ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η πλήρης, πλέον, αλλαγή της αμερικάνικης πολιτικής μετά την 11^ηΣεπτεμβρίου του 2001 επισφραγίζεται με την απόφασή τους να επέμβουν στο Ιράκ μονομερώς, χωρίς προσχήματα και χωρίς, πλην του θλιβερού Μπλέρ, συμμάχους.

Έχουμε γράψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε» ότι οι ΗΠΑ, με ενδεχόμενη απώλεια της Σαουδικής Αραβίας, μετά το Ιράν και το Ιράκ, θα έχουν χάσει τον έλεγχο του 80% των πετρελαίων που εξάγονται με πολύ φθηνές τιμές. Όπως δήλωσε άλλωστε ευθέως ο Αμερικανός υφυπουργός ’μυνας Πολ Γούλβοβιτς στην Τουρκία , οι ΗΠΑ ως μοναδική υπερδύναμη είναι αδιανόητο να μην ελέγχουν τις πηγές ενέργειας, που υπάρχουν στον κόσμο. Τα άλλα περί όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ ή «αξόνων του κακού» κ.λ.π. είναι τόσο χοντροκομμένα, που δεν πείθουν ούτε τους αφελείς. Οι ίδιοι Αμερικανοί επιθεωρητές του ΟΗΕ δηλώνουν ότι το Ιράκ δε διαθέτει τέτοια όπλα και είναι πολύ δύσκολο να τα αποκτήσει στο μέλλον.

Η επέμβαση στο Ιράκ αφορά την ιδιοκτησία του μεγαλύτερου «βενζινάδικου» του πλανήτη, όπως εύστοχα έγραψαν οι Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς. Ο Σαντάμ , άλλωστε, ήταν το «αγαπημένο παιδί» των ΗΠΑ στον πόλεμο με το Ιράν. Επίσης σιωπηρά τον ενθάρρυναν για την εισβολή στο Κουβέϊτ, την οποία εν συνεχεία χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα, για να εγκατασταθούν στρατιωτικά στην πλέον πετρελαιοφόρα περιοχή του κόσμου.Την ίδια ακριβώς πολιτική ακολούθησαν και με το Μιλόσεβιτς και με το Μπιν Λάντεν.

Οι αντιδράσεις μέσα στις ΗΠΑ είναι πολύ σοβαρές. Είναι πρωτοφανές ότι ο υπουργός Εξωτερικών τους Κόλιν Πάουελ δηλώνει ότι θα αποχωρήσει μετά το τέλος της τρέχουσας προεδρικής θητείας (σ.σ. να θυμηθούμε στην Ελλάδα τι έγινε με τον Αλ. Παπαδόπουλο). Επίσης αντίθεση στην επέμβαση εκφράζουν ανοικτά πολλοί γερουσιαστές, ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Ράμσεϊ Κλαρκ, ο στρατηγός Πολ Σκόουκροφτ (ο επικεφαλής της «καταιγίδας» της ερήμου) κ.λ.π., με αποτέλεσμα να μεταστρέφεται η, συνήθως καθοδηγούμενη από την κυβέρνηση, αμερικανική κοινή γνώμη. Τα αμερικανικά συμφέροντα που εκφράζονται μέσω του Στέϊτ Ντηπάρτμεντ, της Ρωσίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Κίνας, οι οποίες έχουν συνάψει ενεργειακές συμφωνίες με το Ιράκ, αντιτίθενται στην επέμβαση.

Ολ’ αυτά έχουν οδηγήσει την πολιτική μονομερούς επέμβασης των «γερακιών» σε αδιέξοδο.Την εξέλιξη αυτή είχαμε προβλέψει σε προηγούμενο φύλλο της «Ε», όπου είχαμε γράψει ότι όσο πιο απροκάλυπτα προσπαθούν οι ΗΠΑ να προωθούν τις θέσεις τους, σε τόσο μεγαλύτερο αδιέξοδο θα περιέρχονται.

Μπρος στο αδιέξοδο αυτό διαφαίνεται μια προσπάθεια εκ μέρους τους να διαπραγματευθούν με τους «ανταγωνιστές» τους τα «ποσοστά» ελέγχου των πετρελαίων του Ιράκ. Οι συνθήκες όμως (Παλαιστινιακό, αντιδράσεις των Αράβων, κεκτημένο των «ανταγωνιστών») δεν είναι προς το παρόν τουλάχιστον ευνοϊκές για τα «γεράκια».

Πτώση της κυβέρνησης Ετσεβίτ

Η μεθόδευση της πτώσης της κυβέρνησης Ετσεβίτ φαινόταν αρχικά αναιτιολόγητη, παρά το γεγονός ότι την πτώση της προκάλεσαν φιλοαμερικανοί πολιτικοί ( Τζεμ, Ντερβίς , Οζκάν κ.λ.π.) . Τα πράγματα ξεκαθάρισαν με την επίσκεψη του Αμερικανού υφυπουργού ’μυνας Πολ Γούλβοβιτς, που έσπευσε να καθησυχάσει το τουρκικό στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο, το οποίο αντιτίθεται στην αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ, φοβούμενο τη δημιουργία κουρδικού κράτους ελεγχόμενου από τις ΗΠΑ (που επιδιώκουν τον έλεγχο των πετρελαίων της Μοσούλης και του Κιρκούκ). Ήταν πλέον φανερό ότι οι λόγοι ήταν η αντίθεση Ετσεβίτ στην επέμβαση.

Συνέβησαν διάφορα τραγελαφικά, όπως ο Ντερβίς να είναι υπουργός Οικονομικών και να εξαγγέλλει κόμμα με τον Τζεμ, τον οποίο εν συνεχεία εγκατέλειψε, για να πάει με τον «αριστερό» Μπαϊκάλ, φοβούμενος ότι δε θα εκλεγεί.

Δε συνεπάγεται όμως ότι στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου θα επικρατήσουν οι φιλοαμερικανοί. Το αντίθετο μάλιστα. Πρώτο κόμμα φέρεται το ισλαμικό, που είναι αντίθετο με την επέμβαση, με 25 % περίπου, ενώ δεύτερο το Ρεπουμπλικανικό του Μπαϊκάλ με 21 %. Επίσης αντίθετο είναι και το ακροδεξιό του Μπαχτσελί, που όμως έχει ποσοστό κάτω του 10 % (όριο για την είσοδο στη Βουλή). Κάτω του 10 % έχουν και όλα τα υπόλοιπα κόμματα του τουρκικού κατεστημένου (Γιλμάζ, Τσιλέρ κ.λ.π.)

Δεν αποκλείεται οι Αμερικανοί να είχαν σχεδιάσει επέμβαση στο Ιράκ πριν τις τουρκικές εκλογές, όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται ευνοϊκά γι’ αυτούς (δες άρθρο για το Ιράκ) και το πιθανότερο είναι να μην προλάβουν. Έτσι, αν γίνουν εκλογές, με βάση τα σημερινά δεδομένα θα επικρατήσουν οι ισλαμιστές με αντιπολίτευση τους Ντερβίς-Μπαϊκάλ και τα υπόλοιπα κόμματα εκτός Βουλής. Το τουρκικό καθεστώς θα έχει ένα πρόσθετο σοβαρό πρόβλημα με αυτό το κομφούζιο. Για το λόγο αυτό συζητούν πλέον για αναβολή των εκλογών, μέχρις ότου εξασφαλιστεί η δυνατότητα συμμετοχής και άλλων κομμάτων στη Βουλή, ώστε το πολιτικό να ελέγχεται ευκολότερα.

Σύμφωνα με τις «νέες θεωρίες» των ΗΠΑ, τα «κομβικά κράτη», όπως η Τουρκία, χαρακτηρίζονται από συνεχή αοριστία και ένταση, δηλ. με άλλα λόγια οι ΗΠΑ, όπου δεν μπορούν να ελέγχουν άμεσα την πολιτική μιας χώρας, προκαλούν και εκμεταλλεύονται τις αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων μπλοκ εξουσίας.

Τουρκία και ΕΕ

Τα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας και η εξαθλίωση ακόμη και των μεσαίων στρωμάτων έχουν προκαλέσει φόβους για κοινωνικές εκρήξεις, πράγμα για το οποίο ανησυχεί πολύ σοβαρά το τουρκικό κατεστημένο. Η επίκληση της διατήρησης της ακεραιότητας της Τουρκίας και της τουρκικής εθνικής συνείδησης δεν είναι πλέον αποτελεσματικά ιδεολογήματα για την αντιμετώπιση των οξύτατων αυτών προβλημάτων. Μια μερίδα του κατεστημένου (ακόμη και στρατιωτικοί) θεωρεί ότι η ένταξη της Τουρκίας, με τους δικούς της όρους, στην Ε.Ε θα διασφαλίσει την εξουσία του, όπως άλλωστε όλες οι ευρωπαϊκές ελίτ, των οποίων οι χώρες εντάχθηκαν στην ΕΕ. Η ΕΕ προπαγανδίζεται στην Τουρκία ως παράδεισος, όπως γινόταν στην Ελλάδα πριν το 1981.

Όμως η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα σημάνει πλήρη ανατροπή των πολιτικών και οικονομικών συσχετισμών που υπάρχουν σήμερα. Η Τουρκία ,ως η πιο ισχυρή στρατιωτικά και πληθυσμιακά, θα έχει ηγεμονική συμπεριφορά και θα μπορεί να εμποδίζει την κυρίαρχη πολιτική, που σήμερα ασκείται από το γαλλογερμανικό άξονα, και να περνάει στην ΕΕ ευκολότερα (μαζί με τη Βρετανία) τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ θέλουν την ένταξή της στην ΕΕ. Επίσης, θα μπορεί να εξάγει τα κοινωνικά της προβλήματα, με την ελευθερία μετακίνησης εκατομμυρίων Τούρκων στις άλλες χώρες της ΕΕ.

Είναι λοιπόν φανερό ότι οι ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες για τους λόγους αυτούς αποκλείουν την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, με συνέπεια τα προβλήματά του τουρκικού κατεστημένου να πολλαπλασιάζονται.

Η Ελλάδα και η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ

Ο ισχυρισμός ότι η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας είναι όχι μόνο ψευδής αλλά και υποβολιμιαίος. Το τουρκικό καθεστώς εντός της ΕΕ θα επιδιώξει την εκπλήρωση των στρατηγικών του στόχων. Θα έχει πολλαπλάσια δυνατότητα άσκησης πίεσης, ως ισχυρή χώρα, απέναντι στην Ελλάδα για εδαφικές παραχωρήσεις και για πλήρη δορυφοροποίησή της. Οι επιδιώξεις αυτές θα περνούν μέσα από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, σε αντιστάθμισμα των οικονομικών παραχωρήσεων προς το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο με το άνοιγμα της αγοράς της.

Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση Σημίτη και ο κατ’ επίφαση Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, που λειτουργεί στην πραγματικότητα ως εκπρόσωπος της Τουρκίας, με το να πιέζει τους υπολοίπους της ΕΕ για καθορισμό του χρόνου έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, λειτουργεί συνειδητά εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Εκτός των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που ήδη μας έχει προκαλέσει η ένταξη, για την προστασία της ακεραιότητας της χώρας σε περίπτωση ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ ο μόνος τρόπος είναι η άμεση αποχώρηση της Ελλάδας από την ΕΕ.

Όσο πλησιάζει ο χρόνος για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, τόσο εντείνονται οι πιέσεις ΗΠΑ και Βρετανίας για λύση του Κυπριακού που θα ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα.

Με αλλεπάλληλους γύρους συνομιλιών Κληρίδη-Ντενκτάς, που επέβαλαν Αμερικανοί και Βρετανοί μέσω του ΟΗΕ, πιέζουν για την αναγνώριση τουρκοκυπριακού κράτους στα πλαίσια συνομοσπονδίας με μανδύα ομοσπονδίας. Θέτουν μάλιστα κάθε φορά χρονικό όριο επίτευξης λύσης, ώστε να προλάβουν το χρόνο ένταξης και να μην υποχρεωθούν ν’ ασκήσουν ευρύτερες πιέσεις στις χώρες-μέλη της ΕΕ.

Έχουν μετέλθει όλα τα εφευρήματα, παρ’ όλο που η Τουρκία μέσω του Ντενκτάς έχει τορπιλίσει τις συνομιλίες, ζητώντας κάθε φορά περισσότερα. Το καινούργιο εφεύρημα τους είναι η αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η δημιουργία ενός κράτους-συνεταιρισμού δύο ισότιμων εταίρων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ανεξαρτήτως πληθυσμιακού κριτηρίου.

Μάλιστα ο Γ.Γ. του ΟΗΕ (αυτός ο υπάλληλος, που ευλόγησε με τη στάση του τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν) καλεί και τα δύο μέρη να μετατοπίσουν τις θέσεις τους σε νέο γύρο συνομιλιών, γιατί αλιώς απειλεί ότι θα καταθέσει ο ίδιος σχέδιο λύσης, που θα είναι φυσικά αυτό που υπαγορεύουν ΗΠΑ και Βρετανία.

Η κυβέρνηση Σημίτη

Η κυβέρνηση Σημίτη ανησυχεί, επειδή φοβάται ότι οι κοινοτικοί εταίροι θα υπαναχωρήσουν υπό την πίεση ΗΠΑ-Βρετανίας και θ’ αναβάλουν την ένταξη της Κύπρου, μέχρι να επιτευχθεί «λύση».Παρόλο που στο βωμό της ένταξης εγκατέλειψε την Κύπρο (ενιαίο αμυντικό δόγμα, λύση στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ κ.λπ.) και έχει καταστεί ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της Τουρκίας στην ΕΕ, ανησυχεί, επειδή η ενδοτική και φιλοτουρκική της πολιτική θ’ αποτύχει και θα βαρύνει στις επερχόμενες εκλογές.

Ο ενδοτισμός της είναι σύμφυτος, αφού ο ίδιος ο Σημίτης στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκε σε «τουρκοκυπριακό τμήμα» της Κύπρου, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά την τουρκική κατοχή, κάτι που είχε επιχειρήσει να περάσει μέσω του περιβόητου άρθρου Πανταγιά για αποδοχή της συνομοσπονδίας. Το χειρότερο είναι ότι και ο ίδιος ο Κληρίδης, υπό τον εκβιασμό της ένταξης, μιλάει πια για δύο κρατίδια.

Όπως γράψαμε σε προηγούμενο φύλλο της «Ε» η ένταξη της Κύπρου θα της αφαιρέσει τη δυνατότητα να εκμεταλλευθεί τη οικονομική της υπεροχή με την οποία μπορεί να επιβάλλει de facto την ενσωμάτωση των κατεχομένων.

Η μη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θ’ αποβεί θετική για το Κυπριακό, αρκεί να μη γίνει αποδεκτή καμμία «λύση».

Δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη του ΑΣΚΕ για την εκτίναξη του πληθωρισμού, λόγω της ένταξης στην ΟΝΕ, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις των ευρωπαϊστών. Το κύμα κερδοσκοπικών πιέσεων και η αδυναμία της Κυβέρνησης Σημίτη να το αντιμετωπίσει, έφεραν τον κόσμο σε απόγνωση, καθώς βλέπει τις συντάξεις – βοηθήματα και τους ανεπαρκείς μισθούς να εξανεμίζονται ταχύτατα και το καλάθι της νοικοκυράς να είναι μονίμως σχεδόν άδειο. Μετά τις θριαμβολογίες για την είσοδό μας στην ΟΝΕ, έφθασε η ώρα της πικρής αλήθειας. Αφ' ενός το σκληρό ευρώ περιόρισε την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, αφ' ετέρου οι στρογγυλοποιήσεις προς τα πάνω και οι αυθαίρετες – ανεξέλεγκτες αυξήσεις στις τιμές έφτασαν επίσημα τον πληθωρισμό κοντά στο 4%, το μεγαλύτερο της ευρωζώνης.

Μια από τις γενεσιουργές αιτίες του πληθωρισμού είναι η κερδοσκοπία, που έχει ρίζες στην προδιάθεση και της ελληνικής αγοράς να προσαρμόζει αυξητικά τις τιμές της, εκμεταλλευόμενη τη σύγχυση που υπάρχει σχετικά με την πραγματική αξία του ευρώ. Με κάθε μείωση του τζίρου τα ποσοστά κέρδους αυξάνονται, ώστε να παραμένει άθικτο το τελικό κέρδος. Αφ' ετέρου η κυβέρνηση αδυνατεί τα τελευταία χρόνια να αυξήσει το πρωτογενές πλεόνασμα στα δημόσια οικονομικά, δηλαδή να μειώσει δραστικά τις κρατικές δαπάνες και ταυτόχρονα να αυξήσει τη συλλογή φόρων, όπου παρατηρείται αυξημένη φοροδιαφυγή, γιατί αυξάνονται κάθε χρόνο οι δαπάνες για την εξυπηρέτηση του διαρκώς αυξανόμενου δημοσίου χρέους. ( πρόσφατα δανειστήκαμε επιπλέον 500 δισ δραχμές για ολυμπιακά έργα).

Έτσι φτάσαμε στο μποϊκοτάζ – κοροϊδία των καταναλωτών της 3^ης Σεπτεμβρίου με τις ευχές και τις προτροπές κυβερνητικών παραγόντων, για να δικαιολογηθεί η υπαναχώρησή τους στη μείωση της φορολογίας και στην εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου των δημοσίων υπαλλήλων. ’λλωστε, κατ' επιταγήν των κανόνων της ελεύθερης αγοράς καταργήθηκε, ύστερα από απαίτηση της Ε.Ε., ο αγορανομικός έλεγχος. Πού είναι η προαναγγελθείσες άσπρες ή μαύρες λίστες;

Το ΙΝΚΑ σχεδιάζει καινούργιες κινητοποιήσεις… Είναι επιτυχημένο ένα μποϊκοτάζ, όταν το ποσοστό μείωσης του όγκου των αγορών έφτασε το 70%, αλλά προηγήθηκε αύξηση έως και 40% του όγκου των πωλήσεων μια μέρα πριν και την επόμενη αυξάνεται κατά άλλο 40 %; Η επιτυχία κάθε κινητοποίησης πρέπει να κρίνεται στη βάση του κατά πόσο είναι υποκινούμενη ή υγιής αντίδραση συνειδητοποιημένων πολιτών, αν έχει σταθερούς και συγκεκριμένους στόχους και ικανοποιητική διάρκεια, αν είναι η αρχή ενός αγώνα εναντίον των πραγματικών αιτίων.

Στις 29/8-4/9 πραγματοποιήθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ η "Παγκόσμια Σύνοδος για την αειφόρο ανάπτυξη", που οργανώθηκε από τον ΟΗΕ. Είναι η 3^η σημαντική Διάσκεψη για το περιβάλλον, μετά του Ρίο (1992) και του Κιότο (1997).

Με εξαίρεση τις τυχαίες ή σκόπιμες πυρκαγιές, που καταστρέφουν τα οικοσυστήματα από πολύ παλιά, η ανθρώπινη δραστηριότητα προκαλεί σημαντικές καταστροφές από την αρχή της βιομηχανικής εποχής.

Μέχρι πριν λίγες δεκαετίες η Φύση κατάφερνε να αντιδρά και να επουλώνει τα τραύματα που της προκαλούσε ο άνθρωπος. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η Φύση έχει "παραδοθεί" και, αν δεν παρθούν θαρραλέες πολιτικές αποφάσεις, η κατάσταση θα επιδεινώνεται ραγδαία και σε μερικές δεκαετίες ο πλανήτης θα είναι μη κατοικήσιμος. Π.χ. κατά τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ, το 1995 0,5 δισ. άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, σήμερα 1,1 δισ και το 2025 προβλέπεται 1,8 δισ. Το 40% από τα δάση που απομένουν προβλέπεται ότι θα εξαφανιστούν σε 10 – 20 χρόνια. Το 1/4 περίπου από τα είδη ζώων που σήμερα υπάρχουν θα εξαφανιστούν σε λίγες δεκαετίες.

Γιατί αυτή η καταστροφή; Γιατί αυτή η "αυτοκτονία" της ανθρωπότητας, του μόνου ενόχου που συμπαρασύρει όλα τα υπόλοιπα πλάσματα: Κι όλ' αυτά τη στιγμή που η πρόοδος της τεχνολογίας θα μας επέτρεπε να ζούμε όλοι άνετα; Η απάντηση σε ένα από αυτά τα αλληλεπιδρώντα οικολογικά προβλήματα, το πιο σοβαρό κατά τη γνώμη μας σήμερα, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, είναι χαρακτηριστική:

Το φαινόμενο αυτό, που προκαλεί σταδιακή αύξηση της μέσης θερμοκρασίας της Γης και "τρελαίνει" τον καιρό, οφείλεται κυρίως στο διοξείδιο του άνθρακα (CO₂ ) που εκπέμπουν οι εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Το 1997 στο Κιότο υπήρξε απόφαση για σταδιακή μείωση του CO₂ , που υπέγραψαν σχεδόν όλες οι χώρες. Στο Γιοχάνεσμπουργκ υπέγραψαν και όλες οι υπόλοιπες πλην της Αυστραλίας και των ΗΠΑ, οι οποίες ΗΠΑ αποτελούν το 1/20 του παγκόσμιου πληθυσμού και εκπέμπουν το 1/4 του CO_{2 .} Ποιος έχει όφελος; Προφανώς όχι τα 10.000.000 παιδιά των ΗΠΑ που πέφτουν το βράδυ να κοιμηθούν πεινασμένα! Ούτε οι γονείς τους! Ούτε οι άστεγοι της Ν. Υόρκης, που κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες! Είναι οι εταιρείες πετρελαίου, αυτοκινήτων κλπ! Είναι το ιδιωτικό κεφάλαιο, που ελέγχει την πολιτική εξουσία των ΗΠΑ, μέσω ανθρωπαρίων, τύπου Τζορτζ Μπους τζούνιορ! Και από πίσω η ουρά, η Ε.Ε., που δεσμεύεται από αποφάσεις που έχει υπογράψει κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και παρ' όλ' αυτά αρνείται να ενοχλήσει (όπως σ' όλα) τον υπερατλαντικό σύμμαχο. "Η στιγμή δεν είναι πρόσφορη για τη σύναψη μεγάλων πολιτικών συνθηκών", δήλωσε στο Γιοχάνεσμπουργκ ο Ρομάνο Πρόντι! Απορούμε πότε θα είναι!

Συμπέρασμα: Διασκέψεις όπως του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου συγκεντρώθηκαν 50.000 εκπρόσωποι(!), που ξεκινούσαν από τις οικολογικές οργανώσεις, περνούσαν στις κυβερνήσεις και τελείωναν στους κορυφαίους καπιταλιστικούς οργανισμούς (!), το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αναδεικνύουν εν μέρει τα προβλήματα. Ο καπιταλισμός, αφηνιασμένος μπροστά στα κέρδη και την εξουσία, δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη δική του αυτοσυντήρηση, πολύ περισσότερο για τη συντήρηση του πλανήτη. Η οικολογική προστασία του πλανήτη μπορεί να επιτευχθεί μόνον από πολιτικές εξουσίες που υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο κι όχι το ιδιωτικό κέρδος ή τη δική τους αυταρχική διακυβέρνηση.

[Στο επόμενο φύλλο θα αναφερθούμε πιο λεπτομερειακά στα οικολογικά προβλήματα]

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ !

Ο Κόλιν Πάουελ ανακοίνωσε στο Γιοχάνεσμπουργκ ότι οι ΗΠΑ αυξάνουν κατά 1 δις δολ. Τη βοήθεια προ τις αναπτυσσόμενες χώρες, για να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Διευκρίνισε όμως ότι θα δοθεί μόνο στις "έμπιστες και αξιόπιστες κυβερνήσεις"! Δηλ. χρήματα δήθεν για το περιβάλλον και στην πραγματικότητα για να χρηματοδοτούνται όσοι συγκροτούν "αμερικάνικες φάρες".