ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Είδε φως κι άνοιξε την πόρτα για να μπει. Ο Σωκράτης Κόκκαλης μετά από αρκετή περίοδο σιγής ασυρμάτου, ο γνωστός «εθνικός προμηθευτής» (όλων των πρόθυμων…) και για σειρά ετών κατηγορούμενος, γνωστός ως «Κρόκους», για μύρια όσα (ως και κατασκοπία!), εγκαταλείπει το σοφον «λαγός την φτέρην έσειεν, κακόν της κεφαλής του» και επιχειρεί να επανέλθει εις το «επιχειρείν» με το ελληνικό δημόσιο!

Μετά την εκποίηση (στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων, τις οποίες, τώρα, σέβεται «απολύτως» και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ…) του χρυσοφόρου ΟΠΑΠ στο Μελισσανίδη και ένα Τσέχικο(!) επενδυτικό fund, ο Σ.Κ. νοσταλγώντας τα μυθικά του κέρδη, έκανε μια περίεργη πρόταση στην κυβέρνηση:

Η ύπαρξη του ΟΠΑΠ δεν αποκλείει τη δημιουργία άλλου «κυβερνητικού» ανάλογου με άλλα στοιχήματα, λαχεία κ.λπ, το οποίο να παραχωρηθεί σε ιδιώτη πάλι, ευελπιστώντας ότι θα καταλήξει σε αυτόν, και μάλιστα με την υποχρέωση να αναλάβει όλα τα ενδεχόμενα δικαστικά έξοδα, αποζημιώσεις κ.λπ που πιθανόν να υπάρξουν ως αντίδραση των τωρινών ιδιοκτητών του ΟΠΑΠ!!! Αλλωστε η ελεύθερη αγορά(!) μας το χτύπημα (!) των μονοπωλίων της Ε.Ε. όχι μόνο θα το επιτρέπει, αλλά και θα το επιβάλλει!!

Αναμένονται οι εξελίξεις. Αν ευοδωθούν, δεν αποκλείεται να προτείνει να… φτιάξει και νέα(!) αεροδρόμια και… λιμάνια, στη θέση αυτών που θα… αποκρατικοποιηθούν (ταλαίπωρε Λαφαζάνη…). Μ’ αυτόν όλα να τα περιμένει κανείς.

Για πολλά θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και της περιόδου του 4%, πάνω-κάτω, όμως δε μπορεί, επίσης, κανείς να μη «θαυμάσει» το θράσος και την περισσή αναίδειά τους των οποίων θα αποτελεί πλέον συνώνυμό τους!

«Πατριωτικό καθήκον», αναφωνεί η κ Βαλαβάνη, είναι να πληρώνουν όλοι τον ΕΝΦΙΑ, τα χαράτζια, τους φόρους και τα παντός είδους δοσίματα, ενώ η ίδια και όλοι οι όμοιοί της πρωτοστατούσαν σε όλες τις μορφές του (ορθού, εν πολλοίς, όχι όμως τυφλά αντιπολιτευτικά...) κινήματος «Δεν πληρώνω». Όμως το «πατριωτικό» προϋποθέτει την ύπαρξη πατρίδας, με όρια και περιεχόμενο, έννοια και λέξη που καθυβρίζατε όλοι σας, κυρία μου, μέχρι και τις 25 Γενάρη 2015…

Στην «εθνική γραμμή»  ζητά η κεντρική κυβερνητική καθοδήγηση να συμμορφώνονται όλα τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη κατά την, τετράμηνη ήδη, «διαπραγμάτευση» και όχι ο καθένας να διαλαλεί αλλ’ αντ’ άλλων. Ορθό επίσης, ίσως. Όμως το «εθνική» προϋπόθεση την ύπαρξη έθνους, έννοια και λέξη κατάρατη για τους Συριζαίους, με αρκετές, ίσως, εξαιρέσεις, ελπίζουμε…

Ισως στο ΣΥΡΙΖΑ να θυμήθηκαν τι έκαμε για τα χρόνια του πολέμου ο Στάλιν, όταν μπροστά στη Γερμανική λαίλαπα, κάλεσε τους Ρώσους να αγωνιστούν για τη μεγάλη μητέρα-πατρίδα και αμέσως μετά την ξέχασε…

Μια από τις ελάχιστες επιτυχείς κυβερνητικές τοποθετήσεις, εκ των υστέρων μάλιστα ως διορθωτική κίνηση για τις ανοησίες του Υπουργού Δικαιοσύνης (εκ των πολιτικών φρικιών του ΣΥΡΙΖΑ), είναι η πρόσφατη τοποθέτηση του έντιμου (όπως όλοι τον χαρακτηρίζουν) δικαστικού Δ. Παπαγγελόπουλου.

Καλώς, βέβαια, αν και δεν είναι αυτό το θέμα μας, αλλά απλή αφορμή. Όμως είναι πραγματικά θλιβερό να χρειάζεται το επίθετο έντιμος να συνοδεύει το ουσιαστικοποιημένο δικαστικός… Είναι ως να αποδεχόμαστε όλοι μας ότι η εντιμότητα σπανίζει και στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης και, ίσως, μάλιστα να το θεωρούμε ως «φυσιολογικό» γεγονός, μη επιδεκτικό διόρθωσης! Και, φυσικά, αλίμονο στη χώρα και τη κοινωνία της που απλώνεται και εδραιώνεται μια τέτοια πεποίθηση. Αυτό θα σημαίνει όχι το προοίμιο, αλλά την αρχή της διάλυσής της, προς μεγάλη ικανοποίηση και ευκαιρίες για τους εσωτερικούς και, κυρίως, τους εξωτερικούς εχθρούς της, φανερούς και καλυμμένους…

Το Σεπτέμβρη του 2005, με αφορμή το «σκάνδαλο» (σκάνδαλο σημαίνει κάτι που η κοινωνία το θεωρεί ακραία αντικοινωνική συμπεριφορά κορυφαίων μελών της και επομένως δεν ήταν … σκάνδαλο!) του κυκλώματος των περιβόητων Καλούση, Ηλία κ.λπ ο τότε, νέος ακόμη, πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δήλωσε: «Παραλάβαμε Δικαιοσύνη διαβρωμένη από δικαστικά και παραδικαστικά κυκλώματα»!! Τρομακτική επίσημη παραδοχή.

Αραγε τι θα έλεγε ότι «παρέδωσε»; Και τι να εννοούσε με το «παραδικαστικά»; εντόπια ή εξωχώρια, όταν ήδη γνωρίζουμε ότι και η Τρόικα απαίτησε(!) να μην εκδίδουν τα, κατώτερα συνήθως (γιατί για τα.. ανώτερα δεν τίθεται θέμα!), δικαστήρια αντιμνημονιακές αποφάσεις· όταν από τη μια «απονέμουν» εξοντωτικές ποινές σε ένα πολιτικό και ένα άρχοντα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τους Τσοχατζόπουλο, Παπαγεωργόπουλο, όπως τους ζήτησε η Τρόικα, ενώ κυκλοφορούν ανενόχλητοι χιλιάδες ακόμη χειρότεροι και μόνο που δεν απένειμαν.. παράσημα στον ανεκδιήγητο Γ. Παπακωνσταντίνου· όταν, όταν κ.λπ.

Οι δικαστές προβάλλουν και υπόσχονται αυτοκάθαρση, μια που η Δικαστική εξουσία είναι, τυπικά τουλάχιστο, Ανεξάρτητη… Ουδέποτε, φυσικά, κατέστη δυνατή ουσιαστική αυτοκάθαρση σε καμία εξουσία ή λειτουργία, όπως δεν υπάρχει και πραγματική διάκριση εξουσιών, ιδιαίτερα ανάμεσα στην Νομοθετική και Εκτελεστική.

Το ζήτημα δεν είναι, φυσικά, απλό, δηλαδή εύκολα αντιμετωπίσιμο, ειδικότερα στην Ελλάδα, όπου τίποτα δεν πηγαίνει καλά στη δημόσια και, εν πολλοίς, την ιδιωτική ζωή της χώρας. Όμως, εν’ όψει και της έναρξης των συζητήσεων για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, πολλά θα μπορούσαν να θεσπιστούν, τουλάχιστον στο επίπεδο της αυστηρής τήρησης των προσχημάτων, οπότε θα διασώζεται και μεγάλο μέρος της ουσίας, οπότε και θα επανέλθουμε.

Τέσσερις είναι οι βασικοί άξονες του νέου πολυνομοσχεδίου για την παιδεία στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Όμως τα τρέχοντα και χρόνια προβλήματα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις χειροτερεύουν.

Ο ένας βασικός άξονας αφορά στο μεταβατικό σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων, όπου εισάγεται το «μάθημα - μπαλαντέρ». Ο δεύτερος άξονας αφορά στον χαρακτήρα και τις διαδικασίες εισαγωγής στα Πρότυπα και Πειραματικά σχολεία, τα οποία διαχωρίζονται μεταξύ τους, ο τρίτος στην επιλογή των διευθυντών των σχολικών μονάδων, όπου εισάγεται για πρώτη φορά ως κριτήριο επιλογής η γνώμη του συλλόγου των διδασκόντων μέσω μυστικής ψηφοφορίας και καταργείται η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων, ο τέταρτος και πολύ σημαντικός, η αλλαγή τρόπου προαγωγής των μαθητών του Λυκείου με την επαναφορά του μέσου όρου 9,5 (ουσιαστικά καταργείται το «νέο λύκειο»)  και την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων.

Για τις εισαγωγικές εξετάσεις εισάγεται το λεγόμενο «μάθημα - μπαλαντέρ», που διευρύνει την γκάμα των επιλογών για τους υποψήφιους σε 60 έως 140 σχολές. Το νέο σύστημα θα ισχύσει από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος, δηλαδή από τις πανελλήνιες εξετάσεις του 2016, ενώ πρόθεση του υπουργείου είναι να ακολουθήσει διάλογος σε βάθος χρόνου ώστε να ισχύσει ένα νέο σύστημα από το 2018. Αν και δεν έχουμε δει το νέο σύστημα στην πράξη, (κάθε νέο δεν είναι κατ’ ανάγκη καλό, ειδικά αν δεν έχει μελετηθεί και διαβουλευτεί), με αυτό, ουσιαστικά συνεχίζεται η παλιά πρακτική της επιλογής όχι από μια σειρά παραγόντων που διασφαλίζουν τους καλύτερους, αλλά με το αγχωτικό για γονείς και μαθητές σύστημα των εξετάσεων, αξιοκρατικό μεν, αλλά πηγή πολλών στρεβλώσεων και αδικιών.

Η αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα Πρότυπα και Πειραματικά σχολεία ήταν μία από τις πρώτες διακηρύξεις της νέας ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας.(Με καταδίκη της αριστείας - ρετσινιάς). Τα περίπου 60 Πειραματικά και Πρότυπα σχολεία διαχωρίζονται μεταξύ τους, με τα πρώτα να επανέρχονται στον ρόλο των «δοκιμαστηρίων» σε ό,τι αφορά νέα βιβλία διδασκαλίας και αλλαγές στο αναλυτικό πρόγραμμα. Οι μαθητές στα Πειραματικά θα εισάγονται με κλήρωση, (πολύ σωστά, αρκεί να μην αποβάλλονται στη συνέχεια μαθητές λόγω επιλογής των καλύτερων),  ώστε το δείγμα των μαθητών να είναι αντιπροσωπευτικό αφού θα καλύπτει όλο τα φάσμα των μαθητικών επιδόσεων.

Όμως  τα Πρότυπα σχολεία διατηρούν τον τίτλο τους και τον χαρακτήρα τους δήθεν για ιστορικούς λόγους, οι οποίοι σαφώς εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Αυτό γίνεται προφανές, αν κάποιος μελετήσει τις τοποθεσίες λειτουργίας τους.  Αν τα Πρότυπα λειτουργούν σε πολλές περιοχές χωρίς ταξικούς γεωγραφικούς ή κοινωνικούς αποκλεισμούς, με σαφή κριτήρια και διαφάνεια, θα μπορούσαν να προσφέρουν στην εκπαίδευση και στην κοινωνία.

Στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται και ρυθμίσεις που αφορούν την επανίδρυση των καταργημένων ειδικοτήτων στα ΕΠΑ.Λ. Το πρόβλημα όμως της τεχνικής εκπαίδευσης δεν είναι μόνο οι ειδικότητες, ίσως είναι το μικρότερο, αλλά η ελλιπής και ανεπαρκής λειτουργία τους. Τα βιβλία είναι απαρχαιωμένα και σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτα, τα εργαστήρια χωρίς σύγχρονο εξοπλισμό, αλλά με παλαιό και άχρηστο, τα προγράμματα σπουδών δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες εκπαίδευσης των μαθητών, τα πτυχία είναι υποβαθμισμένα ουσιαστικά χωρίς αντίκρισμα. Τα Τεχνικά Λύκεια ΕΠΑΛ έχουν γίνει η αποθήκη των εντελώς αδύνατων μαθητών, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις στοιχειώδεις ανάγκες ενός Γενικού Λυκείου.

Η ζοφερή αυτή πραγματικότητα είναι γνωστή εδώ και χρόνια, αλλά οι εκάστοτε Υπουργοί Παιδείας δεν ασχολούνται, είτε διότι απαιτούνται μεγάλα κονδύλια είτε διότι οι απαιτήσεις της «αγοράς» είναι, εργάτες χωρίς προσόντα άρα και χωρίς ιδιαίτερες οικονομικές απολαβές. Η Τεχνική Εκπαίδευση θα έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος  μιας αναπτυσσόμενης  τεχνολογικά και οικονομικά κοινωνίας. Αντί όμως γι’ αυτό η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ακολουθεί την ίδια τακτική αδιαφορίας και κινείται μόνο για την ικανοποίηση συνδικαλιστικών αιτημάτων και προεκλογικών υποσχέσεων.

Σε ό,τι αφορά τέλος την επιλογή των διευθυντών των σχολικών μονάδων, καταργείται η συνέντευξη, που άνοιγε παράθυρο σε αυθαίρετες επιλογές, και εισάγεται η αξιολόγηση του υποψηφίου από τον σύλλογο των διδασκόντων, η γνώμη των οποίων θα προσμετράται σε ποσοστό μέχρι 33% στην τελική επιλογή. Η νέα αυτή ρύθμιση έχει το πλεονέκτημα ότι κανείς άλλος δεν ξέρει καλύτερα τους υποψηφίους για τις ικανότητες, αδυναμίες και όρεξη για δουλειά, από τους συναδέλφους τους, που καθημερινά συγχρωτίζονται μαζί τους. Δημιουργείται βέβαια  ο κίνδυνος της δημιουργίας ομάδων και κλικών για την εκλογή.

Η επιλογή στελεχών με τα λεγόμενα μετρήσιμα κριτήρια και τη συνέντευξη οδήγησε σε επιλογές κομματικά προσκείμενων στις κυβερνητικές ως τώρα παρατάξεις. Η επιλογή ήταν αποτέλεσμα μια απαράδεκτης διαδικασίας αξιολόγησης των υποψηφίων από πρόσωπα που κατά τεκμήριο δεν είχαν τα προσόντα να κρίνουν τους υποψηφίους. Η κατοχή τίτλων (μεταπτυχιακών, διδακτορικών κλπ) δεν εξασφάλιζε την ικανότητα αυτών που τα είχαν σε σχέση με τους άλλους για την κατάληψη θέσης στελέχους. Ο κατέχων τίτλο δε σημαίνει αυτόματα πως είναι ικανότερος από εκείνον που δεν κατέχει.

Να λάβουμε υπόψη ακόμα πως πολλά μεταπτυχιακά ή διδακτορικά ουδόλως προσθέτουν ικανότητα στα αντικείμενα επιλογής, αφού είναι άσχετα με το πεδίο δράσης των υποψηφίων στελεχών. Τα στελέχη εκπαίδευσης που επιλέγονται μία φορά, χωρίς να αξιολογηθεί η δράση τους, επιμένουν να διεκδικούν μόρια για τη θητεία τους χωρίς ποτέ να έχει αξιολογηθεί αυτή. Από πού προκύπτει η ικανότητά τους έναντι άλλων που (με αδιαφανείς διαδικασίες δεν επιλέχτηκαν) να διοικήσουν επιτυχέστερα; Το μεγάλο κενό για τη δημοκρατική διοίκηση του σχολείου, είναι οι αρμοδιότητες του Συλλόγου Διδασκόντων, που καταργήθηκαν από τη ΝΔ επί πρωθυπουργίας Κ. Καραμανλή, και γι αυτό δεν υπάρχει αναφορά στο πολυνομοσχέδιο.

Για τις ρυθμίσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση θα υπάρξει άρθρο σε επόμενο φύλλο της «Ε».

Για άλλη μια φορά η παιδεία γίνεται θύμα προχειρότητας, λαϊκισμού και πειραματικών μεταρρυθμίσεων. Τα καίρια προβλήματα παραμένουν, (ανανέωση και βελτίωση βιβλίων, αναδιάρθρωση και εκσυγχρονισμός των προγραμμάτων σπουδών, μετεκπαίδευση και επιμόρφωση εκπαιδευτικών, αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και της λειτουργίας των σχολείων και όλης της πυραμίδας της διοίκησης της εκπαίδευσης, χρηματοδότηση των εκπαιδευτικών αναγκών), και το βάρος επικεντρώνεται στην προώθηση – εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, λες και αυτό είναι το διακύβευμα της μόρφωσης και της παιδείας των ελληνοπαίδων και ολόκληρου του ελληνικού λαού. Πολλά βιβλία είναι παλαιά και ξεπερασμένα, η ύλη και ο τρόπος διδασκαλίας δεν έχουν βελτιωθεί στις τελευταίες δεκαετίες, οι στόχοι της εκπαίδευσης δεν εξυπηρετούν τις μορφωτικές ανάγκες και τη διάπλαση-διαμόρφωση της ελληνικής νεολαίας, οι εκπαιδευτικοί οικονομικά υποβαθμισμένοι και κοινωνικά παραγκωνισμένοι, δεν επιμορφώνονται και δεν υποστηρίζονται στο δύσκολο λειτούργημά τους, τα κονδύλια για την παιδεία, μειωμένα λόγω  της οικονομικής κρίσης είναι σαφώς ανεπαρκή και δεν καλύπτουν ούτε τις βασικές ανάγκες.  Δυστυχώς, πάλι, για την Παιδεία, δεν αντιμετωπίζονται τα πιο ουσιαστικά προβλήματά της.

Με διαρροές μας προετοιμάζουν

για τα χειρότερα.

Στην «τελική ευθεία» για «επικείμενη» συμφωνία διαρρέει συνεχώς το Μαξίμου, δηλ. ο Τσίπρας και οι περί αυτόν. Το νέο τους «αφήγημα» ( αμερικανικός όρος της πολιτικής ορθότητας  storytelling, που σημαίνει κατασκευή και ψέμα) είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει λαϊκή εντολή για ρήξη με την ευρωζώνη και επομένως θα πρέπει να κάνει έναν «έντιμο», πλην επώδυνο συμβιβασμό. 

Διαρρέουν κείμενο της Κομισιόν σύμφωνα με το οποίο μέχρι τον Ιούνιο πρέπει να νομοθετήσουν πρόσθετα μέτρα 5 δις (!!). Στο ίδιο κείμενο προβλέπεται να εφαρμοστούν το φθινόπωρο (Σεπτέμβριος - Οκτώβριος) οι «μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές» που θα περιλαμβάνονται στη λίστα του ΟΟΣΑ και είναι ήδη συμφωνημένες «μεταρρυθμίσεις» με τους ευρωπαίους, όπως η αλλαγή του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων.

Μεταξύ των μέτρων ύψους 5 δισ. που πρέπει να ληφθούν είναι η «μεταρρύθμιση»  του ΦΠΑ, δηλ. η δραστική αύξησή του , η αύξηση της έκτακτης εισφοράς στα προ μείωσης επίπεδα για εισοδήματα πάνω από 30.000 ευρώ, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, η κατάργηση του αφορολόγητου των 12.000, η επανεξέταση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στα επικουρικά, η επανεξέταση του θέματος των συλλογικών συμβάσεων  κ. α.  Δηλ  το «μάρμαρο» θα το πληρώσουν και πάλι τα «συνήθη υποζύγια» και όχι οι πλούσιοι, όπως μας κοροϊδεύουν, ιδιαίτερα με το ΦΠΑ, και τη νέα επέλαση στο ασφαλιστικό και στα εργασιακά.

Εν τω μεταξύ οι ιδιωτικοποιήσεις της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου προχωρούν κανονικά (λιμάνια, αεροδρόμια, Ελληνικό κ.λ.π.)

Διαρρέεται, επίσης (εφ. Δημοκρατία 20-5-2015 άρθρο Μ. Κοττάκη «Η πρόθυμη Αριστερά») , ότι μέσα στο σχέδιο συμφωνίας Ελλάδας-«θεσμών» περιέχεται και η θέσπιση του Δημοσιονομικού Συμβουλίου, μιας Ανεξάρτητης Αρχής μέσω της οποίας εκχωρείται εθνική, οικονομική κυριαρχία από ένα κράτος-μέλος στην Κομισιόν. «Από αυτά επωφελούνται η Ευρώπη (εννοεί την Ε.Ε.) και η Γερμανία. με τη θέσπιση Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου Ευρωζώνης, Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών, Ευρωπαίου υπουργού Εξωτερικών και εκλεγμένου προέδρου της Κομισιόν.<...> Η σύσταση Ανεξάρτητου Δημοσιονομικού Συμβουλίου σε συνδυασμό με την ανεξαρτησία των φορολογικών Αρχών ουσιαστικά αποτελεί την εγκατάσταση μιας ευρωπαϊκής τρόικα σε κάθε κράτος-μέλος.»

Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη που θα καθιερώνει τη γερμανική παντοκρατορία στο χώρο της Ευρώπης θα συναντήσει  την αντίδραση των ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας και αυτό φαίνεται και στις εγχώριες πολιτικές κινήσεις.

Οπως  ο «τρομοκρατημένος»   κ. Βαρουφάκης που ξανάρχισε τον ορυμαγδό της προβοκατόρικης δημόσιας αμετροέπειάς του  προκαλώντας απορίες αν πρόκειται για μελετημένες κινήσεις πολιτικών βλέψεων αμερικανικής προέλευσης ή εκρήξεις ναρκισσισμού ή,το πιθανότερο, και τα δύο.

Ή όπως η ενίσχυση του ρόλου του φιλογάλλου Κ. Καραμανλή,  που κατά την πρωθυπουργία του υπονομεύτηκε από τον αμερικανικό παράγοντα και τώρα φαίνεται να συμμαχεί.

Δυστυχώς για άλλη μια φορά η χώρα και ο ελληνικός λαός, όσο παραμένουμε στο ευρώ και την Ε.Ε., θυσιάζονται στο βωμό των ξένων συμφερόντων από δεξιους και «αριστερούς» ευρωπαϊστες.