ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η 65ωρη εβδομαδιαία εργασία

Το κοινωνικό μοντέλο που προωθεί η Ε.Ε. είναι η ανελέητη εκμετάλλευση των εργαζομένων και η κατάργηση όσων ακόμα δικαιωμάτων μας απέμειναν. Στο βωμό του υπερκέρδους -”επιχειρηματικότητας”, ομάδα ισχυρών κρατών, όπως Γερμανία, Αυστρία, Δανία, με επικεφαλής τη Βρετανία, με εκβιαστικό τρόπο προσπαθούν να επιβάλουν την 65ωρη εβδομαδιαία εργασία, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καθιέρωση των ατομικών συμφωνιών, που προφανώς με αυταρχικούς τρόπους θα φέρουν εργασιακό μεσαίωνα.

Η πρώτη απόπειρα να θεσπιστεί το 65ωρο στο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας απέτυχε, μετά την αντίδραση μεσογειακών χωρών, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος. Αν τελικά σχηματιστεί πλειοψηφία θα μετατραπεί σε οδηγία και κατόπιν θα ενσωματωθεί στις εθνικές νομοθεσίες. Βεβαίως, παράνομα πολλοί εργοδότες ήδη κρατούν τους εργαζόμενους πάνω από το νόμιμο ωράριο και χωρίς να πληρώνουν υπερωρίες, με την απειλή της απόλυσης και της ανεργίας. Οι αρμόδιες υπηρεσίες κάνουν ότι δε βλέπουν.

Η οδηγία Μπολκενστάιν

Αφ’ ετέρου επαναφέρεται η οδηγία Μπολκενστάιν για την απελευθέρωση των υπηρεσιών, με ασαφή διατύπωση, ώστε π.χ. Βούλγαροι εργάτες, με μισθό Βουλγαρίας και αντίστοιχη σύνταξη να αντικαθιστούν Έλληνες εργάτες που δουλεύουν στην Ελλάδα σε επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων με έδρα τη Βουλγαρία.

Αυτή η απαράδεκτη και αντεργατική πρόταση είχε αποσυρθεί μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε και την καταψήφιση του ευρωσυντάγματος στις χώρες που έγινε δημοψήφισμα. Τώρα επανήλθε, πέρασε από το Ευρωκοινοβούλιο και οδεύει προς τελική έγκριση από το Συμβούλιο Υπουργών. Αυτό που πρέπει να επισημανθεί είναι η επιμονή όσων πραγματικά διοικούν την Ε.Ε., που φυσικά δεν είναι οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους και να πετύχουν τον πολλαπλασιασμό των κερδών τους, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, εις βάρος των λαών σε μια επίφαση δημοκρατίας. Έτσι επανέρχονται κάθε φορά που κρίνουν σκόπιμο, μέχρι να πετύχουν τις επιδιώξεις τους.

Στην Ελλάδα η εκάστοτε κυβέρνηση ανησυχεί για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας πολιτικής στις επόμενες εκλογές, γι’ αυτό επικαλείται την ανάγκη συμμόρφωσης σε εοκικές ντιρεκτίβες, αντιλαϊκές από τη μια, υποχρεωτικές από την άλλη, αφού η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. θεωρείται “μονόδρομος”. Ο εκάστοτε υπουργός απασχόλησης ή οικονομίας εμφανίζεται να δίνει “μάχες” στα συμβούλια υπουργών και πάντα να πετυχαίνει “το μη χείρον”. Όμως οι εκλεκτοί των Βρυξελλών δεν ανησυχούν, γιατί ξέρουν ότι όποιος και αν είναι ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται να “πατήσει πόδι”. Τα κόμματα εξουσίας είναι δεδομένα, ο δικομματισμός έχει επικρατήσει, ο Συνασπισμός προσπαθεί να “βελτιώσει εκ των έσω” την Ε.Ε., το ΚΚΕ με τις θέσεις του και την πρακτική του δε συμβάλλει στη δημιουργία μαζικών και αποτελεσματικών κινημάτων κι αυτοί κάνουν άνετα τη δουλειά τους.

Έως το 1999, δηλ. τη χρονιά εκλογής του Τσάβες ως προέδρου της Βενεζουέλας, η μόνη χώρα που δεν ελέγχανε στην αμερικανική ήπειρο οι ΗΠΑ ήταν η Κούβα, η οποία έχει υποστεί τα πάνδεινα από το εμπάργκο που της έχουν επιβάλει. Η εκλογή του μιγάδα Τσάβες σε μια πετρελαιοπαραγωγό χώρα και η ισχυροποίησή του, παρά τις τρεις προσπάθειες των ΗΠΑ για την ανατροπή του, με σημαντικότερη του 2002, έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη μείωση της επιρροής των ΗΠΑ στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Μέχρι τότε οι ΗΠΑ απομυζούσαν τους πόρους των χωρών αυτών με δικτατορίες και διεφθαρμένες ντόπιες ελίτ, που συχνά κατέστελλαν με τα όπλα κάθε λαϊκή αντίδραση, όπως π.χ. είχε συμβεί στη Βενεζουέλα 10 χρόνια πριν την εκλογή του Τσάβες μετά τη λαϊκή εξέγερση ενάντια στο πρόγραμμα αναδιάρ-θρωσης του ΔΝΤ, που είχε συντριβεί βίαια με 2.000 νεκρούς από το «σοσιαλδημοκράτη» Κάρλος ’ντρες Πέρεζ.

Μετά τη Βενεζουέλα ακολούθησε η Βολιβία, μία από τις φτωχότερες χώρες, με την εκλογή του Ινδιάνου Έβο Μοράλες, που προκάλεσε ταραχή στο διεθνές κεφάλαιο με την εθνικοποίηση όλων των φυσικών πόρων της χώρας. H Βολιβία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη παραγωγός φυσικού αερίου στη N. Αμερική, με αποθέματα 53,3 τρισ. κυβικών μέτρων, μετά τη Βενεζουέλα (151 τρισ.), ενώ παράγει παραλλήλως και 40.000 βαρέλια πετρέλαιο ημερησίως.

Κοινωνική πρόοδος με δημοκρατία

Τα δύο σημαντικά στοιχεία στη Βενεζουέλα και τη Βολιβία ήταν ότι:

1.Με εκλογικές διαδικασίες και χωρίς καταστολή των πολιτικών ελευθεριών έγιναν οι κοινωνικές αλλαγές. Πριν από λίγο καιρό αυτό ήταν αδιανόητο.

2.Τις αλλαγές αυτές υποστηρίζουν τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα, σημαντικό μέρος των οποίων είναι οι αυτόχθονες Ινδιάνοι, που βρίσκονται διασκορπισμένοι σ΄ όλη την αμερικανική ήπειρο.

Με τους πόρους της χώρας του, που λόγω ανόδου της τιμής του πετρελαίου είναι αυξημένοι, ο Τσάβες επιχειρεί να δημιουργήσει ένα πόλο επιρροής στη Λ. Αμερική και ευρύτερα στον κόσμο, με επισκέψεις σε χώρες του «κακού», όπως το πετρελαιοπαραγωγό Ιράν. Έχει δώσει βοήθεια 4 δισ. δολ. σε 17 χώρες, φθηνό πετρέλαιο σε διάφορες φτωχές χώρες της περιοχής, ακόμη και στους φτωχούς της Νέας Ορλεάνης, ενώ πρόσφατα έκανε αγορά όπλων ύψους 1 δισ. δολ. από τη Ρωσία, για ν’ αντικαταστήσει τον αμερικάνικο οπλισμό της χώρας του.

Στις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής (Μεξικό, Αργεντινή, Ισημερινός, Περού, Βραζιλία) έχουν αναπτυχθεί κοινωνικά κινήματα, που πιέζουν για κοινωνικές αλλαγές και ανεξαρτησία από την επιρροή των ΗΠΑ, με ανάδειξη της ινδιάνικης ιδιαιτερότητας. Σημαντικό στοιχείο των λατινοοαμερικάνικων λαών είναι η επαναφορά της ιδέας της Λατινοαμερικανικής Ένωσης του Σιμόν Μπολιβάρ, που είχε συμβάλει στην ένωση Βενεζουέλας, Κολομβίας, Ισημερινού και Νέας Γρενάδα από το 1821 έως το 1824, που τελικά απέτυχε, λόγω της σφοδρής αντίθεσης των ΗΠΑ.

Η Νοτιοαμερικανική Κοινότητα Εθνών

Έτσι στις 9 Δεκεμβρίου 2004 δώδεκα κράτη της Λατινικής Αμερικής υπέγραψαν την Ιδρυτική Διακήρυξη της Νοτιοαμερικανικής Κοινότητας Εθνών στο Κούσκο του Περού. «Είμαστε εδώ για να δώσουμε ενέργεια, ψυχή, καρδιά και ζωή στο όνειρο του Σιμόν Μπολιβάρ», δήλωσε ο τότε πρόεδρος του Περού Αλεχάνδρο Τολέδο. Τη διακήρυξη υπέγραψαν η Αργεντινή, η Βολιβία, η Βραζιλία, η Κολομβία, η Χιλή, ο Ισημερινός, η Γουιάνα, η Παραγουάη, το Περού, το Σουρινάμ, η Ουρουγουάη και η Βενεζουέλα. ενώ το Μεξικό και ο Παναμάς θα είναι παρατηρητές.

Στο μεταξύ αναδεικνύονται κυβερνήσεις όπως του Λούλα στη Βραζιλία, του Κίρσνερ στην Αργεντινή, της Μπασελέ στη Χιλή και του Βάσκεζ στην Ουρουγουάη, που έχουν κοινό χαρακτηριστικό την προώθηση εκτεταμένων κοινωνικών προγραμμάτων στο εσωτερικό των χωρών τους, χωρίς να έρχονται σε ρήξη με τις ΗΠΑ, αλλά με προάσπιση των συμφερόντων των χωρών τους. Στα ίδια πλαίσια αναμένεται να κινηθεί και ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος της Νικαράγουας, μιας από τις πιο εξαθλιωμένες χώρες λόγω του ΔΝΤ, Ντανιέλ Ορτέγκα, που πρόσφατα κέρδισε τις εκλογές με την υποστήριξη της εκκλησίας και ενός παλιού μέλους των Κόντρας ως υποψηφίου αντιπροέδρου του. Οι ΗΠΑ, που αρχικά είχαν αντιταχθεί στην εκλογή του, μετά σιώπησαν. Η Νικαράγουα παίρνει και αυτή φθηνό πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα.

Σημαντικός παράγοντας στις πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή έχει αναδειχθεί η ενεργειακή αυτονομία που προσφέρουν η Βενεζουέλα και η Βολιβία μετά την ανάκτηση του εθνικού ελέγχου των πόρων των χωρών τους. Ο Τσάβες με το πλεονέκτημα αυτό επιχειρεί να δημιουργήσει ένα πόλο στη Λατινική Αμερική. Παρεμβαίνει σε εκλογές γειτονικών χωρών, άλλοτε επιτυχημένα (π.χ. Ουρουγουάη, Νικαράγουα) άλλοτε όχι (π.χ. Περού, Μεξικό).

Στην Κεντρική και Νότια Αμερική, που οι ΗΠΑ θεωρούσαν σαν αυλή τους, οι δυνατότητες παρέμβασής τους πλέον περιορίζονται. Στη σύνοδο των αμερικανικών κρατών το Νοέμβρη του 2005 στο Μαρ ντελ Πλάτα της Αργεντινής οι ΗΠΑ επιχείρησαν ανεπιτυχώς να περάσουν νέα συμφωνία απελευθέρωσης εμπορίου και αγορών, την ALCA (Area de Libre Commercio de las Americas), με επικεφαλής τις ίδιες. Βρήκαν όμως τη σφοδρή αντίθεση της Βραζιλίας, της Αργεντινής και της Βενεζουέλας, που υποστηρίζουν την ήδη υπάρχουσα ζώνη ελεύθερου εμπορίου Mercosur του 1991, με μέλη την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Ουρουγουάη, την Παραγουάη και τη Βενεζουέλα και με ειδική σχέση τη Βολιβία και τη Χιλή, δηλ. χωρίς τις ΗΠΑ.

Αυτές οι προοδευτικές εξελίξεις δε θα πρέπει να οδηγήσουν σε υπερβολικά συμπεράσματα και ιδεολογήματα, ότι τα συμβαίνοντα στη Λατινική Αμερική είναι παγκόσμιας ισχύος, αγνοώντας συνθήκες, ιδιαιτερότητες και συγκυρίες. Πάντως όλ’ αυτά δείχνουν ότι οι ΗΠΑ δεν είναι παντοδύναμες, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, πατριωτικές ηγεσίες και λαοί αποφασισμένοι. Η Λατινική Αμερική φαίνεται να προστίθεται ως ένα ακόμη μέρος του κόσμου που αποσπάται από τη μονοκρατορία των ΗΠΑ. Πόσο όμως θα προχωρήσουν αυτές οι αλλαγές είναι ένα ζητούμενο απ’ όλους όσοι οραματίζονται ένα καλύτερο κόσμο.

Είναι η πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες στις εκλογές της 7-11-2006 που ο αμερικανικός λαός καταψήφισε Πρόεδρο για εξωτερικό θέμα, τον πόλεμο στο Ιράκ, κάτι που δεν είχε συμβεί ούτε και με την ήττα στο Βιετνάμ. Δείχνει ότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι, που είχαν μεγαλύτερη συμμετοχή από άλλες εκλογές, δεν έχουν αποβάλει το σύνδρομο του Βιετνάμ και καταδίκασαν την έξαλλη πολιτική των νεοσυντηρητικών, που είχε περιβληθεί με ένα θρησκοληπτικό μανδύα μεσσιανισμού, μ’ ένα Πρόεδρο που ισχυρίζεται ότι μιλάει με το Θεό. Στους ψηφοφόρους βάρυναν όμως και τα αντικοινωνικά μέτρα των Ρεπουμπλικάνων. Ο Μπους ευνόησε τις επιχειρήσεις και τα μεγάλα εισοδήματα. Αυτός και το Κογκρέσο του θέσπισαν εκτεταμένες φοροαπαλλαγές στα μερίσματα, τα κεφαλαιουχικά κέρδη και την ακίνητη περιουσία. (Στις πετρελαϊκές εταιρείες προσφέρθηκαν φοροαπαλλαγές 2,8 δισ. δολ. με περσινό νόμο) Χτύπησαν περιβαλλοντικές και άλλες νομοθεσίες, που εμπόδιζαν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, επιβράβευσαν με συμβόλαια πολλών δισ. δολαρίων συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Χαρακτηριστικό του κοινωνικού προβλήματος είναι το κατώτατο ωρομίσθιο, που σε ομοσπονδιακό επίπεδο είναι καθηλωμένο από το Σεπτέμβριο 1997 στα 5,15 δολ. (4,40 ευρώ). Η άνοδος του πληθωρισμού έχει μειώσει κατά 21% το διαθέσιμο εισόδημα των χαμηλόμισθων και οι Δημοκρατικοί υπόσχονται αύξησή του στα 7,25 δολ. (6,20 ευρώ). Πάντως στην Ελλάδα είμαστε χειρότερα. Το κατώτατο ημερομίσθιο είναι σήμερα 27,18 ευρώ, που αντιστοιχεί σε ωρομίσθιο 4,10 ευρώ.

Η επόμενη διετία και οι Δημοκρατικοί

Η προσεχής διετία θα είναι ιδιαίτερα ρευστή για το Μπους, καθώς αναμένεται ν’ αποκαθηλωθούν οι κραυγαλέοι νεοσυντηρητικοί συνεργάτες του. Μετά το Ράμσφελντ στο στόχαστρο είναι ο Τσέινι. Σε περίπτωση απομάκρυνσής του και διορισμού νέου αντιπροέδρου ο Μπους θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να έχει την τύχη του Νίξον, δηλ. ν’ αποπεμφθεί από την προεδρία, αν επιμείνει στην ως τώρα πολιτική του και δε δρομολογήσει την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Ιράκ.

Όμως και οι Δημοκρατικοί δεν έχουν διαφορετική πολιτική στα διεθνή θέματα. Ο πόλεμος στο Ιράκ έγινε με τη δική τους συναίνεση. Δεν έχουν διαφορετικό εξωτερικό δόγμα από το Μπους. Την «τρομοκρατία» έχουν και αυτοί ως ιδεολόγημα. Ίδιες σταθερές υποστήριξης για το Ισραήλ, την Τουρκία, ίδιες αντιλήψεις για τον «άξονα του κακού». Το Δημοκρατικό Κόμμα θα αλλάξει, απλώς, το περιτύλιγμα της εξωτερικής πολιτικής. Όταν η διπλωματία εξαντλεί τα όριά της, τότε, αν τους παίρνει, θα μιλούν τα όπλα.

Οι υποψήφιες για την Προεδρία

Η Νάνσι Πελόσι, πρόεδρος της Βουλής και πιθανή υποψήφια για το χρίσμα των προεδρικών εκλογών του 2008 με τους Δημοκρατικούς, θεωρεί ότι «οι ΗΠΑ απέσυραν την προσοχή τους από το Αφγανιστάν και τον πραγματικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και κατηγόρησε τον πρόεδρο Μπους για έλλειψη σχεδίου στο Ιράκ και ότι «επέτρεψε στους Ταλιμπάν και στους συμμάχους της Αλ Κάιντα να επιτίθενται στα αμερικανικά στρατεύματα». Πάντως είναι αντίθετη με τον πόλεμο στο Ιράκ, κάτι που μειώνει τις πιθανότητές της, επειδή η αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράκ ανησυχεί ιδιαίτερα το Ισραήλ, βλέποντας ότι έτσι θα ενισχυθεί το Ιράν, πράγμα που αμφισβητεί το ρόλο του και την ύπαρξή του. Αντίθετα η άλλη υποψήφια για το χρίσμα των προεδρικών εκλογών του 2008 Χίλαρι Κλίντον, δηλωμένη σιωνίστρια, είναι υπέρμαχος του πολέμου στο Ιράκ. Ενώ ήταν η επικρατέστερη στην περιοχή της Ν. Υόρκης, το εβραϊκό λόμπι της χορήγησε 29,5 εκατομμύρια δολ., τα περισσότερα χρήματα από οποιονδήποτε άλλον υποψήφιο στις ΗΠΑ. «Η παρουσία μας (εννοεί στο Ιράκ) θα στείλει ένα μήνυμα στο Ιράν ότι δεν μπορούν να επηρεάζουν την κατάσταση στην περιοχή, παρά τους σημαντικούς φυλετικούς και θρησκευτικούς δεσμούς που έχουν με τον πληθυσμό». (Γράμμα προς τους ψηφοφόρους). Πάντως υπάρχει σοβαρή αντίθεση στην υποψηφιότητά της, με ιστοσελίδα, που έχει τίτλο «ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΤΩΡΑ» (STOP HER NOW), που εκφράζει κύκλους των Δημοκρατικών και του αντιπολεμικού κινήματος. Σημειώνουμε επίσης ότι ίδια αντίθεση υπάρχει σε κύκλους του κατεστημένου για την τυφλή υποστήριξη του Ισραήλ, ακόμη και όταν βλάπτονται τα αμερικανικά συμφέροντα.

Όχι πάλι αυταπάτες

Ελπίζουμε μετά από 2 χρόνια να μη γίνουν πιστευτοί ξανά ο υποψήφιος Αμερικανός πρόεδρος, οι εδώ υποτακτικοί και τα «παπαγαλάκια», που θα ισχυρισθούν ότι οι Δημοκρατικοί θ’ αλλάξουν πολιτική στο Κυπριακό, στην Τουρκία, στα Βαλκάνια υπέρ της Ελλάδας, όπως τότε έκαναν με το «σοσιαλιστή» Κλίντον, που βομβάρδισε τη Σερβία.

Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε αποζημίωση 3 εκατομμυρίων ευρώ, για το χώρο του Τύμβου των Σαλαμινομάχων, στην εταιρεία «Αρκαδία Α.Ε.», ιδιοκτησίας της οικογένειας του Αχιλλέα Καραμανλή, αντικειμενικής αξίας 19.200 ευρώ! Ο χώρος αυτός -24 στρέμματα- έχει ανακηρυχθεί αρχαιολογικός από το 1965 και ανήκε στο δημόσιο, όμως με απόφαση της χούντας το 1971 χαρίστηκε ουσιαστικά στον Αχιλλέα Καραμανλή, ο οποίος τον διεκδικούσε. Το τραγικό είναι πως, ενώ δικαστικά μπορούσε το δημόσιο να ανακτήσει την περιοχή που δικαιωματικά του ανήκει και ο Νομάρχης Πειραιά (έστω και προεκλογικά) προσπάθησε να προστατέψει το χώρο με περίφραξη από τις καταστροφές που υφίσταται από την εταιρεία «Αρκαδία», ο τελευταίος δέχθηκε επίθεση από το Γ.Γ. του Υπουργείου Πολιτισμού!

Οι εκλογές είναι, πλέον, δυνατό να προκηρυχθούν οποτεδήποτε στους προσεχείς μήνες. Θα ήταν πολύ αρνητικό για το ΑΣΚΕ, μια που πήγαμε, άλλωστε, καλύτερα από ποτέ στις τελευταίες, να μην μπορέσουμε, για οικονομικούς λόγους, να πάρουμε μέρος σ’ αυτές.

Γι’ αυτό, καλούνται όλα τα μέλη και οι φίλοι του ΑΣΚΕ να γνωστοποιήσουν, όσο πιο γρήγορα, το μίνιμουμ ποσό που μπορούν να διαθέσουν για την έκτακτη εκλογική τους συνεισφορά και το μάξιμουμ, με όποια δυνατή θυσία, αν χρειαστεί, ώστε να σχεδιαστούν τα αναγκαία βήματα.