«Αντίο παλληκάρι Νίκο! Πικράθηκες πολύ!»
«[...]Ο Νίκος Καργόπουλος έγινε περισσότερο γνωστός όταν εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, το 1975, όπου αναδείχθηκε γρήγορα στην ιεραρχία του Κινήματος, φθάνοντας μέχρι τη θέση του Γραμματέα της πανίσχυρης, τότε, Επιτροπής Οργανωτικού.
Διαφώνησε σε πολλές από τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ και είναι χαρακτηριστικό ότι αποχώρησε, λόγω διαφωνιών, από το Κίνημα το 1981, όταν όλοι εγγράφονταν μαζικά.[...]
Αποχωρώντας από το ΠΑΣΟΚ, μαζί με άλλους συναγωνιστές του συνέπηξαν το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΣΚΕ) (σ.σ. 1983), από τις γραμμές του οποίου ο Νίκος Καργόπουλος αγωνίστηκε μέχρι την τελευταία στιγμή με το σθένος και την επιμονή που τον χαρακτήριζαν πάντα. Από τότε με το ΑΣΚΕ πλησίασε πολύ την ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και συνεργάστηκαν σε πολλές εκδηλώσεις, ομιλίες διαλέξεις, ιδιαίτερα με τον πρόεδρο της Χ.Δ. Μανώλη Μηλιαράκη.
Από τις εκδόσεις του ΑΣΚΕ αγόρασα ένα προφητικό βιβλίο που το συμβουλεύουμαι μέχρι σήμερα. Ο τίτλος του: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΟΚ-Ε.Ε. Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΥ». Εκδόσεις ΑΣΚΕ του 2006.
Τότε δεν το πίστευα, τώρα το βλέπω να πραγματοποιείται βήμα-βήμα, σαν προφητεία. Μια έκδοση καταπληκτική που δείχνει την αξία και τη σοβαρότητα του ΑΣΚΕ αλλά και του Νίκου. Γι’ αυτό το ΑΣΚΕ όπως και η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν πρόκοψαν… Η αλήθεια πρέπει να κρύβεται από το κατεστημένο…
Υπήρξε δραστήριο μέλος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967-1974 (ΣΦΕΑ) από την ίδρυσή του, και συμμετείχε ενεργά και επίμονα στο ΔΣ του μέχρι την ώρα του θανάτου του.
Το ΠΑΣΟΚ, που τόσο τον απογοήτευσε (σ.σ. και τον διέγραψε, όταν το 1983 έκανε την περίφημη Αντιεισήγηση) με τα φαύλα έργα και τις μαύρες ημέρες που μας χάρισε, έκδοσε την ακόλουθη ανακοίνωση για τον θάνατο του Νίκου Καργόπουλου:
Αγωνιστής, ασυμβίβαστος, βαθιά δημοκράτης, ο Νίκος Καργόπουλος αγωνίστηκε για τη δημοκρατία και βασανίστηκε για τις ιδέες του τη μαύρη επταετία της χούντας. Όλοι όσοι πορεύτηκαν μαζί του σε κάποιο τμήμα της μακράς αγωνιστικής διαδρομής του, θα τον θυμούνται ως υπόδειγμα αγωνιστή που παρέμεινε ενεργός μέχρι το τέλος. Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του.» (σ.σ. ...)
Νίκος Καργόπουλος
3 Νοεμβρίου 1948 – 19 Δεκεμβρίου 2014
Έφυγε από τη ζωή ο αγωνιστής της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού , σύντροφος και συναγωνιστής αγαπημένος, Νίκος Καργόπουλος.
Ο Νίκος γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1948 στην Αθήνα. Από 15 χρονών οργανώθηκε δραστήρια στη Νεολαία της ΕΔΑ και, στη συνέχεια, στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη. Φοιτητής στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας από το φθινόπωρο του 1966, αναμίχθηκε δραστήρια από την πρώτη μέρα στην αντιδικτατορική Αντίσταση, με αποτέλεσμα να μπει νωρίς στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών της χούντας και να συλληφθεί στη διάρκεια των γεγονότων της κηδείας του Γεωργίου Παπανδρέου στις 3 Νοεμβρίου 1968.
Δικάστηκε από το στρατοδικείο της δικτατορίας και καταδικάστηκε σε διετή φυλάκιση και εξέτισε την ποινή του στις Φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού. Αποφυλακίστηκε στις 26 Μαρτίου του 1970. Οι χουντικές πρυτανικές αρχές του πανεπιστημίου τον απέβαλαν από το πανεπιστήμιο και του αφαίρεσαν τη φοιτητική ιδιότητα, κατά πάγια πρακτική εναντίον όλων των φυλακισθέντων ή εξορισθέντων αντιστασιακών φοιτητών και σπουδαστών. Μετά και τη διακοπή της αναβολής στράτευσης λόγω σπουδών, το 1972 κλήθηκε και υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία υπό δυσμενέστατες συνθήκες. Μεταπολιτευτικά, εντάχθηκε το 1975 στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, με αξιοσημείωτη συμμετοχή και ιδιαίτερη δράση, πριν αποχωρήσει, λόγω ριζικών διαφωνιών, τον Οκτώβριο του 1981.
Μαζί με άλλους συναγωνιστές του συνέπηξαν το Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΑΣΚΕ), από τις γραμμές του οποίου ο Νίκος Καργόπουλος αγωνίστηκε μέχρι την τελευταία στιγμή με το σθένος και την επιμονή που τον χαρακτήριζαν πάντα.
Υπήρξε δραστήριο μέλος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967-1974 (ΣΦΕΑ) από την ίδρυσή του, και συμμετείχε ενεργά και επίμονα στο ΔΣ του μέχρι την ώρα του αποχωρισμού.
Οι συναγωνιστές και οι συγκρατούμενοί του στις φυλακές της χούντας, στους αγώνες της μεταπολιτευτικής περιόδου, στις γραμμές του ΣΦΕΑ και στο Διοικητικό Συμβούλιό του, απευθύνουν θέρμα συλλυπητήρια στη σύζυγό του Ελένη και στα παιδιά τους, με τη διαβεβαίωση ότι θα τον θυμούνται όσο ζουν και ότι θα παραδόσουν ζωντανή τη μνήμη του στους επερχόμενους.»
«Το status quo είναι οικονομική και πολιτική ευλογία για την Γερμανία», γράφει το Bloomberg. «Πολλαπλάσια τα οφέλη της σε σύγκριση με τα €77 δισ. βοήθειας στην Ελλάδα. «Εφιαλτικό» το σενάριο του ...γερμανικού μάρκου.»
«...Ο λόγος είναι ότι η ισχύουσα κατάσταση, το status quo, είναι οικονομική και πολιτική ευλογία για την Γερμανία. Η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης ευνοείται περισσότερο από όλα τα μέλη του ευρώ, από το ενιαίο νόμισμα. Μολονότι μια έξοδος της Ελλάδας μόνο μπορεί να μην λήξει το ευρώ, υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί τέτοιο ντόμινο στις αγορές της ευρωζώνης, που θα εκδιώξει κι άλλους».
«...Αν επέστρεφαν στο γερμανικό μάρκο, οι Γερμανοί εξαγωγείς, που καταλαμβάνουν περίπου το ήμισυ από το ΑΕΠ, θα χάσουν πολλή από την ανταγωνιστικότητά τους και το πολυαγαπημένο πλεόνασμα συναλλαγών της Μέρκελ θα συρρικνωθεί. Ο πληθωρισμός θα αποδυναμωθεί παραπάνω».
«,,,Ο Μπόρις Σλόσμπεργκ της BK Asset Man«...Σε έρευνα του 2013 από το Bertelsmann Foundation εκτιμάται ότι χωρίς το ευρώ, το γερμανικό ΑΕΠ θα ήταν 0,5 ποσοστιαίες μονάδες τον χρόνο χαμηλότερο μέχρι το 2025, που μεταφράζεται σε απώλεια 1,2 τρισ. ευρώ ή 14.000 ευρώ ανά κάτοικο και επίσης σε απώλεια 200.000 θέσεων εργασίας.»
Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να είναι εθνικό μας νόμισμά μας το ευρώ για να μη δυστυχήσει η ... καημένη η Γερμανία. Οι ασήμαντοι Ελληνες ας δυστυχήσουν...
Το αποτρόπαιο μακελειό (και οι άλλες αιματηρές επιθέσεις) στο Παρίσι και αλλού συνιστούν, όντως, μέγα κίνδυνο για τις δυτικές χώρες και ιδιαίτερα για την ελευθερία έκφρασης (όχι, πάντως, ασύδοτης...) και ανοχής στο διαφορετικό, που πρέπει να είναι καθολική και όχι αλά καρτ, όπως π.χ. με την απαγόρευση κάθε νύξης για οτιδήποτε βαφτίζουν αντισημιτισμό.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, πιο ουσιαστική, ίσως, γιατί αναφέρεται στις αιτίες του επικίνδυνου (πολύπλοκου) φαινομένου.
Αν παρακάμψει κάποιος τις θεωρίες συνομωσίας που μιλάνε για σύμπτωση της δολοφονίας ανθρώπων στο γαλλικό περιοδικό και αλλού με τα μέτρα λιτότητας που ετοιμαζόταν να περάσει η κυβέρνηση Ολάντ ή ότι ήταν προετοιμασία για κάτι άλλο που σχετίζεται με τους τζιχαντιστές στο Ιράκ και στη Συρία, τότε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι δυτικές πρώην αποικιοκρατικές χώρες είναι σοβαρό.
Η Γαλλία έχει 5 εκατομμύρια μουσουλμάνους, το 7,5% του πληθυσμού της , που προέρχονται από τις χώρες της Β. Αφρικής, πρώην γαλλικές αποικίες και οι περισσότεροι είναι 2ης γενιάς και με γαλλική υπηκοότητα.
Η μετανάστευση μουσουλμάνων προς τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη και η εγκατάστασή τους σε αυτά ξεκίνησε κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Την περίοδο εκείνη είχαν ανάγκη από φτηνά εργατικά χέρια που θα κάλυπταν τις παραγωγικές τους ανάγκες.
Η Γαλλία είχε παλαιότερα πολιτική παράδοση στην ενσωμάτωση και αφομοίωση ξένων, ιδιαίτερα από τις αποικίες, στη γαλλική κουλτούρα. Ομως, αυτό άλλαξε ουσιαστικά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, οπότε αναζητήθηκαν «νέοι εχθροί». Το έργο του Χάντιγκτον «Σύγκρουση Πολιτισμών» για μια νέα μεταψυχροπολεμική παγκόσμια τάξη αναγορεύει το Ισλάμ ως εν δυνάμει εχθρό της Νέας Τάξης. Οι επεμβάσεις και οι ωμότητες των δυτικών «προθύμων» στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στη Λιβύη, η εθνοκάθαρση των Παλαιστίνιων από το Ισραήλ σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση έχουν προκαλέσει μίσος για τους δυτικούς και τεράστια μεταναστευτικά κύματα από μουσουλμανικές χώρες, που μεγάλο μέρος, τους δέχεται η χώρα μας, που έχει γίνει αποθήκη λαθρομεταναστών, λόγω της συμμετοχής της στην Ε.Ε. Η Ελλάδα, όμως, δεν ευθύνεται για τις θηριωδίες και τις μεταναστευτικές συνέπειες της αποικιοκρατίας και των νεότερων δυτικών επεμβάσεων.
Ολα αυτά συσπείρωσαν μουσουλμάνους με επίκεντρο τη θρησκεία τους, ενώ οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες έγιναν λιγότερο ανεκτικές ή και εχθρικές απέναντί τους, απωθώντας τους στο κοινωνικό περιθώριο. Σύμπτωμα αυτής της συμπεριφοράς είναι και αυτό του γαλλικού σατιρικού περιοδικού, που, στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, διακωμωδούσε τη θρησκεία τους.
Οποιος σπέρνει ανέμους …
Μια από τις βασικές αιτίες της οικονομικής κρίσης είναι η εγκληματική αδιαφορία του κράτους για την αναδιάρθρωση και βελτίωση της παιδείας, που οδήγησε στη δημιουργία πολιτών, εύκολων θυμάτων των πελατειακών κομμάτων, του λαϊκισμού των πολιτικών και της καταστροφικής νοοτροπίας του εύκολου και ανέξοδου κέρδους. Η μαγκιά της αρπαχτής, της φοροδιαφυγής, του προσωπικού βολέματος, σε συνδυασμό με την αδιαφορία για την πολιτική, την κοινωνική κατάσταση και το σχεδιασμό του μέλλοντος, έχουν τις ρίζες τους στην αποδυνάμωση αξιών, όπως η γνώση και η εσωτερική καλλιέργεια.
Στόχος τους η παραγωγή μονοδιάστατων ατόμων εναρμονισμένων με την «παγκοσμιοσμιοποίηση», που θ’ αποτελέσουν τα μελλοντικά «σκουπίδια της ευημερίας» τους
Κάθε νέος Υπουργός Παιδείας προτείνει «μεταρρυθμίσεις», που κατά κανόνα αφορούν το εξεταστικό σύστημα, με στόχο να παρουσιάσει, χωρίς κανένα διάλογο, χωρίς πραγματικό όραμα, χωρίς μελέτη και προγραμματισμό, «καινοτομίες», και «νέο εκπαιδευτικό σύστημα», ώστε να μείνει το όνομά του στην ιστορία και όχι να καλύψει τα κενά και να εναρμονίσει την παιδεία στις νέες κοινωνικές, εθνικές και πολιτισμικές ανάγκες.
Η στοιχειώδης και κυρίως η μέση εκπαίδευση στηρίζονται σ΄ ένα μοντέλο εντατικοποίησης της γνώσης, της αποστήθισης και της επιφανειακής – επιδερμικής συμμετοχής σε μια καταπιεστική διαδικασία απόκτησης γνώσεων. Ο μαθητής δεν αναπτύσσει αναλυτικές – συνθετικές ικανότητες, δεν καλλιεργεί την κριτική του σκέψη και τις δεξιότητες, ούτε καν τις ανακαλύπτει. Δεν μαθαίνει να συνεργάζεται, να συνδυάζει και να μετέχει σε ομαδικές εργασίες. Το σχολείο απαιτεί την αποκλειστικότητα στη γνώση, ενώ το διαδίκτυο αποτελεί ένα χείμαρρο γνώσεων, που δυστυχώς μένει σχεδόν ανεκμετάλλευτος. Από την άλλη το καθημερινό πρόγραμμα ενός μαθητή είναι εξουθενωτικό. Μετά το τέλος του πρωινού ωραρίου, η εκπαίδευση συνεχίζεται με ένα διαρκές τρέξιμο, ώστε κάθε παιδί να τα κάνει όλα και να τα μάθει όλα. Ξένες γλώσσες, μουσική, αθλητισμός και φροντιστήριο του στερούν τον εντελώς απαραίτητο ελεύθερο χρόνο, ώστε να μπορέσει το παιδί να παίξει, να έρθει σε προσωπική επαφή με άλλους, ακόμα και με τους γονείς του, τους οποίους σπάνια συναναστρέφεται. Αυτές τις ανάγκες λανθασμένα έρχεται να καλύψει το διαδίκτυο με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αποτέλεσμα την απομόνωση και την εσωστρέφεια, με όλες τις ολέθριες απ’ αυτό συνέπειες. Το χειρότερο όμως είναι ότι έτσι ετοιμάζονται αδιάφοροι πολίτες. Αδιάφοροι για το πολιτικό γίγνεσθαι, αδιάφοροι για τις ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως αδιάφοροι για το μέλλον τους, που οιωνίζεται δύσκολο έως αποκαρδιωτικό. Όλος ο μαθητικός βίος έχει προσανατολισμό την «επιτυχία» σε μια επιθυμητή Ανώτατη Σχολή, της οποίας το πτυχίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι δε θα έχει καμία αξία στον τομέα της επαγγελματικής αποκατάστασης. Αποτέλεσμα είναι ο μαθητής να μη μαθαίνει ούτε σωστή ορθογραφία, ούτε την ελληνική ιστορία ούτε ένα ολοκληρωμένο και ελληνικό λεξιλόγιο και έτσι του στερείται ένα βασικό πολιτιστικό αγαθό, αυτό της ανθρώπινης επικοινωνίας. Αυτό το σχολείο παράγει ανθρώπους μορφωτικά ανάπηρους, βολικούς σε κάθε αυταρχική εξουσία.
Η ανώτατη εκπαίδευση υποδέχεται «κουρασμένους» φοιτητές με τη νοοτροπία που αναφέρθηκε και στόχο την απόκτηση πτυχίου και μετά… βλέπουμε. Μηδενικό κίνητρο, μηδενικές προοπτικές, ανύπαρκτες προσδοκίες μέσα σ’ ένα άρρωστο περιβάλλον κυβερνητικής αδιαφορίας και καθηγητικής ασυδοσίας. Το φοιτητικό κίνημα, που άλλοτε ήταν η ατμομηχανή προοδευτικών διεκδικήσεων και κοινωνικών αγώνων, σέρνεται στο πάτωμα, υποταγμένο σε μειοψηφικές ομάδες με ολοκληρωτικές συμπεριφορές, που στηρίζονται πολλές φορές στη βία, ή ακολουθεί πορεία με κομματική καθοδήγηση, που έχει ως στόχο την πολιτική και επαγγελματική ηγετική ανέλιξή των. Το Πανεπιστήμιο είναι και πρέπει να είναι χώρος παιδείας εκπαίδευσης και ελευθερίας. Όμως τι είδους Πανεπιστήμιο πρέπει να υπάρχει; Πρέπει να είναι συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας και την παραγωγή, ή πρέπει να στοχεύει μόνο στην απόκτηση γνώσεων και ικανοτήτων; Πρέπει να είναι δημόσιο ή μπορούν ιδιώτες να αντικαταστήσουν το κράτος στο ύψιστο επίπεδο εκπαίδευσης με μόνο στόχο το κέρδος; Όμως κατ’αρχήν το Πανεπιστήμιο πρέπει να δίνει προοπτικές και δυνατότητες στους φοιτητές του. Όταν η ανεργία των νέων επιστημόνων, (και με μεταπτυχιακά), είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης, όλες οι σκέψεις και συζητήσεις είναι καταδικασμένες να πέσουν στο κενό. Ποια η σύνδεση με την παραγωγή, όταν δεν υπάρχει παραγωγή στη χώρα εξ’ αιτίας των περιοριστικών νόμων της ΕΕ και την οικονομική αφαίμαξη από τους «εταίρους» δανειστές μας; Η μόνη διέξοδος στους νέους μας, δυστυχώς, κατάντησε να είναι η μετανάστευση με οδυνηρές και απρόβλεπτες κάποιες φορές συνέπειες για την πατρίδα μας. Η κορύφωση της κρίσης συνδέεται με την αποστέρηση της κοινωνίας μας από τους πιο ελπιδοφόρους νέους και επιστήμονες.
Είναι αδύνατον με το σημερινό καθεστώς της νέας κατοχής η Παιδεία να παράγει ολοκληρωμένους ανθρώπους που θα δουλέψουν και θα βοήθήσουν και θα αναπτύξουν τον τόπο τους. Αυτοί οι στόχοι μπορούν να υλοποιηθούν, μόνο αν απελευθερωθούμε από την κατοχή της Ε.Ε. των «εταίρων» και δανειστών.
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό