ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όπως γράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο, θα ήταν πολύ αρνητικό για το ΑΣΚΕ να μη συμμετάσχει στις ερχόμενες εκλογές για οικονομικούς λόγους, πολύ περισσότερο που στις τελευταίες εκλογές το ΑΣΚΕ πήγε καλύτερα από ποτέ. Γι’ αυτό επαναλαμβάνουμε την έκκληση προς τους φίλους του ΑΣΚΕ να γνωστοποιήσουν το μίνιμουμ και το μάξιμουμ ποσό που μπορούν να διαθέσουν για εκλογική συνεισφορά.

Θηλειά για τη χώρα και την κοινωνία αποτελεί η ραγδαία αύξηση των χρεών δημόσιων και ιδιωτικών, που θα υποθηκεύσει το μέλλον και των επόμενων γενεών, αν συνεχισθεί η πολιτική που τα προκάλεσε και έχει ως χρονική αφετηρία και βασικό αίτιο την ένταξή μας στην ΕΟΚ-ΕΕ.

Ήδη το δημόσιο χρέος έχει φτάσει τα 226 δισ. ευρώ, τα χρέη των νοικοκυριών τα 80 δισ. ευρώ και των ασφαλιστικών φορέων τα 300 δισ. ευρώ. Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ανήλθε στο ύψος-ρεκόρ των 18,08 δισ. ευρώ στο τέλος Οκτωβρίου (10% του ΑΕΠ). Μάλιστα το χρέος αυξήθηκε κατά 33 δισ. ευρώ μετά τις εκλογές του 2004, χωρίς να συνυπολογιστούν οι εγγυήσεις που παρέχει το Δημόσιο στις ΔΕΚΟ και στα Ταμεία, για να συνάψουν δάνεια. Πριν τις εκλογές του Μαρτίου του 2004 το ύψος των εγγυήσεων αυτών ήταν 12,3 δισ. ευρώ, ενώ σήμερα έχει ξεπεράσει τα 17 δισ. ευρώ. Ο υφυπουργός Οικονομίας Π. Δούκας δήλωσε ότι «το 2007 θα πληρώσουμε 88 δισ. και θα εισπράξουμε 55 δισ. ευρώ (φόροι, μερίσματα, έσοδα από την Ε.Ε., μισθώματα κ.ά.). Η διαφορά των 35 δισ. ευρώ θα καλυφθεί με δανεισμό». Δηλ. κάθε μέρα θα δανειζόμαστε 100 εκ. ευρώ!

Σημειώνεται ότι με 35 δισ. ευρώ καλύπτεται η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις τους. Κάθε χρόνο μόνο για τόκους το δημόσιο, δηλ. ο ελληνικός λαός, πληρώνει πάνω από 10 δισ. ευρώ και για χρεωλύσια πάνω από 25 δισ. ευρώ.

Όλ’ αυτά σημαίνουν ότι η χώρα καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει. Το Δημόσιο και οι ασφαλιστικοί οργανισμοί ζουν με δανεικά και πολλά νοικοκυριά ικανοποιούν τις βασικές τους καταναλωτικές ανάγκες με τον υπερβολικό δανεισμό.

Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ονομαστικά από 310 εκ. ευρώ το 1981 σε 4,3 δισ. ευρώ το 1991 και σε 226 δισ. ευρώ σήμερα. Γιατί άραγε ;

Χώρα και κοινωνία σε αδιέξοδο

Θυμίζουμε ότι η Αργεντινή, με πληθυσμό 36 εκ., το 2001 χρεωκόπησε με χρέος 173 δισ. δολάρια (138,5 δισ. ευρώ), δηλ. πολύ μικρότερο της χώρας μας, επειδή το ΔΝΤ διέκοψε το δανεισμό, εκβιάζοντάς την για σκληρότερη λιτότητα, προκειμένου να εξασφαλίσει τις τράπεζες που τη δάνειζαν. Ποιος έχει αναρωτηθεί τι θα γίνει αν αυτό συμβεί στην Ελλάδα, θυμίζοντας ότι η Ε.Ε. σε περίπτωση χρεωκοπίας μιας χώρας-μέλους την παραπέμπει για τα «περαιτέρω» στα νύχια του ΔΝΤ, που είναι ισχυρότερο προπύργιο του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης από την Ε.Ε. Και όχι μόνο αυτό. Το αδιέξοδο είναι ορατό, αφού η συνεχής αύξηση των τοκοχρεωλυσίων καθιστά αναπόφευκτο το δανεισμό ακόμη και για στοιχειώδεις λειτουργικές δημόσιες δαπάνες. Δεδομένου δε ότι αυξάνει και ο δανεισμός νοικοκυριών και επιχειρήσεων συντελείται μια θηριώδης αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ολίγων (τραπεζών, διαπλεκόμενων μεγαλοεργολάβων κ.λ.π.), που συνεισφέρουν όλο και λιγότερους φόρους, ενώ των πολλών περιορίζονται τα εισοδήματα, άρα και η δυνατότητα των κυβερνώντων να τους υπερφορολογήσουν. Συνεπώς δε θέλουν ν΄ αυξήσουν τη φορολόγηση των ολίγων και δεν μπορούν ν΄αυξήσουν ουσιαστικά ούτε τη φορολόγηση των πολλών. Τους απομένει δηλ. έτσι μόνο ο δανεισμός.

Τη δήθεν ανάπτυξη που επικαλούνται την περιορίζουν στην αύξηση του ΑΕΠ, η οποία γίνεται με δανεισμό. Για 1 ευρώ αύξηση δανειζόμαστε 5.

Αν υπήρχε πραγματικά ελληνική κυβέρνηση

δε θα ξεπουλούσε, κατ’ επιταγήν της Ε.Ε., τις δημόσιες επιχειρήσεις, από τις οποίες έχει έσοδα, ούτε τη δημόσια περιουσία, από την οποία εισπράττει μισθώματα, και μάλιστα για μόλις 1,7 δισ. ευρώ από τις αποκρατικοποιήσεις του 2007, τα οποία θα είχε σε 2-3 χρόνια, αν δεν τα πουλούσε. Δε θα μείωνε τη φορολογία των κερδών, χωρίς μάλιστα να υποχρεώνει τους επιχειρηματίες να επενδύουν στη χώρα. Αντίθετα οι κυβερνώντες τους χρηματοδοτούν, μέσω επιδοτήσεων της Ε.Ε, να φεύγουν από την Ελλάδα, να επενδύουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό (πρόσφατο παράδειγμα τράπεζας, η Eurobank, που καλούσε τους Ελληνες να επενδύσουν σε τουρκικές μετοχές και ομόλογα).

Μία πραγματικά ελληνική κυβέρνηση, όχι κατ΄ανάγκη με σοσιαλιστικό προσανατολισμό, θα έκανε τα πλέον βασικά αυτονόητα:

-Θα θεωρούσε ζήτημα επιβίωσης την ανάπτυξη της χώρας ως παραγωγού, ώστε να μειωθούν οι εισαγωγές και να υπάρξουν πλεονάσματα.

-Θα σταματούσε τις ιδιωτικοποιήσεις και θα επιδίωκε την επιστροφή των ιδιωτικοποιημένων πρώην δημόσιων επιχειρήσεων.

-Θα επεδίωκε ρύθμιση του χρέους, για να περιορίσει τη μεγάλη ετήσια αιμορραγία των 35 δισ. ευρώ των τοκοχρεωλυσίων.

-Θα καθιστούσε το δημόσιο δανεισμό επιτρεπτό μόνο για αναπτυξιακούς λόγους.

-Θα έκανε υποχρεωτική την αναπτυξιακή επανεπένδυση των κερδών που παράγονται στη χώρα.

-Θα απαιτούσε αμοιβαιότητα συμφερόντων για τις εμπορικές συναλλαγές με τις άλλες χώρες και τέλος θα απαιτούσε την καταβολή του γερμανικού κατοχικού χρέους και των γερμανικών επανορθώσεων.

Αν όλ’ αυτά τα αυτονόητα ενοχλούσαν την Ε.Ε., επειδή θα θίγονταν οι προστατευόμενοί της, τόσο το χειρότερο γι’ αυτή.

Ως τότε όμως δε φθάνει μόνο ν’ ανησυχούμε...

Δωράκια στους «νταβατζήδες»: συνέχεια με το Βοτανικό…

Η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει την πολιτική Σημίτη ως προς την κατασκευή γηπέδων ποδοσφαίρου για τους μεγάλους συλλόγους, στην πραγματικότητα για τους ιδιοκτήτες τους. Μετά τη σκανδαλώδη σύμβαση για το «Καραϊσκάκη», που υπέγραψε ο Σημίτης, με την οποία χάρισε ένα στάδιο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής όχι στον Ολυμπιακό αλλά στον Κόκκαλη, για να το γκρεμίσει και να το εκμεταλλεύεται για 50 χρόνια(!), τώρα έπεται το γήπεδο του ΠΑΟ, για λόγους «ίσης μεταχείρισης».

Το στάδιο θα κατασκευασθεί από το δήμο, δηλαδή από το φορολογούμενο, με το πρόσχημα της διπλής ανάπλασης των περιοχών του Βοτανικού και της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, αλλά θα το διαχειρίζεται αποκλειστικά ο πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός ως κυρίαρχος ενοικιαστής, που θα μπορεί στο μέλλον να αποκτήσει κυρίαρχα δικαιώματα σε οριζόντιες και κάθετες ιδιοκτησίες, μέσω της γνωστής δημιουργικής ασάφειας.

Φαίνεται ότι το «όπιο» που δίνουν οι μεγαλοϊδιοκτήτες στις στρατιές των πιστών τους, για να ξεχνούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, πρέπει να το πληρώνει όλος ο ελληνικός λαός…

Δωράκια και στους καναλάρχες της περιφέρειας με κοινοτικό χρήμα

Μαθαίνουμε από τις εφημερίδες ότι μεγάλο μερίδιο από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης θα διατεθεί από τον υπουργό Τύπου κ. Ρουσόπουλο για την ενίσχυση των καναλιών με τοπική λήψη από Αθήνα και την περιφέρεια, συνεχίζοντας έτσι τις πρακτικές των καθεστωτικών (όπως ο ίδιος τους χαρακτήριζε ως αντιπολίτευση) προκατόχων του. Συγκεκριμένα θα ενισχυθούν 235 κανάλια, πολλά από τα οποία έχουν αρχίσει ήδη τις … διθυραμβικές κριτικές προς τον κύριο Ρουσόπουλο.

Η αντιπολίτευση, παρόλα αυτά, αντιδρά χλιαρά, αν δεν σιωπά, αφού προφανώς γνωρίζει ότι είναι πάγια τακτική της Ε.Ε. να χρηματοδοτεί επιχειρήσεις τύπου, προκειμένου να συμμετέχουν στην πλύση εγκεφάλου, που στόχο έχει να μας πείσει πόσο έχουμε ωφεληθεί ως τώρα από τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε..

Αλήθεια, η στήριξη αυτή δε συνιστά παραβίαση των κανόνων του «ανόθευτου ανταγωνισμού», σύμφωνα με τις οδηγίες της Ε.Ε.; Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις δεν προσφεύγουν τα κοινοτικά όργανα εναντίον της Ελλάδας, όπως έχουν πράξει μέχρι τώρα πολλές φορές, όπως στην περίπτωση της Ολυμπιακής; Ίσως ο εκμαυλισμός της κοινής γνώμης δεν εμπίπτει στους κοινοτικούς κανόνες λειτουργίας της αγοράς…

Πριν από περίπου 2 μήνες ο Πάπας Βενέδικτος επισκέφτηκε το Φανάρι (και, κυρίως, την Τουρκία) και μετά από λίγο ο προκαθήμενος της Ελλάδικής Εκκλησίας τον Πάπα στο Βατικανό, με επισημότητα πολλή και «φιλοφρονήσεις» ουκ ολίγες.

Για την πρώτη επίσκεψη πολύ μελάνι χύθηκε και, κατ’ αρχήν, δικαίως. Σε πρώτο επίπεδο, δηλαδή στην επιφάνεια και για τις εντυπώσεις, το ταξίδι στόχευε στην ενίσχυση της θέσης και του κύρους του οικουμενικού (έτσι τον προσφώνησε ο Πάπας παρά την τουρκική «οργή») Πατριάρχου, που χειμάζεται τον τελευταίο καιρό, παρά τις δηλώσεις ευπείθειας (ίσως και λόγω αυτού...) και «αγάπης προς τον τουρκικό λαό»! Είναι όμως τουλάχιστο συζητήσιμο αν αυτός ήταν ο πραγματικός παπικός στόχος.

Είναι γνωστό το ενδιαφέρον των ΗΠΑ τα τελευταία 90 χρόνια για το Φανάρι, που το ήθελαν φραγμό στις ... οικουμενικές φιλοδοξίες της τρίτης «Ρώμης», της Μόσχας. Γι’ αυτό ευχαρίστως είδαν, τουλάχιστο ..., την επίσκεψη αυτή. Όμως άλλες είναι οι σύγχρονες συγκυρίες και προτεραιότητες. Επιθυμούν διακαώς την είσοδο (όχι την ενσωμάτωση) της Τουρκίας στην Ε.Ε., αλλά υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις (περά από τις άλλες δυσκολίες) του ισλαμικού στοιχείου απέναντι στη «χριστιανική» Ε.Ε., κάτι που εντάθηκε από τις «άκαιρες» προ καιρού δηλώσεις, έστω και παρεξηγημένες, του Πάπα κατά του Ισλάμ. Καιρός, λοιπόν, να λειανθεί το έδαφος και να αμβλυνθούν οι φοβίες. Αυτός μάλλον ήταν ο κύριος στόχος.

Κέρδισε κάτι το Φανάρι; Εν πρώτοις κέρδισε το Βατικανό. Ήρθε στο Πατριαρχείο, «συλλειτούργησε» με τον Πατριάρχη, προσκύνησε όμως και στο Μπλε Τζαμί και δεν είπε λέξη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Βαρθολομαίος. Ενισχύθηκε όντως το κύρος, του Πάπα όμως, που εμφανίστηκε ως ο εκπρόσωπος της Δύσης, όπου «θέλουν να ανήκουν» και οι λαοί της Μ. Ασίας. Όσο για το Πατριαρχείο, ίσως κάτι να πέτυχε σε πρώτη εντύπωση. Σε δεύτερη όμως ματιά το να επικαλείται τη ... βοήθεια του προαιώνιου αντίπαλου και έμμεσα να δηλώνει υποταγή εξ ανάγκης σ’ αυτόν, μάλλον υπογράμμισε την αδυναμία του να αντιδράσει με τις, όποιες, δικές του δυνάμεις. Και μάλλον ο Μάρκος ο Ευγενικός θα εθλίβη, τουλάχιστον.

Το αντίθετο δρομολόγιο ακολούθησε ο κ. Χριστόδουλος στο, μικρότερης, σημασίας, ταξίδι του. Τον υποδέχτηκαν με εξαιρετικές τιμές και, μια που είχε προηγηθεί η επίσκεψη του προηγούμενου Πάπα στην Αθήνα, δε δόθηκε η εντύπωση υποταγής (παρά τα διπλωματικά λεχθέντα περί «ενώσεως» κλπ). Το κύρος και η διεθνής εικόνα του προκαθήμενου βελτιώθηκαν και έτσι οι φιλικές σχέσεις, όπως ελπίζεται, με τον Πατριάρχη Αλέξιο, θα εδράζονται σε πιο στέρεο έδαφος και μάλλον ευκολότερα θα γίνουν πιστευτές οι εξηγήσεις προς τα εκεί, που ενδεχομένως δικαιολογήμενα, θα υπάρχει κάποια ανησυχία.

Τα διπλωματικά ταξίδια γενικά, πάντως, μάλλον ωφελούν παρά βλάπτουν, όταν υπάρχει προσοχή και, κυρίως, όχι βιασύνη.

Επιτέλους, η αποκάλυψη και επίσημα μάλιστα (!), όπως γράφτηκε και στην «Καθημερινή». Ο εσμός των πιστών της Παλαιάς Διαθήκης (Νεοδεξιοί και Εβραίοι των ΗΠΑ), 4 χρόνια πριν από το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη 2001, έγραφαν (Γούλφοβιτς):

«Για να κατακτήσουν οι ΗΠΑ την παγκόσμια κυριαρχία, πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο Πέρλ Χάρμπορ, ώστε να εξοργιστεί ο λαός των ΗΠΑ και να κινητοποιηθεί».

Και μόλις κατέκτησαν την εξουσία, νάτο το Πέρλ Χάρμπορ (δηλαδή η στημένη επίθεση) με το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Είναι άραγε καλό σημάδι, που άρχισαν οι ίδιοι (δηλαδή οι εσωτερικοί τους αντίπαλοι) να τα βγάζουν στον αέρα;;