ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Μοχλός πολιτικών εξελίξεων;

Ο «κεραυνός εν αιθρία», όπως επέλεξε η κυβέρνηση της Ν.Δ. να αποκαλύψει το σκάνδαλο των υποκλοπών, τάραξε τα νερά του πολιτικού προσκήνιου και θα συνεχίσει να συντηρείται από κόμματα και ΜΜΕ, όσο κρίνουν ότι τα συμφέρει, με όριο τον κορεσμό του κοινού.

Οι υποκλοπές αυτές αποτελούν, όντως, τεράστιο θέμα αφ’ εαυτού α) ως σύμπτωμα εσωτερικού ολοκληρωτισμού και πανηγυρικής καταπάτησης στοιχειωδών ατομικών ελευθεριών και β) ως εκδήλωση κατάφωρων εξωτερικών επεμβάσεων και κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας. Όμως ο τρόπος που αποκαλύφθηκε και η εκμετάλλευσή του από τους πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές του πολιτικού παιχνιδιού προκαλεί πολλά ερωτήματα, πέρα από την αποστροφή για το επίπεδο «των παικτών και των παιγνίων τους».

Πρώτο ερώτημα: Τώρα αντελήφθησαν όλοι τους ότι γίνονται τέτοιες παρακολουθήσεις; Τώρα

άκουσαν για πρώτη φορά για τις ιταμές αμερικανοαγγλικές (και όχι μόνο) επεμβάσεις; Ποιος απ’ αυτούς είναι άμοιρος τέτοιων ενεργειών ή ... φιλοδοξιών; Ασφαλώς όχι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., που μετέτρεψαν σε νόμους του ελληνικού κράτους τις αποφάσεις της Ε.Ε. για παρακολούθηση των πάντων με οποιονδήποτε τρόπο!

Το ουσιαστικό, επομένως, ερώτημα είναι γιατί η κυβέρνηση επέλεξε αυτόν το χρόνο και τρόπο να τις «αποκαλύψει» και, μάλιστα, να δακτυλοδείξει τις ΗΠΑ ως τον κύριο υπεύθυνο. Επί 11 μήνες το εγνώριζε, οι υπεύθυνοι και δράστες εγνώριζαν ότι το εγνώριζε και δεν έγινε απολύτως τίποτα, ούτε καν ενοχλήθηκαν οι φυσικοί αυτουργοί της Vodafone και της αμερικανικής πρεσβείας. Μήπως, λοιπόν, η κυβέρνηση είχε καταστρώσει κάποιο σχέδιο, που υπηρετούσε (και υπηρετεί;) κάποιους στόχους ή παρέμεινε αμήχανη και ευάλωτη, όπως στα άλλα απρόοπτα προβλήματα που κλήθηκε να διαχειριστεί στη διετή της θητεία;

Μια πιθανή ερμηνεία είναι ότι, εν όψει του ανασχηματισμού-ευθυγράμμισης στην αμερικα-νοευρωπαϊκή Νέα Τάξη, να ήθελε ένα πατριωτικό και φιλολαϊκό άλλοθι, δηλ. «δεν είμαστε δικοί τους, αφού μας παρακολου-θούσαν». Ένα υπεραισιόδοξο σενάριο είναι να ήθελε η κυβέρνηση να δηλώσει ότι διαθέτει ένα βραδυφλεγές όπλο σε βάρος των ΗΠΑ, αν οι αμερικανικές απαιτήσεις (και εν όψει ανασχηματισμού) ξεπεράσουν κάποια όρια. Όπως κι αν έχει, το νερό πλέον μπήκε στο αυλάκι και μένει να δούμε τίνος το αυλάκι θα αρδεύσει.

Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ της, όλοι τους αντέδρασαν ως προδομένοι εραστές. Κανείς από τους πάτρωνες δεν τους ενημέρωσε, δείχνοντας πόσο τους εκτιμούν. Και η αντίδρασή τους ήταν τόσο σπασμωδική, ώστε να καμώνονται πως πρώτη φορά ακούν για παρακολουθήσεις τηλεφώνων, τις οποίες μάλιστα βδελύσσονται, ξεχνώντας ότι όλοι γνωρίζουν πως α) και οι ίδιοι τις ασκούσαν, β) και στους ξένους έδωσαν άδειες και γ) στις κοινωνίες που οραματίζονται αυτά είναι απλά πταίσματα.

Είναι, όντως, σοβαρό το θέμα και ίσως προοιωνίζει πολιτικές εξελίξεις. Πολλά ήδη λέγονται και γράφονται για πρόωρες εκλογές κλπ. Δεν ενδιαφέρουν, όμως, και πολύ οι χειρισμοί του θέματος ούτε οι κραυγές που τους συνοδεύουν. Αυτό που ενδιαφέρει, κυρίως, είναι να αχρηστεύουμε τα «παιχνίδια» που μας στήνουν.

Για περισσότερη ευθυγράμμιση με ΗΠΑ - Ε.Ε.

Οι αλλαγές στην κυβέρνηση της Ν.Δ. είχαν προ πολλού προαναγγελθεί, δηλ. υπαγορευτεί, από τα ΜΜΕ των «νταβατζήδων», με συμβολικό στοιχείο την προώθηση της Ντόρας Μπακογιάννη-Μητσοτάκη στο υπ. Εξ. και στη θέση του διαδόχου της αρχηγίας της Ν.Δ..

Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., βεβαίως, δεν ήταν στην υπηρεσία του λαού και του τόπου, αλλά σε ορισμένα θέματα και σε κάποιο βαθμό, έστω μικρό, προσπαθούσε να ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα. Ούτε αυτό απεδείχθη ανεκτό. Ο Κ. Καραμανλής, παρότι δεν είναι η πιο επιθυμητή επιλογή για τον ξένο παράγοντα και τους «νταβατζήδες» των ΜΜΕ, τα έδωσε όλα στους ξένους, για λόγους που αυτός γνωρίζει. Μερικοί έχουν αυταπάτες ότι πρόκειται για «κόλπο» του Καραμανλή. Μοιάζουν με τους πασοκτζήδες της 10ετίας του ’80, που ερμήνευαν με τον ίδιο τρόπο την πλήρη αθέτηση των υποσχέσεων του Α. Παπανδρέου (που ήταν ικανός και για «κόλπα»).

Χαρακτηριστικά της νέας κυβέρνησης θεωρούμε τα εξής: α) Περισσότερη ευθυγράμμιση στα εθνικά μας θέματα με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που δρομολογεί επικίνδυνες εξελίξεις στο Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία και την Κύπρο. β) Πλήρης ευθυγράμμιση (ως συνέχεια του ΠΑΣΟΚ) με την ανάλγητη οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπαγορεύεται από την Ε.Ε.. γ) Μείωση του κύρους του πρωθυπουργού και της δυνατότητάς του (όποιας διέθετε) να συντονίζει το κυβερνητικό έργο. δ) Έξαρση της διαφθοράς, που θα πλησιάσει τα πασοκικά επίπεδα. ε) Επιτάχυνση της φθοράς της Ν.Δ. και του Κ. Καραμανλή, που κάνει πιο σύνθετο το πολιτικό σκηνικό.

Τα εθνικά θέματα

Ο Π. Μολυβιάτης, βαθύτατα συντηρητικός πολιτικός, γαλουχημένος με την αρχή του «ανήκομεν εις την Δύσιν» του θείου Καραμανλή, προσπαθούσε μέσα σ’ αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια να διεκδικεί τα ελάχιστα που μπορούσε για τον ελληνισμό. Έτσι πχ., παρότι τάχθηκε υπέρ του σχεδίου Ανάν, δήλωσε ότι και το ΟΧΙ δε θα ήταν καταστροφή, απελευθερώνοντας πολλούς Κυπρίους να ψηφίσουν κατά συνείδηση, χωρίς εκβιασμούς. Επίσης, απέρριψε κατηγορηματικά το 2^ο σχέδιο Νίμιτς για το όνομα των Σκοπίων.

Αντιθέτως, η Ντόρα και ο πατέρας της ανήκουν σ’ εκείνη την κατηγορία πολιτικών σε Ελλάδα και Κύπρο που με εκδικητικό μένος επιτίθενται εναντίον οποιουδήποτε διεκδικεί ο,τιδήποτε για τον ελληνισμό. Θυμίζουμε τις απίστευτες δηλώσεις του Μητσοτάκη κατά του Προέδρου της Κύπρου Τ. Παπαδόπουλου («να αφήσει τα νταηλίκια» κλπ.).

Στους παροικούντες είναι γνωστό ότι η κυπριακή κυβέρνηση διεμήνυσε στον Καραμανλή ότι τυχόν προώθηση της Ντόρας στο υπ. Εξ. θα ήταν μια αρνητική εξέλιξη και θα προκαλούσε προβλήματα στη συνεργασία Αθήνας-Λευκωσίας. Τις αντιρρήσεις τους είχαν εκφράσει και ο Π. Μολυβιάτης και άλλα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ.. Αυτοί που σύσσωμοι πετάξανε το φέσι τους από τη χαρά τους ήταν οι Τούρκοι (βλ. διπλανή στήλη).

Βεβαίως, οι πρώτες δηλώσεις της Ντόρας ως υπ. Εξ. ήταν καθησυχαστικές, αλλά τι αξία μπορεί να έχει αυτό για το μητσοτακέικο; Το μόνο παρήγορο είναι ότι η πολιτική που σκοπεύει να ακολουθήσει θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις και από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και από κύκλους που έχουν λόγο στο χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων.

Οικονομική και κοινωνική πολιτική

Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν έκρυψε ποτέ την προσήλωσή της στις κοινοτικές κατευθύνσεις για την οικονομία και την κοινωνία. ’λλωστε, οι ιδιωτικοποιήσεις και λοιπές «μεταρρυθμίσεις» είχαν περιληφθεί (έστω γενικώς και αορίστως) στο προεκλογικό πρόγραμμα της Ν.Δ..

Κάποιοι υπουργοί, όμως, προσπαθούσαν μέσα στα πλαίσια αυτά (ασχέτως για ποιους λόγους) να μην οδηγηθεί η λαϊκή αγανάκτηση στα άκρα. Είναι αλήθεια π.χ. ότι ο τ. υπουργός Μακεδονίας-Θράκης Τσιαρτσώνης προσπαθούσε να αποτρέψει το κλείσιμο του εργοστασίου Λιπασμάτων στη Θεσσαλονίκη. Τελικά το εργοστάσιο έκλεισε και ο υπουργός απομακρύνθηκε.

Ο Γ. Αλογοσκούφης, υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, εμφανίζεται ενισχυμένος και αποφασισμένος να συνεχίσει το έργο του, προς όφελος τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών (και εις βάρος των εργαζομένων), απαλλαγμένος από ενοχλητικούς συναδέλφους του.

Το ΠΑΣΟΚ

Το ΠΑΣΟΚ πέρασε 2 χρόνια στην αντιπολίτευση χωρίς γραμμή, με τα στελέχη του να υποστηρίζουν τις πιο αντιφατικές θέσεις σε όλα τα θέματα. ’λλοι επέμεναν να συνεχίζουν να δίνουν εξετάσεις καλής διαγωγής προς τους ξένους προστάτες τους (όπως όταν ήταν στην κυβέρνηση), εμφανιζόμενοι πιο πειθήνιοι και από τη Ν.Δ. (ιδιωτικά πανεπιστήμια, σχέδιο Ανάν, Μακεδονικό, ασφάλιση νέων κλπ.). ’λλοι νόμιζαν ότι μπορούν τώρα να το παίζουν «φιλολαϊκοί», ότι ο κόσμος θα πιστέψει πως «έλαβαν το μήνυμα από τις εκλογές και άλλαξαν μυαλό» κι έτσι να επανέλθουν στην κυβέρνηση, για να μην τηρήσουν πάλι καμία από τις υποσχέσεις τους.

Μετά πολλές παλινωδίες, ο Γιωργάκης αποφάσισε (δηλ. άλλοι αποφάσισαν αντ’ αυτού) να προσχωρήσει στη δεύτερη γραμμή και εμφανίζεται πλέον ως προστάτης των εργαζομένων! Δηλ. το ΠΑΣΟΚ διαμαρτύρεται επειδή η Ν.Δ. εφαρμόζει όσα το ίδιο δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε να κάνει (π.χ. ασφαλιστικό) και που θα ολοκληρώσει, αν τυχόν ξαναβρεθεί σύντομα στην κυβέρνηση!! Ποιους μπορεί να πείσει, όμως, εκτός από αυτούς που θέλουν για άλλους λόγους να πειστούν;

Κυβερνητική φθορά και εξελίξεις

Όταν μια κυβέρνηση γίνεται πειθήνιο όργανο ξένων συμφερόντων, δεν μπορεί να αγωνιστεί ούτε για την επιβίωσή της. Συνεπώς η φθορά της Ν.Δ. επιταχύνεται, με τη συμβολή και των ΜΜΕ και των άθλιων «δημοσκοπήσεών»¨τους, που προσπαθούν να διαμορφώσουν και όχι να καταγράψουν τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Τη φθορά εισπράτει ο ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ, όχι το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. [Αλήθεια τα ΜΜΕ δεν έμαθαν ότι ο ΣΥΝ άλλαξε πρόεδρο και ότι η πλειοψηφία έγινε τώρα μειοψηφία;]

Έτσι η διαφορά μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ μειώνεται. Ήδη ο Καρατζαφέρης προθυμοποιήθηκε να στηρίξει ή το ΠΑΣΟΚ ή τη Ν.Δ. σε περίπτωση που κανένα κόμμα δεν επιτύχει αυτοδυναμία.

Τυχόν ήττα της Ν.Δ. στις ερχόμενες εκλογές ανοίγει το δρόμο στη Ντόρα για την αρχηγία της. Αλλά πόσοι θα την αποδεχτούν; Κάποιοι ξανασκέπτονται τα παλιά σχέδια για διάσπαση των 2 μεγάλων κομμάτων, που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Η χώρα, όμως, δεν έχει ανάγκη από μια τέτοια αλλαγή, που θα επιδιώξει να δώσει παράταση στο σημερινό καθεστώς. Χρειάζεται την ενίσχυση πολιτικών δυνάμεων που υπηρετούν το λαό και τον τόπο και ένα ριζικά διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα.

... στη Βολιβία, τουλάχιστον

Ο Έβο Μοράλες, τηρώντας τις προεκλογικές του υποσχέσεις, εθνικοποίησε το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της χώρας του, προς απογοήτευση του διεθνούς κεφαλαίου και του εκ των θεωρητικών του περί παγκοσμιοποίησης κ. Φουκουγιάμα, εμπνευστή του «Τέλους της Ιστορίας». Η παγκοσμιοποίηση, άλλωστε, ήταν το πρόσχημα για την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Βολιβίας από 20 και πλέον ξένες εταιρίες, όπως η βρετανική British Petroleum, η γαλλική Total, η βραζιλιάνικη Petrobras και η ισπανική Repsol, στις οποίες εν κρυπτώ και αντισυνταγματικά παραχωρήθηκαν τα δικαιώματα εκμετάλλευσης, όπως κατήγγειλε ο ίδιος ο Μοράλες. Παρ’ όλο τον τεράστιο φυσικό πλούτο της χώρας, ο λαός της Βολιβίας είναι από τους φτωχότερους της Λατινικής Αμερικής.

Τώρα, όλες αυτές οι εταιρίες θα πρέπει να πουλήσουν μέσα σε έξι μήνες τουλάχιστον το 51% των μετοχών τους στο βολιβιανό κράτος, το οποίο θα εκμεταλλεύεται από το 60% ως το 82% του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που θα παράγεται. Όλα δείχνουν ότι το παίρνουν απόφαση, για να μην τα χάσουν όλα, παρά τις κραυγές των εντύπων τους, (Wall Street Journal, Εconomist) περί οργής των ΗΠΑ ή περί εθνικιστικής οικονομικής πολιτικής των ηγετών της Λ. Αμερικής! Η κυβέρνηση των ΗΠΑ βάζει μπροστά την Ε.Ε. να ζητά από τη Βολιβία «διαφανείς κανόνες», που δεν τους ζητούσε όταν αδιαφανώς αναλάμβαναν οι εταιρίες τους δουλειές.

Οι ΗΠΑ έχουν χάσει στην ουσία τον έλεγχο της Λατινικής Αμερικής, καθώς κύμα σφοδρού αντιαμερικανισμού κυριαρχεί από τα σύνορα του Τέξας ως την Ανταρκτική. Και αυτός ο Εβο Μοράλες με τις εθνικοποιήσεις του μας θύμισε ότι υπάρχει ιστορία και για τους λαούς τίποτα δεν είναι γραφτό.

Διδακτικό από κάθε άποψη είναι το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στην Ιταλία. Ο «κεντροαριστερός» συνασπισμός του Ρ. Πρόντι (τ. προέδρου της Κομισιόν της Ε.Ε.) κατάφερε με διαφορά μόλις 0,1% να επικρατήσει του μέχρι τώρα πρωθυπουργού Σ. Μπερλουσκόνι.

Τα χαρακτηριστικά του Μπερλουσκόνι είναι γνωστά σε όλους:

Α) Γελοίος, όπως φαίνεται από τις δηλώσεις του ότι μόνο ο Μ. Ναπολέων έκανε περισσότερα από αυτόν ή ότι οι Κινέζοι κομμουνιστές βράζουν τα παιδιά τους και τα κάνουν λίπασμα!

Β) Φασιστοειδής, αφού σημαντική συνιστώσα του συνασπισμού του είναι οι νοσταλγοί του Μουσολίνι (η εγγονή του βουλευτής) και έσυρε τη χώρα του στη συμμαχία του Μπους για την εισβολή και κατοχή του Ιράκ.

Γ) Μαφιόζος, αφού είναι συνεχώς κατηγορούμενος στα δικαστήρια για τις σκοτεινές του επιχειρήσεις, οι οποίες στα 12 χρόνια της πολιτικής του καριέρας εξαπλασίασαν την αξία τους (!) και ως πρωθυπουργός τις προστάτεψε με ειδικούς νόμους.

Με τα δεδομένα αυτά, εθεωρείτο βέβαιη η καθαρή ήττα του. Οι δημοσκοπήσεις έδιναν 3-5% διαφορά. Το αποτέλεσμα έφερε ανακούφιση στην Ε.Ε. και τα ελληνικά ΜΜΕ, που όμως δεν έκριναν σκόπιμο να το εξηγήσουν.

Η εξήγηση είναι ότι ο «κεντροαριστερός» συνασπισμός του Πρόντι είναι δεξιότατος. Υποστηρίζει τους γκανγκστερισμούς του Μπους, όχι με τη θρασύτητα του Μπερλουσκόνι, αλλά με τη ... μετριοπάθεια των Γάλλων και των Γερμανών (όπως με ... μετριοπάθεια βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία, τότε που ήταν πάλι στην κυβέρνηση). Στα οικονομικά και κοινωνικά είναι πιο αντιλαϊκός από τον Μπερλουσκόνι.

Η Ε.Ε. κατηγορεί τον Μπερλουσκόνι, επειδή δεν ιδιωτικοποίησε πολλές δημόσιες επιχειρήσεις, αύξησε τις κατώτερες συντάξεις στα 520 ευρώ, έδωσε επίδομα 1000 ευρώ για κάθε νεογέννητο παιδί, υποσχέθηκε κατάργηση του φόρου πρώτης κατοικίας κι έτσι δεν περιόρισε το έλλειμμα και το χρέος. Η «Λίγκα του Βορρά», συνιστώσα του συνασπισμού του, ζήτησε την επαναφορά της λιρέτας.

Ο Πρόντι, εκπρόσωπος των μυστικο-συμβουλίων των επιχειρηματιών της Ε.Ε., υποσχέθηκε ότι θα υπακούει στις εντολές της Ε.Ε. για σκληρή λιτότητα (άλλωστε αυτή την πολιτική ακολούθησε και ως πρόεδρος της Κομισιόν), γι’ αυτό τον υποστήριξε σύσσωμο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, όπως ο πρόεδρος των Ιταλών βιομηχάνων (και της FIAT), και τα δημοσιογραφικά του όργανα, όπως ο «Εκόνομιστ» και η «Κοριέρε ντε λα Σέρα». Ακόμη και ο Χέλμουτ Κολ, ο επιφανέστερος εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής δεξιάς, ταξίδεψε στην Ιταλία, για να υποστηρίξει τον Πρόντι!

Αυτά έχοντας υπόψη τους οι Ιταλοί ψηφοφόροι (που δε μας τα έθεσαν υπόψη τα ελληνικά ΜΜΕ), έφεραν το «ισόπαλο» αποτέλεσμα στις εκλογές. Μένει να καταλάβουν και αυτοί (όπως κι εμείς) ότι ο κατευθυνόμενος δικομματισμός (επιβαλλόμενος και από το ιταλικό εκλογικό σύστημα) και η επιλογή του «μη χείρονος» διαιωνίζουν την πολιτική αθλιότητα και επιδεινώνουν την κατάστασή τους.

Στις 7 Μαΐου έγινε στην Ηλιούπολη η πολιτιστική εκδήλωση – συναυλία της νεολαίας του ΑΣΚΕ, με απρόσμενα μεγάλη επιτυχία.

Τα τραγούδια από την ορχήστρα (Γιώργος Κοντοπρίας, ’γγελος Κυριακούδης, Κώστας Περάκης, ’γγελος και Ορέστης Μάνος και Νικόλας Καργόπουλος), οι σύντομες ομιλίες (Θοδωρής Καρναβάς για τη νεολαία και Νίκος Καργόπουλος από την Ε.Ε. του ΑΣΚΕ), οι απαγγελίες, συνοδευτικές ή αντιστικτικές των τραγουδιών (Πόπη Μπινίκου) και οι σπαρταριστές συνεντεύξεις από τη ... δημοσιογράφο (Βιβή Ορφανιώτη) των ... Κ. Μητσοτάκη, Κ. Σημίτη και Ν. Αλέφαντου (Ορέστης Μάνος) προκάλεσαν ενθουσιασμό στην αίθουσα-αμφιθέατρο, όπου υπερτερούσαν οι νέοι, όχι υποχρεωτικά όλοι του ΑΣΚΕ.

Ευχόμαστε και ελπίζουμε σε επανάληψη παρόμοιων εκδηλώσεων στο προσεχές μέλλον.