Αν κάτι θα είχε σημασία ν αναφερθεί για το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, προσπερνώντας τον πειρασμό για ευφυολογήματα, θα ήταν η πλήρης απουσία της ιδεολογίας και της πολιτικής.
Το ΠΑΣΟΚ πριν
Το ΠΑΣΟΚ τις αρχικές ιδεολογικές του θέσεις για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Σοσιαλισμό, με αποχώρηση από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που πολλαπλά τις εξαργύρωσε εκλογικά, τις απεμπόλησε αμέσως με την ανάληψη της κυβέρνησης το 1981, όταν έπραξε τα εντελώς αντίθετα. Τότε, την εποχή με τις δύο υπερδυνάμεις, ήταν το απαραίτητο προκάλυμμα για να απορροφηθεί ασφαλώς ο ριζοσπαστισμός που είχε προκαλέσει η δικτατορία, ώστε να μη διαταραχθεί το κοινωνικοοικονομικό σύστημα και οι εξαρτήσεις της χώρας, δηλ. το «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Αυτή την ιδεολογία την ενταφίασε το ΠΑΣΟΚ οριστικά στην εποχή Σημίτη. Τότε το μόνο που είχε σημασία ήταν η ΟΝΕ, τα κέρδη των διαπλεκόμενων, η διαφθορά, η πιο δουλική, χωρίς προσχήματα, υποταγή στους προστάτες, δηλ. στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ, εξαπατώντας τον ελληνικό λαό με τα περί ισχυρής Ελλάδας, με την πρωτοφανή βοήθεια των ΜΜΕ. Είχε περάσει ο καιρός των δύο υπερδυνάμεων, άρα και των προσχημάτων. Από τότε οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και επικουρικά σαυτές ο ΣΥΝ) ουσιαστικά έχουν μόνο εκτελεστικό ρόλο. Οι σημαντικές αποφάσεις έχουν εκχωρηθεί, ακόμη και τυπικά, σε ξένα όργανα (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΗΕ κ.λ.π.) και επομένως οι οποιεσδήποτε πολιτικές και ιδεολογικές αναλύσεις τους θα προσέκρουαν στην κοινή λογική. Πιο απλό και πιο ακίνδυνο είναι συνεπώς να είναι «παπαγαλάκια» των πολιτικών των ξένων (σχέδιο Ανάν, υποστήριξη Τουρκίας, ντιρεκτίβες Ε.Ε. κ.λ.π.) με τη λογική των «μονοδρόμων» και με την συνδρομή των ΜΜΕ, αντί να παράγουν αυτοί πολιτική. Το κακό για το σύστημα και καλό για τον ελληνικό λαό, που μπορεί πιο εύκολα να κρίνει, είναι ότι τα κόμματα αυτά δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να πείσουν για το αντίθετο. Χρησιμοποιώντας την τρέχουσα, αν και όχι σωστή, ορολογία είναι κεντροδεξιά.
Το ΠΑΣΟΚ εκτός κυβέρνησης, με βάση τα προαναφερόμενα καθώς και την απέχθεια ακόμη και των ψηφοφόρων του προς τα στελέχη-χρυσοκάνθαρους της κυβέρνησης Σημίτη, έχει αδυναμία ν ασκήσει σοβαρή και συγκροτημένη αντιπολίτευση, επειδή δεν έχει πια ούτε αρχές, ούτε πολιτικές θέσεις.
Ο Γιωργάκης
Από την άλλη ο Γιωργάκης (δηλ. όσοι σκέπτονται αντ αυτού) σκοπό έχει να καταργήσει ουσιαστικά την κομματική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, που σήμερα βρίθει παραγόντων και μηχανισμών, ν αναδειχθεί ως ο μοναδικός που αποφασίζει (!!), διαμορφώνοντας ένα αρχηγικό κόμμα αμερικανικού τύπου, όπου υπάρχει μια επίφαση δημοκρατίας. Στήνει τους δικούς του μηχανισμούς ελέγχου με «θεματικές» ομάδες και διορισμούς αγνώστων προσώπων, πλην όμως αρεστών στους ξένους, σε κομματικές θέσεις, με τους «φίλους» που εγγράφονται, όπως και τα μέλη, μέσω διαδικτύου, δημιουργώντας νέες πελατειακές σχέσεις και νέους παράγοντες.
Το διαδίκτυο είναι the favourite του Γιωργάκη, του οποίου η προσωπική ιστοσελίδα είναι φυσικά μόνο στα αγγλικά. Ο ίδιος με τον τρόπο εκλογής του (1 εκ. «φίλοι» και μέλη, που αποδείχθηκε ότι ήταν απάτη) καταστρατήγησε πλήρως την έννοια του κόμματος.
Καταργεί τις νομαρχιακές οργάνωσεις και θεσπίζει περιφερειακές, χωρίς εμφανή λόγο, κάτι που δημιουργεί εύλογους συνειρμούς για κινδύνους αυτονόμησης περιφερειών και διάλυσης της χώρας, που είχαν διατυπωθεί παλαιότερα.
Το Συνέδριο
Το Συνέδριο ήταν η συνέχεια, όπου οι σύνεδροι ψηφίσθηκαν και από «φίλους» με άμεση ψηφοφορία χωρίς καμμία οργανωμένη πολιτική συζήτηση, σαν να ήταν γενικές εκλογές. Το Συνέδριο ξεκίνησε με την παρασημοφόρηση της (σοσιαλίστριας;) κ. Γιάννας και ο «πολιτικός» διάλογος διεξήχθη μέσω διαδικτύου (!!!). Ακόμη και ο Ανδριανόπουλος κατέθεσε άποψη με θέμα «Κεντροδεξιά χωρίς ταυτότητα, Κεντροαριστερά με δυναμική». Οι σύνεδροι έπρεπε ν απαντήσουν σ ένα αμερικανόπνευστο ερωτηματολόγιο, όπου π.χ. ερωτώνται αν το «Σοσιαλιστικό Οραμα» σήμερα, μεταξύ άλλων, εκφράζει «η ελεύθερη αγορά με κοινωνική ευαισθησία» ή «ο πολιτικός φιλελευθερισμός». Ο «διάλογος» στο Συνέδριο έγινε με τη μέθοδο Γιωργάκη, δηλ. με ομάδες για κάθε θέμα, έτσι ώστε να μην υπάρχει συνολική άποψη και θέση για τα σημαντικά.
Τελικά δεν υπήρξε πολιτική απόφαση στο Συνέδριο, πράγμα πρωτοφανές. Ακόμη και τα πλέον συντηρητικά κόμματα, στα συνέδριά τους κρατούν τα προσχήματα και εκδίδουν πολιτικές αποφάσεις, έστω με αοριστολογίες, για να μη δεσμεύονται. Στο ΠΑΣΟΚ ο Γιωργάκης, προφανώς θέλοντας να κρατήσει ο ίδιος αυτό το προνόμιο, τις θέσεις του τις διατύπωσε στις δύο συνεδριακές του ομιλίες. Οι θέσεις αυτές, αν αφαιρεθεί η «σάλτσα», είναι στα κοινωνικοοικονομικά η πλήρης αποδοχή της γραμμής της Ε.Ε. (ασύδοτη αγορά, αποκρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας κ.λ.π.) και στα εθνικά η πλήρης αποδοχή της εξάρτησης, όπως ήταν αναμενόμενο. Όσοι οπαδοί, φίλοι και μέλη έχουν απομείνει που δεν επιδιώκουν το προσωπικό όφελος από τη κομματική ένταξή τους, θα πρέπει μετά το Συνέδριο να βλέπουν ότι τα πράγματα τώρα είναι ακόμη χειρότερα από την εποχή Σημίτη.
Το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη, για να επιστρέψει στην κυβέρνηση, μόνο στη μακροχρόνια φθορά της ΝΔ μπορεί να ελπίζει, με τη βοήθεια των ΜΜΕ των διαπλεκόμενων. Εκτός και αν η ίδια η ΝΔ την προσφέρει πρόωρα. Πάντως, για την ώρα, ούτε ο ίδιος με τους αμερικανούς συμβούλους του, που δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες, ούτε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δε μπορούν να πείσουν. Αλλά προς το παρόν έχουν άλλες δουλειές.
Κατηγορία
Φύλλο 103 Μαρτίου 2005
Περιμένοντας να ξεκινήσει ο πόλεμος στο Ιράκ, είχαμε θυμίσει ότι το καθεστώς του Σαντάμ ήταν δημιούργημα των Αμερικανών, τους οποίους παντοιοτρόπως εξυπηρέτησε μέχρι πρόσφατα. Ο βαθμός αντίστασης στην αναμενόμενη εισβολή θα έδειχνε αν ο Σαντάμ εξακολουθούσε να παίζει το παιχνίδι των ΗΠΑ.
Στρατιωτικά παράδοξα
Η προηγούμενη ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ βγήκε μόλις ξεκίνησε η εισβολή, οπότε οι Αγγλοαμερικάνοι συνάντησαν αναπάντεχες δυσκολίες στο Νότο. Εκτιμήσαμε ότι θα υπάρξει πραγματική αντίσταση από το καθεστώς του Σαντάμ, Την ίδια εκτίμηση είχαν έγκυροι στρατιωτικοί αναλυτές, που πρέβλεπαν πολύμηνο πόλεμο.
Οι εκτιμήσεις αυτές απεδείχθησαν λανθασμένες. Αυτοί που, τελικά, αντιστάθηκαν ήταν οι σχεδόν άοπλοι σιίτες, αντίπαλοι του Σαντάμ, που οι Αμερικανοί τους υπολόγιζαν για συμμάχους. Κατά παράδοξο τρόπο, οι εισβολείς παρέκαμψαν τις σιιτικές περιοχές του Νότου και προωθήθηκαν προς τη Βαγδάτη, που θα υπεράσπιζε η πανίσχυρη και καλομισθοδοτούμενη Προεδρική Φρουρά, που όμως όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, αλλά ούτε καν εμφανίστηκε! Φαίνεται ότι υπήρχε μόνο για να καταπιέζει τον ιρακινό λαό.
Στους φενταγίν, που ήθελαν να έρθουν από άλλες χώρες να πολεμήσουν, ο Σαντάμ ή δεν τους επέτρεψε να φτάσουν ή, αν έφτασαν, δεν τους επέτρεψε να πολεμήσουν.
Μια δοκιμή με σημασία
Πριν πολλούς μήνες οι αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις είχαν κάνει άσκηση για την εισβολή στο Ιράκ. Τα επιτελεία λειτούργησαν κανονικά και οι επιχειρήσεις έγιναν επί χάρτου ή στο κομπιούτερ. Το ρόλο του Αρχηγού των ιρακινών Ενόπλων Δυνάμεων ανέθεσαν σε απόστρατο Αμερικανό στρατηγό.
Ο απόστρατος αυτός πήρε πρωτοβουλίες, που θα έπαιρνε κάθε πραγματικός αντίπαλος, ώστε τελικά οι ΗΠΑ έχασαν τον «πόλεμο»!! Στον πανικό που δημιουργήθηκε, κάποιοι ανώτατοι αξιωματικοί καθησύχαζαν τους υπολοίπους ότι «αυτά (δηλ. οι πρωτοβουλίες του στρατηγού) δε γίνονται». Δε χρειάστηκε να επαναληφθεί καν η άσκηση, όπως γίνεται σε κάθε αποτυχημένη άσκηση!
Σκηνοθετημένοι πόλεμοι
Η εξέλιξη της εισβολής έδειξε ότι πράγματι «αυτά δε γίνονται». Ο Σαντάμ δεν πολέμησε, γιατί εξακολουθούσε να παίζει το παιχνίδι των Αμερικανών. Οι ΗΠΑ για τέταρτη φορά νίκησαν σ' έναν «πόλεμο» (Σαντάμ, Μιλόσεβιτς, Ταλιμπάν και πάλι Σαντάμ) εναντίον ενός «αντιπάλου» που δεν πολέμησε.
Το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ
Η «πλειοψηφία» που ανέδειξε τον Μπους Πρόεδρο των ΗΠΑ είναι μια συμμαχία ακροδεξιών, θρησκόληπτων και επιχειρηματιών, στην οποία οι «πονηρότεροι» είναι οι φονταμενταλιστές του εβραϊκού λόμπι. Ειδικά στα ζητήματα της Μέσης Ανατολής η πολιτική των ΗΠΑ χαράσσεται από τους ακραίους Εβραίους, γι' αυτό υποστηρίζει προκλητικά το Ισραήλ, ακόμη κι αν βλάπτει τα γενικότερα ή μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Φυσική συνέπεια είναι οι ΗΠΑ να αποκτούν όλο και περισσότερους και φανατικότερους αντιπάλους.
Ένας σύντομος απολογισμός
Αρκεί η οπλική υπεροχή;
Η συντριπτική οπλική υπεροχή των ΗΠΑ δεν είναι ικανή να διασφαλίσει την παγκόσμια κυριαρχία τους. Τα όπλα δεν πολεμούν μόνα τους κι αυτό θα φανεί καθαρά αν οι Αμερικανοί θα χρειαστεί να πολεμήσουν πραγματικά, θα φανεί ότι ποτέ δε θα ξεπεράσουν το σύνδρομο του Βιετνάμ.
Ποτέ καμμιά χώρα δεν μπορεί να παίξει για πολύ το ρόλο της υπερδύναμης, αν ο λαός της δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για την πατρίδα του κι αν δεν υπάρχει επαρκής διεθνής νομιμοποίηση.
Οι επιτυχίες των ΗΠΑ στην Αν. Ευρώπη και την Κ. Ασία δεν οφείλονται τόσο στη δική τους ικανότητα, όσο στην ιστορική χρεωκοπία των Κ.Κ., που εξουσίασαν τις χώρες αυτές με τρόπο αντίθετο με την ιδεολογία που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν, και επέτρεψαν στους Αμερικανούς να επέμβουν ως ελευθερωτές και υπερασπιστές των δικαιωμάτων των λαών. Όμως και κει σύντομα οι λαοί θα διαπιστώσουν ότι τα νέα καθεστώτα είναι χειρότερα από τα προηγούμενα.
Γενικό συμπέρασμα: 'Οσο οι ΗΠΑ παίζουν χωρίς αντίπαλο, εμφανίζονται ως ακατανίκητες. 'Οταν, όμως, τα προοδευτικά κινήματα θα απαλλαγούν από τις αμαρτίες του παρελθόντος και θα αναβαπτιστούν στις πολιτιστικές και αγωνιστικές παραδόσεις κάθε χώρας, η αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση θα φανεί ότι είναι γυμνή.
Κατηγορία
Φύλλο 92 Μαΐου 2003
Ένας ένας φεύγουν από το Ιράκ οι σύμμαχοι των Αγγλοαμερικανών, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ισπανίας.
Στις 12/4 η κυβέρνηση της Πολωνίας ανακοίνωσε ότι μέχρι το τέλος του 2005 θα έχει αποσύρει όλους τους στρατιώτες της από το Ιράκ. Στις 5/5 την ίδια απόφαση πήρε η Βουλή της Βουλγαρίας. Επίσης αποχωρούν οι 600 στρατιώτες της Ιαπωνίας και οι 27 του Καζακστάν. Θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι.
Κατηγορία
Φύλλο 104 Μαΐου 2005
Πέρασε πλέον ο καιρός που η κυβέρνηση της Ν.Δ., δηλ. ο Καραμανλής (λόγω του πρωθυπουργοκεντρικού μοντέλου της πολιτείας μας), μπορούσε να αναβάλλει την αντιμετώπιση των, πράγματι, πολύ μεγάλων προβλημάτων που συσσωρεύτηκαν και μεγεθύνθηκαν την τελευταία, τουλάχιστον, 20ετία. Τώρα ορθώνονται απειλητικά και απαιτούν κάποιες λύσεις, ή προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Λύσεις όμως που είναι αδύνατο να εφαρμοστούν (ακόμη και να εφευρεθούν), γιατί αυτές προϋποθέτουν πολιτικές ηγεσίες που να εκπροσωπούν πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, να έχουν ικανότητες πραγματικά πολιτικές και την αναγκαία βούληση σε συνθήκες αυτονομίας, κυρίως από τα εξωτερικά συστήματα. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σήμερα κι έτσι, ουσιαστικά, καμιά λύση (ή έστω «λύση») δεν πρόκειται να υπάρξει απ αυτούς. Ας προσδιορίσουμε όμως τα κύρια προβλήματα που έχει άμεσα μπροστά του ο Καραμανλής, τις επιπτώσεις από τα οποία τις πληρώνουμε εμείς, οι πολλοί:
Το κοινωνικό-οικονομικό μέτωπο
Η πραγματική οικονομία, παρά τα παραπλανητικά νούμερα «ανάπτυξης», πάει από το κακό στο χειρότερο και, όσο παραμένουμε στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ της, αποκλείεται οποιαδήποτε βελτίωση, ούτε καν επιβραδυντική πορεία επιδείνωσης, όπως έχουμε αναλύσει στο ΑΣΚΕ-4. Και ο Καραμανλής είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να αποχωρήσει απ αυτήν.
Αυτό που προσπαθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση είναι μόνο το δημοσιονομικό χάος, για το οποίο δεν μπορεί να αναφέρεται μόνο στις πασοκικές ρίζες του. Πρέπει να καταρτίσει προϋπολογισμό που να είναι, έστω και μόνο επιφανειακά, αξιόπιστος. Όμως τα έξοδα αυξάνουν, αφού μόνο έτσι μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία, διογκώνοντας δηλ. τη διαφθορά, και τα έσοδα διαρκώς μειώνονται, αφού αυτοί που έπρεπε να πληρώνουν απαλλάσσονται των κοινωνικών βαρών τους και συνεχίζουν να μεταφέρουν τα κέρδη τους (ακόμη και τα εισοδήματά τους!) στη Ελβετία και αλλού.
Η «λύση» των δανείων υπερέβη τα όριά της και απειλείται το «σκάσιμο της φούσκας» για πολύ σύντομα. Έτσι το μόνο που της έμεινε ήταν να βάλει χέρι στα αποθεματικά των (υγιών έως και πλούσιων και όχι πάντοτε με κοινωνικά ορθούς τρόπους
) ταμείων και στα ακίνητα, εννοείται των μη προνομιούχων. Φυσικά, βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται σεισμός!
Ταυτόχρονα, με τις επιταγές της Ε.Ε. και τις ευλογίες των εδώ «επιχειρηματικών κύκλων», θέλει να επιφέρει «τομές και ρήξεις» στα εργασιακά και ασφαλιστικά ζητήματα, σε βάρος (πόσο όμως επιπλέον βάρος μπορούν να αντέξουν;) των Ελλήνων εργαζομένων, των πιο βαριά εργαζομένων της Ε.Ε. Και, φυσικά, και πάλι βάσιμα ανησυχεί ότι επίκειται έκρηξη!
Ο δικομματισμός σε κίνδυνο
Αυτό στο οποίο προσβλέπει ο Καραμανλής (και όχι μόνο) είναι λύση με δικομματική συναίνεση(!), ώστε να τιθασευτούν οι αντιδράσεις, ή, έστω, μια σταδιακή («ήπια») προσαρμογή από τις εναλλασσόμενες (όταν η καθεμιά θα προκαλεί αγανάκτηση
) κυβερνήσεις. Τώρα όμως και αυτές οι ελπίδες απομακρύνονται. Πέρα από τη σημαντική εκλογική αποδυνάμωση και των δύο, ο ένας πυλώνας (ΠΑΣΟΚ) απειλείται με κατάρρευση, η οποία θα συνεπιφέρει και τη διάσπαση του άλλου. ’λλο ένα πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Καραμανλής, και όχι μόνο για το δικό του κόμμα!
Πρέπει, λοιπόν, να στηρίξει το Γ. Παπανδρέου, ώστε να κυριαρχήσει τουλάχιστον στο κόμμα του
Το είχε κάνει στις Νομαρχιακές Εκλογές, όταν του χάρισε (χωρίς «
») το δεύτερο γύρο. Η πολιτική (και όχι μόνο) ανικανότητα όμως του Γιωργάκη και οι εκτός τόπου και χρόνου υπαγορεύσεις της family και των Αμερικανών ή αμερικανόπνευστων καθοδηγητών του καθιστά το έργο της διάσωσής του εξαιρετικά δύσκολο. Θα είχαν πιθανόν εξελιχθεί διαφορετικά τα πράγματα στο καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ (που πάντως με την ολόθερμη συμπαράσταση των ΜΜΕ, που τώρα τάχα βδελύσσεται, κρατήθηκε στο 38%), όμως όταν διαπιστώθηκε ότι η family και οι Αμερικανοί δε θα παρέδιδαν με τίποτα το κόμμα στο Βενιζέλο (και τους Γερμανούς), αλλά θα το οδηγούσαν σε διάσπαση πριν από τις 11 Νοέμβρη, με τα κομματικά σύμβολα, φυσικά, δικά τους, ο Καραμανλής αναγκάστηκε (και είναι αναγκασμένος) να τον στηρίξει. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα του νέου εκλογικού νόμου και του αυξημένου πριμ των 50 βουλευτών (του αέρα!) και του αποκλεισμού του από τα συνεργαζόμενα κόμματα. Αλιώς θα ήταν άρνηση του δικομματισμού. Και αυτό άσχετα από τις αναμενόμενες τάχα αντιδράσεις του ΠΑΣΟΚ! Η επιτυχία πάντως του εγχειρήματος αυτού είναι πολύ αμφίβολη
Ευτυχώς (για τον Καραμανλή!), δε φαίνεται να είναι πρόβλημα προς άμεση αντιμετώπιση ο
απειλούμενος τρίτος πόλος (τον ορέγεται και ο
ΣΥΝ), για τον οποίο χρειάζονται και κότσια και νέα πολιτική, άρα
. Ούτε φαίνεται να τον απασχολούν και πολύ οι δύο κραυγαλέοι λαϊκισμοί: Ο ένας προς κάθε αμφισβήτηση και περιθωριακές έως και ακραίες «αναζητήσεις» (ΣΥΝ), ο άλλος προς κάθε πικραμένο από τις αδικίες του συστήματος, χωρίς καμιά αίσθηση υπευθυνότητας για τα όποια αποτελέσματα (ΛΑΟΣ). ’λλωστε και οι δύο έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα, ακριβώς λόγω των ακροτήτων τους, που όμως ο φόβος των πρόωρων εκλογών και η απειλή της απώλειας της βουλευτικής έδρας ή του μεριδίου από την κρατική χρηματοδότηση, που «δικαιούνται» μόνο τα εν τη Βουλή κόμματα, θα τους κρατήσουν, για λίγο ακόμη, ενωμένους. Πάντως, καλού-κακού, ο Καραμανλής φροντίζει να αναπτύξει σχέσεις καλής «πολιτικής συμπεριφοράς» και με τους δύο
Όσο για το ΚΚΕ και ανάλογα (μικρά κόμματα) γνωρίζει ότι η εγγενής πολιτική τους αντίφαση θα τα έχει πάντοτε περιχαρακωμένα σε περιορισμένα όρια: Από τη μια θα επισημαίνουν ορθώς τα κακώς κείμενα και τις επιθέσεις κατά των εργαζομένων, «απαιτώντας» λύσεις εδώ και τώρα, από την άλλη θα τις απεύχονται (και θα ενεργούν κατάλληλα την κρίσιμη στιγμή), αφού, αν υιοθετηθούν λύσεις, η κομματική τους δύναμη θ αρχίσει να μειώνεται, αντί να αυξάνεται.
Τα μεγάλα εθνικά θέματα
Για τα γνωστά θέματα (Σκόπια, ελληνοτουρκικά, Κυπριακό) η κρίση είναι επί θύραις. Ακόμη και αν ο Καραμανλής ανήκει στο μη απόλυτα ενδοτικό έως προδοτικό «κλίμα», θα έχει δυσεπίλυτες δυσκολίες να αντιμετωπίσει (δες άλλα άρθρα). Το κυριότερο πρόβλημά του είναι να αντιμετωπίσει, εδώ και τώρα, τις πιέσεις των Αμερικανών (και Ευρωπαίων συνοδοιπόρων τους) που γίνονται όλο και πιο έντονες, όσο πλησιάζει το τέλος του Μπους. ’λλωστε, και ο διάδοχός του δε θα είναι καλύτερος, όσο εμείς παραμένουμε αυτοί που είμαστε μέχρι τώρα. Το πώς μας βλέπουν το ομολογούν οι ίδιοι, όπως μας δείχνουν διαπιστώσεις έγκυρων Αμερικανών παραγόντων σε ανταπόκριση στην «Ελευθεροτυπία» του Δ. Δήμα (20/11/07): «
Πώς είναι συνεπώς δυνατό να περιμένετε τη συμπαράσταση της Ουάσινγκτον σε πολύ σοβαρότερα (του Σκοπιανού) και κρισιμότερα για την Ελλάδα ζητήματα, που είναι πιο περίπλοκα και κατά κανόνα αμέσως ή εμμέσως αφορούν στην Τουρκία. Είναι προφανές πως στην Ουάσινγκτον θεωρούν τη σχέση δεδομένη και γνωρίζουν ότι σε τελική ανάλυση οι Έλληνες, που ουδέποτε αντιστάθηκαν σοβαρά στις ΗΠΑ, ό,τι και να τους κάνουμε, θα φωνάξουν για λίγο, αλλά στο τέλος θα είναι πάντα εκεί, μαζί μας
»!!!
Ελπίζουμε να μην υποκύψει, πλήρως τουλάχιστον, στις πιέσεις και για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και για την αποδυνάμωση των ελληνορωσικών σχέσεων, το μόνο στήριγμά μας (γιατί έτσι τους συμφέρει κι εκείνους, φυσικά, και ορθώς
) επί του παρόντος. Δύσκολο όμως το βάδισμα του σχοινοβάτη
Όσο για μας, το ΑΣΚΕ, και όσους άλλους ενδιαφέρονται πράγματι για την πατρίδα και την κοινωνία μας δε φαινόμαστε στον Καραμανλή και στο γενικότερο σύστημα κίνδυνος, όσο παραμένουμε μικροί, για το οποίο φροντίζουν με τη σιωπή τους τα ΜΜΕ, και επομένως «άγνωστοι». Οι μικρές, εξαιρέσεις (High TV, Ράδιο Ακρίτες κλπ.) θα αυξάνονται, η αναγνώριση της προσπάθειας και της αναγκαιότητάς μας θα διευρύνεται μαζί με τους συνδρομητές του έργου μας.
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Το ΑΣΚΕ από την πρώτη στιγμή υποστήριξε και απέδειξε (βλ. αναλυτικά ΑΣΚΕ-3) ότι το σχέδιο Ανάν και η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. είναι δύο πτυχές του ίδιου σχεδίου, για τον αφελληνισμό της Κύπρου και την πλήρη μετατροπή της σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, με τοποτηρητή την Τουρκία. Γι αυτό οι υπηρέτες των Δυτικών από το Γιωργάκη και το Μητσοτάκη στην Ελλάδα μέχρι τον Αναστασιάδη και το Βασιλείου στην Κύπρο υποστήριξαν με πάθος και τις δύο επιλογές.
Στην Κύπρο το 76% που αντέδρασε στο σχέδιο Ανάν εκφράστηκε πολιτικά από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, δηλ. την πατριωτική μερίδα της αστικής τάξης της Κύπρου (στην Ελλάδα αυτό το είδος έχει εξαφανιστεί). Προσπαθώντας να συμβιβάσει τα εθνικά και τα ταξικά της συμφέροντα αυτή η μερίδα υποστήριξε τη θεωρία Κρανιδιώτη, ότι η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θα λειτουργήσει υπέρ των ελληνικών θέσεων. Με την πλύση των ΜΜΕ, η θέση αυτή, δυστυχώς, έγινε δεκτή από το σύνολο σχεδόν των πολιτών σε Ελλάδα και Κύπρο. Ήταν αναπόφευκτο η πολιτική αυτή γρήγορα να περιέλθει σε αδιέξοδο και αυτό απεδείχθη με καταστροφικό τρόπο στη Σύνοδο των Βρυξελών.
Οι όροι της Κύπρου
Η κυπριακή κυβέρνηση, ορθά από την πλευρά της (βλ. και «Ε» φ. 101), έθετε ως όρους, για να μην ασκήσει βέτο, την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, την περιφρούρηση των ελληνικών περιουσιών στα κατεχόμενα, την επιστροφή των προσφύγων (ή, έστω κάποια βήματα προς όλ αυτά) και την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Πριν καν αναχωρήσει για τις Βρυξέλες η κυπριακή αντιπροσωπεία, γνωρίζοντας τι την περιμένει, είχε αφήσει στο νησί τους 4 όρους και πήρε μαζί της μόνο την αναγνώριση. Στο διήμερο των Βρυξελών η αναγνώριση μετατράπηκε σε τελωνειακή ένωση και, τελικά, η Τουρκία πήρε την ημερομηνία, χωρίς να υπογράψει ούτε καν την τελωνειακή ένωση, ούτε καν να δεσμευτεί γι αυτή!
Στα ΜΜΕ ξεκίνησε ένα όργιο αποπροσανα-τολισμού. Καμμία αναφορά στους 4 όρους που εγκαταλείφθηκαν, που ήταν και οι πιο ουσιαστικοί. Πουθενά δεν ακούστηκε ότι η τελωνειακή ένωση (αν γίνει και όπως γίνει) συμφέρει οικονομικά την Τουρκία και βλάπτει την Κύπρο. Πουθενά δεν τονίστηκε ότι ακόμη κι αυτή την επέκταση του Πρωτοκόλλου θα την υπογράψει η Τουρκία μετά «την οριστικοποίηση των τροποποιήσεων που είναι αναγκαίες, δεδομένης της σημερινής σύνθεσης της Ε.Ε.» (Σ. 19). Με άλλα λόγια, αν μέχρι τις 3 Οκτωβρίου δεν έχει διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, η Τουρκία μπορεί να επιβάλει την εξαίρεσή της.
Όσον αφορά στις τουρκικές προκλήσεις και αξιώσεις στο Αιγαίο, η ελληνική κυβέρνηση έθεσε έναν εντελώς γενικό και αόριστο όρο, που περιελήφθη στα συμπεράσματα, τη «σαφή δέσμευση της Τουρκίας για σχέσεις καλής γειτονίας» (Σ. 20), δηλ. στην ουσία δεν έβαλε κανέναν όρο κι έτσι δε δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα!
Τι συζητήθηκε στις Βρυξέλες;
Η πολιτική μας ηγεσία και τα ΜΜΕ έδωσαν την εντύπωση ότι κατά τη διάρκεια της Συνόδου το κύριο θέμα θα ήταν το «στρίμωγμα» της Τουρκίας. Όμως, από τα 73 «Συμπεράσματα της Προεδρίας», τα 19 μόνο ασχολούνται με τη διεύρυνση, από τα οποία τα 5 μόνο με την Τουρκία (τα υπόλοιπα με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Κροατία και γενικά) και στα οποία 5:
α) «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο χαιρέτησε την αποφασιστική πρόοδο που έχει σημειώσει η Τουρκία στην εκτεταμένη διαδικασία [δημοκρατικής] μεταρρύθμισης» (Σ. 18) και
β) «χαιρέτησε τη βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με τους γείτονές της καθώς και την προθυμία της να εξακολουθήσει να συνεργάζεται με τα ενδιαφερόμενα κράτη μέλη, με σκοπό την επίλυση των εκκρεμών συνοριακών διαφορών, κατά την αρχή της ειρηνικής διευθέτησης ...» (Σ. 20).
Για το Σ. 18 περιττεύει η γνώμη των ανθρώπων που συνεχίζουν να πεθαίνουν στα λευκά κελιά. Για το Σ. 20 τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού υπουργείου ’μυνας αναφέρουν ότι: Το 2000 είχαν σημειωθεί 1.203 παραβάσεις του FIR Αθηνών από τουρκικά μαχητικά και το 2003 αυξήθηκαν σε 4.500! Το 2000 οι Τούρκοι παραβίασαν 398 φορές τον ελληνικό εναέριο χώρο και το 2003 τον παραβίασαν 3.900 φορές! Το 2000 είχαμε 31 εμπλοκές μαχητικών και το 2003 είχαμε 1.020! Το 2000 οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν 74 οπλισμένα αεροπλάνα και το 2003 πάνω από 1.000! Αυτή τη βελτίωση διαπιστώνει η Ε.Ε.!! Και αυτά είναι τα αποτελέσματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας, την οποία έχει αναλάβει εργολαβικά να προωθήσει η πολιτική «μας» ηγεσία, που ισχυρίζεται ότι στις Βρυξέλες πετύχαμε όλους μας τους στόχους!!
Τελικά το πρόβλημα των ΜΜΕ και των πολιτικών μας το έλυσε το δράμα των ανθρώπων της Ν.Α. Ασίας. Οι Βρυξέλες ξεχάστηκαν. Θα τις θυμηθούμε όταν θα δούμε τις συνέπειες στην Κύπρο και το Αιγαίο. Εντός του 2005.
[Απλώς για την ενημέρωση των αναγνωστών μας αναφέρουμε ότι στο Συμβούλιο ασχολήθηκαν με την υποστήριξη του Γιουσένκο στην Ουκρανία, του Αλάουι στο Ιράκ και του Σαρόν στην Παλαιστίνη (ούτε καν μια έκκληση να σταματήσουν οι σφαγές των αμάχων), με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας(!), με το δημοσιονομικό πλαίσιο 2007-2013, με ζητήματα ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης, με τα όπλα μαζικής καταστροφής και τα πυρηνικά του Ιράν(!), με τις εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, την Ινδία, τη Ν. Κορέα και πολλές άλλες χώρες, με τις «ειρηνευτικές» τους επιχειρήσεις στη Βοσνία, τα Σκόπια, τη Γεωργία και το Κογκό και πολλά άλλα θέματα! Δεν παρέλειψαν, όπως πάντα εν είδει προσευχής, να εκφράσουν ομόφωνα την πίστη τους στη συμμαχία με τις ΗΠΑ και να διαμηνύσουν ότι αναμένουν να καλωσορίσουν το Μπους στην Ευρώπη! Μέσα σ όλ αυτά που συνέβησαν σ ένα μόνο διήμερο οι δικοί μας θα προωθούσαν και τις ελληνικές θέσεις στην Κύπρο και το Αιγαίο! ]
Κατηγορία
Φύλλο 102 Ιανουαρίου 2005
Όπως είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της «Ε», η επιδίωξη μονομερούς αμερικανοβρετανικής επέμβασης στο Ιράκ, που προωθούν τα «γεράκια», έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.
Οι προσπάθειες της αμερικανικής και της βρετανικής κυβέρνησης να πείσουν την κοινή γνώμη των χωρών τους όχι μόνο δεν είχε θετικό γι αυτούς αποτέλεσμα, αλλά αύξησαν τα ποσοστά αυτών που είναι αντίθετοι με τον πόλεμο.
Οι λεονταρισμοί του Μπους για άμεση επέμβαση των ΗΠΑ και μερικών φίλων τους», χωρίς την κάλυψη της «διεθνούς νομιμότητας» του ΟΗΕ, εναλλάσσονται με δηλώσεις όπως ότι ο αφοπλισμός του Ιράκ, αν επιτευχθεί μέσω του ΟΗΕ, σημαίνει ότι το καθεστώς άλλαξε. Φυσικά τα «γεράκια» δεν έχουν εγκαταλείψει το στόχο τους, δηλ τον έλεγχο από τις δικές τους εταιρείες των πετρελαίων του Ιράκ και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν υπερκέρδη και πεδία δοκιμών για τις πολεμικές τους βιομηχανίες.
Είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παλινωδίες οφείλονται στις σοβαρές ενδοαμερικανικές αντιθέσεις, που σχηματικά εκφράζονται από τη μια πλευρά από το Υπουργείο ’μυνας και από την άλλη από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι θέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που εκφράζει το κεφάλαιο που έχει εξασφαλίσει κέρδη με το σημερινό ιρακινό καθεστώς, διοχετεύονται και σε άλλες χώρες (κυρίως Γαλλία, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία), οι οποίες λόγω συμφερόντων είναι αντίθετες με την επέμβαση. Οι θέσεις των «γερακιών» μόνο σύμμαχό τους έχουν το θλιβερό Μπλέρ.
Είναι γεγονός ότι τα «γεράκια» τάζουν μερίδιο από την πίτα των ιρακινών πετρελαίων και μελλοντικά μερίδια επιρροής μέσα στα κράτη που έχουν «βαφτίσει» ως «άξονα του κακού», μερίδια χωρίς τον ξενοδόχο, με πενιχρά, όπως φαίνεται, αποτελέσματα.
Η σημερινή κατάσταση στις ΗΠΑ θυμίζει άλλα ιστορικά ανάλογα, αυτοκρατοριών που υπονομεύθηκαν και τελικά
κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.
κατέρρευσαν από τις εσωτερικές τους αντιθέσεις.Οι τρομοκρατικές ενέργειες σε Υεμένη (γαλλικό δεξαμενόπλοιο), Μπαλί και Μόσχα ευνοούν την επικράτηση της γραμμής των «γερακιών» σε χώρες που αντιδρούν στα σχέδιά τους, εις μάτην για την ώρα.
Κατηγορία
Φύλλο 89 Νοεμβρίου 2002
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Συνελήφθη (κατά λάθος!) ένας νεαρός στο Ηράκλειο με μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών και επιχειρήθηκε μυστική(;) επιχείρηση εισόδου της αστυνομίας στο χωριό του. Κάποιοι συνεργάτες του υποδέχτηκαν τους αστυνομικούς με καταιγιστικά πυρά και τους ανάγκασαν σε υποχώρηση, αφού τραυμάτισαν μερικούς και μάλιστα έναν σχεδόν θανάσιμα. Ξέσπασε σάλος και αποκαλύφθησαν «σημεία και τέρατα». ’βατο της περιοχής, καταθέσεις χρηματικές εξωφρενικές, υπερπολυτελείς κατοικίες και αυτοκίνητα, φυτείες χασίς, ακίνητα τεράστιας αξίας σε τουριστικές περιοχές, πολυπληθή όπλα, αστυνομική συνεργασία ή κάλυψη, τραπεζικοί υπάλληλοι δρώντες παρά το νόμο, δικαστική παρανομία και, φυσικά, πολιτικές ευθύνες, τουλάχιστο.
Και, λοιπόν; Θα τιμωρηθούν κάποιοι αυτουργοί, οι αφελείς «πολεμιστές», θα μετατεθούν κάποιοι αστυνομικοί και τραπεζικοί και όλα σιγά, σιγά θα ηρεμήσουν. Αυτή είναι η κατάσταση. Και πώς να μην είναι, όταν:
Κανείς, σχεδόν, δε θα έδινε σημασία, αν δεν τραυματίζονταν αστυνομικοί, που ήταν βέβαιο ότι θα «επαναστατήσουν».
Κανείς δε θυμήθηκε να αναφέρει ότι πολιτικός ηγέτης, που φιλοδοξεί μάλιστα να
κυβερνήσει, μας προέτρεπε πριν από λίγα χρόνια να καλλιεργούμε χασίς στις γλάστρες.
Οι Κρητικοί θεωρούν τιμή να οπλοφορούν και κάποιοι, πιθανόν, να το ευνοούν, έχοντας άλλα στο μυαλό τους
Πριν από λίγα χρόνια αποκαλύφθησαν τέτοια (και χειρότερα) στο νομό Ηλείας και ο τωρινός διοικητής αστυνομίας, δηλώνει: «Η αστυνομική διαφθορά στην Ηλεία έχει παταχθεί. Τα περιστατικά σε σχέση με άλλες εποχές είναι ελάχιστα [
] έχει περιοριστεί το εμπόριο και η καλλιέργεια χασίς. Οι ορφανές χασισοφυτείες στο νομό μας είναι ελάχιστες !!!» (Ελευθεροτυπία 22/11/07). Κύριε ελέησον! Δηλαδή, αν δεν «είχε παταχθεί η διαφθορά», τι άλλο θα συνέβαινε;
Η δικαιοσύνη νοσεί τόσο, ώστε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πριν από 2 χρόνια, δήλωνε: «Παραλάβαμε μία δικαιοσύνη διαβρωμένη από δικαστικά και εξωδικαστικά κυκλώματα»!!! Και τι έγινε; Θα τιμωρηθούν ένα-δύο Καλούσηδες και θα μείνουν ατιμώρητες όλες οι πολλαπλάσιας σημασίας απάτες δισεκατομμυρίων που ανέφερε ο πρόεδρος του Δ.Σ. Αθηνών Παξινός, που είναι μάλιστα και «δεξιός», π.χ. το σκάνδαλο του Ερυθρού Σταυρού.
«Κάποια» στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κατά την ομολογία της Βάσως Παπανδρέου, επλούτισαν! Κάποιοι μόνο; Ο ίδιος ο αρχηγός τους αναφέρθηκε σχεδόν σε όλους (δες το άρθρο για το ΠΑΣΟΚ). Και, λοιπόν; Θα επιστραφούν τα τρισεκατομμύρια που «αναπαύονται» στην Ελβετία και στις off shore.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ελπίζει σε κάθαρση, ακόμη και στα Ζωνιανά μόνο, πέρα από την τιμωρία κάποιων αφελών «λεβεντοζωνιανών», όσο θα στηρίζουν έστω και μόνο με την ψήφο τους, 4 εκατομμύρια έλληνες «πολίτες» αυτούς που ευθύνονται και επωφελούνται από αυτή τη γενικευμένη καταστροφή της κοινωνίας μας;
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Στις 18 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στα γραφεία του ΑΣΚΕ σε ζεστή ατμόσφαιρα η ετήσια συνεστίασή μας. Μίλησαν ο Ν. Λεοντόπουλος για τη διεθνή οικονομική κατάσταση και ο Σ. Στενός για τις πολιτικές εξελίξεις. Παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της Χ.Δ. από τους Μ. Μηλιαράκη, Θ. Κουρταλίδη και Στ. Μόσχο.
Οι καλεσμένοι μας απόλαυσαν τους μεζέδες και το κρασί μας και άκουσαν ζωντανή μουσική από τη νεολαία μας.
Κατηγορία
Φύλλο 125 Νοεμβρίου 2008
Μετά από «αδελφοκτόνο» πόλεμο 50 ημερών το ΠΑΣΟΚ (λέει ότι) απέκτησε «νέα» ηγεσία, που «έμαθε και ωρίμασε»! Έγινε τόσο ώριμη, που επανέλαβε την ίδια, και χειρότερη, εκλογική διαδικασία-φιάσκο του 2004, που «νομιμοποίησε» στην ηγεσία τον «εκατομμυριούχο πρίγκηπα», που δακτυλίδισαν οι Αμερικάνοι, ο Σημίτης και τα «δημοκρατικά» ΜΜΕ. Χειρότερη τώρα, γιατί τότε δεν ψήφισαν ο αλλοδαποί, οι τουρίστες και οι νεοδημοκράτες για ηγέτη του
ΠΑΣΟΚ. Και θλιβερή, αφού ούτε το Ό των ψηφοφόρων του το Σεπτέμβρη του 2007 δε διανοήθηκαν να πάρουν μέρος στο πανηγύρι αυτό, κι ας ψελλίζουν τα παπαγαλάκια για
θρίαμβο της Δημοκρατίας!
Όσα καταμαρτύρησαν εναντίον αλλήλων ήσαν όλα αλήθειες, άσχετα αν δεν έγινε καμιά πολιτική ή ιδεολογική αναφορά για το σχέδιο Ανάν και το ’ρθρο 16!. Πράγματι όλοι γνώριζαν, και τώρα το ομολογεί ο ίδιος ο αρχηγός τους, ότι το ΠΑΣΟΚ είχε εγκαταλείψει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και ενδιαφερόταν μόνο δι εαυτούς! Πράγματι κάποιοι (τι ωραία λέξη!) επλούτισαν, με τους οποίους η κ. Β. Παπανδρέου δε θέλει να συγκατοικεί, γι αυτό και πήγε τελικά με τους
βαρόνους και τον Γιωργάκη! Και άλλα, γνωστά πλέον επίσημα σε όλους, ων ουκ έστιν αριθμός.
Επικράτηση των Αμερικανών
Τελικά κέρδισε, όπως κέρδισε, ο Γ. Παπανδρέου, δηλ. η family, οι Αμερικανοί και οι αμερικανόπνευστοι σύμβουλοί τους (μέχρι και ο Κλίντον έσπευσε εις βοήθειαν) κι έτσι εξασφάλισαν την «παράταση», μέχρι να επικρατήσουν (αν επικρατήσουν
) σε ένα χρόνο οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, οπότε θα αναλάβουν εκείνοι τον αγώνα να κάνουν
πρωθυπουργό τους εδώ τον wonderful man της κ. Ολμπράιτ. Και τότε θα δουν όσοι τον ψήφισαν τι είδους «αυτονομία της πολιτικής» είχε στο νου του ο εκλεκτός τους. Όσο για την ενδοκομματική δημοκρατία του, την έδειξε με τα φληναφήματά του για τον εκλογικό νόμο, πριν καν συνεδριάσει το «Πολιτικό Συμβούλιό» τους. Το τι θα επακολουθήσει όλοι το φαντάζονται
Έχασε ο «φλύαρος και ξερόλας» Β. Βενιζέλος. Νόμιζε ότι θα αντιμετωπιζόταν σαν μεσσίας και πράγματι έδωσε την εντύπωση αυτών με τους οποίους τον εφιλοδώρησε ο απογοητευμένος (που δεν τον πρότεινε κανείς για αρχηγό) Θ. Πάγκαλος. Έχασε σχεδόν όλα τα μεγαλοστελέχη, που οι αρχηγικές φιλοδοξίες τους θα ματαιώνονταν οριστικά, αν εκείνος γινόταν αρχηγός. Και είναι πολλές δεκάδες οι
υποψήφιοι. Ως και ο Π. Ευθυμίου είχε δηλώσει: «δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου»!! Γιατί, όμως, δεν τον επέλεξαν οι απογοητευμένοι από το Γιωργάκη απλοί οπαδοί και μέλη; Απλώς δεν ήταν προετοιμασμένοι να κάνουν τέτοιο άλμα και δεδομένου ότι είναι πεπεισμένοι πως και τις ερχόμενες εκλογές θα τις χάσουν, ανέβαλαν για αργότερα τις σοβαρότερες αποφάσεις. Όσο για τα ΜΜΕ και τους ευρωπαίους πάτρωνές τους, υπερεκτίμησαν τη δύναμη επηρεασμού τους. ’λλωστε μέχρι τις 16 του Σεπτέμβρη έλεγαν ότι οι εκλογές θα είναι ντέρμπι, δηλ. δεν απέκλειαν νίκη του ΠΑΣΟΚ! Πώς, λοιπόν, περίμεναν να τους εμπιστευτούν στα παιχνίδια τους;
Όπως κι αν έχει πάντως, το 45% αυτών που ψήφισαν, δηλ. τουλάχιστο το 75% των μελών και οπαδών του κόμματος, αρνήθηκαν να ψηφίσουν, έχουν «καταψηφίσει» τη σημερινή ηγεσία. Όλα, λοιπόν, είναι πλέον ανοικτά. Ακόμη και να κατεβεί στις προσεχείς εκλογές κάτω από το 30%. Μόνο ο Καραμανλής μπορεί να τους σώσει
Αυτά φυσικά, υπό την προϋπόθεση ότι δε θα υπάρξει διάσπαση. Τότε όμως το ίδιο θα συμβεί και στη ΝΔ. Αλλά τότε δε θα ελέγχεται τίποτα. Δύσκολα όμως θα αφήσουν τα πράγματα να φτάσουν μέχρις εκεί.
Κατηγορία
Φύλλο 119 Νοεμβρίου 2007
Είμαστε στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές και όλα τα κόμματα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ των πατρώνων τους ασχολούνται με ό,τι μπορεί να αποπροσανατολίσει τους Έλληνες πολίτες και ούτε μία λέξη, έστω, για τη σχέση των φλεγόντων προβλημάτων της κοινωνίας μας με την ΕΟΚ-Ε.Ε. Περιορίζονται απλώς να αλληλοϋβρίζονται, να αλληλοεπιτίθενται με εξυπνακισμούς και με «εντυπωσιακές» ατάκες, για να αποκρύψουν την, πράγματι, εντυπωσιακή, έλλειψη κάθε πραγματικής πρότασης εξόδου από την κρίση του δημόσιου βίου κυρίως, αλλά, δυστυχώς, και του ιδιωτικού.
Και είναι φυσικά κάτι το αναμενόμενο αυτή η «δραστηριότητά» τους. Πώς θα μπορούσαν να ομολογήσουν, αυτοί οι πυλώνες της Ε.Ε. στη χώρα μας, ότι τίποτα δεν μπορούν να προτείνουν αξιόπιστα, όσο παραμένουμε υποδουλωμένοι σ αυτήν, αφού αυτή αποφασίζει για όλα και μάλιστα ερήμην και της ίδιας της ευρωβουλής;
Η σκανδαλολογία
Τα σκάνδαλα κυριαρχούσαν και η σκανδαλολογία είχε τον πρώτο λόγο, αν όχι το μοναδικό, στην πολιτική θεατρική παράσταση των τελευταίων 10, τουλάχιστον, χρόνων. Αυτό όμως που επακολούθησε, αφού συμπληρώθηκαν οι σύνοδοι της Βουλής που εξασφάλιζαν την παραγραφή για τους, τυχόν, υπαίτιους σκανδάλων υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (...), δεν έχει το προηγούμενό του. Εάν μάλιστα δεν είχε σπεύσει ο Καραμανλής να κλείσει τη Βουλή, πριν καλά καλά αρχίσει η προεκλογική περίοδος, θα παρακολουθούσαμε καθημερινά ανέξοδες και αδιέξοδες προτάσεις εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών!
Η τραγική ειρωνεία, όμως και δυστυχώς, είναι πως η κυριαρχία του λόγου περί τωρινών και παλαιότερων σκανδάλων αντικατοπτρίζει, πράγματι, την ελληνική πολιτική πραγματικότητα των τελευταίων 25 χρόνων! Η διαφθορά, εγγενές στοιχείο των εξαρτημένων έως και προτεκτοράτων-χωρών (γιατί χωρίς αυτήν ποιος θα στήριζε τους «προστάτες»;) κυριάρχησε βαθμιαία ολοκληρωτικά, μετά τη σταδιακή μετάλλαξη-ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ στο ... κατεστημένο, όπου προσχώρησε έστω και για λίγο και με τα ίδια αποτελέσματα ο ενιαίος τότε ΣΥΝ (με ΚΚΕ και ΕΑΡ), κάτι που μέχρι τότε αποτελούσε «προνόμιο» της Δεξιάς. Και ορόσημο υπήρξε η ένταξή μας (Γενάρης 1981) στην ΕΟΚ-Ε.Ε, γιατί ποιος θα τη στήριζε, αν δεν είχε εξασφαλίσει τα εκ της εγχώριας και εισαγόμενης διαφθοράς και εξαγοράς οφέλη;
Και ήταν φυσιολογικά επόμενο, αφού κανείς δεν πλήρωσε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, για τις πασοκικές καταγγελλόμενες ατασθαλίες, να σπεύσουν να επωφεληθούν και οι καιροφυλακτούντες της Ν.Δ.
Η οικονομικοκοινωνική κρίση
Η κοινωνική επαπειλούμενη ανάφλεξη, λόγω των εγγενών στην κοινωνία μας αδυναμιών, που γιγαντώθηκαν με την είσοδό μας στην ΕΟΚ-Ε.Ε. και την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, που είναι το αναγκαστικό επακόλουθο του κερδοσκοπικού ληστρικού καπιταλισμού της Νέας Τάξης των ΗΠΑ-ΕΕ, θα έπρεπε να είναι το κύριο μέλημα της προεκλογικής, τουλάχιστο, συζήτησης. Τι να συζητήσουν σοβαρά όμως, όταν υποχρεωτικά θα πρέπει να «πληγώσουν» τους πάτρωνές τους και τα εδώ όργανά τους, αναφέροντας αυτά που αναλύονται σε άλλο άρθρο αυτής της «Ε»;
Τα εθνικά θέματα σε αρνητική τροχιά
Θα έπρεπε, επίσης, ενόψει και των ευρωεκλογών, να αποτελεί σοβαρό στοιχείο των συζητήσεων η στάση των «συμμάχων» μας και ιδιαίτερα των λεγόμενων εταίρων μας στην επικίνδυνη έξαρση των επιθετικών ενεργειών των γειτόνων μας και των αναγκαίων «απαντήσεών» μας σ αυτές. Προς έκπληξη όμως και αυτών που ελάχιστα θα περίμεναν από τις γνωστές ηγεσίες, τίποτα τέτοιο δε συμβαίνει.
Καμιά ουσιαστικά απάντηση στις προεκλογικές ενέργειες και δηλώσεις εις βάρος των εθνικών μας δικαίων από χώρες και όργανα της Ε.Ε. Καμιά αντίδραση στις διαγραφόμενες υποχωρήσεις σχετικά με τις ελληνορωσικές ενεργειακές σχέσεις, σύμφωνα με τις υποδείξεις και των εταίρων μας. Καμία διαμαρτυρία για τις προκλητικές δηλώσεις του Ομπάμα, ακόμα και απειλές για την ακεραιότητα της χώρας μας σχετικά με την Ελληνική Θράκη! Αμήχανη, επιεικώς, στάση στο άμεσο ενδεχόμενο να έχουμε τούρκο διοικητή (!) στη Νατοϊκή Διοίκηση της Λάρισας, που θα εποπτεύει τις τουρκικές και ελληνικές (!) περιοχές. Και η ειρωνεία είναι ότι... διαμαρτύρεται ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για την εξέλιξη αυτή, όταν είναι γνωστό πως η απόφαση αυτή είχε ληφθεί τον Ιούνιο του 2003 σε σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πράγα, με κυβέρνηση Σημίτη, υπουργό Εθ. ’μυνας Παπαντωνίου και υπουργό Εξωτερικών τον τάχα διαμαρτυρόμενο, Γ. Παπανδρέου.
Κύπρος, Παπούλιας, Ντόρα
Ακατανόητη φαίνεται η, χωρίς εμφανή λόγο, επίσκεψη Καραμανλή στην Κύπρο και η στήριξη Χριστόφια, ακόμα και από τον Πρόεδρο Καρ. Παπούλια, με κοινή μάλιστα παρουσία στον εορτασμό της επετείου της θυσίας στη Νάουσα! Μήπως ήθελαν κάτι να του δείξουν...; Μακάρι, όπως μακάρι να έχουν κάποιο δίκιο αυτοί που, εξαντλώντας κάθε περιθώριο καλής πίστης, λένε πως οι υποχωρήσεις αυτές, κυρίως του Καραμανλή, μπορεί να είναι κινήσεις τακτικής, για να κερδηθεί χρόνος. Κάτι που όμως είναι απίθανο και σαν σκέψη και σαν ενδεχόμενο αποτέλεσμα.
Είναι φανερό, πάντως, ότι όλοι οι διαπλεκόμενοι και όλοι οι «προστάτες» αντιμετωπίζουν με αμείωτη και απροκάλυπτη εχθρότητα τον Κ. Καραμανλή, ίσως γιατί δεν προβλέπουν περαιτέρω υποχωρήσεις. Τώρα, μάλιστα, στο στόχαστρο μπήκε και ο Πρόεδρος Παπούλιας, με «διαρροές» υπονόμευσής του, πχ πως ευθύνεται (!) για το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής, για μη υπερψήφισή του τον επόμενο Μάρτιο, αν εντω μεταξύ δεν έχουν γίνει εκλογές κ.λπ. Φαίνεται ότι θεωρούν και τους δύο ως εν δυνάμει αντίθετους σε επίσπευση «επίλυσης» του Κυπριακού και των Ελληνοτουρκικών, κάτι που επιθυμούν διακαώς Ε.Ε. (όχι όμως όλοι...) και ΗΠΑ, εν όψει των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας στο τέλος του έτους.
Ενδεικτικό της ρευστότητας στη Ν.Δ., λόγω και των αρνητικών γι αυτήν δημοσκοπήσεων, που παρά την αναξιοπιστία τους αποτυπώνουν την αρνητική για την κυβέρνηση σημερινή τάση, είναι και η διφορούμενη στάση της Ντόρας. Οι εξελίξεις δε φαίνονται να την ευνοούν. Η προοπτική εκλογικής ήττας στις προσεχείς εθνικές εκλογές δεν οδηγεί, επί του παρόντος, σε παραίτηση του Καραμανλή από την αρχηγία και η, απίθανη με τα σημερινά δεδομένα παρά τα ελπιζόμενα κέρδη από την υπόθεση Siemens..., ενδεχόμενη τρίτη νίκη του δεν αποτελούν ευοίωνες εξελίξεις γι αυτήν (ευτυχώς για τη χώρα μας!). Ετοιμάζεται, λοιπόν, να επαναλάβει την προηγούμενη «φυγή» της (στο Δήμο Αθηναίων τότε), τώρα όμως προς Ευρώπη μεριά, ως αναπληρωτής του, ανεκδιήγητου, Σολάνα. Ο καιροσκοπισμός στην αποθέωσή του.
Η πλύση εγκεφάλου και η αμηχανία των οπαδών
Εν μέσω όλων αυτών, είναι αναπόφευκτο οι πολίτες, ακόμη και οι «πιστοί» οπαδοί, να βρίσκονται σε αμηχανία εώς και απόγνωση. Οι οπαδοί της Ν.Δ. δεν ελπίζουν πια στη συνέχιση της νομής της εξουσίας, με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Οι του ΠΑΣΟΚ, λιγότερο χαίρονται απόσο ανησυχούν στην προοπτική νίκης, στις ευρωεκλογές και στις επόμενες εθνικές. Και μόνο η σκέψη, των πιο νουνεχών τουλάχιστο, ενδεχόμενης πρωθυπουργίας του Γιώργου, από τον οποίο κανείς δεν περιμένει, φυσικά, τίποτα το καλό, τους φέρνει ανατριχίλα. Και κάτι τέτοιο φαντάζει πολύ πιθανό πλέον, αφού η δυσαρέσκεια του κόσμου για την οικονομική δυσπραγία και η ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία για το ζοφερό μέλλον που πλησιάζει (μια που οι υπαίτιοι της οικονομικοκοινωνικής κρίσης επιμένουν να την εκμεταλλευθούν εις βάρος των θυμάτων της...) στρέφεται κατά της κυβέρνησης, όχι γιατί είναι η κατεξοχήν υπεύθυνη, αλλά γιατί απλά αυτή «κυβερνά» τώρα.
Η αμηχανία, όμως, αγγίζει τώρα και τους οπαδούς του ΣΥΝ και του Κ.Κ.Ε. Η δραματική, δημοσκοπικά πάντως, πτώση του ΣΥΝ, που δείχνει ότι άδικα τσακώνονταν για τη ...δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου τους, οι κατηγορίες για τις σχέσεις του άλλου με τον «Γερμανό» και η προκλητική προσπάθεια των Μ.Μ.Ε. να αβαντάρουν τους μέχρι χθες άγνωστους «Οικολόγους», που δηλώνουν ότι μπορεί να συνεργαστούν με ...όλους μόνο σύγχυση τους δημιουργεί.
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πλευρά της στάσης των πολλών απέναντι στον καταιγισμό των Μ.Μ.Ε., που δεν είναι αναγκαστικά αρνητική. Ο πολύς κόσμος άρχισε να διασκεδάζει με τις αγωνιώδεις προσπάθειες των «παπαγάλων» σε κανάλια και έντυπα, που προδίδουν ότι δεν ξέρουν καλά-καλά και οι ίδιοι τι τους γίνεται μια που ο άνεμος δεν παραμένει σταθερός... και οι διάφορες βόμβες ή «βόμβες» θα σκάνε με ρυθμό καταιγιστικό τις τελευταίες μέρες και δε θα προλαβαίνουν να συμμορφώνονται με τις αλληλοσυγκρουόμενες παραγγελίες... ’λλωστε, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το 85% των ερωτηθέντων δήλωνε πως δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στα Μ.Μ.Ε. Τα πήραν χαμπάρι, πλέον, ακόμη και οι πιο καλόπιστοι, ακόμη και οι εκούσια τελικά, αφελείς!
Δικαίως, λοιπόν, αλλοφρονούν(!) οι παπαγάλοι.
Είναι, τελικά όλα αρνητικά και ζοφερά;
Όλα τα παραπάνω δίνουν την εντύπωση πως η κοινωνία μας δεν έχει, πλέον, διεξόδους, και όλα είναι μαύρα και άραχνα. Δεν είναι όμως έτσι. Πρώτα-πρώτα η πλειονότητα των μη χρυσοκάνθαρων ευρωπαϊστών, άρα η πλειοψηφία των πολιτών συνειδητοποίησε, τελικά, τι σημαίνει για τους πολλούς η Ε.Ε. και πού νομοτελειακά τους οδηγεί, κάτι στο οποίο συνέβαλε και το Α.Σ.Κ.Ε. Δεν έχει μόνο ακόμη καθαρή εικόνα για το ποιες προοπτικές ανοίγονται έξω απαυτήν, έλλειψη την οποία ελπίζει να καλύψει η ενημέρωση του Α.Σ.Κ.Ε, όπου μπορεί να φτάσει η φωνή του.
Δεύτερο θετικό, η αποκρυστάλλωση πλέον την εικόνας των γνωστών πολιτικών και όσων στοιχίζονται ή ετοιμάζονται να τους πλαισιώσουν, όπως άλλωστε απροκάλυπτα δηλώνουν, αποβλέποντας και στην κρατική ή άλλη (πιο προσοδοφόρα ακόμα) επιχορήγηση. Ελπίζουμε μόνο να μην οδηγήσουν αυτά τους πολλούς σε απομάκρυνση ή και αποχή, προσωρινή ή μόνιμη, αλλά να τους ωθήσουν να κάνουν το επόμενο βήμα, συντασσόμενοι με το αίτημα αυτών των εκλογών για άμεση αποχώρηση και απελευθέρωση από την ΕΟΚ-Ε.Ε., στηρίζοντάς το με κάθε τρόπο και με την ψήφο τους.
Αυτό το αίτημα επιθυμεί να εκφράσει και το ΑΣΚΕ με τη συμμετοχή του στις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου και γι αυτό ζητεί τη στήριξη όσων συμμερίζονται τις αγωνίες και τις ελπίδες του.
Κατηγορία
Φύλλο 128 Μαΐου 2009
Το ΑΣΚΕ στο facebook
Οπτικοακουστικό υλικό