστω κι αν ο Σημίτης προκαταβολικά τα είχε αποδεχτεί όλα. Και η εικόνα συμπληρώνεται με την άκρως αντίθετη υποδοχή του Ετσεβίτ, κάτι που δε σημαίνει βέβαια, ότι οι ΗΠΑ ακολουθούν φιλοτουρκική πολιτική. Απλώς επιχειρούν πάλι αυτό που προσπάθησαν με τη χούντα, το Μητσοτάκη, το Νταβός του '87 και που τώρα έχουν την ευσεβή ελπίδα πως θα το κατορθώσουν με το Γιωργάκη: Αμερικανική κυριαρχία στο Αιγαίο, πάνω σε μια Ελληνοτουρκική συγκυριαρχία !

Πώς να «κυβερνήσει», πλέον, ο Σημίτη ;

Όσο κι αν στηρίζεται η κυβέρνηση (με απειλές ή παροχές) από όλα τα ΜΜΕ, πώς μπορεί να γίνουν ανεκτά ο "αναβαθμισμένος" ελληνοτουρκικός διάλογος ή οι "μη ανακοινώσιμες" μυστικές συμφωνίες ; Και, φυσικά, πώς να αντιμετωπίσεις τη λαίλαπα που έρχεται με την υποδούλωση της χώρας στο χρηματιστικότραπεζικό ΕΥΡΩ · τις ιδιωτικοποιήσεις, που αντί για, πρόσκαιρη έστω, ανακούφιση του προϋπολογισμού απαιτούν πολύ μεγάλη προίκα · την πυριτιδαποθήκη του ασφαλιστικού και αγροτικού, της ογκούμενης ανεργείας και της πανδημικής διαφθοράς· ή το φρικαλέο δράμα που κυοφορείται από την περιπέτεια της Ολυμπιάδας του 2004 (ξεκίνησε με προϋπολογισμό 600 - 700 δις και εκτοξεύεται στα 3.5 τρις ...μάλιστα εκτός Αττικής, η χώρα μας θα γινόταν αγνώριστη!); Πώς, ακόμη, να αντισταθεί στο μοχλό ανατροπής που συνιστούν οι απειλές για τρομολίστες, έστω κι αν δημοσιεύονται ψεύτικες για να θολώσουν τα νερά ή στην απειλή πανωλεθρίας στις δημοτικές εκλογές ;

Τα πάντα, πλέον, ανοικτά

Αυτά, αναγκαστικά αποτελέσματα του πολιτικού συστήματος εξάρτησης-υποδούλωσης, δεν μπορούν να τα αντέξουν ούτε οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος, παρά τα όποια, πραγματικά ή φανταστικά οφέλη της εξουσίας. Και τούτο οδηγεί και στην ενδοπασοκική παθογένεια, πέρα από την ευκαιρία που δημιουργεί στις ιδιαίτερες αντιθέσεις, προσωπικές και εξωτερικών επιρροών, να εκδηλώνονται απροκάλυπτα.

Δημιουργείται, έτσι, αδιέξοδο, και δεν μπορεί να αποτελέσει λύση μια νίκη της ΝΔ. Πώς να τα αντιμετωπίσει, όταν δε θα υπάρχει και η δικαιολογία του "αριστερού" ή του "προοδευτικού" της "κεντροαριστεράς" επιτέλους; (ίσως γι' αυτό και η Ντόρα σκέπτεται να αποδράσει στη Δημαρχία!)

Η σκέψη πάλι να αντικατασταθεί ο Σημίτης τώρα προσρούει στην αντίθεση του ίδιου και των "εξαπτέρυγων" του, που πιθανόν να επιλέξουν ήττα, αλλά με δικό τους, επιτέλους κόμμα! Απόγνωση στους σχεδιαστές και τα ανδρείκελα, ελπίδα όμως για προοπτικές μιας άλλης πορείας.