ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Πλησιάζουν 28 χρόνια τουρκικής κατοχής στη Βόρεια Κύπρο. Στη διάρκειά τους "η διεθνής κοινότητα" έχυσε πολλά κροκοδείλια δάκρυα για τα "ανθρώπινα δικαιώματα". Μέχρι και πολέμους έκανε. Για την Κύπρο τίποτα, γιατί αυτό συμφέρει τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, με την άδεια της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.

Ο Ντενκτάς, με τις πλάτες των προστατών του, περιφρονεί τις αποφάσεις του ΟΗΕ και όλοι μαζί προωθούν λύση έξω από αυτές τις αποφάσεις. Ο Ντενκτάς απαιτεί ίση μεταχείριση με το νόμιμο Πρόεδρο της Κύπρου, ο οποίος, δυστυχώς, αποδέχεται αυτή την εξίσωση και δηλώνει στο τουρκικό CNN ότι αποδέχεται τα δύο κρατίδια! Ο στόχος τους για λύση τον Ιούνιο δεν επετεύχθη, αλλά η λύση που προετοιμάζουν είναι νομιμοποίηση της διχοτόμησης, που είναι σε βάρος όχι μόνο των Ελληνοκυπρίων, αλλά και των Τουρκοκυπρίων, οι μισοί (!) από τους οποίους εξαναγκάστηκαν από τον Αττίλα να εγκαταλείψουν το νησί! Σ' αυτούς τους πολύ δύσκολους μήνες που έρχονται για την Κύπρο καλό είναι να θυμόμαστε τα εξής:

Τον τελευταίο καιρό βρισκόμαστε μπροστά σε μια εικόνα γενικευμένης κρίσης. Μας θυμίζει τον περυσινό Ιούνιο, μόνο που τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν με την αναγγελία ενός πασοκικού συνεδρίου. Όλα τα προβλήματα συσσωρεύτηκαν και, παρά τις όποιες επικοινωνιακές μεθοδεύσεις, οδηγήθηκαν σε πλήρες αδιέξοδο. Τώρα έγινε σε όλους, σχεδόν, αντιληπτό ότι δεν επιχειρήθηκε καμιά λύση σε κανένα θέμα και το μόνο που ενδιέφερε τους κυβερνώντες ήταν η δημιουργία και προώθηση των διάφορων συσχετισμών των φατριών και η, όσο μπορούσαν, εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων και ντόπιων πατρόνων τους, με το αζημίωτο. Και αν μέχρι τώρα οι πολιτικές και οι συμπεριφορές τους προκαλούσαν αγανάκτηση έως και αηδία, σήμερα τα κυρίαρχα συναισθήματα, ακόμη και στους πλέον απαθείς, είναι η θλίψη και η ανησυχία για το μέλλον.

Θλίψη, για τα συμβαίνοντα

Θλίψη, πλέον, για όσα κωμικοτραγικά εκτυλίσσονται μπροστά μας.

Μια ανύπαρκτη κυβέρνηση, όπου το κάθε καπετανάτο έχει τη δική του ρότα που συγκρούεται με αυτήν του αμέσως επόμενου, αλλά και των υπολοίπων, και όλοι μαζί αλληλοχαρακτηρίζονται με όρους καταγωγίου.

Μια οικονομία που ευημερεί στους ψευδολογιστικούς δείκτες και οδηγεί, ιδίως μετά το … θρίαμβο της ΟΝΕ, σε απόγνωση τους πολλούς και τους κατόχους των τρισεκατομμυρίων άνομου χρήματος στο παραλήρημα της ασυλίας των offshore εταιριών τους. Ένας υπουργός που φέρεται να επιχειρεί να περιστείλει την καταλήστευση του χώρου της Υγείας από τους καθηγητάδες και αντικαθίσταται από … ένα καθηγητή!, και όχι βέβαια, για τις σουίτες του ΕΣΥ ή την "ιερή σταυροφορία" κατά του … καπνίσματος. ’λλος αναγγέλλει κανονισμούς ευπρεπών εμφανίσεων μαθητών και καθηγητών και … αξιολόγηση των διδασκόντων (από ποιους άραγε, μια που και οι αστυνομικοί μηχανισμοί έχουν διαλυθεί;), ενώ δε διορίζει καθηγητές, αλλά τοποθετεί δεκάδες χιλιάδες (!) προσωρινούς αναπληρωτές, ως παγκόσμια πρωτοτυπία.

Θλίψη να συζητούνται στην "κυβερνητική" επιτροπή τα εθνικά θέματα και ο αρμόδιος υπουργός να ασκείται στα γυμναστήρια, ενώ η (αυτοονομαζόμενη τούρκικη) κλίκα που λυμαίνεται τους λαούς της Μ. Ασίας αλωνίζει στο Αιγαίο, Κύπρο και ευρωστρατό.

Και η φαιδρή νότα του Αβραμόπουλου να μη μπορεί, πλέον, να φέρει κάποιο ανακουφιστικό μειδίαμα.

Ανησυχία για τις εξελίξεις

Οι, έστω και λίγο, όμως διορατικοί ανησυχούν όλο και περισσότερο για το μέλλον και μάλιστα το άμεσο.

Το εν εξελίξει φιάσκο της Ε.Ε. με τις αδυσώπητες αντιφάσεις της και τις εσωτερικές αντιθέσεις της και κυρίως οι ενδοαμερικάνικες έριδες για τους τρόπους προώθησης του ονείρου της παγκόσμιας κυριαρχίας και της διανομής των τωρινών και προσδοκώμενων κερδών, όπως εκφράζονται στα Βαλκάνια και την Εγγύς (σε μας) Ανατολή και αντανακλώνται στο δικό μας πολιτικό προσκήνιο, προοιωνίζουν δυσοίωνες εξελίξεις βραχυπρόθεσμα και όχι μόνο στην πολύπαθη Παλαιστίνη.

Στα εσωτερικά μας η γενικευμένη σήψη δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας για κάποια άμεση ανάκαμψη. Και μόνο το γεγονός ότι κερδίζει έδαφος η Ν.Δ. του Καραμανλή και εμφανίζεται ως η μόνη διέξοδος, χωρίς να προτείνει απολύτως τίποτα, έστω και κάποια ασπιρίνη - λύση σε κάποιο πρόβλημα είναι αρκετό για να φανεί το πρόβλημα. Τα μόνα ατού της είναι η δυσωδία που αποπνέει το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και η έγκριση της Ε.Ε. (Γαλλίας) έως και η υπό όρους (θα τους "μάθουμε" σύντομα) ανοχή των ΗΠΑ.

Από την άλλη το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ δε φαίνεται να συμφιλιώνεται με τη (δημοκρατική, επί τέλους) ιδέα της αποχώρησής του από τη χρυσοφόρα διαχείριση. Έχουν, άλλωστε, τα περισσότερα στελέχη του πολλά να φοβούνται, έστω και αν ποτέ κανείς δεν πλήρωσε για τίποτα. Πάντως η εικόνα που δίνουν για την με κάθε τρόπο άμυνά τους γεννά πολλές ανησυχίες και όχι μόνο για ενδεχόμενες νοθείες και τεχνητό διχασμό. Ιδιαίτερα ο Γραμματέας τους, "ο ερεβώδης με σκοτεινές προθέσεις", κατά πολλούς υποστηρικτές του κ. Σημίτη (!), με τις σχεδόν παρανοϊκές τακτικές του, δημιουργεί εύλογους φόβους. ’λλωστε το εβραϊκό λόμπυ (που ο μακιαβελικός ρόλος του στο χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου σιγά σιγά αποκαλύπτεται) στις ΗΠΑ (και Ε.Ε.) μετά και την πρόσφατη συμμαχία του με τους "ευσεβιστές" προτεστάντες δεν έχει, φυσικά, κανένα ενδοιασμό για τίποτα. Από την πλευρά του και ο Κ. Σημίτης δε φαίνεται να καταθέτει τα όπλα, όπως και αρκετοί από αυτούς που τον προώθησαν και δεν εξάντλησαν τις απαιτήσεις και προσδοκίες τους. Απειλεί να αντεπιτεθεί ανά πάσα στιγμή. Είναι "ικανός" να προκηρύξει εκλογές ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι(!) ή να τις προαναγγείλει για ταυτόχρονα με τις δημοτικές - νομαρχιακές ή, το πιθανότερο, αμέσως μετά από αυτές. Είναι πιθανόν να ελπίσει ότι στις δημοτικές θα εκτονωθεί η αγανάκτηση και έτσι η ήττα θα είναι μικρότερη στις βουλευτικές, ώστε να παραμείνει αρχηγός της … αξιωματικής αντιπολίτευσης και να αποχωρήσει με την υπόσχεση να τον κάνουν … Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Υπάρχει όμως κι ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης. Τον προτιμούν οι περισσότερες υπηρεσίες των ΗΠΑ. Ποιος, άλλωστε, άλλος δέχεται με τόση θέρμη να προωθήσει το παλιό όνειρό τους, να κάνουν την Ελλάδα επαρχία της Τουρκίας; Και, ενώ δε συναντά κανείς κανένα οπαδό του, τον εμφανίζουν τα τηλεκατευθυνόμενα Μέσα Διαμόρφωσης Γνώμης ως τον επικρατέστερο διάδοχο και μελλοντικό πρωθυπουργό! Ελπίζουμε ότι ο εφιάλτης αυτός δε θα τα καταφέρουν να επαληθευτεί. Ελπίζουμε.

Ό,τι, πάντως, και να προωθηθεί από τα παραπάνω, όλα τα οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά προβλήματα θα επιδεινώνονται. Και δεν αποτελεί παρηγοριά το γεγονός ότι η κυβέρνηση (που λέει ο λόγος) του ΠΑΣΟΚ ανακρούει πρύμναν στις ντιρεκτίβες για το εργασιακό, ασφαλιστικό και τους μετανάστες, ούτε οι προσωρινοί λεονταρισμοί για veto στο αίσχος του ευρωστρατού. Η επέλαση των "Τούρκων" στο Αιγαίο και την Κύπρο και η λοιμική επιδημία των offshore εταιρειών και της πρωτάκουστης αδηφαγίας των τραπεζών το βεβαιώνουν.

Τι μπορεί να γίνει

Θα περίμενε κανείς οι διάφορες μορφές της Αριστεράς, όποιοι θα ήθελαν να αγωνιστούν για μια καλύτερη κοινωνία να έχουν αφυπνιστεί. Τα προβλήματα, οι αιτίες τους και, σε μεγάλο βαθμό, και οι αναγκαίες λύσεις (έστω και όχι άμεσης πλήρους αποτελεσματικότητας) είναι πασιφανείς. Και όμως άλλοι ενδιαφέρονται να ενισχύσουν απλώς το κόμμα τους, άλλοι να μετάσχουν στην εξουσία (άμεσα ή έμμεσα) με τους καλύτερους όρους (γι' αυτούς), άλλοι να "κολλήσουν" ευκαιριακά σε κάποιους για να εξασφαλίσουν τη … βουλευτική τους επιβίωση και άλλοι αρκούνται να επιδιώκουν την αόριστη ένωση της αριστεράς ή τον (ανέξοδο) αφηρημένο αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης. Πώς να μην επικρατεί αμηχανία που οδηγεί στην απάθεια, την αποχή ή τον … Καραμανλή;

Αυτά δε σημαίνουν πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα ή πως θα πρέπει να περιμένουμε να φτάσουμε στο τέλος του "κακού της σκάλας". Αυτό τουλάχιστον πιστεύει το ΑΣΚΕ και γι' αυτό προσπαθεί. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να το δείξουμε και με αφορμή τη συμμετοχή μας στις επερχόμενες εκλογές. Με λόγο και με πράξη.

Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε τα αποτελέσματα του δεύτερου δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για την επικύρωση της Συνθήκης της Νίκαιας… Το περσινό ιρλανδικό "όχι" στη "Νίκαια" ήρθε να επιδεινώσει τις ήδη κλονισμένες σχέσεις Ιρλανδίας – Ε.Ε. Τι οδήγησε στη ρήξη της Ευρώπης με το άλλοτε "καμάρι" της παγκοσμιοποίησης και των απανταχού νεοφιλελεύθερων; Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο διοικητής της Τ.τ.Ε, Λ. Παπαδήμος, πριν από δύο χρόνια: "Αν ήταν δυνατόν να μπούμε όλοι οι Έλληνες σ' ένα λεωφορείο και να πάμε στην Ιρλανδία, θα αντλούσαμε πολλά διδάγματα για το πώς πρέπει να συμπεριφερθεί στη ζώνη του ευρώ η ελληνική οικονομία".

Αντί αυτών των εγκωμίων, σήμερα η Ιρλανδία βάλλεται διαρκώς από τους Ευρωπαίους ηγέτες και από τη γραφειοκρατία των Βρυξελών. "Αχάριστοι" και "εγωιστές" βαφτίζονται τώρα οι Ιρλανδοί, μιας και καταψήφισαν τη "Νίκαια", γιατί δε θέλουν τη διεύρυνση της Ε.Ε., δήθεν για να διατηρήσουν μόνο αυτοί τα προνόμια της ένταξης – συμμετοχής.

Η επίπληξη της Ε.Ε.

Η ιστορία της διαμάχης δεν έχει βέβαια να κάνει με τη διεύρυνση – αυτό ήταν ένα φτηνό σύνθημα των ευρωπαϊστών – αλλά ξεκίνησε με τον προϋπολογισμό του έτους, που κατέθεσε το κυβερνών κόμμα, το Φίνε Φόιλ. Στον προϋπολογισμό αυτό δόθηκε έμφαση σε φοροαπαλλαγές της τάξης του 1,9% του ΑΕΠ και σε αυξήσεις δαπανών κατά 25%. Η αντίδραση των ευρωπαϊκών μηχανισμών ήταν άμεση. Η Επιτροπή συνέταξε την περίφημη "έντονη επίπληξη" και κάλεσε τους Ιρλανδούς να συμμορφωθούν με το γενικό πνεύμα λιτότητας, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι οι εθνικοί προϋπολογισμοί των χωρών – μελών δεν είναι πλέον δουλειά των εθνικών κυβερνήσεων.

Κάτι που δεν ακούσαμε καθόλου ήταν οι λόγοι που ανάγκασαν την ιρλανδική κυβέρνηση – μια κυβέρνηση καθαρά νεοφιλελεύθερη – να προβεί σε μια τέτοια πρωτοφανή κίνηση για τα δεδομένα της χώρας αυτής.

Η Ιρλανδία τη δεκαετία του '80 ήταν η φτωχότερη χώρα της τότε ΕΟΚ με το δείχτη ανεργίας γύρω στο 25%, το δημόσιο χρέος να φτάνει το 102% του ΑΕΠ, τη μεταναστευτική έξοδο να μεγαλώνει με ρυθμούς που θύμιζαν 19^ο αιώνα και με ορατό τον κίνδυνο επιβολής Διεθνούς Νομαρχιακού Ελέγχου. Τούτα όλα ήταν αποτέλεσμα της παταγώδους αποτυχίας του κεϊνσιανού μοντέλου και της προβληματικής ανάπτυξης του ντόπιου κεφαλαίου – κρατικού και ιδιωτικού -, που δε μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει από μία ιδιότυπη σχέση εξάρτησης με την Αγγλία.

Τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού

Στα τέλη της δεκαετίας του '80 η ελίτ της χώρας έπεισε την ιρλανδική κοινωνία ότι η μόνη διέξοδος από αυτό το οικονομικό και πολιτικό τέλμα ήταν η λογική της "καθαρής αγοράς". Οι συνταγές λίγο πολύ σε όλους γνωστές: αυστηρή λιτότητα, πάγωμα των μισθών, περιορισμός των εξουσιών των συνδικαλιστικών οργάνων, ελαχιστοποίηση του φόρου επιχειρήσεων, περιορισμός των δημόσιων δαπανών στο ελάχιστο (30% του ΑΕΠ) και ξήλωμα του όποιου κοινωνικού κράτους.

Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν η Ιρλανδία γνώρισε μια τεράστια εισροή ξένου κεφαλαίου και, καθώς η χώρα μετατρεπόταν σε μια απέραντη αποθήκη μεταπώλησης ξένων τεχνολογιών, π.χ. συναρμολόγηση Η/Υ, και φαρμακευτικών προϊόντων, η οικονομία (των "αριθμών" φυσικά…) άρχισε για πρώτη φορά να ευημερεί, αγγίζοντας ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 10%. Έτσι, γεννήθηκε ο περίφημος "κελτικός τίγρης".

Πέντε χρόνια άντεξε η υπομονή των Ιρλανδών, που άκουγαν ότι η οικονομία τους μετατρεπόταν σε μια από τις πιο ισχυρές της Ευρώπης, αλλά έβλεπαν το κόστος ζωής να εκτοξεύεται σε πρωτόγνωρα ύψη, τη φτώχεια να παραμένει στα ίδια επίπεδα και τις ανισότητες να διευρύνονται συνεχώς. Μόλις δεύτερη στις κοινωνικές ανισότητες, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ, θέλουν την Ιρλανδία τα επίσημα στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών, και αυτό για όσα χρόνια διαρκεί η αλόγιστη ανάπτυξη. Τελικά η περίπτωση της Ιρλανδίας επιβεβαιώνει στο έπακρο την άποψη ότι η σύγχρονη φτώχεια γεννιέται από την "ευημερία".

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν πριν από δύο χρόνια. Η κοινωνική και εργασιακή ειρήνη άρχισαν να απειλούνται υπό το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, των μαζικών απεργιών και της αποχής σημαντικών κλάδων από τις συλλογικές συμβάσεις. Η επιδείνωση της κατάστασης οδήγησε την τότε κυβέρνηση στο κοινωνικό άνοιγμα του προϋπολογισμού του 2001, μιας και ακολουθούσαν εκλογές τον Μάη του 2002, τις οποίες και κέρδισε το Φίνε Φόιλ.

Η σύγκρουση με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό, που επιχείρησε να νουθετήσει τους Ιρλανδούς, ξύπνησε το άλλοτε ισχυρό δημοκρατικό αίσθημα του λαού αυτού, που ανταπάντησε με την απόρριψη της συνθήκης της Νίκαιας, παρ' όλη την υστερική προπαγάνδα του κρατικού μηχανισμού και των τεσσάρων μεγάλων κομμάτων και όλων των ΜΜΕ και όλων των συνδικάτων και όλων των εργοδοτικών οργανώσεων και της πανίσχυρης καθολικής εκκλησίας. Με την επίπληξη ξεπρόβαλε χωρίς καμιά δημοκρατική περιβολή το φάντασμα του κεντροευρωπαϊκού φεντεραλισμού και οι Ιρλανδοί, έστω και αυτοί οι λίγοι που προσήλθαν στις κάλπες – και ευτυχώς για τις ελίτ που ήταν λίγοι, γιατί, αν ήταν περισσότεροι, θα ήταν και μεγαλύτερο το "όχι" – άδραξαν την ευκαιρία και υπενθύμισαν σε όλους μας ότι τόσο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα όσο και το σύνολο των υπερεθνικών οργάνων κλονίζονται ακόμα και από την παραμικρή παρασπονδία, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα σχέδιά τους αναστέλλονται, όταν οι κοινωνίες επαγρυπνούν.

Και μια τελευταία παρατήρηση: πουθενά στις συνθήκες της Ε.Ε. δεν προβλέπεται 2^ο δημοψήφισμα, ακυρωτικό του 1^ου. Το δικαιολόγησαν με υποχωρήσεις, όπως ότι η Ιρλανδία δε θα δεσμεύεται από καμία υποχρέωση συμμετοχής σε οργανισμούς ή συστρατεύσεις που απάδουν στη δική της παράδοση (διακήρυξη Σεβίλης). Και έτσι όμως οι φωνές του ΟΧΙ ισχυροποιούνται, οι βουλευτές των κομμάτων που αντιτάχθηκαν από 4 έγιναν 30 (!) στις εκλογές που ακολούθησαν, το αίσθημα αυτοπεποίθησης των Ιρλανδών κορυφώνεται και η (φιλοευρωπαϊκή) κυβέρνησή τους ακόμη δεν αποφάσισε την ημερομηνία του νέου δημοψηφίσματος, κάτι που προκαλεί εκνευρισμό στις Βρυξέλες!

Οι ξένοι αποτελούν ήδη πάνω από το 10% του πληθυσμού της Ελλάδας κι ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού. Η παρουσία τους θέτει πολλά και πολύπλοκα ζητήματα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά και ιδεολογικά, στα οποία ο καθένας οφείλει να πάρει θέση.

Α. Γενική τοποθέτηση

Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει συνεχώς τον άνθρωπο από τότε που εμφανίστηκε στη Γη. Όμως τα τελευταία 10-20 χρόνια, αυτά που συνηθίσαμε να λέμε χρόνια της παγκοσμιοποίησης, παρατηρείται μια έξαρση του φαινομένου και παγκόσμια και στην Ελλάδα. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Όπως μαρτυρούν τα στοιχεία που παραθέτουν όλοι οι έγκυροι οικονομολόγοι, στα χρόνια αυτά παρατηρείται μια τρομακτική μεταφορά πλούτου από τις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου προς τις ΗΠΑ (κυρίως) και την Ε.Ε. Οι άνθρωποι δε μπορούν πια να ζήσουν στον τόπο τους και μεταναστεύουν στη Δύση. Το φαινόμενο ενισχύεται από την ύπαρξη αυταρχικών καθεστώτων και κορυφώνεται με την ιστορική αποτυχία και κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατ. Ευρώπης. Οι πολιτικές ηγεσίες που προέκυψαν στις χώρες αυτές πέφτουν στην αγκαλιά της Δύσης και οδηγούν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους στην εξαθλίωση.

Η Ε.Ε. (και η ελληνική κυβέρνηση) ενεθάρρυναν τη μετανάστευση για τους εξής λόγους:

• Αναπλήρωσαν την έλλειψη εργατικού δυναμικού, που προκαλεί η γήρανση και η παρακμή των κοινωνιών τους

• Κράτησαν χαμηλά τα μεροκάματα και των ξένων και των ντόπιων εργαζομένων (στην Ελλάδα προς μεγάλο όφελος των εργολάβων των "Μεγάλων Έργων"), κρατώντας χαμηλά και τον πληθωρισμό, στόχος που τίθεται μετά μανίας στην οικονομική πολιτική της Ε.Ε. (για την Ελλάδα αποτελούσε και κριτήριο για την ένταξη στην ΟΝΕ). Σημειώνουμε ότι από τα χαμηλά μεροκάματα προκύπτουν υπερκέρδη που τοποθετούνται στις τράπεζες της Ελβετίας και δεν επενδύονται στην Ελλάδα. Συγχρόνως διευκολύνονται τα κυκλώματα του υποκόσμου, που η εξουσία τα ανέχεται, αν δε διαπλέκεται μαζί τους, κυρίως τα κυκλώματα της πορνείας. Υπολογίζεται ότι σήμερα στην Ελλάδα ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες 80.000 πόρνες από την Αν. Ευρώπη, που "γερνάνε" μετά 4-5 χρόνια και τις οποίες έχουν "επισκεφθεί" 1.500.000 Έλληνες πολίτες!

Όμως, έτσι όπως λειτουργεί η ΕΕ, το φαινόμενο πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στις κοινωνίες της. Αιματηρές συγκρούσεις σε 3 πόλεις της Αγγλίας μεταξύ Νοτιοασιατών και Βρετανών, σοβαρά επεισόδια στο φιλικό (!) ποδοσφαιρικό αγώνα Γαλλίας – Αλγερίας, δολοφονικές επιθέσεις ναζιστών κατά Τούρκων και Κούρδων στη Γερμανία.

Η ακροδεξιά, δημιούργημα της ΕΕ, για να αποτελεί τη βολική αντιπολίτευση, αφού μειώνει τις κοινωνικές εντάσεις, έφτασε να συμμετέχει σε κυβερνήσεις, όπου δεν είναι καθόλου εξυπηρετική, γιατί αυξάνει τις εντάσεις, π.χ. στην Ιταλία μετά πάρα πολλά χρόνια οι εργαζόμενοι ξανακατέβηκαν στους δρόμους. Έτσι η ΕΕ, με τα αργά αντανακλαστικά της, αποφάσισε στη σύνοδο της Σεβίλης να περιορίσει το φαινόμενο, οργανώνοντας ειδική συνοριακή αστυνομία.

Και στο ζήτημα της μετανάστευσης είναι φανερή η υποκρισία της Δύσης, που ορκίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτοδιορίζεται ως ο εγγυητής των δικαιωμάτων αυτών σ' όλη τη Γη (για να δικαιολογεί τις ιμπεριαλιστικές της επεμβάσεις), την ίδια στιγμή που η ίδια με την πολιτική της εξαθλιώνει τους ανθρώπους. Στη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (10/12/1948) αναφέρεται ως ανθρώπινο δικαίωμα "η ελευθερία στην έκφραση και την πίστη, η ελευθερία από το φόβο και τη στέρηση για όλα τα ανθρώπινα όντα". Πόσο σέβονται το δικαίωμα αυτό η αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση και οι Ευρωπαίοι ουραγοί της; Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που ιδρύθηκε το 1950 ξοδεύει για τη "φιλανθρωπία της" ένα ελάχιστο μέρος από τα κέρδη που αποκομίζει η Δύση από την εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου.

Όποιος, λοιπόν, ειλικρινώς αγωνιά για τη μετανάστευση και του μετανάστες πρέπει πρώτ' απ' όλα να διαχωρίσει τη θέση του από τους "μονόδρομους" της παγκοσμιοποίησης και του ευρωπαϊσμού και να αγωνιστεί για την άμβλυνση των διακρατικών και ενδοκρατικών ανισοτήτων και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνον αν απαλλαγούν οι χώρες του Τρίτου Κόσμου από την ξένη εξάρτηση, θα μπορέσουν να αναπτυχθούν οικονομικά κι έτσι, όχι μόνο να σταματήσει η μετανάστευση, αλλά και να επιστρέψουν στις χώρες τους όσοι μετανάστες το επιθυμούν.

Β. Μετανάστευση στη Δ. Ευρώπη και στην Ελλάδα

Πρέπει να αντιδιαστείλουμε τη (φυσιολογική, ιστορικά "φυσική") μετανάστευση στη Δ. Ευρώπη από την (ιστορικά "αφύσικη") μετανάστευση στη χώρα μας.

Αποτελεί γενικό ιστορικό φαινόμενο περιοχές υπεραναπτυγμένες να προσελκύουν μετανάστες από τις γειτονικές (και πιο απομακρυσμένες, αν υπάρχει πληροφόρηση και δυνατότητα μετακίνησης, όπως σήμερα) στη φάση της κοινωνικής παρακμής τους. Αυτό έγινε π.χ. 3 φορές στην περιοχή της Αρχαίας Μεσοποταμίας, στο τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στη σημερινή Δυτική Ευρώπη. Όσο αυξάνει η ανάπτυξη, όσο τα υλικά και πολιτιστικά αγαθά πολλαπλασιάζονται, τόσο η κοινωνική ζωή σιγά σιγά μετατρέπεται σε ιδιωτική αναζήτηση της άνεσης, της εκζήτησης και κανείς δε δέχεται να ασκήσει τις "κατώτερες" κοινωνικές λειτουργίες. Αυτές ασκούνται από εισαγόμενους από την περιφέρεια εργάτες, οι οποίοι με τον καιρό πολλαπλασιάζονται, ως επήλυδες πλέον, ελκόμενοι από τη λάμψη (που ενδεχομένως είναι φαντασιακή) του πλούτου και του "πολιτισμού" και προοδευτικά ανεβαίνουν στην κοινωνική κλίμακα στην αρχή εργάτες, μετά υπάλληλοι, στρατιώτες και στη συνέχεια "διευθυντές"), μέχρι που καταλύουν τελικά το προηγούμενο καθεστώς και ιδρύουν νέο, "δικό" τους.

Αυτό σε γενικές γραμμές ισχύει για τη Δυτ. Ευρώπη. Επί τρεις, τουλάχιστο, αιώνες υπήρξε το πιο ανεπτυγμένο τμήμα του πλανήτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και σιγά σιγά κατακλύστηκε από τους λιγότερο ανεπτυγμένους "γείτονες" (αρχικά από τις αποικίες, τώρα έρχονται από όλες τις καθυστερημένες χώρες, λόγω και των νέων ευνοϊκών συνθηκών μετακίνησης, έστω κι αν τώρα η λάμψη είναι μόνο φαντασιακή…).

Είναι, λοιπόν, η μετανάστευση στη Δυτ. Ευρώπη ιστορικά κατανοητή και "φυσική". Συντρέχουν όμως οι ίδιες προϋποθέσεις και τα ίδια αίτια για τη χώρα μας; Εδώ πρόκειται για παρεξήγηση του φαινομένου.

Με την ένταξή μας στην ΕΟΚ δώσαμε την εντύπωση στους άλλους ότι αποτελούμε Ευρώπη, άρα μέρος του οικονομικού και πολιτιστικού κέντρου! Από την άλλη, με τον εισαγόμενο τρόπο ζωής και τα εισαγόμενα πρότυπα (και τα δάνεια!), αποκτήσαμε αντίληψη τρόπου ζωής δυσανάλογου προς την υλική και πολιτιστική παραγωγή μας. Δεν περάσαμε από το, δημιουργικό, στάδιο παραγωγικής ακμής, αλλά κατ' ευθείαν στο στάδιο της παρακμιακής αντίληψης της κατανάλωσης, της άνεσης (χωρίς να παράγουμε, καταναλώνουμε) και ήδη κινδυνεύουμε να γηράσουμε, πληθυσμιακά, κοινωνικά και ατομικά, πριν να ενηλικιωθούμε, πολύ περισσότερο να ανδρωθούμε. Γι' αυτό το φαινόμενο της μετανάστευσης στη χώρα μας είναι ιστορικά "αφύσικο" και η άκριτη αποδοχή της δεν είναι κοινωνικά φυσιολογική.

Γ. Μερικές αρχές για μια
Μεταναστευτική πολιτική

Με την προηγούμενη γενική τοποθέτηση φυσικά δεν εξαντλούμε το ζήτημα. Μετανάστες καλώς ή κακώς υπάρχουν στην Ελλάδα και ο καθένας οφείλει να πάρει θέση.

Πριν διατυπώσουμε τη δική μας θέση θέλουμε να σχολιάσουμε δύο ακραίες απόψεις, που κυκλοφορούν ευρέως, αλλά χωρίς μεγάλη πρακτική σημασία.

Προτάσεις – Θέσεις

1. Οι οικονομικοί πρόσφυγες πρέπει να γίνονται δεκτοί στην Ελλάδα μέχρι τα όρια εκείνα που αντέχει η οικονομία και η κοινωνία μας και ορίζει η πολιτεία, αφού συμβουλεύεται όλους τους αρμόδιους φορείς (συνδικάτα, αυτοδιοίκηση, παροικίες μεταναστών κλπ). Καλύπτουν δικές μας παραγωγικές ανάγκες και τις δικές τους ανάγκες επιβίωσης. Στο βαθμό που μονιμοποιούνται στην Ελλάδα μας βοηθούν να ξεπεράσουμε την εισαγόμενη από τη Δύση παρακμή μας. Από τη φυλετική και πολιτιστική ανάμιξη όλοι οφελούμαστε. Αν η συμπεριφορά μας είναι ανθρώπινη, οι ξένοι αποτελούν γέφυρα φιλίας της Ελλάδας με τις χώρες προέλευσής τους.

2. Όταν τα παραπάνω όρια εξαντλούνται, οι παράνομοι μετανάστες πρέπει να παραμένουν για το ελάχιστο χρονικό διάστημα που απαιτείται μέχρι την επαναπροώθησή τους στις πατρίδες τους κι όλ' αυτά κάτω από ανθρώπινες συνθήκες. Ο συνδυασμός επαναπροώθησης και ανθρωπισμού είναι πολύ δύσκολος για την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Στο βαθμό που δε μπορούν να συνδυαστούν, προηγείται η ανθρωπιστική μεταχείριση. Η επαναπροώθηση είναι σκληρή για τους πρώτους που θα υποστούν το μέτρο, αλλά αποθαρρύνει και εξουδετερώνει όλα τα κυκλώματα δουλεμπορίας που εκμεταλλεύονται άγρια τους υποψήφιους μετανάστες με απατηλές υποσχέσεις. Όταν ξέρουν ότι δεν υπάρχει ασυδοσία περιορίζουν τα σχέδιά τους.

3. Όσοι ξένοι εργάζονται στην Ελλάδα πρέπει να έχουν πλήρη προστασία, όλα τα δικαιώματα και υποχρεώσεις των Ελλήνων εργαζομένων και επιπλέον το σεβασμό και την ανθρωπιά της ελληνικής κοινωνίας, που πρέπει να την εκδηλώνουμε, για να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι και να μην ξεχνάμε ότι κάποτε ήμασταν και μεις χώρα εξαγωγής μεταναστών (Αμερική στις αρχές του 20^ου αιώνα, Γερμανία στη δεκαετία του '60) και δεν αποκλείεται να ξαναγίνουμε. Η νομιμοποίηση ήταν σωστή απόφαση, αν και τα χρηματικά ποσά που ζητήθηκαν γι' αυτήν ήταν υπέρογκα(150.000 δρχ. και τα παράβολα). Εκτιμάται ότι μόνο το 1/3 των ξένων έκαναν μέχρι σήμερα χρήση του δικαιώματος. Είναι προφανές ότι οι εργοδότες δε θέλουν τη νομιμοποίηση.

4. Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στο όρια που τίθενται για τους μετανάστες που προέρχονται από χώρες που εγείρουν αξιώσεις κατά της Ελλάδας ή προβάλλουν μειονοτικά θέματα. Οι άνθρωποι αυτοί έρχονται για να δουλέψουν κι όχι για να δημιουργήσουν προβλήματα. Όμως ζούμε σε μια περίοδο που οι μειονότητες γίνονται μέσο για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. "Πρέπει ν' ανακαλύψουμε μειονότητες ακόμη και κει που δεν υπάρχουν", είχε πει ο σύμβουλος του Γερμανού καγκελαρίου Χ. Κολ. Οι Αμερικανοί, Γερμανοί κλπ οργανώνουν και χρηματοδοτούν συμμορίες, που τρομοκρατούν τους ομοεθνείς τους, ώστε να μπορούν να μιλούν ως εκπρόσωποι όλης της μειονότητας. Οι Αλβανοί του Κοσυφοπεδίου περισσότερο υπέφεραν από τον UCK και το ΝΑΤΟ που δήθεν τους προστάτευε, παρά από το Μιλόσεβιτς. Οι Τουρκοκύπριοι περισσότερο υποφέρουν από το κατοχικό καθεστώς (γι' αυτό οι μισοί εγκατέλειψαν την Κύπρο), παρά από τους προβοκάτορες "παλληκαράδες" της ΕΟΚΑ Β'. Επίσης προσοχή χρειάζεται στην προσπάθεια του τουρκικού κράτους – παρακράτους να απογυμνώσει το Βόρειο Ιράκ από τους γηγενείς Κούρδους και να τους αντικαταστήσει από Τουρκομάνους.

5. Κανένας περιορισμός δεν πρέπει να υπάρχει στους πολιτικούς πρόσφυγες. Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν 1000-2000. Η σύμβαση της Γενεύης προστατεύει όσους "εύλογα φοβούνται δίωξη για πολιτικούς θρησκευτικούς ή ιδεολογικούς λόγους", αλλά είναι μικρόψυχη και παρωχημένη (1951). Έτσι η Ε.Ε., μέσα στο κλίμα της "καταπολέμησης της τρομοκρατίας", με πολιτικές αποφάσεις ακυρώνει τη Σύμβαση της Γενεύης, χαρακτηρίζοντας π.χ. ως τρομοκράτες τους Κούρδους αγωνιστές του ΡΚΚ, που απλώς ζητούν να μιλούν τη γλώσσα τους και τους Τούρκους αγωνιστές της Δημοκρατίας, που κάνουν απεργία πείνας μέχρι θανάτου και μετρούν ήδη δεκάδες νεκρούς.

Τέλος μην ξεχνούμε ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί Κύπριοι πρόσφυγες από τα κατεχόμενα και το καθήκον μας γι' αυτούς είναι να μην επιτρέψουμε καμμία λύση του Κυπριακού που δε θα προβλέπει το δικαίωμα επιστροφής τους στα σπίτια τους.

Η Κως

Αφού όλοι κάνουν τους ντετεκτιβς, ας μπούμε και μεις στον πειρασμό. Μήπως με την κλοπή όπλων κάποιοι έστειλαν το μήνυμα ότι οι συλλήψεις δεν πρέπει να πάνε πιο ψηλά από τον Κουφοντίνα και το Γιωτόπουλο;

Για τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης

Υπενθυμίζουμε συνοπτικά όσα γράψαμε αναλυτικά στο προηγούμενο φύλλο:

Το ΑΣΚΕ υποστηρίζει μόνο προοδευτικούς, ανεξάρτητους συνδυασμούς ή συνδυασμούς στους οποίους συμμετέχει όλη η αριστερά. Αν τέτοιος συνδυασμός δεν υπάρχει, δεν εκδηλωνόμαστε υπέρ κανενός υποψηφίου, απλώς ψηφίζουμε κάποιο αριστερό συνδυασμό, με το λευκό να είναι η τελευταία μας επιλογή.