Η μικρή διαφορά στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι «απορίας άξια», όσο κι αν αυτές οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν ως μέσα χειραγώγησης, κυρίως, για την προώθηση συστημικών κατασκευασμάτων, όπως η Χ.Α. και το Ποτάμι. Πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει πώς ύστερα από τον ορυμαγδό των αντεργατικών, αντιλαϊκών και φορομπηχτικών μέτρων που πλήττουν μόνο τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα, δεν έχουν εκτιναχτεί τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχουν καταποντιστεί της ΝΔ, μαζί με του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, που ήδη έχουν τιμωρηθεί.
Τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και ο Πρόεδρός του, ήδη φαίνονται να κατέχονται από την αλαζονεία της επικείμενης εξουσίας και δε δείχνουν να προβληματίζονται. Γιατί άραγε φαίνονται τόσο σίγουροι ;
Δεν πείθουν ότι θα σταματήσουν το άγος της νέας κατοχής
Πώς να τους εμπιστευτεί ο κόσμος,
όταν εξαγγέλλουν κατάργηση των μνημονιακών δεσμεύσεων, κούρεμα του χρέους (αρχικά είχαν πει μονομερώς, μετά το αναίρεσαν), επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους – δανειστές από μηδενική βάση κλπ, κλπ, αλλά μέσα στο ευρώ και την ΕΕ της Γερμανίας, που βάζει τους κανόνες του παιχνιδιού και μας έχει φέρει σ’ αυτήν την κατάντια; Οποιος δεν αντιτίθεται και δεν αμφισβητεί τους θεσμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως είναι η ΕΕ και το ΔΝΤ στο τέλος θα τους υπηρετήσει.
«Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτή την ανόητη και επικίνδυνη συζήτηση, εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ. Είτε θέλουμε είτε δε θέλουμε... Το κόστος διάσωσης του λαού και της χώρας είναι πολύ μικρότερο από το κόστος της διάλυσης του ευρώ ή εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη, που θα είναι ανυπολόγιστο»» μας είπε ο Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ («Καθημερινή» 25-1-2013) θυμίζοντας την Παπαρήγα όταν στις 30-5-2011 στον ΑΝΤ1 μας είπε ότι «η λύση έξω από το ευρώ και δραχμή στις παρούσες συνθήκες είναι καταστροφική". Εγινε πλέον σαφές και στους πιο αδαείς ότι οι Αμερικανοί «προστάτες» δεν επιτρέπουν στον Τσίπρα να φύγει από το ευρώ, το νόμισμα των κατακτητών.
Πώς να τους εμπιστευτεί,
όταν η πολυγλωσσία με τα διάφορα ρεύματα, συνιστώσες και μεμονωμένα στελέχη, που ο καθένας έχει το δικό του θεό, δηλ. «προστάτη», εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, πετάει όποια κοτσάνα ή άποψη αντίθετη με την επίσημη θέση του κόμματος, ή άλλου στελέχους; Αυτό το βαφτίζουν δημοκρατία μέσα στο κόμμα, αλλά τελικά τι θα γίνει, όταν γίνουν κυβέρνηση; Το «έργο» αυτό το έχουμε ξαναδεί στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπου άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν και κάθε στέλεχος εξέφραζε τα συμφέροντα των «προστατών» του.
Πώς να τους εμπιστευτεί,
όταν έχουν μαζέψει πολλά από τα ήδη δοκιμασμένα και διεφθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία απλά βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό τους μέλλον που βούλιαζε από τη λαϊκή αγανάκτηση και κατακραυγή;
Πώς να τους εμπιστευτεί,
όταν πολλές ενέργειες του κόμματος είναι αντεθνικές και μερικών στελεχών του είναι από ανθελληνικές μέχρι προδοτικές και ξενόδουλες;
Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Το ναι στο σχέδιο Ανάν του ΣΥΝ.
Το φόρο στους χριστιανούς για τη μισθοδοσία του κλήρου του Τ. Κουράκη.
Το σεσημασμένο Νάσο Θεοδωρίδη (της επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κόμματος) που υποστηρίζει όποιον είναι εναντίον της Ελλάδας (όπως π.χ Καρντάκ τα Ιμια).
Τη βουλευτή Γαϊτάνη που στην εφημερίδα «NovaMakedonija» των Σκοπίων, αποκάλεσε την ΠΓΔΜ «Μακεδονία» και υποστηρίξε ότι πίσω από το θέμα της ονομασίας βρίσκεται η επέκταση της οικονομίας της Ελλάδας, κάνοντας λόγο για συμφέροντα Ελλήνων καπιταλιστών.
Τον υποψήφιο ευρωβουλευτή και καθηγητή του Παντείου Δ. Χριστόπουλο, που εναντιώθηκε στην υποψηφιότητα της ρομά Σαμπιχά, επειδή αγωνίζεται κατά της τουρκοποίησης των ομοφύλων της από το τουρκικό προξενείο, ενώ αυτός ο κύριος υποστηρίζει ότι η μουσουλμανική μειονότητα είναι «ένα ενιαίο συμπαγές τούρκικο πράμα». Παραδείγματα τέτοια, δυστυχώς, περισσεύουν.
Πώς να τους εμπιστευτεί,
όταν βλέπει τις συχνές επαφές του Τσίπρα αλλά και μεγαλοστελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με αμερικανούς και γερμανοευρωπαίους αξιωματούχους καθώς και με εγχώριους μεγαλοαστούς. Αυτά κάθε άλλο παρά πείθουν πως μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα υπηρετήσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας. Την «αλλαγή» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ την έχει βιώσει οδυνηρά η ελληνική κοινωνία στο παρελθόν και με πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες. Τα παχιά λόγια δεν πείθουν πλέον.
Παρ’ όλα αυτά ο ελληνικός λαός δεν αντέχει άλλο την εξαθλίωση, τον εξανδραποδισμό και την έλλειψη στοιχειώδους εθνικής αξιοπρέπειας, που επιβάλλουν οι δανειστές-«εταίροι» μας, μέσω της δουλοπρεπούς συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και αυτό βέβαια, κάνει πολύ πιθανό, ότι πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές θα αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μακάρι να διαψευστούμε
Ομως τίποτα δεν πείθει ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουστεί με τα αρπακτικά της τρόικας και δε θα συνεχίσει την ίδια πορεία στην οικονομία με τον μανδύα της νωπής εντολής και της «παραλαβής χάους και καμμένης γης». Στα εθνικά θέματα υπάρχει ο κίνδυνος να επικρατήσουν οι θέσεις των πιο ακραίων αντεθνικών στοιχείων που υπηρετούν ξένους στόχους. Ελλοχεύει, όμως, ο ακόμη μεγαλύτερος κίνδυνος από μία ενδεχόμενη αποτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. της βαθειάς απογοήτευσης που θα κυριαρχήσει με συνέπεια την οπισθοδρόμηση και την επαναφορά μιας ακόμη πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης για να ολοκληρώσει την καταστροφή της χώρας.
Λύση είναι μόνο η ενδυνάμωση κάθε φωνής αντίθετης με τους δυνάστες μας, κάθε φωνής που αγωνίζεται για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση της πατρίδας μας. Μέσα σ’ αυτές, φυσικά, πάντα ήταν και θα είναι το ΑΣΚΕ.
Στις τελευταίες ευρωεκλογές έλαβαν μέρος 43(!) κόμματα, από τα κυβερνητικά και ημικυβερητικά μέχρι τους «ευρωπαίους πολίτες» του γερμανοκατέβατου Χατζημαρκάκη και την αγνώστου στόχευσης «Χριστοπιστία». Και ταυτόχρονα υπάρχουν πάμπολλα γνωστά ή, σχετικά, άγνωστα κόμματα, κινήσεις πολιτικές ή ομάδες, μικρές ή μεγαλύτερες, πολιτικοκοινωνικού προβληματισμού και δράσης, που δεν πήραν ή δεν παίρνουν μέρος σε εκλογές.
Ομως, θεωρητικά και γενικά κατ’αρχήν, όλοι αυτοί ασκούν πολιτική. Και πολιτική, όπου ισχύει η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, σημαίνει σύνολο δράσεων που στοχεύουν στην άσκηση εξουσίας, ή συμμετοχή σ’αυτήν ή, έστω, στον έμμεσο επηρεασμό αυτής, ώστε να υλοποιηθούν οι στόχοι, έστω και βαθμιαία, που έχουν θέσει αυτοί που την επιδιώκούν, οργανωμένοι σε κόμματα ή ομάδες, και προτείνουν προς έγκριση, μέσω εκλογών ή δημοψηφισμάτων, στην κοινωνία.
Η δράση των κομμάτων πρέπει να είναι κυρίως εκλογική ;
Σε γενικές γραμμές και συνοπτικά θα μπορούσαν να ισχύουν τα κάτωθι:
Η συμμετοχή σε εκλογές και, μέσω αυτών, η ανάληψη ευθυνών εξουσίας αποτελεί ασφαλώς έναν από τους κύριους στόχους κάθε πολιτικού κόμματος, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος ύπαρξής του. Αν γινόταν αποδεκτό κάτι τέτοιο, θα ήταν θεμιτή κάθε είδους ευκαιριακή σύμπραξη ετερόκλητων στοιχείων ( επαγγελματιών της πολιτικής, συνδικαλιστών και οικονομικών παραγόντων) χωρίς ουσιώδες ιδεολογικό υπόβαθρο με σκοπό τη συμμετοχή τους στην κατανομή της εξουσίας. Αλλά τέτοιου είδους πολιτική συμπεριφορά έχουν μόνο όσοι επιδιώκουν τη συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας για να αποκομίσουν ιδιωτικά οφέλη. Αντίθετα, όσοι επιδιώκουν μια ουσιαστική αλλαγή στη χώρα αντιλαμβάνονται ότι για να εδραιωθεί, πρέπει να αρχίσει από το λαό. Και αυτό είναι ασφαλώς πιο ουσιώδες και επιτακτικό από την καταμέτρηση της πολιτικής επιρροής, που γίνεται κάθε φορά με όρους άνισους για τα αντισυστημικά κόμματα. Γι’ αυτό ένα πολιτικό κόμμα πρέπει να λειτουργεί, κυρίως αρχικά, ως παραγωγός πολιτικής σκέψης (thinktank θα έλεγαν οι ξενομανείς), να είναι δηλαδή το κόμμα ένας πολιτικός οργανισμός που διαμορφώνει ιδέες για την πρόοδο του λαού και επιδιώκει να τις περάσει αυτούσιες ή παραλλαγμένες στο λαό. Όταν εδραιωθούν αυτές οι ιδέες στό λαό, θα είναι ζήτημα χρόνου και η ανάληψη της εξουσίας ή συμμετοχή σ’αυτήν ή, έστω έμμεσος επηρεασμός της και, το σπουδαιότερο, δε θα είναι καθόλου εύκολη η οπισθοδρόμηση σε προηγούμενες πολιτικές καταστάσεις.
Μπορούν να ισχύουν αυτά στην Ελλάδα;
Ανακύπτουν όμως κάποια σοβαρά ερωτήματα για την ισχύ των παραπάνω, λόγω διεθνών και εσωτερικών συνθηκών.
«Παγκοσμιοποίηση»
Πολλοί σήμερα αναφέρονται στην παγκοσμιοποίηση ως σύγχρονο νομοτελειακό φαινόμενο. Ομως ο ισχυρισμός αυτός και η διαφήμισή του περίπου ως «νομοτελειακού» και «οικουμενικού» εμφανιζόταν, παρά την απουσία των σημερινών τεχνολογικών εξελίξεων και υπερεθνικών εταιριών(!), κάθε φορά που αναδυόταν μια μεγάλη δύναμη, που στηριζόταν στις μικρότερες χώρες και έθνη από τους εκάστοτε νενέκους σ’αυτές... Επί των ημερών μας υπήρξε η Αγγλική παγκοσμιοποίηση, η Σοβιετική, η Χιτλερική (με τις γνωστές καταλήξεις τους...) και τώρα η αμερικανική, με ουρά της την «ευρωπαϊκή», δηλ. τη γερμανική.
Σίγουρα η ισχύς τους είναι πεπερασμένη (νομοτελειακά!), όμως η επίδρασή τους στις μικρότερες χώρες ήταν και είναι σημαντική (εκτός των άλλων και) στην λειτουργία της Δημοκρατίας τους και ειδικά των κομμάτων, είτε με διείσδυση σ’αυτά είτε με κόμματα, κινήσεις και ΜΜΕ δικά τους, ανοικτά ή καλυμμένα.
Αυτό συμβαίνει και σήμερα και, ιδιαίτερα, στη χώρα μας.
Στη χώρα μας χειρότερες οι συνθήκες
Στην Ελλάδα τα πράγματα, η πολιτική ολοκλήρωση μαζί με την παραγωγική ανάπτυξη, είναι ακόμα χειρότερα, λόγω της ιδιότυπης απελευθέρωσής της και της καθιέρωσης πειραματικής(!) τριπλής «προστασίας» από την αρχή της νέας «ελεύθερης» ιστορίας της. Οι «προστάτες» μας απο τη μια δεν επέτρεψαν αυτόνομη οικονομική οργάνωση και ανάπτυξη, επιτρέποντας μόνο μεταπρατικές δραστηριότητες που δε θα έθιγαν τις δικές τους οικονομίες, και από την άλλη νόθευαν διαρκώς την πολιτική οργάνωση με εγκάθετες (μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια) ή απόλυτα ελεγχόμενες ηγεσίες σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, μέχρι και τις μέρες μας!
Ετσι δεν κατορθώθηκε σχεδόν ποτέ να σχηματισθούν ευδιάκριτες και αυτοσυνείδητες τάξεις, στρώματα, ακόμη και επαγγελματικές ενώσεις και συνακόλουθα ταξικά κόμματα, κινήσεις ή πολιτικές ομαδοποιήσεις, ανεξάρτητες από τις καθοδηγούμενες από τους προστάτες ηγεσίες της χώρας. Οι «προστάτες» στην πορεία άλλαζαν, αλλοιώνονταν ή μεταλλάσσονταν και ταυτόχρονα αυξάνονταν, εξ’ού και η πληθώρα των πολιτικών (εξαρτημένων) σχηματισμών και των οργάνων – Μέσων πολιτικής καθοδήγησης του λαού. Και όποια από αυτά τα κόμματα (όχι πολλά, είναι αλήθεια) είναι αντισυστημικά, άρα προοδευτικής – σοσιαλιστικής κατεύθυνσης, και συνάμα πατριωτικά, π.χ. «η Χριστιανική Δημοκρατία», αντιμετωπίζουν άπειρα εμπόδια, πέρα από τα οικονομικά, διάδοσης, οπτικά και ακουστικά, και, ειδικότερα, εκλογικά.
Αποτέλεσμα : Στην Ελλάδα επιβεβαιώνεται πλήρως ο ορισμός της Πολιτικής ως τέχνης του να εξαπατάς τους λαούς. Και οι δικαιολογίες είναι πάντοτε οι ίδιες: Η πολυσυλλεκτικότητα (τότε γιατί την επιδιώκουν με κάθε τρόπο, αφού θα «εμποδίσουν» την εφαρμογή της κεντρικής πρότασης;..., που απαιτεί συμβιβασμούς!), ή «η καμμένη γη», που δεν την γνώριζαν, ή οι διάφορες τρόικες. Σε άλλα να συμφωνείς και να τα ψηφίζεις και άλλα ή και τα αντίθετα να εφαρμόζονται. Πρόσφατα παραδείγματα η εκλογική εντολή στα 1981, με μεγάλη πλειοψηφία, για αποχώρηση από την (τότε) ΕΟΚ, τα «λεφτά υπάρχουν» για μεγάλες παροχές, στις εκλογές του 2009, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα, και, φοβόμαστε και απευχόμαστε, η ίδια τύχη, με ακόμη πιο ολέθρια αποτελέσματα, να περιμένει τις νέες υποσχέσεις στις προσεχείς εκλογές.
Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει
ποια τα άμεσα καθήκοντα
Το πρώτο και κύριο καθήκον όσων ειλικρινά και αξιόπιστα εννοούν τα όσα προτείνουν είναι με κάθε τρόπο (κείμενα, ανακοινώσεις, προκηρύξεις, αφίσες, ιστοσελίδες, συζητήσεις και εκδηλώσεις και, αν είναι δυνατόν, συμμετοχή σε εκλογές) ενημέρωση των ελλήνων πολιτών ότι σε μια χώρα υπό κατοχήν, εξάρτηση και με καθεστώς προτεκτοράτου ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ Η ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΙ Η ΚΑΙ «ΑΠΕΙΛΟΥΝ» ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΗΓΕΣΙΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤ’ ΑΠ’ ΟΛΑ Αγώνα για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση,άρα Αποχώρηση από κάθε λεόντεια δέσμευση και, πρώτιστα από Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΗ ΑΠΑΤΗ.
Στον Αγώνα αυτόν μετέχει διαρκώς, σταθερά και ασυμβίβαστα το Α.Σ.Κ.Ε.
Μία από τις πιο αυστηρές απαιτήσεις της Τρόικας, δηλ. της Μέρκελ, είναι η κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, για να αντικατασταθεί από διεθνή, δηλ. γερμανική, επιτροπή αποκρατικοποίησεων εν Λουξεμβούργω (!), διότι, λέει, όλα τα αποκρατικοποιούμενα ακίνητα και λοιπά «πωλούνται» σε Ελληνες!!
Κύριε ελέησον! Μα, η σεπτή, επίσης, Κομισιόν δεν απέρριψε τις συμφωνίες με Ρωσικές και Αζέρικες εταιρίες; Αυτές δεν είναι, δυστυχώς, Ελληνικές!
Τι γυρεύουν επιτέλους; Και τι είπε επ’αυτού ο κ. Δραγασάκης, στον οποίο διατύπωσε τα παράπονά του, προσφάτως, ο κ. Άσμουνσεν;
«Ήμασταν το πειραματόζωο» δήλωσε στο περιοδικό «Time» το 2012 ο τέως πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ναι αυτός που είπε ότι διοικεί μια διεφθαρμένη χώρα και από το 2007 συζητούσε με το Στρος Καν για να έρθει το ΔΝΤ στην Ελλάδα. Ο ίδιος ο Στρος Κάν πολύ αργότερα ομολόγησε «Επιβάλλαμε επομένως, κατά τη γνώμη μου, στους Έλληνες μια πολιτική απολύτως ανυπόφορη, οι συνέπειες της οποίες είναι σήμερα τρομερές για την Ελλάδα».
Δεν ισχύει στην Ελλάδα ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. με τα μνημόνια, λέει κυνικά ένας από τους γκαουλάιτερ-επίτροπους της (ο Φιλανδός κ. Κατάινεν).
Αστική τάξη υπηρέτης ξένων συμφερόντων
Κανενός κυβερνητικού παράγοντα, φυσικά, δεν ιδρώνει τ’ αυτί για όλ’ αυτά. Κι’ αυτό επειδή για την πολιτική και οικονομική ελίτ, δηλ. την άρχουσα τάξη, αυτό θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό δηλ. το να υπηρετείς πιστά τους ξένους «προστάτες» και όχι την Ελλάδα και τους Ελληνες.[…]
Η επιλογή της ένταξής μας στην ΕΟΚ σήμαινε ότι η Ελλάδα έχασε το δικαίωμα να αναπτύσσεται αυτοδύναμα και να αποκτήσει αυτοτελείς παραγωγικές δομές. Καταδικάστηκε, δηλ., να παραμείνει ο οικονομικός παρίας των άλλων κοινοτικών χωρών.
Από τότε έως τώρα η εξάρτηση της άρχουσας τάξης βάθυνε.
Η ΕΟΚ και η μετεξέλιξή της η ΕΕ στηριζόταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000 πολιτικά στη Γαλλία και οικονομικά στη Γερμανία. Οι ΗΠΑ τους είχαν εκχώρησει την οικονομική επιρροή της χώρας διατηρώντας το γεωστρατηγικό έλεγχό της. Οι αντιθέσεις μεταξύ τους (ΗΠΑ-Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας) αντανακλούσαν και στις αντιθέσεις της εγχώριας πολιτικής ελίτ, ανάλογα με ποια ξένα συμφέροντα εκπροσωπούσε κάθε μερίδα της. Τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας τις προκαλούσε η όξυνση των ξένων αντιθέσεων. Φαινόμενο μοναδικό για χώρα της Ευρώπης και, δυστυχώς, αποτελεί το βασικό «εργαλείο» ερμηνείας και ανάλυσης της εγχώριας πολιτικής κατάστασης .
Η εισαγωγή του, γερμανικών συμφερόντων, ευρώ στο τέλος της δεκαετίας του 1990 και η οικονομική κρίση που προκάλεσε η νεοφιλελεύθερη ακρίδα, με αποτέλεσμα την πιο θηριώδη ανακατανομή πλούτου υπέρ των τραπεζιτών και των άλλων αρπακτικών, που επέτεινε το ευρώ, ανέδειξε τη Γερμανία μόνη κυρίαρχη οικονομικά και πολιτικά στο χώρο της ΕΕ.
Εργο της άρχουσας τάξης ήταν η σκόπιμη, όπως τώρα αποδεικνύεται, καταστροφή της παραγωγής της χώρας μας μέσα στην ΕΟΚ-ΕΕ, για να ζούμε μόνο με δανεικά και να εξαρτόμαστε από τους «εταίρους». Ο επακόλουθος σκόπιμος υπερδανεισμός από τις τράπεζες των «προστατών» δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την υποδούλωση της χώρας, αφού οι «εταίροι» ήταν βέβαιοι ότι με τους εγχώριους υποτακτικούς τους δε θα είχαν κανένα πρόβλημα. Ετσι «απαγόρευσαν» στις «αγορές», που ελέγχουν απόλυτα, να συνεχίσουν να μας δανείζουν και οδήγησαν τη χώρα στην εποχή της νέας κατοχής με τα μνημόνια τα οποία ασμένως αποδέχθηκαν οι εγχώριοι. Οι ΗΠΑ για να μην επιτρέψουν στη Γερμανία την πλήρη απομύζηση της περιουσίας και των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας και για να έχουν τον πρώτο λόγο στην αρπαγή των υδρογονανθράκων, συμμετέχουν στην διαβόητη τρόικα με το ΔΝΤ μετά από πρόσκληση, όπως προαναφέρθηκε, του δικού τους Γιωργάκη. Οι ΗΠΑ, όμως, δε θέλουν τη διάλυση της γερμανικής ευρωζώνης για να αποφύγουν νέο τραπεζικό κραχ (αναλυτικά στο Επίκαιρο άρθρο 25-6-2012 «Η τιμωρία του πειραματόζωου φοβίζει τους τιμωρούς ;». Ετσι έστειλαν τους δικούς τους στην κυβέρνηση, δηλ. τα αμερικανάκια, όπως Γιωργάκης και Σαμαράς, στη Μέρκελ. Ιδιαίτερα ο Σαμαράς έκανε τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα και από αντιμνημονιακός έγινε εν μία νυκτί ο πιο ακραίος μνημονιακός («ουδείς αναμαρτητός»). Ετσι και οι προσκείμενοι στις ΗΠΑ αντιμνημονιακοί (Τσίπρας, Καμμένος) στην αντιπολίτευση είναι και αυτοί, φυσικά, υπέρ της ευρωζώνης.
Το όραμα των νεοφιλελεύθερων
Μετά την οριστική κατάργηση του δυτικού παραγωγικού καπιταλιστικού προτύπου, όπου το κέρδος προερχόταν μόνο από την παραγωγή, επικράτησαν οι θεωρίες του μονεταρισμού που πρέσβευαν την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, όπου όλες οι κοινωνικές παροχές να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα, από την παιδεία και την υγεία μέχρι τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τη σύνταξη. Η ύπαρξη φτωχών ή κοινωνικά μειονεκτούντων δεν είναι γι' αυτούς ζήτημα κοινωνικής αδικίας αλλά απλώς ατυχίας, η άρση της οποίας δεν είναι πάντως αρμοδιότητα του κράτους, μια που η κοινωνική αποστολή του κεφαλαίου είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους(!) Οι θεωρίες αυτές εφαρμόσθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 σε ΗΠΑ-Βρετανία (Ρήγκαν-Θάτσερ) και με θεσμικό όργανο τη Συναίνεση της Ουάσιγκτον (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τραπεζα, Υπ. Οικ. των ΗΠΑ) , όπως αποκαλείται, θεμελιώθηκε στη Δύση η νεοφιλεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αυτό ενεργοποιήθηκε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και του ανατολικού συνασπισμού, που αποτελούσε το αντίπαλο δέος και δεν ευνοούσε έως τότε τη διάλυση τών εργασιακών σχέσεων και του κράτους πρόνοιας στις δυτικές χώρες.
Το όραμα της Θάτσερ της δεκαετίας του 1980 για κοινωνίες των 2/3 που εργάζονται και 1/3 που είναι άνεργοι, στη σημερινή πραγματικότητα, σημαίνει ότι το 1/10 θα επιβιώνει και το 1/1000 θα πλουτίζει και θα άρχει, ενώ οι υπόλοιποι θα είναι τα «σκουπίδια της ευημερίας». Αυτά δεν έχουν ακόμη εφαρμοσθεί πλήρως στην Ευρώπη. Γι’ αυτό βρήκαν την Ελλάδα για να την κάνουν το πρότυπο αυτό με βάση το οποίο ανάλογα μέτρα θα εφαρμοσθούν ή και εφαρμόζονται ήδη σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτό θα καταστεί αναγκαίο στους νεοφιλελεύθερους με την μελλοντική εφαρμογή της φρικιαστικής για τους λαούς Διαντλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου και Επενδύσεων ( TTIP ) μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ (δες επίκαιρο κείμενο «εφιάλτης για την ανθρωπότητα η ΤΤΙP».
Ολ’ αυτά παραπέμπουν στο όραμα του Χίτλερ, που φαίνεται να εφαρμόζεται πλήρως!, «Τα μικρά κράτη πρέπει να εκλείψουν. Θα θεωρούνται στο μέλλον οι νέες αποικίες μας. Θα χρειαστούμε τους λαούς των μικρών κρατών να εργάζονται στις αποικίες μας, αλλά ως έθνη πρέπει να εκλείψουν». (Δες στα Δημοσιεύματα στην ιστοσελίδα μας «Γιατί μας εκδικούνται οι Γερμανοί» του Π. Λιάκου)
Η επιλογή της χώρας μας ως πειραματόζωου έγινε, επειδή, δυστυχώς για τον ελληνικό λαό, διαθέτει την πιο υποταγμένη και πειθήνια στους ξένους πολιτική ελίτ, που ακόμη και σε συνθήκες όπως οι σημερινές μπορούν, ακόμη, να την ανασυνθέτουν, για να απορροφά πολιτικά την αγανάκτηση και την οργή. […]
Πρωτόγνωρα και βάρβαρα μέτρα επιβλήθηκαν στους Ελληνες
Η χώρα μας αποτελεί το πειραματόζωο όπου Γερμανία-ΗΠΑ εφαρμόζουν τα πιο ακραία μέτρα με στόχο την ακραία φτωχοποίηση, την παράδοση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας στα νύχια τους, την αποδιάρθρωση και αποσύνθεση της κοινωνίας. Ιδιαίτερα οι ΗΠΑ αποσκοπούν με τον τρόπο αυτό να περιορίσουν τις αντιδράσεις, ώστε να «λύσουν» προς όφελός τους, όπως πιστεύουν, τα εθνικά θέματα. […] Στόχος τους το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας και των δημόσιων υποδομών, η δημιουργία ελεύθερων οικονομικών ζωνών (ΕΟΖ) με οιονεί σκλάβους και ο απόλυτος πολιτικός και γεωστρατηγικός έλεγχος της χώρας με κυβερνήσεις-μαριονέττες.[…]
-Εχουν κουρελιάσει το Σύνταγμα της χώρας […]
-Εχουν υπονομεύσει την ίδια τη δημοκρατία […]
Κατά καιρούς εμφανίζονται διάφοροι εκπρόσωποι των «δανειστών» και μας δουλεύουν με το να μας «συμπονούν» για τα δεινά και τις θυσίες των Ελλήνων ή για τους «λάθος πολλαπλασιαστές» του ΔΝΤ αλλά ταυτόχρονα μας προτρέπουν να συνεχίσουμε τις «μεταρρυθμίσεις» και τις θυσίες. «Οι μεταρρυθμίσεις να γίνουν κτήμα του ελληνικού λαού» (!) μας λέει η κ. Λαγκάρντ, δηλ. να τους πουλήσουμε τη χώρα, όπου οι Ελληνες θα ζουν σαν δούλοι
Ολα όσα έπραξαν ως τώρα δεν τους αρκούν. Θέλουν τη διαιώνιση της κατοχής, αφού οι υποτακτικές κυβερνήσεις, όποιες κι’ αν είναι αυτές, όσο παραμένουμε στο ευρώ και την ΕΕ δε θα αντιταχθούν στη συνέχιση του δανεισμού απ’ αυτά τα αρπακτικά. Δε θέλουν ν’ αφήσουν τη χώρα να ξεφύγει απ’ τα νύχια τους εκβιάζοντας και απειλώντας τους Ελληνες με τις 10 πληγές του Φαραώ. […] Προφανώς και δε θέλουν «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, για να μας έχουν εσαεί αγκιστρωμένους και κατεχόμενους.
Υπάρχει λύση
Το ΑΣΚΕ έγκαιρα από το 2012 έχει διατυπώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης από το άγος της παρούσας κατοχής, που περιέχεται στο κείμενο «ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε» (Επίκαιρα κείμενα 14-2-2012 στην ιστοσελίδα μας). Ελάχιστα σήμερα μπορούμε να προσθέσουμε σ’αυτό, πέρα από το ότι όσο δύσκολο κι αν φαίνεται το εγχείρημα επειδή έως τώρα έχουν καταφέρει να τρομοκρατούν με τα δεινά που θα φέρει η αποχώρηση από την ευρωζώνη, αν ο ελληνικός λαός αποφασίσει να απελευθερωθεί, θα αποδειχθεί ότι τίποτα δεν είναι πεπρωμένο, τίποτα δεν είναι απραγματοποίητο. [Το πλήρες κείμενο έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα μας].
Στις 19 του Οκτώβρη έγινε η ετήσια συνεστίαση του ΑΣΚΕ στα γραφεία του, με τα γνωστά στοιχεία της, μεζέδες και λευκό κρασί, αλλά και με εντονότερα, εφέτος, χαρακτηριστικά πολιτικής εκδήλωσης, στην οποία για πρώτη φορά, ελπίζουμε και τελευταία, απουσίαζε το κορυφαίο στέλεχος του ΑΣΚΕ, ο Νίκος Καργόπουλος, λόγω ασθένειας.
Την πολιτική κατάσταση ανέλυσε ο Σήφης Στενός. Ο Δημήτρης Παλλαδινός αναφέρθηκε στα εθνικά θέματα και, τέλος, ο Νίκος Λεοντόπουλος αναφέρθηκε στο «πείραμα» που εξελίσσεται στη χώρα μας.
Ακολούθησαν συζητήσεις, στις οποίες πήρε μέρος και ο εκλεκτός φίλος μας Μανώλης Μηλιαράκης, πρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας.
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό